Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!
Pfoeh, wat een lange draadjes zijn het geworden. Maar we zijn nog niet aan het einde, vrees ik...
Mijn OP was deze:
Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man inmiddels apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn.
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
UPDATE
Moederziel
Dappere vrouw.
Hoe kunnen wij je hier helpen zodat jij jouw koers met nog meer kracht dan je al laat zien kunt varen? Wat hoor je graag? Wat lees je graag?
Er komen emoties, misschien paniek, bij de gedachte de focus niet meer op hem te hebben. Niet langer mee te bewegen. Je kunt angstig worden. Je verlaten voelen. Hoe kunnen we je hier steunen?
Weer een grote stap
En wat doe je dat weer goed. Op je eigen tijd, op je eigen moment, vanuit je eigen gevoel kun je weer verder. Ik sluit me aan bij RoosjeRaas, hoe kunnen wij je verder helpen?
Ik vraag me met Verhuiswagen af in hoeverre je nog kunt vertrouwen op de toezeggingen van je man over het huis. Ik denk dat je moet incalculeren dat hij het ook daar uiteindelijk laat afweten. Hij heeft op nog geen enkel vlak laten zien dat hij jou of de kinderen op de eerste plek zet. Dus misschien is die stap nu nog letterlijk een stap te ver, maar ik denk dat je ook die knop binnenkort om moet zetten. En ook dat kun je als het nodig is.
Sterkte maar weer. Het is vreselijk wat jullie allemaal voor jullie kiezen krijgen. En dat het vaker gebeurt en dat je niet de enige bent is geen troost. Zelfs geen schrale.
Moederziel
Bedenk wel dat als je in het huis blijft wonen en moederzielman er aan mee betaald het verrekend wordt met de alimentatie. Zijn bijdrag wordt van jou alimentatie afgetrokken.
Het is niet vrijblijvend dat je daar kan blijven wonen.
stop!
Ik ben het niet eens met voorgangers, denk niet dat je goed bezig bent...
Ik denk dat je *niet* met eigen koers bezig bent, maar dat dit wederom slechts een reactie op man is.
Zodra hij afstand neemt, doe jij dat ook.
Zul je ook wel moeten, uiteraard. Maar dit is geen goede motivatie! Dit is boosheid, gekwetstheid van je. Neem aub geen (overhaaste) beslissingen nu.
Ik vraag me trouwens wel af waarom je zo beslist steeds het financiële plaatje wilt scheiden van de rest. Gaat ons natuurlijk niet aan, maar ik vrees dat je een scheiding probeert aan te brengen die niet bestaat.
Uhhhh Floor?
Ik heb ze nog wel allemaal op een rijtje hoor 
Het is niet zozeer dat ik een 'scheiding' wil aanbrengen (leuke woordspeling), het is meer dat ik er niet op wil ingaan omdat dit 'onderdeel' echt heel erg goed geregeld kan/zal worden. Omwille van herkenbaarheid ga ik daar niet verder op in, maar er is meer dan genoeg kennis en kunde aanwezig omtrent het financiele, juridische en fiscale deel.
En er is ook geen overhaaste beslissing, ook geen reactie op man, geen boosheid en gekwetstheid - anders dan de emoties die er al waren. Ik ben ook niet bang dat ik opeens op straat sta. Dat kan namelijk niet. Gelukkig maar.
Ik geloof ook niet dat man opeens onbetrouwbaar hierin wordt, aangezien ook hij dan met een flinke restschuld zit.
Nogmaals: de financiële en zakelijke kant is niet mijn strijd. Dat is het emotionele ontwarren wel. Maar ook daar lukt het me steeds beter om los te weken. Maar het is nog steeds een golfbeweging. Ik zie het patroon steeds weer terugkeren: afstand > man duikt onder > duikt weer op > zoekt weer toenadering > contact weer aangehaald > afstand groeit weer, enz.
Maar door me hier bewust van te worden, kan ik er meer afstand van nemen. Dat helpt me.
Wat jullie kunnen doen? Geduldig luisteren en scherp blijven kijken wat er gebeurt, zonder vooroordeel of doel. Echt, dat helpt me, want soms weet ik niet of ik het goed kan beoordelen.
natuurlijk hoef je niet
uit te weiden hier over zakelijke dingen. Ik vroeg me alleen af of je het voor jezelf ook zo afsplitst.
En of dat dan wel reëel is, omdat bij man de dingen misschien wel dichter bij elkaar liggen.
En zeker in een situatie die financieel moeilijk ligt lijkt het me sowieso niet te scheiden van elkaar. Jullie willen/ moeten nog een hoop van elkaar op dat gebied.
Natuurlijk heb je ze op een rijtje
Ik 'zie' je als buitenstaander wel steeds sterk reageren op acties/gedrag van man. Jouw daadkracht komt dan naar boven. Het zou mooi zijn als je je eigen lijn leert vinden. En dus wilt handelen echt omdat je daar zelf voor kiest, ipv als reactie op afstandelijkheid van man.
360 graden aan inzichten, waarschuwingen en spiegelen.
Zie de postingen niet als kampen, dwang, (voor)oordelen.
Zie het als een cirkel.
Jij in het midden, geen zicht op wat komt en om je heen 360 graden aan beschermende ervaringen, inzichten, waarschuwingen(let op!), spiegels voorhouden enz.
Niet om je te vermorzelen maar om je uit die cirkel te halen met de grootst mogelijke kennis, zodat je er zo sterk mogelijk uitkomt.
Het wiel heeft een ieder vóór je al uitgevonden, dat hoeft niet meer.
En stap dan niet in die aanval(mensen met ervaring kennen ook pijn, terugtrekken, controle over anderen, terugkomen, weggaan, terugroepen, weggaan enz maar blijf stil zitten, neem alles op en doe wat je wilt met alle ervaringen mensen die van een afstand helder zien wat er gebeurt.
Filmpje
Zeker weten dat analyseren en begrijpen een overlevingsstrategie is. Gelukkig maar, anders had ik het niet gered. Gelukkig is dat al verschoven naar observeren wat er gebeurt. En willen begrijpen, uit zelfbescherming, om niet nog meer dreunen op te lopen.
Maar daaronder ligt gewoon rechttoe rechtaan verdriet en gemis. Valt niets op te analyseren, daar moet ik gewoon doorheen.
Tsja jongens, op sommige dagen (en vandaag is er zo een) is het gewoon zo moeilijk te bevatten dat een fijn en gelukkig leven zo plotseling een hele andere wending neemt. Dat gaat er ook gewoon niet in één keer in.
Nee
En dat is ook bescherming vanuit je brein voor jou als mens. Een bekend gegeven en een groot geschenk, want veel verdriet en rouw kán niet in één keer. En dit verlies gaat bij mij al jaren in stapjes, nog steeds, ook nu ik gelukkig ben. Het is een groot verlies. En heeft je leven lang consequenties. Dat er gefilterd wordt door je brein is een prachtig verschijnsel van het menselijk wezen wat mij betreft. Kun je ook nog 'gewoon doorleven' en praktische dingen doen. Hoewel stilstaan en voelen heel belangrijk zijn, ook soms om bewust te doen. Als het vandaag zo'n dag is, is het een dag voor denken en voelen. Zorg goed voor jezelf. Rust, eet, drink en zoek afleiding als dat even goed voelt en als dat vandaag lukt. Die dag mag op die manier voorbijgaan. Rouwen bestaat ook uit je overgeven aan wat is. Maar ik vertel jou niets nieuws. Weet dan dat we je lezen. En volgen. En graag willen bemoedigen.
Lief, RoosjeRaas
Dankjewel, bemoedigend is het zeker. Zo fijn.
Wat me niet loslaat is wat moederzielman-vriend mij stuurde: Man kiest duidelijk voor zichzelf. Hij beseft dat zijn acties gevolgen hebben voor jou en de kinderen, maar dat geeft niet de doorslag.
Zo makkelijk gezegd. Zo bikkelhard voor 4 kinderen die echt snakken naar papa-van-vroeger, voor mij. Ik mis ons echt.
Hoe werkt dat, zo voor jezelf kiezen? Hoe doet iemand dat?
Bij mij echoot het al dagen, ik kan me er niets bij voorstellen. Ja, van mijn moeder die eindelijk voor zichzelf koos na het zoveelste geweldsincident. Maar wij? Het was niet perfect op dat moment, maar goed genoeg.
Leestip
Deze bleef ook bij me hangen, van een tijdje terug
Lieverd
Toch samen door is als er niemand weggaat. Dat is in jullie relatie niet zo. Dit is volgens mij jouw kern van redeneren, vat krijgen, begrijpen: je redeneert alsof die mogelijkheid er is. "Toch samen door". Die is er niet, hij heeft je verlaten. Vriend van man zegt het ook helder; hij heeft man nu blijkbaar gesproken, terwijl hij de vorige keer geen benul had. Toch samen door kan niet alleen. "Door" is hier niet het sleutelwoord; "samen" is het sleutelwoord in deze zin. En vooral: in de hele werkelijkheid achter die zin.
Nee dat bedoelde ik niet
Ik ben niet bezig met samen door, of terug of wat dan ook, dat is niet waarom ik het artikel post. Mij trof veel meer het gedeelte dat na 5 jaar er geen sprake is van 'gelukkig(er) zijn'. Niet bij de stellen van wie de relaties 'middelmatig' waren. In plaats daarvan meer gedoe, geregel, conflicten, financiële ellende, nou ja alles dus waar we al in zitten. Dus: je schiet er geen klap mee op maar de gevolgen zijn desastreus.
Dat trof mij eigenlijk vooral in het artikel, want dat is wat ik ervaar.
Ik begrijp de zin niet.
Wat bedoelt de vriend ? Mist er een deel achter?
Hij beseft dat er gevolgen voor ex-gezin zijn maar dat gaf niet de doorslag.
Doorslag tot wat?
Als er gevolgen zijn geeft dat niet een doorslag, dat doe je ondanks gevolgen. Kortom, wat bedoelt hij?
Dat is zo
De meeste mensen die uit elkaar gaan worden niet (meteen) gelukkiger. Maar dat klinkt "alsof je het dan maar niet moet doen". Ik zelf heb het ervaren als: ik wilde de keus niet maken, de beslissing niet nemen maar wilde na lang wel de knoop doorhakken. Omdat je van een niemandsland ook niet gelukkig wordt. En de kinderen onhelderheid houden. En niet in de laatste plaats: omdat ik (en nogmaals, die keus had ik niet meer, maar toch, het hielp dit te voelen) niet bij iemand wilde zijn en horen die niet met hart en ziel bij mij wil zijn. Ik ben toen @getrouwd" met mezelf. De kinderen en ik werden samen mijn en ons gezin. Voor altijd is dat niet compleet. Dat is een groot omvattend besef. Ik persoonlijk werd wat jaren later vertast door hoe ik gelukkig werd, namelijk met een man die me ziet, voor me zorgt, gezamenlijk beslissingen wil nemen en keuzes wil plaatsen en daadwerkelijk weet wat "in voor- en tegenspoed" betekent. Ik heb nooit mezelf, de buitenwereld en vooral de kinderen wijsgemaakt dat ik "gelukkiger ben dan ooit". Er is die grote pijn van niet meer heel zijn van mijn kerngezin. Maar ik leef nu wel dichter dan ooit bij en vanuit mijn waarden, die ik nu beter ken dan ooit. En dat vertel ik wel aan wie het horen wil. Jij en man Ijn deels in de overlevingsstand samen groot geworden en hebben van daaruit geoordeeld júllie kinderen grootgebracht. Misschien ga je uiteindelijk ervaren wat ik nu ervaar. Mijn dochter zei, vijf jaar na het officiële uit elkaar gaan: ik heb jou en papa veel beter leren kennen nu, omdat jullie niet meer samen zijn. Ik kan de rijkdom van zo'n opmerking zien, naast haar pijn, die er ook nog dagelijks is. En zo is dat voor mij ook. Zoiets ingrijpends als een scheiding maakt "een oud en een nieuw leven" met ook daarin weer pijn en rijkdom. Als je voorbij de schok, de ontkenning, het ongeloof bent. Als je gehandeld hebt en tot rust komt. Kun je weer huilen én je zegeningen tellen. Kun je weer balans brengen in loslaten en vasthouden. Vanuit je eigen kompas, je intuïtie. Waardevol op zichzelf. Niet definieerbaar in gelukkig of ongelukkig. Ook goed.
Zou wel kunnen
Moederziel zou in het echtscheidingsconvenant kunnen laten vastleggen dat beide ex-partners eigenaar blijven en man deel van de alimentatie in de vorm van de helft van de hypotheek betaalt, bijvoorbeeld. Met dan waarschijnlijk een maximum van 12 jaar (partneralimentatie duurt 12 jaar). Hij zal dan inderdaad wel moeite hebben om zelf woonruimte te kopen, maar dat hangt ook van zijn inkomen af uiteraard.
Hij zal daar natuurlijk wel akkoord mee moeten gaan. Maar het kan wel, de hypotheek zal wellicht minder kosten dan een huurwoning in de vrije sector.
niet zelf gekozen
ik heb niet zelf gekozen voor de scheiding maar weet wel dat we nu betere ouders zijn dan dat we dan hadden geworden.
Ex was het pad van meer, groter en duurder op gegaan en ik zit mijn hele leven al op de zo milieuvriendelijk mogelijk en het hoeft allemaal niet zo groot en duur.
Na 3 jaar hadden we alles wel weer op orde en is hij getrouwd met een leuke vrouw die een heel leuke stiefmoeder voor dochter is. Ik ben nog alleen maar vind het eigenlijk wel prima zo.
Ik heb het laatst nog aan dochter gevraagd of ik dichter bij haar vader moet gaan wonen omdat het makkelijker is voor haar. Ze wil niet, echt niet. Ook het idee dat haar vader bij ons in de stad komt wonen kon niet op veel enthousiasme rekenenen.
Gedoe: valt wel mee als beide partners zich aan de afspraken houden en zich inzetten voor de kinderen en het na-huwelijk. Het is niet anders dan het regelen van alle andere dingen: sport van de kinderen, vrijwilligerswerk, zelf sporten, dienstreizen. Het is best handig dat ik nu al weet welk weekend dochter bij mij is of niet. Ik ben de enige die van mijn vrienden ons jubileumuitje nu al kan zeggen of ik een weekend in september wel of niet kan.
je bent er zelf bij om je leven vorm te geven, het leven is niet maakbaar, maar sommige dingen zijn wel te sturen.
Fijn om te lezen
Ik zie ook om me heen hoe mensen een nieuw evenwicht zoeken na hun uitelkaargaan. Maar anders dan mijn eigen ervaringen vroeger, zie ik weinig vrolijkheid en samenhang er van komen. Ik zie wel ouders die krampachtig hun eigen ding aan het doen zijn, kinderen (pubers vooral) die wat verweesd van de een naar de ander gaan en veel kleine brandjes die geblust moeten. En inderdaad, de pijn van het nooit meer een kerngezin vormen.
Hoewel ik me in veel gevallen (maar niet alle) goed kan voorstellen dat iemand niet in de relatie verder kon, zie ik om me heen ook voorbeelden van mensen die 'voor zichzelf gaan', mensen die koortsachtig vooral zichzelf opnieuw aan het uitvinden zijn en zich weinig gelegen laten aan het belang van de ander of hun kinderen. En dan bedoel ik niet de verhalen hier, maar in mijn vrienden/kennissenkring. In sommige gevallen echt met afschuwelijke gevolgen.
Ik zal het nooit begrijpen, hoe mensen 'voor zichzelf' kiezen zonder noodzaak. Precies wat hierboven staat: Je bent er zelf bij om het leven vorm te geven. Je bent er zelf bij om te werken aan een relatie die niet goed voor je werkt. Binnen marges natuurlijk, als een ander niet wil, houdt het op. Vaak zie ik dat mensen bang zijn zichzelf aan te passen, om de macht in de relatie op te geven,
Ik zal heus mijn geluk wel weer vinden, daar ben ik eigenlijk niet bang voor. Maar dat man het gezin opblies terwijl daar geen reden voor was, dat zal ik niet kunnen vergeven. En ik kan dat ook maar moeilijk passeren. Alle ingrediënten om dichter tot elkaar te komen waren er, zijn er. Maar hij doet het niet, moedwillig niet. Het geeft niet de doorslag. De drijfveer daar achter zou ik wel graag willen weten. Voor mezelf, ook om verlost te raken van mijn onzekerheid hierin. Die drijfveer heeft weinig met mij te maken, is steeds mijn gevoel. Wel met hem, zijn autonomie, zijn zoeken, whatever. Maar Ik lijd er wel onder, heb er pijn van, ga er onder gebukt. Het geeft niet de doorslag, is niet genoeg. Ik eis eigenlijk gewoon een duidelijke uitleg.
Weet je, ik zie een man op de vlucht voor zijn teleurstellingen, de schulden, de verantwoordelijkheid van het volwassen leven. Het is geen toeval dat alles, letterlijk alles bij mij is achtergebleven. De kinderen, de schulden, de verplichtingen, alles. Hij kiest voor zichzelf en ik heb niets te kiezen. Razend maakt me dat.
Nog maar een linkje, vond ik interessant: https://www.psychologiemagazine.nl/advies/kies-gezin-echte-geluk/
Jij hebt wel wat te kiezen
Je kunt ieder de helft "pakken", jouw deel op- en aanpakken en hem het zijne laten. Hij hoeft nu niets want alles ligt bij jou, dat zie en zeg je goed. Een knop om is daar aan een einde maken. Niet aan de liefde die je voelt, het verlangen. Wel aan het dragen van wat niet jouw deel is. En wat razend maakt. En juist die woede naakt nog meer kapot. Richt je op rouwen, pijn lijden en dan helen. Dat kan niet met hem. Hij is er niet.
artikel de vraag waarom
Moederziel, je vraagt je steeds af waarom, ook naar aanleiding van dat artikel:
"Mij trof veel meer het gedeelte dat na 5 jaar er geen sprake is van 'gelukkig(er) zijn'
Dus: je schiet er geen klap mee op maar de gevolgen zijn desastreus."
Dat is een verstandelijke constatering, dat je er niks mee opschiet. Jouw man kiest met zijn gevoel. En een gevoel op de zeer korte termijn: nu. Ik kan me voorstellen dat toen hij bij Truus het bed inrolde, dat hem een beetje overkwam. Ze gaf hem een fijn gevoel en voor hij het doorheeft is alles veranderd en kan hij niet meer terug. Zij wil hem nu ook. Hij rolde die kan niet op met het idee dat hij dan over vijf jaar gelukkiger zou zijn.
En al die artikelen
Zijn herkenbaar vanuit jouw perspectief, jouw wens. Hij heeft duidelijk andere wensen.
Zonder
noodzaak, geen reden voor, moedwillig niet. Maar dat is jouw perspectief. Je man ziet dat anders, dat is waarom hij handelt zoals hij doet. Blijkbaar ziet hij hiervoor wel reden en noodzaak, vanuit zijn eigen perspectief. Dat dat perspectief ver buiten jouw beleveving is duidelijk en dat maakt t zo moeilijk. Maar jij kunt niet vaststellen dat er geen noodzaak of reden IS, dat is 'alleen maar' jouw beleving.
En hij laat alles bij jou liggen ja. Kinderen, schulden, verplichtingen, te zetten stappen. Dat kan hij alleen als jij dat volledige pakket oppakt.
Dopje en RR
Mooi verwoord. Ik vermoed ook zoiets, maar weet het niet omdat het onderdeel truus verzwegen wordt. Het is wel hoe het vanuit mij bezien eruit ziet.
Ergens moet de wakeupcall toch een keer komen: diepe schulden, vrouw emotioneel stuk, kind met doodswens, andere kinderen beschadigd en boos. Kan een nieuwe 'liefde' zo'n last ooit compenseren? Kun je zo van het een het ander inrollen? Hoe lang kun je iemands bed inrollen met een fijn gevoel en je ogen sluiten voor wat er vervolgens gebeurt? Geeft niet de doorslag. Dat kán ergens niet, snap je? Ik volg dat niet.
Mijn keuzes zijn helaas erg beperkt. Ik voel me als een vos in een vossenklem: loskomen kan alleen als ik mijn eigen poot af bijt. Doorpakken op de scheiding betekent nog meer schulden, weg uit het ouderlijk huis, weg uit onze geliefde woonplaats. Ik probeer die schade zoveel mogelijk te beperken. Ter bescherming van de kinderen en mezelf. De ruimte die er is, benut ik. Maar ik ga ook niet nog meer lijden veroorzaken.
@RoosjeRaas: ik ben zo benieuwd naar zijn wensen. Maar als ik er naar vraag, kan hij het niet verwoorden. Hij weet niet wat zijn wensen zijn. Nu dit, en dan eigenlijk ook niet helemaal, maar straks? Vreselijk. Ogen dicht. Hij koerst met zn ogen dicht.
Daarom vind ik de laatste link zo treffend, uiteindelijk gaat het om hoe je van jezelf kunt houden. Precies daar gaan vaak onze gesprekken over. Dat wens ik hem.
Vraagje
Zouden niet de schulden een/de verklarende factor kunnen zijn?
Noodzaak
@Teuntje, ja daar heb je natuurlijk helemaal gelijk in. En juist zijn noodzaak en drijfveer wil ik begrijpen. Zodat ik ook verder kom. Maar hij heeft er geen antwoord op. Dat is echt moeilijk.
Ja, speelt heel erg mee. En de schaamte, de teleurstelling, de niet-ingeloste dromen over succes die hem dreven. Speelt zonder meer mee bij deze man die altijd op zn veertigste een ton op de bank wilde hebben. Niet gelukt.
Moederziel
Lieverd, kom uit die coulissen. Ga op het podium staan. Laat de spotter het licht draaien op jou. Ook al staat jouw man er ook. En begrijp je NIETS van hem. Je wacht tot hij tot inzicht komt. Ik heb dat ook een poos gedaan. Niet eens meer omdat ik dacht dat wij elkaar dan weer zouden vinden, maar "gewoon": al die pijn kan toch niet zo maar aangebracht worden en dat JIJ er dan niets van vindt? Mijn kinderen, die inmiddels bijna volwassen zijn, zeggen het: die pijn, daar zegt hij nooit iets over. Nee, dat klopt. Dat komt ook niet meer, denk ik. En zeker weet ik: ik heb het niet meer nodig. Ik kan aanvaarden dat ik het niet begrijp. Ben er nu zelfs een beetje trots op dat ik het niet begrijp. Waarom? Omdat ik denk: dit begrijpen zou betekenen dat ik dit ook zou kunnen doen? En verder van de waarheid kan het niet liggen. Ik leef volgens mijn eigen waarden, vanuit mijn eigen liefde, en neem daar in mee die ik liefheb. Hij deed en doet dat anders (ik wou bijna schrijven 'niet', maar dat is denk ik niet zo). Zo is het. Daarmee leef ik. En - dat heb ik al vaak gezegd - dat ging van overleven naar doorleven naar leven naar het leven vieren. Het komt goed. En mag ik iets zeggen over wat je allemaal probeert te voorkomen? Voor jezelf en de kinderen? In verband met het huis, de woonplaats, de financiën? Het zijn 'smoesjes' om vast te houden wat er is. Het kan louterend zijn om los te laten. Je kinderen houd je vast; met hen heb je een mooie relatie. Al het andere is uiteindelijk niet waar. Alleen wil jij dat niet voelen nu, en kun je dat ook niet. Dat is namelijk die 'knop'. Ongeacht wat ook er gebeuren zal, ongeacht wat man doet, JIJ kiest een pad. Dat er vast en zeker niet charmant uitziet als het gaat om financieel en materieel, maar in mijn ogen leef je daar dan nu ook 'op'. Op drijfzand. Op onwaarheid. Die schulden ontstaan niet DAN PAS, die ZIJN er al. En worden per maand in ieder geval 1000 euro meer. Ik weet het niet. Ergens klopt je redenatie niet. Maar jij wil dat geloven. Moet dat geloven. Omdat het te pijnlijk is los te laten en dan te ervaren dat alles wat je dan opbouwt en neerzet (met de kinderen) echt, waarachtig en niet gebaseerd op "de wens een ton te bezitten als je veertig bent" is. Dat klinkt niet als JOUW wens. Terwijl je wél in DIE constructie zit. Tijdens je huwelijk. En nu in deze 'twighlight zone'. Ik weet het, je wilt niet praten over de financiën en daar heb ik begrip voor. Ik hoop dat je kunt lezen dat ik het nu ook niet over de financiën heb, het materiële, maar over hoe jij emotioneel gezien dat stuk nog als een 'schild' voor je houdt zodat je geen 'echte scheiding' kunt aanvragen. Nogmaals: ik denk dat je dat wel kan (feitelijk gezien) maar dat je dat emotioneel (nog) niet kan. En dat mag. Maar probeer te kijken waar je welke schilden voorhoudt en bevraag in je eigen veilige gedachten die schilden zo af en toe. Begrijp je wat ik bedoel? Ik merk dat ik bang ben te hard tegen je te zijn, maar ja, zoals ik al zei: ik wil je graag helpen de focus op jezelf te zetten. Niet om je aan te moedigen nu te gaan scheiden. Wel om niet meer met iedere (non)beweging van man mee te bewegen. En ook dat materiële is 'van hem', meer dan van jou. Mag je je daar uit losmaken?
Mooi RoosjeRaas
En ik kan me ook helemaal vinden in wat je schrijft. Dat ik nu blijf zitten waar ik zit, is eigenlijk een kwestie van spotlight op mij. Ik zit hier fijn, mooi en lijd materieel niet meer dan strikt nodig. Dat is voor nu goed, zo.
Verschil dat ik teruglees met jouw ervaring, is de emotionele verbinding en betrokkenheid die in ons geval nog steeds wordt opgezocht. Dat dunne lijntje. Ergens is het dus nog niet klaar, er moet nog wat gehaald worden bij elkaar. Ik verbind daar nul conclusies aan, bezie alleen.
Oh RoosjeRaas, je zou me IRL moeten kennen. Ik ben nl niet zo van de coulissen, hoor! Duw doorgaans anderen zonder moeite van het podium af
Woorden en daden
'Het verschil dat ik teruglees met jouw ervaring, is de emotionele verbinding en betrokkenheid die in ons geval nog steeds wordt opgezocht.'
Tja, wanneer gaat dat nou eens een keer ophouden? Want dat is precies wat jou in die vossenklem houdt.
Je schrijft over het bezoek aan de psycholoog van je kind waarin je man duidelijk aangeeft dat hij het verdriet en de schade bij de kinderen niet ziet/voelt ('het gaat best goed met ze, nee mijn gezin zag de scheiding niet aankomen, maar ik wel'). Plus nog een vriend die schrijft 'Man kiest duidelijk voor zichzelf. Hij beseft dat zijn acties gevolgen hebben voor jou en de kinderen, maar dat geeft niet de doorslag.'
Hoeveel bevestiging heb je nodig dat hij niet meer bij jullie wil zijn?
Heeft je man de mediator ook een rad voor de ogen gedraaid? Haar/zijn conclusie dat je jullie nog niet klaar zijn om de scheiding in te zetten, wordt hierdoor toch wel heel erg onderuit gehaald.
