Check onze 10 slimme tips om geld te besparen op je volgende gezinsvakantie
Relaties Relaties

Relaties

Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!


Tegelijk gepost

Mag ik je een advies geven? Zoek geen heel tijdelijke oplossing voor dat het niet goed met je gaat. Zorg er voor dat het niet meer teruggaat naar hoe het nu is. Dat je/jullie vanuit eventuele (langere) tijdelijkheid over kunt gaan op een definitieve regeling. Nu 'even iets doen' (logeren of wat ook) is uitstel en maakt niet dat je je structureel beter kunt gaan voelen. Dat valt nu juist onder het vreselijke 'ontzorgen' en zet geen zoden aan de dijk als het gaat om jouw welzijn. Het is geen griepje waarvan je moet herstellen of zo, het is een structurele verandering in je leven. Hopelijk kun je er op die manier mee omgaan vanaf nu. Dat is goed voor jezelf zorgen, lief zijn voor jezelf. Je vroeg laatst hoe dat moet, nou, dit is er zo een. Met ook dat effect voor je kinderen.

moederziel

moederziel

29-12-2016 om 11:27 Topicstarter

Pennestreek

Je reactie is fijn om te lezen. Jij doet het op jouw manier, in jouw tempo. Je zegt dat je er iets aan gaat doen. Wat heb je in je hoofd, kun je dat zeggen?
Ik kan niet in jouw hart kijken, maar ik kan denk ik wel een beetje invoelen wat er met je gebeurt op dit moment. Het gevoel vast te zitten in de situatie is zo ontzettend moeilijk aan te pakken. Maar toch kun je het, echt. Ituïtief voel je wat nodig is. RoosjeRaas kan dat zo mooi zeggen.
Je moet jezelf nu beschermen tegen nóg meer pijn. Dat gaat je lukken. En het wordt minder, heb ik gemerkt. Er komt kracht bij, kracht voor terug. Dat kun je je nu nog totaal niet voorstellen, maar gek genoeg is het zo. Hou je vast aan de ervaringen hier. En intussen mag je gewoon voelen wat er is. Maar je valt niet om. Daar ben je veel en veel te sterk voor, lieverd. Jij hebt namelijk de kracht in je van iemand die uit liefde kan handelen. Nu moet het nog vóór je gaan werken.

Hou je haaks x

Ff zo

Ff zo

29-12-2016 om 14:21

Pennestreek

Ik wil je niets aanpraten en wat mij betreft zou ik, als ik jou was, ook liever VV en 112 vermijden.

Maar als jij rust wil (dus man uit huis) EN je bent heel erg duidelijk naar hem toe EN je stelt een ultimatum (ik vrees dat hij zonder dat niet opschiet, hij is immers al ruim 15 maanden bezig te zeggen dat hij van je wil scheiden!) EN hij doet het toch niet, wat wil je dan?

Toch zelf uit huis?

Of blijven jullie dan toch maar weer langer samen in huis, terwijl je je daar zo beroerd onder voelt? Dus laat je het hem dan toch weer bepalen? Voeg je je dan weer naar hem?

Mijn idee van VV is alleen als je man niet opschiet. Als hij wel snel het huis uit is (tijdelijk, gedurende de scheiding, voor later moeten jullie nog bespreken) hoef je daar niet naar te grijpen.

Dikke knuffel van mij. Moeilijk hoor.

mirreke

mirreke

29-12-2016 om 14:33

RoosjeRaas

Ik wil je nu eindelijk eens laten weten dat ik je bijdragen ongelooflijk bijzonder goed vind!
Je kunt dingen mooi en helder verwoorden, maar je hebt ook een goed inzicht in de processen die spelen.

Misschien jammer dat je het uit ervaring hebt moeten leren, maar meid... dit is een schat aan ervaring...

Misschien zou Ouders Online ook uitgever kunnen worden. Zowel jouw bijdragen als die van AnneJ (over opvoedproblemen bij autisme en andere etiketjes) vind ik een (zelfhulp)boek waard!

mirreke

mirreke

29-12-2016 om 14:36

Helena

ik heb hetzelfde als jij...

Dit draadje staat in mijn bibliotheek... als naslagwerk...

Mirreke

Dank je wel! Dat is lief, en fijn om te horen! Ik ben nog 'sluimerend' op zoek naar een andere baan, dus auteur zou best wat kunnen zijn. Of weet je nog iets anders leuks? Of een goede plek om naar vacatures te kijken? Dit overigens geheel offtopic, dus in woorden even 'uit dit draadje gestapt', maar in gedachten steeds bij jullie, Moederziel en Pennenstreek!

Pennestreek

Pennestreek

29-12-2016 om 14:46

Slingerbeweging

Weet je, het is zo'n slingerbeweging. Het grootste deel van de tijd gaat het prima, zo samen. Maar op andere momenten vind ik het loeizwaar en wil ik dat het ophoudt. Dat wordt heel erg bepaald door hoe ik me voel. En omdat ik maar steeds niet goed slaap wordt dat steeds een beetje slechter. En dus heb ik steeds meer moeite met dat samen in huis blijven. Terwijl er ook echt wel voordelen aan zitten.
Los van of het wel of niet beter is in deze situatie, voor mij, we hebben gewoon niet op korte termijn een bruikbaar huis in onze buurt beschikbaar. Vakantiehuisjes zoals hier al eens geopperd zijn er niet in de buurt. In ieder geval niet zo in de buurt dat de kinderen er naartoe zouden kunnen. En dus geen optie. Huren kost hier midden in de randstad echt de hoofdprijs en is altijd voor minimaal een jaar, bij hoge uitzonderen een half jaar. En dan moet het nog ingericht. Kost allemaal kapitalen. En als het bovendien een paar maanden duurt hebben we er ook niks aan. Dus hoewel ik zeker een poging ga wagen wat te vinden om (dan toch maar) te zwaluwen/birdnesting, ik denk niet dat het gaat lukken. Daar helpt een voorlopige voorziening ook niets aan.
En daarnaast denk ik dat het voor de kinderen beter is om niet eerst een paar maanden om de week te moeten verblijven in een provisorisch ingericht huis en dan daarna weer te moeten verkassen. Dus ik ga voor zelf bijslapen/opkrabbelen. En ik ga ervan uit dat het me/ons dan lukt om het vol te houden samen. Het is niet de meest ideale situatie, maar hee, dat is dit toch al niet.
Ik ben volgende week vrij, man is dan weg. En ik krijg morgen andere slaappillen. Dus ik ga cocoonen met de kinderen en veel slapen. Dan kijken we daarna weer verder.
Er moeten al zoveel zware beslissingen worden genomen en er moet al zoveel worden uitgezocht en geregeld, ik maak het mezelf echt niet makkelijker door man 'eruit te (laten) zetten'.

mirreke

mirreke

29-12-2016 om 14:54

begin een blog, een advieskanaal, een website hierover...

Of toch een boek... echt!

Tegenwoordig: naast je baan zelf gaan schrijven, en ondertussen je concept (met voorbeelden of onderdelen die al af zijn) aan uitgevers aanbieden.

Maar het lijkt mij dus ook echt iets voor OO!

Daarnaast: een adviesbureau op dit vlak?

mirreke

mirreke

29-12-2016 om 15:00

Pennestreek

Ik ben geen ervaringsdeskundige, niet zelf gescheiden met kinderen...

Maar ik denk het wel. Ik denk het gemakkelijker is om niet meer samen in 1 huis te wonen.

Denk nou eens niet aan alle anderen. Denk aan jezelf! Als het met de ouders (en eigenlijk is het gewoon zo, als het met de moeder) goed gaat, gaat het ook met de kinderen goed!

En dus doe je ook je kinderen een plezier als jij ervoor gaat zorgen dat het met jou beter gaat.

Het is een klotesituatie, je hebt er niet voor gekozen, maar je kunt wel kiezen hoe de dingen voor JOU het beste zijn in een rotsituatie... En dan denk je niet aan andere huizen, dan denk je niet aan birdnesting als je dat eigenlijk niet wilt (ik zou dat niet willen, hoe aantrekkelijk het misschien ook wordt aangeprezen), maar dan denk je aan jezelf. Jij wilt 1 groot ding, en dat is niet scheiden. Helaas, hoe erg ook, dat zit er niet in. Maar wat wil je dan, VOOR JOUZELF? Gewoon voor jou. Een week slapen lijkt leuk, maar na die week is hij weer terug... En dan begint het opnieuw.

Ondertussen krijg je gewoon een hele grote en dikke knuffel van mij...

Pennestreek

Pennestreek

29-12-2016 om 15:00

Ook eens met Mirreke

Ik ben het natuurlijk helemaal eens met Mirreke! Die zelf trouwens ook vaak mooie postings schrijft. En inderdaad, ook Tops, en moederziel, en Ffzo, en Stip, er zijn zoveel mensen die mooie dingen zeggen, goede raad geven. Dat helpt echt enorm. Daar ben ik heel blij mee.

Pennestreek

Pennestreek

29-12-2016 om 15:06

Wat ik me wel heel vaak afvraag

is hoe je loskomt, als je nog steeds zoveel van iemand houdt? En hoe lang dat duurt? Daar kan ik echt van wakker liggen. Doe ik ook .

Ik weet best dat het allemaal praktisch wel gaat lukken. En dat alles went, ook voor de kinderen. Maar voor mezelf... Wanneer voel ik me weer een beetje beter? Wanneer kan ik weer een beetje genieten? Wanneer denk ik niet meer 24 uur per dag aan deze situatie, aan hem? En ik weet al wat jullie gaan zeggen. Er staat 2 tot 3 jaar voor. Na de scheiding. En dan zakt de moed me zo vreselijk in de schoenen. Ik ben al zo lang aan het worstelen...

Taruh

Taruh

29-12-2016 om 15:06

vakantiehuisje

ik zie er al een heleboel die je 3 maanden kunt huren in onze provincie. Inclusief bedlinnen en schoonmaak.

Kan ie 31 December al in trekken. Niks inrichten gewoon je kleren verhuizen en klaar. Zelfs 2 slaapkamers voor de kinderen.

Jullie maken het jezelf echt erg moeilijk.

De kinderen hoeven er ook niet zelfstandig naar toe te kunnen, hij moet ze dan af en toe ophalen of jij brengt ze een keer.
Dit is een voorlopige regeling, dat snappen de kinderen best wel. En geeft meer rust dan 2 ouders die ongewenst op elkaars lip zitten en daar aan onderdoor gaan.

Taruh

Zooooo eens met jou!

Pennenstreek, je bericht zit vol drogredenen. Nogmaals: het mag, jezelf 'voor de gek houden'. Mirreke schrijft het hierboven eigenlijk ook. Wat WIL je? En wat wil je niet? Birdnesting lijkt mooi, maar is afschuwelijk uiteindelijk, geloof me, ik weet het. De kinderen kijken daar bovendien nu 'het slechtst' op terug. Ze hebben die tijd als heel naar ervaren. En het is onnodig in jullie situatie, want er is immers zekerheid van uit elkaar gaan? Als ik je man moet geloven?

Wat Taruh beschrijft geeft jou en de kinderen rust. 'Desnoods' elk weekend naar man in het vakantiehuisje, gewoon met een logeertasje met kleren, net als hij, en daarna definitief. Dan kom jij tot rust. Kun je bepalen hoe je verder wilt. En doorpakken. Ik hoor je niet over de mediator. Niet geweest? Nog niet gekozen?

Pennestreek

Pennestreek

29-12-2016 om 15:13

Mirreke

Ik wil nog even vasthouden wat er wel is (en dat is toch nog best heel wat, tussen hem en mij, maar vooral als gezin). Maar ik wil ook graag zo snel mogelijk door deze fase heen. Ik hoop dat dat samen gaat. Ik denk dat dat kan. Maar ik moet vooral een manier vinden om weer op te laden, te slapen, weer energie te krijgen.
Ik heb fantastische mensen om me heen (ook hier) en kan daar ook heel erg van genieten. Dat heb ik mezelf veel te lang ontzegd. Gelukkig zijn ze er allemaal nu ik ze nodig heb. Ik doe ook genoeg leuke dingen (Toppers vorige week en ik kan daar ook nog wel een beetje van genieten. Het grootste probleem is echt dat slapen. Dat ondermijnt alles. Alles wat ik de afgelopen periode (over) mezelf heb geleerd zakt weer weg, het voelt een beetje (denk ik) als een depressie, maar het is puur fysiek. Dus ik hoop en denk dat als ik die cirkel doorbreek dat het beter gaat.

Pennestreek

Pennestreek

29-12-2016 om 15:16

Roosje

mediator is over een klein uurtje.

Helena

Helena

29-12-2016 om 15:18

Loskomen

Pennestreek, je wil niet loskomen en blijft maar vasthouden en verzint allerlei redenen om in het huis te blijven met elkaar. Maar wat denk je dat mensen moeten doen wiens partner plotseling overlijdt? Die moeten ook door de rouw, het verlies, het afscheid. Ook iets dat ze niet willen.

Helena

Helena

29-12-2016 om 15:31

Vergeten

Mijn post was niet af. Je denkt (misschien onbewust) dat je het niet kunt, maar als je man zou overlijden zou je ook door dit verdriet van het afscheid heen komen.

Je doorbreekt de cirkel niet

Je gaat 'm keer op keer oo dezelfde manier in en door. Inclusief moeheid, depressief gevoel. Ik zeg het nog een keer: dat mag, bepaal jij, maar gaat je niet iets (nieuws) opleveren. Dus ook geen echte rust. Zelfs geen "uitrust". Lees anders je draadje terug. sterkte zo bij de mediator. Vraag als eerste ivm huis. En kies deze als het klikt, maak afspraken. Ga niet een week wachten en uitrusten en beslissen. Ik vind het zo jammer dat je niet kunt zien wat dit een uitputtingsslag maakt. En geloof me, niets kan voorkomen dat je je dal gaat pakken. Je hangt nu met stramme, pijnlijke vingers aan de rand van een put. Al heel lang. En blijft volhouden dat op de bodem belanden als je loslaat erger is. En nee. Dat. Klopt. Niet. Laat je vallen en vertrouw op wat er dan aan overlevingsdrift in je naar boven komt. Ook dat kun je dan inzetten om de ouderrelatie die je met man gaat hebben goed vorm te geven. Dit halfslachtige, angstige hangen aan je laatste energie is nergens de basis voor. Niet van iets goeds.

Taruh

Taruh

29-12-2016 om 15:36

een oudje

ik heb 'm vast al eerder genoemd:

als je doet wat je deed, krijg je wat je had.

Die past mooi bij de cirkel van RoosjeRaas.

Zoals de begeleider van mijn moeder het treffend zei: de uitgang van de put zit bij de bodem, niet aan de bovenkant.

moederziel

moederziel

29-12-2016 om 15:43 Topicstarter

Hoe je loskomt

Lieve Pennestreek, de vragen die jij jezelf stelt, stelde ik mezelf ook. En nog steeds. En ook ik lag (en lig nog soms) wakker van de slechte film waarin ik ongewild zit. Er zijn nachten geweest dat ik in paniek wakker werd, zwetend en met een op hol geslagen hartslag, alsof ik door een moordenaar op de hielen werd gezeten. Zuivere angstreactie. Ik was in shock en tot op de dag van vandaag kan ik nergens anders aan denken. Ik sta ermee op en ga ermee slapen. Verschrikkelijk, ik vind het echt een straf.

Je vraagt (terecht!), hoe dat gaat, dat loskomen. Ik kan je hopelijk wat inzicht geven in hoe het bij mij gaat. 'Ik wil nog even vasthouden aan wat er wel is', schrijf je. Maar het loskomen is geen proces wat zich buiten jou in gang zet. Jij geeft daar zelf het startsein daarvoor. Het is dus eerder losmaken dan loskomen, als je begrijpt wat ik bedoel. Loslaten, actief daarin zijn, jezelf duwen naar losmaken. Je hoopt misschien dat je gevoel voor je man minder wordt en dat dit je zal 'losmaken', maar dat zal niet gaan gebeuren. Niet nu, niet zo. Dat kan pas als je niet iedere dag met hem wordt geconfronteerd. En zelfs dan zul je jezelf moeten dwingen tot aanvaarding van deze situatie die jij helemaal niet wilt. Het is een gevecht tussen je gevoel en je verstand. Maar je verstand moet het nu overnemen om te overleven. Als je vaart op je gevoel, ga je stuk. Je zult je liefde moeten wegstoppen en negeren. Je zult je pijn moeten wegslikken en verbijten en je zult je ogen moeten sluiten voor zijn lieve en zorgzame gebaren. Je moet stoppen met geloven in jullie liefde, want die is er niet meer op de manier waarop zou moeten.
Geloof me, ik weet wat een onmogelijke opgave dat is. Maar ik heb in de afgelopen maanden ook ontdekt dat toen ik ophield met mijn liefde bewust te voelen, het beter ging. Ik stop mijn gevoelens weg (dat bewaar ik voor de sessies bij de psych en af en toe een flinke jankavond) en vaar op ratio. En dat geeft nu rust en de mogelijkheid om een stap voor mezelf te zetten, weg van moederziel-man. Hij zit mijn proces van loskomen in de weg, en dus neem ik afstand.
En geloof me, dat moet ik ieder uur tegen mezelf zeggen, want het komt zeker niet spontaan.
Ik haat hem niet, maar ik voel mijn liefde ook niet meer. Pas nu kan ik neutraler zijn. En dat is voor mijn zelfbehoud echt heel veel beter.

Ik hoop dat je iets aan mijn verhaaltje hebt. Meis, ik leef zo met je mee.

Ff zo

Ff zo

29-12-2016 om 21:45

Moederziel

Ik wil graag even mijn complimenten uiten voor de ontwikkeling die jij hebt doorgemaakt en de stappen die je zet.

Heel dapper.

En erg fijn dat je merkt dat het werkt.

Sterkte de komende tijd, want het zal voorlopig wel moeilijk blijven, maar je klinkt echt heel krachtig. Petje af.

moederziel

moederziel

29-12-2016 om 23:58 Topicstarter

Kracht

FF zo, wat vind ik dat lief om te lezen! Dankjewel voor de complimenten, die neem ik graag met me mee
Het geeft me kracht om hier te schrijven en mee te lezen. Het geeft me kracht om te lezen dat ik niet alleen ben, dat er vrouwen zijn (en een enkele man) die eenzelfde pad gaan of zijn gegaan. Dat geeft steun. Brothers in arms.

In de kracht voel ik soms ook een gevaar zitten. De emoties zijn zo groot, en ik kan alleen functioneren als ik de diepste gevoelens negeer. Maar wat brengt me dat op termijn? En ik heb stiekem onbewust nog steeds het gevoel van een tijdelijkheid, een fase, een periode van 'de weg kwijt'. Maar wat als dit mijn nieuwe leven blijkt te zijn, voorgoed? Ik heb daar nog zeker geen antwoorden op.

Maar ik heb wel wat rust gevonden en de paniek neemt steeds verder af. Ik kan weer lachen en me op een gezonde manier boos maken. Ik heb dat zo gemist. Beetje bij beetje vind ik mezelf terug. Inclusief het besef dat dit is wie ik ben. Ik ben ik. En als dat niet voldoende is voor moederziel-man, dan is dat ontzettend spijtig. Voor hem.

xxx

moederziel

moederziel

30-12-2016 om 00:29 Topicstarter

Eerlijke vraag aan de ervaringsdeskundigen

Ik lees soms in deze draad (en soms in Echtscheiding ook) over gezamenlijk met de kinderen verjaardagen en feestdagen vieren, samen eten etc. Ik heb een hele misschien stomme vraag daarover. Hoe doen jullie dat met je emoties?
Ik merk dat iedere keer als ik man hoor of zie, de emoties weer over me heen spoelen. Klinkt hij blij, dan weet ik zeker dat hij blij is dat ie van me af is - en dat maakt me diep verdrietig. Klinkt hij boos, dan weet ik zeker dat hij ongelukkig is - en dat maakt me diep verdrietig. Klinkt hij neutraal, dan weet ik zeker dat hij niets voelt - en dat maakt me diep verdrietig. Alles, maar dan ook alles in het contact is een diepe teleustelling en intens verdriet.
Hoe gaat dit ooit een normale vorm aannemen? Een vorm die goed is voor de kinderen, recht doet aan ons ouderschap en de lange historie die we samen delen, aan de diepe liefde die er was - maar die GEEN pijn doet??? Hoe hebben jullie dat gedaan??
Ik ben zo bang dat ik dat nooit zal kunnen. En dan is geen contact veiliger en beter.

Tops

Tops

30-12-2016 om 01:07

laat

Het is laat, maar soms is nog even wat lezen een opluchting ipv met je gedachtes naar bed gaan

"ik kan alleen functioneren als ik de diepste gevoelens negeer. Maar wat brengt me dat op termijn?"

Dat doet je lichaam voor je. Je krijgt nooit alles in 1 keer, het gaat met beetjes tegelijk. Een periode bozig, opstandig, teleurgesteld, gevoel van falen, verdriet, angst, vernedering, niet waard voelen, beschadigd vertrouwen, alles komt voorbij, maar nooit tegelijk.

"Ik heb een hele misschien stomme vraag daarover. Hoe doen jullie dat met je emoties?"
In het begin veel.
Ik was verdrietig als ik langs het huis reed waar ik graag woonde en waarin ik door het raam schimmen zag van mijn kinderen/man.
Dan huilde ik.
Soms reed ik voorbij het huis en dan was ik boos.
Dan schold ik.
Af en toe voelde ik diepe verlatenheid.
Dan was ik klein, zweeg en rolden de tranen over mn wangen.
En dan sprak ik elke keer mezelf toe: je mag huilen/schelden/zwijgen tot de rotonde en dan houd je op.

Hoe deed ik dat op bv de eerste verjaardag, die hij hield voor de kinderen en ik 10 dagen na mijn verhuizing bezocht als gast ipv huiseigenaar, gezinslid.
Ik heb een masker opgezet
En als mijn vrienden erom vragen
Zeg ik dat het heerlijk is alleen
Dat dus.
Ik was flink, bleef een visite lang en geen seconde langer.
Dat begreep iedereen.
Ik zat niet naast hem, praatte niet met hem alleen bv tegen hem als het nodig was: ja lekker, koffie, dank je. Moet ik helpen?
Verder was ik geestelijk afwezig en alleen aanwezig voor het kind.
En nu na een paar jaar gaat dat nog steeds zo.
Ik praat niet met hem. We accepteren elkaars aanwezigheid.
Ik kan nu wel een kort praatje aanknopen, een herinnering ophalen, even lachen.
Maar als ik wegga, ga ik alleen weg, naar een leeg huis.
Ook dat doet na 3 jaar nu minder pijn, maar leuk is het niet en wordt het niet.
Dat accepteer ik, de worsteling vindt dieper van binnen plaats.
Een deel daarvan schrijf ik weg, de rest moet weer even slijten.
Het proces is een lang proces, onplezierig ook, maar niet ondoenlijk.
Niet alles komt in 1 keer op je af. Zolang je het leven maar recht in de ogen kijkt en niet je kop in het zand stopt.
Zolang je jezelf niet voor de gek houdt, zolang je elke emotie die je voelt laat komen en accepteert, omhelst omdat die er mag zijn, dan is het echt, echt te doen.
Je bent niet ineens vriendjes, misschien wel nooit meer, maar neutraal zou je moeten kunnen halen.
Wij zijn ook geen vriendjes hoor, maar zie het alsof je met een bekende een tijdje doorbrengt en daarmee een gesprek hebt.
Je verleden zet je dan even opzij.
Je kijkt hem dus niet in de ogen aan, denkt niet na als je hem ziet lopen, je blijft jezelf afleiden in je hoofd.
En zo lukt het mij en dat wordt steeds simpeler. Maar het kost tijd.

Taruh

Taruh

30-12-2016 om 05:54

te snel

je wil eigenlijk te snel door je emoties heen. Zo'n scheidingsproces na het zakelijke stuk duurt echt wel een aantal jaar.

Ja, jaar, zelfs bij een minder emotioneel proces als bij jullie. Ik heb mijn maatschappelijkwerkster hartelijk uitgelachen toen ze dat zei. Maar achteraf had ze wel gelijk.

Hier vergelijkbaar met Tops: een masker op zetten, zeker in het begin. En nu na 10 jaar begroet ik zijn vrouw hartelijk met zoenen op de wang terwijl ik tegen mijn ex hooguit hallo zeg. Vervolgens komen de algemeenheden idd. Je moet niet verwachten dat ik met hem een diep filosofisch gesprek ga beginnen. Het blijft erg oppervlakkig.
En na zo'n verjaardag ben ik gewoon heel erg moe.

Bij een toernooi zul je ons wel af en toe samen zien maar meestal gaat 1 van de 2 weer snel weg.

Het is echt voor dochterlief dat ik dit doe.
Samen op vakantie zo als ik ook wel hoor gaat mij echt te ver.
Zelfs 1 nacht is te veel.

Maar ik merk wel een verschil na tien jaar, het gaat makkelijker. Er groeit iets anders, er worden wat meer vriendschappelijke zaken uitgewisseld. We hebben het ook wel over onze ouder wordende ouders, of over zijn broers en zussen. Maar het gaat nog steeds niet heel diep.
En toch is dat blijkbaar voor de buitenwereld genoeg om het plaatje van een getrouwd stel in stand te houden. Het duurt vaak lang voor buitenstaanders door hebben dat wij gescheiden zijn, zelfs als ze het rationeel wel weten.

Vesper Lynd

Vesper Lynd

30-12-2016 om 11:13

Het doet mij niets

Ons huwelijk was natuurlijk al jaren stuk voordat we uit elkaar gingen, dus de daadwerkelijke fysieke scheiding was een heel grote opluchting en bevrijding. Ex en ik kunnen heel gezellig babbelen, en voor dochter samen dingen doen, maar het moet niet te lang duren en het is wel handig als we het eens zijn. Pijn of verdriet voel ik niet, ik heb me alleen na de scheiding lang afgevraagd hoe ik me in vredesnaam zo lang zo heb kunnen laten behandelen (tijdens het huwelijk). Soms denk ik dat het toch best een geschikte vent is, we kunnen erg lachen samen, maar dna moet ik even goed bedenken dat dat maar de buitenkant is (die hij maar kort volhoudt).
Maar we hebben dus van allerlei instanties (school, hulpverlening) altijd te horen gekregen dat we een voorbeeld zijn voor andere gescheiden ouders, zo goed kunnen wij beleefd tegen elkaar doen en het alleen over ons kind hebben

moederziel

moederziel

30-12-2016 om 11:53 Topicstarter

Hmmmm.... gaat lang duren

Mooi om te lezen hoe jullie het aanpakken. Petje af, met de blik steeds op het belang van betrokken kind(eren). Knap.

Maar ik zie het mezelf nog niet doen. Het is niet zo zeer dat ik te snel wil, er is vooral te veel onnodig kapot gemaakt door moederziel-man. Ik zou daar vrede mee kunnen hebben (denk ik), als het huwelijk slecht was, zoals bij VL - of bij mijn eigen ouders voor wie een scheiding het beste was wat ze in hun leven hebben gedaan. Maar in ons geval zie ik alleen verliezers, omdat er geen winst te behalen valt. Dáár worstel ik erg mee, merk ik. Er is geen 'second best', geen beter alternatief dat nu ontstaat, het komt allemaal niet in de verste verte in de buurt van het plezierige gezin dat we waren. Rijk sociaal leven, diepe verstandhoudingen over en weer. Nu is het kil, koud, arm. In alle opzichten, met als trieste overtreffende trap nu de breuk tussen man en oudste.

Ik merk dat ik woest ben. Woedend op man, die om zijn eigen onvrede en onmacht te maskeren, een spoor van vernieling trekt in de levens van de kinderen en van mij. Natuurlijk zie ik hoe hij vooral ongelukkig is met zichzelf, niet de man is geworden die hij voor ogen had, maar één ding was zeker wel geslaagd en dat was het gezinsleven. Hij geeft grif toe dat hij niet wilde weggooien wat we hadden, maar hij doet het wel. Hij zegt zelfs nog van me te houden. Hij zegt dat ik er niets aan kon doen. Dat hij 'iets' miste. Maar wat is iets? Ik weet het niet en hij nog minder. Ik kan het wel bedenken: diepe conncetie met zichzelf en anderen, echte intimiteit, 'heel' leven zonder ballast, gezien worden zoals je echt bent. Ik gun het hem met heel mijn hart, omdat het een goed mens is. Beschadigd en extreem bang voor echte verbinding, maar ook goed. Ik heb hem op zijn best gezien.

Precies hierom is het moeilijk om mijn positie te bepalen. Aardig zijn geeft onbedoeld goedkeuring aan zijn onbeholpen en schadelijke weg. Die wil ik niet geven. Niet aardig zijn geeft voeding aan de afstand die hij maar al te graag wil pakken. Weg van de confrontatie met de verbinding tussen ons. Blijft over: neutraal zijn. En dat haat ik echt. Wat een afgrijselijke, nikserige, arme manier van communiceren met elkaar. Dan maar liever niets. Stilte. Geen contact. Dat doet het minst pijn.

Sorry voor mijn relaas, ik worstel. Voel me rustig en sterk, maar ook steeds bozer. Boos om zoveel totaal onnodig leed.
Iemand hierboven beschreef hoe je ook ongwild moet loslaten bij ziekte en dood. Ik heb dat meermalen meegemaakt van heel dierbare mensen om mij heen. Ook (erg) jong, wat zo onmachtig en vreselijk is. Maar ik kan je zeggen: de wetenschap dat iemand moedwillig met eigen handen stukmaakt wat mooi was, is een aspect dat het rouwproces echt heel erg veel moeilijker maakt. Daar kun je heel erg lastig vrede mee hebben. Mij lukt het nog niet.

Pennestreek

Pennestreek

30-12-2016 om 12:25

Moederziel

amen.

Ook al zijn er zeker verschillen, tot op zekere hoogte gebeurt hier hetzelfde. Man vind wat wij samen hebben niet (goed) genoeg. En ongetwijfeld voelt hij het anders dan ik, ik voel wel die diepe liefde die jij ook voelt voel jouw man, en hij zegt die niet te voelen voor mij, maar er is een heleboel wel. Zoals dat mooie gezin, elkaars beste vrienden zijn, graag bij elkaar willen zijn, goed voor elkaar willen zorgen. Daarom kost het hem ook zoveel moeite, zegt hij. Ik denk dan, koester wat je wel hebt, dat is al zo de moeite waard. Zoveel mensen moeten het met minder doen. Maar hij kiest anders. En wist hij nou maar zeker dat deze route inderdaad iets beters op gaat leveren, voor wie dan ook, dan had ik er misschien iets meer vrede mee kunnen hebben. Maar die zekerheid heeft hij niet. Waarom dan toch die stap?

Omdat Pennestreek-man een minder grote puinhoop van alles maakt dan jouw man op dit moment is het voor mij ook minder helder en duidelijk allemaal. Voel me op dit moment gelukkig ook weer redelijk sterk, met dank aan een redelijk goede nachtrust. Boosheid voel ik (nog) nauwelijks. Dat komt met vlagen, en later vast wel meer, maar nu ben ik nog steeds vooral verbijsterd. Ik sta erbij en kijk naar hoe mijn leven uit elkaar valt. En hoe ik daar zelf aan mee moet doen.

Tops

Tops

30-12-2016 om 12:32

je bent

Je bent ook nog maar met 1 teen in het rouwproces, verwacht niet teveel van jezelf. Neutraal zijn is niet niks, het is voorkomen dat dingen escaleren en voorkomen dat er hoop (be)ontstaat.
Het is in een cafeetje een koffie drinken op neutraal terrein omdat je die persoon niet in je priveruimte wilt hebben.
Het gaat als een bevalling: wee voor wee, denk je het gehad te hebben komen er nog pijnlijkere weeen. Maar het kind wordt altijd geboren, hoe dan ook. Ook al denk je: het past niet, het kan niet, ik wil niet, het gebeurt toch.

Ik heb met een aantal dingen ook voor mij nog steeds onverteerbare brokstukken te verwerken waar ik erg veel moeite mee heb, waar ik niet bij kan met mn pet.
En ik ben bijna 3.5 jaar verder. Zo langzaam gaat dat dus en sommige dingen gaan niet over.
Als voor jou nu géén contact het beste is, kijk dan ook nog niet naar anderen die dat wel hebben. Ze zijn allemaal verder in het proces, hebben eigen verhalen, hebben hun eigen persoonlijkheden.
Het wordt alleen genoemd als optie. Het is mogelijk, maar alleen wanneer je verder bent en meer overzicht hebt, dingen verwerkt hebt.En zelfs dan in sommige situaties nog niet.

Mij is opzettelijk onthouden wat ik dacht te hebben. Met een stille passieve agressie, een vorm van macht die heel akelig is. Waarbij ik als een krijger gestreden heb en de ander een deserteur was.
Hij krijgt van de buitenwereld de medaille en ik heb alles, echt letterlijk alles verloren.
Dat is moeilijk te verkroppen.
Ook het feit dat mensen je in moeilijke tijden zo laten vallen.
Dat is nog bijna moeilijker dan die hele scheiding.
Maar je overleeft.
Wat er ook gebeurt, je overleeft, je gaat door. Want zo is een mens gebouwd, op overleven; juist wanneer het moeilijk is.

Pennestreek

Pennestreek

30-12-2016 om 12:34

En stavaza verder

Gisteren dus mediator bezocht. Was een verhelderend gesprek. Alleen zijn we er toch nog niet uit welke het moet worden. Ze hebben allemaal een invalshoek/specialiteit die prettig is. Maar we hebben wel een redelijk beeld van het tijdpad en de te nemen stappen. Gisteren ook weer een paar dingen samen besproken. Dus we gaan langzaam maar zeker 'vooruit'.
Ik voel me een beetje onthecht. Zoals ik net al zei, ik sta erbij en ik kijk ernaar.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.