Hel, deel 5 - het houdt ook niet op

Berekenen

'is jouw idee dat hij met de kinderen in het huis kan gaan wonen net zo irreeel als 150 km. verderop gaan wonen.' Nou ja, de financiële problemen zijn enorm, dus je zou het moeten berekenen en het realiteitsgehalte ervan onderzoeken. .
Hoe groot is de kans dat Truus en haar kinderen het hele gezin van exMM, met vrouw en kinderen in huis wil nemen?
Hoe groot is de kans dat exMM weer in de oude woning wil trekken?
Hoe is de financiële situatie voor exMM, als hij in de oude woning trekt, de schulden verdeeld zijn, hij geen kinderalimentatie hoeft te betalen (maar misschien wel ontvangt)en de bank .
Hoe groot is de kans dat de kinderen liever in het oude huis willen blijven wonen, al is het dan met vader, dan op straat komen te staan.
Hoe is de financiële situatie van Moederziel, als zij de helft van de schulden heeft, maar geen hypotheeklasten meer?
Allemaal vragen voor één mogelijk scenario.

Tsjor

Niet vader

'Dat de kinderen zo hard moesten lachen is niet omdat ik ze iets belachelijks voorstel, maar omdat de gedachte te gaan inwonen bij een vader die zijn vaderschap beperkt tot vaste uren per week absurd voor ze is.'
Je hebt ze voorgesteld om samen (met jou) bij vader en Truus en haar kinderen te gaan wonen. Je haalt nu Truus, haar kinderen en jezelf eruit, terwijl het grootste probleem ligt tussen Truus en jou.

Tsjor

In ieder geval

Man met Truus en alle kinderen in het huis is de snelste manier om van Truus af te komen. Heeft Truus zelf kinderen? Als dat niet het geval is gaat ze daar natuurlijk helemaal niet aan beginnen, ze zou wel gek zijn.

Tops

'En uit alle delen zou je zelfs globaal kunnen opmaken dat hij zich de laatste 1.5 jaar niet als vader heeft gedragen terwijl het daarvoor een heel goede betrokken vader was.' Dat idee kreeg ik ook. Maar ik heb ook het idee dat vader weinig ruimte heeft gekregen nadat hij het huis heeft verlaten. Zelfs als hij een kadootje brengt wordt hij eruit geknikkerd.
Tops, ik snap dat je slechte ervaringen hebt, maar als je dit zegt: 'Ik zou het niemand aanraden wat ik heb gedaan en wat je dus voorstelt; zeker niet met jongere kinderen die nog veel zorg en aandacht nodig hebben.' dan zou dat betekenen dat vaders dus per definitie niet voor jonge kinderen kunnen zorgen.
Ik deel dat niet.
Ik denk wel dat het belangrijk is dat tijdens de relatie er al aandacht voor is. Het verlengde vaderschap zou wat dat betreft al een goede stap zijn: vaders de kans geven om, zodra het kind er is, zorgtaken op zich te nemen en niet meteen aan het werk te gaan, waarna vaders denken dat zij het niet kunnen en moeders zeggen: 'Laat mij het maar doen'.
Ik denk dat het goed is dat beide partners ervoor zorgen dat ieder een inkomen verdient waarvan in principe een huishouden kan draaien. Dus dat je moet bedenken of de financiële beslissingen die je neemt voor de langere termijn ook door jou, als vrouw, gedragen kunnen worden.
Ik denk ook dat het belangrijk is dat bij een scheiding beide ouders zich ervan bewust zijn dat ze even niet de ideale vader of moeder zullen zijn, vanwege de pijn en het verdriet, vanwege de onzekerheid over de toekomst, vanwege de verslechterde financiële situatie etc.. Maar dat ieder zijn best kan doen en als het kan ook kan aangeven wanneer het niet gaat. zonder dat daar verwijten op volgen, maar als probleem. Zodat er later ook andere afspraken gemaakt kunnen worden.

Tsjor

Ik vraag me echt af

of ex wel de kinderen verwaarloosd heeft.
Misschien wel hoor, ik haal het er iig niet zo 123 uit. Ik kan me nog wel wat andere scenario's bedenken.
Hij zat klem, uiteraard. Het is niet niets als je een vrouw zo ongelukkig achterlaat. Een vrouw waar je zo lang zoveel van gehouden hebt, en misschien nog doet. Dat kan net zo goed vreselijk voor hem zijn geweest. (Ik lees geen enkel signaal om aan te nemen dat dit niet zo is)
En dan is die vrouw ook nog de moeder van je kinderen.
Waarbij je natuurlijk héél goed weet dat alles enorm op scherp staat.
Elke misser die je maakt kan zorgen voor nog meer pijn bij die vrouw, en *dus* automatisch bij je kinderen.
Ik sluit helemaal niet uit dat hij afstand genomen heeft van zijn kinderen juist uit liefde, de ultieme daad dus.
Maar waarschijnlijk ligt de waarheid ergens in het midden.

Maar echt nergens lees ik dat man écht de kinderen de rug toekeerde.
Wel lees ik veelvuldig over het bedrogen gevoel vd kinderen. Waarbij je je kunt afvragen welke pijn vd kinderen zelf is en welke ze voelen vanwege de pijn van moeder. Los staat het uiteraard niet van elkaar. Stel, moeder had wél de draad van haar leven weer opgepakt?? Zouden de kinderen dan nog steeds zo doodongelukkig zijn?

Jaina

Ik ben het helemaal met je eens. Maar als bijna iedereen dezelfde keuze maakt, dan kun je je wel afvragen of dat echt een keuze is, of dat er iets anders aan ten grondslag ligt. zo hoeft het niet zo te zijn dat je je kinderen naar de kinderopvang brengt als vrouw meer gaat werken. Het kan ook zijn dat man minder gaat werken en dat je geen kinderopvang nodig hebt.
Archaïsche beelden blijven heel erg lang hardnekkig ons denken beïnvloeden, hoezeer we ook denken dat we modern zijn en alles doen op basis van vrijwillige keuzes.
Maar de keuzes hebben zeker gevolgen als er een echtscheiding komt.
'Na de scheiding is een draai van 180 graden vaak niet (en zeker niet gelijk) mogelijk.' Bij Moederziel is er alleen een extra probleem en dat is de financiële situatie, die op basis van de eerder gemaakte afspraken tijdens het huwelijk al problematisch is geworden. Als bestaande patronen leiden tot problemen, dan moet je die bestaande patronen soms helemaal loslaten om opnieuw na te denken over totaal andere oplossingen. En daarbij zou alles onder de loep moeten worden genomen. Ook kwesties die je te afschuwelijk vindt om over na te denken. De grote financiële problemen zijn nog afschuwelijker in hun mogelijke consequenties.

Tsjor

Zuivere motieven

Moederziel: ‘Ik had het niet beter kunnen zeggen. Er zijn er die maar niet kunnen geloven dat je verdrietig kunt zijn, gekwetst, bedrogen én zuiver in je motieven.’

Nee, daar geloof ik niet in. Tenzij je moeder Theresa heet, en zelfs die was niet helemaal zuiver.
Natuurlijk heb je andere motieven, eigenbelang, bv je pijn verminderen, het grote huis houden en daar met de kinderen wonen, de kinderen aan jou binden want dan voel je je goed en gewaardeerd en ben je nodig, genoeg geld binnenhalen, etc.

En dat allemaal ten koste van je exman. Want ja, hij deed dit:
‘Hij zal het allemaal ongetwijfeld goed menen en och arme, die vaders hebben het al zo zwaar in een scheiding. Ik krijg er tranen van in mijn ogen. Maar ja, wat je zaait, zul je oogsten. En als jij je vrouw bedondert, de stekker met de snelheid van het licht uit je gezin trekt en op de vlucht slaat naar truus, moet je niet raar opkijken als je kinderen en je ex niet zo'n trek meer in je hebben.’
Je manipuleert, en je hebt het niet door. Je bent slachtoffer, redder en aanklager tegelijk.

Niet met kwade bedoelingen

'Je manipuleert, en je hebt het niet door. Je bent slachtoffer, redder en aanklager tegelijk.'
Moederziel, als dit tegen je gezegd wordt, en alles wat ik tegen je zeg, dan is dat niet uit kwade bedoelingen, maar juist in de hoop dat je zelf ziet dat je jezelf volkomen vastdraait in een onontwarbare knoop, waaruit subagressieve acties voortkomen, die reacties oproepen, waardoor je dan weer lamgeslagen en verdrietig kunt zijn, en steeds weer kunt blijven roepen: kijk eens hoe erg hij is.
Zie het onder ogen, trek jezelf eruit en word wat je bent: een van de twee volwassen en volwaardige partijen die samen ooit een relatie zijn aangegaan en nu die relatie weer moeten ontwarren, waarbij het echt niet uitmaakt wat de oorzaak van die noodzakelijke scheiding is.

Tsjor

vaders kunnen dat best

"Tops, ik snap dat je slechte ervaringen hebt, maar als je dit zegt: 'Ik zou het niemand aanraden wat ik heb gedaan en wat je dus voorstelt; zeker niet met jongere kinderen die nog veel zorg en aandacht nodig hebben.' dan zou dat betekenen dat vaders dus per definitie niet voor jonge kinderen kunnen zorgen."

Nee ik denk dat vaders dat best kunnen. Als ze het niet gewend zijn is het te leren. Ik vind ook dat vaders meer moeten zouden zorgen, normaal gesproken al. Ik denk alleen dat deze vader een periode vrij egoistisch is geweest, keuzes gemaakt die niet gelijk heel handig zijn geweest in de combinatie met het aantal kinderen dat hij meehielp op de wereld zetten.
Hij dacht dat hij het tegelijk aan kon. Deels thuis, deels bij Truus.

Ik heb mijn ervaring gelukkig niet met heel jonge kinderen, mijn kinderen waren 20+. Maar het nest verlaten doet altijd zeer. Met ex trouwens een goede band, geen oorlog gehad.
Wat ik bedoel is dat als je kinderen hebt of kinderen met extra zorg, dat je dan niet ineens alles om kunt gooien. Dat je niet kunt zeggen: ik heb het altijd gedaan en nu neemt vader alles over want dat komt even beter uit, ik zie je wel weer. Vader koos daar zelf wel voor, om weg te gaan en het gezin op te breken. Wat moeten die kinderen wel niet ervaren als dat ze overkomt. Gaat er eerst eentje weg, dan zou de ander ze sturen naar degene die wegging. Dat voelt niet gewenst denk ik.
Hoe vaak dat ook gebeurt, je moet de consequenties van je daden nemen, je kunt niet alles hebben en overal mee wegkomen. Dat er mee wegkomen betekent niet straf, maar dat je de gevolgen van het opbreken accepteert. Ik ben trouwens heel benieuwd of vader met zijn nieuwe Truus en haar kinderen zijn eigen kinderen erbij wil hebben en of Truus vader er wel bij wil en zo ja: dan ook nog met zijn 4 kinderen.

Moederziel

Ik lees met stijgende verbazing wat sommigen hier tegen je zeggen. Kinderen worden voorgesteld als een soort holle vaten waar iedereen naar believen iets in kan gieten. Nou, dat is niet zo. Kinderen hebben hersens en eigen ideeën.

Het verbaast me dat iedereen eerst - terecht - zegt: word nou eens boos, laat hem zien dat zijn daden consequenties hebben, maar nu moet je opeens een heilige zijn die absoluut geen negatieve gevoelens aan haar kinderen laat zien. Een soort plastic pop dus.

Jij hebt je best gedaan het huwelijk te redden, jij probeert je kinderen in contact met vader te houden. Dat is al moeilijk. Mag je dan ook nog een gewoon mens zijn, met alle positieve en negatieve gevoelens en eigenschappen die daarbij horen?? Subagressieve acties, toe maar...psychologie van de koude grond. Niet naar luisteren, je doet het prima. Nu nog snel de financiële knoop ontwarren en het komt goed met jullie.

Je zegt het goed, helemaal met je eens.

Ik heb al dagen op mijn handen gezeten omdat ik nergens in dit draadje betrokken was en alleen maar meelas. Vond dat ik geen recht van spreken had daarom.
Maar een aantal van de reacties hebben, ondanks hun hoeveelheid (hopelijk) goed bedoelde adviezen, een zeer afbrekend karakter. Niet omdat er soms tussendoor geen nuttige dingen tussen zitten, maar ze lijken er op gericht om alleen maar het negatieve te willen zien en daar op in te steken. Steeds weer.
En alles wat Moederziel zegt, wordt tegen haar gebruikt, waarbij ze weggezet wordt als iemand die egocentrisch en zonder enige reflectie op haar eigen handelen haar gang gaat.
De een zet haar weg als een leugenaar die maar van alles verzint. De ander als een gifstrooier die vooral niet kijkt naar het belang van haar kinderen. En weer een ander weet zeker dat ze de verhouding van kinderen met hun vader kapot manipuleert.
Ik vraag me af of diegenen al eens met enige reflectie hebben terug gekeken naar de toonzetting van hun eigen reacties. Ze lijken het gevoel te hebben dat er voor Moederziel maar één weg is en dat is de weg die zij voor oven hebben.
Zo krijgt Moederziel niet (liefdevolle) schop onder de kont die ze nodig heeft, maar keiharde veroordelingen met een zeer giftige ondertoon.

Ik heb op m'n handen gezeten omdat ik geen deelnemer was in dit draadje maar heb gisteren toch maar eens wat gezegd. Maar ook dat werd natuurlijk neergesabeld. Geen probleem, ik hoef niet te scheiden, maar het laat wel zien dat sommigen een nogal liefdeloze missie lijken te hebben. Bah!!!!

Aagje

En dan nog wat, zeer off topic, wanneer doe je het goed?

Naar aanleiding van de manier hoe dit draadje loopt, vraag ik me al een paar dagen vervolgende af: wanneer doe je het goed in een scheiding?

Ik heb al overwogen om een nieuw draadje te starten hierover. Maar de vraag is nogal opgekomen door de situatie van Moederziel en de reacties daarop. Wil niet haar situatie zomaar in een ander draadje gebruiken. Maar hier wordt het off topic omdat het gesprek hierover niet meer inhoudelijk ingaat op haar vragen en uiteindelijk los moet zijn van haar situatie.

Maar wanneer doe je het goed in zo'n situatie?
Als ze bij de aangekondigde scheiding had gezegd "als dit is wat jij wilt, verzet ik me niet," dan had ze het verwijt gekregen niet te hebben gevochten voor de relatie. In de ogen van sommigen onvergevelijk als er kinderen in het spel zijn.
Als ze had gezegd: "ik ben woedend en ga nu zelf weg met de kinderen en je mag ze zien om het weekeinde" dan waren was het forum ook over haar heen gevallen. Dan had iedereen gezegd dat het niet alleen haar kinderen zijn Er was kortgeleden iemand hier en die kreeg nav zulke uitspraken van alles over zich heen.
Nu heeft Moedeziel gevochten voor de relatie, zich ingezet om de kinderen een goede thuisbasis te laten houden en moeite gedaan om vader en kinderen een band te laten behouden. Maar daarbij worden de goede bedoelingen in twijfel getrokken.
Als ik de vraag dan algemeen maak: wanneer doe je het goed in een scheiding? Zo is 'ie natuurlijk te algemeen want iedere situatie is verschillend en alle mensen zijn verschillend.

Niet voor hier, die vraag, want dat zou het draadje van Moederziel wel heel erg vervuilen, maar ik merk wel behoefte aan een antwoord hierop.

Aagje

Aagje

'.....maar het laat wel zien dat sommigen een nogal liefdeloze missie lijken te hebben.' Je vergist je. Kijk nog eens naar het eerste bericht van Moederziel. Wil je haar in die ellende en verwarrende gedachten laten zitten en bevestigen dat ze het goed doet? Ik heb er juist alles aan gedaan om haar eigen destructieve gedachtes, die verlammend werken, te doorbreken. Uit liefde en respect, in de hoop dat ze straks op een gezonde, frisse, nieuwe basis verder kan met haar leven.

Tsjor

Hoe doe je het goed?

Ik ben al geruime tijd geleden gescheiden. Toen mijn moeder ernstig ziek was heb ik haar gevraagd of ze trots was geweest op mij (ik was het namelijk heel erg op haar, hoe zij haar leven weer op de rit heeft gekregen, nadat ze op jonge leeftijd ineens weduwe werd, met 5 jonge kinderen). Ze zei me toen: 'ja, niet alleen om je diploma's maar ook om hoe je de scheiding hebt gedaan'. Dat antwoord verraste, maar ik was er blij mee, want ze weet als geen ander hoeveel klippen ik heb moeten omzeilen. Uit eigen ervaring weet ik nu ook hoe belangrijk het voor je verdere levensgeluk is dat je die grote hobbel in je leven goed doorkomt. Ik heb veel gehad aan het boek 'samen getrouwd, samen gescheiden' van Hoefnagels. Mijn tips komen dus vooral uit dat boek en mijn eigen praktijkervaring.

1. de belangrijkste: ook al wil je het niet en kun je 100.000 redenen aanvoeren waarom het niet goed is, op een gegeven moment moet je je realiseren dat het niet mogelijk is om een relatie vol te houden met iemand die het leven niet meer met je wil delen (of waarmee jij het leven niet meer wil delen). Einde, afgelopen, voorbij. Wat geweest is is geweest. Het goede houd je over in je herinneringen, van wat niet goed was neem je afscheid. Accepteer je verdriet, maar eis niet wat niet meer mogelijk is.

2. het gedrag van mensen tijdens een echtscheidingsprocedure is niet altijd netjes (zacht gezegd). Boosheid, onmacht, verdriet, angst, dat alles maakt niet het beste in mensen los. Bovendien lopen er teveel mensen rond die slechte adviezen geven, omdat zij uitgaan van strijd, bijvoorbeeld advies aan de man: denk erom, ze zal het maximale aan geld van je willen. Als je kunt doorzien, dat niet 'strijd' de modus is tijdens zo'n procedure, maar dat veel gedrag voortkomt uit dezelfde pijn, verdriet, angst, onmacht en boosheid als de pijn die je zelf ervaart, dan ben je al een hele stap verder, kun je daar doorheen kijken, kun je de achterliggende problemen zien en die aanpakken (nee, ik wil niet het maximale van je geld....).

3. ervan uitgaan dat beiden, hoe verschillend ook, het belang van de kinderen voorop willen stellen, maar dat er een groot verschil kan zijn in gedachten daarover, wensen en mogelijkheden om dat vorm te geven. Elkaar de ruimte geven om ieder een eigen weg daarin te vinden. 'Het belang van de kinderen' mag niet het argument worden op basis waarvan je je eigen eisen voorop wil zetten, of het leven van de ander wil bepalen.

4. Kinderen de ruimte geven om met beide ouders om te gaan en een relatie op te bouwen. De ander niet daarover controleren of bekritiseren, maar kinderen ondersteunen daarin, zodat het hun eigen weg wordt.

5. Ik heb er veel baat bij gehad dat we een zeer deskundige advocaat-mediator hadden, waarbij de zakelijk noodzakelijke afspraken rond verdeling van spullen, financiële afspraken etc. ook zakelijk, volgens bepaalde regels werden afgehandeld. Bijvoorbeeld: degene die weg gaat uit het huis mag als eerste bepalen wat hij/zij meeneemt (met uitsluiting van spullen van de kinderen als die in het huis blijven). Tsja, dan kom je na een weekend in een half onttakeld huis. Maar dan hoef je geen ruzie te maken over de fritespan (zoals een kennis had gedaan, die ze won, maar vervolgens nooit meer gebruikte) of over de beschuitbus, waarvan zij de bus had en hij de deksel (verhaal van de notaris, die er verbaasd over was dat wij zo rustig met elkaar konden omgaan). Geen discussies over behoefteplaatjes (die later weer anders blijken te liggen, waardoor je jaren later opnieuw de echtscheidingsellende kunt doorlopen), geen discussie over ouderschapsplannen die toen nog niet bestonden, geen behoefte om elkaars leven na de scheiding nog te regelen of te controleren 'in het belang van de kinderen'. Afspraken over alimentatie hebben we nooit herzien, ook niet toen ik vlak daarna in de WAO kwam en mijn inkomen drastisch daalde. Dat was toen mijn leven, niet meer zijn leven.

6. Uitspraak van de advocaat/mediator: 'Als je gescheiden bent moet je je niet gedragen alsof je nog getrouwd bent'. Zo simpel, zo waar.

Ik schrijf het hier op, omdat ik uit eigen ervaring weet dat het onder zeer moeilijke omstandigheden toch goed kan aflopen, omdat ik weet dat daar veel momenten tussen zitten, waarbij je je eigen emoties van het moment naar de achtergrond moet zetten. En omdat er nu weer een discussie/onderzoek gaande is naar echtscheidingen en het voorkomen van vechtscheidingen (Rouvoet), waarbij de uitgezette lijn lijkt te zijn dat er meer mediation moet komen, dat mensen goed met elkaar moeten communiceren etc. etc. Precies de verkeerde weg. Je moet juist loslaten, afsluiten, je verlies nemen en verder gaan, weg van de oude situatie, op naar je eigen toekomst. En elkaar de ruimte geven om dat te doen.

Tsjor

Tsjor

Jij zegt dit:

"Maar ik heb ook het idee dat vader weinig ruimte heeft gekregen nadat hij het huis heeft verlaten. Zelfs als hij een kadootje brengt wordt hij eruit geknikkerd."

Dat is nu niet helpend en ook onzin, want de kinderen zien de vader wel. Mag Moederziel nog gevoelens hebben?

Dat de zaak ontward moet worden ben ik met je eens, maar daar hoort ook wat gezonde woede bij. Helemaal niet erg, dat kunnen de kinderen best hebben. Die moeten ook niet het idee krijgen dat boosheid taboe is en weggestopt hoort te worden. Zolang het contact er maar mag zijn. En dat is lastig genoeg te regelen met een man die voornamelijk achter zijn pik aanloopt, dus ik heb wel bewondering voor Moederziel. Die man heeft ook een eigen verantwoordelijkheid. Laat hij maar zorgen dat de kinderen hem graag blijven zien. Dit bij Moederziel leggen helpt juist niet bij het ontwarren van de emotionele knoop.

'zien'

'Dat is nu niet helpend en ook onzin, want de kinderen zien de vader wel. Mag Moederziel nog gevoelens hebben?'
Maar de kinderen zien ook de reactie van moeder en zoals Kind van steeds aangeeft: kinderen voelen dan toch de behoefte om partij te trekken. De woede van Moederziel is niet het beste wat je kinderen kunt meegeven.

Ik mag niet verwijzen naar een ander draadje, maar als je ziet hoe een vader zijn echtscheiding heeft opgepakt, terwijl moeder achter haar .... (wat zeg je dan? Kut?) aanliep, als je dan vergelijkt met wat zijn positie is na een jaar en wat de problematiek van Moederziel is na anderhalf jaar, dan is het verschil erg groot, terwijl de situatie bijna identiek is. Met één groot verschil: de financiële problemen.

Tsjor

Toch Tsjor

"omdat er nu weer een discussie/onderzoek gaande is naar echtscheidingen en het voorkomen van vechtscheidingen (Rouvoet), waarbij de uitgezette lijn lijkt te zijn dat er meer mediation moet komen, dat mensen goed met elkaar moeten communiceren etc. etc. Precies de verkeerde weg. Je moet juist loslaten, afsluiten, je verlies nemen en verder gaan, weg van de oude situatie, op naar je eigen toekomst. En elkaar de ruimte geven om dat te doen.

Tsjor"

Dat hoeft niet. Jouw echtscheiding en manier van oplossen is niet de enige manier. Rouvoet's idee is bv hoe ik het heb gedaan. Neutraal,, praten, de tijd geven, neuzen dezelfde kant op, geduld, communicatie op elk vlak mogelijk. Wij gaan nog met elkaar om, gisteren nog met de hele familie gegeten, we gingen elkaar het geluk, we zijn samen ouders en staan er samen voor de kinderen, passen onze wensen met feestdagen aan aan de kinderen en als er babies mogen komen staan we samen aan het kraambed. We zijn alleen geen man en vrouw meer, geen partners maar wel voor altijd samen ouders.
In andere situaties kan het zijn dat afstand zeker in het begin nodig kan zijn en belangrijk, maar je kunt niet stellen dat dat idee van communicatie de verkeerde weg is. Simpelweg omdat we allemaal andere ervaringen hebben en allemaal 1 doel: hoe komen we hier allemaal zo ongeschonden mogelijk uit.
Ik ben blij, mijn kinderen zijn blij hoe wij het hebben gedaan. Het was voornamelijk op mijn initiatief en inzet, maar dat is niet erg als je niet anders gewend bent.

Een vriendin van mij heeft eens gezegd: ga voordat je haat en hekelt. Ik heb mezelf daar aan gehouden en daarom konden wij nog communiceren en door 1 deur.

Tops

Ik ga ook nog met mijn ex om. Eet zelfs twee keer per week bij hem (na zijn hartaanval, die bijna dodelijk was). Ex is nu met dochter naar Londen op vakantie. Hebben ze samen geregeld, ben ik niet bij betrokken geweest. We vieren ook samen verjaardagen, geboorte van kleinkind etc.
Waar ik moeite mee heb is het (verplichte) mediationtraject en het ouderschapsplan. Bijvoorbeeld: in twee verhalen komt nu al naar voren dat je in een ouderschapsplan kunt afspreken, hoe de ander en de kinderen op de hoogte gebracht worden als er een nieuwe relatie is. In beide situaties doet degene met de nieuwe relatie niet wat er afgesproken is. Dat wekt in beide situaties woede op, niet zozeer vanwege de andere partner, maar vooral omdat de afspraken uit het ouderschapsplan geschonden worden. Dat is dus contraproductief: je krijgt daarna nieuwe conflicten die gaan over de afspraken zelf.
Wat betreft mediation: ik zie hier teveel verhalen langs komen, waarbij zo'n traject tot vreemde, onhoudbare afspraken leidt, tot langdurige emotionele processen, die uiteindelijk meer schade opleveren dan dat ze goed doen. Zeker als het mediators zijn die weinig verstand hebben van familierecht en jurisprudentie. Het doel van mediation moet niet zijn dat partners goed met elkaar kunnen communiceren en samen goede afspraken maken over de kinderen. Ik heb het al eerder gezegd: dat is het beeld van een goed huwelijk! Zo'n beeld moet je niet als ideaal hanteren bij een echtscheiding.

Ik ben echt benieuwd waar Rouvoet mee zal komen, want de toename van het aantal vechtscheidingen is natuurlijk wel een groot probleem, met soms desastreuze gevolgen.

Tsjor

Tsjor

Mijn bedoeling is iig

helemaal niet om Moederziel af te maken.
Ik denk wel dat er, heel begrijpelijk, veel (verlate?) woede naar ex speelt. Dat snap ik heel goed, maar dat is voor hele proces voor de kinderen niet productief. Voor haar is het pas 1,5 jaar aan de gang. Voor de kinderen al 1,5 jaar en die moeten echt verder kunnen nu, positief opbouwen.

In het licht daarvan heb ik moeite met de toonzetting hier soms waarin Moederziel gesteund wordt in haar negatieve belevingen rondom ex, hij is degene die hier afgemaakt wordt.
Terwijl hij op z'n minst ook pogingen gedaan heeft. In het huis is blijven wonen (hoezo, kinderen in de steek gelaten?) constant in gesprek gebleven, aangeboden te helpen.
Ik zeg helemaal niet dat hij het prima heeft gedaan. Het is gewoon een vreselijke situatie geweest en het is voor iedereen lastig iets te maken van een vreselijke situatie.

Maar los van privé emoties moet 'de hele situatie' voor de kinderen nu genormaliseerd worden en opgebouwd. Daar helpt blijven steken in primaire reacties (hij loopt zijn pik achterna) absoluut niet bij.

Dit draadje vertelt me

Blijkbaar is de wereld verdeeld in zij die niet weten hoe dat moet, goed scheiden, en zij die dat wel weten.

Tsjor

Ik vergis me niet in de toon van jouw berichten.

Je hebt er inderdaad alles aan gedaan om de chaos van Moederziel te doorbreken. En dat is in zich nobel. Want alleen ach en wee roepen lost niets op en helpt niet.
Maar er lijkt niets tussen te zitten tussen wat jou (in het algemeen of nav je eigen situatie) goed lijkt en haar specifieke situatie.
De toonzetting van de berichten is ontzettend normatief en veroordelend. In alles wat ze schrijft, lees je iets fouts en vindt je een aanleiding om te zeggen dat ze -zie je wel- op de verkeerde weg zit. Uiteindelijk lijkt me dat niet of nauwelijks opbouwend.

Aagje

Dat geldt trouwens niet alleen voor jou

maar ook voor een aantal anderen.

Weet je, ik zie hier genoeg mensen die proberen Moederziel een spiegel voor te houden en haar te helpen de chaos wat te ontwarren. Er wordt niet alleen maar meegepraat. En zeker niet alleen maar meegehuild. En dat is prima. Vindt Moederziel volgens mij ook. Maar de venijnige toonzetting van een aantal posters geven me als buitenstaanders al de kriebels. Laat staan als het je betreft. Dan lijkt het me dat het veroordelende nog veel harder binnenkomt.

Maar ik laat het hierbij. Ik wil niet het draadje van Moederziel kapen. De vraad 'wanneer doe je het goed?' moet misschien toch een eigen draadje krijgen.

Aagje

Heel knap

Ik vind het formidabel hoe telkens weer de reacties worden afgeleid van dat wat wel geweten kan worden en wat bovendien ook nog eens bijzonder belangrijk is.

Ik acht het goed mogelijk, zeker gezien de reacties van moederziel, dat de ex van moederziel ernstig misbruik van haar maakt en dat trouwens ook al heel erg lang doet. Dat hij haar financieel volkomen leegzuigt. Dat hij haar én de kinderen alle middelen ontneemt.
Moederziel lijkt een bijzonder makkelijke prooi. Ze heeft geen flauw benul al heeft ze mooie woorden. Het is werkelijk alsof ze denkt dat de toevoeging "wel doordacht" voldoende is om verzekert te zijn tegen misbruik, bedrog of gewone stommiteit.

Moederziel moet een advocaat. Overigens kan een advocaat ook weer niks zolang moederziel zelf mooi weer blijft spelen met beweringen over dat ze alles onder controle heeft, zicht op alles heeft, etc. Als ze dat nou eens los zou laten. Als ze nou eens toe zou geven dat ze er de ballen niet van snapt. Dat zou al heel wat kunnen betekenen, voor haar, en haar kinderen.

Ik vrees dat als moederziel eindelijk wakker wordt uit haar strijd tegen windmolens, dat ze dan berooid en dakloos achter is gebleven.

Ondertussen maakt het voor de omgang met de kinderen helemaal niet uit of vader werkelijk een doortrapte uitzuiger is of niet. Hij is en blijft hun vader. Iets van hem zit ook in hen. Het kan niet zo zijn dat moeder hem voor hun oren en ogen helemaal opbrandt of stuk analyseert.
De kunst van het ouderschap is ook het aan je kinderen gunnen van die andere ouder en die dus in z'n waarde laten, wat je van die persoon ook mocht denken en welke ontdekkingen je ook over die persoon doet.