Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit

Niet aan beginnen

De vreemdganger is inderdaad net zo goed verantwoordelijk, geen excuus. Maar de minares had er ook niet aan hoeven beginnen terwijl ze net een pijnlijke ervaring achter? de rug had. Zo hield ze de ontrouw gaande.
Mijn inziens een egocentrische instelling. Wat kan je nu verwachten van een relatie met een getrouwde man, alleen maar rottigheid.

grappig

Ik schiet bijna in de verdediging voor minnares- ze hoeven er beiden niet aan te beginnen. Verliefdheid doet rare dingen met je zie ik. Ik denk dat je langzaam de streep over kan gaan.En dan zit je er emotioneel in.
Geen excuus- er is altijd een moment om het te stoppen en ervoor weg te lopen. Blijkbaar is dat vaak de moeilijkste weg en kiezen mannen en vrouwen voor de makkelijkste weg. Instant bevrediging. Minnares is verantwoordelijk voor haar gezin zoals vervanger dat is voor het zijne. Niet meer en niet minder.

Stip, dankjewel weer

Net als in mijn draadjes weet je ook hier weer precies de juiste dingen te zeggen, dus dankjewel daarvoor

Moederziel

Ik hoop ook voor jullie dat jullie er uiteindelijk samen uitkomen als dat in een gelijkwaardige, liefdevolle relatie kan zijn.
Hoe zijn wij nader tot elkaar gekomen? Als je ff tijd hebt- lees mijn draadje ( verder na ontrouw) waarin ik van me af kon schrijven, m n gedachten kon ordenen, waardevolle reacties kreeg en mij door dit proces heen worstelde.

Als ik terug kijk ging het enorm met vallen en opstaan. Groot verschil met jullie situatie is denk ik dat ontrouw van man uit kwam op een moment dat man op de bodem zat. De jaren daarvoor was hij depressief, gedroeg zich asociaal in ons gezin ( letterlijk bedoel ik), worstelde met zichzelf. In het dieptepunt van zn ellende kwam ik achter z n relatie. En ik gooide hem er niet direct uit. Hij koos toen vrij snel voor mij. Vervolgens bleek de shit nog veel groter en weer gooide ik niet direct de deur dicht. Dat sterkte hem in zijn wil om zijn leven positief te veranderen en voor mij en ons gezn te gaan. Man knapte hierna heel snel op: was opgelucht. De man die ik kende kwam weer terug. Maar voor mij begon de ellende toen pas echt. Mijn wereld stond op m n kop.

De heftige emoties, de intense gesprekken, oprecht berouw van man, mijn inzicht en groei, delen van onze diepste angsten maakten dat we dichter bij elkaar kwamen. Daarna het geduld van man die mij de ruimte gaf voor boosheid, verdriet en groei. We stimuleerden elkaar om ons te ontwikkelen. Man weer tot de man die hij diep van binnen was; liefhebbend, zorgzaam, vrolijk. En ik de vrouw die ik nooit durfde te zijn; zelfvertrouwen en blij met mijzelf. We werden trots op elkaar. Dat gaf een mooi gevoel.

Pfffff dit klinkt wel zoet. Zo was het. En heel vaak ook niet. Vaak was er rauw verdriet, boosheid, angst en verwijdering en schuldgevoel. En toch vonden we elkaar weer. Man omdat voor hem ineens helder was dat dit het leven was wat hij wilde. Ik - eerlijk gezegd- omdat scheiden geen optie was voor mij vanwege de kinderen. Blijkbaar gaat die norm voor mij heel ver. Het was de eerste basis voor mij. Al heel snel bleek ik ook gewoon nog machtig veel van m te houden. ( heel vaak wel en heel vaak niet). Mijn draadje hier bij oo is enorm van belang geweest. De bijdragen van anoniempje 2 steunden mij in het bijzonder- die in een zelfde situatie geweest was en eruit gekomen was. Ik kende niemand die dit meemaakte en zij voelde mij goed aan en keek op een manier naar man die mij aansprak en waar ik wat mee kon. Mijn voorbeeld. Ik weet niet of ons huwelijk het gered zou hebben zonder dit draadje.
Daar ben ik dankbaar voor. Tegelijkertijd geloof ik dat dit zo moest zijn. Op de juiste plek op het juiste moment.

Moederziel; onze verhalen hebben overeenkomsten en heel veel verschillen. Dat het een leerschool is voor een ieder die dit meemaakt mag duidelijk zijn. Ik geloof dat - hoe de uitkonst ook is- dit niet voor niets is. Uiteindelijk kun jij verder met je leven; met of zonder hem. Je zult jezelf ( en hem misschien) beter doorgronden, je kunt voor jezelf zorgen en trots op jezelf zijn. Mogelijk samen met hem- maar hij zal zn eigen weg moeten gaan.
Wat iknu achteraf zie is dat man de grootste stappen zette opde momenten dat ik hem los liet. Bij mij uit wanhoop, maar het zette hem tot actie.
Ik heb t al vaker benoemd hier. ; peut zei tegen mij: je heb zijn depressie niet veroorzaakt maar houdt m wel in stand. En het was zo; hii nam heel veel ruimte, gingvet over mijn grens. Tot ik zag dat ik dat liet gebeuren en ingreep. Daardoor moest man keuzes maken, in actie komen.

K wens je geduld en wijsheid en liefde voor jezelf voor de komende tijd.

Essentieel

Stip, je schrijft:

"De heftige emoties, de intense gesprekken, oprecht berouw van man, mijn inzicht en groei, delen van onze diepste angsten maakten dat we dichter bij elkaar kwamen. Daarna het geduld van man die mij de ruimte gaf voor boosheid, verdriet en groei. We stimuleerden elkaar om ons te ontwikkelen. Man weer tot de man die hij diep van binnen was; liefhebbend, zorgzaam, vrolijk. En ik de vrouw die ik nooit durfde te zijn; zelfvertrouwen en blij met mijzelf. We werden trots op elkaar. Dat gaf een mooi gevoel."

- Oprecht berouw van man.
- Delen van diepste angsten.
- Geduld van man.

Dit zijn de essentiële aspecten in het proces. Dit maakt dat jij kan zeggen, Stip, dat je niet alleen vocht. En dan is het alsnog loeizwaar. Ik zie bij zowel Moederziel als Pennenstreek deze aspecten niet. Hun mannen lijken de blik naar buiten te hebben; buiten het huwelijk en buiten zichzelf. Dan is het heel moeilijk om te komen waar jij nu bent. Dan is het volgens mij vechten in je eentje.

Klopt dit Stip? Zie jij dit ook zo? Wat was er gebeurd als jouw man geen berouw, delen van angsten en geduld had getoond? Moeilijk te zeggen natuurlijk, want zo was het niet. Maar zo was het in míjn geval. Ik had de wereld gegeven voor deze drie aspecten. En die bleven uit. Toen moest ik mezelf wel afsluiten. En ons huwelijk beëindigen. Ik hoop voor Moederziel en Pennenstreek dat het zo ver niet komt.

RoosjeRaas; ik zie dat net als jij. Als die 3 aspecten er niet waren was het vechten tegen de bierkaai.

Het proces van afstand nemen, vreemgaan, afscheid nemen van mij is bij man ook een procee van jaren geweest. Met dat verschil dat ik het niet wist. Daarin zie ik overeenkomsten met man van pennestreek- die ook al langer uit de verbinding stapte. Zo ook moederziel haar man. Groot verschil is dat mijn man al zo op de bodem zat toen het uitkwam. Wil ik verder niet over uitweiden. Dat maakte wel dat hij na een paar maanden echt niets meer te verliezen had en alles op tafel gooide( nog in etapppes). Telkens dacht ik; nu kan het niet erger. En dan kwam hij weer met wat op de proppen wat ik verschrikkelijk vond. Dat heeft mij nog lange tijd angstig gehouden- wat hangt mij nog meer biven m n hoofd?

Bij pennestreek en moederziel duurt het proces van 'op de bodem komen' lang. Zolang die bodem niet in zicht is geloof ik niet in herstel.
Als die bodem eenmaal bereikt is geloof ik dat het kan- mits beiden herstel willen en dan daadkracht tonen.

Hypotetisch; stel dat ik een jaar eerder z n overspel ontdekt had. Wie zegt dat het dan net zo gelopen was? Man zat toen nog niet op die bodem- misschien had ik ( als ik het op had kunnen brengen) ook nog een jaar aan de zijlijn moeten staan zoals pennestreek en moederziel.
Ik denk dat je als partner uiteindelijk e grens stelt- tot hoe ver hou je het vol? Tot hoe ver bewaak jij je grens?
Bij ons zag ik dat toen ik leerde grenzen stellen ik weer aantrekkelijk werd voor man. Ik ging mijn eigen leven leiden binnen ons gezin ( heel kleine stapjes- voor mij mijlpalen). Man had niet meer vrij spel maar er werd wat van hem verwacht. En ik was verbaasd; hij deed het ook nog.
Onze relatie was zo scheef dat ik hem zag als een vleugellam vogeltje; depressief en lusteloos. Ik wilde voor hem zorgen en liet hem zijn gang gaan- tot rust komen. Totdat ik het niet meer op kon brengen, man depressiever dan ooit was en ik voor zelfbehoud eisen ging stellen. En daar begon een kleine stap richting ons.

Maar zonder de genoemde 3 aspecten was t never nooit gelukt. Vraag is enkel hoe lang die dans om elkaar blijft duren. En daar heb je als partner wel degelijk invloed op.

Ik weet niet of ik dit goed onder woorden brengen kan.
En elke situatie is weer anders. Alhoewel;
Ik dacht destijds ij een unieke situatie te verkeren. Toen ik me ging inlezen bleek dat er veel herkenbare patronen in zaten. Weinig unieks aan- met open ogen in verschillende valkuilen gestapt. We moesten het leven leren.

Blik naar buiten

Nog even;

Blik naar buiten; buiten het huwelijk en buiten zichzelf. Dit deed mijn man jarenlang- zonder dat ik het wist.
Het was iets wat hem "overkwam" ( zijn excuus al die tijd) en later toen ons huwelijk rammelde kwam het foordat hij bij mij op veel vlakken tekort kwam.

Ook in het begin, toen we samen weer herstelden heeft hij moeten leren om naar zichzelf te kijken. Zijn eerste reactie/ afweermechanisme bleek liegen en beschuldigen te zijn. De aanval inzetten.
Toen hij begreep waar dat vandaan kwam kon hij het ombuigen. Ik begreep ook het verdriet achter zijn reacties. Ik accepteerde ze niet meer, maar begreep het wel beter.

Invloed

Eens was er een tijd dat ik ervaringen las op jeugdzorg darkhorse om me te laten voorinformeren. Raadzaam maar ook van invloed op mijn kijk op mensen en gebeurtenissen. Het had mij in de greep en dat belemmerde dat ik verder kon kijken en openingen waarnam.
Bewust heb ik de site van Darkhorse los gelaten en een andere wat positiever ingestelde site opgezocht als raadgever (OO). Ik bemerkte dat het verschil tussen deze twee sites en hoe de toon van de positievere OO mijn toon deed veranderen/verbeteren. Ik kreeg meer rust en werd rustiger en nam de tijd om wijze beslissingen te maken en voorkwam impulsieve daden.

Wat heeft dit hiermee te maken?
Laatst las ik een artikel. Het ging over de invloed van mensen op de stabiliteit binnen een huwelijk. Het herinnerde mij aan moeilijke tijden en het resulteerde in een aantal dagen overgevoelig en een weinig- kunnen-hebben-fase.
In die dagen kwam ik bij het opruimen van spullen, een boek tegen dat eigendom was van de aanstichter van de nare periode. De boosheid en verdriet gierden door het lijf, zo uit het niets. Later vroeg ik mij af of dit gevoel ook zo heftig was geweest als ik de dagen ervoor geen artikel had gelezen over oorzaken van instabiliteit binnen het huwelijk.
Ik moet ook toegeven dat ik onredelijk heb (af) reageren op de onwetende gezinsleden . Ik zie ook in dat mijn onredelijkheid ingekleurd wordt door de omgeving ( artikelen, draadjes, discussies) waar ik mij mee inlaat, terwijl ik de keuze heb om andere meer positieve artikelen te lezen.
Dat besef ik weer hoe belangrijk een positieve drive is. Het brengt meer rust in je hart.

als kinderen erbij zijn

kun je ook gewoon afstandelijk proberen te zijn.
zij weten ook onderhand dat het niet meer is zoals het was.
en dat jij daar in een standpunt hebt ingenomen.
nu nog het gedrag oefenen en uitvoeren.

wat had je gisteravond anders kunnen doen om te laten voelen dat jouw grens er nog steeds is? even kletsen met z'n vieren, dan zelf opstaan en iets anders gaan doen of op stap gaan en hem met de kinderen laten, zodat zij 'samen' kunnen kletsen en hij hen naar bed kon brengen oid.

niet meer 'wentelen' in dat vertrouwde, het is namelijk niet vertrouwd, het lijkt in de verte ergens op maar is het niet meer.

ik denk dat je meer concrete 'oefenmomenten' moet creeeren om nieuw gedrag te laten zien. Het gevoel en je voornemens zijn er al.

gr Angela

Respectloos

Ai, ik krijg allerlei flashbacks. Hier beschrijf ik wat ik besprak bij peut.

" Je hebt z'n depressie/gedrag niet veroorzaakt, je houdt het wel in stand"

Ik zei destijds bij peut tegen man dat ik wel tijdelijk 2de viool wilde spelen als het ons huwelijk zou redden. Man was tenslotte verliefd en in de war, en dat was ook moeilijk voor hem.

Peut trok van leer: "wil jij dat echt? Wil je een man die liever een ander ziet maar jou niet kwetsen wil en thuis een basis heeft?
Nee natuurlijk wilde ik dat niet. Nou, hou er dan mee op. Waarom zou man voor jou kiezen? Wat maakt jou van waarde? Als je jezelf op de tweede plek laat staan geef je toch het signaal dat jij niet zo de moeite waard bent? Waarom zou man moeite voor jou doen? Jij bent er toch wel. Een man wil een vrouw die zichzelf de moeite waard vindt, waar hij mee voor de dag kan komen en trots op kan zijn. Dat betekent niet dat je eruit hoeft te zien als Doutzen maar wel dat je iemand BENT. Dat je de moeite waard bent om voor te gaan. Waarom zou man voor jou gaan als je jezelf niet de moeite waard vindt om op de eerste plek te staan?
Dus maak duidelijk dat jij respect wil van man. Dat een andere vrouw erbij jou kwetst en respectloos is. Laat zien dat jij de moeite waard bent door te zijn wie je bent. Het gaat nu om jou en niet om die zielige, vertwijfelde man. Je faciliteert zijn gedrag; hij kan nog wel ff doorgaan zo. Stop ermee, trek de grens. Of hij houdt rekening met jou of jij stopt ermee.

Ja, maar dan gaat hij misschien wel weg. Peut twijfelde daar aan. Dat kan, maar ik moet het nog zien. Hij zoekt de grens, en jij geeft 'm niet aan. Kom op, jullie zitten in een impasse en je laat het maar bestaan.

Hij maakt er een puinhoop van en jij blijft hem faciliteren. Je doet net of het een klein kind is die begeleiding nodig heeft. Hou toch es op; het is een volwassen man. Spreek hem daarop aan. Laat hem in zijn waarde. Door hem te zien en te behandelen als een vleugellam vogeltje (want in de war, want zielig, want psychisch ziek) hou je hem vleugellam."

Die sessie zal ik niet vergeten want het heeft ons leven veranderd. Ik ging eisen stellen. In het begin maar heel klein. (bijv. hij onttrok zich aan een gezinsactiviteit. Kinderen vonden dat jammer. Voorheen dacht ik; laat maar hij heeft al zoveel aan z'n hoofd. Nu stond ik erop dat hij mee ging. Later vertelde hij dat hem dat zo goed gedaan had; even eruit met z'n allen, ervaren dat het mij ook weer fijn was. Het was een begin)

Man vertelde later dat hij verbaasd was dat ik op mijn strepen ging staan maar dat z'n ogen open gingen voor wat hij weggooide. Dat hij mij weer aantrekkelijk ging vinden om wie ik was.
Kom op moederziel, je bent hier echt waardevol voor. Je verliest jezelf. En dat is ernstiger dan uiteindelijk je man verliezen. En het is maar de vraag hoe het uitpakt.

En hoe je de grens aan moet geven? Niet je mond houden. Spreek met hem af zonder kinderen. Zeg dat je dit niet meer wil; geen stiekeme aapjes en telefoontjes meer. Truus de deur uit. Het is nog niet te laat maar jij wil respect van man, omdat je dat verdient. Zoniet dan houdt het op. Jij bent de moeite waard om voor te gaan en hij als anders wil dan verliest hij jou.

Hij miste jouw liefde schrijf je ergens hiervoor. Dat kan. Jullie relatie zal beter gekund hebben. Mogelijk miste jij ook veel. Mar nu is de kans om dat te herstellen. Dat je zolang het aan hebt laten duren deed je uit liefde. Misschien is hem dat ontgaan maar het was pure liefde voor hem. Hij kan het krijgen, Als jullie het samen gaan aanpakken. Niet hij alleen (man wilde destijds ook alleen in therapie- daarvan heb ik destijds gezegd dat ik samen wilde. Zonder gezamenlijke therapie zou ik niet verder gaan). Het is niet enkel zijn probleem, het is van jullie samen, met allebei je eigen bagage.

Maar nu eerst voor jezelf opkomen. Je bent geen deurmat waar hij overheen kan lopen. Vertwijfeld of niet.
Kom op moederziel; je bent een mooie vrouw, moeder van zijn kinderen, je hebt een hoop te bieden. Verlies jezelf niet.

Moederziel

Zo veel herkenning, en het maakt me zo boos. Voel je dat ook, in ieder geval een beetje boosheid? Lees dan goed de post van Stip. Precies daar kan je kracht liggen. En ga geen seconde denken dat dat gedrag van je man moet kunnen. Dat is niet het gebal. Durf dat te voelen en er naar te handelen.

Sterkte. Ik denk aan je. Dit wat je nu voelt is denk ik het pijnlijkst. Hou jezelf goed vast. Je mag besluiten dat hij je geen pijn meer mag doen. Je mag je terugtrekken, niet naar hem toe bewegen. Jezelf beschermen tegen deze pijn. Net als dieren dat doen. Niet vijandig, niet aanvallend, maar op je eigen veilige plek zijn. Sterkte meid!

och

Eens met al het bovenstaande. Dit is ook niet een keer vreemdgaan maar gewoon brutaal een vrouw erbij. Ook dat gebeurt, maakt verder niet uit of wel uit, maar wat Roosje zegt; je mag besluiten dat hij je geen pijn meer mag doen.
Dat kan op vele manieren, op je hoede zijn, het vertrouwen bevriezen op dat moment, tien slagen om je arm houden, zelf niet vooruit te bewegen maar de andere kant op of totaal emotie/bewegingsloos stil te staan en na te gaan denken, weggaan, hem wegsturen, knopen doorhakken, wel of geen actie ondernemen.
Je kunt ook schijnstappen nemen, een advocaat bellen, alles klaarleggen behalve die laatste stap van ondertekening nog even bevriezen. Je kunt het ook gewoon doorzetten, ook na een scheiding kun je weer bij elkaar komen, iemand zei dat al eerder hiervoor.

Je mag zeggen nu is het klaar, wat je doet doe je, maar niet meer met een Truus en zeker niet in mijn huis. Je mag heel boos zijn, het hoeft niet altijd allemaal kalm en doordacht, rustig en liefdevol. Een keer iemand de waarheid zeggen geeft echt niet gelijk een vechtscheiding. Heb ik zo vaak bij de hand gehad.
Het is totaal respectloos wat er nu gebeurde op je moment samen. Van mij had hij op straat mogen slapen en had de deur op slot gegaan. Gaat ie maar naar haar met zn vieze onderbroek nog aan.
Het maakt me zo plaatsvervangend kwaad wat er gebeurde. Ik weet dat je je niet met Truus wilt bezighouden. Ik weet niet of ik het had gekund. Hoe erg is dat, als je weet dat hij thuis is of bijna thuis en je gewoon gaat appen?

Hou je taai, ervaar dat je niet alleen bent en er hier een legertje vrouwen klaarstaat om je te helpen.

Discreet

Ik denk dat je man dacht fatsoenlijk discreet te zijn. Je bent al op de hoogte van Truus maar hij trekt zich netjes terug om haar te bellen, en laat gelijk de hond voor je uit. De rest gebeurt allemaal in jouw hoofd.

dat

dat vind ik een "mannelijke"/ietwat ....hoe zeg je dat... zogenaamd effectieve maar totaal vernietigende gedachte, meen je dat echt?

Goh, ik geef je ff de tijd voor je afwas, ga ik ff mn andere vriendin bellen, en kijken we zo samen nog een serie voor ik met haar ga appen, gezellig he zo allemaal?

Emotieloos, kil en wreed.

berekenend

Berekenend en doorzichtig, dus een beetje oliedom, dat is wat ik er van vind en naar welke woorden ik zocht in de vorige posting.

Tops

Ik denk dat de man zich van geen kwaad bewust is. Hij is er immers al klaar mee en gaat netje buiten staan bellen.

gedrag

Ik zeg altijd tegen mijn kinderen: je mag je zo voelen maar je mag je zo niet gedragen.
(als ze onhandelbaar emotioneel woedend worden, met deuren gaan smijten of erger)

Jij heb veel inlevingsvermogen en begrip voor je man, je snapt hoe hij zich voelt. En jouw man mag zich ook zo voelen, daar is misschien niks aan te doen. En daar kan je hem tijd voor geven. Maar gevoelens zijn geen excuus om je zo te gedragen. Dus dit gedrag hoef je niet te accepteren. En daar moet je de grens trekken: dit gedrag kan niet en moet stoppen. Je mag je zo voelen, je mag niet zo doen.

Discreet of een misverstand

Moederziel heeft aangenomen dat het gesprek met zijn vriendin betrof. Ze heeft het niet durven vragen.
Ai, en wat als het nu een collega was met wie hij nog even wilde spreken over de problemen gedurende het projekt, een soort werkbespreking?

Ik had het al over de invloed en wat het met je geest doet; het haalt het negatieve in je naar boven. Om weerstand te bieden aan de angst, is het raadzaam om je niet in te laten met die mogelijke opties, die je alleen maar kwetsbaarder maken.

Nogmaals de tale of the two brains; vrouwen hebben snel de neiging om conclusies te trekken doordat ze de zaken aan elkaar koppelen terwijl mannen zaken los van elkaar zien.

En zelfs al was het haar. Dan nog weet je niet wat hij met haar besprak...

Aannames: man had familielid bezocht en mij niets verteld, ergens begrijpelijk. Toch hoorde ik het viavia. Toen de volgende dag man met kind naar ander familielid ging vanwege bouwklus, kreeg ik het gevoel dat meer dan twee te veel was. De boze gedachten stegen naar boven. Zou hij iets beloofd hebben aan de persoon waar ik niets van wil weten? Door aan te halen dat andere kind mogelijk ook me.e wil, gaf man aan dat we dan met z'n allen zouden gaan. Voor mij het antwoord dat mijn vrees onterecht was. Aannames zijn riskant.

Of je vraagt het of je kijkt het even aan. Nogmaals, het is maar de vraag of zij wel zin heeft in een vrijblijvende relatie. Misschien ging daar het gesprek wel over. Al eerder is opgemerkt dat dat kontakt mogelijk scheurtjes vertoont.

Verslaving

dat heet verslaving.

Verslaafd aan beschikbaar zijn
Verslaafd aan schikken aan de andere
Verslaafd aan begrip hebben en tonen
Verslaafd aan pijn lijden
Verslaafd aan geven
Verslaafd aan jezelf weg cijferen
Verslaafd aan de "liefde"
Verslaafd aan de ander naar de zin maken
Verslaafd aan alles goed praten/bagatelliseren/

Er klaar mee

Daarmee bedoelde ik 'met de relatie met jou', en is niet onaardig naar jou bedoeld maar als feitelijke vaststelling. Hij denkt (waarschijnlijk) dat jij er ook klaar mee bent omdat je gezegd hebt dat hij niet Truus en jou kan hebben. Vervolgens onderneemt er niemand actie en ga jij gezellig met hem wijn drinken, en krijgt zo het idee van verbondenheid. Hij wil gewoon zijn bijna ex te vriend houden.
Allebei kan niet. Je kunt geen grens stellen en vervolgens zijn beste vriendin blijven spelen. Dat kan wel, maar het gaat jou niet brengen waarop je hoopt en waarvan je dan steeds flintertjes ziet. Hierboven zei iemand het al. Als hij bij je langs komt, zeg je hallo en laat hem verder zijn ding doen (met de kinderen). Jij moet je dan terugtrekken. Hij kan pas beseffen wat hij mist als hij het niet meer heeft.

Soms

Kun je de pleister er beter gewoon aftrekken. Mijn kinderen leden ook meer om ons samenzijn dan om een scheiding. Mijn oudste zei ook: zet door, doe wat want hij doet het niet.
En ik maar denken dat ik hen toch het meest zou "plezieren" met twee ouders onder een dak; er was immers niet echt ruzie. Ik had nopiet fouter kunnen denken.
Hij dacht dat ik alles wel even ging regelen en vertellen, maar dat heb ik voor een groot deel direct op zijn bord teruggegooid.wel heb ik alles gestart anders gebeurde er niks.

Lieve Moederziel

wat een pijn. Het is zo moeilijk waar je nu doorheen gaat.

De vraag is echter wat er verloren gaat.

Je weet niet wat er gebeurt als jij je grenzen aan gaat geven. Je weet niet hoe de ander reageren gaat. Misschien gaat 't een richting op die je niet had kunnen bedenken.

Maar eigenlijk gaat t daar niet om; dit kan niet zo doorgaan. In elk geval niet voor jou. En ook niet voor jullie gezin. Ik word er naar van dat een kind zijn/haar moeder advies geeft het huwelijk te stoppen. Dat hoort niet- dan is er al zoveel beschadigd.

Of man echt klaar is met jullie samen durf ik te betwijfelen. Wat maakt dat hij de knoop dan niet doorhakt? Waarom is hij dan nog niet naar Truus vertrokken? Er is iets dat hem weerhoudt.
Laat jij nu zien wat je waard bent- jouw grens is van belang. Je hoeft niet de knoop door te hakken jullie huwelijk te beëindigen. Je geeft aan wat voor jou toelaatbaar is en wat niet. Dan is het aan man om hier wat mee te doen of niet.

Je wens met truus in gesprek te gaan begrijp ik heel goed. Het is de vraag of het je wat brengt. Misschien hoor je dingen die je heel niet horen wil, misschien spiegelt man haar de dingen anders voor, misschien wordt je uitgekafferd of misschien ervaar je begrip. Wie zal 't zeggen.
Mijn gesprekken met truus hebben mij tot op zekere hoogte geholpen. Ik kreeg 't plaatje rond. Helemaal eerlijk was ze niet, toch heb ik goede herinneringen hieraan. Zij heeft mij later schriftelijk bedankt voor onze gesprekken- het had haar ook geholpen.

Je bent bang om iets groots te verliezen. Op het moment ben je dat al kwijt. Wie weet gaat man beseffen wat hij verliest, komt er een einde aan de impasse. Wie weet; is dit het einde van jullie huwelijk. T Kan alle kanten op.
Helder is dat dit niet goed is voor jou, noch voor jullie kinderen. En ook niet voor je man.
Ga goed voor jezelf zorgen- pas dan kun je voor een ander zorgen.

En ja de pijn is er. Echt vreselijk. Maar t brengt ook nieuwe wegen. Echt, je weet niet wat er gebeuren gaat.

Hou het contact zakelijk

Om te beginnen maar weer een dikke knuffel. Want wat is het zwaar voor je.
En dan mijn gedachten hierover. Ik ben het eens met de posters hierboven, je moet duidelijker je grens aangeven. Woorden zijn niet genoeg. Dus als hij thuis is met de kinderen, dan ga jij weg. Iets leuks doen, liefst. En plezier hebben. Verder hou je alle contact met man zakelijk. Wanneer is hij thuis? Dan zorg jij dat je weg bent. En of hij dan even wil koken. Dat soort dingen. Ik vind persoonlijk 1 november eigenlijk nog wel lang. Als het echt nodig is kan hij echt binnen een paar dagen wat hebben, al is het maar een B&B, in deze tijd kan hij daar ook vast voor gereduceerd tarief tijdelijk terecht. En misschien moet je dan inderdaad zelf de procedure gaan starten. In ons geval was het eerste oriënterende gesprek met een mediator volgens mij het begin van de ommekeer bij man. Die schets van het proces van uit elkaar gaan, wat dat voor de kinderen betekent, dat kwam bij man (en mij) hard aan. Dat ik daar rustig zat en vroeg naar de procedure en mogelijke opties, daar schrok man van. Dat had hij niet verwacht. Daar zag hij voor het eerst de nieuwe Pennestreek. Misschien werkt het bij jullie ook zo. In ieder geval geeft het jou hopelijk het gevoel terug dat jij de controle hebt. Dat vond ik zo moeilijk, het afhankelijk zijn van man zijn plannen en besluiten.

Voor jou is het echt geen doen meer zo, zorg nu eerst eens voor jezelf. Rust rust rust en liefst ook een beetje plezier, dat is volgens mij het recept dat je jezelf nu moet toedienen. Maar neem zelf te teugels van je leven weer in handen. Je bent hartstikke sterk, laat dat ook zien.

Heel veel sterkte. Ik hoop dat je een beetje slaapt.