Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit

Oh, en

Je doet het nooit fout. Want wat je doet, doe je op gevoel. Wij hier, en de mensen om je heen, kunnen alleen onze ervaringen delen, menigen en advies geven, en daar haal jij uit waar je wat mee kan. Zo werkt het voor mij althans. Dit hele afgelopen jaar gebeurde dat steeds weer. Op het goede moment 'raakte' iets me, en daar had ik dan wat aan.
Je doet het goed, want het is jouw manier.

Moederziel

"Wat er nu over is, is schuldgevoel, het gevoel van een onafgemaakte klus en ongeloof.

Het maakt me aan het twijfelen: denkt hij dat er geen weg meer terug is? Of WIL hij niet meer terug? "

Dat gevoel van je man herken ik wel. In die fase zit ik ook soms. Het is denk ik niet dat hij niet meer terug WIL maar hij voor zijn gevoel niet meer kan.
Jou man leeft in twee werelden, Truus waar hij vindt wat hij bij jou al tijd kwijt was, en bij jou vind hij alles wat vertrouwd en veilig is.
Ik denk ook dat hij worstelt met de liefde die hij voelt voor jou. Wat is er nog van over, kan het weer worden zoals het was (voor zover dat na 20+ jaren nog kan). Dat ongeloof, schulgevoel en onafgemaakte klus is denk ik ook een deel van het dubbele gevoel wat aan hem knaagt. Aan de andere kant zit Truus die het ontbrekende gevoel invult.

Verder vond ik het box denken van de man dat Stip aanstipte voor mij een eyeopener. Ik heb mezelf vaak afgevraagd waarom ik zo 'makkelijk' kon schakelen van partner naar Truus en omgekeerd. Lijkt alsof je in twee werelden zit. Lijkt tevens als je in de ene wereld zit de andere bijna niet bestaat waarbij je je dan ook direct afvraagd wat betekent die 'andere' wereld dan ook.

Als je alleen zit en geen contact hebt met beide werelden het de enige mogelijkheid is om tot jezelf te komen en te bedenken in welke van de werelden je gevoel nu eigenlijk ligt....

Moederziel

Schrijf je brief. Doe wat je nodig hebt. Je kunt misschien bedenken of je wilt schrijven dat hij niet terug hoeft te schrijven. Dat nog meer woorden niet hoeven, maar dat als hij zichtbaar kan maken bij jou te willen zijn, met jou te willen vechten en haar los te laten (al is het maar tijdelijk), je dat dan wel ziet en ervaart. Laat je brief dan een ervaringsbrief zijn. Geen redenaties, niet te veel uitleg en overtuigingskracht, maar een uiting van jouw gevoel dat je het vreselijk vindt wat jij en jullie verliezen momenteel. Steeds maar heen en weer met woorden maakt onzeker en biedt uiteindelijk niets, terwijl laten zien wat je voelt, waar je bang voor bent, waar de essentie zit voor jou van het verlies, en dan vragen om zijn actie, niet om 'nieuwe woorden' (die je soms niet eens vat omdat ze op verschillende manieren te interpeteren zijn) niets toevoegt.

Weet je, ik weet dat dit een harde waarheid is, maar een man die weet wat hij verliest, die keert. En niets in het gedrag en de woorden van jouw man (ook niet in de brief) ziet er uit als keren, in mijn ogen. Wat ik zie is een man die niet kiest (en daarmee kiest jou te verliezen). Hij wil niet perse met Truus verder, hij wil dit kunnen doen wat hij nu doet, en liefst ook met de gezelligheid waarmee dat gisteren ging en die voor jou juist slecht en pijnlijk is. Charmanter, liever en mooier dan dat is het niet. Geen gedoe en het (daarom) ook niet echt uitmaken met jou lijkt momenteel het hoogst haalbare. Ik zou als ik jou was een deadline geven voor 'niet meer hier thuis komen'. Ook dat gaat hij jou niet geven en híj heeft er geen noodzaak toe, hij pakt de ruimte die er is. Dat is niet leuk. Dat is kinderlijk (letterlijk: kinderen pakken ook altijd de ruimte die er is). Dat is dus iets wat niet door hem geregeld, gerespecteerd gaat worden. Hij ziet jou niet. Helaas. Dus zul jij die grenzen moeten stellen. En juist het feit dat hij jou niet ziet maar als vanzelfsprekend beschouwt, zeker als het gezellig is, zegt zo veel. Ik geloof er in dat je kunt zien aan een mens als hij/zij het anders wil. Jouw man wil het nu niet anders. Dit is wat hij wil. Dat is geen vertwijfeling, dat is gemak. Dat wat hij wilde, is gebeurd, namelijk: jij weet van Truus en hij weet dat jij dat weet en hoeft dus niet meer voorzichtig te zijn wat dat betreft. En zie nu? Het leven gaat 'gewoon' verder, dat is wel een heel prettig effect, zeker nu hij zo druk is met zijn werk. Weinig inspanning, niets hoeven beslissen, niets hoeven regelen, leunen op twee vrouwen, twee situaties: de vertrouwde met de kinderen, met jou, en het nieuwe, voor de spanning en de ego-voeding (reken maar!). Als JIJ dit niet meer kan en/of wil, mag/moet JIJ gaan begrenzen. Voor je eigen lijfsbehoud. En dat van je kinderen. Als ze het soort uitspraken gaan doen die je hier schreef, is de onzekere tijd al veel te lang. Kinderen vinden onzekerheid vreselijk. Jij hebt die tijd nodig gehad om de boodschap op te pakken, om er mee om te gaan, om te knokken voor jullie samen. Nu lijkt er een andere tijd aan te breken. Ook naar je kinderen toe. Het is niet meer het krachtigst om te knokken en proberen te aanvaarden en daar mee de onzekerheid te laten bestaan. Het is de tijd van laten zien, aan jezelf en aan je kinderen, dat je begrenst hoe veel pijn er mag zijn. Dat je begrenst dat iemand onfatsoenlijk met je omgaat. Zeker iemand die zegt van jou te houden. Dat is te groot en te pijnlijk en een heel slecht voorbeeld voor je kinderen. Daar van mag je zeggen: dat doen we niet meer. Ik zie je wel als je weer helemaal bij mij en ons wilt zijn. We doen het niet meer met 'de helft'. Ook al ben jij in de war of wat ook. Dus: geen agressie, geen aanval, alleen de simpele constatering dat dat niet waardevol genoeg is. Zodat het weer 'eenvoudig' wordt: een huis van liefde daar. Met iedereen er in die daar simpelweg wil zijn. En ja, dat betekent geen andere geliefden. Dat was de basis. En dat blijft de basis.

RoosjeRaas

Sorry maar zo eenvoudig als jij het stelt werkt het niet. Geloof mij, hangen tussen gezelligheid zoals jij het stelt is het niet. Geloof me dat de man van Moederziel het behoorlijk moeilijk heeft met zichzelf. Dit is geen eten van twee walletjes (hoewel er natuurlijk mannen zijn die het wel doen).
Deze man zit in een identiteitscrisis waarin hij zijn hele gezin mee sleept. En ja daar kun je alles van vinden en praat ik het niet goed.
Zolang hij niet weet wat hij wil en waar hij zicht nu thuis voelt zal hij geen keuze maken. Kan is ook groot dat als hij ontwaakt en weet wat hij wil hij ook alles kwijt is.

Het forceren van een keuze is werkt vaak averechts dan wat je wil bereiken. Enige wat je bereikt is dat man weg gaan, hij kies een veilige haven, en dat vrouw de rust krijgt. Kans is ook groot dat als hij ontwaakt en weet wat hij wil hij ook alles kwijt is en vrouw ook.
Ik denk ook dat moederziel dat ook inziet en man daarvoor wil behoeden. Herken dat wel en is ook bewonderenswaardig. Alleen man ziet dat nu zo even niet.

eens met Roosje

Ik lees al een tijdje mee met het draadje. Tot nu toe niet gereageerd, omdat ik geen ervaringsdeskundige ben en er al veel zinnigs wordt gezegd. Misschien praat ik wel anders als ik zelf in zo'n situatie terecht zou komen, maar ik wil nu wel zeggen dat Roosje naar mijn idee gelijk heeft: jij geeft je man de gelegenheid om van twee walletjes te eten. Waarom toch, waar is je eigenwaarde? Zet hem toch de deur uit! Als hij weet dat het jou echt, echt menens is, verlaat hij Truus wel, maar nu wéét hij gewoon dat hij al deze shit kan flikken omdat het geen consequenties heeft.

mannetje

Wat wil je in dit geval bereiken dan, volgens jou? Denk je dat man de verkeerde keuze maakt en er met Truus vandoor gaat, als moederziel hem voor het blok zet? Denk je niet dat dit, deze situatie, niet heel erg schadelijk is voor moederziel en zijn gezin (voor jouw vrouw ook trouwens) als is het alleen al omdat niet duidelijk is hoe lang dat gedonder allemaal gaat duren.... Een half jaar? Een jaar? 5 jaar?

Ik vind het wel heel simpel: moederziel zegt tegen haar man dat hij alle contacten met Truus verbreekt en dan terug bij haar kan komen. Als blijkt dat hij toch met Truus blijft omgaan, is hun huwelijk voorbij. Hij weet wat hij weggooit.

Lieverdje

Dat is ook de weg die moederziel kan gaan. Is ook haar keuze.
Maar ik geef alleen aan dat het onderbuik gevoel wat moederziel heeft, naar mijn mening althans, terecht is. Man twijfelt en weet niet wat hij wil.

Het getuigt van diepe liefde voor de man dat ze hem niet in het ongeluk wil storten. En daar cijfert zich zichzelf tijdelijk even voor weg.
Ik zeg niet dat als je man voor keuze zet hij dan maar voor Truus kiest. Een man onder druk zetten in deze situatie werkt niet. En hij zal dan niet de keuze maken voor Moederziel. Om de reden dat hij er nog niet uit is (en ook daar kun je van alles van vinden). Hij zal wellicht even naar Truus gaan maar ook daar komt hij tot ontdekking dat het het niet is wat hij zoekt. Vervolgens glijdt hij verder af. Moederziel wil hem daar voor behoeden.

Dat Moederziel nu ook voor haarzelf moet gaan kiezen omdat ze er anders zelf aan onderdoor gaat maakt het voor haar alleen nog maar moeilijker. Ze moet iets loslaten waarvan ze weet dat het op termijn beide partijen geen goed doet.

En ja dat maakt het zo moeilijk in deze.

De relatie was niet zo goed als gedacht,

Internet (therapeutisch advies)

Hoe kon je partner vreemd gaan terwijl jij dacht dat je een goede relatie had? Wat moet je doen? Moet je blijven of moet je de relatie of huwelijk beeindigen? Hoe moet je een begin maken om het te verwerken dat je partner is vreemdgegaan? Kan de overspelige partner jou ooit het geschonken vertrouwen teruggeven, mits jullie besloten hebben samen verder te gaan? Is het verstandig om de rivaal, de ander, op te zoeken? Een overzicht:

Vreemdgaan terwijl je dacht dat je een goede relatie hebt
Verbijsterd is de trouwe partner als die verneemt dat de partner is vreemdgegaan. Vooral als de trouwe partner veronderstelde dat de relatie met de partner (redelijk) goed was.

Periode na de affaire
De periode na de affaire is een buitengewoon pijnlijke, emotionele en moeilijke periode. Een echte crisis periode. Er zijn partners die hun relatie onmiddelijk beeindigen als blijkt dat 1 van de partners is vreemdgegaan. De bedrogen partner voelt zich zo gekwetst en verraden, dat de relatie in een blinde woede en uit pure onmacht onmiddelijk verbroken wordt.
Er zijn ook partners die ondanks de affaire, samen verder willen.

Beslissingen nemen tijdens een crisis periode
Een begrijpelijke eerste reactie van de bedrogen partner zal zijn dat deze partner onmiddelijk wil scheiden van de ontrouwe partner. De bedrogen partner verkeert in een crisis toestand. Een besluit nemen tijdens een crisis toestand kan een impulsieve besluit zijn, waar de bedrogen partner uiteindelijk later spijt van kan krijgen. Kom eerst op adem, neem een time-out, later kan er alsnog een definitief besluit genomen worden.

Verwerking van overspel
Of je nu besluit door te gaan met je partner of uiteindelijk toch liever de relatie wil beeindigen, op een gegeven moment moet je gaan beginnen met het verwerken dat de persoon van wie je dacht een goede relatie mee te hebben, je verraden heeft. Verraden op een zeer pijnvolle manier. Na de ontdekking dat de partner is vreemdgegaan, moet de bedrogen partner door het verwerkingsproces heen. De pijnlijke waarheid moet onder ogen gekomen worden:
De relatie was niet zo goed als gedacht, en

De ander kon de ontrouwe partner iets bieden wat de bedrogen partner niet kon. Hoe pijnlijk deze waarheden ook zijn, loop er niet van weg! Door ECHT stil te staan bij het overspel en het (uiteindelijk) te accepteren dat het overspel heeft kunnen gebeuren en heeft plaatsgevonden, kan de bedrogen partner het vreemdgaan van de ontrouwe partner gaan verwerken. Eerst door alle pijn, dan alles verwerken en het een plaatsje geven.

De rivaal, de minnaar of de minnares
Hoe verleidelijk misschien, maar neem NOOIT contact op met de rivaal, de minnaar of de minnares. Op deze manier kunnen er nooit rake klappen (of erger!) vallen en de trouwe partner kan zich niet gaan vergelijken met de rivaal. Minderwaardigheidsgevoelens kunnen de overhand krijgen na het zien van de rivaal. Gevoelens van wrok en boosheid komen opzetten en deze gevoelens blokkeren het verwerkingsproces helemaal.

De maat der dingen

Ik niet de maat der dingen ben en mijn mening als vrouw niet "de mening" of "de norm" of "de manier" is zoals vrouwen doen en voelen, zo is "het mannetje" ook niet de maat der dingen voor alle mannen in een soortgelijke situatie.

Kortom, je kunt alleen maar schrijven wat voor jou als individu gewerkt heeft, je kunt alleen niet vertellen hoe iemand anders zich in die situatie voelt of gedraagt, laat staan dat je kunt bepalen wat wel of niet werkt voor iemand anders.

Zo is "het mannetje" niet de man van moederziel, en is moederziel niet de partner van het mannetje. Het zijn verschillende mensen met verschillende achtergronden en verschillende manieren van doen en laten.

Wees daar dus alert op. Je kunt alleen maar vertellen hoe JIJ iets vervaart, en niet hoe iets ervaren wordt door iemand anders.

herhaling

Mijn les, ik heb het al eens genoemd, is dat ik niet bij iemand moet willen zijn die mij niet wil. Die niet zijn rol als partner vervuld, die het nest bevuild, die het afbreekt ten koste van iedereen die van hem heeft gehouden om wie hij was.

Dit is ook niet "tijdelijk even wegcijferen" met daarna de beloning van herstel. Dit is opofferen, zelf kapot gaan ten koste van iemand die maar in het rond fladdert omdat hij niet kan kiezen.
Dan ga je in een klooster zitten nadenken om te leren kiezen of je neemt een intense therapie.
Het gaat niet om een tv of computer, het gaat om een heel gezin.

Therapeutisch advies ....

Ik lees vaak dat de eerste tijd na het ontdekken of uitkomen van het vreemdgaan de moeilijkste tijd is.

Waar ik zelf mee worstel en wellicht dat vrouwen mij hier duidelijkheid over kunnen verschaffen:

Ik ben een aantal keren weer teruggegaan naar mijn vrouw. Mijn vrouw stelde zich ook zo op als Moederziel. Redden van de relatie, besef wat je weggooit, Truus is niet de ware en cijferde zichzelf op dat moment even weg om de relatie te redden.

Op het moment dat ik terug ging, werd er eigenlijk weinig gepraat en viel vrouw weer terug in haar oude doen en laten. Ze was blij dat ik er weer was, deed haar ding weer en leek alsof we in de tijd zaten voor de crisis zeg maar. Ze vroeg ook nergens naar.
Ik heb haar meerdere malen gevraagd hoe ze zich voelde en hoe het kwam dat ze naar buiten toe de indruk wekte alsof er niks gebeurd was. Ook richting mij niet.

Dan vertelde ze wel dat ze heel boos op me was geweest maar ze ook wel kon inleven in waarom het zo gelopen is.

Bij mij heeft dit altijd een heel apart gevoel gegeven. Nadat er zoveel gebeurd is, wordt er eigenlijk niet over gesproken en wordt het gevoel weggedrukt. Ik snap wel dat ze er mss niks meer over wil weten en door te gaan met de orde van de dag. Maar zo simpel werkt het niet.

Als ik het relaas van Stip lees dan bemerk ik een strijd van samen vechten. Dat gevoel heb ik (nog) niet gehad.

Hoe werkt dit bij vrouwen? Is dit een proces wat pas later komt op moment dat de vrouw voelt dat de man niet meer weggaat? Drukken vrouwen dat dan weg?

We zijn in begin wel bij relatietherapeut geweest maar dat heeft ook niet veel inzichten gebracht. Was ook geen goede RT vond ik.

Sinbads vrouw

Ik meen dat toch bijna in elke post aangegeven te hebben dat het is zoals IK het ervaar. Maar zie veel overeenkomsten met de man van Moederziel.

Lieve Moederziel

Ik zie het net als Roosje; schrijf die brief maar. Hij mag weten hoe jij erin staat, wat jouw verdriet is. Het kan geen kwaad en het zal jou goed doen.
Ik begrijp dat je een huis voor hem regelt omdat je het niet meer trekt. Toch schrik ik ervan. Wat maakt dat je hem niet kan zeggen dat hij woonruimte moet zoeken en vanaf morgen, overmorgen, volgende week op zichzelf moet gaan wonen omdat jij het niet volhoudt op deze manier? Wat maakt dat je denkt dat hij het niet doet? Is jullie relatie zo dat jij altijd alles regelt? Luister hij niet? Ziet hij e ernst van jouw wanhoop?
Of is het gemakzucht? Kijk uit dat je hem niet blijft pamperen. Zo wordt hij niet wakker. Hij zal de stappen moeten zetten want hij maakt de keus niet voor jou te gaan. Stop met hem faciliteren. Het is zijn probleem of keus om in een kamertje, B&B , huis of bij Truus in te trekken. En van zijn keus draagt hij de consequenties. Stop moederziel, stop ermee. Je blokkeert zijn leerproces.

Hoe je man erin staat weten we natuurlijk niet. Ik zie een man die twijfelt, die zegt 20 jaar het goed gehad te hebben, die liefde gemist heeft, die voor z'n gezin ging, wiens wereld op de kop staat. Die een truus ontmoet heeft waar hij vindt wat hij nodig heeft. Dat is ook niet zo moeilijk voor truus want het is nieuw, spannend, waarschijnlijk opwindend, man wordt gezien, geen sleur, straalverliefd. Misschien is het z'n ware liefde, kans lijkt mij groter dat ze de 'escape' is. Bij mijn man was dit zo. Ik vraag mij zelfs af of het echt om haar ging- het had denk ik ook een ander kunnen zijn die aandacht gaf en aandacht nodig had. Man was verliefd, had alles voor haar op willen geven. Toen alles uitkwam heb ik de eis gesteld direct alle contact te verbreken en anders was het over. Het leek mij niet goed als ze elkaar bleven zien- daar kon ik de strijd niet mee aangaan.(ik voelde me nog schuldig naar haar toe- dat ik iets moois tussen hen zo ruw afbrak. Echt gestoord zie ik nu) Peut stelde dezelfde voorwaarde als hij ons huwelijk wilde redden. En al heel snel- na een paar weken zakte zijn gevoel voor haar, kon hij zich meer focussen op ons. Ik ben ervan overtuigd dat zolang er enig contact blijft bestaan (Mannetje, ook voor jou) dat verliefdheid gevoed wordt en dat een keuze maken moeilijk/onmogelijk is. En als truus de ware is blijft ze dat en zal t anders lopen. Ik denk dat het voor jezelf goed is om de grens aan te geven. En ook voor hem. (Mannetje; kiezen terwijhl je contact houdt met beide wereld is te ingewikkeld. En oneerlijk naar beide vrouwen toe.)

Jij geeft je grens aan. Helder en zo duidelijk dat hij het begrijpt. En dat is het dan. Laat hem zelf stappen zetten.
Ik weet nog in de eerste weken dat man bij peut geweest was en mij belde om hierover te vertellen. Ik had het ff gehad en zei dat ik geen zin had in het gesprek en dat hij maar iemand anders moest zoeken. Ik had genoeg aan m'n hoofd. Man zei later dat hij dat wel begreep maar dat 't ook confronterend was- dat ik niet beschikbaar was. En dat hij van slag was dat hij op zichzelf teruggeworpen werd. Bleek later een stap in de goede richting.

Moederziel; het is zoveel wat op je pad komt. We staan allemaal aan de zijlijn. Je gevoel en emoties schieten alle kanten op. Ik hoop dat de komende dagen jou en jullie kinderen wat rust gaan brengen. Ik hoop dat je vrienden/ familie om je heen hebt die je steunen, je ontzien en wat af kunnen leiden. Zijn er mensen om je heen die hiervan weten?

Geen gesprek met Truus, wel brief

En dan doen zoals Stip zegt. Als hij niet kan kiezen en een beetje lethargisch tussen die twee werelden heen en weer reist, dan moet misschien iemand anders iets forceren. En dat ben jij, dus. Ik denk dat hij lang genoeg in die passiviteit heeft gehangen, als hij er zelf uit zou kunnen komen had hij dat al gedaan. En hoe moeilijk ook, je kunt nu alleen maar voor jezelf en je kinderen kiezen. Misschien kun je dat ook in je brief aangeven. Dat de kinderen laten merken dat ze er niet meer tegen kunnen en dat je nu voor hen moet kiezen, en hem dus vraagt te vertrekken. En inderdaad, leg de bal bij hem. Hij moet echt wakker geschud worden en jouw boodschap dat je hem begrijpt en geduld hebt gaat dat niet doen. Dat sust hem nog meer.
Ik weet hoe machteloos je je voelt. Dat is ook niet goed voor jou. Zo ben je niet, dus neem de controle terug. Hij moet in actie komen, welke actie dan ook.
In het stukje van moedeloos/hoopvol gaat het over geen drastische beslissingen nemen in crisistijd. Toevallig is dat ook net de spreuk op mijn Flow-kalender vandaag. Misschien voelt het voor jou als een drastische beslissing in crisistijd, maar volgens mij is het dat niet. De crisis is al geweest, en het is geen drastische beslissing, want je vraagt geen scheiding aan, maar je vraagt hem om elders te gaan zitten twijfelen. Precies wat ik man vorig weekend vroeg. Het is genoeg, jij kunt er niet meer tegen en de kinderen ook niet. Jullie moeten tot rust kunnen komen. Dat kan alleen als je daarvoor de ruimte hebt, als hij ergens anders verblijft en daar rustig zelf kan nadenken.

Moederziel: raak

Je eerste deel van je post raak je de roos. Zo vergelijkbaars speelt bij mij ook. Dus vermoed dat jij niet ver van de gedachte van je man af zit.

het_mannetje

staat in het artikel:
De vrouw VOELT zich VERRADEN.

Zij krijgt een flinke knauw/trap in dr ziel en haar zelfvertrouwen.
Haar vertrouwen in de mens en partner is weg/haar wereld is uiteen gespat/ de spiegel waarin ze keek is aan diggelen/ze staat ineens met bijna lege handen.(beeldspraak)

En bij zich verraden voelen spelen(oude) mechanismen mee.
de ene vrouw pakt het "oude"leventje weer op en daarbij negeert de man en zichzelf en wat er is gebeurd.
de andere verdiept zich in de man en zich zelf en start een nieuw leven samen.
De vrouw verhard, maakt een nog "dikkere" muur om haar hart heen dan voorheen om zichzelf te beschermen voor nieuwe leed.
Maar wat ze niet weet is dat ze zich niet aan het beschermen is.

Ze ontvlucht de realiteit
Men negeert in feite de pijn die overspel heeft veroorzaakt(ontrouw man, leed van ontrouw en oud zeer) en kruipt terug in haar eigen cocon/schulp

dit gedrag is begrijpelijk, logisch verklaarbaar maar niet constructief voor de relatie met ontrouwe partner

Brief

Och Moederziel, daar kan ik je geen voorzet toe geven.

Enige wat ik heb met ultimatums is dat ze bij mij averechts werken en dat werkt met de meeste mannen zo.
Ik kan me nog steeds vinden in de tips die je krijgt van andere forumleden.
Neem heft in handen en stel geen ultimatums. Dat alleen doet hem denk ik voelen wat hij doet.

Wat bij mij persoonlijk indruk maakte is de koelheid naar buiten toe van vrouw. Hoe koeler en vastberadener vrouw overkomt des te meer dat man raakt. Dat wekt wel gevoel op waar je dan mee bezig bent en dan maar hopen dat hij open staat voor bezinning.

Ik denk alleen wel dat als jij altijd de touwtjes in handen had en de kar trok, jouw man passief jou keuzes gaat volgen. Als hij nooit zelfstandig keuzes heeft gemaakt zal hij dat nu ook niet doen.
Iemand moet hem wakker schudden.

Ja, het kan zijn dat hij naar Truus rent

Dat realiseer ik me heel goed. Benadruk daarom nog maar een keer in je brief dat de deur voor hem open staat, nog steeds, dat jullie samen aan dat schuldgevoel kunnen werken, dat je sterk genoeg bent om over zijn ontrouw heen te komen, maar dat jij nu even niet meer kan. Hou het bij jezelf.

Lees het stuk van mannetje nog eens heel goed. Volgens mij zit hem de crux in dat hij (hij!) door de opstelling van zijn vrouw niet voelt dat ze samen aan het vechten zijn. Zou dat ook voor jouw kunnen gelden? Thuis blijft thuis, jij blijft met hem meeveren. Misschien heeft je man juist van jou nodig dat je hem een zet(je) geeft. Omdat hij het zelf niet kan. En dan is inderdaad misschien nodig dat jij de praktische zaken voor hem regelt, maar dat kan jij beter inschatten. Ik zelf denk dat het beter werkt en vooral duidelijker is als zijn spullen op straat staan en hij het wel zelf uit moet zoeken. Maar ja, de kans dat hij dan besluit voor het gemak maar bij Truus te gaan zitten, ja, die is natuurlijk ook best groot. Moeilijk, moeilijk. Maar duidelijk is wel dat er iets moet gebeuren.

Vlucht naar Truus

Als je man naar Truus vlucht zal hij tot de conclusie komen dat het daar ook niet voelt zoals hij gehoopt had. Daar mist hij de gezelligheid en zakt hij verder weg naar een depressie. Dat is denk ik ook de reden waarom hij terug naar Moederziel gaat. Daar vindt hij gezelligheid etc. Uiteindelijk is Truus ook een lege schil waar hij niet het gevoel van zijn gezin heeft.

Soms denk ik wel eens bij Truus, mijn god wat doe ik hier en wat laat ik achter.

verraden vs gekwetst

verraden voelen is de dreun/trap/klap/shock/knal/verbijstering/ongeloof/overrompeld....

Je voelt je als eerste gekwest als he hoort dat je partner ontrouw is.
Maar omdat we ons gevoel niet optimaal inzetten in het dagelijks leven negeren we dat gevoel van gekwetsheid of ontkennen dat of herkennen dat niet
gekwetsheid zit een laag dieper.

gekwetsheid zet zich in een overlevingstrategie:
of
-de trouwe partner wordt actief(wanhoop acties)
-de trouwe partner wordt passief gelatenheid

wat mi nodig is dat beiden trouwe als ontrouwe partner de ander moet TOELATEN in haar/zijn verdriet,vertwijfeling en dat beiden op een eerlijke basis de communicatie moeten aangaan, zonder Truus als stokpaard

Dat ga je maar ...

.... is mij ook wel eens nageroepen.

Maar die opmerking maakt hoop los. Wat ik weet van mezelf is dat die opmerking bij mij het gevoel losmaakte dat ik niet meer zo belangrijk was (en natuurlijk ben ik daar zelf de oorzaak van). Dat zet je wel aan het denken.

Nadeel is dat je dat gevoel of gedachte nog niet kan plaatsen. Eigenlijk voel je je een klein jongetje wat de gang op wordt gestuurd.

Later bedenk je dat vrouw bereid is om de relatie op te offeren om zichzelf overeind te kunnen houden. Komt beetje (let op .. beetje) overeen met zwaard van Salomon.
Dat zal hem (denk ik) doen beseffen dat Truus ook niet alles is.

Aan de andere kant kan Truus dat ook roepen. Zo iets in de richting van: Ga maar naar huis en zie maar of je nog je oude leven terug krijgt. Dat gaat ook niet werken.

Wat je dan merkt is dat mannen eigenlijk nooit geleerd hebben om met hun gevoel om te gaan. Ze moeten helemaal terug naar wat ze eigenlijk voelen en hoe ze dat moeten plaatsen. Bij veel mannen is dat vanuit de jeugd een ondergeschoven kindje .