Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man inmiddels apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn.
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
Verantwoordelijkheid
Ja natuurlijk heeft hij die. En niet alleen naar de kinderen, ook naar mij vind ik. Maar dat weet hij allemaal best, daar hoef ik hem niet aan te helpen herinneren en daar hoef ik niet op te blijven hameren. Als hij die verantwoordelijkheid niet voelde was hij allang weg geweest.
En nee, ik zie hem absoluut niet als zielig of als slachtoffer van zijn jeugd of wat dan ook. Ik infantiliseer hem ook helemaal niet. Ik probeer alleen begrip op te brengen voor hem, en voor zijn gedrag. Want dat helpt mij om het niet allemaal te voelen als een aanval op mezelf. En dat helpt me weer om niet in dat kringetje rond te blijven draaien. Zijn schuld, hij moet eerst laten zien dat hij mij terug wil/spijt heeft voordat ik met hem verder kan. Nee, dat is voorwaarden stellen, en wanneer is het dan genoeg? Ik wil met hem verder, of liever, ik wil graag opnieuw beginnen, maar dat kan niet als ik boos blijf doen of zijn waar ik voornamelijk verdriet voel. Ik moet me open stellen, bereid zijn over zijn fouten heen te stappen. En ik kan je vertellen, dat kost moeite. Want daardoor stel ik me weer heel kwetsbaar op. Wat ik eigenlijk niet durf, gezien wat er gebeurd is het afgelopen jaar.
Ja, ik voel nog steeds heel veel pijn en verdriet en dat kan ik niet wegtoveren en hij ook niet. En andersom heeft hij ook pijn en verdriet en dat kan ik niet wegtoveren. Maar het is geen strijd. Zo heb ik het wel heel lang gezien en gevoeld, mij was onrecht aangedaan. Maar door er zo in te staan zorg ik zelf voor de verwijdering. Of in ieder geval maak ik die niet kleiner.
Toevoeging
Ik heb wel voor mezelf besloten dat als er dit weekend niet enig zicht komt op verbetering, het voor mij klaar is. Ik kan niet op hem blijven wachten, dat snap ik ook wel. Maar ik had deze tijd nodig om zelf te groeien en te ontdekken wat ik echt wil en nodig heb en onder welke voorwaarden.
Hij heeft dan wel al jaren hierover na kunnen denken, maar ik geloof niet dat hij dat voor zichzelf nou zoveel duidelijker had dan ik. Hij wist wel beter dat hij niet meer wilde wat er was. En dat kwam er nogal rot uit omdat het zolang heeft kunnen gisten. Denk ik.
Overigens heb ik nog steeds het gevoel dat sommigen van jullie begrip hebben voor iemand en je inleven in iemand, compassie hebben, gelijk staat aan excuses verzinnen voor iemand en ontslaan van verantwoordelijkheden. Dat zie ik toch anders. Volgens mij kan begrip voor een ander hebben veel oorlogen voorkomen.
Persoonlijk
Ik denk dat zaken soms gewoon te persoonlijk worden gemaakt terwijl er meer biologische dan wel maatschappelijke processen aan de orde zijn. Het wroeten in de ziel leidt daar dan wat mij betreft vanaf.
Maar ik herken wel wat Jaina zegt. De eerste keer heeft het bij mij ook langer geduurd voor ik de stekker eruit trok en we hadden niet eens kinderen. Dat was juist het probleem.
En helaas werd dat in de relatietherapie, ook ik wilde er alles aan gedaan hebben, niet echt aan de orde gesteld. Man's depressie inderdaad en een relatie die na 10 jaar ook wel comfortabel was maar ook sleur en persoonlijke mogelijke tegenstrijdigheden en wat niet al. Man ging liever uit elkaar dan te blijven wroeten.
Uit elkaar gaan met ex, de vader van de kinderen, viel ook niet mee. Ik had nog niet door dat hier autisme speelde en had dat graag geleerd maar niemand die ik inschakelde kon mij daar destijds wijzer over maken dus de door mij gezochte mediation had ook totaal geen zin. Toen het te wanhopig werd heb ik de knoop doorgehakt.
Ik weet nog dat bij mijn tweede huwelijk een oudere collega mij vroeg of ik nu dan wel 'gelukkig' werd. Maar ik had onmiddellijk paraat dat ik dat toch niet meer van een huwelijk af laat hangen. Fijn als het goed gaat, het kan een hoop geluk geven, maar je zorgt zelf voor je geluk.
Wat ook de reden is
Wat ook de reden is voor alle verdriet/verbitterdheid/boosheid/schade uit jeugd/leed; behandel de ander zoals jezelf behandelt wilt worden
moederziel
probeer dat wel te houden, dat je ook wel de humor ervan in kunt zien, hoe bizar en dieptriest eigenlijk ook. Humor kan je redden, zorgt ervoor dat je minder in het tragische zakt, is echt een redeeming factor vind ik zelf.
En het is ook sneu. Hoe kun je het zo bedenken, twee identieke cadeautjes voor twee vrouwen...
Even op jou reagerend. Ik vind het knap hoe je erin staat. Sterk, ik zie het niet als passief afwachtend. Een kans gevend, kijkend welke richting het op gaat.
Hoe is het nou met de kinderen? Hoe oud zijn ze eigenlijk, of heb ik dat gemist? Kan ook dat je het niet wilt zeggen, snap ik hoor.
Mirreke
Dankjewel, ik bloos ervan. Sinds een paar weken voel ik me ook sterker staan. Toen ik ophield met overal signalen in willen zien en echt afstand ging nemen, kon ik de situatie en mans handelen ook scherper zien.
Die kadootjes zijn nog maar een topje van de ijsberg. Ik ontdekte eerder al dat speciale recepten die hij voor Truus kookt, ook voor het gezin op tafel kwamen. En - sorry, nu wordt het wat prive - dat bedfantasieen die wij samen bespraken maar die fantasie bleven, met Truus daadwerkelijk worden uitgeleefd. Ook dat vind ik hilarisch. Ik treed niet in detail, maar her maakte me ook duidelijk dat Truus er niet (alleen) is voor het diepgaande gesprek 
het zegt me ook iets over man, over zijn vlucht in een fantasiewereld zonder verantwoordelijkheden en zonder teleurstellingen. Voer voor psychologen.
Ik zie daar inderdaad de humor van in, kan met mijn beste vriendinnen in een deuk liggen om toepasselijke woordgrapjes en binnenpretjes. Dat maakt het draaglijk. Het leven kan soms bizar banaal zijn.
Kinderen
Ik zeg liever niet te veel over onze kinderen, ook om herkenning te voorkomen. We zijn een groot gezin met versch. pubers, tieners en 10-min.
Dat vind ik heel knap moederziel
Heel soms lukt het mij ook wel hoor, erom lachen, maar meestal niet.
Ik herken nu wel de rust die je beschrijft. Nu ik zelf besloten heb dat het na dit weekend genoeg is geweest, ben ik ineens van de paniek af die ik eerder wel voelde. Ik denk dat het verschil hem zit in of je zelf de beslissing neemt of dat de ander dat voor je doet. En ieder komt op zijn/haar eigen tijd blijkbaar op dat punt.
Ik hoop dat je goed slaapt. En ikzelf zou dat ook wel weer eens lekker vinden
Pennestreek
Ik lees dat je langzaam aan je grens nadert. Wat mij hielp was het besef dat niets voor altijd hoeft te zijn. Dus als je nu je man loslaat om jezelf ruimte te gunnen, hoeft dat geen besluit voor altijd te zijn.
Je weet dat ik je innerlijke strijd heel goed kan invoelen. Je compassie met je man is groot. Maar hoe groot is je compassie met jezelf? Je bent hoe ik het lees heel erg kritisch op jezelf. Wees mild, geef jezelf lucht. Gun jezelf ruimte om afstand te nemen. Het zou maar zo kunnen dat je eerst afstand moet nemen om weer dichterbij te kunnen komen. En zo niet, dan ís het er ook niet meer. Hoe verdrietig ook. Dan moet je jezelf de ruimte gunnen om te rouwen.
Zorg goed voor jezelf. Je kunt ontzettend trots zijn op wat je hebt laten zien. X
Moederziel, wat mooi hoe je post voor Pennestreek. Wat zijn jullie lief en dapper. Het is nooit voorbij als het er weer helemaal mag zijn, jullie relaties. Maar je mag besluiten dat je "half" niet meer wilt. Niets is voor altijd als dat anders blijkt. Blijf goed kijken. Niet naar woorden maar naar daden. En ook: handel zo als je wilt. Jullie zijn volgens mij ook alle woorden voorbij. Sterkte en liefs.
Dierbaar
Ha, Pennestreek. Ik had geen idee dat de post over de pubers je zo zou helpen . Ik heb er zelf ook baat bij om zodoende even stil te staan bij de juistheid van mijn visie / mening / oordeel. Niet om bang te zijn een mening te hebben, maar om de mening af te wegen zodat ik nog sterker achter mijn mening kan staan. Wij zijn namelijk niet alleswetend. We weten niet wat een ander beweegt. Als we dat wel wisten, kwamen we mischien tot een ander inzicht.
Een puber wordt gezien als een onervaren en onvolwassen impulsief wezen dat nog veel moet leren en vooral de wijsheid van de opvoeders in pacht dient te nemen. Maar zijn we zelf zo ervaren. De meeste stellen in stormachtig weer, zijn net zo blue als een puber. Hoe los je een huwelijkscrisis op, hoe ga je om met ontrouw of een partner die uit bepaalde eigenbelangen je naar jouw mening onvoldoende steunt en zo onrust in het gezin brengt. Allemaal situaties die nieuw zijn en waarvan je leert hoe mee om te gaan en je fouten maakt waarvan je weer leert, ( in de hoop dat dit eenmalig is. 
.
Soms kost het tijd en denk je achteraf dat je het anders had moeten aanpakken. Ik kan ook begrijpen dat de ene het kan zien als tijdverspilling, geziien een teleurstellende afloop. Maar dat is afhankelijk van de personen die in het 'spel' betrokken zijn en hun karakters. Is het huwelijk de moeite waard om het nog tijd te geven of niet.
Persoonlijk heb ik een moment gehad dat ik met mijzelf de afspraak had om een situatie niet ten koste van het gezin te laten gaan en die onrust niet ons gezin te laten beheersen. Het heeft wat tijd gekost voor partner inzag dat hij het verkeerd had aangepakt en uiteindelijk zijn compliment uitsprak. Natuurlijk gaat het mij niet om het compliment maar om de les die hij eruit getrokken heeft. Over het algemeen vindt een partner het moeilijk aan te nemen van zijn/haar partner dat hij/zij fout zat. Te dichtbij, te confronterend omdat de mening van degene die je zo dierbaar is, zo gevoelig ligt.
Er is niets sterkers dan erin slagen uit een dal te kunnen klimmen. Daarvoor dien je wel rekening te houden met je grenzen, welke die ook mogen zijn. ( mijn levensvisie).
Dank jullie
moederziel, dank voor je post. Je ziet het wel goed, compassie met mezelf was nooit mijn sterkste kant, ik leg mezelf inderdaad wel heel veel op. Maar ik wil echt absoluut het gevoel hebben dat ik echt alles heb gedaan wat in mijn vermogen ligt. En ik ben nog steeds bezig met mijn eigen ontdekkingstocht, leer op dit moment zo ongeveer per minuut bij, en ben nog lang niet klaar, dus ik vind het heel lastig bepalen wanneer mijn inspanning groot genoeg is geweest. Maar zoals gezegd, mijn energie hiervoor raakt op. Bijna een jaar slecht slapen, piekeren, afvallen, een gezin met pubers en een hond, een nieuwe baan met flink meer uren en ondertussen hard werken aan jezelf vraagt heel wat van een mens...
En Flanagan
Inderdaad zijn we in dit opzicht allebei nog 'pubers', als je het hebt over onervaren zijn hierin en nog veel moeten leren. Klopt.
Inspanning
Lieve Pennestreek, niemand verwacht van jou dat je er echt alles aan hebt gedaan. Dat is iets wat jij jezelf oplegt. Dat is wat ik bedoel met dat je mild voor jezelf mag zijn.
Je bent aan het einde van je latijn, las een pauze in en ga eerst energie opdoen. Probeer een stand-by modus te bereiken. Je hóeft geen knopen door te hakken, je mag ook een pas op de plaats maken. Man laat jou al zo lang bungelen, nu mag jij hem gerust even laten bungelen. Je stapt er even tussenuit.
Je wilt zo graag een ontknoping, een oplossing, maar het is niet aan jou om die aan je man aan te reiken. Daarmee ligt de druk bij jou en ontsla je hem van zijn verantwoordelijkheid om zelf zijn twijfel op te lossen.
Je mag hem gerust vertellen dat jij het niet meer weet maar dat je DIT niet meer wilt. Wat dan wel? daar ga je eens even rustig de tijd voor nemen
Gun jezelf die ruimte. Hier ga je aan onderdoor en daar hebben jij én je kinderen geen klap aan. Eerst aansterken en je beter voelen, dan pas grote stappen zetten. Maar wel met je grootste probleem van dit moment, nl. je man, even op veilige afstand.
Het werkt bij mij verrassend goed en heeft me een hoop kracht teruggegeven. Had ik nooit gedacht.
Vind ik nog steeds heel lastig
Ook al weet ik dat hij de twijfelaar is, ik vind het toch heel moeilijk om hem te zeggen (tijdelijk) te vertrekken. Vooral voor/vanwege de kinderen. Maar dat is denk ik wel nodig ja. De periode dat hij echt 'weg' was (een paar weken bij vrienden en later doordeweeks in Amsterdam en in het weekend thuis, maar dan bivakkeerde ik elders) gaven me veel meer rust dan deze situatie.
Overigens is dit wel wat ik bedoelde met doorhakken van een knoop. Van mij hoeven we niet volgende week bij de mediator te zitten, maar hij moet wel weg. Maar een eventuele scheiding mag hij voorlopig nog zelf regelen als dat is wat hij wil.
Knoop
Ik wens je veel sterkte, Pennestreek. Maar nu je op dit punt bent, zal het je rust geven om te gaan handelen. En niets is voor altijd. Rust is het allerbelangrijkste nu. Je kinderen zullen jou als hun barometer beschouwen. Als jij wat rust vindt, zal het met hen ook beter gaan. En als ze papa missen, is er facetime, whatsapp etc. Ook voor je man moet de vrijblijvendheid er nu maar eens af. je hebt de kar lang genoeg voor hem getrokken. Met liefde, dat weet ik, maar je bent niet van beton.
Go for it, girl!
Ik hoop voor jullie beiden op meer rust, ook voor de betrokken kinderen. Het is oké om zo te handelen. Je hoeft niet te wachten tot het echt lijfsbehoud is. Dan is het eigenlijk te laat. En wees niet verbaasd als je man het ook wel duidelijk en rustig vindt. Laat hem met wensen en plannen komen, bijvoorbeeld in verband met de kinderen of in verband met relatietherapie, BINNEN dit plan/scenario van jou. En focus je op jezelf. Noet om een "beter mens" te worden, maar om te helen, uit te rusten, in balans te raken en weer te genieten van mensen en dingen zonder dar je steeds in de rol zit van redder en organisator. De boel zal niet instorten want jij kan niet redden wat niet te redden valt, of wat buiten jouw cirkel van invloed ligt, en voor al het andere zorg je al MEER DAN goed genoeg. Kom bij en "laat je halen" door man, kijk naar wat er gebeurt, ik gun jullie dat beiden. Je hoeft niet te stoppen met houden van, noet te stoppen met je huwelijk. Alleen maar te stoppen met zo loeihard werken op een vlak waar jij niet aan het roer staat. Dat van en aan gem is. Leg het ook allemaal niet meer honderd keer uit. Begin er NU mee. Het is oké. Meer dan.
Wauw RoosjeRaas
Wat mooi geschreven. Voor mij is het de spijker op z'n kop. Pennestreek en ik willen redden, repareren, oplossen. Voor onszelf is duidelijk wat we willen. Maar nu is man aan zet. Grens trekken en aangeven wat wel en wat niet acceptabel is. Als man verder gaat op een manier die voor mij niet acceptabel is, houdt het op.
Voor mij is dat punt een paar weken geleden bereikt. Bij Pennestreek gaat dat ieder moment gebeuren.
Dat verandert overigens niets aan het verdriet en gemis. Maar ik merk wel dat ik het draaglijker vind, omdat ik zelf weer de regie heb. Dat was hard nodig. Rust.n
Intussen maakt man overigens geen aanstalten om een andere woonplek te vinden. Althans, niet dat ik weet.
Puberaalgedrag
In het pdfje wordt ook ingegaan op het ook hier aangestipte puberaal gedrag.
In de constatering van dat gedrag kan ik me ook wel vinden en komt herkenbaar over.
Ik laat de discussie over de wetenschappelijke juistheid van het documentje maar even in het midden.
Handelen
Het puberale haalde ik aan om een idee te krijgen hoe ermee om te gaan. Hoeveel ruimte geef je de ander om de puinhoop op te ruimen die degen ervan maakt en hoe strak hou je je aan je eigen grenzen. Of is het verstandig niet te veel ruimte te geven want dan lopen ze over je heen. Of in ergste geval, als je kind drugsverslaafd is en steelt en het gezin in problemen brengt, wanneer stuur je hem weg.
Ik denk dat een moeder naar haar puberale kind flexibeler is dan naar een overspelige partner omdat van een volwassen persoon verwacht wordt een relatie niet in de problemen te brengen. Maar het omgaan met de stress en de zorgen is ergens leeftijdloos. Ik denk alleen dat men naar een volwassenen minder flexibel is dan naar een puber want bij een puber hoort het erbij en is het minder verrassend.
Synoniem
Het aan drugsverslaafde kind staat symbool voor een partner die iets heel 'doms' doet zoals overspel. Beide hebben een reden om in de fout te gaan. In het geval van de overspelige partner komt ook de vraagstuk om de hoek kijken; moet je hem wegsturen en wanneer.
Ps ik gaf een drugsverslaafde als voorbeeld maar ik wil hierbij geen enkele lezer met een aan drugsverslaafd kind voor de hoofd stoten.
Pubers versus afvallige en/of overspelige levenspartners
Hé. Bijzonder. Pubers en overspelige, "aan mlc lijdende" echtgenoten. En dan vergelijken jullie gedrag en optreden, dus tegengedrag. In mijn optiek GEEN vergelijk. Niet omdat het gedrag, en ook het tegengedrag, onvergelijkbaar zijn. Sterker nog: kan prima dat dat er hetzelfde uitziet. Maar omdat de relatie totaal anders is! Van de een ben je de moeder/vader, van de ander de levens- en liefdespartner. Onvoorwaardelijke versus voorwaardelijke liefde!!!!!! Daarom is het ook zo hels moeilijk een kind weg te sturen, ook al is het gedrag, de verslaving, het onberekenbare nog zo immens groot. En kun je dat bij je partner uiteindelijk wel. Omdat die relatie niet existentieel, niet onverbrekelijk is. Daarom zie ik ook geen nut in pamfletten over mlc. Maar misschien zie ik het helemaal verkeerd?
Flanagan
Een drugsverslaving is toch wel iets heel anders. Dat neemt op een gegeven moment de vrije wil grotendeels weg. Bij vreemdgaan is die vrije wil er echt nog wel.
De vergelijking is in die zin misschien wel goed is dat drugs gebruik net zoals vreemdgaan onschuldig kan lijken te beginnen, een beetje flirten, een keer zoenen, ach dat is toch niet zo erg. Zo is het met drugs natuurlijk. Een keer cocaine gebruiken kan vast geen kwaad. En de tweede keer ook niet.
Maar de vergelijking stopt daar wel want als je eenmaal verslaaft bent aan de drugs (zeker als het om heftige drugs als heroine gaat) dan is de vrije wil er veel minder. Vreemdgaan is wat dat betreft een meer bewuste actie.
Maar dat is ook weer hoopvoller voor de slagingskansen van het huwelijk. Bij een huwelijk waarin een van de partners zwaar verslaafd is aan de drugs zou ik altijd de andere partner aanraden om te vertrekken. Tegen een verslaving kan je niet op.
Maar bij vreemdgaan is het wat dat betreft anders, de kans dat je daar eventueel over heen komt als echtpaar is groter. Waarbij het natuurlijk wel zo is dat hoe langer de affaire duurt hoe meer er kapot wordt gemaakt en hoe kleiner die kans is. Een one night stand of een kortstondige fling zullen veel mensen wel kunnen vergeven uiteindelijk maar een maandenlang of jarenlange affaire is weer een heel ander verhaal.
En
Natuurlijk ben je flexibeler naar je kind toe. De liefde voor een kind is anders dan de liefde voor een partner. Meer onvoorwaardelijk, minder gelijkwaardig, meer vanzelfsprekend.
Ik zou nooit tegen iemand zeggen dat ze het contact met een drugsverslaafd kind permanent moeten verbreken (eventueel tijdelijk als het noodzakelijk is) maar ik zou mensen met een drugsverslaafde partner altijd aanraden om te vertrekken. Dat staat op een ander niveau voor mij.
Het is ook geen volledig opgaande vergelijking
Maar er zijn denk ik wel overeenkomsten. En inderdaad, met je puber heb je uiteraard veel meer geduld dan met je partner. Maar het helpt mij enorm om zijn gedrag niet als een persoonlijke aanval op mij te zien, net zoals het pubergedrag van de kinderen geen persoonlijke aanval op mij is. Dat heb ik heel lang wel zo gevoeld (gedrag man en gedrag pubers dus), en dan doet het allemaal onnodig veel pijn en worden situaties door mij veel zwaarder ervaren dan ze eigenlijk zijn.
Welk verschil
Waarom is er sprake van een verschil in de liefde?
Je kind is mede van jouw bloed/karakter/dna op de wereld gekomen en maakt deel uit jouw leven. Je wilt hem begeleiden naar een zelfstandig eigen leven. Maar je man is ook jouw keuze. Mat hem wil je de rest van je leven verder; dingen ondernemen, elkaar helpen, vrijen, plannen maken etc.
Voor beide personen heb je toekomstverwachtingen. Het is zelfs zo dat de toekomstverwachtingen van voor je man gelijk zijn aan die van jou. (In tegenstelling tot de wensen voor je kind).
Waarom zouden zodoende de norm van liefde voor je man minder onvoorwaardelijk zijn.
Zo sprak ik eens een man die aangaf dat als hem een autoongeluk zou overkomen waarbij zijn vrouw en kind een nierdonor nodig zouden hebben om te kunnen overleven, hij zijn nier aan zijn vrouw zou geven ook al zou dat betekenen dat zijn kind zou sterven. Want hij had bij het trouwen voor haar gekozen en wilde met haar een huwelijk leven. Het verlies van hun kind zouden ze dan ook samen verwerken. Een zeer overwogen keus.
Het lijkt een vreemde gedachtegang maar ik begreep hem wel. En daarom verbaast het mij dat de liefde voor je kind meer ruimte verdient dan die voor je man. Ze kunnen allebei fouten maken, niemand is feilloos na zijn 18e.
Ik haalde de twee vergelijkingen aan om aan te geven hoe je als partner daar in staat. Twee zenuwslopende uitzichtloze stormen. De energie die je erin steekt heeft m.i. niet te maken met de persoon maar met jouw wens de band te herstellen en persoonlijke rust te bereiken. Ergens wordt je gedreven door eigenbelang.
(En iemand die verliefd is, zal die verliefdheid kunnen ervaren als een verslaving...verlangend naar de 'gesprekken' met die ander. Een roes die het denken beheerst.
Jee.
Jee. Er is natuurlijk vooral sprake van gekwetstheid, bedrog, verdriet, eenzaamheid, gebrek aan verbinding. Als je dat met je kind hebt, zoek je hulp voor allebei. Als je dat met je man hebt en met hem is niet te praten en hij doet ook niets, is dat op een gegeven moment niet meer in je eentje te regelen?! Je kunt iemand niet dwingen van jou te houden? Is de uitleg nu bedoelt om lang(er) geduld te hwbben? Om de wijste te zijn? Om maanden, soms jaren van je leven in die koude en onzekerheid door te brengen? Dat mag je kiezen, of je dat wil. Net als dat je man dan de keuze heeft om zich op bepaalde manieren te gedragen. Je HOEFT het niet uit te zitten, te verduren, te verdragen. Het mag en kan maar het hoeft niet. Je kunt scheiden, én mild zijn. Compassie hebben. Maar dan niet meer tegenover je man maar tegenover he ex-man. Of he blijft in de onzekerheid leven. En dan vaak hard werken. Keuzes. Ik hoop dat je een beetje oké bent, Pennestreek.
Grappig
Ik vind het opvallend dat in de vergelijkingen hierboven wordt gesproken over onvoorwaardelijke liefde voor je kind en voorwaardelijke liefde voor je partner. Misschien ben ik daar de mist ingegaan, want ik heb mijn liefde voor man altijd als onvoorwaardelijk gezien Precies daarom ook kan ik nu vanuit compassie nog steeds heel veel van hem houden. Ik haat wat hij doet, maar hou van de mens - met alles wat erbij hoort. In die zin gaat de vergelijking met een grensoverschrijdend kind voor mij wel op. For better or worse.
Ook opvallend vind ik RoosjeRaas die het in dit verband heeft over gebrek aan verbinding met partner. Ik voel met man een diepe zielsverwantschap, nu nog steeds. Met veel ruis en ellende, maar nog steeds een direct lijntje die bijvoorbeeld in onze brieven aan elkaar bijna voelbaar is. Nee, dat is voor mij geen emotionele valkuil. Ik voel het lijntje en accepteer dat wat ons altijd verbond, ons altijd zal blijven verbinden. Zelfs als er dus een andere relatie in het spel is. Misschien maakt dat ook wel dat ik zo moeilijk los kom. Het is zo ontzettend sterk. Op kindniveau, zou mijn therapeut zeggen
'lijden aan MLC???
Nabrander: volgens mij bestaat er niet zoiets als lijden aan een midlifcrisis. De term MLC beschrijft hooguit de fase/proces/toestand waarin iemand zit, niet wat eronder zit. Vaak wordt gesteld dat de MLC in feite een verborgen depressie is die al veel langer aanwezig was, maar is onderdrukt en in de transitie tussen 40-50 (midlife) naar buiten komt. Lijden aan een depressie is wellicht ook meer voorstelbaar. In de heftige gevallen van MLC schijnt er vaak een jeugdtrauma aan de basis te liggen. Da's wat mij betreft toch weer andere koek dan volwassen mannen die stiekem jongetjes willen blijven en daarom rare fratsen uithalen
