Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man inmiddels apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn.
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
Pennenstreek, hoe gaat het?
Je zou dit weekeinde spijkers met koppen slaan. Hoe gaat het met je?
Pennestreek en persoonlijke aanval
Je schreef "Maar het helpt mij enorm om zijn gedrag niet als een persoonlijke aanval op mij te zien, net zoals het pubergedrag van de kinderen geen persoonlijke aanval op mij is."
Herkenbaar dat je zijn gedrag (lange tijd?) als persoonlijke aanval op jou hebt gezien.
Komt dat niet omdat hij jou aldoor de schuld gaf van dat hij niet meer gelukkig was? Zo begon het toch?
Voor mij zeer herkenbaar, zij het dat mijn man dat gedrag (mij aldoor de schuld geven van wat hij niet fijn vond of van wat niet goed ging tussen ons) jarenlang heeft vertoond.
Het heeft bij mij dus ook wel even geduurd voordat ik erachter kwam dat het niet allemaal aan mij lag. En dat ik mag zijn wie ik ben EN dat ik altijd mijn best he gedaan (veel te lang en veel te hard mijn best heb gedaan) de rust te bewaren, alles zo goed mogelijk te doen, mij aan hem aan te assen en mezelf te verloochenen.
Maar goed, inmiddels ben ik wijzer en jij ook. Mooi!
Nu voor jou nog misschien werken aan compassie voor jezelf. Daar ben ik het afgelopen jaar erg in gegroeid en ik kan je vertellen dat dat echt heel erg fijn is. Heb je het boek Zelfcompassie van Kirstin Neff al gelezen? Zo nee, echt doen. Ik werd bij het keen van dat boek zo blij. En weet nu wat het belangrijkste is. Eerst van jezelf houden. Dan komt de rest vanzelf (die vloeit daar logisch uit voort).
Grens stellen
Pennestreek, ik ben het met je eens dat het goed kan zijn begrip te hebben voor een ander.
Het kan helpen om te luisteren naar de verklaring, welke niet per se een excuus hoeft te zijn, van een ander.
Maar uiteindelijk moet je je niet laten leiden door jouw begrip voor hem, maar door je eigen grenzen.
Zelfs al heb je begrip voor zijn gedrag, de verklaring waarom hij doet/deed zoals hij doet/deed,uiteindelijk voel je jouw grens.
En dan zeg je "ho, tot hier en niet verder". Ook al heb je begrip voor zijn gedrag.
Eerst moet je jouw grens voelen.
Dan kan je hem pas uiten.
En vervolgens is de vraag of hij jouw grens respecteert of doorgaat over jouw grens te gaan.
Maar dan weet je wel dat als dat gebeurt wat je dan wilt.
In elk geval, zo werkte het bij mij en worden dingen steeds duidelijker. Omdat ik mijn grenzen steeds duidelijker voel.
Veel sterkte.
Update van noederziel
Stand van zaken bij TO. 2 weken geleden heb ik mijn grens gesteld: ik wil niet langer met je getrouwd zijn, omdat je een relatie hebt met iemand anders. Man vertrok dag erna naar ver weg voor werk. Tijdens zakenreis bijzondere en oprechte briefwisseling gevoerd, waarin man schrijft dat het zijn eigen teleurstellingen zijn, dat ik daar niets aan kan doen, dat hij in stilte heeft geleden, emotioneel arm raakte en dat dit nu is waar hij weer een weg in moet zien te vinden. Dat hij erg veel van mij heeft gehouden en dat ons gezin alles voor hem was. Dat hij zich schuldig voelt en dat het hem verschrikkelijk spijt dat hij mij onze (!) toekomst heeft afgepakt.
Bij terugkomst enkele fijne dagen met het complete gezin doorgebracht. Man was ontspannen en open. Ik heb herhaald dat hij zsm een andere woonplek moet vinden. Zijn wens is dat kinderen en ik in ons familiehuis blijven. En dat we 'los van elkaar het leven weer vorm kunnen gaan geven'.
Ik heb hem opnieuw geantwoord dat het pijn doet dat hij niet voor ons kiest. Dat hij de keuze heeft, maar wij niet.
Dit weekeinde veel met elkaar gesproken. Ik heb hem voor het eerst gezegd dat ik een patroon bij hem zie. Dat ik zie dat hij een weg kiest die juist afbuigt van wat altijd zo van waarde voor hem was. Waarom? Hij weet her niet.
Hij heeft een 1e gesprek gehad bij een therapeut, maar die zag geen aanleiding voor behandeling?!? Te bizar: veel heftige jeugdervaringen, suïcidale ouder, loopt nu als volwassene emotioneel vast, driehoeksverhouding, dreigende scheiding, man geeft aan emotioneel geblokkeerd te zijn geworden. Maar psych ziet geen aanknopingspunten?!? Maf.
Maargoed, man gaat op zoek naar andere therapeut. Wil echt iets doen zelf.
Was geïnteresseerd in de info over MLC op www.get-real.info. Gezellige vertrouwde uren doorgebracht, vanouds. Fijn. Warm. Nu is hij naar Truus. Doet me geen pijn, ik heb mijn grens getrokken. Voel rust, maar realiseer me ook dat we zo nog laaaaang niet loskomen van elkaar. Zal hem ook echt missen als hij verhuist. Maar die ruimte moet.
Hoe nu verder? Volhouden? Blijven steunen en helpen of juist niet?
Triuwring
Trouwringen zijn bij beiden inmiddels af. Ik geb man gevraagd of ik ze samen kan bewaren. Jazeker, zei hij, ze horen bij elkaar 
Zo gek, ondanks alles voel ik me geen millimeter minder getrouwd. Voel me juist nu weer meer verbonden met man.
gevoel
"Hoe nu verder? Volhouden? Blijven steunen en helpen of juist niet?"
Doe wat je gevoel je zegt, wat je hart je ingeeft. Dus doe wat bij jou past.
Het hele proces heeft tijd nodig en als je voelt wat je wilt of juist niet wilt, kan je dat dus aangeven en daar uitvoering aan geven.
Therapie
Volgens mij denk jij nog steeds dat hij weer terug komt als hij zichzelf op orde heeft gesteld in therapie. Kun je het aan om je leven dan niet on hold te zetten, maar ook echt door te gaan? Van mij mag je nog vijf jaar blijven wachten, maar echt een grens heb je dan natuurlijk niet gesteld.
Vesper Lynd
Door het huwelijk feitelijk te beëindigen heb ik toch echt wel een grens gesteld. Ik ga niet zitten wachten tot man het licht ziet. Maar ik ben wel realistisch genoeg om te zien dat er nog heel veel in beweging is. Man zegt zichzelf emotioneel onbetrouwbaar te voelen, weet niet wat boven of onder is, wat echt en wat onecht. Zolang dat zijn toestand is, is de tijd niet rijp voor definitieve stappen. Maar se consequenties van zijn reeds gezette stappen moeten wel voelbaar worden. Dat is de grens die ik heb getrokken.
De vraag is voor mij niet of hij ooit terugkomt, maar of hij nu in staat is om te kiezen voor wat echt belangrijk is in zijn leven. Hij lijkt nu het kind met het badwater weg te gooien en ik ben nog steeds niet overtuigd dat hij dat ook echt als doel heeft.
Hij is op drift. Dat kan best effe duren en intussen ruim ik mijn eigen puin en ga ik verder. De grote vraag is straks wel of het stoppen van onze relatie de oplossing was die hij zocht. Ik denk nog altijd van niet.
Geen therapie
Mag ik een ongebruikelijk advies geven? Vergeet die therapie en zoek een goede coach. Bijvoorbeeld één die werkt volgens co-active coaching. Natuurlijk is het goed om zicht te hebben op de invloed van het verleden op het heden maar in mijn ervaring is het nog beter om dat te doen op een constructieve manier. Ik heb therapie gehad bij psycholoog en bij psychiater maar wat mij het allermeeste geholpen heeft is mijn coach. Want die gaf me ruimte, creëerde mogelijkheden, zonder navelstaren maar met oog voor mijn (niet geringe) rugzak. Bij de peuten voelde ik me eerder gevangen door mijn verhaal, alles wat je aandacht geeft groeit tenslotte, ook misère. Bij een coach staat de blik op vooruit en hoe dan vooruit, hoe je verleden daarin mee te pakken.
Als financiële overwegingen meespelen om een peut te kiezen, doe dan een paar sessies met een coach en kijk wat dat je brengt.
Als ik het verhaal zo lees hebben jullie veel meer behoefte aan ruimte voor mogelijkheden dan aan gewroet. Een coach kan je man helpen uit deze spiraal te komen, een goeie dan. Echt.
Kind en badwater
moederziel, dat is hoe ik het ook voel, zowel bij jou als bij mij. Dat man een oplossing kiest die niet het probleem oplost, alleen maar omdat hij wat wil doen aan de situatie waarin hij zich niet prettig voelt. Wat jij nu moet doen weet ik echt niet. Zoals ff zo zegt, doe wat jij voelt dat goed voelt.
En ik ben het ook eens met EvenZo. Misschien is het voor je man (en jou) beter om te kijken naar hoe je de problemen waar hij mee worstelt praktisch oplost. Ik heb zelf een NLP-coach waar ik heel blij van word.
Overigens vind ik het heel knap (en tegelijkertijd onbegrijpelijk) dat het je geen pijn (meer) doet dat hij naar Truus is. In dat opzicht ben je echt veel verder dan ik.
En dan mijn update: ik heb dit weekend inderdaad aan man aangegeven dat mijn grens bereikt is. Dat ik intussen zo ver ben dat ik met alles vrede kan hebben, ook met een scheiding, maar dat zijn getwijfel mij teveel energie kost, zeker de weekenden omdat hij dan thuis is. Dus dat ik graag wil dat hij dat twijfelen ergens anders gaat doen, of dat hij een knoop doorhakt. Het werd een heel mooi gesprek waarin we het hebben gehad over dat er ook van zijn kant nog steeds heel veel gevoel is, dat hij me mist en er niet aan moet denken om maar de helft van de tijd de kinderen te zien, dat hij ons gezin niet kwijt wil. En dat hij daarom wil gaan werken aan een nieuwe relatie met mij. Hoe we dat moeten doen, daar zijn we nog niet uit. Voorlopig blijft ook alles nog zoals het is, hij doordeweeks elders en het weekend thuis. Het enige dat we concreet hebben afgesproken is dat we weer meer samen gaan ondernemen.
Hoewel ik dacht dat ik heel blij zou zijn met deze uitkomst, merk ik dat eigenlijk het tegenovergestelde het geval is. Ik zie vooral hoeveel werk we nog moeten verzetten. En ik vraag me af of ik het voor elkaar krijg om echt te accepteren wat er is gebeurd, en of ik ooit kan leren leven met het feit dat hij dingen in mij mist, die ook nooit gaan komen. Ik weet ook dat dat voornamelijk zijn probleem is, hij moet daar zelf ook mee om leren gaan, en dat heeft hij ook gezegd, maar toch. Ik ben zo gewend, wat ff zo ook beschrijft, om me aan te passen aan hem, of liever, om te proberen degene te zijn die ik dacht dat hij wilde, dat ik niet weet of ik daarmee kan stoppen. En ik merk dat ik het heel moeilijk vind om aan hem te laten zien hoe zwaar ik het momenteel heb. Mijn energievoorraad is nu echt op, en fysiek gaat het ook niet lekker door een buikgriep (denk ik). In een 'normale' relatie kun je dat tegen elkaar zeggen, maar ik merk dat ik geneigd ben me groot te houden, ik wil vooral niet uitstralen dat ik op hem leun, dat ik hem nodig heb. Het word nog lastig voor me op heel vlakken om het evenwicht te bewaren.
Eerst deze week maar eens doorkomen. Komend weekend weer verder.
pennestreek
Luister naar je lijf! Blijkbaar is dit op dit moment niet de juiste beslissing die jullie genomen hebben. En als ik het zo lees is het ook eigenlijk niet echt een beslissing, maar een vaag soort afspraak die vooral neerkomt op dat het doorgaat zoals het nu is. En was dat nou niet net waarvan jij had aangegeven dat het niet meer ging?
Jippox
Mijn lijf is op de rem gaan staan, dat is precies waarom ik zelf nu mijn grens heb aangegeven. Het is op. Die buikgriep heb ik nu al een ruime week en ik slaap ook alweer een paar weken erg slecht. Geen idee hoe ik dat op moet lossen, pillen slik ik liever niet. Ik heb dus niet het idee dat het een reactie is op de beslissing, maar het helpt niet mee om me vrolijk en opgewekt te voelen.
Naar mijn idee is het geen vaag soort afspraak, maar we hebben gewoon nog geen tijd gehad om na te denken en met elkaar te praten over hoe we het verder aan gaan pakken. We hebben allebei hetzelfde doel, nu. Namelijk naar elkaar toe bewegen, vooral kijken naar wat er wel is, en daaraan bouwen. We hebben wel met elkaar afgesproken dat we veel eerlijker en opener naar elkaar gaan zijn. En dan niet alleen maar aangeven als er iets niet goed gaat of als je je ergens aan ergert, maar ook als je ergens blij mee bent. En dat word voor mij nog wel een kluif. Ik ben inmiddels erg gewend om niets meer met hem te delen. En ik vind het nog steeds wel eng. Dat moet ik los gaan laten. Maar zoals ik me nu voel heb ik gewoon nog nergens energie voor. Moet me nu focussen op mezelf, kinderen en werk. En dan hopen dat ik een beetje vlot weer opkrabbel. Verder is er geen ruimte voor andere zaken op dit moment.
Goed nieuws toch?
Lieve Pennestreek, ik zou persoonlijk een gat in de lucht springen als man mij zou vertellen dat hij mij niet kwijt wil en dat hij eraan wil werken om dichter bij elkaar te komen. Maar ik snap je terughoudendheid. Je bent gewoon gevloerd, op. Te veel gevraagd van jezelf.
Ik zou in jouw plaats eerst een (lange) break nemen, afstand houden (er kan niks méér stuk) en dan energie opdoen en met behulp van een derde (relatietherapeut?) met elkaar in gesprek gaan. En blijf eerlijk tegen jezelf: Misschien heb je straks het kind-zonder-badwater behouden, maar het moet nog wel levensvatbaar zijn. Beetje rottige vergelijking, maar bij wijze van spreken.
Break
Ja, daar heb ik inderdaad over nagedacht. Ga het er woensdag ook met mijn coach over hebben.
Ik heb de komende weken allemaal leuke dingen op de planning staan, waar ik ook zin in heb en waar ik energie van krijg, maar eigenlijk snak ik naar een paar dagen alleen, alleen maar slapen, eten, wandelen/fietsen, lezen. Maar zie even niet hoe ik dat voor elkaar moet boksen op de heel korte termijn. Hopelijk leveren de leuke dingen voorlopig genoeg energie om door te kunnen gaan.
En natúúrlijk ben ik ook wel heel erg blij, maar ik had denk ik gehoopt meteen ook een flinke dosis energie terug te krijgen, maar zo werkt het niet. Misschien heb ik ook wel op adrenaline gelopen of zo, de afgelopen tijd, en valt dat weg nu alles zich een beetje ontspant. Ik weet het niet, ik weet wel dat ik me dit hele jaar nog niet zo futloos heb gevoeld.
Wordt vervolgd.
Om de hete brei
Wat jullie eigenlijk doen is om de hete brei heendraaien. Jullie , met name hij, zegt in enkel andere bewoording precies hetzelfde en daarmee verander je niets. Jij geeft je grens aan maar voegt je daarna naar hem. Hij blijft bij je wonen. Je verwoordde het eerder al mooi: ,ik loop parallel dezelfde weg, gun hem even dat pad ernaast en houd hem in de gaten en probeeer te blijven sturen zodat hij niet teveel afdwaalt.
Je trekt en stuurt nog steeds en je wint er niets mee.
Daarmee heb je weinig zicht op je eigen pad en je eigen wensen, je houdt m in de gaten en stuurt bij. Hij blijft dus precies hetzelfde doen en jij voegt. Jullie zouden het tot de zomer laten en dan verder gaan. Die zomer is voorbij maar hij heeft het weer voorelkaar om de situatie te laten blijven zoals die is terwijl jij gewoon op bent! Oneerlijk, egoïstisch. Hij houdt je aan het lijntje tot HIJ weet wat hij wil. Ik denk dat als jij je grens bewaakt hij veel minder lang doet over zijn beslissing. Nader tot elkaar komen door dingen samen te doen...dat is fijn maar gaat je niet uit deze situatie halen.
Jouw relatie, maar ik zou je zo graag een klein zetje willen geven: toe maar, beslis maar, hij gaat het niet doen, nog steeds niet en waarschijnlijk zoals gezegd nog heel lang niet.
In dit geval wel eens met Tops
Pennestreek, lieve meid.... Nu gebeurt er volgens mij precies hetzelfde als voorheen. Jij wil nu echt een grens trekken, hij geeft je iets om blij van te worden, MAAR NIETS CONCREETS, en jij bent blij en weer gesust.
Ik zou nu tegen hem toch de boodschap uitspreken dat je het echt heel fijn vindt, maar dat je nog steeds wilt dat hij de weekeinden nu ook maar even weg is... Want he hebt het duidelijk nodig... Dat blijkt hieruit wel. En is het voor jou nou duidelijk wat hij precies wil? Samen weer een gezin gaan vormen? Is dat de boodschap of blijft ook dat vaag???
Luister naar je lijf...! En een dikke knuffel maar weer
spreekwoord
er is zo'n mooi spreekwoord: zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
Jullie zijn nu de zachte heelmeesters.
Ook als je uit elkaar bent, echt uit elkaar, kun je gewoon weer samen verder als jullie dat beiden echt willen. Geen wet die verbied dat je 2x met dezelfde man trouwt.
Het is eng om in het diepe te springen, nu weet je wat je hebt en straks even niet, maar nu ben je totaal afhankelijk van de ander, dan niet en dat maakt je sterker.
mooie woorden
Lieve Pennestreek, bij het lezen van jouw posting denk ik alleen maar "weer mooie woorden, waar blijven nu zijn daden?".
Oei oei, trap er niet in, hou jezelf niet voor de gek.
Dit hebben "we" (jij dus) inmiddels te vaak meegemaakt.
Pennestreek
Och lieverd. Wat vind ik dit erg. Jij bent aan het eind van je Latijn, geeft aan dat je zo niet verder kunt, en hij heeft het over jou missen, jullie gezin missen? Nádat jij aangeeft hoe je er doorheen zit? Als er zo veel missen en liefde zou zijn, waarom is die dan niet spontaan aan jou gemeld? Nee, beter nog, waarom ZIE, ERVAAR, en VOEL jij dat niet? Niet in zijn handelen? Niet in wat hij DOET? Weer een woordenbrei. En weer sta jij daar zo snoei-, keihard te werken. Oké, nou, dan de schouders er maar weer onder. Maar je KAN niet meer. Je bent uitgeput. En verbaasd dat je niet blij bent.
Nou, ik vind dat laatste juist goed nieuws. Want inmiddels begint er ergens in jou, misschien nog in je onbewuste, je intuïtie, het besef te komen dat je niets hebt aan woorden. Dus jouw lijf en jouw ziel 'trappen er niet in'. Dit is geen ontspanning door gebrek aan adrenaline! Dit is desillusie, een wederom niet weten hoe het verder moet, omdat jouw man op de rem trapt als het gaat om jouw daadkracht MAAR ZELF NIETS DOET! En ergens wéét je dat dus inmiddels. Jouw zelfbewustzijn en intuïtie zijn verder ontwikkeld de afgelopen maanden. Vertrouw er maar op. Je krijgt 'door' dat dit geen goede route is. Vertrouw op dat gevoel! Ga NIET de kar trekken. Geef aan dat je wil dat hij voorlopig wegblijft, ook in de weekenden, en dat je er dan op vertrouwt dat jullie gaan bouwen. Dan kun je ZIEN en ERVAREN wat HIJ doet daar in. Hoe HIJ die kar gaat trekken. Je faciliteert. En de eerste paar keren dat je dat deed, was je in shock, was je van de wereld, twijfelde je aan alles van jezelf. Nu sta je sterker, en voel je dat dit de route niet is. Je hoeft niet te scheiden. Je hoeft geen daadkracht te tonen verder. Alleen bij jouw plan voor rust en helen blijven.
Ik heb dit ook meegemaakt. En wist toen ook meteen: dit is geen echte daad van liefde. Dit is een man die de echte verandering niet aankan. Dat was ook maanden na de eerste aardbeving. En ook nog maanden voordat er een definitieve route werd ingezet. Maar dat je er nu weet van hebt dat dit niet goed voor je is, dat zei ik net al: dat is eigenlijk goed nieuws. Hoe vermoeiend, uitputtend en pijnlijk ook. Zorg voor jezelf.
Zachte heelmeesters
Zo zie ik het niet. De relarie heeft een deuk opgelopen en littekens achtergelaten. Maar als je wilt, kan je met littekens verder leven. De littekens verdwijnen niet maar het hangt ervan af hoe je met de littekens omgaat. Ergens geeft het je de kans een nieuw mens te worden door jouw wensen in de vernieuwing te verweven zodat de ander weet meer rekening te houden mat jou, als mens en partner.
Flanagan. lijkt toch iets anders
ik geloof niet dat het daar hier over gaat. Die littekens zijn er al, beschrijft Pennestreek ook: dat ze het moeilijk vindt om zich emotioneel weer helemaal open te stellen voor man, kwetsbaar op te stellen, hem weer te gaan vertrouwen. Ze probeert daarmee verder te leven.
Maar dit lijkt me toch wat anders: zoals Pennestreek het vertelt, is het wel een herkenbaar patroon: Zij wil iets concreets van man, en man geeft iets vaags terug en als puntje bij paaltje komt verandert er niets... En al die keren tikken aan, tellen op.
Pennestreek: wat bedoelt je man eigenlijk precies als hij zegt dat hij wil gaan werken aan een nieuwe relatie met jou? Is dat duidelijk geworden?
Nieuw en oud
Om een nieuwe relatie te kunnen vormgeven, zul je eerst 'het oude' moeten afleggen. Pennestreek, afstand nemen kan je goed doen. Je kunt dan weer helder beoordelen wat er wel en wat er niet (meer) is.
Verder zou ik in dit draadje eigenlijk weer terug willen naar de kern: hoe kom je uit een situatie die vast lijkt te zitten. Mijn verhaal heeft veel raakvlakken met Pennestreek, maar is niet hetzelfde.
Volgens mij uiteindelijk
door grenzen te trekken. Dat hebben jullie allebei gedaan. Je hebt natuurlijk ook te maken met een ander, die een andere agenda heeft, of andere prioriteiten. Het is dan zaak om je eigen grens te blijven houden. Maar hoe een ander reageert kun je zelf niet bepalen, alleen hoe jij daar zelf weer op reageert.
Concreet gezien weet ik het zelf niet goed, moederziel, hoe uit een situatie te komen die vast lijkt te zitten, zonder dat je zelf dan drastische stappen zet. je schrijft dat jullie nu geen trouwringen meer dragen. Is dat voldoende voor nu? Voor jou? Voor hem?
Mirreke
Dankjewel voor je mooie antwoord. Mijn vraag was misschien wat retorisch 
Maar het helpt me om jouw reactie zwart op wit te zien. Voor mij werkt dat nu zeker, om grenzen te stellen. Mijn grens heb ik gesteld door man te vertellen dat ik niet met hem getrouwd wil en kan zijn als hij een relatie met iemand anders heeft.
Dat we nu beiden de trouwringen af hebben, voelt als een symbolische daad van afstand. Man heeft overigens gewacht tot ik de ring af deed. Desondanks voel ik me geen millimeter minder verbonden met man. Ik vind het wel passend dat onze ringen samen in een doosje liggen, ze horen bij elkaar en staan symbool voor wat er was en wat nu on hold staat - in afwachting van wat de toekomst brengt. Ze zijn niet weg, maar 'terzijde gelegd', maar wel samen en nog even mooi als altijd. Best mooi als ik er zo over nadenk
Ik heb de laatste dagen zelf wat meer moeite met de situatie. Ben emotioneler, weer dichter betrokken bij man. Ik vind het moeilijk om te moeten toezien hoe hij worstelt. Hij wil hulp, maar kan het niet vinden. Ik help hem daarbij met praktische info. Tegelijk roept dat de vraag op of ik dat wel moet doen.
Iemand zei het hier heel treffend: ga je nu toch niet weer afwachten?
Tsja... ik ga verder met mijn leven, maar merk ook dat man nog in totale chaos verkeert. Zolang zijn emoties niet helder zijn, blijft die deur op een kier. Niet het beste voor mij, misschien. Maar oh, oh, oh, dat gevoel... zo sterk, zo verbonden nog steeds. Méér juist weer, zo lijkt het.
Ik luister goed naar wat hij me vertelt, observeer, kijk naar wat hij doet. De ene avond vertelt hij over dat hij niet meer weet welke gevoelens echt zijn en welke onecht. De andere dag is hij naar z'n Truus. Om weer een dag later zorgzaam een lunchpakketje voor me mee te nemen. Pffff....
Ik heb behoefte aan duiding. Waarin zit hij verstrikt? Wat is er in vredesnaam met zijn emoties gebeurd dat hij niet meer weet wat hij voelt? Is zijn gedrag 'normaal' in een situatie als deze? Hoe kan ik hem helpen om uit dat moeras te komen?
moeras
Door hem te laten zwemmen en vechten om er uit te komen.
Het heeft namelijk totaal geen zin dat hij jou er in meetrekt.
Hij moet dit zelf doen, anders leert hij het niet.
Hij moet ook leren dat je niet van twee walletjes eet, dus GEEN walletjes tot hij kan zwemmen en een volwassen kerel is geworden.
Maarja, zoals zo vaak zie je dat er van bed naar bed wordt gehopt, iets dat nog gevaar voor de gezondheid oplevert ook, om tenminste maar een bed te hebben.
Dat is niet zwemmen, dat is spartelen. Van spartelen verzuip je en dat moet hij gaan inzien.
Moederziel - pas op
Ik wil je toch een waarschuwing geven. En voor alle duidelijkheid: ik bedoel dat beslist niet negatief! Je schrijft dat je man helpt met praktische zaken en dat hij de ene dag met jou praat over zijn gevoelens (en problemen) en de andere avond bij Truus is. Mijn waarschuwing gaat erover dat je erop moet letten dat je zijn partner/vrouw wil zijn en niet zijn hulpverlener / steun-en-toeverlaat. Als het weer goed komt, dan wil je dat immers. Je wilt dat hij om die reden (ik wil dat jij mijn vrouw bent) en niet omdat je hem zo goed helpt. Je bent zijn moeder niet…
Hij heeft de ene avond de gelegenheid zijn 'donkere kant' aan bod te laten komen, over zijn gevoelens en problemen te praten en alle zaken die de andere dagen mogelijk een beetje dwars zitten bespreekbaar te maken en krijgt dan ook nog praktische oplossingen aangedragen. De andere avond is alleen maar licht, verliefd, vrolijk en leuk. Daar kun je nooit tegenop. Sterker nog. Dat wil je helemaal niet. Het is namelijk geen realistisch beeld en doet helemaal geen recht aan jullie historie samen.
Heroverweeg of dit niet het juiste moment is om hem te zeggen dat hij zijn (jeugd)problemen fijn met Truus mag oplossen of met jou. Maar niet met allebei een beetje. En hij heeft geen bedenktijd.
Moederziel
Ik herken jou gevoel en reacties wel. Die zie ik ook bij mijn vrouw.
Het zien worstelen, moeite mee hebben... tegelijkertijd zie ik dat ze probeert afstand te houden en weinig contact legt vanuit haarzelf. Als ik contact zoekt dan reageert ze geïnteresseerd. We praten de laatste dagen veel over jeugd en dingen die me dwars zitten. Initiatief komt wel vanuit mij.
Over wat je man nu doormaakt. Ik kan natuurlijk niet voor je man praten maar herken hier wel dingen in.
Het niet kunnen geplaatsen van gevoel, wat is nu echt en wat is nu niet echt, dat herken ik wel. Is gevoel voor vrouwlief echt of zit Truus hier dwars? Is mijn gevoel voor Truus wel echt.
Laatste weken gaan mijn ogen steeds meer open. Realiseer waar ik me mee bezig ben en wat ik aanricht. Merk ook dat ik steeds meer afkeer ga krijgen van Truus. Ze blijft soms wel trekken maar soms denk ik ook... wat zie ik daarin. Ik vond het wel typerend dat het soulmate gevoel en de afkeer die je daarvan krijgt naar verloop van tijd. Dat gevoel dat komt bij mij nu soms ook naar boven.
Daarnaast zie ik dat ik meer toenadering zoek naar mijn vrouw. Dit maakt het verhaal niet minder complex. De vraag gaat nu worstelen wat voel ik nu echt voor mijn vrouw, wat voel ik nog voor Truus.
Zonder nu weer bestempeld te worden als zweverig heb ik wel langzamerhand een oorzaak gevonden voor mijn gedrag, denk ik. Hechtingsproblemen in vroege jeugd ligt mogelijk een deel ten grondslag aan mijn gedrag. Dingen gaan nu wel langzamerhand op zijn plek vallen. Of realistisch dit is of dat het een spinsel is in mijn hoofd ben ik ook nog niet uit.....
Dus dat je man worstelt kan ik zeer goed inkomen. Praat ons gedrag zeker niet goed...... maar dat ter zijde.
Ja, zo waar allemaal!
@Tops: man ligt al een half jaar niet meer in mijn bed, dus dat probleem is opgelost Maar ik snap je punt - natuurlijk is dat laf en gemakzuchtig. Hij zoekt verlichting en oplossingen steeds buiten zichzelf.
@Els: je brengt precies onder woorden wat mijn zorg ook is. Ik noemde het zelf naar man wat ironisch 'mijn bemoeizucht', hij noemde het zorgzaamheid. Maar zorgzaamheid is nog geen volwassen liefde. Dat realiseer ik me heel goed. Tegelijk is er zonder emotionele verbondenheid geen diepe liefde. Met Truus deelt hij de lichtheid, de seksuele fantasieën, en niet de diepe emoties. Zoveel is duidelijk. Met mij loopt daar die diepe verbindende lijn. Maar natuurlijk wil ik zijn hulpverlener niet zijn, althans niet alléén. Maar de positie van Truus ambieer ik ook niet. Niet op dit moment, en niet alleen dát. Man moet beide rollen met elkaar verenigen. Eerst in zichzelf, dan in een partner.
Voor mij is onduidelijk wat ik voor man beteken. Ik wil zo ontzettend graag de vrouw van zijn leven zijn, weer de grote liefde die ik was. En ik blijf maar denken dat dit ook nog het geval is, maar het ligt onder een zware laag sh*t. En man komt niet bij z'n gevoel. Kinderlijk, ja, onvolwassen, ja, laf, misschien, maar in elk geval een duidelijk teken dat er werk aan de winkel is. Voor hem.
@Mannetje: wat ik hierboven beschrijf is misschien wel waar jij je in bevindt. Het lijkt of je een soort van wakker worden beleeft, alsof je nu van afstand kunt kijken. Ook voor jou zou echte afstand (dus alleen zijn!) misschien ook wel een oplossing kunnen zijn. Voor nu, in elk geval?
Moederziel
Dat is ook wat nu gaat gebeuren.
Nog even ...
"En man komt niet bij z'n gevoel. Kinderlijk, ja, onvolwassen, ja, laf, misschien, .... "
Ik heb toch wat moeite met deze kwalificatie, wellicht dat hij mij persoonlijk ook aangrijpt.
Dat hij niet bij zijn gevoel komt mag jij niet als onvolwassen, kinderlijk of laf bestempelen. Je mag er een mening over hebben. Maar deel deze in het geheel niet.
Zijn gedrag om over en weer te wandelen tussen jou en Truus is volledig fout. Zijn gedrag herken ik wel van mijn 'begin' periode. Het niet kunnen opbouwen van een emotionele band met de eigen partner (laat even in midden of met Truus wel deze diepgang heeft) heeft een reden. Die reden komt jou man langzamerhand achter. Dit zal bij hem (denk ik) toch wel een schokeffect geven. Je herkent jezelf en je gedrag van de afgelopen jaren. Een vorm van zelfreflectie die zijn weerga niet kent. Hij gaat hier sterker en zelfverzekerder uitkomen. En ja ... ten koste van heel veel.
