Het gevoel is weg, weinig intimiteit en spanningen
Hallo allemaal,
Mijn vriendin en ik zijn nu 11 jaar samen, we hebben twee leuke kinderen van 3 en 6.
We hebben best wel wat meegemaakt (o.a. kindje verloren en dochter die 2 jaar lang amper sliep).
Sinds een jaar loopt mijn vriendin met dat "het gevoel" naar mij toe is verdwenen. Het gaat dan om intimiteit, aantrekkingskracht en sex. Ze houdt nog wel van mij.
Vorig jaar heeft ze een intensieve training gevolgd voor zelfontwikkeling, daar zijn een aantal punten naar boven gekomen. Een punt is dat ze al haar hele leven dingen weg heeft gestopt (bepaalde gedachtes , bepaalde gevoelens) maar dat ze daar nu niet meer mee kan / wil doorgaan.
Afgelopen april heeft ze dit aan mij kenbaar gemaakt dat het niet lekker gaat. Sindsdien geven we elkaar nog af en toe een kus en een knuffel maar meer is er niet.
Sinds aantal maanden zitten we in een relatie therapie traject. Hier werd al snel duidelijk dat we beide (te) conflict vermijdend zijn, teveel de "goede vrede" willen bewaren en niet echt uitspreken wat ons dwars zit / waar onze behoeftes echt liggen.
Het positieve effect van de relatie therapie is dat we nu over moeilijke dingen kunnen praten wat we eigenlijk voorheen amper / te weinig deden.
Ik zou niets liever willen dat onze relatie weer fijn wordt maar mijn vriendin heeft het er erg zwaar mee en weet niet of dit gevoel überhaupt terug gaat komen.
We hebben allebei erg veel last van spanningen vanwege de onzekerheid, als we bij elkaar zijn hangt er vaak ook een gespannen sfeer. Dit vreet energie. Ze denkt er ook aan dat het stoppen van de relatie een reële optie is om zo "rust" te creëren.
De gedachte om er mee te stoppen geeft zoveel angst / verdriet dat we hier maar moeilijk mee om kunnen gaan.
Ik ben benieuwd of er meer van deze soortgelijk gelijke situaties zijn? En hoe jullie daar mee om zijn gegaan?
Labyrinth schreef op 27-10-2023 om 12:51:
[..]
Wat raakt jou zo als hier tegen het licht wordt gehouden dat mensen vandaag de dag wellicht te snel kiezen voor stoppen? Waarom zou dat niet gezegd mogen worden? Niemand hoeft zich dat persoonlijk aan te trekken, we kennen elkaar niet, gaat er hier toch niet om dat we oordelen vellen over persoonlijke keuzes. Gaat ook niet over goed of fout? Projecteer jij zelf niet iets hierin? Als je kinderen hebt, dan moet niet alleen jij zelf ermee leven, maar ook je kinderen en je ex-partner, en de familie en vrienden daarom heen.
Ik leef zelf niet op een geïsoleerd eiland als mens, waarop ik volstrekt autonome keuzes maakt. Ik leef in relatie met heel veel mensen om mij heen, vanuit opvattingen en culturele overtuigingen en een eigen referentiekader, waarin ik het heel fijn vind dat ik andere invalshoeken hoor.
En als (uit onderzoek blijkt dat) dan de helft van gescheiden stellen spijt hebben van hun keuzes en heel graag de oude situatie zouden willen herstellen, dan ga ik reflecteren. Ook blijkt het zo te zijn dat de het geluk van mensen die gescheiden zijn over het algemeen minder is en dat weliswaar mensen die hertrouwen het eerste jaar gelukkiger zijn, maar dat na 5 jaar het geluksniveau weer hetzelfde is.
Als ook blijkt (uit nationale en internationale studies) dat kinderen met gescheiden ouders gemiddeld meer problemen ervaren dan kinderen zonder gescheiden ouders. Dan zeg ik niet tegen iemand die ik niet ken, scheiden is fout of je mag niet scheiden.
Wel zou ik willen dat we (in navolging van Esther Perel) meer reflecteren op onze verwachtingen t.o.v. de duurzame verbintenis die we aangaan met een partner, de verwachtingen rondom geluk die we bij deze partner leggen, waaruit ook kinderen worden geboren.
Ik denk dat het logisch is dat mensen dat tegenwoordig sneller zeggen. Nog even los van wie die mensen zijn (voornamelijk mensen die dat zelf niet doen en een andere mening hebben). Het is tegenwoordig vaker aan de hand simpelweg omdat het überhaupt een keuze is! Vroeger zaten mensen (voornamelijk vrouwen) gewoon gevangen in een huwelijk. Er was geen keuze omdat scheiding niet mogelijk was. En toen het langzaam mogelijk werd was het praktisch gezien onmogelijk (omdat vrouwen geen eigen inkomen hadden of er culturele of religieuze redenen waren). Het wegvallen van deze problemen is zeer recent (eigenlijk pas deze generatie). Als een scheiding niet kan moet je blijven en straal je naar de buitenwereld een toneelstukje uit.
Ik geloof ook absoluut dat er te hoge verwachtingen zijn van een partner. Daar kan niemand aan voldoen. Zeker niet levenslang. Mensen ontwikkelen zich gedurende hun leven en dan verwacht je van een partner dat hij of zij volledig met jou meebeweegt (en andersom)? Daar heb ik echt niets mee. Vind het prettig in ontwikkeling te blijven en nieuwe mensen te leren kennen ipv levenslang aan iemand vast te moeten zitten omdat het moet of hoort. Net zoals ik ook verschillende vrienden heb. Mijn ervaring is dat een langdurige relatie absoluut geen extra verdieping hoeft te geven alleen omdat je elkaar langer kent. Dat kan maar hoeft dus niet. Zo ken ik talloze echtparen die langdurig bij elkaar zijn in relaties waar echt niets meer is (aparte slaapkamers, eigen ritme en leven, zeer weinig gemeen etc). Ze zullen waarschijnlijk best tevreden zijn als je ze vraagt naar geluk of zingeving. Maar de andere kant is dat ze ook geen idee hebben hoe het anders zou moeten of kunnen. Ze willen ook niet anders maar de nieuwere generatie zit echt wat anders in elkaar lijkt het. Ik haal zingeving en verbinding uit tal van mensen om mij heen. Uit vrienden, familie en partner(s). Dat hoeft absoluut niet verbonden te zijn aan een relatie van 30+ jaar.
Wat betreft kinderen. Wat leren die van een liefdeloos of zelfs ronduit slecht huwelijk? Is dat nu het goede voorbeeld dat je wilt meegeven? Ik hoop dat kinderen de moed hebben hun hart te volgen en zelfstandige keuzes te maken ipv alleen te doen wat anderen of de maatschappij van hun verwachten.
ja had van alles geschreven maar het voegde niets aan de tekst van Izza toe eigenlijk
Een vriendin van een van mijn kinderen was een ongelukje, de ouders waren niet getrouwd en bleven bij elkaar om haar. Hoe lang ze dat al wist weet ik niet, in ieder geval wel in de brugklas toen de vriendschap begon. De puberteit verliep, zo konden wij van behoorlijk nabij waarnemen, dramatisch. De relatie van en met de ouders ook. Een driehoek van mensen die elkaar niet los willen laten, elkaar niet kunnen vinden en met drank, drugs, geweld (vader en kind) en automutilatie (kind) elkaar en zichzelf naar het leven stonden. Inmiddels schijnt het beter te gaan, kind is nu 20, er is veel therapie gevolgd, maar man man man, was het niet veel beter geweest om het veel eerder op te geven ipv deze spiraal naar de bodem alleen omdat men, ja wat eigenlijk? Een goede ouder wil zijn? Soms is opgeven beter dan doorzetten. Of nou ja, opgeven, nee, voortzetten op een manier die wèl werkt voor iedereen…
Ik zie wel meer ongelukkige situaties in de vriendenkring van mijn kinderen, en wat zou ik die kinderen de situatie wensen van twee ouders die wel in vrede uit elkaar gaan en nog steeds samen door één deur kunnen en hun kind twee liefdevolle thuizen kunnen bieden. Want dat zien we ook, en dat is dan toch beter.
Ik ben zeker niet voor overheidsbemoeienis om scheiden tegen te gaan, wel om hele lelijke scheidingen tegen te gaan - en het voortetteren van hele lelijke relaties. Hoe je dat vorm moet geven weet ik dan natuurlijk weer niet 
. (Nog) betere wijkteams misschien?
Achja hoe weet je wat het beste is..
Hier worstelen we al een jaar of 7 met 'haar gevoel is weg'. Eerste kind was een ongelukje na een breakup van een maand. Daarvoor wel geprobeerd maar ging niet. Wilden eigenlijk altijd al trouwen maar door 'gevoel is weg" stellen we dat uit. Ben inmiddels 40, kalend en heb een buikje, zie het niet meer gebeuren.
Relatie met ups en downs en weinig intimiteit. Inmiddels 3 kinderen van 6, 3 en 1.5 en 'gevoel is nog steeds weg'. Inmiddels begint ze na het ontzwangeren weer wat intresse in intimiteit en flirten te krijgen. Niet met mij overigens. Kost elke dag bakken met energie maar heb 3 kids en om die nou om dit 'gevoel is weg' of mijn eigenwaarde of simpelweg behoefte aan intimiteit in een scheiding te storten en in 2 nieuwe huizen te gaan wonen vind ik ook zo wat..(2 huizen in de stad kunnen we niet betalen).
We kunnen het goed vinden, genieten samen volop van onze kinderen, voelen elkaar aan als ouders en doen veel leuke dingen met de kinderen. Dus dat zouden we dan ook missen (nee ik ga niet 1x per jaar met mijn oude gezin op vakantie mochten we uit elkaar gaan)
Het risico dat er straks een leuke vent langskomt die nog niks verpest heeft en waarbij ze 'wel wat voelt' wordt met de dag groter, dat besef ik maar daar kies ik zelf voor door er niet preventief uit te stappen maar door deze marathon vol te houden.
Hoor vergelijkbare verhalen dagelijks van andere ouders.
Ik denk niet dat betere wijkteams gaan helpen maar wel meer aandacht op school voor persoonlijke ontwikkeling, relaties en samenleving. Ik zie zoveel mensen (moi incluis) hun partner als spiegel gebruiken waar dat eigenlijk een
psycholoog had moeten zijn voor de relatie begon.
En als de trauma's verwerkt zijn en de ex gedumpt, fris en fruitig doorstarten met een andere alleenstaande partner met ook een paar kids. Het voelt als een trend en het voelt ongezond...
Maar Homecuy het is toch heel verdrietig om jarenlang te moeten blijven hangen in een huwelijk dat eigenlijk over is. Met iemand die jou niet meer wil en uitkijkt naar wat anders? 40 is absoluut nog niet oud. En zo'n situatie doet ook wat met je eigenwaarde en zelfvertrouwen. Ik zie vergelijkbare situaties overigens ook om mij heen. Mannen die zich dan maar volledig in hobby's storten of er een minnares bijnemen. Of vrouwen die volledig opgaan in het moederschap tot de kinderen ze minder nodig hebben en dan in een gat vallen.
Ik vind (in het algemeen) dat je zeker moet proberen eraan te werken. Relatietherapie bijvoorbeeld. Maar dat kan alleen als beide partners dat willen (intrinsieke motivatie). Als dat niet het geval is kan een scheiding (hoe verdrietig ook) soms ook opluchting geven. Niet meer hoeven vechten of wantrouwen (na een affaire bijvoorbeeld). Je eigen leven vormgegeven op een manier die bij jezelf past. En als je dat wilt iemand zoeken die bij jou en jouw manier van leven past. Er zijn nog mensen van 60 of zelfs 70 die nieuw geluk vinden. Daar staat geen leeftijd voor. En tijdig uit een slecht huwelijk stappen kan er ook voor zorgen dat de verhoudingen nog goed zijn. Geen affaires of ruzies omdat mensen totaal klaar met elkaar zijn. 40 en dan nog tot 80+ moeten lijkt mij erg lang. Wil je echt afwachten tot je vervangen gaat worden met alle ellende van dien?
Izza schreef op 28-10-2023 om 09:42:
Maar Homecuy het is toch heel verdrietig om jarenlang te moeten blijven hangen in een huwelijk dat eigenlijk over is. Met iemand die jou niet meer wil en uitkijkt naar wat anders? 40 is absoluut nog niet oud. En zo'n situatie doet ook wat met je eigenwaarde en zelfvertrouwen. Ik zie vergelijkbare situaties overigens ook om mij heen. Mannen die zich dan maar volledig in hobby's storten of er een minnares bijnemen. Of vrouwen die volledig opgaan in het moederschap tot de kinderen ze minder nodig hebben en dan in een gat vallen.
Ik vind (in het algemeen) dat je zeker moet proberen eraan te werken. Relatietherapie bijvoorbeeld. Maar dat kan alleen als beide partners dat willen (intrinsieke motivatie). Als dat niet het geval is kan een scheiding (hoe verdrietig ook) soms ook opluchting geven. Niet meer hoeven vechten of wantrouwen (na een affaire bijvoorbeeld). Je eigen leven vormgegeven op een manier die bij jezelf past. En als je dat wilt iemand zoeken die bij jou en jouw manier van leven past. Er zijn nog mensen van 60 of zelfs 70 die nieuw geluk vinden. Daar staat geen leeftijd voor. En tijdig uit een slecht huwelijk stappen kan er ook voor zorgen dat de verhoudingen nog goed zijn. Geen affaires of ruzies omdat mensen totaal klaar met elkaar zijn. 40 en dan nog tot 80+ moeten lijkt mij erg lang. Wil je echt afwachten tot je vervangen gaat worden met alle ellende van dien?
Tja daar sla je de spijker wel op zijn kop....
Zou het dan toch angst zijn... Het lastige vind ik dat ik vanuit mijn partner wel steeds te horen krijg: 'soms is het wel leuk' of 'misschien komt het gevoel wel terug'. Daarnaast heb ik door het gevoel van onverbondenheid wel heel vaak emotioneel de deur dichtgedaan door niet goed met kritiek om te gaan en boos te worden. Dat is ook mijn twijfel: Ik vind die punten ook echt niet zo leuk aan mezelf en wil daar aan werken. En wat heeft een toekomstige partner aan de vraag: neem jij me wel zoals ik ben (me gedraag)?
Daar komt ook bij dat mijn partner ook zo haar rugzak heeft. Kortom: nu stoppen voelt als opgeven.
Dat neemt niet weg dat ik vaak terugverlang naar gepasseioneerde ongedwongen nachten uit mijn studententijd. En of die op deze leeftijd nog terugkomen. En tegen welke prijs. En is dat dan 'voorleven'?
En daarbij, kids zijn ook wel erg jong nu. Geen idee hoe het gaan zijn als ze ouder zijn.
Homeguy schreef op 28-10-2023 om 00:56:
Achja hoe weet je wat het beste is..
Hier worstelen we al een jaar of 7 met 'haar gevoel is weg'. Eerste kind was een ongelukje na een breakup van een maand. Daarvoor wel geprobeerd maar ging niet. Wilden eigenlijk altijd al trouwen maar door 'gevoel is weg" stellen we dat uit. Ben inmiddels 40, kalend en heb een buikje, zie het niet meer gebeuren.
Relatie met ups en downs en weinig intimiteit. Inmiddels 3 kinderen van 6, 3 en 1.5 en 'gevoel is nog steeds weg'. Inmiddels begint ze na het ontzwangeren weer wat intresse in intimiteit en flirten te krijgen. Niet met mij overigens. Kost elke dag bakken met energie maar heb 3 kids en om die nou om dit 'gevoel is weg' of mijn eigenwaarde of simpelweg behoefte aan intimiteit in een scheiding te storten en in 2 nieuwe huizen te gaan wonen vind ik ook zo wat..(2 huizen in de stad kunnen we niet betalen).
We kunnen het goed vinden, genieten samen volop van onze kinderen, voelen elkaar aan als ouders en doen veel leuke dingen met de kinderen. Dus dat zouden we dan ook missen (nee ik ga niet 1x per jaar met mijn oude gezin op vakantie mochten we uit elkaar gaan)
Het risico dat er straks een leuke vent langskomt die nog niks verpest heeft en waarbij ze 'wel wat voelt' wordt met de dag groter, dat besef ik maar daar kies ik zelf voor door er niet preventief uit te stappen maar door deze marathon vol te houden.
Hoor vergelijkbare verhalen dagelijks van andere ouders.
Ik denk niet dat betere wijkteams gaan helpen maar wel meer aandacht op school voor persoonlijke ontwikkeling, relaties en samenleving. Ik zie zoveel mensen (moi incluis) hun partner als spiegel gebruiken waar dat eigenlijk een
psycholoog had moeten zijn voor de relatie begon.
En als de trauma's verwerkt zijn en de ex gedumpt, fris en fruitig doorstarten met een andere alleenstaande partner met ook een paar kids. Het voelt als een trend en het voelt ongezond...
Ik wens je dat je een cursus tantra gaat doen, bij Jan den Boer, of in Amsterdam zit ook een betrouwbare organisatie. Of je nou blijft voor de kinderen, of uit hoop of uit angst, in alle gevallen brengt het je zoveel als je je eigen gevoel beter kan voelen en je verlangens leert herkennen en daar mee kan omgaan zonder een oordeel over de ander en zonder de ander de macht te geven of jouw verlangen wel of niet vervuld wordt. Dan wordt waarschijnlijk ook duidelijk of het haalbaar is om er samen nog wat van te maken of niet. Maar dan wel uit eigenwaarde en niet uit frustratie.
elledoris schreef op 28-10-2023 om 10:03:
[..]
Ik wens je dat je een cursus tantra gaat doen, bij Jan den Boer, of in Amsterdam zit ook een betrouwbare organisatie. Of je nou blijft voor de kinderen, of uit hoop of uit angst, in alle gevallen brengt het je zoveel als je je eigen gevoel beter kan voelen en je verlangens leert herkennen en daar mee kan omgaan zonder een oordeel over de ander en zonder de ander de macht te geven of jouw verlangen wel of niet vervuld wordt. Dan wordt waarschijnlijk ook duidelijk of het haalbaar is om er samen nog wat van te maken of niet. Maar dan wel uit eigenwaarde en niet uit frustratie.
Dank voor de tip! Ben hard op zoek naar zoiets!! Ga ik vanmiddag googlen!
Homeguy schreef op 28-10-2023 om 10:27:
[..]
Dank voor de tip! Ben hard op zoek naar zoiets!! Ga ik vanmiddag googlen!
Ik ben het eens met Elledoris. Ik hoop voor jou dat je vrouw open staat voor tantra. En voor je vrouw zelf ook. Ik ken echt mensen die opnieuw verliefd zijn geworden op elkaar erdoor. Ga wel naar een goede zoals Jan de Boer inderdaad. Of lees eerst zijn boek
Homeguy schreef op 28-10-2023 om 00:56:
Achja hoe weet je wat het beste is..
Hier worstelen we al een jaar of 7 met 'haar gevoel is weg'. Eerste kind was een ongelukje na een breakup van een maand. Daarvoor wel geprobeerd maar ging niet. Wilden eigenlijk altijd al trouwen maar door 'gevoel is weg" stellen we dat uit. Ben inmiddels 40, kalend en heb een buikje, zie het niet meer gebeuren.
Relatie met ups en downs en weinig intimiteit. Inmiddels 3 kinderen van 6, 3 en 1.5 en 'gevoel is nog steeds weg'. Inmiddels begint ze na het ontzwangeren weer wat intresse in intimiteit en flirten te krijgen. Niet met mij overigens. Kost elke dag bakken met energie maar heb 3 kids en om die nou om dit 'gevoel is weg' of mijn eigenwaarde of simpelweg behoefte aan intimiteit in een scheiding te storten en in 2 nieuwe huizen te gaan wonen vind ik ook zo wat..(2 huizen in de stad kunnen we niet betalen).
We kunnen het goed vinden, genieten samen volop van onze kinderen, voelen elkaar aan als ouders en doen veel leuke dingen met de kinderen. Dus dat zouden we dan ook missen (nee ik ga niet 1x per jaar met mijn oude gezin op vakantie mochten we uit elkaar gaan)
Het risico dat er straks een leuke vent langskomt die nog niks verpest heeft en waarbij ze 'wel wat voelt' wordt met de dag groter, dat besef ik maar daar kies ik zelf voor door er niet preventief uit te stappen maar door deze marathon vol te houden.
Hoor vergelijkbare verhalen dagelijks van andere ouders.
Ik denk niet dat betere wijkteams gaan helpen maar wel meer aandacht op school voor persoonlijke ontwikkeling, relaties en samenleving. Ik zie zoveel mensen (moi incluis) hun partner als spiegel gebruiken waar dat eigenlijk een
psycholoog had moeten zijn voor de relatie begon.
En als de trauma's verwerkt zijn en de ex gedumpt, fris en fruitig doorstarten met een andere alleenstaande partner met ook een paar kids. Het voelt als een trend en het voelt ongezond...
Ik herken een hoop wat je hier allemaal schrijft. Hebben jullie hier niet last van een enorme spanning tussen jullie beide?
Als jullie er echt beide voor willen gaan is er nog best wat mogelijk denk ik, het is vooral het ook echt willen. Mijn vriendin liep 1,5 jaar met die twijfels rond en heeft dat pas veel later kenbaar gemaakt, denk dat , omdat ze al veel verder in een proces zat, de deur daarmee al heeft dichtgegooid (heb nooit het gevoel gehad dat ze er écht wilde voor gaan tijdens de relatietherapie ).
Sinds dat vriendin heeft uitgesproken dat ze niet meer verder wil, is die energie vretende spanning wel minder geworden, al blijft het allemaal wel intens verdrietig.
Wij kunnen het ook nog goed met elkaar vinden en met de kids. Verder is het “gewoon” gezellig eigenlijk, dat maakt het allemaal zo dubbel.
Ik lees op moment het boek "standvastig' van Svend Brinkmann, een deense hoogleraar psychologie die hele verfrissende andere invalshoeken schetst (zoals stop met naar je innerlijke stem te luisteren).
Hij heeft ook geschreven over de liefde (in boek Standpunten).
Wat nu, stelt Brinkmann in dat boek, als we erkennen dat liefde geen gevoel is? Wat als het een relatie is met een ander (of iets anders) dan jezelf, die uiteraard wel kan leiden tot gevoelens als verliefdheid, blijdschap, boosheid en jaloezie? Dan bouwen we één van de belangrijkste dingen in ons leven misschien op een onjuiste veronderstelling.
Deze week droomde ik over mijn zoon, hij was twee jaar oud in de droom, alle verliefde vlindergevoelens kwamen in mij naar boven, toen ik hem zag. Deze verliefde gevoelens heb ik niet voor mijn bijna volwassen zoon, maar ik weet wel dat ik van hem houd. Ik ben aan hem gehecht en wil het beste voor hem. Hij is mij gegeven.
Wat homeguy schets herken ik ook, dat we in onze relaties ook onze trauma's verwerken.
Homeguy, een guy die altijd home is, is wel minder interessant voor een vrouw, waar moet je naar verlangen als iemand altijd home is?
MRI schreef op 27-10-2023 om 15:11:
[..]
Maar het heeft ook een bepaalde vorm van arrogantie: er wordt geclaimd dat scheiden zo slecht is voor kinderen. En onderzoeken lijken dat te ondersteunen. Maar wordt er ooit onderzoek gedaan naar het levensgeluk van mensen wier ouders 'voor de kinderen' bij elkaar bleven maar elkaar niet meer konden luchten of zien? Daarom: iedere keuze wordt gemaakt op zoveel verschillende gronden dat je werkelijk niet kunt zeggen voor een ander of de ene keuze beter is dan de andere.
Nou MRI jij hanteert de tactiek van kop in het zand steken. Ook hier kijk je teveel naar jezelf om het goed te praten voor je eigen gevoel.
Wie wilde kinderen? De kinderen hebben er niet om gevraagd dat mevrouw of meneer ineens geen gevoel meer heeft. Je maakt een keuze om een gezin te stichten en dan vind ik dat je echt verplicht bent tot hun 18e/21e samen als ouder samen te blijven tenzij uiteraard geweld, ruzie, verslaving enz om de hoek komt kijken. Het excuus van geen gevoel hebben is zeer zwak en egocentrisch.
Labyrinth schreef op 28-10-2023 om 14:42:
Ik lees op moment het boek "standvastig' van Svend Brinkmann, een deense hoogleraar psychologie die hele verfrissende andere invalshoeken schetst (zoals stop met naar je innerlijke stem te luisteren).
Hij heeft ook geschreven over de liefde (in boek Standpunten).
Wat nu, stelt Brinkmann in dat boek, als we erkennen dat liefde geen gevoel is? Wat als het een relatie is met een ander (of iets anders) dan jezelf, die uiteraard wel kan leiden tot gevoelens als verliefdheid, blijdschap, boosheid en jaloezie? Dan bouwen we één van de belangrijkste dingen in ons leven misschien op een onjuiste veronderstelling.
Deze week droomde ik over mijn zoon, hij was twee jaar oud in de droom, alle verliefde vlindergevoelens kwamen in mij naar boven, toen ik hem zag. Deze verliefde gevoelens heb ik niet voor mijn bijna volwassen zoon, maar ik weet wel dat ik van hem houd. Ik ben aan hem gehecht en wil het beste voor hem. Hij is mij gegeven.
Wat homeguy schets herken ik ook, dat we in onze relaties ook onze trauma's verwerken.
Homeguy, een guy die altijd home is, is wel minder interessant voor een vrouw, waar moet je naar verlangen als iemand altijd home is?
"Homeguy, een guy die altijd home is, is wel minder interessant voor een vrouw, waar moet je naar verlangen als iemand altijd home is?"
Haha dat is wel heel scherp Labyrinth! Ik koos die naam idd niet zonder reden. Ik voel me vaak enigszins gekooid met 3 kindjes en een partner als medisch specialist. Dat betekent vaak thuis blijven voor zieke kinderen of tijdens congressen of nachtdiensten. Ook betekent het vaak halen en brengen omdat 'de overdracht' nu eenmaal om half negen is.
Er is ook weinig begrip voor vanuit het werk als je 2x in een week zegt dat je niet komt vanwege een ziek kind. Reacties zijn dan: Waar is je partner dan of kan oma dat niet doen?
Als HomeGuy vind ik mezelf niet sexy en als ik dat al niet vind...
Ruud1971! schreef op 28-10-2023 om 16:43:
[..]
Nou MRI jij hanteert de tactiek van kop in het zand steken. Ook hier kijk je teveel naar jezelf om het goed te praten voor je eigen gevoel.
Wie wilde kinderen? De kinderen hebben er niet om gevraagd dat mevrouw of meneer ineens geen gevoel meer heeft. Je maakt een keuze om een gezin te stichten en dan vind ik dat je echt verplicht bent tot hun 18e/21e samen als ouder samen te blijven tenzij uiteraard geweld, ruzie, verslaving enz om de hoek komt kijken. Het excuus van geen gevoel hebben is zeer zwak en egocentrisch.
Maar dat is slechts jouw mening. Niemand is wie dan ook iets verplicht. Er zijn echt meer dan genoeg slechte voorbeelden van mensen die maar samenblijven voor de kinderen. En dan met 18 zit je "taak" erop en kan je partner aan de kant? Dat is een lekkere boodschap voor je kinderen. Want eigenlijk zeg je jullie moeten ons dankbaar zijn want voor jullie zijn wij nog even samen gebleven. En wat als ze met 25 of later nog het huis niet uit zijn. Moeten de ongelukkige partners daar dan op wachten en hun toneelstuk nog even volhouden? En die zijn natuurlijk ook niet achterlijk en merken op een bepaald moment echt wel dat het huwelijk liefdeloos/slecht of een toneelspel is geworden. Of nog erger ze krijgen wat mee van een affaire. Ik denk dat het een misverstand is dat oudere kinderen er minder last van hebben. Een scheiding is altijd verdrietig als kind. Of je nu 8 of 18 bent. Meerderjarigheid maakt het absoluut niet minder zwaar.
Ik geef mijn kinderen liever mee dat ze eigen keuzes mogen maken in het leven. Dat ze niet afhankelijk hoeven te zijn van anderen of de maatschappij. En dat je door levenslang toneel te spelen en je anders voor te doen dan je bent uiteindelijk alleen jezelf tekort doet met alle mentale problemen van dien. Afschuwelijk om als kind te moeten beseffen dat je hele jeugd een grote leugen was. Hoe betrouwbaar ben je dan nog als ouder? Liegen is niet mijn ding. Ik ben liever eerlijk. En dat wil ik ook meegeven.
