hulp nodig Egocentrische schoonmoeder

Dan negeer ik schoonvader

En haal mijn kind uit de situatie. Ik zeg dan letterlijk kom maar even met mama mee, dan gaan we even... Weet ik veel: op schoot zitten, spelletje op de Ipad doen, iets in ieder geval zonder opa en oma. Ook zeg ik op een gegeven moment heel duidelijk tegen mijn kind: nu heb je voorlopig genoeg gehad en dan weten ze dat ze vanaf dat moment eerst toestemming aan mij moeten vragen voor ze iets accepteren. Van mij mag dat koekje dan wel, maar een uur later ofzo. Ik calculeer altijd in dat het een schranspartij wordt en dat dat gecompenseerd wordt met weinig voedzaam eten, dat breien we later wel weer recht. Zo vaak komt het nu ook weer niet voor....

Waarom, daarom

Maar waarom die goedkeuring willen hebben, terwijl je de afkeuring al zo goed krijgt, en je zelf ook niet echt dol op haar bent? (ahum..) Volgens mij kan je leven al een stuk leuker worden als je gewoon accepteert dat jullie elkaar niet liggen.

Accepteren dat we elkaar niet liggen heb ik allang gedaan. Helaas blijft ons gezin wel steeds met haar te maken hebben, ze is tenslotte de moeder van mijn man. Soms moeten we daar heen, soms komen ze hier en dan blijf ik met een kado zoals met moederdag hopen op goedkeuring.
Dan is het bezoek zoveel dragelijker, als (o)ma goedgehumeurd is praat ze vriendelijker, leest ze ons niet steeds de les.
Vooral bij mijn kinderen regeert de angst voor oma nog. Ze zijn bang voor haar uitschieters, haar correcties, en gezeur over vroeger.
Een aardigheidje met moederdag hoort erbij, dan maar liever een waar ze echt blij van wordt, scheelt ons een hoop gezeur.

maar...

Dus, oma 'beschadigd' haar kleinkinderen (die zijn bang voor haar) en wat doet hun moeder? Die koopt een mooi cadeau en doet haat uiterste best om oma te behagen.
Wat leren die kinderen daar dan van??

Weinig

Daar leren de kinderen weinig van.
Ik heb niet van te voren met de kinderen gesproken over het kadootje en de bedoeling daarachter.
Kinderen hebben nu ervaren dat oma niet altijd boos/mopperig/chagerijning en negatief in het leven staat. Het was een redelijk ontspannen bezoek. Hoop dat ze volgende keer wat meer ontspannen meegaan naar oma. Met minder angst in je lijf ben je minder bang om fouten te maken, maak je geen fouten, oordeelt oma niet zo streng, hoeven ze zich niet al 3 uur van te voren zorgen te maken of oma weer zo boos wordt.

Bang

Bang voor de felle uithalen van oma als ze zich niet strikt gedragen naar oma's eisen. Inmiddels weten ze hoe zich te gedragen volgens de normale beleefdheids normen die in het leven gelden. Vooral oudste weegt haar woorden zorgvuldig. Helaas is een "foutje" zo gemaakt, zeker als oma haar oren op het nachtkastje heeft laten liggen. Een ietwat onduidelijk uitgesproken alstublieft verstaat oma als asjeblief en is reden voor een preek over u zeggen en respect. Het verminderen van die angst is belangrijk voor ons, we steunen de kinderen geven ze uitleg over hoehet waarschijnlijk komt dat oma zo doet.
We komen er nog zo weinig mogelijk, helaas vind oma dat alle verjaardagen pas feest zijn als zij er bij is. En deze weken (eind maart tot half mei) vieren we 4 van de 8 verjaardagen die we aan die kant van de familie hebben.
Als een goed moederdagkado er voor kan zorgen dat oma ontspannen is en niet zo tekeer gaat dan moet dat maar. Hopend op een meer ontspannen sfeer bij een volgend bezoek.
We hebben overigens de verjaardag van zaterdag gecombineerd met moederdag, 1 visite in plaats van 2.

Lies K

Kijk, dat jij jezelf in allerhande bochten wil wringen om je schoonmoeder te vriend te houden, dat is jouw keuze.

Maar hoever wil jij daarin gaan t.a.v. je kinderen?

Wil jij ze echt het lesje leren dat het prima is om je "eeuwigdurend" te laten kwetsen door familie, omdat dat zo "hoort" ?

Wil jij echt je kinderen leren dat de belangen van iemand anders groter zijn dan hun belangen?

Is dat datgene wat je ze wil leren?

nee

Ze leren er wel wat van. Namelijk dat hun moeder óók bang is voor oma, want anders zou ze niet zo hard haar best doen om oma te behagen, ondanks dat die steeds zonder reden heel onaardig doet. En ze leren dat je bij onredelijke mensen zelf voortdurend op je tenen moet gaan lopen om toch alsjeblieft maar niets verkeerd te doen. Zelfs als verkeerd eigenlijk helemaal niet iets verkeerds is.
Is dat echt wat je ze bij wilt brengen? En wie 'help' je hier nu eigenlijk mee?

mijn vader

Is naar mijn kinderen gelukkig totaal anders dan naar eigen gezin vroeger. Ook naar mij is het verbeterd, ik denk omdat ik weleens grenzen heb aangegeven. Soms gaat het nog wel mis, maar meestal houdt hij zich in. Ik weet, of kan wel raden dat hij nog steeds vreselijk is voor mijn moeder. Ik kan haar niet helpen.
Naar mijn kinderen hoeft hij zich op een of andere manier niet in te houden, heel raar. Ze kunnen niets fout doen, en voelen zich volledig op hun gemak. Dat is ons geluk, ik hoef daar niets mee. Niet dat ik altijd blij ben met de invloed die mijn vader op de kinderen heeft, maar het is zeker niet schadelijk.
Zou dat wel zo zijn, dan zou mijn hart breken (vooral voor mijn moeder) maar dan zou ik dus iets moeten, helaas. Verantwoordelijk ben je alleen voor het welzijn van je kinderen.

Ginny

Dat zeggen we ook maar oma draait toch haar hele riedel af over beleefd en respect.

De tijd kent geen genade

We neigen het te niet op te merken, dan wel weer snel te vergeten; maar er is een slag van mensen voor wie de kwaliteit van leven (in de zin van levensgeluk) eigenlijk niet zo telt. Toch kent ieder van ons wel zo eentje. Wie in fundamentalistische geloofskringen vertoeft, kent er ongetwijfeld nog wel meer dan één. Je weet wel: mensen voor wie verleden, heden en toekomst geheel in het teken staan van de vraag: hel of hemel? Voor wie het (veronderstelde) leven na de dood hoofdzaak is, en het leven op aarde slechts bijzaak.

Als ouder, schoonouder, grootouder, medemens spelen zij uiteraard een bijzondere rol: die van moraalridder. Aan die rol ontlenen zij eigenwaarde én vertrouwen in de toekomst.

Geduldig wachten zij op kansen om andersdenkenden mores te leren. Naarstig gaan zij op zoek naar kansen hun medeschepsels op ´het´ juiste pad te brengen en grijpen elke kans die zich voordoet gretig met beide handen aan. En zien zij zo snel geen kans tot moraliseren; dan creëren zij in al hun wijsheid wel kansen!

Zo blijft geen kans onbenut. En in principe ook geen middel. Het doel is immers heilig?

Gedreven door angst om zelf naar de verdommenis te gaan, maken zij het leven van anderen met een gerust hart tot een hel op aarde. ¨Als je problemen maar groot genoeg zijn, dan weet je de weg naar het (juiste) geloof wel te vinden¨; zo luidt daarbij doorgaans de leidende en rechtvaardigende gedachte.

Hoe de dag nog te plukken, als een zo onthecht type zich nadrukkelijk manifesteert in je leven? Hoe om te gaan met al die zogenaamd door de Almachtige geautoriseerde agressie? Hoe tegen te gaan, dat ook in jouw hoofd niet langer gezond verstand, maar angst komt te regeren?

Dit zijn, niet alleen wereldwijd, maar zeker ook in Nederland, ongetwijfeld voor velen hoogst actuele, prangende vragen. En echt niet alleen binnen de Islam! Zonder nu in de voetstappen te willen treden van Salman Rushdie of Ayaan Hirsi Ali: wie zou denken, dat deze aangelegenheid zich niet (meer) voordoet binnen het Christendom, vergist zich of huichelt.

Uit ervaring weet ik, dat veel leed verborgen blijft; met de mantel der liefde bedekt of onder het tapijt geveegd. Nu is dit vanzelfsprekend absoluut geen issue voor diegenen die een nietig beeld hebben van de mens en de lijdensweg van Jezus aan iedereen ten voorbeeld stellen. Maar het druist wel lijnrecht in tegen heersende, moderne opvattingen met betrekking tot individuele mensenrechten en de inrichting van onze maatschappij.

Zo ongelijk als de strijd mag lijken, is hij dus niet.

Een Chinese spreuk werpt een bemoedigend licht op de netelige levenssituatie waarin menigeen verkeert: ¨Het is de tegenwind die de vlieger doet stijgen¨. En zo zijn er wel meer van dit soort wijsheden aan te dragen. Wat dachten jullie van: ¨Aan de rand van het ravijn bloeien de mooiste bloemen¨? En vergeet niet: De tijd heelt alle wonden. Bovendien is voor je het weet het leed alweer geleden, want: ¨De tijd kent geen genade¨. Zijn we toch weer terug bij het ¨Gedenk te sterven¨. Ieder zijn zin!

Rode krullenbol

De familieblues

Aardig boek. Ik meende er zelfs verhalen in te lezen die ik hier ook vernam. Yvonne Kroonenberg.

En anders ' Wees blij dat je ze nog hebt', onlangs verschenen van dezelfde schrijfster. Misschien leuk voor vaderdag nu moederdag reeds voorbij is

Daar gaat het niet om Lies

Het gaat erom dat kind zich gesteund voelt door jou. Ze krijgen op een gegeven moment zelf wel door dat oma een beetje apart is. Tot die tijd is een steuntje in de rug heel belangrijk. Daarna trouwens ook wel, eigenlijk....

Ginny

Kinderen van ons voelen zich gesteund hoor. Oudste heeft al prima door dat oma een beetje (heel erg) apart is.

En toch

Volg af en toe dit draadje, heb niet alles gelezen.
Maar ik snap het nu niet meer zo goed. Lies, wat wil je nu eigenlijk? Ik dacht dat je begrip wilde en tips hoe beter om te gaan met je schoonmoeder.

Maar nu ik je zo hoor hoe je je uit eigen vrije wil laat muilkorven en naar haar pijpen danst, dan bekruipt mij toch een beetje het gevoel van 'gezeur'. Je werkt zelf hard mee om de situatie te handhaven zoals die is! Daar dan over lopen klagen heeft dan totaal geen zin.

Soms dans ik naar haar pijpen, in het begin van onze relatie moest ik volgens man "wennen" aan zijn ouders en dus meedoen met ma in haar comfort zone houden.
Na bijna 20 jaar ma's dominantie getolereerd te hebben zijn wij door voortschrijdend inzicht tot de conclusie gekomen dat ma's invloed schadelijk is voor ons als gezin.
We proberen nu sinds ruim een jaar grenzen te trekken en hopen dat die grenzen gerespecteerd worden. Ma moet daar erg aan wennen en wij ook nog. De contacten met ma zijn gelukkig niet dagelijks maar daardoor ook minder tijd om te oefenen. Ter vergelijk: als je in je eigen gezin iets wilt veranderen heb je dagelijks met elkaar en de nieuwe grens te maken dan oefen je dus elke dag.
Als ma tevreden is met haar moederdag kadootje zoals tijdens ons laatste contact dan loopt alles wat soepeler, preekt ma minder snel en zo. Na twee maanden van overmatig contact was dat wel even lekker.
Ma's preken in haar huis kan ik redelijk goed handelen op dit moment. Die uitbarstingen in mijn huis maken mij toch nog steeds een beetje bang. Ma bestraffend toespreken heeft geen effect en mijn mondige visite bemoeit zich er dan ook mee waardoor de situatie helemaal onhoudbaar wordt.
Ik wil mij niet laten muilkorven, ik wil mij uiten zoals ik ben en ben opgevoed maar dat is soms bijna onmogelijk, omdat ik dan weer "uitlok" dat ma gaat preken over respect hebben voor en zo.

Ik weet het, voor buitenstaanders is het bijna niet te begrijpen dat ik mij laat "muilkorven" voor de lieve vrede en toch doe ik het af en toe. Ik doe dat, omdat ik niet weer een verjaardag wil laten eindigen als een mislukt feest. Buitenstaanders (goede vriendin van mij en haar man) maken de ruzies/ hoog oplopende discussies 2 keer per jaar mee op mijn verjaardag en die van mijn man, begrijpen niet dat het ons boos maakt, zien niet in dat het voor ons minstens 12 keer per jaar gebeurt. (Dan heb ik het alleen over de verjaardagen, vaderdag, moederdag, pasen en kerst) De overige contact momenten zijn vaak wat kleinschaliger en beter te regisseren maar lopen soms ook volledig uit de hand.

Klagen heeft geen zin, maar ik heb hier al diverse tips gekregen die ik in bepaalde situaties kan toepassen. Dus ik heb wel wat aan dit draadje, leer er wel van.

maar hoe erg is het nu

Ik krijg niet zo goed hoogte van je berichten. Zijn er bijv echt ruzies op verjaardagen (no way dat ik dan nog een verjaardag zou vieren met hen op die manier) of zijn het discussies die jij je aantrekt en valt het wel mee? (je schrijft buitenstaanders snappen je boosheid niet). Hetzelfde wb je kinderen, het ene moment krijg ik het idee dat ze echt schadelijk zijn voor de kinderen, het andere moment vraag ik me af of jij dat er niet van maakt. (zo bang kunnen de kinderen toch niet zijn als ze zich door jullie gesteund voelen?ik neem aan dat als ze bang zijn ze zich niet gesteund voelen als jij ze blootstelt aan schadelijke figuren of aan het schadelijke gedrag)
Als je schoonmoeder echt zo erg is, vind ik het toch wel apart dat je je zo'n moeite doet voor haar, en al helemaal dat je blij bent dat het 'werkt'.
En nogmaals, ik geloof niet zo in oefenen, niet in de situatie die jij schetst. Het heeft te maken met assertiviteit. En jaja, voor iedereen weer over me heenvalt, dat hele communicatieproces verloopt anders als er ass in het spel is. Bottom line is en blijft dat je eerst naar jezelf moet kijken, wat zijn mijn grenzen en waarom laat ik die overschrijden door anderen. Het is een keuze die je maakt. Iedere keer weer opnieuw.

Het duurt al jaren en onze houding is pas kort veranderd.

Ruzie op een verjaardag hebben we nog niet meegemaakt, wel in kleinere kring. Op een verjaardag ga ma op luide toon sommeren dat iemand haar hoort te begroeten (de moeder van een vriendin van mijn dochter, mensen uit een andere cultuur) steekt een heel verhaal af over respect hebben voor ouderen, u zeggen enz. Op luide toon andere gasten gaan zich er mee bemoeien en er wordt op luide dreigende toon gediscussieerd. In het verleden waren de kinderen en ik er angstig voor. Inmiddels zijn de kinderen er alleen nog bang voor als zij zelf de preek krijgen, voor een verkeerd woord voor een niet geheel opgegeten stuk taart.
De angst zat er bij mijn dochter zo diep in dat zij helemaal nerveus werd als ik op een manier met onze bejaarde buurt genote sprak die niet overeen kwam met oma's eisen. Ze stond toen 8 jaar oud naast mij bijna te huilen en te zeggen: Mama, u zeggen tegen die mevrouw straks wordt ze net zo boos als oma.
Dus ja, oma's gedrag was/is schadelijk voor de kinderen.
We proberen met oma om te gaan alsof er ASS in het spel is, en dat werkt soms goed en soms helemaal niet.
Met moederdag maakte ik heel bewust de keuze ma even in haar comfort zone te houden. Ik had ook moederdag en had geen zin in gezeur.

Dat is de grens

De angst zat er bij mijn dochter zo diep in dat zij helemaal nerveus werd als ik op een manier met onze bejaarde buurt genote sprak die niet overeen kwam met oma's eisen. Ze stond toen 8 jaar oud naast mij bijna te huilen en te zeggen: Mama, u zeggen tegen die mevrouw straks wordt ze net zo boos als oma.

Deze angst en reactie van mijn kind zou voor mij een duidelijk grens zijn. En zo wordt leed en gedrag van generatie op generatie doorgegeven. Laat het hier stoppen.

Is het een idee om alle positieve en negatieve aspecten van contact met oma voor het gezin eens op papier te zetten.

Judith / waarom ermee doorgaan?

En je bedoelt: .... en dan eens te bepalen of je als gezin überhaupt nog wel contact met oma/schoonmoeder wil? (of in elk geval: voor zover de kinderen erbij zijn)

Ik zou er overigens geloof ik wel klaar mee zijn als schoonmoeder zulke toestanden maakt waar ook andere vrienden bij zijn.

Ik geloof dat ik dan zou zeggen: schoonmoeder, dit keer even zonder jou.

Dan wordt ze wel boos, maar het zij zo. Elke keer gezeur op verjaardagen bij mij thuis, daar zou ik echt geen zin in hebben. Waarom gaan jullie daarmee door? Ooit overwogen dat gewoon te stoppen?

Dus alleen nog maar naar schoonmoeder (evt. zonder de kinderen) en zodra ze gaat tieren zeggen "schoonmoeder, hier heb ik geen zin in, dus stop er nu mee". En als ze niet stopt, dan opstappen?

Lynn

"….en zodra ze gaat tieren zeggen "schoonmoeder, hier heb ik geen zin in, dus stop er nu mee". En als ze niet stopt, dan opstappen?"

Niet met zoveel woorden, maar dat hebben wij dus wel een keer gedaan. Daarna was het hek helemaal van de dam. Toen begon ze als een gek te bellen en hysterisch te gillen wat ze fout had gedaan en maar blijven huilen met een hysterische schoonvader op de achtergrond die allerlei dreigementen uitte naar ons. "

Ik heb toen wel op een hele rustige toon tegen man gezegd dat dit dus de laatste keer is geweest. Nog zo'n uitbarsting en ze ziet ons en de kinderen nooit meer.

Onze oudste was toen 2 geloof ik en die was echt heel erg bang geworden van zijn vader die ook heel erg boos werd door de telefoon en die vervolgens tegen de muur kapot gooide….

Dat is ook de angst van mijn man. Dat hysterische gehuil en die woede uitbarstingen van zijn vader…het weglopen uit huis die van kinds af aan er al waren. Maar man is nu volwassen zeg ik nu ook steeds.
Dan gaat opa maar uit zijn dak en gilt schoonmoeder maar raak. Hun probleem.
Maar man probeert dan toch steeds weer de goede vrede te bewaren. Ik ben er nu ook wel van overtuigd dat het contact staat of valt met de houding van mijn man hoor. Wat mij betreft zie ik ze nooit meer. Ik heb er gewoon totaal niets mee. Het zijn eigenlijk vreemden voor me in alle opzichten.

afgelopen zondag

naar verjaardag van schoonvader geweest. Ze hebben het kennelijk over het te enthousiaste fotograferen van schoonmoeder gehad, want schoonmoeder pakte weer de camera om iets aan mijn man te vragen.. Schoonvader schudde zijn hoofd en ze zei toen: "Nee, ik vraag alleen even hoe iets werkt". Kennelijk hebben ze het erover gehad en dat ze maar geen foto's moest maken. Dit keer waren er nog wat andere mensen bij en kennelijk wilde schoonvader geen kwade gezichten op zijn verjaardag. Mooi zo.

Vervolgens stortte ze zich weer vol op jongste. Keer op keer aan jongste zitten terwijl kind helemaal wegdook tegen me aan; en maar aan jongste pulken…Jongste wilde spelen met poes, maar die wilde dat niet dus haalde die uit (als waarschuwing). Kind was ervan geschrokken en een beetje boos, meer niet.

Zowel ik ik als mijn man herhaalde tot drie keer toe tegen schoonmoeder om jongste maar even met rust te laten. Bij schoonmoeder valt dat kwartje kennelijk niet snel. Ze beleef maar aan de gang en bood van alles aan….Ze heeft het gewoon niet door dat kind gewoon even met rust gelaten moet worden. Die signalen vangt ze gewoon niet op.

Toen kreeg op een gegeven moment de poes een schop van schoonmoeder, want die moest weg….(ze trapte hem gewoon weg). Daar hebben we wel wat van gezegd. Kwam niet erg aan geloof ik want ze lachte er een beetje smalend om…stom wijf.

Toen we naar huis gingen, kwam mijn jongste tot mijn verbazing met 2 zakjes chips aanlopen. Oudste had er één gekregen. "Ja", zei schoonmoeder, "ik wist niet of jongste er twee mocht hoor"...
??WTF???
Echt, Ik pakte één zakje van jongste af stond op en legde het in de keuken. Man merkte nog op tegen zijn moeder dat ze natuurlijk geen 2 zakjes chips aan jongste kon geven en maar 1 zakje aan oudste. Het lijkt gewoon alsof schoonmoeder het echt niet snapt. Volgens mij is dit geen autisme, maar gewoon pure onnozelheid.

Ik was blij dat we weer konden gaan. Kinderen hadden er ook meer dan genoeg van.

Moeite

Ik snap je verhaal en wat er zo moeilijk gaat.
Als je haar vraagt dat ze iets moet laten, zou je erbij moeten zeggen wat ze wel moet doen. De ene keer is dat makkelijker dan de andere keer. Je moet haar min of meer 'richten'. Als je dat niet doet, komt de focus op wat je haar vraagt te laten en daarmee wordt dat heel groot (en dus heel belangrijk) en weet ze er geen raad mee en dus blijft ze doen wat ze al deed. Een nee is voor mensen met autisme veel lastiger te interpreteren dan ja. Voor mensen zonder autisme is dat lastig te begrijpen en in te verplaatsen.

Zeggen wat je wel verwacht.

Een zinnig advies en vast toepasbaar in sommige situaties. Ik ga hem onthouden en uitproberen, hoewel ik in sommige gevallen al weet wat ma's antwoord gaat worden.
Ik vraag ma te stoppen met het afdwingen van handjes en kusjes van de kinderen, vertel haar dat ze blij moet zijn met een spontane high-five (zeker van jongste krijgen wij als ouders ook niet iedere dag een kus) en dan krijg ik een preek over de non opvoeding die ik de kinderen geef, dat ik te weinig respect heb voor haar, dat handjes en kusjes geven is zoals het hoort.
Ik vraag ma te stoppen met het overvoeren van mijn kinderen, (één king-size candy-bar is meer dan genoeg) vraag of ze volgende keer mini candy-bars wil meebrengen en dan ben ik weer de zeurkous die de kinderen niks lekkers gunt. Oma's zijn er om hun kleinkinderen te verwennen met wat lekkers.
Dat de kinderen ook al jaren in de nee, echt niet nog meer eten modus staan ontgaat oma volledig.

Judith-t

Nou, ik weet het nog zo net nog niet hoor van dat autisme. Krijg ook steeds meer het gevoel dat ze gewoon super verwend is en altijd haar zin heeft gekregen. Daarnaast 'onder moeders rokken' opgegroeid, altijd zijn alle problemen door anderen voor haar opgelost en schoonvader doet lekker mee. Die vrouw heeft inderdaad nooit tegengas gekregen. Als ze die al krijgt, dan is het huis te klein. Nu weet ik gelijk ook weer waarom mijn kinderen daar nooit hebben gelogeerd en ook nooit zullen logeren. Ik laat ze nog geen minuut alleen met ze achter. Wat het ook zou mogen zijn, ik voel gewoon dat er iets niet klopt en ik voel dat de rest van die familie dat ook wel weet..maar niet bij naam noemt, want ja….het is wel gereformeerd natuurlijk. Dan noem je het beestje niet bij de naam .

meer

Zo had schoonmoeder het over een nicht van haar waarmee ze op vakantie ging. Nicht, man, schoonmoeder en schoonvader dus. Man van nicht reed met de auto. Schoonouders waren uitgenodigd zegmaar om een weekje in een huisje op een park door te brengen.
Bij thuiskomst klaagde schoonmoeder steen en been over het kleine huisje dat zo donker lag, dat ze iedere dag een potje met gekookte aardappelen at met meegebracht vlees. Dat ze niets leuks deden wat zij leuk vond…en zo ging het maar door. Het was niet het weekje weg wat schoonmoeder in haar hoofd had. Maar zeggen hoe je de dingen graag zelf wil doen, dat deden ze weer niet. Nee, klagen en klagen tegen ons….

Die nicht zou ook komen met man op die bewuste verjaardag op zondag. Zoals mijn schoonmoeder over die nicht sprak, kwam die nicht op me over als erg stijf en strak. Niets bleek minder waar. Ik heb gezellig zitten babbelen met die mevrouw die voor mijn gevoel heel open was. Niets mis mee….ja, iets mis met hoe schoonmoeder andere mensen ziet. Kan dat ook autisme zijn dan?