Relaties Relaties

Relaties

ik en mijn grote mond

In september leerde ik een man kennen en hoewel ik er niks van verwachtte was het precies wat het moest zijn. wij sleuren beiden met een verleden, maar onderweg liet ik al veel bagage achter, hij is daar nog mee bezig, maar is er nog niet. we hebben alles wat een relatie definieert: affectie, oprechte interesse, we doen beiden moeite en toch... ging ik in gesprek met hem. hij is nog bezig met een lopende rechtszaak tegen zijn ex, zij heeft hem zo gekwetst dat het hoge woord er eindelijk uit kwam: ik ben niet klaar zei hij toen ik hem confronteerde met mijn gevoel dat ik het idee had dat hij me liet hangen in onzekerheid, ik ben toe aan een relatie, hij nog niet. dus stelde ik voor hem de ruimte te geven om te doen wat hij moest doen, maar dat we minimaal 1 tot 2 keer in de week contact zouden hebben, vinger aan de pols... jeetje, niet gedacht dat dit zo moeilijk zou zijn, ik ga dood, zo lijkt het wel, toch hou ik me aan de afspraak en val hem niet nodeloos lastig: ik sport, ik knutsel in huis, ik spreek af, ik plan alles vol, ik val op het werk in waar nodig, ik doe activiteiten met de kinderen... maar dan als alles stil valt, overvalt het gemis me en heb ik het gevoel te verdrinken in onzekerheid. toch stuurde hij me: ik ben blij met je eerlijkheid, dat je dit durft zeggen, want het is ook zo, ik moet aan de slag met mezelf en het verleden, dit is niet ons einde, ik denk aan je... mooi denk ik, en toch... soms nekt de onzekerheid me... wat kan ik nog meer doen om deze tijd uit te zitten?
Een week geleden hadden we de beste nacht van ons leven, samen op hotel, heerlijk relaxt, volgende dag samen gaan shoppen, en toch wist ik dat ik hem mijn gevoel moest vertellen... nu weet ik niet of ik dat had moeten doen, want sinds de 10de appen of bellen we elkaar niet meer... dat is niet lang, dat weet ik, maar alles duurt  plots gruwelijk lang... en het is een dagelijks gevecht hem niet te appen, maar ik heb beloofd het niet te doen, dat de bal in zijn kamp ligt...


MRI

MRI

12-01-2023 om 12:31


https://www.youtube.com/watch?v=xMKAZjvf4Xw

vanaf 47;20 Bespreken Aaf en Marc Marie precies zo'n situatie als die van jou

Ja, dat is lastig en moeilijk als je zo verliefd bent, maar bedenk dat het echt belangrijk is dat je hem nu de rust en de ruimte geeft om echt een goede start te maken met wat er voor jullie in het verschiet ligt.
Door nu toe te geven aan je impulsen kun je een hoop te niet doen voor de toekomst. Dus... leidt jezelf af!! Zoek andere mensen op en probeer het echt te parkeren. Word geen stalker!

Ik moest bij je bericht denken aan de song 'unintended' van Muse.
Sterkte, hou vol, klamp je niet aan hem vast en als het echt goed zit tussen jullie en het zo moet zijn dan komt hij vanzelf naar je toe wanneer er ruimte in zijn hart en hoofd is. 

soms moet je iemand laten gaan om te zien of ie nog terug komt... maar ik weet als geen ander hoe moeilijk dat is maar probeer het igg! Sterkte!

Je kunt niet blij worden van een man die niet voor jou gaat, hoe verliefd je ook bent. Sterker nog: hoe verliefder je bent, hoe meer pijn het doet. Het is een raar soort chemie in je hoofd. Probeer je zinnen te verzetten. Ga naar een film, iets met vrienden, buiten, sportschool enz. Als het zo moet zijn komt hij vanzelf. Dan kan hij laten zien hoe leuk hij is, ontneem hem en jouzelf dat niet. 

allesInmij2023

allesInmij2023

13-01-2023 om 12:37 Topicstarter

bedankt voor de bemoedigende reacties Nuchter bekeken is het wat het is, ik heb geen enkele invloed op wat hij voelt en denkt... hij gaf zelf aan dat hij ons niet wilt opgeven, dat hij zal werken aan de muizenissen in zijn hoofd. hem gezegd dat ook te doen, los van het feit of wij samen verder gaan of niet, moet hij een balans vinden voor hem en zijn dochtertje. Voor nu gaat het, ik heb het wat los gelaten, in het begin appten we best veel, al zaten er soms ook dagen van stilte tussen , maar na 4 maanden was de behoefte minder om dat te doen, ik mis wel het bellen, dat deden we dan weer wel. Het is nu 3 dagen sinds we elkaar echt spraken en het gaat, wil ik ventileren doe ik dat, maar uiteraard nooit tegen hem, ik schrijf het op of bel even iemand ons basis zat/zit goed, dat voel ik wel en mocht hij alsnog beslissen alleen verder te gaan, is dat ook zo, ik zou nooit in een relatie kunnen zitten alleen maar om er 1 te hebben, ik sta op mezelf ook stevig genoeg. het voordeel van al dit is, dat ik aan meer dan mijn voorgenomen 3 keer per week fitness kom, in het verleden heeft dat altijd geholpen stress een uitweg te bieden en nu kom ik netjes aan haast elke dag... heb ik nu ook heel hard nodig.

allesInmij2023 schreef op 13-01-2023 om 12:37:

bedankt voor de bemoedigende reacties Nuchter bekeken is het wat het is, ik heb geen enkele invloed op wat hij voelt en denkt... hij gaf zelf aan dat hij ons niet wilt opgeven, dat hij zal werken aan de muizenissen in zijn hoofd. hem gezegd dat ook te doen, los van het feit of wij samen verder gaan of niet, moet hij een balans vinden voor hem en zijn dochtertje. Voor nu gaat het, ik heb het wat los gelaten, in het begin appten we best veel, al zaten er soms ook dagen van stilte tussen , maar na 4 maanden was de behoefte minder om dat te doen, ik mis wel het bellen, dat deden we dan weer wel. Het is nu 3 dagen sinds we elkaar echt spraken en het gaat, wil ik ventileren doe ik dat, maar uiteraard nooit tegen hem, ik schrijf het op of bel even iemand ons basis zat/zit goed, dat voel ik wel en mocht hij alsnog beslissen alleen verder te gaan, is dat ook zo, ik zou nooit in een relatie kunnen zitten alleen maar om er 1 te hebben, ik sta op mezelf ook stevig genoeg. het voordeel van al dit is, dat ik aan meer dan mijn voorgenomen 3 keer per week fitness kom, in het verleden heeft dat altijd geholpen stress een uitweg te bieden en nu kom ik netjes aan haast elke dag... heb ik nu ook heel hard nodig.

Niet zo hard voor jezelf zijn, want het getuigt juist van kracht wat je hebt gedaan. Je voelde dat hij nog worstelde met het verleden en niet 100% voor jou kón gaan, dan is het toch super knap dat je dit eerlijk durfde te zeggen? Ook voor hem zal het niet makkelijk zijn, want de wíl is er wel, zoals ik het lees, maar je kunt pas gaan bouwen aan een goeie basis als men daar allebei klaar voor is, hoe moeilijk en verdrietig ook.

Beter na 4 maanden al tot deze conclusie komen, dan maar doorgaan en wetende dat er iets speelt. Dat is voor beiden namelijk nergens goed voor en zorgt het uiteindelijk voor nóg meer verdriet 

Lieve allesInmij2023,

Hopelijk hebben jullie inmiddels weer contact met elkaar gehad en is dat ook fijn voor jullie gelopen. Ik vind het heel sterk van je dat je je impulsen om hem zelf steeds te willen bellen/appen zo goed weet te onderdrukken met je verliefde hart. Een vriendin van mij zat met een soortgelijke situatie - haar onderwerp van affectie kwam ook net uit een scheiding met een moeilijke partner en was er ook niet klaar voor om zich te binden - maar inmiddels zijn ze beiden nu alweer ruim twee jaar gelukkig getrouwd. Met elkaar, dus! Ik heb zelden een happyer koppel dan hen gezien, net een sprookje. Ook zij gunde hem de ruimte, en hij kwam er al gauw achter dat hij haar helemaal niet kon missen. Het kan dus heel goed aflopen, als je een beetje geduld hebt, hoe moeilijk dat ook is.

Vergeef me dat ik het aan jou vraag - nu komt mijn eigen bagage de hoek omkijken - maar je weet 100% zeker dat hij in scheiding ligt? Het is niet een excuus om jou op afstand te houden, terwijl hij eigenlijk nog met handen en voeten aan zijn vrouw gebonden is?

Hoe dan ook, ik hoop dat jullie er samen uitkomen en dat ook jullie leven samen in een sprookje verandert. Veel wijsheid en geluk gewenst. 

allesInmij2023

allesInmij2023

13-01-2023 om 16:11 Topicstarter

@ Libra
ze zijn echt wel uit elkaar. Bijna 2 jaar geleden werd het hem teveel en vertrok hij terug naar zijn roots, de stad waar hij was opgegroeid. hij liet alles achter, ook het kindje dat ze samen hadden, wel met de belofte haar elke weekend te komen halen, maar zonder de nodige administratie en dat komt nu als een boemerang terug in zijn gezicht... momenteel woont hij bij zijn ouders, hun gezamenlijke woning staat te koop, zij weigerde al die tijd een soort van huur te betalen of te vertrekken, dus er kwamen advocaten aan te pas. buiten dat zag hij zijn dochter enkel in het weekend, elk weekend, hij werkt van maandag tot vrijdag en op vrijdag avond rijdt hij een 1u om haar op te halen en zondag weer... mijn scheiding liep volledig anders, wat ik in hem zo bewoner is dat hij zijn vaderschap ook echt oppakt zoals het zou moeten. Maar de ex wilde het anders, buiten de week, wilde ze de kleine ook om de 2 weken in het weekend, rechtszaak gaf haar daarin gelijk en hij was al gebroken en brak nog wat meer... ik heb alle vonnissen gelezen, zonder ze te vragen  trouwens, hij wilde dat ik volledig op de hoogte was. Eest gaf hij aan dat hij niet wilde dat ze zou winnen door mij te laten gaan, maar daar gaat het niet om zei ik hem, mij houden om haar iets te bewijzen is mij te kort doen, daarom dat ik toen besloot om even afstand in te lassen...hij kan niet verder als hij zijn gevoel naar haar niet kan plaatsen en die heeft niks meer met liefde te maken, er zit zoveel pijn en woede... dus hij heeft beroep aangetekend en ik heb hem al voorzichtig gewaarschuwd dat ook die uitkomst zeer wss in zijn nadeel zal zijn, dat hij beter rekening kon houden met alternatieven: haar leren op een  tablet te werken en zo in de week het contact te behouden bv... dat begreep hij. hij is een schitterende vader, we hebben nu vaak genoeg met zijn 3 activiteiten gedaan, het zit goed tussen die twee en zijn angst is dat om de 2 weken op haar leeftijd ( 3 jaar) voor verwijdering zal zorgen...het is vreselijk, mijn ex krijgt alle kansen met zijn kinderen en neemt er geen enkele, hem wordt het moeilijk gemaakt en hij doet alles wat mogelijk is om haar te kunnen zien.  en dan kwam ik zei ik hem, en dat brengt ook weer stress met zich mee, niet dat ik hem push, maar ik verwacht toch wel iets... al is het samen een dag in de week fitnessen zei ik hem, of gaan wandelen, ik vraag niet om me elke keer mee uit eten te nemen. Hij is moe en zolang hij thuis woont blijft hem dat gevoel bij dat hij, als oudste van 5, heeft gefaald... start met eerst van jezelf te houden gaf ik hem de 10de nog mee, dan zul je merken dat de rest van zelf komt. buiten dat gaf ik hem de gegevens van een psychologische praktijk dat mij toen enorm heeft geholpen weer orde in de chaos te brengen na mijn scheiding en ik ga nog steeds... Ik mis hem, absoluut, zeker en het doet elke keer een beetje pijn nog geen appje te hebben ontvangen, maar niks aan te doen, ik moet in beweging blijven

Ach, wat een droevig verhaal. Een mens zou van minder een trauma krijgen. Nu snap ik wel beter zijn aarzeling; iemand die zo hard geraakt is, heeft uiteraard het nodige te verwerken en ook moet het vertrouwen - in hemzelf, in jullie als koppel - groeien en dat kost nu eenmaal tijd. Het klinkt wel alsof hij het wachten waard is. Gun hem zijn tijd juist door jezelf afzijdig te houden; dit zal uiteindelijk beloond worden. Het klinkt alsof je daar al heel goed mee bezig bent: houd dat vast. En wordt het jezelf af en toe eens te veel: trap het lekker van je af in de sportschool. Ga een proefles kickboksen, dat zal je opluchten. Natuurlijk is dat geen permanente oplossing, maar hopelijk kun je er toch tijdelijk op teren. Ga niet aan hem trekken, claim hem niet: hij is beschadigd als mens en heeft op dit moment genoeg issues om zelf uit te zoeken. Jij blijft op de achtergrond toch een soort vertrouwenspersoon voor hem, zo lijkt het. Hij zal jou weer opzoeken zodra hij er klaar voor is; dat komt vast goed. Nogmaals veel sterkte met deze moeilijke positie waarin je je bevindt. ❤

Mag ik vragen waarom hun woning nog niet is verkocht in deze tijd vd huizenmarkt? (Geen aanval) 

Ik snap namelijk wel dat hij er in 1e instantie voor heeft gekozen uit de situatie te stappen en tijdelijk terug naar zijn ouders is gegaan. Echter, de verkoop van hun huis geeft hem waarschijnlijk ook meer ruimte (financieel) iets terug te kopen, waardoor co-ouderschap geregeld kan worden, zeker gezien het feit dat zij nu wel de lusten (wonen in huis) heeft, maar er niet voor betaald? Begrijp ik dat goed?

allesInmij2023

allesInmij2023

13-01-2023 om 17:48 Topicstarter

@ Kersje
klopt. Na de relatie kwam hij er ook nog achter dat ze hem financieel met een put had achter gelaten, hij is letterlijk alles kwijt geraakt aan die relatie. Goedgelovig wil ik hem niet noemen, is zo negatief, maar hij gaf haar een vertrouwen dat op alle gebieden misbruikt is geweest... Het is echt heel veel, maar ik kijk verder dan dat, verder dan het feit dat hij mss niet alles kan geven wat hij wilt geven, hij zou moeten beseffen hoeveel hij me al heeft gegeven... na mijn scheiding heb ik wel wat gehad met andere mannen, maar toen kwam hij en dat was anders, hij is gewoon zichzelf, wat je ziet is wat je krijgt en wat ik zie beval me, maar niet zo als het nu loopt.  Ik worstel ook met het feit dat ik na mijn ex er financieel op vooruit ben gegaan, hij niet en ik merk ook bij mezelf dat ik insta voor mijn eigen kosten, vraag ik hem om samen te gaan eten, lijkt het me logisch dat ik dan betaal, gaan we iets met de hele bende doen, ik 4 kids, hij 1, dan betaal ik... maar hij betaalt soms ook, er zijn geen afspraken rond, maar ik merk wel dat ik hem mss niet de ruimte geef een "man" te zijn. maar zo ben ik opgevoed, mannen en vrouwen zijn gelijk. ons vorig hotelletje betaalde ik, want had dat geregeld, leek me dan ook logisch... ik weet niet hoe hij zich daar over voelt... voor kerst en nieuw kreeg ik oorbellen van hem van over de 200 euro, want ja, ben zot op oorbellen had het niet verwacht, was zo lief, maar niet nodig.. er zit veel in deze relatie, maar ik kwam voor hem precies niet op het goede moment... helaas

allesInmij2023

allesInmij2023

13-01-2023 om 17:50 Topicstarter

en soms heb ik er spijt van, dat ik perse dat gesprek wilde hebben, maar het zat me dwars en ik merkte dat ik afstand begon te nemen, we hadden in het begin elkaar duidelijke communicatie beloofd, ook als dat betekende dat het pijnlijk was, dus moest ik wel zeggen hoe ik me voelde... maar heb ik er goed aan gedaan... ik twijfel soms

Ik zou dat gekwetste held verhaal iets kritischer benaderen als ik jou was. Die man is zelf vertrokken zonder de juridische relatie met zijn kind goed te regelen. Hij is ver weg verhuisd. Het is volkomen logisch dat moeder ook weekendtijd wil met haar kind, anders is ze alleen maar aan het zorgen. De enige reële manier waarop hij gelijkwaardig ouder kan zijn, is door terug te verhuizen naar die stad en dan co-ouderschap te regelen. Hij lijkt nu de consequenties van zijn eigen handelen in de schoenen van zijn ex te schuiven. Zij zou dat maar moeten oplossen, dat hij dat destijds niet beter heeft aangepakt. Zo werkt het niet. Er zit vast een heel verhaal achter dat huis en die financiën. Best mogelijk dat zij zich minder fraai heeft opgesteld. En toch zou ik iets neutraler zijn als ik jou was. Want zijn ex heeft gewoon het recht om de zakelijke dingen voor zichzelf en haar kind zo goed mogelijk te regelen. Als hij alleen al enorm verontwaardigd en boos is dat zij goed voor zichzelf zorgt, zou het verhaal wel eens een stuk genuanceerder kunnen liggen. 
Ik denk dat je er heel wijs aan hebt gedaan afstand te nemen. Het klinkt niet alsof deze man constructief en verantwoordelijk bezig is met zijn leven. Hij lijkt vooral strijd te voeren tegen zijn ex. Zo’n uitspraak dat zij wint als jij vertrekt, zie je zelf niet hoe raar dat is? Het is aan hem van jou te houden en al dan niet ruimte te maken voor jou in zijn leven. Als hij wordt opgevreten door woede en wrok is dat iets wat hij zelf toelaat. Daar kan hij zijn ex niet verantwoordelijk voor maken. Als hij zich twee jaar na het uit elkaar gaan nog steeds als haar slachtoffer opstelt, wordt dit echt geen leuke relatie. Of je loopt het risico ooit hetzelfde met hem mee te maken.  

Ik denk toch dat deze man zich niet puur als slachtoffer van zijn ex opstelt. Ik vind het juist wel eerlijk dat hij zelf alsnog wel door heeft dat hij nog veel te verwerken heeft en er nog mee bezig is het vorige af te sluiten en daarvoor moet je afhandelen. Lijkt mij heel lastig. Juist goed dat je dit hebt aangevoeld en toch hebt gevraagd.
Het is misschien maar een voorbeeld hoe de ex zich opstelt tegenover hem als vader van hun kind, met die opmerking. Er zit vaak nog een hoop achter. Kan het me wel voorstellen dat je deels boos bent en zelf bij ouders bent ingetrokken vanwege die scheiding en je kind daardoor minder kan zien. Dat heeft tijd nodig voor je weer in het diepe duikt met een nieuwe relatie.
Vind het trouwens ook niet niks, jij hebt vier kinderen. Hij mist zijn enige en krijgt er vier van vriendin bij. Dat hoeft misschien juist niet vervelend te zijn maar als je nog een hoop strijd hebt die nog niet geheel is opgelost lijkt mij dat lastig. Nog los van of het ooit ophoudt en hij destructief voor zichzelf is.

Ik zeg dit maar even uit eigen gevoel over stoppen met strijden (of gewoon voor jezelf opkomen) nadat je veel uit eigen beweging, al dat niet gevoelsmatig, hebt ingeleverd. Daarover kan ik verder zeggen dat ik alleen vriendschappen al opzij heb moeten zetten als ze momenten te veel van mij vroegen/vragen en ik heb het over veel langer dan nog maar twee jaar. Bovendien heb ik een nieuwe relatie zelf al uit mijn hoofd gezet. Ik wil dat geen eens meer, al zal het ooit misschien of wel als het zich aandient. En nee dat pushen (wat niet negatief bedoeld is) als iemand mij wel leuk vind en ik zit vol met gezeur werkt voor mij averechts. 
Mijn tip is dus ook, ga vooral je eigen gang. Verliefdheid is een rare ziekte maar zodra het echt van twee kanten gelijk is wordt het zekers een sprookje. Je hebt tijd zat, we willen met een roze bril gewoon gezien worden door die ene persoon. Dat hoort erbij. En weet je, geniet daar ook van. Dat je verliefd bent en dat is altijd minder saai dan als je het nooit echt wordt. 

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.