Knallende ruzie over….. ja, wat eigenlijk?
Al meerdere keren hebben mijn partner en ik knallende ruzie over non-issues in mijn ogen. Ik ga proberen de situatie te schetsen. Ik besef mij dat hier twee mensen uiterst kinderachtig zijn en een te groot ego hebben.
Mijn partner en ik zijn ‘wat ouder’, waardoor we allebei een leven hebben opgebouwd zonder elkaar en nu proberen om onze levens samen te smelten. Voor de duidelijkheid; ik ben een vrouw, full-time stressvolle baan, altijd alleen gewoond, geen kinderen, geen huisdieren.
Partner is een man, ook full-time werkend, ook voornamelijk zonder partner gewoond (lattend), heeft een dochter met een ernst*ge verstandelijke beperk*ng* en twee honden.
Side note; ik ben behoorlijk gevoelig voor prikkels. Stressvolle baan, druk verkeer, koken, huishouden doen, sporten, etc. maken dat ik aan het einde van een dag redelijk afgebrand ben. Na het eten vind ik het dan prettig om een bakje thee te zetten en op de bank te ploffen. Sporten wil ik niet mee stoppen want ik merk dat ik daarvan wel echt beter in mijn vel zit (fysiek sterker = mentaal sterker voor mij).
Goed, waar de ruzies over gaan is het volgende;
Partner vindt het ver-schri-kkelijk dat ik geen behoefte heb om met zijn honden te gaan wandelen.
Reden vanuit mij hiervoor is; wandelen met de honden is stressvol. Ze zijn hyperactief, luisteren niet, het is een gevecht van begin tot einde. In het begin van onze relatie ging ik regelmatig mee, tot ik echt voelde dat het voor mij pure stress was. Toen ben ik daarmee gestopt.
Ik begrijp dat mijn partner het romantische beeld heeft van een gezinnetje dat gezellig samen eet, de tafel afruimt, de keuken poetst en daarna samen met de hondjes een wandeling gaat maken, maar wat mij betreft is dat te energieslurpend. Dat geef ik ook duidelijk aan, dat het voor mij extra stress is die ik eigenlijk niet kan gebruiken. Zijn reden om mij toch mee te willen is dat hij hoopt dat ik een betere band opbouw met de honden door te wandelen.
Om hem uiteindelijk toch tegemoet te komen (na de zoveelste ruzie…) hebben we afgesproken om elke zondag een langere wandeling te maken, onder het mom van – hij blij want samen wandelen, honden blij en energie eruit, voor mij puur efficiënt als lichaamsbeweging.
Puntje bij paaltje is deze afspraak langzamerhand van de agenda verdwenen. Ene keer wilde hij niet, andere keer ik niet, dan kwam het niet uit, dan was het slecht weer, allemaal excuses om niet te gaan.
Er is toen een hele periode geweest dat hij helemaal niets meer met zijn honden deed. Hij liet ze achter in de tuin ‘uit’ en verder deed hij er niets mee. Toen ik hem confronteerde met dit feit, zei hij dat dit aan mij lag – doordat hij altijd alleen met de honden weg moest, had hij er geen zin meer in. Mijn weerwoord – jij hebt gekozen voor huisdieren, daarmee ga je de verplichting aan om ervoor te zorgen, met of zonder partner en je moet in de behoefte van je dieren tegemoet komen. Een hond kiest tenslotte niet voor jou, jij wel voor je hond.
Er is toen een gesprek gekomen waarin ik heb gezegd ‘als jij mij laat zien dat jij weer tijd wil investeren in je honden, zal ik jou tegemoet komen en 1x per week weer mee gaan wandelen’. Dit is dan ook gebeurd, hij ging weer met zijn honden naar buiten en ik ging 1x per week mee wandelen. Weer gepaard met stress bij mij door ongehoorzaamheid en hyper gedrag en ik kwam elke keer overprikkeld en gefrustreerd thuis na het wandelen. Daarbij merkte ik ook niet dat mijn partner meer plezier had in het wandelen of dat het onze relatie goed deed o.i.d.
Toen heb ik ook aangegeven dat het mij gewoonweg teveel energie kost en dat ik niet meer mee wil.
Ruzie…
Partner is van mening dat als je samen bent, je samen verantwoordelijk bent voor de dieren.
Ik ben van mening dat de dieren zijn keus en dus ook zijn verantwoordelijkheid zijn.
Partner vindt dat ik hem tegemoet moet komen – met andere woorden; dat ik me gestressed en gefrustreerd voel na zo’n wandeling is van ondergeschikt belang, hij wil samen wandelen, hij zegt dat dat hem gelukkig maakt dus ik moet dat voor hem over hebben.
Hierop gaf ik aan dat ik niet begrijp dat hij dit wil afdwingen terwijl ik zo sterk voel dat ik dat niet wil, hoe hij gelukkig kan zijn als hij weet dat ik me er zo onder voel. Ook zei ik dat ik andersom nooit iets van hem vraag en al zeker niets dat tegen zijn wil in gaat. Dat als ik opmerk dat hij iets niet wil, ik het erbij laat en hem nergens toe dwing.
Anyway, ik denk zwart, hij denkt wit. Hij zegt naar grijs te willen. Ik heb voorgesteld dat we een compromis kunnen zoeken. De dag dat ik mee wandel, geeft hij me ’s avonds voor het slapen gaan een massage die net zo lang duurt als de wandeling. Leek mij een mooi compromis; hij kan gelukkig zijn dat ik ongelukkig met hem meeloop, ik heb iets om nadien naar uit te kijken.
Hij was het er niet mee eens en vond het een belachelijk voorstel, maar blijft wel bij zijn punt dat ik mee moet gaan wandelen.
Als ik het zo opschrijf is het echt nog veel belachelijker allemaal als dat het in mijn hoofd alleen al is. Uiteraard ben ik hier deelgenoot van, maar wil aan zijn eis eigenlijk niet toegeven en vasthouden aan mijn grens of minstens vasthouden aan een compromis.
Van nature ben ik een pleaser en uit het verleden is al gebleken dat steeds toegeven en niets terugkrijgen erg slopend is, dus ik ben ook nog lerende om vast te houden aan grenzen.
*de situatie omtrent zijn dochter is erg zwaar, voor ons allebei. Er is al diverse keren politie bij betrokken geraakt en sinds kort woont ze dan ook niet meer thuis omdat de situatie onhoudbaar was.. Ik vermoed dat dit ook zeker een rol speelt in de heersende frustraties tussen ons. Echter ben ik ook steeds vaker bang dat we gewoon echt niet bij elkaar passen, hoewel het super fijn is tussen ons buitenom dit soort ruzies.
Ik heb makkelijk praten want ik zit niet in jouw situatie. Als buitenstaander zou ik denken: wegwezen, een melding maken over de honden bij 144 en erop vertrouwen dat de instelling waar dochter woont het wel goed in de gaten houdt.
Er is weinig aan te winnen hier. Mensen zonder zelfreflectie die zichzelf alleen maar zielig vinden, die komen nooit verder en nemen alleen maar zonder te geven.
IMI-x2 schreef op 26-04-2023 om 14:44:
Goh Manisha, bij mij gaan er flink wat rode lampjes branden als ik je verhaal zo lees. Laat dit niet te lang aanslepen, want dan raak je zelf steeds meer uitgeput en beschadigd. Wat je ook beslist (betere grenzen stellen, latten of stoppen), hak de knoop door en ga ervoor.
Bij mij gaan er ook lampjes branden en belletjes rinkelen. Het klinkt niet als een wederkerige relatie. Er speelt teveel emotionele manipulatie waarbij jij onder druk wordt gezet om het hem naar de zin te maken, terwijl hij zelf niet naar jou toebeweegt. De interactie klinkt helaas echt helemaal niet goed.
Die vind ik wel heftig, ‘ik heb niet voor zo’n kind gekozen.’ Dan kom je niet helemaal van deze wereld, rare gast.
MMcGonagall schreef op 26-04-2023 om 18:28:
Die vind ik wel heftig, ‘ik heb niet voor zo’n kind gekozen.’ Dan kom je niet helemaal van deze wereld, rare gast.
Je kunt zoiets in je wanhoop uitspreken. Ik zou daar zelfs wel begrip voor kunnen hebben. Het is ook wáár. Hij heeft geen keuze kunnen maken. En het is nogal wat om een kind met een stevige beperking en heftige gedragsproblemen te hebben. Maar dat hij dit gebruikt om zijn vriendin onder druk te zetten om hem te helpen en daarbij geen grenzen te trekken (zij mág geen keuze maken omdat hij die ook niet heeft) is enorm manipulatief. Het mag dan wel zijn keuze niet zijn, het ís wel zijn kind. En niet dat van haar. Maar hij probeert haar een schuldgevoel aan te praten. Hier laat hij echt zijn ware aard zien, vrees ik.
Ja, natuurlijk kun je uit wanhoop denken 'was het maar anders'. In de eerste plaats omdat je dat die ander gunt. Maar je hebt heel veel dingen in het leven niet voor het uitkiezen. Daar zitten ook altijd - veel of weinig - moeilijke en verdrietige dingen bij, maar dat het niet jouw keuze was, maakt het niet opeens de verantwoordelijkheid van een ander. Dat zou wat zijn zeg.
En natuurlijk mag je verdriet hebben en rouwen om dat wat er niet (meer) is en nooit zal zijn, dat is normaal en zelfs goed en nodig, maar dat staat los van je verantwoordelijkheid. En die verantwoordelijkheid begint met erkennen van hetgeen er aan de hand is in plaats van eisen dat iemand zich aanpast aan normen die voor haar onmogelijk zijn om aan te voldoen.
Mija schreef op 26-04-2023 om 19:01:
[..]
Je kunt zoiets in je wanhoop uitspreken. Ik zou daar zelfs wel begrip voor kunnen hebben. Het is ook wáár. Hij heeft geen keuze kunnen maken. En het is nogal wat om een kind met een stevige beperking en heftige gedragsproblemen te hebben. Maar dat hij dit gebruikt om zijn vriendin onder druk te zetten om hem te helpen en daarbij geen grenzen te trekken (zij mág geen keuze maken omdat hij die ook niet heeft) is enorm manipulatief. Het mag dan wel zijn keuze niet zijn, het ís wel zijn kind. En niet dat van haar. Maar hij probeert haar een schuldgevoel aan te praten. Hier laat hij echt zijn ware aard zien, vrees ik.
Maar wie wel? Ik kan me nergens het checkboxje ‘gezond, lief, meegaand’ kind herinneren, toen ik aan het verwekken was. Ik zou echt op iemand afknappen als hij zijn eigen kind zo afviel. Je krijgt er en hebt ervoor te zorgen, en het zijn niet altijd perfecte volgzame kopietjes van jezelf (meestal niet eigenlijk).
MMcGonagall schreef op 27-04-2023 om 10:19:
[..]
Maar wie wel? Ik kan me nergens het checkboxje ‘gezond, lief, meegaand’ kind herinneren, toen ik aan het verwekken was. Ik zou echt op iemand afknappen als hij zijn eigen kind zo afviel. Je krijgt er en hebt ervoor te zorgen, en het zijn niet altijd perfecte volgzame kopietjes van jezelf (meestal niet eigenlijk).
Als de situatie met een kind je serieus tot wanhoop drijft, en dat komt nou eenmaal voor, dan kraam je er in emotie soms lelijke dingen uit. Dat kan ik wel inleven. Er zijn nou eenmaal situaties die echt veel beschadigender en onhanteerbaarder zijn dan iets minder gezond, meegaand en lief. Maar ik ben het tegelijkertijd helemaal met je eens dat het slachtoffergedrag van deze vader veel meer lijkt dan een opvlammende emotie en dat het hem bepaald niet siert. En dan druk ik me eufemistisch uit.
Mija schreef op 27-04-2023 om 10:42:
[..]
Als de situatie met een kind je serieus tot wanhoop drijft, en dat komt nou eenmaal voor, dan kraam je er in emotie soms lelijke dingen uit. Dat kan ik wel inleven. Er zijn nou eenmaal situaties die echt veel beschadigender en onhanteerbaarder zijn dan iets minder gezond, meegaand en lief. Maar ik ben het tegelijkertijd helemaal met je eens dat het slachtoffergedrag van deze vader veel meer lijkt dan een opvlammende emotie en dat het hem bepaald niet siert. En dan druk ik me eufemistisch uit.
Oh maar ik heb ook wel gezegd dat ik ook eens kinderen wilden die na mild mopperen alsnog zouden doen wat ik wilde maar je hebt het nu eenmaal niet voor het kiezen. Zoals die vriend van TO het zegt, komt op mij over als een rechtstreekse afwijzing van je kind.
Ik ervaar in mijn omgeving eerder overdreven strenge opvoeders dan mensen die wat milder kijken naar kindergedrag. Dan staan moeders te kijven tegen hun 2-jarige ‘doe eens normaal!’, terwijl rondrennen door de Hema volstrekt normaal gedrag is voor een peuter. Ik had er zo een die je bij aanvang al moest beperken (in de wagen), omdat een terechtwijzing uitmondde in dramatisch krijsen en schoppen en ik dan zeker mijn zin niet zou krijgen. Toen ze groter werd, moest ik alert zijn voor overprikkeling, want als ze in bijv een wachtrij bij een pretpark zou schreeuwen of slaan, krijg je van omstanders adviezen over hoe je dat moet aanpakken.
Mija schreef op 27-04-2023 om 10:42:
[..]
Als de situatie met een kind je serieus tot wanhoop drijft, en dat komt nou eenmaal voor, dan kraam je er in emotie soms lelijke dingen uit. Dat kan ik wel inleven. Er zijn nou eenmaal situaties die echt veel beschadigender en onhanteerbaarder zijn dan iets minder gezond, meegaand en lief. Maar ik ben het tegelijkertijd helemaal met je eens dat het slachtoffergedrag van deze vader veel meer lijkt dan een opvlammende emotie en dat het hem bepaald niet siert. En dan druk ik me eufemistisch uit.
Zijn honden heeft hij wel zelf gekozen en daar neemt hij ook de verantwoordelijkheid niet voor. Het zit gewoon niet in zijn aard blijkbaar.
Bij het lezen van je verhaal gaan er bij mij inderdaad veel rode lampjes aan. Ik heb zelf 5 jaar lang het leven gedeeld van een man die 2 kinderen met gebruiksaanwijzingen hadden, een hond had aangeschaft voor de jongens (terwijl hij zelf al niet meer bij hun thuis woonde en de moeder tegen was) etc etc. Hij vond het ook normaal dat de hond bij ons kwam wonen toen zijn ex-vrouw het te veel werk vond omdat de kinderen groot werden en steeds minder thuis waren (ik had zelf ook een hond) en hij was zeer verontwaardigd dat ik zijn hond er niet “erbij” wou doen. Uit deze relatie ben ik uitgeput gekomen. Pick your battles.
Sini
Mija schreef op 27-04-2023 om 10:42:
[..]
Als de situatie met een kind je serieus tot wanhoop drijft, en dat komt nou eenmaal voor, dan kraam je er in emotie soms lelijke dingen uit. Dat kan ik wel inleven. Er zijn nou eenmaal situaties die echt veel beschadigender en onhanteerbaarder zijn dan iets minder gezond, meegaand en lief. Maar ik ben het tegelijkertijd helemaal met je eens dat het slachtoffergedrag van deze vader veel meer lijkt dan een opvlammende emotie en dat het hem bepaald niet siert. En dan druk ik me eufemistisch uit.
Nouja, zou je willen ruilen? Het verdient geen schoonheidsprijs maar dat is geen reden om de vader af te schieten. Een kind dat altijd (van jou) afhankelijk blijft, is natuurlijk zo vreselijk zwaar én eenzaam waar je je weg in moet zoeken zonder dat familie of vrienden je van advies kan voorzien..
Philou schreef op 27-04-2023 om 13:30:
[..]
Nouja, zou je willen ruilen? Het verdient geen schoonheidsprijs maar dat is geen reden om de vader af te schieten. Een kind dat altijd (van jou) afhankelijk blijft, is natuurlijk zo vreselijk zwaar én eenzaam waar je je weg in moet zoeken zonder dat familie of vrienden je van advies kan voorzien..
Nee ik zou zeker niet willen ruilen. Dat is precies wat ik bedoel: ik snap heel goed waarom die man zich bij momenten minder diplomatiek kan uitlaten en het er enorm zwaar mee heeft. Maar het is wel zijn kind. Hij zal moeten leren zijn verantwoordelijkheid te nemen en tegelijk eigen welzijn te behartigen en als dat betekent dat hij nog meer zaken moet loslaten dan is dat zo. Ik pleit zeker niet voor eindeloze zelfopoffering met een kind wat de boel kort en klein slaat. Maar langere tijd emotionele druk uitoefenen op je vriendin om haar grenzen te overschrijden onder vermelding van zijn tragische lot met deze dochter, dat vind ik echt wel destructief. Zowel naar het kind als naar zijn vriendin.
Het is ook het communicatiepatroon: zodra hij heeft losgelaten dat ze zich net zo verantwoordelijk moet voelen voor het kind als hij is, verschuift het conflict naar de honden. Hij blijft dus pushen dat zij het op de een of andere manier voor hem in orde moet maken. Ik snap dat hij het zwaar heeft, dat was mijn allereerste reactie. Maar zijn vriendin hoeft hem niet gelukkig te maken of te compenseren. Het is die hele dynamiek dat zij in de reddersrol gedrukt wordt, die mij wantrouwend maakt.
MMcGonagall schreef op 27-04-2023 om 12:13:
[..]
Oh maar ik heb ook wel gezegd dat ik ook eens kinderen wilden die na mild mopperen alsnog zouden doen wat ik wilde maar je hebt het nu eenmaal niet voor het kiezen. Zoals die vriend van TO het zegt, komt op mij over als een rechtstreekse afwijzing van je kind.
Ik ervaar in mijn omgeving eerder overdreven strenge opvoeders dan mensen die wat milder kijken naar kindergedrag. Dan staan moeders te kijven tegen hun 2-jarige ‘doe eens normaal!’, terwijl rondrennen door de Hema volstrekt normaal gedrag is voor een peuter. Ik had er zo een die je bij aanvang al moest beperken (in de wagen), omdat een terechtwijzing uitmondde in dramatisch krijsen en schoppen en ik dan zeker mijn zin niet zou krijgen. Toen ze groter werd, moest ik alert zijn voor overprikkeling, want als ze in bijv een wachtrij bij een pretpark zou schreeuwen of slaan, krijg je van omstanders adviezen over hoe je dat moet aanpakken.
Wat jij hier noemt, staat niet in verhouding tot wat TO beschrijft: “Zijn dochter heeft een behoorlijk agressieprobleem en slaat regelmatig het huis kort en klein, sloopt spullen, schreeuwt en krijst.” De politie is herhaaldelijk betrokken geweest, zegt TO, en het kind kon niet thuis blijven wonen. Ik ga er vanuit dat deze mensen al lange tijd onder enorme druk leven, op eieren hebben moeten lopen. Leven met agressie sloopt je. Het is volkomen logisch dat je dan op den duur heel slecht functioneert.
Dat is het enige wat me bij herlezing nog opvalt: er staat dat het kind sinds kort niet meer thuis woont. Moet er ook niet gewoon heel veel herstel en rust overheen gaan voordat die man zich weer een beetje mens voelt? Kan er niet op de een of andere manier op de time out knop geduwd worden, dat conflicten worden opgeschort tot hij weer wat beter kan functioneren? En dat hij daar dan hulp voor zoekt?
Mija schreef op 27-04-2023 om 14:38:
[..]
Nee ik zou zeker niet willen ruilen. Dat is precies wat ik bedoel: ik snap heel goed waarom die man zich bij momenten minder diplomatiek kan uitlaten en het er enorm zwaar mee heeft. Maar het is wel zijn kind. Hij zal moeten leren zijn verantwoordelijkheid te nemen en tegelijk eigen welzijn te behartigen en als dat betekent dat hij nog meer zaken moet loslaten dan is dat zo.
Ik vraag me af of het simpelweg op verantwoordelijkheid nemen aankomt.
Manisha-123
Van wie kwam eigenlijk de wens te gaan samenwonen? Niet dat het voor de huidige situatie wat uitmaakt, maar ik ben hier toch wel benieuwd naar.
Voor mij voelt het nl alsof het vanuit hem kwam en dat het een soort van of samenwonen of einde relatie zou zijn, maar ik kan er uiteraard totaal naast zitten.
