Relaties Relaties

Relaties

Zeepaardje

Zeepaardje

23-03-2019 om 23:30

Man lijkt eenzaam

Dag,

Ik wil iets delen, wat me momenteel erg hoog zit. Ik ben 20 jaar samen met mijn man. Hij heeft 1 vriend, die hij af en toe ziet (wonen ver bij elkaar vandaan). Verder heeft hij geen sociale contacten, naast het contact met collega's en familie.
Ons kringetje is de laatste jaren steeds kleiner geworden, we doen bijna nooit wat met andere stellen, worden hier ook niet (meer) voor gevraagd. Ik denk dat dit met hem te maken heeft, al weet ik dat natuurlijk niet zeker. Ik schaam me ook dat ik dit denk en opschrijf. Maar hij hangt er vaak maar een beetje bij, mensen stappen niet op hem af. Hij is vriendelijk, maar communicatief niet heel handig, je ziet en voelt zijn ongemakkelijkheid.
Al sinds wij elkaar kennen zit ik met samengeknepen billen op feestjes omdat ik me zorgen maak of hij zich wel redt/vermaakt. De laatste jaren liet ik dit wat meer los, omdat ik er toch niks aan kan veranderen en hij het ook vervelend vond dat ik hier mee zat. Maar de laatste feestjes die we bijwoonden vond hij echt zichtbaar niet leuk en had hij achteraf kritiek op de anderen (het ligt altijd aan hun), dat men niet geïnteresseerd is in hem, dat hij allerlei vragen stelt maar andersom nooit enz.
Wat ik vervelend vind is dat hij achteraf verwijten uit naar mij, dat ik hem niet zie staan en met iedereen praat behalve met hem. Wat ook wel klopt, want ik zie hem toch thuis elke dag? Ik heb het idee dat hij sociaal te veel op mij leunt, dat hij alleen mij nog heeft, naast zijn verre vriend en dat benauwt me. Maar ook doet het me verdriet en wil ik er voor hem zijn, wil ik de vriendschappen zijn die hij niet heeft. Het is heel dubbel.
Mijn man laat me verder gelukkig vrij, ik doe genoeg leuke dingen met vriendinnen. Maar ik weet dat hij soms teleurgesteld is als ik weg ga (wat niet vaak is, ik ben graag thuis).
Vandaag is mijn man gaan kijken naar een hockeywedstrijd van onze zoon. Tijdens het eten vroeg mijn zoon waarom mijn man niet bij de andere ouders was gaan staan. Mijn man antwoordde dat hij daar geen behoefte aan heeft, dat die ouders alleen maar met hun eigen kind pochen. Mijn zoon reageerde daar teleurgesteld op, was het hier niet mee eens. Ik ook niet en dit liet ik blijken wat mijn man zichtbaar kwetste. Hij gaf aan dat wij hem afwijzen om hoe/wie hij is. Dit kwam weer hard aan bij mijn zoon en mij.
Ik denk dat hij eenzaam is, maar dat hij zich groot houdt. Vanavond kwam ik er bij hem op terug en toen gaf hij aan dat hij een vriendschap in de buurt mist, om bijv. een keer een pilsje te gaan drinken in de kroeg.
Mijn hart doet pijn, ik wil hem helpen, want ik houd van hem. Maar een deel van mij kan het niet meer.

Ik ben benieuwd wat jullie van mijn verhaal vinden. Stel ik me aan, heb ik te hoge verwachtingen? Moet ik hem meer accepteren zoals hij is?


Matze

Matze

24-03-2019 om 00:48

Ik denk van alles wat

Ik zou je man, ondanks dat hij het wat rottig zijn strot laat verlaten, heel serieus nemen.
Ik ben er zelf zo eentje: ik heb er geen behoefte aan maar mis het ook.
Als ik mijn man liep en we kwamen mensen tegen, dan zeiden ze hoi Piet! En mij zagen ze niet.
Het gesprek ging altijd langs mij maar was nooit met mij. Als ik vragen stelde kreeg ik die niet terug. Ik hield het gesprek op gang en dat is dodelijk vermoeiend en ook redelijk vernederend als het niet gelijkwaardig is.

Mijn autistische echtgenoot was buiten de deur aangeleerd sociaal. Hij was de honing voor elke vrouw, dus hij zag mij ook niet en hielp me ook niet kort op gang. Dat snap ik dus echt van je man. Ook van jou dat jij t naar je zin hebt en je man overdag al ziet , maar zie het eens zo:
Hij worstelt en jij laat m verzuipen. Je hoeft er niet de hele tijd naast te zitten, maar even redden af en toe moet kunnen?

Ik kan trouwens heel onderhoudend zijn 1 op 1. Maar in een groep verzuip ik en ik eis geen aandacht op. Blijf een beetje brainstormen met hem, vraag wat hij nodig heeft.

En heel veel mensen zijn zoals je man zegt. De kunst is om daar een beetje doorheen te prikken.

Kaaskopje

Kaaskopje

24-03-2019 om 01:55

Hoe is je houding?

Ik neem het probleem serieus, dus denk niet dat ik er te gemakkelijk op reageer.

Matze, omdat jij meer uitlegt vanuit jezelf: je zegt dat een gesprek niet twee kanten op gaat, maar dat jij vooral het gesprek op gang moet houden en er niets terugkomt. Trekken aan een dood paard dus. Maar hoe is je houding bij zo'n gesprek? Als je er zelf écht geïnteresseerd bij staat, écht laat zien dat je luistert en een geanimeerd gesprek weet te voeren, dan moet de ander toch echt een zak hooi zijn als die totaal niets terug doet. Dus kijk eens goed of je houding tijdens zo'n gesprek niet iets anders uitstraalt dan wat je eigenlijk zou willen.

Ik vind je advies aan Zeepaardje wel goed: af en toe haar man redden als hij er zo verloren bij staat. Als je je al zo akelig voelt en je partner kijkt totaal niet naar je om, wordt het wel een erg deprimerende boel.

Zeepaardje: het is natuurlijk sneu dat je man iemand in de buurt mist. Ik herken dat wel, ik mis dat ook wel een beetje. Inderdaad voor zomaar eens een kop koffie en een babbeltje. Maar net als je man, kan een ander dat niet voor mij oplossen. Ik zou zelf meer mijn best kunnen doen en je man ook. Je kunt hem wel stimuleren om eens naar een wijkcentrum te gaan bijvoorbeeld. Je zou een keer samen kunnen gaan en wie weet vind je man het dan leuk om daar ook alleen heen te gaan.

Miekemieke

Miekemieke

24-03-2019 om 08:50

je man is volwassen

Het is zijn probleem, je kunt een klankbord voor hem zijn en er met hem over praten maar hij zal het toch echt zelf moeten en willen oplossen.

Zeepaardje

Zeepaardje

24-03-2019 om 11:20

Eigen verantwoordelijkheid nemen

Omdat ik het hem diep van binnen misschien kwalijk neem, is mijn houding tijdens feestjes (die we dus niet vaak meer hebben) veranderd en trek ik mijn eigen plan. Dat was voorheen niet. Zijn verwijten achteraf zijn iets ook van de laatste tijd. Het klopt dat ik minder solidair met hem ben, ik ben het gewoon zo zat. Ik laat hem in de steek en dat verdient geen schoonheidsprijs.

Zoals Miekemieke zegt; ik vind eigenlijk dat hij er zelf wat aan zou moeten doen, heb al vaak genoeg ideeën geopperd. Maar hij doet er uiteindelijk niks mee en kruipt alleen maar verder in zijn schulp. Ik vind hem vermijdend en initiatiefloos en dat irriteert me. Ik ben bang dat hij in een soort kluizenaar verandert als dit zo doorgaat.

Matze, jouw beschrijving is exact zoals het bij ons gaat. Het is alsof hij niet gezien wordt, wat ervoor zorgt dat hij geneigd is om mensen achteraf te bekritiseren. Ik begrijp het (want ik ken dat gevoel ook heus wel, bij mij gaat ook niet alles vanzelf) maar vind het zo jammer dat hij niet kijkt wat hij er zelf aan zou kunnen doen. Het is zo makkelijk om het altijd bij de ander neer te leggen.

Kaaskopje, dit is eigenlijk wat jij ook schrijft; je zou er best wat meer aan kunnen doen (zonder het altijd bij de ander neer te leggen), maar doet het niet. Waar zit hem dat dan in?

Matze

Matze

24-03-2019 om 13:00

Kaaskopje/Zeepaardje

"Maar hoe is je houding bij zo'n gesprek? Als je er zelf écht geïnteresseerd bij staat, écht laat zien dat je luistert en een geanimeerd gesprek weet te voeren, dan moet de ander toch echt een zak hooi zijn als die totaal niets terug doet."

Ik heb een beroep waarbij ik met mensen werk, gesprekstechnieken gebruik en dat gaat prima, evenals met mijn vriendinnen; ik ben verre van wereldvreemd🙂. Ik weet me in gezelschap prima te gedragen, maar zodra ik een , door jou zo genoemde, zak hooi tegen kom, ben ik er sinds ik 50 ben heel snel klaar mee. Ik vind het onbeleefd.

Zeepaardje jij hebt last van de last van je man. Mijn man was altijd overal, behalve bij mij. Jullie stevenen af op iets dat je uit elkaar gaat drijven.
Vraag wat hij nodig heeft, kom terug op afgesproken zaken, aarzel niet om hulp in te roepen en bespreek wat zijn voorwaardes zijn om er open voor te staan. Loop niet bij hem weg, maar probeer hem te helpen. Het voelt echt vernederend als mensen aan het eind van een feestje zelfs je naam niet meer weten.

juf Ank

juf Ank

24-03-2019 om 13:08

zeepaardje

Dat jouw houding veranderd is, is juist goed. Nu wordt hij meer geconfronteerd met het feit dat hij zelf geen moeite doet om contact te leggen maar steeds als een zeurend kind bij jou blijft en op jou leunt.
Zoals je het voorheen deed heeft het nooit iets opgeleverd toch? Daar help je hem niet mee dus. Goede conclusie om het nu anders te doen.
Het is zijn eigen verantwoordelijkheid. Iedereeen komt op een feestje om het gezellig te hebben met elkaar dus hij mag zelf ook een beetje zijn best doen en als het niet lukt is dat niet jouw schuld. Wel is het begrijpelijk dat het hem erg opvalt en steekt dat het jou wel lukt en mensen meer naar jou toe trekken. Maar...dat is waarschijnlijk precies de reden waarom jullie ooit op elkaar vielen; jullie vullen elkaar aan op dit gebied. Misschien kun je het daar eens over hebben met hem.

Kun je hem niet stimuleren om op een structurele manier iets aan zijn onderontwikkelde kant te gaan doen? Of kan hij niet zelf op een bepaalde club gaan, iets over een hobby zodat hij indirect leert, via de gezamenlijke belangstelling, contact te leggen?

Dannie

Dannie

24-03-2019 om 13:26

Waarom?

Waarom gaan jullie samen haar feestjes?
Jij amuseert je blijkbaar prima, behalve dan dat hij erbij is
En wat voegt het voor hem toe? Hij vindt het toch niet leuk?

Leven is veel te kort mi om steeds maar dingen te doen die je helemaal niet leuk vindt. Om... ja, waarom eigenlijk? Omdat het erbij hoort? Nu eenmaal 'moet'?

Verder heb ik laatst de vraag van een kennis gehad waar ik zo nu en dan prettig mee afspreek om eens met partners af te spreken. Overduidelijk omdat ze haar man graag 'aan de man' wilde brengen. Nou, daar heb ik vriendelijk voor bedankt.
Voelde ook best ongemakkelijk, dat volwassen vrouw dat voor volwassen man wilde regelen.

Verder ben ik zelf ook niet zo sociaal en mis ik echt wel goede vrienden. Maarja, mijn partner kan me hierin echt niet helpen.

Hobby

Heeft je man een hobby of interesse waar hij contacten mee op kan doen. Misschien is het voor hem makkelijker om met mensen te praten over een gezamenlijke interesse ipv gebabbel over het weer, het gepoch met kinderen en andere smalltalk. Het gaat dan geleidelijk. Ik zou dat stimuleren. Wellicht ken je iemand die die hobby uitoefent bij een vereniging. Nodig die eens uit voor een avondje en begin er over. Mijn man zag zijn vriendenclub uit elkaar vallen door verhuizing, gezinnen etc. Hij heeft na 10 jaar chagrijnig op de bank zitten, zijn muziekinstrument weer opgepakt en is bij de fanfare gegaan. En is daar nu elke vrijdagavond voor repetities en een biertje (of meer) na afloop. Kwam hij eerst braaf om half 11 thuis (repetitie duurt tot 10), tegenwoordig is het eerder 12 uur, half 1.

Miekemieke

Miekemieke

24-03-2019 om 14:06

Hobby

Als Zeepaardje haar man zou stimuleren om zijn eventuele hobby in verenigingsverband te gaan uitoefenen dan zal hij haar waarschijnlijk vragen om mee te gaan anders is het niet gezellig.
Ze kan dan een paar keer mee gaan om te kijken hoe het gaat, als het goed gaat halverwege vertrekken. Bij ophalen aan de trainer vragen of het allemaal goed is gegaan en dan voortaan alleen laten gaan. : - (

Mijntje

Mijntje

24-03-2019 om 14:38

"Stel ik me aan, heb ik te hoge verwachtingen? Moet ik hem meer accepteren zoals hij is?"
Hier zou ik twee keer ja op antwoorden Het kan natuurlijk best zo dat 'het ligt aan hun' gewoon betekent dat hij die mensen niet leuk vindt. Dat mag toch? Je kan nu eenmaal niet iedereen leuk vinden. Misschien zijn jullie wat uit elkaar gegroeid wat dat betreft.
Ik vind het eerder zorgelijk dat jij je om hem schaamt. Zie je hem dan niet teveel door ogen van anderen, vind jij hem zelf nog wel leuk?
Maargoed: je hebt het er met hem over, dat je 'bang' bent dat hij zich eenzaam voelt. Je kan hem suggesties geven, maar je kan dit probleem, voor zover het echt een probleem is voor hem, niet oplossen.
En het idee van Miekeeieke om dit te doen: "..Ze kan dan een paar keer mee gaan om te kijken hoe het gaat, als het goed gaat halverwege vertrekken. Bij ophalen aan de trainer vragen of het allemaal goed is gegaan en dan voortaan alleen laten gaan. : - ("
Ik hoop dat dit een grapje is, maar als je je man behandelt als kleuter lijkt me dat toch wel funest voor je relatie.
Mijn man is ook geen man van veel vrienden, maar ik zie dit niet als een probleem en al helemaal niet mijn probleem. Als ik hierover iets zou posten zou ik wel een probleem hebben denk ik

Enige herkenning

Zeepaardje, ik herken wel wat je noemt bij mij en mijn man. Hij is ook meer op zichzelf en op mij gericht (had vroeger ook moeite mee als ik zelf iets ging ondernemen, en houdt zich afzijdig op feestjes) en ik ben ook gericht op vriendschappen en dingen ondernemen. Ik herken ook wat dat met je relatie kan doen als je verschillende behoeften hier in hebt. Ik denk dat je dergelijke verschillen prima zou moeten kunnen accepteren in een relatie, zolang ze jou niet teveel negatief beïnvloeden, maar zo klinkt het nu wel?

Mijntje, je zegt: “Mijn man is ook geen man van veel vrienden, maar ik zie dit niet als een probleem en al helemaal niet mijn probleem. Als ik hierover iets zou posten zou ik wel een probleem hebben denk ik

Niet veel vrienden hebben, hoeft niet perse een probleem te zijn, maar Zeepaardje geeft aan dat haar man erg op haar leunt. Als zij iets onderneemt, laat hij merken dat hij het niet fijn vindt dat ze weggaat. Ook op feestjes leunt hij erg op haar. Ik kan mij voorstellen dat dit het grootste probleem is, want haar wereld wordt hier kleiner van. Als ze alleen weggaat is het niet goed, als ze samen weggaan is het ook niet goed (want moet zij hem ondersteunen). Zij wordt dus meegetrokken in zijn onzekerheid/minder behoefte aan contact met anderen.

Als zeepaardjes’ man weinig vrienden heeft, maar wel eigen activiteiten heeft of tenminste de eigen activiteiten van zijn vrouw steunt of aanmoedigt, is dit heel anders.

Ik denk dat het goed is om hier eens samen het gesprek aan te gaan, Zeepaardje, waar jullie beiden jullie behoeften kunnen aangeven. Misschien kunnen jullie dan oplossingen bedenken die voor jullie samen werken.
Bijvoorbeeld: jij gaat af en toe zonder hem naar feestjes als hij niet mee wil, hij kan aangeven hoe je hem kunt ondersteunen bij de feestjes waar je wel samen heen gaat, en je kunt bespreken welke behoeften jullie beiden hebben om activiteiten zonder elkaar te ondernemen en hoe je elkaar daarin kunt stimuleren?

Dus nee, niet accepteren, zeker niet omdat hij ook aangeeft behoefte te hebben aan een vriendschap in de buurt. Maar samen zoeken naar een nieuwe vorm voor hoe jullie hiermee on kunnen gaan

Groeten, Kaatjecato

Zeepaardje

Zeepaardje

24-03-2019 om 18:33

Nog een reactie

Mijntje; je vraagt of ik mijn man nog wel leuk vind. Toen ik dit las moest ik even slikken. Want soms twijfel ik hier inderdaad aan. Omdat ik hem niet wil afvallen naar anderen, bespreek ik dit met niemand in mijn direct omgeving. Het nadeel is dat het dan in mijn hoofd ontzettend groot kan worden en ik opeens aan alles twijfel. Maar gelukkig staan hier genoeg warme gevoelens tegenover, ik houd ontzettend van deze vent en zoals juf Ank al opperde is zijn rustige karakter inderdaad datgene waar ik ooit op viel en waar ik me prettig bij voel.

Kaatjecato; je benoemt het precies zoals ik het voel. Al zou ik het soms anders willen zien, ik accepteer het dat hij op sociaal gebied anders is dan ik. Maar het leunen op mij, dat benauwt me inmiddels. Ik vind dat hij op mij moet kunnen leunen, ik wil er ook voor hem zijn. Maar het feit dat ik de enige ben waarop hij leunt, dát voelt niet fijn.

Ik ben blij met jullie reacties, het helpt me relativeren.

Evenzo

Evenzo

24-03-2019 om 18:46

Deels herkenning

Het specifieke in de sociale contacten speelt hier niet. Maar ik merk wel dat onze grondhouding heel anders is. Als je uitgaat van de freeze, flight , fight basis dan ben ik fight en man is freeze. Dit was altijd zo maar we hadden er nooit last van.
Nu zijn er wat dingen die spelen en wordt dit uitvergroot. Het zorgt ervoor dat ik in de kern het heel lastig vind hem echt te b3vrijpen. Ik kan een end meevoelen maar echt inleven is lastig. Soms irriteert dat en denk ik: man man schop onder je kont! Maar dat werkt natuurlijk niet.
Kan het met zoiets te maken hebben?
Het besef dat dit nu eenmaal zo is hier helpt wel het te laten en meer bij hem te laten.
Eventueel zou je het met mensen dichtbij nog wel aan kunnen zwengelen: joh waarom spreken we nooit meer met ons 4en af?
En bv bij hockey hem laten rijden zonder jou. Of samen gaan kijken en dan wel bij anderen staan. Verder is jouw rol best beperkt denk ik....

Wilgenkatje

Wilgenkatje

24-03-2019 om 19:36

Tja, feestjes

Hij is niet zo van de feestjes. En als jij hem laat zwemmen, voelt hij zich helemaal verloren.
Dat hij bij een hockeywedstrijd niet bij andere ouders gaat staan snap ik best. Die mensen hebben hun contacten al en als je niet zo best in small talk bent, is het een lastige situatie. Laat je zoon het waarderen dat hij komt kijken!

Dat de situatie je ergert snap ik Zeepaardje. Toch lijkt het me zinloos hem te willen laten veranderen. Tenzij hij inderdaad een hobby in verenigingsverband zou willen hebben. Muziek, zingen, bridge, modelbouw, badminton, whatever.

Vraag niet van hem leuk te vinden wat jij leuk vindt. Ga met vriendinnen naar een feestje. En doe samen met hem dingen die jullie samen kunnen waarderen.

Ik vind feestjes en dat soort gelegenheden ook wat lastig. Mijn man liet me ook geregeld ‘zwemmen’ en dat vond ik bar vervelend, zeker omdat hij volop met anderen kletst en dat dan ontspannend vindt. En leuk en informatief. Ik vind het inspannend en vaak lastig. Initiatief nemen is een drempel. Voor mij tenminste wel. Ik vind hapjes serveren en afwassen fijner dan converseren

Zeepaardje

Zeepaardje

24-03-2019 om 19:53

Wilgenkatje

De ouders die langs het hockeyveld staan, zijn mensen die we al lang kennen. Onze zoon speelt al jaren in een ongeveer hetzelfde team, het zijn dus geen onbekenden van hem. En zijn opmerking dat men pocht met zijn/haar zoon.. tja, ik vind dat dit reuze meevalt.
Als we samen naar een wedstrijd gaan kijken, maken we (ik neem dan wel het voortouw) wel altijd even een praatje. De ene keer meer dan de andere keer.
Ik vind het zelf toch een beetje vreemd dat hij dan wanneer ik er niet bij is in zijn eentje ergens anders gaat staan. Juist omdat het bekend terrein is.

Onze zoon waardeert het zeker dat hij komt kijken. Ik heb er met hem achteraf (na ons gesprekje aan tafel) over gesproken. De reden dat hij er een opmerking naar zijn vader over maakte, was dat hij het rot vond om hem zo alleen te zien staan. Hij had het idee dat hij het gezelliger zou hebben als hij zich niet zo afzonderde.
Mijn zoon lijkt in dit opzicht ook best op zijn vader en herkent de ongemakkelijkheid, het sociale gaat bij hem ook niet vanzelf. Maar hij heeft zichzelf inmiddels de nodige vaardigheden aangeleerd, waardoor hij zich gelukkig goed kan redden.

Miekemieke

Miekemieke

24-03-2019 om 20:06

Tja

Jij vind dat het meevalt met het gepoch maar je man niet. Nou laat hem lekker, uiteindelijk gaat het om de wedstrijd van je zoon. Dan maar geen leuke gezellige foto van 'wat ben ik leuk met andere ouders' op facebook, instagram etc.

Zeepaardje

Zeepaardje

24-03-2019 om 20:53

Miekemieke

Ik weet niet of ik me nu aangesproken moet voelen, maar mezelf of ons profileren op social media is in de verste verte niet waar ik naar streef. Ik hoop niet dat ik die indruk wek met mijn verhaal.

Evenzo

Evenzo

24-03-2019 om 21:05

Sabotage

De ander afkraken of bekritiseren (gepoch) is een bekende sabotage techniek om daarmee je eigen tekortkoming of angst te verdoezelen. Het ligt aan de ander. Ik ben niet eenzaam, zij zijn gewoon stom.
Heb je het op die manier al eens besproken met hem? Want onbewuste sabotage doet iemand bij angst en ongemak. In veranderingsprocessen binnen bedrijven niet anders. Is menselijk en niks mis mee. Wel handig als je het uiteindelijk wel bij jezelf kan erkennen. Dan ontstaat er ruimte. Anders alleen ongemak en irritatie en negativiteit.....

Andersom

Heel herkenbaar. Bij ons is het andersom, mijn man is de meer sociale persoon en ik ben slechts degene die bij hem hoort. Het voorbeeld van Matze, dat mijn man wordt aangesproken en ik word genegeerd, herken ik heel erg. Ik ben dan ook geneigd om achteraf te bekritiseren, omdat ik me gekwetst voel. Maar ik realiseer me ook heel goed dat ik daarin ook een rol heb. Ik begrijp dat mijn man wordt benaderd omdat hij van zichzelf spontaan is. Terwijl ik wel graag zou willen maar het lukt niet. Mensen merken die ongemakkelijkheid op en voelen zich er zelf ook ongemakkelijk bij. Inmiddels ben ik zo ver dat ik me erbij neer heb gelegd. Soms blijft zo’n bekende dan even met mijn man praten en loop ik een stukje door om dan op hem te wachten. Dat is niet de goede techniek, want zo kom ik nog afstandelijker over. Maar er een beetje zwijgend bij staan vind ik pijnlijk en als ik geïnteresseerd een vraag stel en die word genegeerd, vind ik dat helemaal vernederend. Ik kan dan echt verdrietig worden, maar het is zoals het is.

Ook dat je man apart gaat staan bij het hockeyveld omdat de mensen hem niet aanspreken. Eerlijk gezegd vraag ik me dat af. Ik zou zelf ook apart gaan staan omdat ik denk dat die mensen niet op mij zitten te wachten. Dat er al groepjes gevormd zijn mag ik mezelf ook graag wijsmaken, maar is natuurlijk onzin. Wanneer je sociaal een beetje handig bent, klets je gewoon mee. Het is meer dat als je daar onhandig in bent, mensen niet altijd zin hebben om jou daarbij te helpen… zeker niet wanneer ze zelf tussen bekenden staan. Dan sta ik liever alleen dan de pijnlijke situatie ervaren dat ik word genegeerd of niet word betrokken in zo’n gezelligheidspraatje.

Op feestjes ben ik altijd de ‘partner van’. Zo ligt het nu eenmaal. Zeepaardje, als je schrijft dat je man geen vrienden heeft, dan heb ik vast goed gegokt dat jij nooit mee hoeft naar een feestje via een vriend of kennis van je man? Dat betekent dus dat jij altijd de bindende factor bent van degene die het feestje geeft en je man altijd de moeilijkere positie heeft als aanhang… Feestjes eindigen voor mij altijd verdrietig. Ik voel me in de steek gelaten door mijn vriend, die op me let, maar ook al vergeet hij me 10 minuten, dan is er nog genoeg tijd om me verloren te voelen. Ik kan met jaloezie kijken hoe anderen handig aanhaken bij een gesprek, maar mij lukt het niet. Soms ga ik awkward ergens bij staan en probeer te luisteren waar het over gaat om dan aan te haken – en verdomd als ’t niet waar is, dan gaat het over iets persoonlijks en is het niet gepast dat ik meeluister!

Ik worstel hier ook vreselijk mee. Voor mij is de keus tussen twee kwaden: meegaan of niet meegaan. Ga ik mee, dan heb ik geen ontspannen avond. Blijf ik thuis, dan zit ik alleen op zaterdagavond. Ik steek niet onder stoelen of banken dat ik dat niet leuk vind, maar daar blijft het wel bij. Dat kan ook niet anders. Mijn man vindt het jammer dat ik niet meega, maar dat hij dan een keer voor mij zoiets overslaat is niet aan de orde.

Wat ik ervan vind laat zich dus wel raden… je vindt hem vermijdend en inititaitiefloos en dat snap ik vanuit jouw kant gezien. Maar probeer je toch in hem te verplaatsen. Mij helpt het om kleinschalige clubjes te zoeken (boekenclub in mijn geval). Dat is fijn, gelijkgestemden… en het is waarschijnlijk ook zo dat je man maar weinig nodig heeft (veel tijd alleen nodig heeft)… en natuurlijk: jou! Dat laatste is vast wat ooit zo aantrekkelijk was maar je nu begint te benauwen. Zeker voor iemand die zelf een druk programma heeft, is het fijn dat de rustige partner er altijd is wanneer jij tijd hebt.

Zeepaardje

Zeepaardje

24-03-2019 om 22:02

Leanne

Zoals jij jezelf beschrijft, de gedachten die je hebt, de afwegingen die je maakt, ik denk inderdaad dat het zo ongeveer voor mijn man werkt. En als ik jouw verhaal zo teruglees kan ik me indenken hoe akelig dat moet voelen en hoe lastig het moet zijn om dit te veranderen. Helemaal als je merkt dat je geliefde bepaalde verwachtingen heeft...

Misschien een gekke vraag, maar heb jij (of een van de anderen die zich in mijn man herkent) nooit overwogen om jezelf deze vaardigheden op de een of andere manier aan te leren, bijv. door een cursus of begeleiding door een coach? Ik kan me voorstellen dat dit je zelfvertrouwen vergroot. Het wordt bij kinderen gedaan, maar waarom eigenlijk niet bij volwassenen?

Zeepaardje

... Ik denk dat het één van de hardnekkigste patronen is om te veranderen. Een slecht zelfbeeld, je bent wat je denkt... je hebt jouw gedachten tot de waarheid gemaakt. En om daar vanaf te stappen, dat is vreselijk moeilijk. De basis is in je jeugd al gelegd. Komt je man uit een gecompliceerde thuissituatie? Dan zou dat veel verklaren. Ik kom uit een afstandelijk gezin waar buitensluiting en publieke vernedering een normale strafmethode was. Als volwassene kun je dat allang niet meer als excuus aanvoeren, maar dan moet je er nog wel stappen in kunnen en willen zetten... Zou jouw man ervoor open staan om hulp te zoeken, of zou hij dat dan vooral doen om jou tevreden te stellen?

Ik heb heel veel gedaan, sinds m'n 25e. Verschillende psychologen. Een tijdje anti-depressiva om de sociale angst te onderdrukken. Een coachingstraject. Een assertiviteitstraining. Ik lees nog steeds veel zelfhulpboeken. Het inzicht is er dan ook wel. In mijn geval maakt dat soms dat ik mezelf helemaal onmachtig voel, want achteraf kan ik precies analyseren wat er gebeurt... alleen op het moment zelf niet, dan is er teveel angst (voor afwijzing, voor vernedering)... Terwijl je juist succeservaringen nodig hebt, díe vergroten dat zelfvertrouwen. Ik snap dat zelf ook niet, hoe het kan dat het zo hardnekkig is. Want ik ben nu midden veertig en onafhankelijk. Je zou zeggen dat je dan inmiddels niet meer bang hoeft te zijn voor wat anderen van je vinden.

Ad Hombre

Ad Hombre

25-03-2019 om 07:43

Zeepaardje

Je zou willen dat mensen in een relatie elkaar hielpen in plaats van elkaar keihard af te rekenen op elkaars tekortkomingen. We hebben allemaal wel wat tenslotte.

Blijkbaar heeft je zoon met je man te doen op dit gebied. Hoe zou hij het vinden als je hem ook nog eens aan de kant zette omdat hij 'niet sociaal genoeg' is?

Jasmijn

Jasmijn

25-03-2019 om 09:58

Gesprek beginnen

Maar ja, bij de laatste feestjes die Zeepaardje bijwoonde vond hij het zichtbaar niet leuk en gaat dan ook nog achteraf kritiek op anderen geven, maar daar kan Zeepaardje toch ook niets aan doen? Sterker nog, waarschijnlijk heeft Zeepaardje die kritiek niet op anderen, want anders zou ze het zelf ook gemerkt moeten hebben,dat niemand in haar geïnteresseerd is en dat Zeepaardje iedereen vragen stelt, maar nooit andersom.
Man van Zeepaardje mist denk ik echt bepaalde vaardigheden om een gesprek op gang te brengen. Ik ben ook wel eens op een feestje geweest waar het moeizamer ging, dus ik weet dat dat lastiger is, want met die mensen heb ik denk ik een mindere klik, en vervolgens weet ik dan ook niet goed waar ik het eens over zou moeten hebben. Maar vaak door het stellen van een vraag (mensen vinden het altijd leuk om over zichzelf te praten) kom ik soms ineens een aanknopingspunt tegen waar ik dan ook iets over mijzelf kan vertellen. Ik denk dat man van Zeepaardje dat niet doet? Gewoon ongedeerd over jezelf gaan babbelen haha

Ik bedoel natuurlijk dat je dan was écht een gesprek krijgt, dan weet de ander weer iets over jou en dan vraag je weer wat terug enz enz.
Het zou inderdaad leuk zijn als je daar een soort workshop of les in zou kunnen krijgen, want ik neem aan dat de man van Zeepaardje toch echt wel iets te melden heeft? Alleen komt het er niet zo uit, omdat de mensen om hem heen op een andere manier converseren, meer prietpraat en dan kom je soms ineens op een goed onderwerp uit.

Ik heb een vriendin die ook last heeft van prietpraat, dat kan ze niet. Ze zegt dat zij ook wel eens op feestjes heeft rondgedwaald en gewoon niet aan de praat kwam bij mensen. Dan ging ze maar in een hoekje in een magazine bladeren, probeerde nog eens bij de gastvrouw een praatje te doen (de enige die ze goed kent) maar ja, zij heeft het druk en dan loopt ze met haar ziel onder haar armen. Als ze op een feestje bij mij is gaat het nu iets beter, omdat ze meer mensen beter kent, maar ik heb wel eens een feestje gehad met meer, wat onbekendere gasten en toen is ze gaan helpen met hapjes en drankjes, dan heeft ze toch contact met het rondbrengen en vindt ze dat fijner dan proberen een gesprek aan te knopen.

Ik heb zakelijk gezien, dagelijks mensen over de vloer die ik totaal niet ken,dus inmiddels ben ik wel bedreven in babbelen over niets bijzonders (net als kappers, die zijn daar ook keien in) Maar ja, dat heb ik in de jaren moeten leren, ik heb ook echt wel eens niets te vertellen, maar dan ga ik maar een rondje lopen, even naar de wc, drankje pakken en op een andere plek in de ruimte staan en daar kom ik dan meestal wel weer iemand tegen.

Maar google eens met deze woorden: "aanknopingspunten gesprek beginnen" dan kom je allerlei pagina's tegen met tips, misschien kan hij zich daar eens in verdiepen? Kijken of het volgende keer lukt (als hij er open voor staat)

Mijntje

Mijntje

25-03-2019 om 10:24

mist niks

Man van Zeepaardje mist niet bepaalde vaardigheden, man van Zeepaardje vindt die mensen niet zo leuk die Zeepaardje wel leuk vindt.
Ik herken onszelf hierin, het voordeel is dat zowel mijn man er hetzelfde over denken
Het is best lastig om echt gelijkgestemden te vinden. Niet iedereen houdt van oppervlakkige gesprekjes. Het is niet een kwestie van niet kunnen, maar niet willen.
Ga hem vooral niet opvoeden hoe gesprekjes te voeren maar hoe hij iemand kan vinden die hij wel leuk vindt, mogelijk oud studiegenoten eens opzoeken, ik noem maar wat.

En hij is leuk zoals hij is. Geef mij maar een bromtor die gewoon eerlijk is dan iemand die meedoet met de meute.

Wat mist

Vriendschappen beginnen nu eenmaal met prietpraat, dat is het punt. Wanneer je daar niet van houdt of het niet kan, dan kom je nooit op dat hogere niveau waar je diep van binnen naar verlangt. Ik kan natuurlijk niet voor Zeepaardjes man praten, misschien kan hij wel heel goed een prietpraat gesprek voeren met een ander type mensen dan die hij normaliter op Zeepaardjes feestjes tegenkomt.

De meeste mensen gaan voor gemak en willen een gewoon een gezellige tijd op een feestje, geen moeizaam gedoe. Ik vind het zelf moeilijk dat je inwisselbaar bent, dat mensen bij wijze van spreken over je schouder kijken of ze iemand zien binnenkomen die ze leuker lijkt. Anderen stellen zich ten doel om iedereen te spreken en fladderen daarom van de een naar de ander, dat vind ik ook zo onrustig. Daarom is het misschien een idee Zeepaardje, om met een vriendin + partner af te spreken, wellicht dat het in zo'n 4-persoons setting makkelijker voor hem is?

Dannie

Dannie

25-03-2019 om 11:24

Precies! Laat!

Het gaat niet (alleen) om vaardigheden.
(ik heb die vaardigheden ook best wel, moet ze beroepshalve aanspreken en dan doe ik dat) maar ook om wensen en behoeften.
Sommige mensen varen wel op veel (oppervlakkige) contacten en krijgen er energie van. Andere mensen kost het juist een hoop, vinden het niet leuk en het kost ze energie.

Lekker laten gaan!
We willen niet allemaal hetzelfde en kunnen niet allemaal hetzelfde.
Ik zou dus erg graag een paar goede vrienden willen hebben. (heb wel vrienden maar zou er meer mee willen)
Maar prietpraat op feestjes kan de behoefte aan goede vrienden niet vervangen, heeft niets met elkaar te maken.

En soms ben ik in een andere bui en dan vind ik een feestje (of bij iemand gaan staan op sportveld) wel leuk en gezellig.
Maar als ik dat niet doe is dat NIET zielig.

Ben ooit een keer alleen op vakantie gegaan en het zware eraan vond ik dat zoveel mensen die ik tegenkwam me zielig vonden...
Ik snap dat ook echt niet.

Jasmijn

Jasmijn

25-03-2019 om 11:38

oppervlakkig

Op feestjes beginnen de gesprekken inderdaad oppervlakkig, prietpraat dus, maar dat is echt niet het hele feestje lang, dan doe je mensen te kort. Op feestjes is het echt alles door elkaar. Soms kom ik iemand tegen die echt alleen maar onzin uitkraamt en grapjes maakt die niet de mijne zijn, hup dan schuif ik door naar iemand anders, maar regelmatig kom ik echt leuke nieuwe mensen tegen die na de prietpraat van de eerste paar minuten echt wel wat interessants te melden hebben. Eigenlijk is dat bij ieder feestje wel met een paar mensen. Met de een praat je een kwartier en met de ander wat korter, maar het zijn dan leuke gesprekken en als je die mensen op een volgend feestje weer eens ziet,dan heb je meteen weer wat aanknopingspunten. Maar ja, het begint niet meteen de diepte in nee.
Bij voetbal had ik dat ook wel, ik had een enorme hekel aan het kijken langs de lijn, maar toch kom je dan een paar gelijkgestemden tegen die even met je meemopperen over het weer en komen er toch gezellige gesprekjes naar boven. Opscheppers heb je overal en de lijn is lang genoeg, dus als ik naast zo iemand sta dan schuif ik snel door naar een ander, mensen genoeg. En samen staan zonder te kletsen is toch ook prima, je kunt in ieder geval wel samen juichen bij een doelpunt of balen bij een tegendoelpunt.
Het punt is dat Zeepaardje het laat gaan, hij moet zelf maar zijn plan trekken,maar dat vindt haar partner niet leuk. Of hij moet gewoon niet meer meegaan naar feestjes? Of korter gaan, of juist wat later komen?

Marije

Marije

25-03-2019 om 11:51

Mijntje

"En hij is leuk zoals hij is. Geef mij maar een bromtor die gewoon eerlijk is dan iemand die meedoet met de meute." Jahaa, dat vind ik ook. Maar man van TS verwijt haar dat zij dan wel met anderen praat. Kijk en dat vind ik dan weer niet fair: als je zelf geen zin hebt in sociale contacten, okay, maar verplicht niet je gade ook in isolement te gaan.

Mijntje

Mijntje

25-03-2019 om 12:08

marije

Ze kan echt niet van hem verwachten dat hij op het hockeyveld lekker gaat socializen. Ze moet gewoon die verwachtingen ("hoe zij het doet zo moet het") laten varen. Van deze druk wordt hij chagrijnig. Tenminste dat is hoe ik het lees: zij laat hem weten dat het niet goed is je afzijdig te houden. Ze schaamt zich er ook min of meer voor.
Volgens mij snappen ze elkaar helemaal niet. Daar kunnen ze het beter met elkaar over hebben; hij zou haar vrij moeten laten en zij hem niet veroordelen. Maar zij kan zijn eenzaamheid (die er blijkbaar wel is) natuurlijk ook niet oplossen.
Het is natuurlijk helemaal prima dat zij wel naar de feestjes gaat waar ze naar toe wil gaan.

Matze

Matze

25-03-2019 om 12:12

Symptoom

Probeer het daadwerkelijke probleem op te lossen als je nog van hem houdt.
Verder komen feestjes nu ook weer niet zo vaak voor dat je er voor naar de feestschool moet toch?

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.