Mijn man kijkt niet naar me om
Mijn man en ik zitten in een lang huwelijk. Al jaren kijkt hij niet naar me om. Geen aanraking, geen 'wat zie je er mooi uit', geen intimiteit. Niks. Al heel vaak besproken, hij erkent ook dat het zo is, dat het aan hem ligt en verder gebeurt er niets. Er komt helemaal niets. Ook als ik geen initiatief toon, vind hij het prima. Ik ben al jaren op het niveau niet meer proberen want ik word toch afgewezen en hoef ook niks te verwachten als ik niks probeer.
Op praktisch gebied is het prima, hij doet veel in de huishouding, werkt, helpt met de kinderen. We kunnen het ook wel gezellig hebben. Als vrienden of broer zus.
Maar ik voel me zo alleen. En emotioneel verlaten. We hebben het op zich prima, praktisch, dit maakt het ook zo lastig om te bedenken of ik nu te behoeftig ben of al helemaal gewend ben aan een situatie waar ik geen genoegen mee zou hoeven te nemen...
Stiekem denk ik na over hoe het ook kan, maar de ideale wereld bestaat natuurlijk ook niet.
Hebben jullie tips/ hoe bekijken jullie bovenstaande?
Hallo Nina, wat naar voor je dat je je eenzaam voelt in je relatie. En dat je je afvraagt wat deze vorm van relatie je kost of brengt. Zou het een optie zijn om met een praktijkondersteuner te gaan praten? Zodat je helder krijgt wat je vindt, wil en wat je wil veranderen. Als jij niet gaat bewegen verandert er niets. Hoe zie jij je leven over 10 jaar? Wat voel je daarbij?
Heb je wel eens serieus met je man gesproken over jullie relatie. Hij vindt het wel best schrijf je. Ook als je zegt dat je jezelf eenzaam voelt in jullie huwelijk en dat niet meer wil?
Poeh, wat een reacties. Het lukt me niet om te reageren op alles 😉.
Het is voor hem geen probleem inderdaad. Het is aan mij om een stap te zetten. Maar welke. Relatietherapie al eens geopperd, maar hoeft niet van hem. Dan wordt het 'mijn' ding waar ik hem als dood paard naartoe trek. Het is geen prater (understatement). En gevoelens kan hij ook niks mee.
En ik heb mij de afgelopen jaren ontwikkeld. Hij is zoals hij was en heeft zich nog veel verder teruggetrokken. Hij heeft geen vrienden (ook geen behoefte aan) en geen hobbies of sport buiten de deur. Hoe meer ik opschrijf, hoe armoediger het wordt.
Dat van die setjes en moeite doen, believe me, dat heb ik gedaan. Des te pijnlijker is de afwijzing die iedere keer komt. Daardoor ben ik cynisch, verbitterd en gewoon verdrietig.
Zonder kinderen had ik het gedurfd om de stap voor mezelf te zetten maar de jongste is 7, en we hebben een situatie meegemaakt van ernstig ziek zijn van mij en ik wil de kinderen niet nog meer life changing dingen aandoen. Maar ik wil ook niet leven zonder wat ik nodig heb. Daardoor zit ik vast. Ik doe trouwens wel veel leuke dingen zelf en met familie en vrienden gelukkig!
Ik heb genoeg punten gespaard om een huurwoning te krijgen dat zal het probleem niet zijn.
En ik ben ook bang... voor spijt, alleen zijn, onvoorziene financiële ellende, de kinderen de helft van de tijd niet zien, overal alleen voor staan etc.
En dat allemaal omdat mijn man weigert mijn man te zijn ofzo. Ben al de hele dag van slag omdat dit de troubles heb opgeschreven hier. Maar beestje bij het naampje noemen is ook belangrijk.
Oh ja en het sterkt me dat er meerdere mensen zijn die in zo'n situatie zitten/zaten. Dat ik niet de enige ben. Bedankt
Nina90210 schreef op 14-06-2023 om 22:07:
Poeh, wat een reacties. Het lukt me niet om te reageren op alles 😉.
Het is voor hem geen probleem inderdaad. Het is aan mij om een stap te zetten. Maar welke. Relatietherapie al eens geopperd, maar hoeft niet van hem. Dan wordt het 'mijn' ding waar ik hem als dood paard naartoe trek. Het is geen prater (understatement). En gevoelens kan hij ook niks mee.
En ik heb mij de afgelopen jaren ontwikkeld. Hij is zoals hij was en heeft zich nog veel verder teruggetrokken. Hij heeft geen vrienden (ook geen behoefte aan) en geen hobbies of sport buiten de deur. Hoe meer ik opschrijf, hoe armoediger het wordt.
Dat van die setjes en moeite doen, believe me, dat heb ik gedaan. Des te pijnlijker is de afwijzing die iedere keer komt. Daardoor ben ik cynisch, verbitterd en gewoon verdrietig.
Zonder kinderen had ik het gedurfd om de stap voor mezelf te zetten maar de jongste is 7, en we hebben een situatie meegemaakt van ernstig ziek zijn van mij en ik wil de kinderen niet nog meer life changing dingen aandoen. Maar ik wil ook niet leven zonder wat ik nodig heb. Daardoor zit ik vast. Ik doe trouwens wel veel leuke dingen zelf en met familie en vrienden gelukkig!
Ik heb genoeg punten gespaard om een huurwoning te krijgen dat zal het probleem niet zijn.
En ik ben ook bang... voor spijt, alleen zijn, onvoorziene financiële ellende, de kinderen de helft van de tijd niet zien, overal alleen voor staan etc.
En dat allemaal omdat mijn man weigert mijn man te zijn ofzo. Ben al de hele dag van slag omdat dit de troubles heb opgeschreven hier. Maar beestje bij het naampje noemen is ook belangrijk.
Dat is een eerste stap naar buiten ( vwb alles zelf verwerken)! Wees trots op jezelf.
Je hebt feitelijk geen haast. Je weet wat je hebt en niet wat je krijgt, al kun je je daar wel een voorstelling van maken. Je maakt het niet mooier dan het is: alleen zijn valt niet mee, niet veel mensen houden dat alleen zijn goed vol. Niet altijd is daar immers meteen vervanging en ergens rol je dan van het ene moeilijke naar slechts het andere moeilijke; van een ongelukkige relatie naar alleen zijn.
Maar goed, niets is onmogelijk. De vraag is alleen: krijg je je partner in actie en met het antwoord krijg je vanzelf de keuzemogelijkheden die overblijven.
Hoi Nina, volgens mij komt het neer op dit: heb je alles geprobeerd om iets te veranderen? Als het antwoord ja is, dan is de volgende vraag: hoe ongelukkig ben je?
Ik dacht dat ik mijn relatie wel kon uitzitten tot de kinderen uit huis waren maar op een bepaald punt lukte dat gewoon echt niet meer. En nu, jaren gescheiden, zie ik dat ik nog veel eenzamer en ongelukkig was dan ik dacht. Mijn punt is: jij alleen weet hoe je je voelt in deze situatie en jij voelt zelf echt wel wanneer het genoeg is of wanneer er nog voldoende liefde is om weer iets te proberen.
Sterkte
Ja het is zwaar en eenzaam, ik heb het ook meegemaakt en ik vond het erg moeilijk, speciaal omdat er niet over te praten viel. Ik was nog jong en had zo een andere man kunnen krijgen, vwb aantrekkelijkheid en we hadden ook geen kinderen dus ik had het ook op kunnen heffen. Maar ik hield zo veel van hem dat ik hem niet kon verlaten. Helaas is hij later gestorven maar ik was van plan met hem oud te worden, ondanks dit gemis. Ik kon het er toen met niemand over hebben, er was nog geen internet, geen fora. Het heeft mij veel verdriet gedaan en ik bleef maar hopen dat het ooit wel weer zou gebeuren
Dat er kinderen in het spel zijn bij jou maakt het extra zwaar. Heb je zelf een idee wat het zou kunnen zijn bij hem? Heb je ooit wel een passievolle relatie gehad met hem? Kan hij een andere seksuele voorkeur hebben? Kijkt hij extreem veel porno? (pornoverslaafden kunnen nogal eens de neiging hebben daar de voorkeur aan te geven ipv seks met hun eigen partner, lees "your brain on porn". )
Ja als dingen benoemd worden door jezelf, kijk je ineens de realiteit in de ogen en dat kan behoorlijk confronterend zijn. Hij heeft geen zin in relatietherapie? Dat vind ik een misser van hem. Hij zou het al voor jou over moeten hebben.
Je hoeft geen ultimatum te stellen in de zin van 'als je niet meegaat naar een therapeut ben ik binnen een half jaar weg'. Maar je kan wel zeggen: ik word zodanig ongelukkig van niet gezien en gevoeld worden als vrouw dat het niet goed is voor het huwelijk, en als er niets mee gebeurt wordt dat ongeluk groter. Dus laten we samen met een therapeut een oplossing zoeken. Dat betekent niet per se dat jij moet veranderen maar wel dat je meewerkt om te kijken hoe ik gelukkiger kan zijn. " Mijn ervaring is dat veel mannen nogal moeilijk over hun seksualiteitsbeleving praten, dus misschien is het dan iets minder bedreigend.
sterkte
Bijtje82 schreef op 14-06-2023 om 21:31:
[..]
Wat zou jouw oplossing zijn dan?
Want buiten commentaar op onze discussie voeg je zelf ook weinig toe. Dat is dus het hele probleem op dit forum.
Ik probeerde inhoudelijk te reageren, dat iemand het er dan niet mee eens is en vervolgens een eigen mening geeft waar TS misschien meer aan heeft is prima. Dat we het niet eens zijn is ook prima.
Maar door dit soort nutteloze opmerkingen die alleen maar weer een discussie opengooien waar wij allang mee klaar zijn, dat schiet gewoon niet op.
Kom dan zelf met een nuttige oplossing die hun huwelijk red.
Het is een lastig probleem, beetje herkenbaar ook (niet het gebrek aan liefde en intimiteit, wel een weinig ondernemende man die niet over gevoelens praat). Dus een oplossing heb ik helaas niet.
Het is niet eens zozeer jouw leuke setje, maar dat jij en een paar anderen een beetje gaan bekvechten met vrouwonvriendelijke Ruud en plaatsen jullie een aardige stortvloed aan berichten, daar heeft TS niet zoveel aan. Nog geen 10 uur na het plaatsen van haar bericht zeg je al 'TS reageert ook nog niet'. Logisch, want er zijn weliswaar veel, maar weinig zinnige reacties gekomen. Als elke serieuze vraag zo behandeld zou worden zou ik hier niks meer posten, denk ik.
troelahoep schreef op 14-06-2023 om 23:28:
[..]
Het is een lastig probleem, beetje herkenbaar ook (niet het gebrek aan liefde en intimiteit, wel een weinig ondernemende man die niet over gevoelens praat). Dus een oplossing heb ik helaas niet.
Het is niet eens zozeer jouw leuke setje, maar dat jij en een paar anderen een beetje gaan bekvechten met vrouwonvriendelijke Ruud en plaatsen jullie een aardige stortvloed aan berichten, daar heeft TS niet zoveel aan. Nog geen 10 uur na het plaatsen van haar bericht zeg je al 'TS reageert ook nog niet'. Logisch, want er zijn weliswaar veel, maar weinig zinnige reacties gekomen. Als elke serieuze vraag zo behandeld zou worden zou ik hier niks meer posten, denk ik.
Nou dat is erg overdreven. Onze heen en weertjes waren nog steeds inhoudelijk en met tips gegeven. Dan kunnen we het oneens zijn, maar het is nog steeds inhoudelijk.
Vervolgens kom jij ( en niet jij alleen) met 3 meta-niet-inhoudelijke reacties de boel nog even vol posten. Mag van mij hoor, maar wijs dan een ander niet terecht.
Weer ontopic: sterkte, je bent idd niet alleen en het kan erg helpend zijn om je te uiten; hopelijk verlicht dat iets, zodat je ruimte voelt om naar een oplossing te zoeken.
Plantenbak schreef op 14-06-2023 om 20:34:
[..]
Ja, net als mijn ouders. Ze zijn al bijna 60 jaar getrouwd. Sowieso ken ik heel veel stellen die er wellicht niet meer picobello uit zien maar wel heel tevreden zijn met hun al jarenlange relatie.
Hier ook ongeveer zo, we zien er beiden niet strak in het vel meer uit maar de genegenheid is er beslist nog wel, vaak op hetzelfde moment hetzelfde denken, dat soort dingen. Er zijn ook minpunten maar die nemen we beiden op de koop toe.
Ruud1971! schreef op 14-06-2023 om 18:40:
[..]
Jammer dat je me blokt maar is mss beter ook. Zo kansloos dit. Iemand vraagt om tips om hun huwelijk te redden en jij zal gelijk dreigen open relatie of een minnaar. Pufff
@Bijtje kort haar staat soms heel mooi bij vrouwen maar ik bedoel het type wat boven de 50 is. Geen make up. Kort haar zonder model. Standaard een te grote t-shirt, te zwaar en als je pech hebt geen BH aan. Dat wil overigens niet zeggen dat TO dat is.
Ongelovelijk, wat ben jij een hork zeg. Als een vrouw kort haar heeft en geen makeup draagt is ze reddeloos verloren. Waarschijnlijk vind je het wel heel normaal dat een kerel zich niet scheert en onverzorgd rondloopt. Hou toch je mond over uiterlijkheden. Daar gaat het niet om in het leven al denken oppervlakkige types als jij dat wel.
Zullen we een ander draadje openen over wat mannen allemaal menen te kunnen zeggen over vrouwen die er in hun ogen niet goed bijlopen? Mijn god wat een energieverspilling 🙄 en wat zonde van deze oprechte vraag van TO
Pippeltje schreef op 15-06-2023 om 14:01:
[..]
Ongelovelijk, wat ben jij een hork zeg. Als een vrouw kort haar heeft en geen makeup draagt is ze reddeloos verloren. Waarschijnlijk vind je het wel heel normaal dat een kerel zich niet scheert en onverzorgd rondloopt. Hou toch je mond over uiterlijkheden. Daar gaat het niet om in het leven al denken oppervlakkige types als jij dat wel.
Nee, dat zegt Ruud juist niet. En er zit wel wat in dat het je relatie goed kan doen als je ook een beetje je best doet om er leuk uit te zien voor die ander. In ieder geval is totale onverschilligheid op dat vlak geen leuk signaal. Van beide kanten. Een beetje verzorging is wel zo prettig toch.
Ik heb zelf kort haar omdat ik hoofdpijn krijg van lang haar (te warm en te zwaar), mijn man vindt dat wel jammer maar ja het is wat het is. Zelf vind ik mij kort haar trouwens leuker staan… mits goed geknipt natuurlijk.
Alleen lost een ander kapsel (of een ander behang) het probleem van TO hoogstwaarschijnlijk niet op. Hooguit kan het haarzelf een goed gevoel geven en meer zelfvertrouwen om elders te zoeken wat er thuis blijkbaar gewoon niet in zit.
TO, ik heb je post nog een keer gelezen. Je zegt ook "Stiekem denk ik na over hoe het ook kan". Dat heb ik ook gedaan. Ik hoorde alleen maar jubelverhalen van gescheiden mensen, dat ze dat veel eerder hadden moeten doen enzo. Maar fantasie en werkelijkheid liggen helaas veruit elkaar. Ik dacht, toen ik eindelijk weg was, "Ik trek elke vent die voorbij komt m'n bed in". Maar mijn zelfbeeld en vooral sexueel zelfvertrouwen bleek behoorlijk gedeukt. En sex bleek ook iets heel anders dan intimiteit. Volgens de Tao zou een mens prima in staat moeten zijn om te voorzien in de eigen sexueel behoefte. Daar zijn cursussen voor. Ik had die graag gedaan toen ik nog samen was met mijn ex. Achteraf kan ik je 't advies geven: stop met bedenken hoe het zou kunnen zijn, want dat weet je echt niet. Ga voelen bij jezelf, en probeer daarbij oordeel (over je man of jezelf) los te laten. Bekijk of je goed genoeg je eigen pad volgt, met respect voor je man. Pas je je aan aan hem in de hoop toch de verlangde intimiteit te verkrijgen? Stop daar dan mee. Ga jezelf beminnen waar en wanneer je wil en als je man daar aanstoot aan neemt, dan kan je dat oordeelloos aanhoren, maar het is zíjn probleem. Ik denk dat 't belangrijk is deze dingen (eerst) te onderzoeken voordat je grote beslissingen maakt.
Damn, dit vind ik wel heftig hoor. Ik zou gesprek aangaan met je man. Het is geen vreemde. Hopelijk krijg je zo meer duidelijkheid want lieve schat jij verdient een man die naar je toe komt en je gewoon een knuffel en een kus geeft. Dat is niet veel gevraagd toch.
Gulum schreef op 17-06-2023 om 22:43:
Damn, dit vind ik wel heftig hoor. Ik zou gesprek aangaan met je man. Het is geen vreemde. Hopelijk krijg je zo meer duidelijkheid want lieve schat jij verdient een man die naar je toe komt en je gewoon een knuffel en een kus geeft. Dat is niet veel gevraagd toch.
Dat is al meerdere malen gedaan en mijn ervaring is dat dat niks oplevert. Mijn ex was erg goed in drogredenen aandragen helaas. Je kan wel iets verdienen, maar t is maar de vraag of je 't ooit krijgt of vindt. Ik ben nog steeds alleen🤷♀️
