Relaties Relaties

Relaties

Knoet

Knoet

20-02-2009 om 11:48

Naar aanleiding van draadje depri duck: ongelijkwaardigheid


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Jerseygirl

Jerseygirl

20-02-2009 om 19:02

Precies tihama

Zoveel families zoveel verhalen en situaties. Je kan niet oordelen over iemand anders zijn situatie als je de feiten niet kent. En dan nog kan j niet oordelen omdat ieder anders in elkaar zit en dat ook nog eens in conbinatie met alle gezinsleden.
En het is al helemaal onrechtvaardig om iedereen over 1 kant te scheren (werkt niet dus...vul maar in)

En je kan toch ook niet altijd je keuzes baseren op `wat er eventueel in de toekomst nog eens staat te gebeuren.
Maw je maakt de keuze om full of partime te gaan werken niet omdat je ooit misschien nog wel eens gaat scheiden. Ik niet tenminste hoor. Je maakt een besluit en op DAT moment is dat voor de beste keuze voor mij en voor mijn gezin.

Marieke

Marieke

20-02-2009 om 19:13

Bijstand afschaffen voor ex-tbm-ers

Waarom zou ik moeten betalen voor TBM-ers die zich te goed voelen om te werken (Limi)?
Het lullige is dat uiteindelijk hun kinderen de dupe worden van armoede, maar dat is net zogoed pa's verantwoordelijkheid. Ik vind het belachelijk als zij anderen laten opdraaien voor hun keuzes. De helft van de relaties eindigt op de klippen, maar deze dames zijn uiterst verbaasd en verbolgen als zij bij de verkeerde helft horen.
Dus als je thuis blijft voor de kinderen is het je eigen verantwoordelijkheid om een degelijk contract af te sluiten over de financiën met je man voor als jullie elkaar misschien later niet meer zo lief vinden en anders werken of op op een houtje bijten.
Blijft een raadsel waarom zijn het bijna altijd vrouwen zijn die naar de korte termijn kijken en niet te verzilveren keuzes maken en de mannen die die hun zaakjes goed op orde hebben.

Limi

Limi

20-02-2009 om 19:21

Marieke

Tjonge, wat een venijn, bitterheid, wat dan ook. Met zo'n instelling scheid je eerder dan ik hoor.

Precies tihama

Statisch scheiden mensen die beiden werken dus meer. Of ze nu meer, minder of evenveel relatieproblemen hebben als gezinnen met een traditionele rolverdeling heb ik niet kunnen vinden.
Wat ik ook typisch vind is dat als één van beiden een eigen zaak begint je altijd het advies krijgt om dat op één naam te doen vanwege belastingtechnisch voordeel en om het risico te beperken ook als de ander daar in meewerkt, adminstratie en licht secretaressewerk bijv. Maar aan de andere kant als je het risico van geen kapitaal bij een eventuele scheiding wilt inperken is het juist handiger als je de zaak op allebei's naam zet. 't is maar welk risico je hoger scat, dat van een faillisement of van een scheiding. (beide kan ook nog, sprak de optimist
Jessica

Viool

Viool

20-02-2009 om 19:22

Marieke

"Ik vind het belachelijk als zij anderen laten opdraaien voor hun keuzes."

Werkende ouders doen dat toch ook? Die hebben opvang nodig. Eigenlijk draaien we allemaal direct en/of indirect voor elkaars keuzes op.

Jerseygirl

Jerseygirl

20-02-2009 om 19:24

Marieke

Zo dan!!!
Ik weet niet eens wat ik moet schrijven zo kortzichtig is je reaktie.
Heb je ook de andere reaktie gelezen van iedereen?
Zullen we alle subsidies maar afschaffen dan? Ik ga niet voor jouw kinderopvang betalen hoor!

Marieke

Marieke

20-02-2009 om 19:27

Limi, ik mis je punt helemaal

Limi, wat een rare emotionele reactie.
Dit was geen venijn hoor, gewoon de feitelijke situatie. Vrouwen die kiezen om niet te werken, moeten na een echtscheiding of werken of een beroep doen op anderen. En dan heeft het zeker mijn voorkeur dat het hun ex is die dokt en niet ik.
En scheiden was ik zeker niet van plan, maar mocht mijn lief er anders over denken dan kan ik wel op mijn eigen benen staan.

Julie

Julie

20-02-2009 om 19:27

Marieke

"Waarom zou ik moeten betalen voor TBM-ers die zich te goed voelen om te werken (Limi)? "

Limi schrijft toch helemaal niet dat ze van de bijstand leeft?

Knoet

Knoet

20-02-2009 om 19:33

Viool

"Die vragen zijn niet aan mij gericht maar ik er wat over zeggen. Ambities zijn toch persoonlijk? Ze sluiten waarschijnlijk niet aan op de jouwe, maar is dat dan gelijk slecht, dom of fout?!?"
Viool, dat zeg ik toch niet. Ambities zijn inderdaad heel persoonlijk en ik vroeg gewoon welke ambities Jerseygirl kwijt kan als tbm'er. Dat ik het persoonlijk niet goed snap, wil nog niet zeggen dat ik oordeel.Ik wil gewoon graag weten hoe een tbm'er dat ziet.
Knoet

knoet

knoet

20-02-2009 om 19:35

Jerseygirl

Dank je voor je antwoord. Kijk, dat begrijp ik volledig!
Knoet

Limi

Limi

20-02-2009 om 19:41

Geeft niet, marieke

Maar maak je geen zorgen. Ik heb 12 jaar lang financieel op eigen benen gestaan tegenover dan nu even 2 jaar niet, dus dat zou allemaal goedkomen hoor

Maylise

Maylise

20-02-2009 om 19:50

Zelfstandigheid

Hoeveel huwelijken er precies stuk lopen weet ik niet. Ik weet alleen dat ik er redelijk wat op de klippen heb zien lopen. Ik weet ook dat ik er lang geleden alleen voorstond met twee kleine kinderen. Ik weet ook dat als ik toen geen werk gehad de situatie toen behoorlijk dramatisch was geweest.

Ik denk niet dat mijn man en ik binnenkort gaan scheiden maar dat weet ik dan weer niet zeker. Net zoals ik ook niet zeker weet of hoe lang hij en ik nog leven. Ik ken de toekomst niet. Ik wil niet mijn hoofd in het zand steken en denken dat we in dit leven altijd samen zullen blijven of dat er nooit een einde aan dit leven komt.

Vorig jaar nog gezien in een gezin wat ik goed ken. Vader onverwacht overleden aan een hart aanval. Moeder was huisvrouw en zorgde voor zes kinderen. Hun grote geluk was dat hun oudste zoon al een baan had buitenshuis en dus de familie kon onderhouden. Echter er valt wel een heel inkomen weg. Zusje kon haar dure opleiding niet afmaken (want 15000 euro voor twee jaar) en ook op andere gebieden valt veel weg. Nu is de moeder bezig om weer te werken. Maar ja haar opleiding is niks meer waard na zoveel jaar en werk ervaring heeft ze niet. Ze werkt nu dus in het informele circuit. Ze verzorgt maaltijden bij bruiloften en handelt wat spullen (niks illegaals hoor ) maar daarmee verdient ze niet veel en zeer onregelmatig. Pensioen later krijgt ze natuurlijk niet. Een uitzondering? Ja dat vast wel maar helaas zijn er veel meer van dat soort uitzonderingen.

Ik vind het dus noodzakelijk om financieel onafhankelijk te zijn gezien mijn eigen ervarigen en vele schrijnende situaties die ik heb gezien. Ik red me wel als man weg zou vallen. In elk geval financieel.
Ik verdien nu genoeg en als ik later met pensioen ga dan heb ik ook eigen pensioen gespaard (tenzij die crisis natuurlijk helemaal uit de hand loopt )

Daarnaast heb ik een professioneel netwerk opgebouwd en ervaring waardoor het voor mij makkelijker zal zijn een nieuwe baan te vinden.

Afgezien van dit rationele argument is er voor mij ook een emotioneel argument. Ik kan niet afhankelijk zijn van iemand. Ik blijf het als zijn geld zien. Daarnaast heb ik geen zin om een schaduw bestaan aan de zijlijnen te leven. Mijn werk is voor mij belangrijk. Niet alleen vanwege de zelfstandigheid maar ook omdat ik het idee heb dat ik elke dag weer dingen leer, ontdek en mee maak die ik zonder mijn werk niet gehad.

Verder vind ik het voor vrouwen in zijn algemeenheid heel belangrijk dat ze zich verder ontwikkelen. Ik heb veel gelezen over emancipatie. Meer en meer zie ik daardoor en door discussies met specialisten in gender studies in hoe belangrijk die professionele ontwikkeling ook en vooral voor vrouwen is. In onze maatschappijk worden we gekwalificeerd door ons werk. Dat kan je naar vinden maar dat is altijd zo geweest. Zowel voor de individuele vrouw als voor de vrouw als groep is die ontwikkeling belangrijk zodat vrouwen ook hun potentieel kunnen ontwikkelen. Net zoals Virginia Woolf meen ik dat vrouwen hun potentionele ambitie (zij richte zich voornamelijk op schrijfsters maar ik wil het verder trekken) pas kunnen vervullen als ze een eigen inkomen en eigen ruimte hebben (fysiek maar ook spiritueel)
Kinderen zijn leuk maar die 2,3 kinderen of hoeveel het ook is die men krijgt houdt je heus niet je hele leven bezig. En die paar jaar dat je er uit bent (en da's vaak toch zo'n zes jaar in totaal minimaal of meer als je wilt wachten tot allebei de kinderen op school zitten) hakt er meestal (behalve misschien als je echt een steengoed cv) wel in op gebied van inkomen, pensioen alsmede de inhoud van het werk zelf.
Ik ben een paar jaar geleden een heel goed gelezen van de franse socioloog François de Singly wat ging over het effect van het huwelijk op het arbeids en inkomens potentieel van de vrouw; Hier uit bleek dat mannen vooruit gaan door het huwelijk terwijl vrouwen er juist op achteruit gaan.

Maylise,

Feministe

Jerseygirl

Jerseygirl

20-02-2009 om 20:25

Altair

Mooie nick heb jij...hou je van astronomy?
Het was ook hypothetisch...Nederland heeft nu eenmaal een zorgmaatschappij. Je haalt wat en je laat wat.
Ik woon niet eens in NL...

Knoet

Knoet

20-02-2009 om 21:05

Maylise

WAARVAN AKTE!!

Tihama

Tihama

20-02-2009 om 21:23

Waarom altijd de vrouwen

Altair:
"Maar waarom zijn het per saldo vrijwel altijd vrouwen die de keuze maken om te stoppen met werken. Dat is veelal niet afhankelijk van de genoemde omstandigheden (muv die te maken hebben met zwangerschap). Of is het toch zo dat vrouwen van nature een diepere zorgheboefte hebben? "

De meest voor de hand liggende reden is het omhoogtrouwen. Vrouwen trouwen gemiddeld genomen vooral oudere mannen, met hogere opleidingen, die eerder hun carriere gestart zijn. Dan is de eerste klap letterlijk een daalder waard. Op het moment dat er kinderen komen is het bijna per definitie zo dat het inkomen van de man hoger is. Dat zorgt al voor een onevenwichtige situatie als er keuzen gemaakt moeten worden bij de verdeling werk en zorg.

Ook in situaties waar mannen en vrouwen even oud zijn en gelijkwaardige opleidingen hebben, plegen vrouwen zichzelf slechter te verkopen en daardoor alsnog een lager inkomen te hebben. Vrouwen zijn namelijk slechtere onderhandelaars qua salaris.

Dan is er natuurlijk stomweg het zwangerschapsverhaal. Als je er al 4 maanden uit bent vanwege zwangerschap, is de verleiding groot om een eventueel ouderschapsverlof hieraan vast te knopen.

Nog een is dat vrouwen in de verlofmaanden vaak de gewoonte ontwikkelingen om er 's nachts uit te gaan voor de baby. Immers: man moet volgende ochtend weer vroeg werken. Dat versterkt de neiging van de vrouw om zich volledig verantwoordelijk te voelen voor de zorgtaken. Als de vrouw na het verlof weer gaat werken, blijft dit patroon makkelijk in stand. Het kost namelijk heel actieve maatregelen om het weer terug te draaien. Slecht slapen is ook al niet bevorderlijk voor een goede carriere. Het aantal vrouwen dat klaagt dat manlief 's nachts niet wakker wordt van de baby, terwijl het zijn beurt is, is ook groot.

Dan natuurlijk de groepsdruk. Vrouwen krijgen veel meer kritiek als ze ervoor kiezen om fulltime te blijven werken dan mannen. Als er dan iets niet goed gaat met je kind, dan is de kans vrij groot dat je vanuit je reeds opgekweekte verantwoordelijkheidsgevoel een sterker schuldgevoel ontwikkelt. En dan dus probeert om je schuldgevoel af te kopen door minder te gaan werken.

En ga zo maar door.

Je moet je dus bewust zijn van al deze oorzaken en systemen en elke oorzaak elimineren om te voorkomen dat je als vrouw in deze situatie belandt. Dat vraagt nogal wat.

Tihama

Depri Duck

Depri Duck

20-02-2009 om 21:57

Nicky

Hoi, ik ga ook even fijn een kortzichtige conclusie trekken. Nicky schrijft in het begin van deze draad:
'Daarnaast werkt mijn man van 9.00 uur tot minimaal 22.00 uur in eigen zaak.' Nicky is volgens haar man alleen met hem getrouwd voor het geld.
Nou, jemig, als dat geld ook blijkbaar het enige aandeel is wat hij investeert in zijn gezin, heeft hij het er ook zelf naar gemaakt, nietwaar?
Ik breng ook geen cent in. Maar ik heb mijn man altijd duidelijk gemaakt dat ik wel wil dat hij plezier in zijn werk heeft, dat dat prioriteit heeft boven de hoogte van zijn salaris. De mijne moet er trouwens niet aan denken de hele dag thuis voor kinderen en huishouden te zorgen. Ten eerste haalt hij daar geen voldoening uit, ten tweede hangen er aan de dingen waar hij plezier aan beleeft prijskaartjes.
Ik vind onze financiele situatie sinds de verhuizing onoverzichtelijk. Maar bij hem blijven voor zijn geld? Ik blijf bij hem omdat het het gezin bijelkaar wil houden.
Ik geloof er niets van, dat er vrouwen bestaan die in een ellendig huwelijk blijven vanwege 'zijn' geld. Geen bedrag kan die smart vergoeden.
Een gebrek aan wederzijds respect, waardering, zorg, interesse, dát brengt een huwelijk om zeep, niet verschil in inkomen.

Yvon Meijer

Yvon Meijer

20-02-2009 om 22:14

Geld

N.a.v. de stelling in de eerste posting van Knoet zoals ze die stelt: als je er nou voor kiest om financieel volledig afhankelijk te zijn van je man en je leven geheel te wijden aan het schrijven van boeken (waarmee je natuurlijk niks verdient). Is dat dan net zo ongelijkwaardig en levert dat net zo veel problemen in een relatie op?

Maylise

Maylise

20-02-2009 om 22:21

Yvonne

Zelf ben ik geen fictie schrijver maar uit Virginia Woolfs dagboeken heb ik wel gemerkt dat zij pas echt tevreden was toen ze meer dan Leonard verdiende. Wat overigens in haar geval veel minder nodig was omdat ze ook nog (evenals Leonard) een vast jaarlijks inkomen had uit de erfenis en investeringen van haar vader. Bovendien had Leonard sowieso minder geld en was ze omlaag getrouwd met (zoals zij het beschreef) haar "penniless Jew".

Maylise

Maylise

Maylise

20-02-2009 om 22:25

Depri duck

Ik denk dat sommige vrouwen (en overigens sommige mannen) inderdaad wel om materiele reden getrouwd blijven. Ik denk dat dit minder gebeurd in huwelijken die echt heel slecht zijn maar wel in huwelijken die niet optimaal zijn maar nog wel om uit te houden. Dan is scheiden vaak meer gedoe dan het oplevert.

Overigens staan hier in relatieproblemen regelmatig verhalen van vrouwen die wel weg willen maar vanwege het geld aarzelen.

Maylise

Zelfredzaam zijn erg belangrijk

"Ik geloof er niets van, dat er vrouwen bestaan die in een ellendig huwelijk blijven vanwege 'zijn' geld."'

Ik geloof het wel degelijk, sterker nog : ik weet het wel zeker: mijn moeder is om die reden een decennium langer bij mijn vader gebleven.Toen is ze gaan werken en durfde/kon ze eindelijk haar eigen weg gaan.Ik heb me destijds voorgenomen dat ik het niet zo moest doen.
Verder in mijn omgeving voorbeelden te over.

Ik heb sinds mijn 18e altijd gewerkt , heb altijd financieel zelfstandig willen zijn vanaf het moment dat ik het huis uitging.Dat was maar goed ook want toen ex en ik uit elkaar gingen heb ik me wat dat betreft geen zorgen hoeven maken.En ik hoefde gelukkig ook niet langer te blijven om financiële redenen.Ik ben het dus wel met Knoet en de Psycholoog op stelten eens.
Daarnaast houdt het werk me scherp.

Tegenwoordig laat ik veel van de thuisadministratie wel aan mijn man over. Hij is er ook zo handig in, en ik vind het een beetje vervelend.Dat is natuurlijk wel een beetje dom, een werkpuntje
Het kan natuurlijk niet zo zijn dat als hij ooit wegvalt dat ik dan een bewindvoerder in de arm moet nemen :-/

Kaaskopje

Kaaskopje

21-02-2009 om 03:47

Amper door te lezen

Dit draadje is amper nog door te lezen voor iemand die er nu aan begint...
Het lijkt me echt heerlijk als je partner, man of vrouw, thuis de boel op gang houdt en je in die wetenschap naar je werk kunt gaan. De boodschappen worden gedaan, de afwas, het eten wordt gemaakt en je kunt gewoon aanvallen als je binnen bent. Heerlijk! Dat meen ik echt. Als ik naar mijn werk ga en mijn man is thuis voel ik me daar prettig bij. Ik hoef me niet te haasten omdat er nog eten gemaakt moet worden. Ik hoef niet tussen de bedrijven door nog snel een boodschap te doen. Het is geregeld, daar hoef ik me niet mee bezig te houden. Als beide partners zich prettig voelen bij zo'n verdeling vind ik er niets mis mee.
Ik vind de insteek dat een vrouw onafhankelijk moet zijn voor als het 1 tegen 3 mis zal gaan met haar huwelijk erg negatief. Gezien de scheidingscijfers zal het wel realistisch zijn om zo te denken, maar als je met dat idee een huwelijk ingaat is dat niet bepaald een rooskleurige verwachting van de relatie die je bent aangegaan. Ik heb er dan ook moeite mee om vanwege die verwachting te gaan of blijven werken. Het zal vast wel waar zijn dat vrouwen makkelijker opstappen omdat ze onafhankelijker zijn en het ook wel zonder man redden, maar zou dat af en toe ook niet een béétje ten koste gaan van de vechtlust om iets van het huwelijk te maken? Het is waar hoor, ik heb ook momenten gehad waarin ik wat pessimistisch was over de gang van zaken in ons huwelijk. Ook ik had paniekgedachten 'en wat dan, dan zit ik zonder geld!' Maar nu ben ik blij dat ik niet zomaar de benen heb kunnen nemen, ik vind ons huwelijk de momenten van 'geworstel' achteraf gezien meer dan waard.
Uit ervaring weet ik dat door te gaan werken na een lange tijd van thuis zijn er wel iets teweeg gebracht wordt. Hoe lief je partner ook is en hoe ruimhartig het door hem of haar verdiende geld gul in het gezin gestoken wordt, het is toch geld dat alleen door hem of haar binnengebracht is. Ondanks dat mijn man zijn geld blij afstond aan mij en de kinderen, heb ik nu met een eigen inkomen het prettige gevoel dat ik niet alleen maar 'neem' maar ook bijdraag. In die zin is er nu sprake van meer gelijkwaardigheid. Niet in de zin van 'meer de baas en minder de baas', maar van 'geven en nemen'. Ik stop zelfverdiend geld in het gezin, dus heb ik er geen moeite mee om ook van dat zelfverdiende geld te gebruiken. Al is het maar voor een potje crème of een tijdschrift, of een pakje shag ingeval van mijn man. Je hebt er voor gewerkt, mag het?!
Naast het geld aspect vind ik in mijn werk veel voldoening. Ik doe iets waar ik goed in ben. Ik wist dat eigenlijk al lang, maar het stukje is bij het werk wat ik nu doe op zijn plaats gevallen. Dat feit is dus goed voor mijn eigenwaarde. Thuis, bij de kinderen, ging die eigenwaarde eigenlijk meer naar beneden dan naar boven. Ik voelde me op den duur niet meer zo nuttig en ik stond toch wat buiten de maatschappij (ondanks mijn veelvuldige aanwezigheid hier op OO)
Naast die voldoening door het werk haal ik ook voldoening uit de omgang met collega's. Ik heb meer zelfvertrouwen gekregen door die omgang. Voor mij is werken dus positief.
Ik stel me zo voor dat als je als type 'gooische vrouw' rijk genoeg bent om zonder arbeid allerlei activiteiten te ontplooien, je gevoel van eigenwaarde ook wel op peil kan blijven. Misschien vul je je behoefte aan nuttigheid dan voldoende op via vrijwilligersbaantjes en kun je voldoende 'socializen' om het gezellig te maken. Maar als je het zonder die luxe moet doen zie ik werken toch meer als middel om uit het leven te kunnen halen wat er voor je inzit dan door thuis blijven zonder werk.

Jo Hanna

Jo Hanna

21-02-2009 om 11:33

Realiteit en ideologie

Dit soort keuzes hebben ontzettend veel verschillende motieven, veel daarvan niet traceerbaar. De realiteit is bijvoorbeeld dat velen van ons nooit een buitenshuis werkende moeder hebben gehad en daardoor simpelweg een achterstand als het gaat om rolmodellen. Je kunt op het standpunt staan dat je een geisoleerd individu bent en dat de geschiedenis je niet raakt, maar dat is natuurlijk in het algemeen niet het geval. Vrouwen zijn bezig aan een fenomenale inhaalslag qua arbeidsparticipatie. Dat is heel goed omdat ze dat meer vrijheid en zelfbeschikkingsrecht geeft. Waar ik wel moeite mee heb in dit draadje is de minachting en de negativiteit waarmee vrouwen die andere keuzes maken soms worden bejegend. En ik sluit me helemaal aan bij Sini, die zegt: "Dat mensen gelijkwaardigheid in termen van geld en hoeveelheid geld uitdrukken is eigenlijk armoedig."
Dat laat niet onverlet dat financiele onafhankelijkheid een groot goed is, om verschillende redenen. Je vrijheid als mens om in alle omstandigheden je eigen keuzes te maken omdat je niet van een ander afhankelijk bent voor je overleving staat daarbij voor mij met stip op 1. Ik ontleen daar een krachtig gevoel aan dat ik het 'kan redden' in het leven. Dat gevoel is voor mij niet vanzelfsprekend, ik kan nogal eens angstig in het leven staan. Eén van de redenen dat ik me daarbij niet wil neerleggen is dat ik dat niet aan mijn kinderen wil doorgeven. Dat neemt niet weg dat het me moeite kost om in 'de buitenwereld' te functioneren en dat ik 100% zeker weet dat ik het zoals ik nu ben, ook zonder kinderen, niet zou redden om full time te werken zonder psychisch onderuit te gaan.
Wat ik ook niet begrijp is dat in dit draadje de kinderen nauwelijks ter sprake komen. Kinderen opvoeden kost liefde, tijd en aandacht. Of twee (laat staan een) ouder(s) in staat zijn (veel) te werken en daarnaast nog voldoende liefde, tijd en aandacht te besteden aan hun kinderen is zeer individueel. Mensen hebben verschillende draagkracht, energieniveau, psychische ruimte. Bovendien zijn de behoeften van kinderen heel wisselend. Sommige kinderen zijn veel ziek, hebben problemen, zitten niet lekker in hun vel. Wat moet je dan doen? Zeggen: mama is een feminist en daarom heb ik geen tijd om jou goed op weg te helpen in het leven? Nogmaals, als je toevallig zo'n gelukkig mens bent dat je energie te over hebt om al die ballen in de lucht te houden mag je je gelukkig prijzen. Maar ik heb dat in ieder geval niet. Voor mij is ideologie altijd ondergeschikt aan de realiteit. Dat betekent voor mij dat overleving voor psychisch welbevinden gaat, maar als overleving is gewaarborgd, gaat psychisch welbevinden voor (zelf)verbetering. Oftewel: een kind, of ikzelf, kunnen ons nog zo klote voelen, als we kopje onder gaan als ik niet werk, werk ik. Als we niet kopje onder gaan als ik niet werk, geef ik eerst aandacht aan welbevinden omdat dat dat een betere basis geeft voor toekomstige overleving. Door grenzen heen gaan, hou je maar zeer beperkte tijd vol. Ik ben heel blij dat ik in een samenleving leef die daar besef van heeft en die de overleving van haar burgers waarborgt.
Afijn, lang en misschien wat abstract verhaal. Maar voor mij, in mijn leven, is het het heel concreet.
Groet, Jo Hanna

Leuke discussie dit

er wordt hier vaak in gezegd dat geld niks te maken heeft met het respect in de relatie. Ik ben het hier helemaal niet mee eens, ook al lees ik dat het bij sommige stellen geen ongelijkwaardigheid oplevert. Dat hoeft dus niet perse, maar ik zie het in RL veel om me heen. Veel vriendinnen van me zijn thuis met de kinderen, in bezit van man met goede baan. Bij een enkeling uitgezonderd zijn er ontzettend veel problemen, op het gebied van respect van de man naar de vrouw dus mi. gaat dit in het algemeen wel hand in hand. De mannen verwachten een schoon net huis ( want jij zit toch thuis ik breng het geld binnen) en een vrouw die geacht word altijd thuis klaar te zitten. Mijn vriendinnen waren ooit hele zelfstandige dames met een drukke baan en een vol sociaal leven. Tot mijn verbijstering heb ik dit langzaamaan zien veranderen toen zij de rijke man op het witte paard tegenkwamen. Er is bijna niets meer van ze overgebleven. Een enkeling probeert zichzelf hieruit te worstelen maar heeft hier ontzettend veel moeite mee, want dat geld is toch wel egr prettig. Ja, al mijn vriendinnen blijven voor het geld, de vakanties, enzov., daar komen ze ook gewoon eerlijk voor uit. Het respect is nl allang verdwenen en voor de kinderen vinden ze het al helemaal geen goed voorbeeld, dus ook geen motivatie om om die reden bij elkaar te blijven. Het gaat puur om het geld, heel simpel. Aangezien ik zelf alleen ben met een paar kinderen, werk, mijn eigen boontjes dop op alle gebieden, schrikt hun af, dat proberen ze zo lang mogelijk uit te stellen. Die mooie vakantie naar Mauritius willen ze dit jaar ook graag nog mee pikken, dus misschien na die vakantie, en zo wordt het jaren uitgesteld. Dit is wat ik in RL zie, en ja, ook ik kan niet begrijpen dat een vrouw zich in die rol begeeft, of in ieder geval, dat ze daar in wil blijven.
Voor mij geen dure kleren vakanties en etentjes en een dure nanny ook geen auto,een man die me afblaft waar het eten blijft, maar nooit zou ik willen ruilen eerlijk gezegd als ik mijn vriendinnen zie ben ik erg trots op mijn gezinnetje en mezelf ( terwijl zij met afschuw mijn situatie bekijken).

Sinilind

Ik zelf zit niet in een raar milieu ( godzijdank) , dat zitten de betreffende vriendinnen, en dat is zeker triest. Maar het is hun leven ik respecteer hun keuzes, wel stimuleer ik ze hun leven in eigen hand te nemen.
Ik heb ook in mijn vorige stukje geschreven dat dit niet bij iedereen zo gaat, dus ik veralgemeniseer ook niet. Ik zie het bij die vriendinnen ( en lees het ook veel op dit forum).
Het kan ook gewoon goed gaan, ook bij jou dus zoals je uitlegt. Dan is het prima natuurlijk. Ik heb nergens geschreven dat de voorbeelden van mijn vriendinnen en de vele vrouwen op dit forum 'standaard' is.
En helemaal mee eens, dat er iets grondig mis is met het zelfbeeld van de vrouwen en ook het karakter van die mannen.
Ik heb het overigens over echt rijke mannen maar ook dit hoeft niks te zeggen er zullen ook echt wel rijke aardige mannen bestaan ik ken ze alleen niet , helaas

Kaaskopje

Kaaskopje

21-02-2009 om 12:11

Gesprek in bed

Ik vroeg net aan Kaasman (laat ik ook met die traditie beginnen): 'heb jij ooit het gevoel gehad dat er iets scheef zit met de machtsverhouding bij ons?
Kaasman: 'Huh?' het is tenslotte nogal een vraag op je rauwe maag.
Ik: 'nou, heb je wel eens het gevoel gehad dat er een de baas was?'
Hij: 'Ja'
Ik: 'Ja, ik en dat is ook zo Maar even serieus?'
'Nee'. Waarop ik zei dat ik best blij ben met ons.
Ik wilde jullie toch even deelgenoot maken van dit gesprek
Ik moet overigens zeggen dat als ik in de verkeringstijd al gemerkt had dat manlief wat té dominante trekjes had gehad ik er snel mee gestopt was. Ik heb voor ik hem leerde kennen meerder 'scharreltjes' gehad, waarvan een aantal me al in de eerste dagen in de rol zetten van jij vrouw, ik man. Dat was kort maar krachtig 'ik zie het niet zitten.'

Christientje

Christientje

21-02-2009 om 12:47

Laat mij maar dom zijn...

Jeetje, ik dacht vanochtend 'ik ga eens verder lezen hier...' intussen is het een behoorlijk lange draad geworden.
Ik las oa. Maar even uitgaande van een "normale" situatie: dom, dom, dom!!!!!!

Laat mij maar dom zijn. Wat geeft dat nou, ik ben gelukkig. En nee, ik heb geen eigen inkomen, mijn man verdiend de kost. En ja, ik verzorg mijn kinderen. Zou ik daarmee mijn dochter het voorbeeld van luiheid geven ? Zij hoeft niet te werken, want mama werkt immers ook niet ?
Ik weet niet wat jullie voor beeld hebben van thuisblijfmoeders, maar ik vermoed dat jullie een ietwat andere indruk hebben van het leven dat ik leef. maar goed, dan nog... als ik nou gelukkig ben ? Wie zijn jullie om dat dom te noemen ?
Christientje

mem

mem

21-02-2009 om 13:02

En ik

werk ook niet buitenshuis, man verdient het geld en zelfs dat is niet zo dat er reisjes naar Mauritius van gemaakt kan worden. Maar ongelijkwaardig voel ik me niet. Waar het geld aan uitgegeven gaat worden wordt wel besproken maar de uiteindelijke beslissing ligt bij mij. Zo heb ik ook zonder hem ons huis uitgezocht, hij heeft het pas weken later gezien toen de voorlopige koopakte al lang getekend en de financiering geregeld was.
Hoe denken jullie dan over trouwen in gemeenschap van goederen tegenover op huwelijkse voorwaarden?

Kaaskopje

Kaaskopje

21-02-2009 om 13:19

Gemeenschap van goederen

Als er oud geld is, als er veel geld is, als er sprake is van een eigen bedrijf waar risico's uit kunnen vloeien, als je vindt dat je bezit beschermd moet worden vanwege kinderen uit een vorig huwelijk, kortom als er een risico is waardoor het mis kan gaan voor een van de partners lijkt 'op huwelijkse voorwaarden' mij logisch. Voor mij gaat dat allemaal niet op. Wat we hebben is niet zoveel, samen bij elkaar geschraapt en dus van ons samen. Wij zijn dan ook in gemeenschap van goederen getrouwd.

tonny

tonny

21-02-2009 om 14:00

Economisch ongelijkwaardig

oh ja, dat is het hier in huis al 27 jaar en we zitten daar geen van beiden mee.

Maar naast het economische vlak zie ik geen moment van ongelijkwaardigheid.
Geen onvrede, niks vreemdgaan, niks minderwaardigheidscomplex.

Wat mij betreft leidt het één niet per definitie tot het ander!

tonny
(allerlei losse baantjes en vrijwilligerswerk)

Jerseygirl

Jerseygirl

21-02-2009 om 16:44

Goed voorbeeld

Dus ik kook (gezond want daar heb ik tijd voor!), ik breng de kids naar hun sportcluppies, ze kunnen een speelafspraak maken wanneer ze maar willen, ik ben er altijd als er wat is, als ze ziek zijn blijven ze thuis (en breng ik ze zelf naar de dokter),het weekend is voor leuke dingen want ons huis is al schoon,ik weet wat er speelt in mijn kids'leven, ik weet wie hun vriendjes zijn enz. enz. dan zou ik geen goed voorbeeld zijn voor mijn kinderen???? Wat mama werkt niet en brengt geen geld in het laatje en draagt niet mee in de economie?
Kijk nog eens goed om je heen hoe het gaat met de normen en waarden, daar is het helaas triest mee gesteld ...
Die breng ik mijn kids liever ZELF bij ipv de naschoolseopvang of de creche.
Laat mij dan maar lekker traditioneel zijn. Mijn kids vliegen de deur uit als ze een jaar of 18 zijn en dan heb ik nog tijd zat om me te ontplooien!!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.