Narcisme.
Voor iedereen (partner/kind van/op het werk) die met een narcist te maken heeft zijn deze 3 links heel nuttig denk ik en dus wil ik het graag delen.
Het is niet zomaar een term, het gaat dieper dan je denkt.
http://mens-en-samenleving.infonu.nl/psychologie/114976-narcisme-herkennen.html
http://mens-en-samenleving.infonu.nl/psychologie/172818-codependentie-en-narcisme.html
http://mens-en-samenleving.infonu.nl/psychologie/177513-codependentie-en-narcistische-ouders.html
Flanagan & Ms. Simone
Ik weet alleen maar dat, toen ik in de typische leeftijd van de midlife crisis belandde, ik pas echt depressief werd. Kon bijna niets meer verdragen.
Werd allergisch van het heilige moeten en werd opstandig. Trok me terug, kapte vriendschappen af, tja etc. Ik associeerde dat met het verdwijnen van mijn eelt. Werkelijk alles werd teveel.
Richard Grannon had een raak punt. Niemand gelooft je.
Hier mijn laatste voorbeeld daarvan:
Mijn vader belde iedere middag tussen 5 en 6 mij op om te vertellen dat hij zijn koffie over de grond had laten vallen en of ik het kon opruimen,
Hij is invalide en kan dat niet. Op een bepaald moment was ik het helemaal zat en verweet hem dat hij het expres deed waar de thuiszorg bij was.
Ze namen het voor hem op want ach hij is toch invalide en zo.
Dat het telkens hetzelfde tijdstip was, is blijkbaar geen hint.
Dan voel ik me een kwaadaardig mens. Toch wist ik dat ik gelijk had.
Ik vertelde hem dat hij mij daar niet meer voor mocht bellen, zoek het maar uit. Sindsdien gooit hij geen koffie meer over de vloer.
Maar toch, in hun ogen ben ik dan die rare dochter die hem vreemde verwijten maakt.
Soms voel ik dat hij mij een slecht mens maakt, slecht denkend.
Ik zoek overal wat achter.
Sinds een paar weken neem ik grote afstand van hem en ik merk dat ik me rustiger voel. Vaak negeer ik de telefoon, heerlijk!
In hun ogen
Die oordelen over de harteloosheid wanneer je als mikpunt de afstand verkiest boven de confrontaties, storen mij ook. En dat bedoel ik ook met meelopers. Ze hebben niet in de gaten hoe hun bijdrage het effect versterken.
In een gewone ruzie, zou ik nooit zo volhardend zijn in die afstand. Ik zou allaang een zieke hebben geholpen en vergeten zijn wat er tussen ons stond. Maar nu weet ik met wie ik het te doen heb. Iemand die je hand grijpt als je een vinger geef. Ergens heb ik minder moeite met de acties narcist zelf dan met de emotionele druk van de meelopers, wanneer ze je laten voelen harteloos te zijn. Terwijl dat het tegenovergestelde is van wat je werkelijk bent. Het is zo raar dat het lijkt of anderen je soms zo slecht lijken te kennen.
Vleien / meelopers
Mijn vader vleit iedereen die maar naar hem wil luisteren.
Op het genante af.
Ik zie het er dik bovenop liggen maar buitenstaanders denken "gut, wat een lieve en aandoenlijke man.
Deze zelfde mensen (meelopers ja maar soms echt ter goeder trouw) hebben pas na enige tijd door dat ze allerlei klusjes voor hem moeten doen. En ze doen het ook nog en gratis want ach hij is zo zielig en heeft hulp nodig.
Hij is rijk. hij kan iedere loopjongen inhuren die hij maar wil.
Ik sta er soms versteld van hoe lang het duurt voordat het kwartje eindelijk valt. Mijzelf incluis.
Mijn reden was dat ik als dochter wel moest. Nu weet ik dat ieder ander mijn plaats in kan nemen. Je bouwt geen krediet met zo iemand op.
Als ik geen toegevoegde waarde meer ben zal hij me laten barsten zoals wel vaker te voren.
Sorry als ik een potje zit te klagen. Ben er nogal vol van dat ik eindelijk snap waarom. Mijn beerput is opengetrokken en ik word er kotsmisselijk van.
Flanagan
Ergens heb ik minder moeite met de acties narcist zelf dan met de emotionele druk van de meelopers, wanneer ze je laten voelen harteloos te zijn. ===
Dat doet mijn moeder in zekere zin ook, maar toch heb ik meer met haar te doen, dan dat ik haar beschuldig. Ze zit er te diep in. Als puntje bij paaltje komt, is mijn vader slachtoffer van zijn eigen gedrag en hij heeft mijn moeder daarin meegenomen. Zij heeft nu zijn opvattingen overgenomen als de goede. Ze gelooft er zelf in. Bijvoorbeeld dat een goed contact met buren niet lukt omdat ze geen intelligente gesprekken kunnen voeren. Koetjes en kalfjes zijn te oppervlakkig. Nou... als ik het gezellig kan hebben met buren door het over koetjes en kalfjes te hebben, dan doe ik dat. Diepzinnigheid los ik ergens anders wel weer op. Maar zo kan mijn vader niet denken en inmiddels mijn moeder ook niet meer. Ze hebben dus geen vrienden, met de buren summier contact en familie weet niet goed hoe ze met ze om moeten gaan. De oudste zus van mijn moeder durft bijvoorbeeld amper over haar eigen kinderen te praten, uit angst dat ze mijn moeder daarmee kwetst. Ze heeft mij en nog een zus al 20 jaar niet gezien, de oudste is er dit jaar nog geweest. Het komt erop neer dat de héle familie, zowel van moeders- als van vaderskant min of meer op eieren loopt bij contact met mijn ouders.
We hadden laatst een familiebijeenkomst met twee zussen van mijn moeder. Er waren ook twee nichtjes. Heel leuk om elkaar te zien. En zoals dat helaas bij elke familiereünie gaat, komt het gesprek binnen no time op mijn ouders. Zij hebben er ook verdriet van, maar voelen ook verbijstering. Als ik naar de zussen van mijn moeder kijk, dan zie ik hoe ze had kúnnen zijn zonder mijn vader. Een van de zussen lijkt inmiddels ook héél erg op mijn moeder. Dat zag je vroeger minder sterk.
de verbijstering
Als kind van een narcistische moeder is dat het centrale woord: verbijstering. Een verbijstering die in mij begon toen ik een jaar of drie vier was en heeft geduurd tot haar dood. Het is mij nooit gelukt te begrijpen hoe je de ander zo kan behandelen als bezit.
En voor de buitenwereld was ze zo'n lief vrouwtje, heel kinderlijk. Dat was het ook, heel kinderlijk, ik was haar pop. Heel vreemd. Het doet nog pijn. Want ik hield wel heel veel van haar.
Actie is reactie
Schoonmoeders die onder de (dek)mantel der (moeder)liefde hun schoondochters behandelen als een ongeschikte partner voor hun zoon? Onder- of zelfs wanpresteerders die goed functionerende medeburgers verdacht maken? Seksisten (m/v) die uit afgunst doen alsof prestaties van vrouwen niet tellen? Mensen die zelf tot vreemdgaan in staat zijn gebleken en doelbewust de eer en reputatie van anderen ondermijnen? Lieden die zelf niet helder kunnen schrijven, maar vakbekwame schrijvers in diskrediet brengen met de suggestie dat een goede vorm een verraderlijke inhoud doet vermoeden?
Wat hebben zij gemeen?
Het zijn stuk voor stuk lieden die zelf te kwader trouw handelen en nu juist hun medemens daarvan beschuldigen. Lafhartige plegers van agressie ten voeten uit. Kwaadwillenden die onschuldige slachtoffers dreigen te maken.
Wat te doen met zulke minne types die – zogenaamd redelijk – alle logica tarten? Hoe om te gaan met zulke geweten- en schaamteloze bedriegers die naar eigen believen de ene ‘mindfuck’ op de andere laten volgen?
Wie eraan kan wennen of zwicht voor de terreur die ervan uitgaat, zal zich allicht voegen. Wie dat niet kan of wil, komt – hoe dan ook – in protest. Actie is reactie, tenslotte.
Het lijkt mij het beste om assertief te reageren. Dat is per definitie anders, dan de bedoeling is van de agitator.
Dreigen emoties nodeloos hoog op te lopen? Laat je er niet in meesleuren en reageer nu juist zo kalm mogelijk. Plant het sujet in kwestie wantrouwen en haat? Laat vertrouwen en liefde belangrijker zijn. Is er aangezet tot chaos en verwarring? Probeer te zorgen voor orde, rust en begrip.
Het draait uiteindelijk allemaal om het ontmaskeren van hun door geestesziekte verwrongen geraakte mens- en maatschappijbeeld. Narcisten staan niet alleen op voet van oorlog met de ander en de wereld, maar vooral ook met zichzelf. De geldingsdrang die zij aan de dag leggen, komt voort uit een minderwaardigheidscomplex dat zij op koste wat kost van zich af willen schudden. Hoezeer hun aanvallen ook zuiver gericht kunnen lijken op bepaalde personen; welbeschouwd zijn zij bij uitstek (bijna onvoorstelbaar) onpersoonlijk in hun bejegening van de ander. Voor hen draait (echt) alles om hun persoon.
Wie meegaat in hun – inderdaad ronduit verbijsterende! – tegennatuurlijke, antisociale denken en gedrag, draagt eraan bij dat de negatieve effecten ervan zich als een olievlek verspreiden. Wie probeert grenzen te stellen, te corrigeren en/of te bestraffen staat voor een lastige, zo niet onmogelijke taak. Toch is dat de enige manier om te voorkomen dat *iedereen* in een onrechtvaardige, omgekeerde wereld komt te leven, waarin mensen onmenselijk worden behandeld.
Een welgemeend ‘veel succes ermee’ van mijn kant.
Rode krullenbol
Rode Krullenbol
Dat vergt een groot manipulatief vermogen.
Dat kan ik wel maar ben juist al die spelletjes zo zat.
De enige manier die, voor mij als jongste van een zeer ingewikkeld gezin, winst boekte was de "I don't care" houding. Het had een geweldig effect op iedereen.
Helaas werd ik daar zo goed in dat bijna niets me leek te raken.
Vandaar denk ik de onontkoombare depressie uiteindelijk.
Je zou er haast een persoonlijkheidsstoornis van krijgen :p
Markat:
Die verbijstering maakte mijn vader mijn studie object. Hij is zo veelzijdig en vindingrijk dat ik nooit uitgepuzzeld raak.
Ik weet dat ik dat moet gaan loslaten en denk dat ik nu een betere kans maak omdat ik nu het mechanisme begrijp.
Jouw jeugd was ook geen gemakkelijke. Al die hoge verwachtingen aan jou vermoed ik.
Even voor alle duidelijkheid ...
Een pleidooi voor assertief gedrag is geen oproep tot "manipulatie" van het soort waaraan de narcist zich schuldig maakt.
Rode Krullenbol
Assertief gedrag lijkt me een duidelijk begrip.
Sorry,
Ik denk dat ik alles door de bril van mijn geval zie.
Wil ik hem ontmaskeren dan voelt het alsof ik mijn eigen spel moet gaan spelen.
Ik denk dat ik het daarom zo opvatte dus sorry.
Emotie en begrijpend lezen gaan soms moeilijk samen.
Sonnet voor mijn moeder
Een sonnet die ik ooit schreef, maar nooit zou publiceren omdat ik me dan toch schaam irl mijn moeder af te vallen. Toch deel ik het hier met jullie omdat het anoniem is. Wie een narcistische moeder of vader heeft, zal zich er wellicht in herkennen...
Moeder
Ooit ben ik eens jong geweest
Met open hoopvolle gedachten
Op een oprecht en vrolijk feest
waar buren geschenken brachten
en ik hoopte, doch bedeesd
-ik had het nooit mogen verwachten-
dat zij die ik liefhad t allermeest
niet mijn verjaardag zou ontkrachten
want waar ik kind was en onschuldig
was niet ik maar zij meer jarig
kon het niet om mijn feestje gaan
ik zie haar nog blikken: ongeduldig
en bewegen, heel misbarig
als bedreigd door mijn bestaan
die komt binnen...
Ik zie nog hoe mijn ex bij de kinderverjaardagen zich in alle bochten wrong om in het middelpunt te staan, en hoe hij reageerde toen het op een keer niet lukte...
Potverdorie, ik heb door de jaren die herinnering verdrongen omdat hij niet meer in ons leven is, maar door dat sonnet zit ik er als moeder/partner opeens weer middenin.
Wat dit voor mijn kinderen heeft betekent, moet nog veel erger zijn.
ach Sally
jij hebt gedaan wat je kon, dat zal een hele steun voor je kinderen zijn. Mijn vader had het of niet door of was niet sterk genoeg om mij te beschermen.
Markat (die een foutje ziet: het moet zijn "een sonnet, dat ik ooit schreef. Maar dat terzijde)
Markat
Ik vind het ontroerend en mooi.
Sinds ik het zelf voor het zeggen heb (18 of zo) vier ik mijn verjaardag niet meer. Bij de kinderen trek ik wel alles uit de kast.
Maar diep van binnen verafschuw ik verder alle verjaardagen.
Sally, jij erkent het. Je weet niet half denk ik hoe waardevol dat is voor jouw kinderen. Het zou voor mij heel veel goed gemaakt hebben.
Eén volwassen iemand hebben die het echt begrijpt.
Respect en charme-offensieven
Ik ben even weggeweest, maar nu weer terug. Even terugkomend op wat oude thema's: ik bied mijn ex respect, mijn liefde voor hem is voor altijd weg. Dat gaat ver: mocht hij morgen overlijden, dan vind ik dat heel erg voor onze kinderen en zijn familie, maar ik zal opgelucht zijn. Hij respecteert mij lang niet altijd, maar ik kies ervoor hem desondanks wel te respecteren. Op afstand netjes met elkaar omgaan, dat vind ik belangrijk.
Ook ik krijg af en toe charme-offensieven. Ik ben zo aardig, goede moeder, heb alles zo goed voor elkaar, tot ongewenste knuffels aan toe. Blegh! Zelfs mijn familieleden, die mijn gruwelverhalen kennen, probeert hij te paaien als zijn vriendin het weer eens uitgemaakt heeft. Hij heeft aandacht nodig. We trappen er geen van allen meer in. We reageren niet of met afstandelijk respect.
Grijze wolken pakken zich
Hier beklemt mij het gevoel van pakkende regenwolken. De 'gruwel' wordt vandaag geopereerd en ik ben ervan op de hoogte gebracht. In de trand van: ' manlief heeft het nu zwaar, sluit je niet af'.
Maar behalve een koude windvlaag, voel ik niets anders dan onrust, gierende onrust. De vraag ' is dit het begin van het einde, ons einde? houdt mij bezig. Wint de gruwel alsnog...
Het zou mij niet bezig moeten houden. Ik zou op diplomatieke wijze kunnen reageren, door een kaart te sturen of man te steunen. Maar ik kan geen troost en steun bieden. Zo klaar met dat hypocriete gedoe.
Het gevoel van wegvallen, zoals Maria dat aankaart, heeft bij mij eenzelfde gevoel van bevrijding. Alleen knaagt het, want ik vrees dat het geen bevrijding oplevert. Eerder een toename in afstandelijkheid. Wat een vreselijk onrustig gevoel, (zoveel te verliezen), met dank aan haar.
Zelfs als ze overlijdt, woekert het onkruid waarschijnlijk.door.
Ik was op de goede weg en ik hoop zo dat ik niet terug glij. Dat is wat narcisme met je doet.
Je moet steeds weer sterker zijn.
Kwaad
Soms zie ik narcisme als het kwaad. Dan voel ik dat ik zo veel sterker moet zijn om ook de dierbaren te beschermen, daar ze het zelf niet zien. Dan troost ik mij met de gedachte dat het blijbaar zo moet wezen en laat ik het los.
Het klinkt triest, maar ik hou te veel van mijzelf om te buigen en focus mij dan op het positieve in het leven.
Erg toch...
Je hoort het niet te zeggen, dat je opgelucht zou zijn als iemand er niet meer is, maar ik voelde teleurstelling toen mijn vader weer opknapte. Ik zal dat nooit zo direct tegen mijn zussen zeggen, hoewel ik vermoed dat we alle drie apart dezelfde gevoelens hebben. Maar het is te erg om te zeggen. Daarnaast hebben wij dan de vraag 'hoe moet het met mamma?'. Ze willen in hun huis blijven tot ze eruit gedragen worden. Ik heb me zelfs wel eens afgevraagd of ze een 'we stappen er samen uit'-plan hebben liggen. "Dat is beter, hè mam?' Ik hoor het hem zo zeggen, zoals hij altijd voor mijn moeder praat. Maar hun gereformeerde achtergrond zal dat misschien tegenhouden.
Die boze gedachten
Wat ik zo erg vind is dat die boze gedachten en gevoelens maken dat je jezelf een slecht mens vindt.
Jouw eigen normen en waarden worden soms zo op de proef gesteld.
bv: Je mag niemand doodwensen toch?
Klinkt misschien idioot maar soms zou ik zo graag in rust en vrede een zuiver mens willen zijn.
Flanagan, hoe is het gegaan?
Gewoon even benieuwd.
Maria,
Figuurlijk gesproken kan ik meevoelen met de mensen in zuid-italie die te maken hebben met een hittegolf en de mensen in noord-italië die door de regen en waterovervloed gewassen worden.
Grr.
Gelukkig bestaat OOL, ben ik niet de enige die zich soms gekraakt voelt.
Gelukkig zijn mijn kinderen een doel zodat ik in staat ben niet te lang stil te staan bij diingen die niet zo geweldig gaan.
Nu ja, de operatie is goed gegaan. Omdat ze thuis eerder aandacht moet geven dan ontvangt, heeft ze geregeld dat ze in een zorghuis kan revalideren. Met zijn echtgenoot , kan ik mij dat best voorstellen. Die narcisme is echt niet uit het niets gekomen. Eerder een ingebakken reactie na aanleiding van een matig huwelijk. Hopenlijk
niet besmettelijk 
.
Van BABY tot PROBLEEM KIND
wetenschappelijke onderzoeken
Laten zien dat een narcistische ouder(s)
Schadelijk zijn voor de ontwikkeling van een kind!
BORDERLINE
AUTISME
NARCISTISCHE PERSOONLIJKHEID STORENIS
Is het resultaat van narcistische opvoeding!
Door gebrek aan empathie een achterstand in de ontwikkeling leid tot persoonlijk gedragstorenis.
Als iemand geen liefde kent en voelt. Hoe zou een persoon dan gelukkig zijn in het leven?
NARCISME is de een nieuwe epidemie....!
Genezen
Gelukkig, eindelijk na 2,5 jaar, mag ik voelen dat de crisis voorbij is. Wie zijn hakken in het zand zet en zich afstandelijk opstelt, mag ook niet verbaasd zijn dat herstel zo lang op zich laat wachten omdat niemand wilt veranderen.
Maar na een confronterend gesprek ( andere gesprekken waren blijkbaar niet duidelijk genoeg) is bij een belangrijke meeloper ( mijn man) de oogkleppen open gegaan. Nu wordt er wel openlijk en eerlijk gedaan, zoals ik gevraagd had. Ik bespeur ook opluchting en bevrijding: de meest belangrijke meeloper heb ik niet meer tegenover mij, dat heeft de kracht van de invloed van de narcist naar mij toe doen smelten.
Ik denk dat het zo belangrijk is dat een slachtoffer van een narcist niet alleen staat. Nu kan ik verder, ( weer wat wijzer want die les vergeet ik niet).
Fijn
Wat een opluchting moet dat zijn voor je!
Kinderen
Beste allemaal,
Ik lees al een tijdje mee op dit forum en voor dit draadje heb ik een account aangemaakt. Ik heb het helemaal gelezen en ik herken jullie verhalen. Inmiddels ben ik ruim 10 jaar gescheiden van mijn narcistische ( niet gediagnostiseerd )en autistische ( diagnose ) ex man. Na drie jaar intensieve therapie ben ik het misbruik te boven gekomen en ben ik weer gezond. Ik maak me echter wel veel zorgen over mijn jongste zoon die nu in de pubertijd komt. Hij is van jongs af aan een gevoelige, onzekere jongen met een laag zelfbeeld, weinig zelfvertrouwen en faalangst. Ook heeft hij in de jaren sinds de scheiding tot nu nogal wat nare dingen meegemaakt door zijn vaders toedoen. Mijn zoon is sterk beïnvloed door mijn ex en hij verdedigd zijn vader fel. Bij voorbaat al want er is niemand in mijn kring die mijn ex man bekritiseerd of zwart maakt. Ik denk dat hij langzamerhand in gaat zien dat er iets niet klopt. Wat ik erg vind voor hem. Het is niet makkelijk als een van je ouders op zo'n jonge leeftijd van zijn voetstuk valt. Maar om terug te komen op mijn zorgen : Mijn zoon overschreeuwd zijn onzekerheid door te acteren. Hij is óf overdreven knuffelig en aanhalig naar iedereen in mijn kring óf hij reageert boos, agressief en vervolgens depressief op een normale vraag of terecht wijzing. Ik krijg bij hem het bodemloze put gevoel : hoeveel aandacht je hem ook geeft, het is nooit genoeg. Ook merk ik dat ik vaak op mijn hoede ben bij hem. Ik weet niet goed hoe ik hem moet benaderen. Hij is zo snel gekwetst of boos. Ondanks zijn faalangst overschat hij zichzelf en word boos je hem daarop wijst. Hij heeft geen vrienden omdat zijn gedrag zo opvallend is. Aan de andere kant kan hij als hij kalm is en zich veilig voelt wel erg reflectief zijn en komt hij vaak met heldere en verstandige inzichten. Ook is hij een doorzetter. Hij heeft moeite met mensen vertrouwen en hij vindt het leven over het algemeen moeilijk. Een vorm van therapie zou fijn zijn voor hem maar dat is hem door zijn vader uit zijn hoofd gepraat. Therapie zou onzinnig en belachelijk zijn en een hobby van zijn moeder (ik dus) en daarom zwak en verwerpelijk. Dat wil hij dus niet. Ik zou hem zo graag willen helpen en ben bang voor een moeilijke toekomst voor hem. Mijn vraag aan moeders die in een soortgelijke situatie zitten of hebben gezeten is : Hebben jullie tips ?
Er word in dit draadje gesproken over de schade die kinderen oplopen door een narcistische opvoeding. Ik vraag me ( hoopvol) af of dat nog enigzins gecompenseerd word als er 1 ouder is die wel stabiel en gezond is en het kind, althans de helft van de tijd, een rustige en veilige omgeving kan bieden. Of zal het narcistische geweld gewoon te groot zijn ?
ook autisme
misschien? Of herken je daar niks van? Ik weet niks van narcisme, maar autisme is vaak erfelijk.
Erfelijk
@Li : Ja, er is een aantal jaren geleden wel hulpverlening geweest voor mijn zoon. De conclusie was trekken van ADHD en autisme, hoewel het niet heel eenduidig was. Mijn oudste zoon heeft kern autisme. En inderdaad, er is duidelijk sprake van erfelijkheid in dit geval.
Zonne
Het niet wat om systeemtherapie voor jezelf te gaan doen en dan wordt hij daar vanzelf bij betrokken. Molemann therapeuten zijn daar goed in
leren over autisme
Dan zou je moeten proberen te leren over autisme. Hier kunnen zowel zoon als man inderdaad behoorlijk uit de bocht vliegen als je er te weinig rekening mee houdt en dat is best wel eens lastig geweest. Nu gaat het met beiden heel goed, gelukkig.
Een paar tips: wacht niet tot hij wel therapie wil. Wees zelf de therapeut. Dat betekent: uitvinden waar zijn triggers liggen en die zoveel mogelijk vermijden. Kan het niet anders, dan heel rustig ernaartoe werken. Terechtwijzen zoveel mogelijk vervangen door duidelijke verwachtingen: jij doet op dinsdag altijd de vuilnis. Daar dan niet van afwijken, want anders onstaaat er weer onzekerheid. Dus niet zeggen: ik heb nu liever dat je even de tafel dekt. Zoveel mogelijk vastigheid, zo weinig mogelijk ad hoc aanwijzingen.
Wat de eindeloze verhalen betreft: ik heb geleerd die aan te horen zonder er al teveel aandacht aan te schenken. Helaas begint zoon dit nu door te krijgen, maar het is nu ook mogelijk een gesprek te hebben over het feit dat interesses kunnen verschillen.
Mijn zoon heeft overigens nooit therapie gehad voor zijn autisme, wel medicatie (geen therapie) voor zijn ADHD. Als ik je verhaal hoor, is er geen sprake van overschreeuwen, maar vooral van het wel of niet aanwezig zijn van een veilige, voorspelbare omgeving. Dat hij knuffelig kan zijn lijkt me een heel goed teken wat dat betreft. Mijn zoon heeft geleerd zich terug te trekken als hij het even niet meer trekt, in plaats van boos te worden. Dat was een grote vooruitgang. Hij mag dat ook altijd, en wie het niet zint komt maar niet bij ons.
Zelf heb ik het gedaan met alleen boeken lezen, maar ik hoor hier vaak de trainingen van Autisme Centraal voorbij komen. Ook heb ik veel gehad aan het boek "Het explosieve kind" van Ross Greene. Dat zou ik meteen aanschaffen als ik je verhaal zo hoor.
En de toekomst...tja...dat weet ik ook nog niet en ik maak me soms wel zorgen, vooral om het sociale gebeuren. Maar nu gaat het met mijn zoon echt heel goed, hij is gelukkig en doet het goed op school, dus daar geniet ik wel van.
