Narcisme.
Voor iedereen (partner/kind van/op het werk) die met een narcist te maken heeft zijn deze 3 links heel nuttig denk ik en dus wil ik het graag delen.
Het is niet zomaar een term, het gaat dieper dan je denkt.
http://mens-en-samenleving.infonu.nl/psychologie/114976-narcisme-herkennen.html
http://mens-en-samenleving.infonu.nl/psychologie/172818-codependentie-en-narcisme.html
http://mens-en-samenleving.infonu.nl/psychologie/177513-codependentie-en-narcistische-ouders.html
Tranen in mijn ogen
Oh Sally wat begrijp ik je gevoel goed.. natuurlijk was de situatie hier weer net anders maar ook zoveel hetzelfde.. hier niet zozeer het doodzwijgen maar wel de intense woedeaanvallen.. verbale mishandeling tot ik brak en begon te huilen. Dan pas hield ie op. De hoogmoeds-waarzin.. zich meer dan de rest voelen en dan ook niet willen omgaan met 'dom' (lees; niet universitair geschoold) volk. Zoals ik; ik had 'maar een hbo opleiding.
Uiteindelijk heeft hij me zo ver uitgezogen dat ik heel ernstig ziek werd. Hij heeft de artsen in het ziekenhuis knettergek gemaakt met zijn bemoeizucht. Wist het uiteraard beter. En beweerde nog dat ik het dankzij hem heb overleefd.. het is meer ondanks hem.
Oh ik zou die 18-jarige mij ook zo graag waarschuwen. En hem helemaal kwijt zijn in mijn hoofd. Maar hij blijft opduiken, net als bij jou. Hij is de vader van mijn kinderen en bij ons is er nog wel (sporadisch) contact. Zijn familie zie ik ook nog regelmatig. Hij heeft zelf met ze gebroken.
Ik kan er niks aan doen, ik weet het. Maar toch.. hoe heb ik gekund.. volhouden en hem zelfs de vader van mijn kinderen laten worden..?!
Wat de rest zegt en...
als je aangeeft dat je anderen niet steeds achterna loopt met wat ze fout doen, kun je daar voor jezelf dus ook een streep zetten. Je was bij aanvang pas 18, mijn hemel, wat weet je dan? En als je er al in zit, hoe 'makkelijk' is het dan om eruit te stappen? Niet!
Ik snap je wel hoor, maar het die hand in eigen boezem is zo zinloos. Je verandert er niets door. Blik op de toekomst dus 
.
Maar Kaaskopje
jij zei toch al jaren geleden dat je vader narcist was?
diep ademhalen
En weer dóór. Dank voor jullie lieve reacties. Ik wou dat ik voor mezelf zo mild kan zijn als voor, bijvoorbeeld, Paasei, tegen wie ik wil zeggen: juist jouw uithoudingsvermogen laat zien hoe sterk je eigenlijk bent. Ik ga oefenen om dat ook tegen mij zelf te kunnen zeggen. Maar ik moet bekennen dat ik me momenteel (niet alleen door deze herinnering) niet bepaald sterk voel. Excuses voor mijn geklaag van de afgelopen dagen. Ik zou juist dankbaar moeten zijn dat het voor ons verleden tijd is.
Lees dit eens
Ik zit op deze site te lezen; http://www.relatieslachtoffer.nl/bent-u-gedrogeerd/. En dan over t vermoeden dat je gedrogeerd bent. Ik ben zo verbaasd! Nooit gedacht dat dit bij narcisme zou horen. Ooit ben ik bij carnaval in enkele seconden van halleluja naar hondsberoerd en flauwvallen gegaan. Uiteindelijk opgenomen geweest in t ziekenhuis. Bleek achteraf GHB te zijn geweest. Niemand is bij mn drankje geweest, behalve...uh ja.....mijn man toen. Het hele narcisme verhaal doet zoveel bellen bij me rinkelen. Niet allemaal want de vader van mijn nu ex was autistisch en mijn nu ex had daar ook flink wat kenmerken van. Maar ik zie nu dat mijn ex heel wat narcistische trekken had. Pfff moet t ff laten bezinken. Ben heel goed op weg met EMDR en gesprekken. En heb de situatie in de greep. Ik snap nu hoe mijn ex iedereen zijn verhaal heeft kunnen doen geloven en hoe hij mensen mee krijgt in zijn verhaal. Dat mij alles is afgenomen en de rol van zijn moeder (die ik ook narcistische trekken toedicht), pas nu begin ik de omvang van 'het spel' te zien. Lieve mensen hier, mijn verhaal heeft een omvang die te groot is voor hier. Ik post onder meerdere nicks. T schijnt bij narcisme te horen dat het slachtoffer niet geloofd wordt. Maar het net sluit zich. Alle info die ik hier krijg, echt super. Het zet me aan het denken en helpt me echt!!
Als je dit hebt overleeft..
.. dan kun je alles aan! Das het enig voordeel Sally (en anderen); als je zoveel jaren in zenuwen en angst en contante spanning cq dreiging hebt geleefd, dan is er niet veel meer dat je nog bang kan maken.
En als het je dan ook nog lukt om je hart weer open te stellen, dan kan je nog veel moois te wachten staan! Het valt niet mee om niet constant vergelijkingen te trekken en een nieuwe partner te leren vertrouwen. Maar het is de moeite waard. 'Dopje van de tandpasta' ruzies kennen we niet. En ik ben nog elke dag blij dat ik toch nog een kans op oprechte liefde heb gekregen toen ik dat niet meer had verwacht!
Markat
Stom dat ik nu niet weet wie jij voorheen was, maar je hebt een olifantengeheugen . Ik heb het inderdaad eerder gezegd.
Mijn zus is de afgelopen winter twee keer bij mijn ouders geweest en het eindresultaat van die bezoeken waren beter dan hoe het was. Ze wilden zowaar na alle vaderlijke verwijten tijdens twee middagen op de derde dag horen hoe het met haar was. Maar ja, toen moest ze met het vliegtuig weer naar huis. Daarna is hij erg ziek geweest, maar weer beter geworden. Toen is zij ook weer naar mijn ouders gegaan en toen is blijkbaar toch wat meer gezelligheid tentoongespreid, maar voorlopig houdt zij het hier ook bij. Ik had daarom het vage plan om mijn ouders met vaderdag te bellen, maar ik heb het niet gedaan. Ik durf me er eigenlijk niet weer aan bloot te stellen. Toen ze nog in Nederland woonden was ik op zich altijd positief gestemd als ik bij ze op visite ging, maar na tien minuten vroeg ik me af waarom ik dacht dat het gezellig zou worden en zo is het als ik mijn zus hoorde vertellen nog steeds. Binnen een paar minuten komen de verwijten weer boven tafel. En dan zie ik de foto die mijn zwager gemaakt heeft, met een moeder die blij zit te lachen, want het was stiekem toch eigenlijk wel erg leuk dat mijn zus er was en een vader met een ontzettend chagrijnige verzuurde kop. Bah!
Kaaskopje
Ik weet het ook nog precies. Ik had veel aan jouw verhalen en nu ook aan dit draadje. Heb een vriendin die in een dergelijke situatie zit. Probeer haar te helpen. En idd, Verhuiswagen, ze wordt niet geloofd. Sterker nog, iedereen vindt haar een sukkel, en gelooft zijn verhaal. Het is zo taai als stroop! Zo beschadigend!!! Zelfs zijzelt gelooft dat ze een dweil is, bij vlagen...
Ondermijning
De jarenlange ondermijning van je zelfvertrouwen doet dat met je.
Als ik naar mijn dochter kijk, dan denk ik dat ik haar behoorlijk uit de wind heb weten te houden. Mijn ex sportte 6 dagen in de week en de dag die overbleef werd gebruikt voor zijn sociale contacten, uitjes naar concerten of... ook maar weer voor sport. Naast zijn sport werkte hij gemiddeld 50 uur per week en deed daarnaast nog een studie. Ik mocht thuisblijven en voor onze dochter zorgen en het huishouden doen.
Beide dingen deed ik natuurlijk niet goed, maar dat werd geuit tegen mij en niet tegen onze dochter (gelukkig).
Ik begrijp van haar (ze is nu 15) dat haar vader nog steeds maar weinig thuis is. Als hij er is, zit hij veel boven (zij ook trouwens) en de schaarse momenten die ze heeft met haar vader wordt veelal film gekeken en gewandeld. Dat is wat ze mij verteld. Ik heb haar geprobeerd te wapenen voor zijn aanvallen en manipulatie. Hij probeert haar nog steeds te gebruiken om mij te raken. Soms komt ze weer met een bericht van hem bij mij. Dan kijk ik haar aan en zegt ze: "shit, toch weer in getrapt!". Om vervolgens haar vader een bericht te sturen, dat hij het zelf met mij moet bespreken.
Het moeilijkst vind ik ook dan je maar door zo weinig mensen wordt geloofd. Het ergste vind ik nog dat een vriendin tegen mij zei: "ik zag dat jij jezelf helemaal hebt weggecijferd en wat hij met je deed." Om dan vervolgens doodleuk te kiezen voor hem. Het voelt echt alsof zij met een grote glimlach op haar gezicht een mes in mijn rug heeft gezet.
Helaas is onze gerechtelijke macht niet ingericht op de mogelijkheid van Narcisten. De kans dat jouw verhaal serieus wordt genomen is heel klein, zelfs met bewijs. Het beste wat je kunt doen is je eigen plan trekken en jezelf en je kinderen wapenen.
Nog een paar jaar en dan ben ik werkelijk los van hem. Dan is onze dochter 18 en zijn de geldzaken ook geregeld.
Uiteindelijk wordt je er als persoon sterker van. Dat uiteindelijk mag van mij nu wel komen.
paddington
Dat gebeurt mijn vriendin hier ook. Niemand gelooft dat het zo erg is, en zelfs degene die haar wel geloofde heeft het contact met haar verbroken, omdat ze het zat werd dat ze wel kwam praten en klagen over haar partner maar nooit weg ging.
Terwijl ik maar blijf roepen dat dat juist het smerige is aan deze vorm van mishandeling, dat de mishandelde zelf gelooft het te verdienen, en meent zonder de narcist helemaal niets te zijn. Ik heb het zo met haar te doen.
Nu lijkt ze wel sterk genoeg te zijn om hem te weerstaan en weg te gaan, maar inmiddels heeft ze niemand meer. Iedereen heeft het contact met haar verbroken.
Mirreke:
Wat fijn dat ze jou als vriendin heeft. Ook moeilijk voor jou omdat er waarschijnlijk soms zo weinig winst lijkt te behalen terwijl het voor jou zo klaar als een klontje is.
Doet me denken aan mijn eigen moeder die soms steun van iemand kreeg maar die mensen haakte altijd af omdat ze een alcoholiste was en in ontkenning.
Verhuiswagen: Het was mijn vader die kratten vol sherry voor mijn moeder kocht dus dus ik herken wel wat je daar zegt. Al was dit dan openlijk en niet in het geniep zoals bij jou.
Mirreke:
Sorry, te snel gelezen. Ze is klaar om hem te verlaten. Wat goed!
grote eenzaamheid
Ik heb me heel eenzaam gevoeld. Het kon niet anders dan dat de buren wisten wat er aan de hand was, ze hoorden hem toch brullen? Mijn vriendinnen van vroeger zijn allemaal door hem de deur uit gekeken, zij snapten toch ook wel dat dit een ongezonde situatie was?
Tegelijkertijd snap ik ook wel dat niemand zijn/haar nek wil uitsteken. Er zit vaak toch ook angst bij, zeker als de narcist ook behoorlijk intimiderend kan zijn. Of ze laten zich echt een rad voor ogen draaien als de narcist zichzelf presenteert als god de heer himself en zijn vrouw als het zielige, domme vrouwtje, dit gebeurt vaak heel slim en geniepig, zelden rechtstreeks, bijvoorbeeld door zichzelf te presenteren als onmisbare hulp voor zijn vrouw en daarmee die vrouw wegzet als zwak, ziekelijk of anderszins "minder".
Mochten er nog vriendinnen in beeld zijn, dan zitten die ook niet altijd te wachten op een ongelukkige vriendin. "Waarom ga je niet gewoon weg", is soms te makkelijk gezegd. Als jij er van overtuigd bent dat je niet goed genoeg bent om alleenstaande ouder te zijn, omdat je partner net doet alsof hij alles beter kan en weet dan jij, is de drempel superhoog.
Toen ik de knoop doorhakte had ik alleen nog wat vriendinnen via internet. Een deel reageerde met ongeloof: hij was toch zo'n leuke joviale kerel! Een deel was zelf ooit uit een moeilijk huwelijk gevlucht en reageerde met kreten als "zet hem op straat, pluk hem helemaal kaal en kom genadeloos voor jezelf op", terwijl dat ook niet de oplossing is. Een deel reageert met een ander soort ongeloof: "Waarom heb je het zover laten komen?" Tja...
Waar had ik op dat moment behoefte aan? Iemand die me praktisch steunde. Aan meehuilers ("Wat een klootzak"), mensen die op veilige afstand riepen dat ik dapper was of wraakzuchtigen had ik niks. Aangezien ik me zelf al zo slecht en schuldig voelde had ik ook weinig aan "waarom heb je het zo ver laten komen". Ik had wél wat gehad aan mensen die kalm en zonder partij te trekken actief meehielpen, bijvoorbeeld bij het uitzoeken van "hoe nu verder". Denk aan huisvesting, het regelen van de scheiding, waar moet je rekening mee houden, do's en don'ts. In die tijd had je nog geen éénouderfora, maar mijn ervaring is dat die ook vaak moeite hebben met slachtoffers van partners met narcistische neigingen. "Je hebt ook kinderen met hem gekregen" en "als je met één vinger naar een ander wijst, wijs je met drie naar jezelf", heb ik regelmatig gezien toen ik later zelf een tijdje lid was van dergelijke fora.
Blijkbaar mag je verhaal niet hardop verteld worden. Het is te ongelooflijk: hoe heb je het zo ver laten komen, hoe heb je het al die jaren kunnen pikken en zelfs kinderen gekregen met zo'n persoon? Vragen, ongeloof, onbegrip, terwijl je het zelf al amper kunt bevatten. En eenzaamheid omdat veel mensen je laten vallen, uit onmacht, onwetendheid, er gewoon niets mee te maken willen hebben, of angst dat ze zelf het slachtoffer van zo iemand worden. Dus wordt het snel gesmoord in kreten als "als je naar een ander wijst...", "je hebt wel kinderen van die man willen hebben", "ooit ben je op hem gevallen". Ja, waarom dachten ze dat je het nog zo lang hebt volgehouden?
Je voelt je uiteindelijk zo onbegrepen, murw en eenzaam, dat je vooral behoefte hebt aan iemand die je, bijna letterlijk, bij de hand pakt en zegt "kom, dit hoef je niet alleen te doen". Die met jou op zoek gaat naar wat er bij een scheiding komt kijken. Met je meegaat op gesprekken. Je meeneemt naar de sauna of een concert (ik kreeg geen hulp, maar wel concertkaartjes voor een Nederlandse Hits-toestand, waar ik normaliter nog niet dood gevonden wilde worden, maar op dat moment was het super welkom en ik heb na afloop zo verschrikkelijk gehuild omdat ik voor het eerst sinds jaren iets had meegemaakt zónder veel te aanwezige braller).
Dat wil ik iedereen meegeven die te maken heeft met een vriend of vriendin in zo'n situatie. Vraag of er behoefte is aan praktische hulp, oordeel nooit (niet over de narcist, niet over de partner, niet "maar waarom heb je wel/niet dit-en-dat gedaan..."), zorg voor afleiding (thee op een terrasje, samen iets creatiefs doen, het hoeft echt geen bezoekje Hollandse Hits te zijn zoals ik kreeg aangeboden), heb geduld. Vraag hoogstens: "Wil je op deze manier oud worden" en kijk of eventuele "ja maar" antwoorden praktisch te tacklen zijn. Misschien kun je mee als ondersteuning naar een huisarts, maatschappelijk werker o.i.d.
Pestkoppen
Narcisten zijn net als pestkoppers; als ze geen meelopers hebben, krijgen ze geen aandacht. Wil je het pesten daadwerkelijk stoppen, kan je het beste beginnen bij de meelopers . Zij houden het in stand.
Door een narcist te zien als een pestkop, zie je snel hoe simpel ze zjn. Zo'n gedachte helpt hij het niet persoonlijk geraakt worden en juist een minachting voelen tegen een narcist.
Hier een schoonmoeder met inderdaad een trieste jeugd. Haar gedrag is te verklaren door de behoefte aan overleven, als gevolg van die triete jeugd. Overleven: als je niet gepast wilde worden , moest je zelf pesten.
Alleen ben ik nu de pineut, nr zoveel. Vooral die arrogantie en het vermogen om meelopers om zich heen te krijgen, is iets dat boven mijn pet gaat. In mijn hart ben ik klaar met haar.
Een narcist verdient geen emotie of liefde. Alleen is dat juist vaak net hetgene wat je bindt. De stille hoop dat diegene alsnog gaat veranderen omdat je het waard bent..
De narcist hier is ernstig ziek en de meelopers steunen haar tot op het bot. Werderom die aandacht waar het haar zo om te doen is. Ik ga niet bij haar langs, er is iets kapot gegaan. Waarschijnlijk nog het meest door de realiteit van de uitwerking van de meelopers, zodat het gevoel van eenzaamheid maakt dat je geen verbinding meer voelt.
De blindheid van de meelopers houdt de schade levend.
Flanagan
Dat een narcist geen emotie of liefde verdient, vind ik niet juist. Ieder mens verdient liefde, maar of je met ieder mens moet willen of kunnen samenleven is weer een ander verhaal.
Bloedverwanten
@Kaaskopje, ik begrijp je reactie want bij jou betreft het je vader, een bloedverwant. Dan blijft er hoop op herstel omdat ten eerste het wel je vader is en ten tweede al je hele leven in teken heeft gestaan met zijn wijze van handelen. Dus het begrip liefde voor een narcist zeker wanneer het een bloedverwant is, snap ik.
Maar er zijn ook mensen die geen bloedverwanten zijn: ze zijn ermee getrouwd of aangetrouwd of werken ermee samen. Een scheiding of breuk is het laatste wat je gaat doen. Maar wel je uitendelijke redmiddel om uit de greep/ gemanipuleer te komen.
Hier was een vrouw die de schoondochter zwaar negatief neerzette terwijl de zoon wegkeek, (de loyaliteit naar je moeder zoals meelopers naar de narcist). Het bracht mijn huwelijk in gevaar maar dat zag of boeide dat mens niet. Ik heb mijn man meerdere keren aangesproken op haar gedrag maar mocht het doen met dat oudere mensen niet veranderen. Meerdere keren stond de deur voor haar open omdat het wel familie betrof.. Nu is die deur dicht, de emmer met vertrouwen ligt op zijn kant.
Ze woont in dezelfde stad en ik zie haar op familieaangelegenheden maar ik voel grote minachting voor haar. Misschien was dat minder geweest als ze in een ander land woonde, bloedverwant was of we elkaar eens in de zoveel jaar zagen.. Misschien was ik dan milder, zoals jij naar jouw vader.
Er bestaan diverse niveaus van schade. Ik begreep dat je man jou altijd gesteund heeft. Daar schortte het hier aan en had effect op mijn vergevingsgezindheid. Liefde voor en vergeven van, maakt je kwetsbaar voor gemanipuleer. Sommigen verdienen geen liefde want ze kunnen er niet mee omgaan. Ze maken misbruik van die liefde.
Mijn idee
Liefde laat zich niet dwingen. Hoe kan er dan zoiets bestaan als een recht op liefde of een verplichting tot liefde?
Respect is een ander ding. Je kunt wèl van je medemens en jezelf eisen om een minimum aan respect aan de dag leggen ten aanzien van welke persoon dan ook. Wie uitgaat van menselijke gelijkwaardigheid zal daar ook geen (groot) probleem mee hebben.
Het uit de weg gaan van omgang met iemand die zich narcistisch naar je gedraagt, kan wat mij betreft ook een vorm zijn van respect. Je handelt dan eenvoudig naar de situatie dat omgang tot conflict leidt.
Flanagan
Het gaat mij er letterlijk om dat ik vind dat iedereen liefde verdient. Ook een narcist mag het gevoel hebben dat hij bij iemand geliefd is. Hoe zou ik kunnen wensen dat mijn vader verandert omdat het mijn vader is? Dat is toch net zo onrealistisch als wanneer het een ander is? Maar natuurlijk hóóp je wel eens dat ook dit soort mensen opeens een helder moment krijgen. Zo had mijn vader een helder moment toen hij in het ziekenhuis lag en opeens waardering voor het beroep van mijn zus kreeg. Goh, die verpleegsters rennen de benen uit hun lijf! Zo zo, poeh poeh... daar keek hij van op.
Na het lezen van de reactie van Rode Krullenbol, zou ik kunnen zeggen dat een narcist niet zozeer 'recht' op liefde heeft, maar dat het niet verkeerd is om een narcist lief te hebben en dat niemand gedijt op een liefdeloos bestaan. Ik neem het mijn moeder bijvoorbeeld niet kwalijk dat ze bij mijn vader is gebleven. Ik neem het mijn vader wel kwalijk dat hij haar ooit voor de keus heeft gezet van 'ik of de kinderen'. De gevolgen dáárvan zijn wel dat ik tegen mijn man heb gezegd dat het bij zo'n 'keuzemomentje' áltijd de kinderen zullen worden. Het idee dat je een moeder laat ten nadele van haar kinderen laat kiezen is schandalig. Toch kan ik niet enorm kwaad zijn op mijn moeder dat ze toen voor mijn vader heeft gekozen. Ik ben het niet met haar keus eens, maar ze zag geen andere uitweg en ze was al te veel meegezogen in zijn gedrag.
Tsja ...
Iemand aan de uiterste zijde van het narcistische spectrum laat zich primair leiden door angst, jaloezie en haat. Liefde is iets waarin zij niet geloven, omdat zij er niet op durven vertrouwen. Het brengt hun ertoe geen enkele (echte) liefde te geven, terwijl zij onvoorwaardelijke liefde proberen af te dwingen. Van wederkerige liefde zoals de natuur dat eigenlijk regelt tussen ouder en kind of levenspartners kan bij een narcist geen sprake zijn. Hoogstens wordt er liefde voor het kind of de partner geveinsd.
Het mag voor zich spreken, dat kind of partner van een narcist zich op termijn in een buitengewoon belastende situatie komt te bevinden. Zodra zij bewust raken van het stuitende gebrek aan wederkerigheid, dient zich een loyaliteitsconflict aan: naar wie moeten zij luisteren; de narcist of zichzelf?
Het zou een misvatting zijn te denken, dat wie het kan opbrengen zo’n persoon desondanks liefdevol te behandelen, een bijna bovenmenselijke prestatie levert. Het is eerder een kwestie van medemenselijkheid. Het is op zich mogelijk om iemand die zelf onmenselijk gedrag vertoont, humaan te blijven behandelen. Kennis en inzichten inzake narcisme kunnen daarbij ongetwijfeld enorm van pas komen.
Toch is aan ieder voor zich om te bepalen hoe hij/zij zich verhoudt tot de narcist. In een vrije wereld draagt ieder zijn eigen verantwoordelijkheden en vult men zijn/haar leven autonoom in.
De meeste narcisten zien dat liever anders. Zij richten zich nu juist op algehele onderwerping van hun medemens aan hun grillen. Daartoe overschrijden zij stelselmatig grenzen, na eerst te hebben afgetast waar deze liggen. Het maakt hen onhebbelijke onruststokers ten voeten uit. Er valt dan ook veel voor te zeggen om ze te mijden als de pest.
Rode krullenbol
Liefde en zo
Ik vind het heel begrijpelijk dat het slachtoffer van een narcist de kraan dichtdraait van liefde en zelfs respect. Puur uit zelfbehoud.
De tegenhanger is denk ik opoffering en leed, daar wordt niemand happy van.
Ik denk wel dat het heel veel scheelt of iemand vlakbij woont of op grote afstand. Ik woon zeer dicht bij mijn vader en afstand nemen is dus erg moeilijk. Mijn zus woont in een ander land en staat daar heel anders in.
Ze weet het wel maar heeft meer rust waardoor ze kalmer met hem omgaat als ze hem een keertje ziet.
En ik, ik doe mijn taak en vlucht zo snel mogelijk weer zijn huis uit.
Mijn eelt wordt dunner naarmate ik ouder word, ik raak steeds meer van streek.
Wel merk ik, nu ik sinds kort weet dat het hier narcisme betreft, dat ik iets rustiger geworden ben.
Ik kan eindelijk alles plaatsen en dus iets beter relativeren.
Wel ga ik weer hulp zoeken, gerichter deze keer.
Thrive after Abuse
Heb zelf veel gehad aan verschillende YouTubers, vooral Dana Morningstar van "Thrive after Abuse". Zij doet ook boekbesprekingen over dit onderwerp en "Divorce Poison" wordt vaak genoemd ivm met co-parenting (of counterparenting) met een narcissist.
Heb overigens ook veel aan dit forum gehad, waar mij door o.a reacties van Moederziel en Sally een (gas)licht op ging. Maar ook (h)erkenning bij en van hen en Paddington en Roosje Raas (via de draad van Moederziel) hebben mij erg geholpen.
Heb, voor de geïnteresseerden, een aantal weken geleden met de kinderen een eigen huis betrokken en pak zo goed en zo kwaad ik kan de draad weer op.
Ms. Simone
Ik ben dit draadje begonnen omdat ik er versteld van stond omdat, na een lange zoektocht van het grote waarom, ik hier niet eerder op stuitte.
Voor mij was narcisme simpel een term voor iemand die zichzelf heel wat vindt. Daarom zocht ik het nooit op.
Ik had geen idee dat er een hele complexe achtergrond mee gemoeid gaat.
Dit was dusdanig een eye opener dat ik voelde dat ik het moest delen voor mensen die in hetzelfde schuitje zitten.
Over welk draadje op dit forum heb jij het? Die van Moederziel? Ofwel wat is de titel?
Knap dat je losgebroken bent, ik wens je heel veel succes, rust en geluk!
Draadjes , (h)erkenning etc.
Draad van Moederziel "de Hel, ik wil hieruit (oid)" heeft zich over 3300 post uitgesponnen, dus da's veel leeswerk. Ik kwam erin vanwege de overeenkomst dat haar en mijn partner ongeveer rond dezelfde periode opbiechtten dat zij een dubbelleven (vriendin naast gezin) leidden en erg veel (andere) overeenkomstige fratsen vertoonden, waaruit (b)leek dat ze vooral met zichzelf bezig zijn. Moederziel (en ook de bij haar postende Pennestreek, die met vergelijkbare euvel kampte) wilden graag bij hun partners blijven, ik wilde scheiden. Zij kregen zeer veel reacties, waarvan sommige mij erg hebben geholpen.
Moederziel postte op een van mijn draadjes, "Help, mijn ex wil mij het huis uit en voert de druk op", iets over de manipulatietechnieken die zij herkende in mijn beschrijvingen van wat was voorgevallen tussen ex en mij. Zij Benoemde oa "blame shifting" en "gaslighting". Van dit laatste had ik, ondanks bovengemiddelde interesse voor psychologie, nooit eerder gehoord. Toen ik hierop Googlede kwam ik oa op de site van "het verdwenen zelf" en de stukken vielen op hun plaats.
Ook Sally kwam toen weer in de lucht vanwege herkenning. Op gebied van ASS diagnose bij kind(eren) en de kenmerken van dergelijk gedrag bij hun vader, hadden wij elkaar al eerder getroffen op weer een andere draad van mij "Delen. Scheiden van een man met mogelijke stoornis".
Waar wil ik heen met deze warrige post, vraag je je af. Wel, hierheen:
- als je zelf ergens middenin zit, zie vaak niet helder waarin je je bevindt. (ik lag al in scheiding en ex woonde al tijdelijk elders)
- het is van levensbelang dat je de stilte, je isolement, doorbreekt, al is dat in eerste instantie virtueel via een forum
- wat deze specifieke problematiek betreft, is het belangrijk je goed te informeren. Het is (soms) gekmakend gedrag
Ms. Simone
Je kunt het geheel pas zien als je afstand neemt (dit als aanvulling op jouw reactie).
Paasei
Ben het niet eens dat je zonder meer kan stellen dat "als je dit overleeft je alles aankan". Mensen die stelselmatig aan dergelijke mishandeling zijn blootgesteld hebben vaak (complexe) posttraumatische stressstoornis, waarbij het hele lichaam (en geest) ontregeld zijn. Ook hierover wordt steeds meer bekend en naar het boek "CPTSD" van Pete Walker wordt vaak verwezen.
Ook het boek "In Sheep's Clothing" van George Simon wordt vaak besproken en van hem zijn ook een aantal verhelderende interviews op YouTube te vinden. Mijn ex bleek zo'n "wolf in schaapskleren" (shy of covert narcissist).
Family of origin
Waar ik vaak moeite mee heb, naast het nog veel voorkomende "victim blaming" is dat veelal (in de "survivor" communities) wordt uitgegaan van een dysfunctioneel gezin van origine, waardoor je als het ware zou worden klaargestoomd om met een narcist als partner te eindigen.
Het kan iedereen overkomen: deze mensen maken gewetenloos misbruik van kwetsbaarheden.
na heel lang zwoegen en meer van dit soort ellende
Ook al herken ik niet alle zaken die door Ms. Simone wordt genoemd, de term narcisme en bijbehorende psychologische problematieken komen me nu ook steede beter bekend voor. De verhalen die ik hier al eerder schreef, leverde niet de oplossingen op die ik zocht. Dat kwam pas veel later toen ik het narcisme koppelde aan het gedrag van mijn ex. Inmiddels heeft mijn ex toegegeven dat zijn nieuwe vriendin hem te vaak een spiegel voorhield en dat na twee keer opnieuw proberen de relatie toch echt over was. Het werkte niet. Moet er stiekum erg om lachen, voelt een beetje als 'gelijk hebben'. Relaties, mensen, en echtscheidingen zijn nergens hetzelfde. Dat uit moeten leggen is eigenlijk onmogelijk. Zeker als er sprake is van gaslightning en blame shifting en dat gecombineerd met in mijn geval victim blaming, maakt dat vooral je eigen persoon zo in twijfel wordt getrokken. En dat is iets wat je juist nodig hebt; vertrouwen in je eigen persoon en je eigen beoordelingsvermogen. Dat heb je zo nodig in dit oerwoud en de oorlog die je aan het voeren bent!
Ms. Simone
Ik heb gespit in de links die je geeft, ben weer wat inzichten rijker. Dank daarvoor
Ik ben het eens met wat je zegt in #116 want hoe ouder ik word, hoe minder eelt ik nog heb voor de nog steeds binnenkomende dwaasheden van mijn vader.
Soms voel ik me nu haast hysterisch kwaad/verdrietig waar ik vroeger veel meer kon hebben.
Ik weet 't, ik moet meer afstand maken/nemen. Door omstandigheden vind ik dat heel moeilijk.
Verhuiswagen:
Het is een bekend fenomeen bij narcisten (heb ik op diverse plekken gelezen) dat ze vaak terugkomen bij hun ex om zoete broodjes te bakken als elders de kraan van het "narcistic supply" wordt dichtgedraaid.
Wees er op voorbereid als hij evt. een charme offensief op je richt.
Maar dat weet je vast wel.
Ik kan me overigens heel goed voorstellen dat je er een haast sadistisch genoegen in schept dat zijn luchtbel uiteen gespat is Heel menselijk.
Minder eelt?
Ik denk niet dat minder eelt er voor zorgt dat je meer van streek raakt dan vroeger. Eerder een getrainde kunde in herkenning van narcisme. Een ingebouwde bescherming tegen kwetsbaarheid om te voorkomen dat je opnieuw inlaat.
Wees blij met die dunnere eelt, het houdt je alert.
Tevens voelt de ander dat er wantrouwen leeft. Ik denk dat het belangrijk is dat je die signalen uitstraalt. Dat houdt de ander op afstand.
