Ontrouw en scheiding
Hoi allemaal,
Lang getwijfeld maar besloten om toch een topic te openen. Ik ben opzoek naar ervaringen van mensen die ondanks angsten en lang samen zijn toch zijn losgekomen uit hun huwelijk/relatie.
Ik ben op dit moment meer dan 20 jaar samen met partner(jeugdliefde) en hebben 3 kids. Aantal jaren geleden is hij voor het eerst vreemdgegaan en nu blijkt dat dit helaas al weer een aantal jaar speelt met iemand anders. Ik dacht altijd als het nog een keer gebeurd is het duidelijk en voel ik wat ik moet doen. Ik weet rationeel dat ik hier een grens moet trekken maar mijn gevoel blijft heen en weer gaan. Moet ik dan toch nog iets proberen zodat de kinderen geen scheiding door hoeven? En heb ik wel genoeg naar mijzelf gekeken? Ik vindt het allemaal heel spannend en het is totaal niet wat ik had verwacht.
Hij wil mij niet loslaten en ik wil geen man meer accepteren die zo met mij omgaat. Hij blijft namelijk oneerlijk over bepaalde acties en gevoelens. Dus nu trek ik los van al het verdriet ook nog de kar om, met een man die niet wil, stappen te zetten richting scheiding. Toch blijft die zelftwijfel. Is dit herkenbaar en wat heeft jullie geholpen? Ik ben benieuwd naar jullie reacties.
Is het wel zelftwijfel? Zoals ik je post lees heb je het best wel op een rijtje voor jezelf. Zou het niet meer de angst voor het onbekende zijn wat je nu tegenhoud om scheiding door te zetten?
Het is een sprong in het diepe zo'n beslissing, het vertrouwde achterlaten en nog niet weten hoe jouw weg en die van de kinderen zal gaan. Maar het is ook een nieuwe kans op geluk,een nwe kans om je eigen ik weer terug te vinden, een nieuwe kans op liefde met iemand die wel voor 100% voor jou gaat kortom allemaal nieuwe kansen.
Ja de kinderen zullen dan een scheiding mee gaan maken maar dat hoeft niet het einde van de wereld te zijn voor ze.
Hoe beter jullie als ouders met de scheiding om kunnen gaan hoe makkelijker die overgang voor de kinderen word.
Je kunt ook nu al nagaan wat je allemaal moet regelen voor een scheiding, zoals een eigen bankrekening, voldoende inkomen voor jezelf regelen (meer werken?), jullie financiële situatie uitpluizen, woonruimte uitpluizen (kan een van jullie in het huis blijven?) enz. Je kunt dat gaan doen, en met jezelf afspreken dat je over bv 3 of 6 maanden pas beslist wat je gaat doen. Als je helderder hebt hoe het allemaal geregeld kan worden, is de stap minder groot.
Als je man echt bij jou wil blijven, heeft hij dan nog 3 of 6 maanden om met zichzelf en bv met relatietherapie aan de slag te gaan. Geen woorden maar daden.
linn19 schreef op 12-12-2025 om 14:51:
Is het wel zelftwijfel? Zoals ik je post lees heb je het best wel op een rijtje voor jezelf. Zou het niet meer de angst voor het onbekende zijn wat je nu tegenhoud om scheiding door te zetten?
Het is een sprong in het diepe zo'n beslissing, het vertrouwde achterlaten en nog niet weten hoe jouw weg en die van de kinderen zal gaan. Maar het is ook een nieuwe kans op geluk,een nwe kans om je eigen ik weer terug te vinden, een nieuwe kans op liefde met iemand die wel voor 100% voor jou gaat kortom allemaal nieuwe kansen.
Ja de kinderen zullen dan een scheiding mee gaan maken maar dat hoeft niet het einde van de wereld te zijn voor ze.
Hoe beter jullie als ouders met de scheiding om kunnen gaan hoe makkelijker die overgang voor de kinderen word.
Goede vraag! Ik merk dat ik het duidelijk kan verwoorden en opschrijven maar heb het er wel degelijk heel lastig mee. Mijn emoties gaan elke dag heen en weer. Dit is totaal niet het toekomstbeeld dat ik had gewild of gehoopt en ik voel me heel erg verraden. Maar ja het is zeker ook een stukje angst voor het onbekende... Voor het eerst alleen wonen met de kids, de hele situatie zal heel erg gaan veranderen.
Ben ook wel bang voor wat de hele scheiding met ze gaat doen. Denk dat daar ook veel twijfels uit naar voren komen. Helemaal als mijn partner zegt dit ook helemaal niet te willen.
IMI-x2 schreef op 12-12-2025 om 14:58:
Je kunt ook nu al nagaan wat je allemaal moet regelen voor een scheiding, zoals een eigen bankrekening, voldoende inkomen voor jezelf regelen (meer werken?), jullie financiële situatie uitpluizen, woonruimte uitpluizen (kan een van jullie in het huis blijven?) enz. Je kunt dat gaan doen, en met jezelf afspreken dat je over bv 3 of 6 maanden pas beslist wat je gaat doen. Als je helderder hebt hoe het allemaal geregeld kan worden, is de stap minder groot.
Als je man echt bij jou wil blijven, heeft hij dan nog 3 of 6 maanden om met zichzelf en bv met relatietherapie aan de slag te gaan. Geen woorden maar daden.
Ik ben hier nu inderdaad mee bezig. Ik ben gelukkig heel erg onafhankelijk in dat opzicht.
Mijn man is uit zichzelf niet gemotiveerd om in therapie te gaan helaas. In het verleden hebben we wel wat gesprekken gevoerd samen met een therapeut maar dat was altijd omdat ik het regelde en hem meenam.
Hier ook een ervaringsdeskundige. Naar toch? Mijn tip voor nu: luister zelf én met hem naar de 3 podcasts van Joke Bruggenkamp (1ste heet De klap van vreemdgaan). Want inzicht helpt enorm. Duidelijk is dat hij weg wil komen van jouw pijn én nog niet klaar is met andere vrouwen.
Xxx
vervelend en veel sterkte. Snap dat je aan je kinderen wilt denken in dit geheel. is vreemdgaan een kus; een x seks; oprechte spijt hebben betuigd en eraan willen werken en echt doorgaan, samen. De relatie met de ander echt stoppen. of is het jarenlange emotionele enof fysieke relaties met andere vrouwen of steeds weer met dezelfde vrouw. kunnen allemaal meewegen in het geheel het nog een kans te geven of niet.
Kinderen zijn vrij flexibel; is mijn beleving gebleken. Ze hebben vooral baat bij duidelijkheid en een gelukkige moeder. Hoe moeilijk dingen ook zijn.
