Ontrouw en scheiding

Poeh, wat een flauwekul van hem! Ik zal iets over ons proces delen en dan hierop terugkomen.

Mijn vrouw heeft een affaire gehad van een aantal maanden. Zij heeft daar zelf een punt achter gezet en het mij een aantal maanden later verteld. Voor mij vielen natuurlijk dingen op de plek. Ja, zij gaf aan dat ze met mij verder wilde. Wel was ze nog niet helemaal onthecht van hem. Dat vond ik ontzettend ingewikkeld. Ik heb snel besloten bij de dag te leven en geen beslissingen te nemen over onze toekomst. Zij heeft alles gedaan om tot herstel te komen en dan nog heb je geen garantie.

Mijn vrouw is zelf in therapie gegaan en wij samen. En later ook ik zelf. We hebben ontzettend veel gepraat, podcasts geluisterd, boeken gelezen. Een keer of 4 was ik op en wilde ik ermee stoppen. Niet omdat ik niet van haar hield of waaardeerde, ik vond de pijn gewoon te groot.

Terugkijkend: er is geen enkel excuus voor vreemdgaan. De enige die heeft gelogen, die deze afspraak heeft geschonden is degene die vreemdgaat. Er zijn heel veel momenten waarop een vreemdgaande partner heel goed besef dat het niet deugt. Die eerste kop koffie, die eerste zoen, de eerste keer je kleren uit. En daarna raak je in een toestand van verslaving. Dat is nooit en te nimmer de schuld van de partner. Wel ligt er pijn, tekort, verdriet waardoor iemand kwetsbaar is geworden voor vreemdgaan. Dat kan gaan over dingen uit de jeugd, andere ervaringen en zeker ook de partnerrelatie. Ook hier: mijn vrouw zat met een stuk kindpijn. En het is ook zeker zo dat ik haar veel tekort heb gedaan. Maar dat is omgekeerd ook. Wij vonden elkaar in die pijn: we hebben een stukje pijn meegenomen en dat heeft zich herhaald in onze relatie. We waren allebei eenzaam geworden. En hadden dus ook allebei iets te doen. Iets te erkennen, iets te vergeven, iets te doorbreken. En dat lukt met vallen en opstaan.

Dus dat jouw man iets heeft gemist is heel begrijpelijk en iets om serieus te nemen. Maar… op geen enkele manier kan hij de verantwoordelijkheid voor zijn bedrog afschuiven. Op geen enkele manier kan hij zijn slappe en halve keuzes bij iemand anders in de schoenen schuiven. En hoewel zijn gemis een plek mag hebben, eerst is het zaak dat hij jou laat zien dat jouw pijn belangrijk is. Dat hij met jou wil herstellen. Dat hij jou iets heeft aangedaan. En dan kan ruimte komen voor een breder gesprek. Ik baseer het natuurlijk op een paar zinnen van jou terwijl jullie al jaren in gesprek zijn. Maar dit klinkt niet als iemand die op dit moment naar zichzelf kijkt en jou erin bevestigt dat jij belangrijk bent. Alleen als dat verandert is er een kans op herstel. Dat is zijn keuze, jij kunt alleen de consequentie dragen. Alle sterkte!

Het is toch omgekeerde wereld dat jij hem had moeten steunen! En jij zo toch beetje schuld krijgt dat hij opnieuw naar de derde is getrokken.
Terugkijkend waren wij ver van elkaar verwijderd. Ik had het toen niet zo door. Daar kwamen wat grote en impactvolle gebeurtenissen bij en mijn vrouw kreeg het moeilijk. Ik was er emotioneel niet voor haar, praktisch juist wel. Toen was daar De Grote Redder met zijn praatjes en zij is gaan geloven dat dit iets moois was. En vervolgens heeft ze actief meegedaan en grenzen verlegd. Ik wist van het contact en had er geen goed gevoel over. Maar ze verzekerde mij dat het totaal niet seksueel of relationeel was (gaslighting). Hoe naïef van mij, maar ik geloofde (en nog steeds) in vertrouwen en ruimte. Het kwam tot een punt waardoor wij weer anders contact kregen, verbinding zoals het er lang niet was. Zij heeft er kort daarna een punt achter gezet. Wat volgde waren fijne maanden, we hervonden elkaar. Fijne gesprekken, leuke uitjes, fijne seks, veel tijd samen. Maar er was ook iets unheimisch. Mijn lijf reageerde op gekke situaties. Maar antwoord op jouw vraag: toen ze het vreemdgaan opbiechtte hadden wij dus alweer de ervaring gehad dat het fijn was samen. Dat we nog zoveel om elkaar gaven. Dus in de crisis voelden we beide aan de ene kant dat we elkaar kwijt waren en aan de andere kant dat we zoveel van elkaar hielden. Mijn vrouw heeft achteraf in dat proces veel goed gedaan. Zelfonderzoek en tegelijk volledige verantwoordelijkheid voor het vreemdgaan. Eerlijk zijn. Contact verbroken. Ruimte voor mijn pijn en verdriet. Ze voelde zich heel erg schuldig en ik had het ook nodig dat te zien. Niet dat zij zich rot voelde, ik wilde alleen zeker weten dat ik er voor haar toe deed. Iets was voor mij de affaire juist ten diepste had geraakt: voor hen deed mijn bestaan er niet toe. Voor hen boeide het niet hoe dit voor mij (en kinderen) zou zijn. Gaandeweg ontstond meer ruimte voor mijn vrouw. Kon ik meer naar haar pijn luisteren, kon ik naar mijn eigen rol kijken in onze relatie. En soms lukte dat ook niet, zoals zij ook niet altijd ruimte had voor mij. Vallen en opstaan. Maar er was besef dat de bedrogen partner eerst aan de beurt is. Die is namelijk overvallen, die is bedrogen, die moet de beelden verwerken, die schrikt wakker in de nacht, die voelt dat de grond weg is, die voelt dat het verleden vervormd is, die voelt dat hij/zij nooit een keuze heeft gehad, die kan dit als traumatisch ervaren. En dat vloeit voort uit de keuzes van de vreemdgaande partner.

Heel uitgebreid weer… Maar vooral omdat ik hoop dat je ziet dat met jouw gevoel en behoeften niets mis is. Er is jou onrecht aangedaan. Er moet bij jou iets hersteld worden en daar moet hij zijn deel in doen. En daarna komt hij aan de beurt. Hij doet het tegenovergestelde (en het is kort door de bocht): hij mist iets (en jij ook), hij gaat vreemd, jij moet hem steunen, dat krijgt hij niet en dus gaat hij opnieuw vreemd. En dan ga jij je afvragen of jij iets niet goed hebt gedaan…

Voel maar hoe boos je bent. Hoe oneerlijk het is. Niet alleen dat je bedrogen bent, maar ook dat jij je nu afvraagt of jij iets verkeerd hebt gedaan. Dat hij dingen omdraait. En gebruik die boosheid om grenzen te trekken, om voor jezelf te staan, voor jezelf te zorgen. En dan kan het alle kanten op. Hij moet bewegen en jij ook. Alleen dan zou er een kleine kans zijn op een toekomst samen. Nooit meer zoals het was. Maar misschien wel gezonder. En zo niet, dan doe je door hier sterker uit te komen jezelf een groot plezier voor de toekomst.

Neeeeeeee: op jouw melding van wat hij als excuus gaf 'heeft hij (wel alleen voor zichzelf) besloten dat hij dan wel terug kon voor steun en meer bij zijn affaire. Hij vindt heel erg dat ik hem had moeten steunen en hem teveel heb laten hangen.'

Jouw man speelt het slachtoffer. Trap daar niet in. 

Hoe moeilijk ook, doorpakken nu lijkt mij inderdaad een goede stap. En je weet niet wat de toekomst brengt. Een aantal zijn daarna juist weer tot elkaar gekomen. Het zal in ieder geval jou rust brengen hoop ik. Niet makkelijk maar een aantal op dit forum zeggen er veel blijer te zijn geworden.

Xxx

@gekkehenkie100, je had het niet beter kunnen verwoorden. Zo voel ik het ook. 
Nou man, zonnestraal is nog steeds aan het gaslighten. Therapie individueel is wat hij nodig heeft. En afstand van elkaar? 
Dat was de gouden tip die wij kregen! 
En oh wat had mijn man daar moeite mee. Moest meerdere keren worden toegesproken dat hij het anders alleen maar erger maakte. Maar in zijn paniek en controle verlies dacht hij "redden wat er te redden valt" en ging hij ook terugslaan, dat ik het overspel erger maakte bv dat ik de kinderen en vrienden tegen hem opzette bv 
Resultaat was dat ik en iedereen om mij heen nog bozer werd. 
Afstand dus!! Alleen via mail en SMS contact en al helemaal niet via de kinderen. 

Jouw pijn, jouw boosheid en jouw verdriet komt nu eerst. En dat vertrouwen? Dat heeft hij vertrapt. 
Mijn man bleef eerst ook nog liegen om de schade te beperken. Er moet echt inzicht komen in wat hij heeft aangericht. Maar mensen willen van nature weg bij schuld en schaamte. 
Mediator is een goed begin voor een 1e gesprek. Daarna stap voor stap verder kijken. Als het een goede mediator is (SCHIP aanpak) wordt er de tijd genomen. Wij moesten bv na het eerste gesprek 3 maanden wachten en in therapie!  Na 2e gesprek was de eerste boosheid bedaard en werden de opties besproken mbt woning, daarna weer rust. 

In emoties beslissingen nemen is destructief! Voor jezelf en voor je kinderen. 
Zoals iemand hier ooit zei "scheiden kan altijd nog" 
Je kan hier trouwens op het topic , verder na ontrouw ook ervaring verhalen lezen en tips 

Dubbel

Zonnestraal00 schreef op 16-12-2025 om 11:36:

[..]

Maar wat je zegt over vergeven raakt mij heel erg omdat ik hier ook zo mee worstel. Ik denk dat zijn respect voor mij al weg is want inderdaad. Het gebeurde 1x en die deed al zoveel schade aan ons beiden. En zoveel jaar laten maakt hij precies dezelfde fout en dan nog zelfs erger en langer. Waarom zou dit straks niet weer gebeuren?

Ik heb daarom ook contact gehad met de mediator om toch verder te gaan doorpakken maar man wat is dit moeilijk.

Ja vergeven tussen haakjes, want het echt vergeven en weer terug naar het gevoel dat ik voor mijn man had, dat is het gewoon niet en dat wordt het ook niet meer, dat weet ik gewoon. Na het uitkomen, zag ik mijn man als een enorme slapjanus. En het feit dat ik koos om met hem door te gaan heeft een langdurig intern conflict met mezelf opgeleverd. Terwijl hij wel alles op alles zette om de relatie te herstellen.

Wat jou betreft, ik vind dat jij onterecht de schuld op je neemt. Jij maakt je druk over het feit dat hij jou niet respecteert. Maar hoe zit het eigenlijk met jouw respect naar hem toe? Nu hij je een 2e keer zo heeft belazerd en vertrapt, kun jij nog een greintje respect voor hem opbrengen? 

In jouw post geef je aan dat hij van alles en nog wat heel erg voor jou heeft gevonden. Maar dat zeggen toch alle partners die vreemd zijn gegaan en allemaal hebben ze ook enorme spijt. Dit zijn slecht woorden van een leugenaar. De daden, die zijn van betekenis.  

Mijn man heeft gezien hoe gebroken en ongelukkig ik was door die affaire. Het heeft me zo ongeveer 4 jaar van mijn leven gekost. Mijn kinderen hebben het deze periode  moeten doen met een emotioneel wankele en afwezige moeder. 
Als iemand je zoiets een 2e keer aan doet, kun je dan echt nog hopen op herstel? Wens je jezelf én je kinderen nog eens zo'n zwarte periode toe?

Zonnestraal00 schreef op 18-12-2025 om 13:20:

Waren jullie partners wel instaat om na/tijdens relatietherapie/herstel het contact met de derde echt definitief te stoppen? Ik snap echt wel dat er gevoelens ontstaan, dat er liefdesverdriet ismaar wat mij denk ik nog wel het meeste pijn doet is de continue loyaliteit richting haar, richting contact en dat op zijn eigen snelheid en manier willen doen. Terwijl ik van hem verwachtte dat hij hoe slecht het ook met ons gaat hij alle apps en contact gegevens zou weghalen. Helemaal gezien dit nu inmiddels al een proces van jaren af en aan is geworden.

Wat ook heeft meegewogen in mijn besluit bij elkaar te blijven, is dat de affaire al gestopt was, op zijn initiatief. De minnares wilde dit alleen niet accepteren, voelde zich ook gebruikt en belazerd en via haar ben ik het allemaal te weten gekomen. Maar het feit dat ik het van haar moest horen, pleit niet echt voor hem.

Heel erg en zwaar voor jou dat je man loyaler is naar zijn minnares. En volledig logisch toch dat je je man niet liefdevol omarmt? Zou een beetje gek zijn, want dan zou je het signaal geven dat het allemaal wel oké is en dat jij iet beter verdient. En dat hij het op zijn tempo "wil afsluiten", dat kan naar mijn mening al helemaal niet! Dan zou ik de keus voor mezelf maken. Die scheiding en verhuizing komt er toch uiteindelijk wel waarschijnlijk, maar dan is het op zijn initiatief en misschien ben je dan jaren verder. Dat zou toch zonde zijn? Je leeft maar 1 keer.
Liever een eind met een schrik, dan een schrik zonder eind (zei een vriendin heel lang geleden tegen me, toen ik in een knipperlichtrelatie zat met een ex.) Deze uitspraak is me altijd bij gebleven.