Partner kritiek op opvoeding
Hoi allemaal,
Net nieuw op dit forum maar ik heb weinig mensen om me heen waarmee ik mijn vraag kan bespreken.
Ik heb een heerlijke zoon van 7, hij is van een donor daar ik besloot graag (bewust alleenstaande) moeder te worden.
Daarnaast heb ik sinds 3 jaar een geweldig lieve partner (geen kinderen ). We hebben besloten te latten, dat vindt hij prettig en ik vooral omdat ik het alleenstaand moederschap bewust zo wil houden. We zien elkaar daardoor vaak in het weekend en soms een avond doordeweeks.
De laatste tijd heb ik een aantal keer van mijn partner gehoord dat hij last kan hebben van het gedrag van mijn zoon, en hij daarnaast vindt dat ik mijn zoon niet voldoende respect heb bijgebracht.
Uiteraard sta ik open voor feedback, ik doe het ook maar alleen en mijn kind is ook niet perfect, maar ik herken zijn opmerkingen totaal niet. Mijn zoon is lief, slim, empathisch en grappig en uiteraard ook wel eens brutaal of opstandig (zoals ieder kind.) Ook vanuit mijn omgeving hoor ik alleen maar goeds over hem; de juffen zijn dol op hem en is bij alle klasgenootjes een welkome gast. Volgens mij is het echt gewoon een heel normaal kind met heel normaal kinder-gedrag.
Ik merk dat zijn kritiek me erg raakt en weet niet goed hoe hier mee om te gaan. Mijn zoon is mijn alles en ik heb natuurlijk de neiging hem te verdedigen. Tegelijkertijd probeer ik er rekening mee te houden dat mijn partner geen kinderen gewend is, en daarbij is hij ook wat ouder.
Ik wil de relatie uiteraard niet beëindigen maar dit begint voor mij wel een beetje een dealbreaker te worden. Wat vinden jullie en wat zouden jullie doen in mijn situatie? Ik hoor het graag!
Binnen relaties komt het vaak voor dat partners andere opvoedstijl hebben of willen. Ook bij mij gemerkt. Jij lijkt een coachende stijl te hebben en jouw partner een directieve. Zolang kinderen klein zijn merk je dat samen niet. Nu jouw kind ouder wordt wel. Regelmatig denken partners dat hun aanpak beter zou zijn, met hun voorkeursstijl.
Het proberen te overtuigen van jouw partner over jouw opvoedstijl heeft niet veel zin. Jouw partner is overtuigd dat zijn stijl beter is. Zo voelt hij dat. Zo ergert hij zich waarschijnlijk steeds meer aan coaching van jouw kant (praten).
Ik zou inzetten op jouw kind, jouw stijl. Niks mis mee. Alleen anders dan zijne. En een boek kopen of lenen over pedagogiek van kinderen dit zou echt een goed idee zijn. Dat geeft inzicht voor jullie beiden. Tip: waarschuw vooraf een kind over consequenties van iets. En welke straf daarop volgt bij overschrijden. Kom die straf ook na. Bijv als je nu noge een keer vraagt om een snoepje mag je een uur geen tv kijken. Zeurt hij dan toch weer, straf uitvoeren. Dat werkt heel duidelijk voor een kind. Leert het ook van.
De relatie verbreken hoeft niet maar jouw opvoedmanier zal je partner steeds meer gaan tegenstaan. Want jouw zoon wordt ouder en mondiger. Zelfstandiger. Zal meer gaan uitdagen. Zo hoort het ook. Dus in gesprek gaan wat je oppert, zeker goed. Maar neem vooral iets mee voor je partner om te gaan lezen / leren over kinderen en begeleiden als ouder.
Xxx
Merel1986 schreef op 04-01-2024 om 18:54:
[..]
Daar ben ik nu dus ook naar aan het zoeken. Pas ik de relatie aan (minder tijd met kind erbij en terug naar de basis, eventueel mbv een therapeut) of is dit niet meer te veranderen en maak ik een einde aan de relatie.
Dat zijn keuzes die je zelf moet maken. Maar waar je ook over kunt praten met partner. Jullie latten, dus in die zin zit je elkaar niet in de weg. Helaas is er geen vader in beeld, wellicht wel andere familieleden waar je kind eventueel naartoe kan gaan voor een weekend.
Je kunt ook een radicaal andere keuze maken. Aangezien jij de enige ouder bent is het wellicht ook zinnig om eens te luisteren naar de kritiek en te kijken of je -al pratend met je kind- wat veranderingen in het gedrag van je kind kunt maken. Een grote mond hebben als je geen snoepje mag hoeft natuurlijk niet. Het moet dan wel je eigen overtuiging zijn dat je bepaalde grenzen aanbrengt. Niet dat je je vriend de boze opvoeder laat spelen. Je vriend zal dus met jou moeten praten over wat hij ziet en hoe hij dat interpreteert.
Ik zou niet weten waarom je dan een therapeut nodig hebt. Keuzes maak je zelf, het is jouw leven.
Tsjor
Anna Cara schreef op 05-01-2024 om 07:04:
Binnen relaties komt het vaak voor dat partners andere opvoedstijl hebben of willen. Ook bij mij gemerkt. Jij lijkt een coachende stijl te hebben en jouw partner een directieve. Zolang kinderen klein zijn merk je dat samen niet. Nu jouw kind ouder wordt wel. Regelmatig denken partners dat hun aanpak beter zou zijn, met hun voorkeursstijl.
Het proberen te overtuigen van jouw partner over jouw opvoedstijl heeft niet veel zin. Jouw partner is overtuigd dat zijn stijl beter is. Zo voelt hij dat. Zo ergert hij zich waarschijnlijk steeds meer aan coaching van jouw kant (praten).
Ik zou inzetten op jouw kind, jouw stijl. Niks mis mee. Alleen anders dan zijne. En een boek kopen of lenen over pedagogiek van kinderen dit zou echt een goed idee zijn. Dat geeft inzicht voor jullie beiden. Tip: waarschuw vooraf een kind over consequenties van iets. En welke straf daarop volgt bij overschrijden. Kom die straf ook na. Bijv als je nu noge een keer vraagt om een snoepje mag je een uur geen tv kijken. Zeurt hij dan toch weer, straf uitvoeren. Dat werkt heel duidelijk voor een kind. Leert het ook van.
De relatie verbreken hoeft niet maar jouw opvoedmanier zal je partner steeds meer gaan tegenstaan. Want jouw zoon wordt ouder en mondiger. Zelfstandiger. Zal meer gaan uitdagen. Zo hoort het ook. Dus in gesprek gaan wat je oppert, zeker goed. Maar neem vooral iets mee voor je partner om te gaan lezen / leren over kinderen en begeleiden als ouder.
Xxx
1 Hè? Maar de partner is toch helemaal geen opvoeder hier?
2 Maar met het kind en zijn gedrag is helemaal niets mis.
Het lijkt me onzinnig om van iemand die zelf geen kinderen heeft opgevoed ineens de opvoedstijl over te gaan nemen terwijl het gewoon goed ging.
Lexus schreef op 05-01-2024 om 09:55:
[..]
1 Hè? Maar de partner is toch helemaal geen opvoeder hier?
2 Maar met het kind en zijn gedrag is helemaal niets mis.
Het lijkt me onzinnig om van iemand die zelf geen kinderen heeft opgevoed ineens de opvoedstijl over te gaan nemen terwijl het gewoon goed ging.
1. Daar gaat dit niet over. Gaat over inzicht krijgen mbt gevoel hebben of krijgen bij hoe zij omgaat met haar kind. En dat het hem niet bevalt. Hoe dat kan komen.
2. Denk ik ook maar misschien wel enne TO wil leren schrijft ze.
Verder zeg ik niets over opvoedstijl overnemen. Juist dat zij haar pad moet volgen.
Het lijkt me ook overbodig dat wij TO opvoedtips gaan geven, ze lijkt namelijk geen probleem met het opvoeden te hebben en vraagt ook niet om tips op dit vlak.
Verder denk ik dat je er rekening mee moet houden dat de definitie van "brutaal" nogal kan verschillen. Ik vermoed dat wat vriend als brutaal ziet voor mij overkomt als een enthousiast jong kind dat zich veilig en vrij voelt bij z'n moeder en daarom ook z'n mening durft te geven. Lijkt me heel gezond, en niet iets wat TO hoeft te veranderen.
Anna Cara schreef op 05-01-2024 om 10:12:
[..]
1. Daar gaat dit niet over. Gaat over inzicht krijgen mbt gevoel hebben of krijgen bij hoe zij omgaat met haar kind. En dat het hem niet bevalt. Hoe dat kan komen.
2. Denk ik ook maar misschien wel enne TO wil leren schrijft ze.
Verder zeg ik niets over opvoedstijl overnemen. Juist dat zij haar pad moet volgen.
Oh ja, ik las het even anders toen je schreef "Binnen relaties komt het vaak voor dat partners andere opvoedstijl hebben of willen. Ook bij mij gemerkt. Jij lijkt een coachende stijl te hebben en jouw partner een directieve"
Deze man van achter in de vijftig die zelf geen kinderen heeft opgevoed, heeft geen stijl van opvoeden, hij lijkt grumpy om een andere reden. Ga je daar over in beraad dan compromitteer je imho je eigen opvoedmethoden voor iemand die eigenlijk maar een 'leuke oom voor erbij' zou moeten zijn voor het kind.
Maar goed, ik ben hier meer rigide in. Van iemand die zelf kinderen heeft opgevoed zou ik zeker eerder iets aannemen. In dit geval denk ik "joh waar bemoei je je mee"
Maar ik vind in het algemeen dat mensen veel te snel als ze verliefd worden die geliefde in willen passen in het gezinsleven niet altijd ten bate van de kinderen. Ik vind dat je daar erg voorzichtig en schroomvallig mee moet zijn.
Ik zou hier als moeder dus totaal niet over in gesprek gaan met de man maar eerder observeren, het niet binnen laten komen of me er iets van aantrekken en als het blijft mijn conclusies trekken.
Maar zeker niet in dit geval compromissen gaan zoeken tussen opvoedstijlen.
just my two pence
Tijgeroog schreef op 05-01-2024 om 10:23:
Het lijkt me ook onzinnig dat wij TO opvoedtips gaan geven, ze lijkt namelijk geen probleem met het opvoeden te hebben en vraagt ook niet om tips op dit vlak.
Verder denk ik dat je er rekening mee moet houden dat de definitie van "brutaal" nogal kan verschillen. Ik vermoed dat wat vriend als brutaal ziet voor mij overkomt als een enthousiast jong kind dat zich veilig en vrij voelt bij z'n moeder en daarom ook z'n mening durft te geven. Lijkt me heel gezond, en niet iets wat TO hoeft te veranderen.
Ja precies opvoedtips zijn helemaal niet nodig hier.
Anna Cara schreef op 05-01-2024 om 07:04:
Binnen relaties komt het vaak voor dat partners andere opvoedstijl hebben of willen. Ook bij mij gemerkt. Jij lijkt een coachende stijl te hebben en jouw partner een directieve. Zolang kinderen klein zijn merk je dat samen niet. Nu jouw kind ouder wordt wel. Regelmatig denken partners dat hun aanpak beter zou zijn, met hun voorkeursstijl.
Het proberen te overtuigen van jouw partner over jouw opvoedstijl heeft niet veel zin. Jouw partner is overtuigd dat zijn stijl beter is. Zo voelt hij dat. Zo ergert hij zich waarschijnlijk steeds meer aan coaching van jouw kant (praten).
Ik zou inzetten op jouw kind, jouw stijl. Niks mis mee. Alleen anders dan zijne. En een boek kopen of lenen over pedagogiek van kinderen dit zou echt een goed idee zijn. Dat geeft inzicht voor jullie beiden. Tip: waarschuw vooraf een kind over consequenties van iets. En welke straf daarop volgt bij overschrijden. Kom die straf ook na. Bijv als je nu noge een keer vraagt om een snoepje mag je een uur geen tv kijken. Zeurt hij dan toch weer, straf uitvoeren. Dat werkt heel duidelijk voor een kind. Leert het ook van.
De relatie verbreken hoeft niet maar jouw opvoedmanier zal je partner steeds meer gaan tegenstaan. Want jouw zoon wordt ouder en mondiger. Zelfstandiger. Zal meer gaan uitdagen. Zo hoort het ook. Dus in gesprek gaan wat je oppert, zeker goed. Maar neem vooral iets mee voor je partner om te gaan lezen / leren over kinderen en begeleiden als ouder.
Xxx
Dankjewel voor je reactie! Goed om te weten is dat mijn partner niet de vader is maar ook niet de opvoeder. Ik ben een bewust alleenstaande moeder en toen ik hem ontmoette heb ik daar duidelijke afspraken met hem over gemaakt. Mijn gezin en opvoeding is iets van mij alleen en ik ben niet opzoek naar een vaderrol. Uiteraard hebben we wel besproken dat mijn partner zoon mag aanspreken als hij tegen hèm onheus reageert bijvoorbeeld, maar verder ligt alles bij mij.
Dankjewel voor je opvoedtip maar die hanteer ik zelf ook al. Ik ben alles behalve soft en houd zeker vast aan consequenties, als die nodig zijn. Echter ben ik tevreden over mijn opvoeding en hoe het met mijn zoon gaat.
Soms denken mensen dat kinderen pas 'goed opgevoed' zijn als zij nooit enige vorm van brutaal gedrag laten zien, nooit tegenspreken. Of dat dit na 1x streng toespreken direct de laatste keer moet zijn. Dat kunnen hardnekkige 'gedachten' zijn over opvoeden. Ook dat streng en met verheven stem praten nodig is om grenzen aan te geven kan zo'n misvatting zijn die daarbij hoort. Het kan zijn dat jouw partner dit soort gedachten heeft, TO? Dat zou je kunnen onderzoeken in gesprek met hem. Als dat inderdaad zo is, dan zal de puberteit alleen maar lastiger worden op dit vlak.
Overigens heb ik zelf een beetje een nare smaak bij het woord 'opvoeden', helemaal als het in combinatie met goed of slecht wordt gebruikt. Het heeft voor mij de associatie met 'trainen', terwijl Engelse woorden zoals 'raising children' wat neutraler voelen, meer gericht op dat kinderen moeten groeien in hun gedrag en dat je als ouder een coachende rol hebt, zeker als kinderen ouder worden. Is voor mij meer geassocieerd met dat je het goede voorbeeld geeft, positief gedrag aangeleerd wordt maar niet direct verwacht wordt dat kinderen dat direct na 1x leren en in iedere situatie kunnen toepassen. Ik heb nog geen fijn Nederlands alternatief gevonden dat dit beter weergeeft.
kaatjecato schreef op 05-01-2024 om 13:01:
Engelse woorden zoals 'raising children'
Ik heb nog geen fijn Nederlands alternatief gevonden dat dit beter weergeeft.
Daar hoort denk ik het woord "opgroeien" bij. Het leuke daarvan is dat er niet per se een opvoeder aan verbonden is, desnoods gaat het vanzelf. 😀
Verder eens met jouw opmerkingen over welk gedrag er gevoelsmatig bij opvoeden hoort. Voor mij is dat ook heel sterk "voorleven": het goede voorbeeld geven.
IMI-x2 schreef op 05-01-2024 om 13:07:
[..]
Daar hoort denk ik het woord "opgroeien" bij. Het leuke daarvan is dat er niet per se een opvoeder aan verbonden is, desnoods gaat het vanzelf. 😀
Haha, ja opgroeien past misschien het beste, behalve dat daar niet per definitie een rol voor ouders in zit. Kinderen groeien op versus parents raise children. Gek toch dat we daar geen goed alternatief voor hebben 🤔
kaatjecato schreef op 05-01-2024 om 14:06:
[..]
Haha, ja opgroeien past misschien het beste, behalve dat daar niet per definitie een rol voor ouders in zit. Kinderen groeien op versus parents raise children. Gek toch dat we daar geen goed alternatief voor hebben 🤔
Wat dacht je van kinderen grootbrengen? Ik zie daar wel degelijk een rol voor ouders: je begint met het actief bijbrengen van prettige omgangsvormen, het geleidelijk bijbrengen dat ze niet het centrum van het heelal zijn, in de hoop dat je met terugtrekkende bewegingen een aardig eindprodukt aflevert in de vorm van een volwassene die zich zelf op een integere manier staande kan houden in de maatschappij.
kaatjecato schreef op 05-01-2024 om 14:06:
[..]
Haha, ja opgroeien past misschien het beste, behalve dat daar niet per definitie een rol voor ouders in zit. Kinderen groeien op versus parents raise children. Gek toch dat we daar geen goed alternatief voor hebben 🤔
Grootbrengen.
kenfan schreef op 05-01-2024 om 14:42:
[..]
Wat dacht je van kinderen grootbrengen? Ik zie daar wel degelijk een rol voor ouders: je begint met het actief bijbrengen van prettige omgangsvormen, het geleidelijk bijbrengen dat ze niet het centrum van het heelal zijn, in de hoop dat je met terugtrekkende bewegingen een aardig eindprodukt aflevert in de vorm van een volwassene die zich zelf op een integere manier staande kan houden in de maatschappij.
Ach ja, grootbrengen, da's een mooie. Die ga ik gebruiken ipv opvoeden. 👍🏻
Ik heb mijn kind altijd gezien als een soort ongepolijste edelsteen, die al heel mooi is van zichzelf maar met een beetje poetsen nog wat mooier kan worden. Dus de scherpe randjes weg polijsten zonder de eigenheid en het karakter van het kind te 'breken'. Mijn kind deed het ook heel goed op uitleg waarom bepaald gedrag minder wenselijk was in bepaalde situaties - in combinatie met af en toe een harde grens als dat gedrag toch de kop opstak bij die situaties. Denk aan rennen en gillen op een begrafenis als je daar al te oud voor bent (geen peuter meer). Als we ergens heen gingen, legde ik kind uit wat er van haar werd verwacht in die situatie (als die nieuw was).
Mijn zus had ooit een vriend die zijn eigen kind met harde hand had opgevoed en mij veel te soft vond voor het mijne. Hij stond de hele tijd mijn kind te commanderen en dingen te verbieden als hij op bezoek was. Ik ging daar de hele tijd tegenin. Kind stond met grote ogen toe te kijken. Na een paar keer heb ik mijn zus gevraagd haar vriend maar liever thuis te laten. Gelukkig ging het snel uit.
Kind is inmiddels volwassen en weet wat de norm is in allerlei situaties. Aan haar om de keuze te maken of zij zich daaraan houdt. Zij kan inmiddels zelf heel goed grenzen aangeven zonder 'brutaal' over te komen. Daar is veel oefenen aan vooraf gegaan. Net zoals de zoon van Merel nu aan het oefenen is met zijn gedrag. Volgens mij is 'opgroeien onder begeleiding' ook wel een mooie term om 'opvoeden' te vervangen. Gaat ook meer van het kind uit dan van de ouder.
