Relatie net ‘geopend’, maar durf ik wel?

Schipperaar schreef op 14-02-2023 om 13:19:

[..]

Ik denk dat wij dat ook zo zouden moeten kunnen, we zijn redelijk denkende mensen. Maar waren er bij jou ook kinderen in het spel?

En inderdaad, ik kan ook soms echt genieten van die ruimte hebben…zolang het geen eenzaamheid is waar ik niet uit kan. Ik ben geen monnik die zijn hele leven kan mediteren op een berg…

Twee kinderen, maar leeftijd 20+, thuiswonend maar zijn op mijn open aanbod bij partner blijven wonen. Ik ben in de buurt gaan wonen en ze kwamen beiden apart van elkaar tenminste 1x eten en 1x eten en slapen, ik zag ze dus regelmatig. Het was wel enorm wrang dat de veroorzaker van het leed 5 jaar meer tijd met de kinderen kreeg en die amper benutte. 

Gaan gesprek met je vrouw en dan niet meteen ik wil weg, maar eerder open zijn dat je niet gelukkig bent en dat er een reële kansas dat dat betekent dat jullie gezin in een andere vorm verder zal gaan. Dat het je verdriet doet en je een oplossing wilt zoeken die minst schadelijk is voor jullie alledrie.  

En dat houdt niet in dat je gevangen zit of nooit kunt scheiden, maar wel dat je je partner eerlijk vertelt hoe het ervoor staat en dat je niemand wilt beschadigen.

Het niet vertellen van mijn partner aan mij dat er nooit van me gehouden was beschadigde meer. Ik voelde nl wel dat er niet van me gehouden werd, maar ik kreeg nooit eerlijk antwoord. 

Ik had geen keus en was aan het vechten als Don Quichotte, totaal kansloos. Ik denk dat je vrouw die optie verdient; dat ze de keuze heeft om bv jou te verlaten of om met andere opties te komen.

En mocht je besluiten om weg te gaan, zorg dat je na-huwelijk vreedzaam verloopt, met respect, ga nooit in op hartelijkheid en laat je niet verleiden tot ruzie.

Ik heb op m'n tenen om partner heen gedansd bij wijze van, en dat heben de kinderen erg gewaardeerd en dat viel zelfs hun vrienden op, hoe respectvol en menselijk we daar mee omgingen.

Schipperaar schreef op 14-02-2023 om 13:15:

[..]

Op 5 minuten loopafstand….en vanwege de baan van mijn vriendin kan ik niet even een paar dagen mijn zoon niet naar school brengen. Ik kan hooguit in mijn studio slapen en dan overdag doen wat er gedaan moet worden. Dat geeft mij iets meer lucht maar vrouw en kind meer last. Daarom vraag ik me af of dat ‘verkassen’ en op mezelf zijn zoveel gaat uithalen eigenlijk…wat zou me dat moeten brengen? In januari zat ik ook een week in de studio met corona. En vóór dit hele verhaal zat ik er 13 jaar alleen.

En ik zie sex of een andere vrouw nu überhaupt niet als oplossing. Dat geeft alleen maar heel veel ruis terwijl ik nu helderheid moet hebben. Maar als ik eenmaal vrij ben ga ik daar ook zéker mee experimenteren. Niet nu. Eerst aan de slag met ‘hoe nu verder’. Maar in mijn goede momenten mag ik er graag aan denken. 50 jaar en voor het eerst een sexleven 😮

Vetgedrukte, dat zal best, maar ik denk dat je toch zou moeten proberen dit wat meer los te laten. Klinkt makkelijker gezegd dan gedaan, maar je houdt jezelf nogal ‘gevangen’ als je enkel voor haar problemen kiest. Dan zou je, en anderen in dezelfde situatie, dus nooit voor zichzelf kunnen kiezen en als een soort van verplichting bij die ander moeten blijven. Daar wordt niemand uiteindelijk gelukkiger van natuurlijk. 

Als jij ooit besluit uit deze relatie te stappen zal ook zij zich flexibeler moeten opstellen en oplossingen moeten zoeken vwb opvang/wegbrengen/halen zoon icm haar werk. Hiermee dealen zoveel mensen na een scheiding en is altijd wel op te lossen als de noodzaak daar is. Waarom zou zij nu al oplossingen zoeken als jij dit volledig als verantwoordelijkheid neemt? Dat zal nl ook 1 vd redenen zijn dat ze groen licht heeft gegeven om intimiteit buiten de relatie te zoeken, zodat er voor haar niets hoeft te veranderen. Zie je dit zelf ook?

Jij zult je grenzen moeten gaan bepalen en zodra jij deze voor jezelf helder hebt, dan gaan jullie samen om de tafel en zoeken naar een oplossing vwb de invulling co-ouderschap van jullie zoon. Nogmaals, deze situatie is niet enkel jouw probleem, maar die van jullie samen. Probeer hier dan ook SAMEN een oplossing in te vinden die jullie BEIDEN gelukkiger maakt. 

Vwb je angst voor eenzaamheid: een leuke hobby of sport zoeken zou een mooie 1e stap zijn, want uiteindelijk zul je dit zelf moeten doen. Zo te lezen gaat het nu ook beter vwb werk en collega’s, ook daaruit zouden mooie vriendschappen kunnen ontstaan. Onverwachts even borrelen na het werk bijv. of een collega uitnodigen een hapje te komen eten, ik noem maar wat. 

Ik ben al 20 jaar single en heb me in al deze 20 jaar nog nooit eenzaam gevoeld, zo ontzettend fijn. Als ik was blijven ‘hangen’ in die relatie van destijds, was ik zeer ongelukkig geworden en had ik die partner ook geen gelukkig kunnen geven. En weet je, niemand anders is verantwoordelijk voor het geluk van een ander, dat ben je altijd nog zelf! Het is enkel een AANvulling, geen INvulling.

Kersje schreef op 14-02-2023 om 14:36:

[..]

Vetgedrukte, dat zal best, maar ik denk dat je toch zou moeten proberen dit wat meer los te laten. Klinkt makkelijker gezegd dan gedaan, maar je houdt jezelf nogal ‘gevangen’ als je enkel voor haar problemen kiest. Dan zou je, en anderen in dezelfde situatie, dus nooit voor zichzelf kunnen kiezen en als een soort van verplichting bij die ander moeten blijven. Daar wordt niemand uiteindelijk gelukkiger van natuurlijk.

Als jij ooit besluit uit deze relatie te stappen zal ook zij zich flexibeler moeten opstellen en oplossingen moeten zoeken vwb opvang/wegbrengen/halen zoon icm haar werk. Hiermee dealen zoveel mensen na een scheiding en is altijd wel op te lossen als de noodzaak daar is. Waarom zou zij nu al oplossingen zoeken als jij dit volledig als verantwoordelijkheid neemt? Dat zal nl ook 1 vd redenen zijn dat ze groen licht heeft gegeven om intimiteit buiten de relatie te zoeken, zodat er voor haar niets hoeft te veranderen. Zie je dit zelf ook?

Jij zult je grenzen moeten gaan bepalen en zodra jij deze voor jezelf helder hebt, dan gaan jullie samen om de tafel en zoeken naar een oplossing vwb de invulling co-ouderschap van jullie zoon. Nogmaals, deze situatie is niet enkel jouw probleem, maar die van jullie samen. Probeer hier dan ook SAMEN een oplossing in te vinden die jullie BEIDEN gelukkiger maakt.

Vwb je angst voor eenzaamheid: een leuke hobby of sport zoeken zou een mooie 1e stap zijn, want uiteindelijk zul je dit zelf moeten doen. Zo te lezen gaat het nu ook beter vwb werk en collega’s, ook daaruit zouden mooie vriendschappen kunnen ontstaan. Onverwachts even borrelen na het werk bijv. of een collega uitnodigen een hapje te komen eten, ik noem maar wat.

Ik ben al 20 jaar single en heb me in al deze 20 jaar nog nooit eenzaam gevoeld, zo ontzettend fijn. Als ik was blijven ‘hangen’ in die relatie van destijds, was ik zeer ongelukkig geworden en had ik die partner ook geen gelukkig kunnen geven. En weet je, niemand anders is verantwoordelijk voor het geluk van een ander, dat ben je altijd nog zelf! Het is enkel een AANvulling, geen INvulling.

Ik vind dat eigenlijk wel een interessant stuk. Het feit dat zij hiermee ingestemd heeft, maar wel gigantisch verdrietig erover is (Zoals ik er van begrijp) verteld mij juist dat zij 1. ofwel niet dezelfde negatieve gevoelens bij hun relatie heeft of 2. bang is om man te verliezen.

Hoewel het niet de manier is, lijkt me dit juist een opening voor hun beide om te gaan zetten met relatietherapie en nu eens goed te praten over het hoe en wat.

Kijk, als hij nooit echt het idee heeft gehad bij haar: Hier wil ik oud mee worden, was het bij voorbaat een kansloze missie ben ik bang. Maar dan zou je denk ik wel zo eerlijk tegen jezelf en tegen je partner moeten zijn en zeggen: Joh, je bent echt mijn allerbeste vriend. Maar verder dan dat had het eigenlijk ook niet moeten gaan. Dat is wel gebeurd, maar ik trek dat niet langer op deze manier. 

Schipperaar schreef op 14-02-2023 om 17:42:

[..]

Niet om jouw leed te bagatelliseren, maar 20+ lijkt me
voor een scheidig wel een minder moeilijke leeftijd dan net 8.
Je tips vind ik absoluut goed.

Ik ben dan in dit geval degene die in al die tijd niet één keer ‘ik hou van je’ gezegd heeft. Omdat ik het niet voelde. Ze heeft heel vaak gehengeld naar wat ik wél voelde, me met haar ogen als röntgenstralen gescand hoe mijn pet stond, maar ik heb het altijd ontweken, heb het te confronterend gevonden om botweg te zeggen: ‘ik hou niet van je’. Die pijn wilde ik haar niet aandoen. En ik vond haar toch ook sympathiek en aardig? Intussen weet ze best dat ik geen liefde voel en zegt ze zelf ook dat we feitelijk niks meer hebben en zonder zoon allang uit elkaar gegaan zouden zijn. Maar bij het idee dat ik met een andere vrouw ga vrijen wordt ze evengoed emotioneel.

Over de dikgedrukte stukjes:

- Van mij had ze me best mogen verlaten als ik eerlijk ben. Maar ze is ook hondstrouw aan iedereen in haar leven die iets betekend heeft. Veel mensen die ze nu nog opzoekt kent ze al uit haar jeugd of studietijd. Met haar al lang en breed getrouwde ex staat ze ook altijd nog op goede platonische voet.

- Wat bedoel je met ‘ga nooit in op hartelijkheid’? Die snap ik niet.

Hatelijkheid, mijn autocorrect maakte er het tegenovergestelde van. Daarna gestoord een telefoontje en toen kon ik het niet meer verbeteren, ik zag al meer fouten helaas🙂

Een kennis van mij zei: ga vóórdat je gaat haten en hekelen. Dat heb ik onthouden en gedaan.

Je vergist je denk ik in de leeftijd met hoe erg dat wel of niet is. Ik denk dat er geen leeftijd is die het makkelijk maakt. Ja ze hebben een gezinsleven gehad, maar nee het was langdurig niet liefdevol. Jong volwassenen hebben hele duidelijke meningen en zijn niet bang om je daarmee om de oren te slaan. Alles wat je al zolang hebt gehad wordt onder je vandaan geslagen. Je bent op een leeftijd dat je de reden van scheiden goed snapt en daar ook iets van vindt. Jonge kinderen zijn vaak veel flexibeler en weten daarna niet beter. Jongvolwassenen kun je kwijtraken door hun eigen keus, jonge kinderen vaak hooguit door tegenhouden van de andere ouder.

Ik raad je aan om schadebeperkend te zijn en dus eerlijk. Blijf praten en zoeken naar wat mogelijk is, ook als je besluit zelf verder te gaan.

Maar... wat zou je vrouw of vriendin aan zichzelf kunnen veranderen zodat je haar wel aantrekkelijk vind?
Kan me niet voorstellen dat je dat nooit gevonden hebt, anders snap ik echt niet waarom je het zo lang met iemand kunt uithouden. 
Je kunt geen 11 jaar relatie uit meelij hebben toch?
Dan ben je na een week toch al wel klaar?

Schipperaar schreef op 14-02-2023 om 18:24:

[..]

Snap ik helemaal!

Ik ben nu van plan om te zeggen dat die ‘clausule van buiten de deur vrijen’ eigenlijk geen enkele oplossing is dus dat ik dat niet ga doen. Maar dat ik wel echt graag met haar een relatietherapeut wil zoeken, met wie we dan ook ieder afzonderlijk - en daarna samen - kunnen praten. Ze zal waarschijnlijk eerst zuchten dat ik nu wéér therapie voorstel, of dat ik gewoon met háár moet praten, en de handen uit de mouwen en vechten voor ons gezin. Maar ik denk dat we nu écht helderheid over onze toekomst moeten krijgen, en dat we daar echt hulp bij mogen vragen. Mede in het belang van ons kind. En zelfs nu ze altijd maar heel moe is van haar werk (want dat verdwijnt voorlopig niet….).

Het gaat gewoon niet werken als ik de enige ben die dit in therapie bespreekt. Dan kom ik thuis en heeft ze geen idee waar ik het over gehad heb. Dan is het ‘ja, die therapeut van jou’. En al wil ze het misschien niet weten, maar ik ben niet de enige met een probleem…samen oplossen is wat ik wil. Ook al wordt het misschien niet makkelijk.

Ik denk dat je nú op de goede weg bent, welke uitkomst het ook wordt. Je hebt altijd keuzes en de toekomst ligt open. Hopelijk geeft je dat voor nu wat lucht, zodat je samen en apart naar therapie kunt om zo te ontrafelen en duidelijk te krijgen waar jullie stappen liggen.