Relatie net ‘geopend’, maar durf ik wel?
Ik zal me even voorstellen, ik ben een man van eind veertig met al 11 jaar een relatie. We hebben een kind van 8.
Tot zover alles normaal. Maar ik ben nooit verliefd geweest op mijn vriendin, al heb ik haar altijd graag als maatje gehad. Ik tolereerde haar liefde, al voelde ik me altijd ongemakkelijk als ze te verliefd naar me keek. Desondanks hebben we veel gedeeld, in het begin ook in enige mate onze seksualiteit. Echt voltooid hebben we de daad slechts 1 keer, en prompt was ze zwanger.
Weer een groot dilemma, want ze wilde geen abortus en ik wilde haar ook niet met baby in de steek laten. Uiteindelijk is ons kind er toch gekomen, en ik heb me leren schikken in de vaderrol, die natuurlijk ook vaak leuk was.
Maar in de jaren die volgden liep de spanning wel eens op omdat ik nooit de liefde kon beantwoorden zoals mijn partner zich dat gewenst had. Ik begon ook steeds meer de intimiteit te missen met een vrouw, en sliep ook al sinds de geboorte van ons kind alleen, en zij met kind in bed.
Nadat de innerlijke kou en woestenij me teveel werd afgelopen jaar heb ik mezelf zover gekregen dat ik bespreekbaar maakte dat we beiden een ander zouden kunnen zoeken om lichamelijk plezier bij te vinden. Daarin hadden we onszelf feitelijk jaren in gijzeling gehouden: we hebben geen fysiek contact meer met elkaar maar mogen het ook niet elders zoeken. Een onhoudbare situatie. Althans voor mij; partner zweert voor haar kind te leven, en geen behoefte aan een man te hebben. Daarnaast heeft ze een veeleisende baan waarmee ze de afgelopen jaren ook de kostwinner was.
Nu het ijs dan eindelijk gebroken lijkt en ze me (hoewel met pijn) toestaat om buiten de deur te vrijen, staat de deur die zo lang dicht was opeens voor me open. Spannend, bevrijdend, maar ook best eng. Ga ik me niet toch schuldig voelen als ik straks met een ander in bed heb gelegen en misschien de hele dag aan die vrouw denk? Ik wil mijn taken als vader gewoon blijven vervullen, want ons kind heeft niet om deze toestand gevraagd en onze band begint net voelbaar sterker te worden.
Maar wat me al die jaren bij mijn vriendin heeft gehouden, is (behalve ons kind) dat ze oerbetrouwbaar is, een stabiele factor en een goede moeder.
Ik kán niet zonder liefde verder leven dus er móést iets veranderen, maar het idee dat ik met een ander lig te ******* terwijl zij hard aan het werk is, tja, dat wekt schuldgevoel op. En kan ik daarmee dealen, vraag ik mezelf nu af?
Er gebeuren veel goede dingen in mijn leven de laatste tijd, en de nieuwe vrijheid lijkt daar ook één van, maar ja…
Bijtje82 schreef op 14-02-2023 om 19:17:
[..]
Ik heb mijn ex ook geprobeerd uit te leggen waarom ik niet verder wilde, maar tot op de dag van vandaag begrijpt hij het niet en stelt nog altijd dezelfde vragen. We zijn inmiddels 2 jaar verder en ik ontvang nog steeds lange appjes met verwijten. Dat IK niets heb geprobeerd en dat IK opgegeven heb. Kortom alles is mijn fout..
Kan het blijven uitleggen, maar hij wil er gewoon niet aan dat iets soms gewoon klaar kan zijn. Dat je niet eeuwig als broer en zus kunt leven en jezelf kunt wegcijferen. Maar we hadden het toch goed zo...
Maar het goed hebben is niet goed genoeg als er verder weinig meer is.
Oef. Dat lijkt me vervelend als die ander zich er niet bij neer kan leggen. Wij hebben het ook goed zolang we maar steeds dezelfde offers blijven brengen en accepteren dat er geen liefde stroomt (en we onze seksualiteit voor dood verklaard hebben). Dan blijft er inderdaad iets heel dors en karigs over en is het een lege huls.
Hebben jullie ook kinderen trouwens, of heb ik dat over het hoofd gezien?
Bijtje82 schreef op 14-02-2023 om 19:22:
Maar... wat zou je vrouw of vriendin aan zichzelf kunnen veranderen zodat je haar wel aantrekkelijk vind?
Kan me niet voorstellen dat je dat nooit gevonden hebt, anders snap ik echt niet waarom je het zo lang met iemand kunt uithouden.
Je kunt geen 11 jaar relatie uit meelij hebben toch?
Dan ben je na een week toch al wel klaar?
Wat zal ik zeggen? In het begin was ze verliefd en was het gezellig (ondanks dat ik haar liefde subtiel of minder subtiel afwees). Nu hebben we ook moeilijke tijden gehad, we hebben een kind, zij een veeleisende baan, en we kennen elkaars onhebbelijkheden ook een stuk beter. Het gaat niet om iets oppervlakkigs veranderen (bv. fysiek). De karaktertrekken, gewoontes en smaak die ik vroeger van haar op de koop toe nam zijn echter dingen geworden die niet van mij zijn en die me soms ronduit tegenstaan. Die gewoon definitief niet bij me passen en die ik niet ga missen als ik weg zou zijn. We delen zeker nog wel humor en een belevingswereld, al is die laatste wel kleiner en oppervlakkiger geworden. De verschillen zijn duidelijker geworden en vallen niet meer te verdoezelen. We kunnen hooguit milder zijn naar elkaar toe, wat we na een paar gesprekken vorige maand ook bewust aan het doen zijn. Maar het volstaat allemaal niet meer voor een toekomst. Dat is hoe ik het nu zie.
Schipperaar schreef op 14-02-2023 om 20:45:
[..]
Wat zal ik zeggen? In het begin was ze verliefd en was het gezellig (ondanks dat ik haar liefde subtiel of minder subtiel afwees). Nu hebben we ook moeilijke tijden gehad, we hebben een kind, zij een veeleisende baan, en we kennen elkaars onhebbelijkheden ook een stuk beter. Het gaat niet om iets oppervlakkigs veranderen (bv. fysiek). De karaktertrekken, gewoontes en smaak die ik vroeger van haar op de koop toe nam zijn echter dingen geworden die niet van mij zijn en die me soms ronduit tegenstaan. Die gewoon definitief niet bij me passen en die ik niet ga missen als ik weg zou zijn. We delen zeker nog wel humor en een belevingswereld, al is die laatste wel kleiner en oppervlakkiger geworden. De verschillen zijn duidelijker geworden en vallen niet meer te verdoezelen. We kunnen hooguit milder zijn naar elkaar toe, wat we na een paar gesprekken vorige maand ook bewust aan het doen zijn. Maar het volstaat allemaal niet meer voor een toekomst. Dat is hoe ik het nu zie.
Wat gun ik haar een man die haar liefde niet afwijst. De kracht om deze schipperende man en vader, die zijn kind aanhaalt als 'haar kind' uit haar directe leven en huis te weren. Hem veel geluk te wensen en met veel eigenliefde open te staan voor iemand die haar liefde beantwoord. Vermoeidheid kan een teken zijn dat zij haar gevoelens onderdrukt.
Schipperaar schreef op 14-02-2023 om 20:45:
[..]
Wat zal ik zeggen? In het begin was ze verliefd en was het gezellig (ondanks dat ik haar liefde subtiel of minder subtiel afwees). Nu hebben we ook moeilijke tijden gehad, we hebben een kind, zij een veeleisende baan, en we kennen elkaars onhebbelijkheden ook een stuk beter. Het gaat niet om iets oppervlakkigs veranderen (bv. fysiek). De karaktertrekken, gewoontes en smaak die ik vroeger van haar op de koop toe nam zijn echter dingen geworden die niet van mij zijn en die me soms ronduit tegenstaan. Die gewoon definitief niet bij me passen en die ik niet ga missen als ik weg zou zijn. We delen zeker nog wel humor en een belevingswereld, al is die laatste wel kleiner en oppervlakkiger geworden. De verschillen zijn duidelijker geworden en vallen niet meer te verdoezelen. We kunnen hooguit milder zijn naar elkaar toe, wat we na een paar gesprekken vorige maand ook bewust aan het doen zijn. Maar het volstaat allemaal niet meer voor een toekomst. Dat is hoe ik het nu zie.
Ja maar dit is geen antwoord op mijn vraag. Je zegt weer dat zij verliefd was. Maar als je toen al wist dat het niks was, hoe kun je dat dan zo lang volhouden.
Ik ken ook mannen die verliefd op mij zijn of zijn geweest. Stuk voor stuk hele aardige kerels waar ik echt mee kan lachen of bij terecht kan. Maar ik voel verder niets voor hen, dus dan ga ik ook niet aan een relatie beginnen alleen omdat we het goed kunnen vinden en zij mij wel zien zitten. Dat is toch een hele slechte basis?
Een relatie begint toch met verliefde gevoelens van twee kanten? En dan meestal ook sensuele gevoelens van beide kanten.
Wat trok jou aan haar aan? Waardoor bleef je bij haar terugkomen om uiteindelijk bij elkaar te blijven? Dat kan toch niet puur een eenzijdige liefde zijn? Dan had je toch nooit zo lang bij elkaar kunnen blijven?
Ik vind het opvallend dat je het hebt over 'haar kind'. Het is ook jouw kind. Jullie dragen beide net zo veel verantwoordelijkheid voor deze jongen. Wat me ook opvalt is dat jij het grootste deel van de zorgtaken op je neemt omdat zij een drukke baan heeft, maar dat zij wel grotendeels de opvoeding bepaalt en dingen van jou verwacht, ook als jij het daar niet mee eens bent. Normaal gesproken is het belangrijk om als ouders op één lijn te zitten. Als jij nee zegt en zij ja of andersom, gaan kinderen dat uitbuiten.
In een situatie van een scheiding, lukt dat niet altijd. Maar dan heb je wel twee plekken met elk hun eigen regels en gang van zaken. Net als dat je dat bij opa en oma of op school of op de sportclub ook hebt.
Bij een scheiding neem je doorgaans beide een gedeelte van de zorg voor de kinderen op je. Op jouw dagen moet jij dan zorgen dat kind op tijd op school komt, te eten krijgt etc. Op haar dagen is dat haar verantwoordelijkheid. Nu kun je daar met vijf minuten loopafstand wel wat in schipperen, maar de balans in jullie relatie komt op mij over alsof zij bepaalt/verwacht en dat jij naar haar pijpen danst. Een beetje alsof ze een alleenstaande moeder is en jij de nanny bent.
Scheiden is ook loskomen van elkaar en elkaars verwachtingen, zelf verantwoordelijkheid gaan nemen voor je leven en de zorg/opvang van je kind in de tijd dat het kind bij jou is. Verwachten dat je kind altijd in jouw huis woont/verblijft maar dat de andere ouder het dagelijks naar school brengt en haalt, eten kookt, kind naar clubjes brengt is geen realistisch leefpatroon als je gescheiden bent. Een kind is dan doorgaans bij papa of bij mama, of indien birdnesting, papa of mama bij het kind.
Labyrinth schreef op 14-02-2023 om 21:04:
[..]
Wat gun ik haar een man die haar liefde niet afwijst. De kracht om deze schipperende man en vader, die zijn kind aanhaalt als 'haar kind' uit haar directe leven en huis te weren. Hem veel geluk te wensen en met veel eigenliefde open te staan voor iemand die haar liefde beantwoord. Vermoeidheid kan een teken zijn dat zij haar gevoelens onderdrukt.
Dat laatste geloof ik ook wel. En ik gun haar ook zo’n man. Ze is sterk genoeg om mij af te wijzen en heeft ook de broek aan hier in huis.
Ik wens onszelf een kundige therapeut toe om ons (en dus ook haar) te laten inzien dat het voorbij moet zijn met hoe het nu gaat. Want alleen van mij gaat ze het niet aannemen.
Bijtje82 schreef op 14-02-2023 om 21:20:
[..]
Ja maar dit is geen antwoord op mijn vraag. Je zegt weer dat zij verliefd was. Maar als je toen al wist dat het niks was, hoe kun je dat dan zo lang volhouden.
Ik ken ook mannen die verliefd op mij zijn of zijn geweest. Stuk voor stuk hele aardige kerels waar ik echt mee kan lachen of bij terecht kan. Maar ik voel verder niets voor hen, dus dan ga ik ook niet aan een relatie beginnen alleen omdat we het goed kunnen vinden en zij mij wel zien zitten. Dat is toch een hele slechte basis?
Een relatie begint toch met verliefde gevoelens van twee kanten? En dan meestal ook sensuele gevoelens van beide kanten.
Wat trok jou aan haar aan? Waardoor bleef je bij haar terugkomen om uiteindelijk bij elkaar te blijven? Dat kan toch niet puur een eenzijdige liefde zijn? Dan had je toch nooit zo lang bij elkaar kunnen blijven?
Heb ik dat niet verduidelijkt dan? Misschien niet. We konden het goed vinden met elkaar, dat was de basis. En verder hebben we de wellicht merkwaardige combinatie van een man die eenzaam en conflictvermijdend het contact instapte, en een vrouw die hem niet gevraagd heeft ‘nu zeg je dat je van me houdt, anders houd ik ermee op’. Zo hebben we elkaar behalve het maatjes-zijn emotioneel ‘gedoogd’. Iets dat dus niet eindeloos vol te houden blijkt.
En of élke relatie begint met wederzijdse verliefdheid betwijfel ik. Was dat bij jou en je ex in het begin wel zo begrijp ik? En ik vroeg je nog of jullie ook kinderen hebben 
Schipperaar schreef op 14-02-2023 om 21:51:
[..]
Dat laatste geloof ik ook wel. En ik gun haar ook zo’n man. Ze is sterk genoeg om mij af te wijzen en heeft ook de broek aan hier in huis.
Ik wens onszelf een kundige therapeut toe om ons (en dus ook haar) te laten inzien dat het voorbij moet zijn met hoe het nu gaat. Want alleen van mij gaat ze het niet aannemen.
Wat een onzin. Jij bent zo te lezen al lang uitgecheckt. Alleen je bent nog niet duidelijk genoeg naar haar om uit deze relatie te stappen. Daar heb je geen therapie voor nodig.
MamaE schreef op 14-02-2023 om 21:33:
Ik vind het opvallend dat je het hebt over 'haar kind'. Het is ook jouw kind. Jullie dragen beide net zo veel verantwoordelijkheid voor deze jongen. Wat me ook opvalt is dat jij het grootste deel van de zorgtaken op je neemt omdat zij een drukke baan heeft, maar dat zij wel grotendeels de opvoeding bepaalt en dingen van jou verwacht, ook als jij het daar niet mee eens bent. Normaal gesproken is het belangrijk om als ouders op één lijn te zitten. Als jij nee zegt en zij ja of andersom, gaan kinderen dat uitbuiten.
In een situatie van een scheiding, lukt dat niet altijd. Maar dan heb je wel twee plekken met elk hun eigen regels en gang van zaken. Net als dat je dat bij opa en oma of op school of op de sportclub ook hebt.
Bij een scheiding neem je doorgaans beide een gedeelte van de zorg voor de kinderen op je. Op jouw dagen moet jij dan zorgen dat kind op tijd op school komt, te eten krijgt etc. Op haar dagen is dat haar verantwoordelijkheid. Nu kun je daar met vijf minuten loopafstand wel wat in schipperen, maar de balans in jullie relatie komt op mij over alsof zij bepaalt/verwacht en dat jij naar haar pijpen danst. Een beetje alsof ze een alleenstaande moeder is en jij de nanny bent.
Scheiden is ook loskomen van elkaar en elkaars verwachtingen, zelf verantwoordelijkheid gaan nemen voor je leven en de zorg/opvang van je kind in de tijd dat het kind bij jou is. Verwachten dat je kind altijd in jouw huis woont/verblijft maar dat de andere ouder het dagelijks naar school brengt en haalt, eten kookt, kind naar clubjes brengt is geen realistisch leefpatroon als je gescheiden bent. Een kind is dan doorgaans bij papa of bij mama, of indien birdnesting, papa of mama bij het kind.
Nou, ik ben er niet trots op maar voel me soms inderdaad een beetje een au-pair. Anderzijds was het ook de afspraak dat zij - totdat ik mijn loopbaan en mijn inkomsten weer meer op de rit heb - een vaste baan zou nemen om de vaste lasten te kunnen betalen. En al trekt dat nu aan, ik ben ook een ZZP-er ik héb ook meer tijd om dingen in huis en voor onze zoon te doen. Het was allemaal wel fijner geweest om te doen als liefde de motor van de hele constructie was geweest. Nu zit er van mijn kant ook een stuk plichtsbesef bij, eigenlijk een te groot stuk.
En zij heeft inderdaad feitelijk alles geïnitieerd: onze relatie, ons kind, alle hobby’s van onze zoon. En ze geeft zich aan haar (OK, ons) kind op een manier waarop ik dat niet kan. Al is dat waarschijnlijk ook gewoon moeders eigen.
Ik had me dit echt niet zo voorgesteld allemaal. Maar nu moeten we met de situatie dealen. Zou alles graag in kaart brengen met een vakkundige en ervaren therapeut!
Anna Cara schreef op 14-02-2023 om 22:17:
[..]
Wat een onzin. Jij bent zo te lezen al lang uitgecheckt. Alleen je bent nog niet duidelijk genoeg naar haar om uit deze relatie te stappen. Daar heb je geen therapie voor nodig.
Als jij het zegt…
Maar ik kan je vertellen dat ze zoveel leuke maar ook moeilijke (crisis)momenten heeft meegemaakt, en ze slaat zich overal doorheen. Ondanks alles wijst zij mij nog steeds niet de deur, en ik jojo steeds in mijn gevoel tussen ‘het is nog best gezellig’ en ‘maar verder is er niks meer behalve ons kind’.
En voor ons kind wil ik het grondig aanpakken. Dat we allebei echt goed uitpraten wat er uit te praten is, en dan liefst een keuze maken waar we ons allebei in kunnen vinden. En dat doe ik liever onder goede supervisie dan we wéér een tweegesprek hebben dat nergens op uitloopt - behalve dat we er nog een tijdje mee verder gaan, omdat we het immers nog best kunnen vinden. Tot het volgende crisismoment.
Schipperaar schreef op 14-02-2023 om 22:25:
[..]
Nou, ik ben er niet trots op maar voel me soms inderdaad een beetje een au-pair. Anderzijds was het ook de afspraak dat zij - totdat ik mijn loopbaan en mijn inkomsten weer meer op de rit heb - een vaste baan zou nemen om de vaste lasten te kunnen betalen. En al trekt dat nu aan, ik ben ook een ZZP-er ik héb ook meer tijd om dingen in huis en voor onze zoon te doen. Het was allemaal wel fijner geweest om te doen als liefde de motor van de hele constructie was geweest. Nu zit er van mijn kant ook een stuk plichtsbesef bij, eigenlijk een te groot stuk.
En zij heeft inderdaad feitelijk alles geïnitieerd: onze relatie, ons kind, alle hobby’s van onze zoon. En ze geeft zich aan haar (OK, ons) kind op een manier waarop ik dat niet kan. Al is dat waarschijnlijk ook gewoon moeders eigen.
Ik had me dit echt niet zo voorgesteld allemaal. Maar nu moeten we met de situatie dealen. Zou alles graag in kaart brengen met een vakkundige en ervaren therapeut!
Hoe je als ouders de verdeling zorg/werk/inkomen verdeelt, is verschillend en kan en mag ieder voor zich bepalen. Dat zij veel werkt en jij meer zorgt is op zich prima, zo lang jij ook mede-zeggenschap hebt over de keuzes omtrent jullie zoon en niet dat zij alles bepaalt en jij min of meer een afvinklijstje krijgt met dingen die je moet doen met/voor zoon. Zorgen voor uit liefde kan in verschillende vormen.
Als je uit elkaar gaat, zullen jullie moeten leren om los te komen van elkaar. Allebei je eigen broek ophouden en allebei een deel van de tijd zorgtaken voor zoon op je nemen.
Jullie zijn nu op een bepaalde manier afhankelijk van elkaar. Als je een scheiding nu eens als uitgangspunt neemt en kijkt naar hoe het wel kan in plaats van naar wat niet kan en alle huidige verwachtingen van elkaar even parkeert, hoe zou een regeling er dan uit kunnen zien?
MamaE schreef op 14-02-2023 om 22:36:
[..]
Hoe je als ouders de verdeling zorg/werk/inkomen verdeelt, is verschillend en kan en mag ieder voor zich bepalen. Dat zij veel werkt en jij meer zorgt is op zich prima, zo lang jij ook mede-zeggenschap hebt over de keuzes omtrent jullie zoon en niet dat zij alles bepaalt en jij min of meer een afvinklijstje krijgt met dingen die je moet doen met/voor zoon. Zorgen voor uit liefde kan in verschillende vormen.
Als je uit elkaar gaat, zullen jullie moeten leren om los te komen van elkaar. Allebei je eigen broek ophouden en allebei een deel van de tijd zorgtaken voor zoon op je nemen.
Jullie zijn nu op een bepaalde manier afhankelijk van elkaar. Als je een scheiding nu eens als uitgangspunt neemt en kijkt naar hoe het wel kan in plaats van naar wat niet kan en alle huidige verwachtingen van elkaar even parkeert, hoe zou een regeling er dan uit kunnen zien?
Dat lijkt me een goed onderwerp voor bij een therapeut. Nog los van dat ik nu naar bed wil geloof ik niet dat ik dit hier en nu al helemaal wil uitstippelen. Dan loop ik voor mijn gevoel wat ver op de zaken vooruit. Maar je hebt zonder meer goede stellingen en vragen om over na te denken!
Schipperaar schreef op 14-02-2023 om 22:35:
[..]
Als jij het zegt…
Maar ik kan je vertellen dat ze zoveel leuke maar ook moeilijke (crisis)momenten heeft meegemaakt, en ze slaat zich overal doorheen. Ondanks alles wijst zij mij nog steeds niet de deur, en ik jojo steeds in mijn gevoel tussen ‘het is nog best gezellig’ en ‘maar verder is er niks meer behalve ons kind’.
En voor ons kind wil ik het grondig aanpakken. Dat we allebei echt goed uitpraten wat er uit te praten is, en dan liefst een keuze maken waar we ons allebei in kunnen vinden. En dat doe ik liever onder goede supervisie dan we wéér een tweegesprek hebben dat nergens op uitloopt - behalve dat we er nog een tijdje mee verder gaan, omdat we het immers nog best kunnen vinden. Tot het volgende crisismoment.
Ik sla aan op het vetgedrukte. Het komt op mij over alsof je eigenlijk ook hier aan het doen bent wat je kennelijk al die tijd gedaan hebt namelijk haar volgen. Maar zij leidt ‘de verkeerde kant op’ namelijk naar bij elkaar blijven en dat zint je niet. Evengoed ben je zo besluiteloos dat je zelf geen knoop kunt doorhakken en een heel proces aan het forceren bent waarin je waarschijnlijk hoopt dat zij ja zegt tegen het verbreken van de relatie of jou zelfs de deur wijst.
Dit kun je doen. Het is kennelijk zoals jij in elkaar zit. Maar het maakt je volkomen afhankelijk van haar wensen en waar zij in het proces zit. Ik zou dat hele verleden, hoe deze relatie tot stand is gekomen, laten rusten. Je leeft nu en je je moet nu handelen naar de toekomst toe. Het is aan jou om te bepalen wat het juiste is om te doen voor jou, welke verantwoordelijkheid je naar je kind toe neemt. Heb jij nou al individuele therapie? Ik denk dat dat veel belangrijker is dan relatietherapie. Relatietherapie komt op mij eerlijk gezegd nogal manipulatief over, omdat je niet voor jezelf kunt staan moet de therapeut je vrouw meekrijgen. Ik snap het wel, heb er ook geen heel hard oordeel over. Maar je hebt er meer aan te snappen wat je zelf met je leven aan het doen bent, namelijk geen standpunt in te nemen, niet te weten wat je wil en niet te handelen. Dat inzicht is nuttiger dan dat je je vrouw ertoe brengt jou ‘los te laten’. Want waarom laat je jezelf niet los?
Schipperaar schreef op 14-02-2023 om 22:04:
[..]
Heb ik dat niet verduidelijkt dan? Misschien niet. We konden het goed vinden met elkaar, dat was de basis. En verder hebben we de wellicht merkwaardige combinatie van een man die eenzaam en conflictvermijdend het contact instapte, en een vrouw die hem niet gevraagd heeft ‘nu zeg je dat je van me houdt, anders houd ik ermee op’. Zo hebben we elkaar behalve het maatjes-zijn emotioneel ‘gedoogd’. Iets dat dus niet eindeloos vol te houden blijkt.
En of élke relatie begint met wederzijdse verliefdheid betwijfel ik. Was dat bij jou en je ex in het begin wel zo begrijp ik? En ik vroeg je nog of jullie ook kinderen hebben
Nou ja, verliefdheid lijkt me wel een gevoel dat je hebt in een prille relatie. Een bepaalde aantrekkingskracht tussen twee mensen.
Een relatie start doorgaans niet uit medelijden. En als dat al het geval is, lijkt het me onhoudbaar om dat zo lang vol te houden.
Daarom kan ik bijna niet geloven dat je vrijwillig je halve leven opgeeft, een kind verwekt omdat zij van jou houdt.
Dan vraag ik mezelf af waar je eigenwaarde is. Ben je ooit wel eens echt verliefd geweest op een vrouw, ken je dat gevoel?
Is er een fysieke aantrekkingskracht tussen jullie of is die er ooit geweest? Zou die aantrekkingskracht terug kunnen komen als jullie er beide moeite voor doen? Kun je haar verleiden? Zou je nog seks met haar willen hebben?
En over je vraag richting mij. Ja, wij hebben 3 kinderen samen. Maar onze situatie is niet te vergelijken met jou. Wij kenden wel wederzijdse verliefdheid en houden van, maar dit verdween vanwege meerdere redenen.
Het is inderdaad belangrijk om zelf keuzes te maken en daar zelf voor te staan. Ik ben heel lang getrouwd geweest met een man zoals jij en we zijn nu aan het scheiden. Ik heb altijd de kar getrokken en nu we uit elkaar zijn is hij nog steeds passief en houdt hij me overal nog steeds verantwoordelijk voor. Is zelf altijd het slachtoffer als dingen anders gaan dan hij wil. Geloof me, daar word je geen gelukkiger mens van en anderen zijn dat al snel zat hoor. En wat ik heel akelig vindt: ook onze kinderen zien dit nu, omdat ik er nu niet meer voor sta.
Dus ga zelf in therapie. Gebruik niet de relatietherapie om te gaan scheiden, dat is niet eerlijk en slappe hap. Mijn man heeft hetzelfde gedaan en daardoor echt wel mijn respect verloren.
