Ruzie over hulp aan ouders
ik heb goede raad nodig en/of steun. Mijn ouders zijn hoogbejaard. Ze wonen nog zelfstandig, maar dat loopt op zijn einde. Ze moeten verhuizen naar een zorgwoning, maar dat gaat moeilijk met hun gezondheidssituatie. Ik ben enig kind en woon ver weg met mijn gezin. Nu is hun situatie nog verder verergerd en er is weinig tijd meer. Het is dus nodig dat ik mijn ouders help met de zorg en de verhuizing. Maar ik heb ook een gezin met kinderen. Ik ren me het ongans, doe wat ik kan en pendel zo goed en zo kwaad als het gaat heen en weer, en probeer alles te regelen. Maar mijn man heeft weinig begrip voor de situatie en doet erg boos tegen mij over van alles. Ik voel me erg teleurgesteld dat hij mij niet steunt en ik begrijp eigenlijk ook niet waarom hij zo doet. Ik weet totaal niet wat ik ermee aan moet, want het raakt me, maar ik heb er eigenlijk op dit moment geen tijd voor.
Mija schreef op 21-10-2023 om 19:48:
[..]
Eens. TO, het is veel te veel gevraagd dat jij als (enige) dochter met een eigen leven op afstand en gezin in een uitgebreid, langzaam aanpassings- en keuzeproces wordt betrokken. Je ouders moeten keuzes maken en die moeten ze maken op basis van de werkelijkheid. Ze hebben daar geen tijd meer voor. Kennelijk hebben ze daar te lang mee gewacht, tot het vijf voor, of misschien zelfs wel vijf over twaalf is? En hoe begrijpelijk en sneu dat ook is, als dat aan de hand is, is toch treuzelen en uitgebreid alles afwegen, eerst drie keer ‘nee’ zeggen tegen alles, voordat je ‘ja’ zegt, te belastend voor jou als enige mantelzorger. Het moet pragmatischer worden aangepakt, doorgepakt. Je schrijft dat je man protesteert, dat is jouw vraag. Maar hoe is dit voor jou? Vind jij de eisen die het verhuisproces van je ouders aan jou stelt realistisch? Is het voor jou te doen dat jij in hun tempo meemoet?
Ik begrijp wel dat je dit zegt, maar in de realiteit kan ik daar nu helaas weinig mee. Teveel of niet voor mij, ze moeten over. Mijn ouders zijn hulpbehoevend, het ‘terugleggen’ bij hen gaat gewoon niet. Ze overzien het allemaal niet meer. Mijn moeder kan veel minder dan ik had gedacht, maar dat wordt langzaamaan duidelijk. Als het had gekund had ik de verhuizer alles in laten pakken, maar ze gaan heel veel kleiner wonen en dus kan lang niet alles mee. Alles aanwijzen kost teveel tijd. Ik probeer te focussen op wat ze daar nodig hebben en dat in te pakken en te regelen. Maar mijn ouders hebben er grote moeite mee dat ze zelf niet meer in staat zijn om de regie te voeren en fysiek minder kunnen. En ik moet elke dag door een brij aan onrealistische ideeën heen, waarvan ik ook niet altijd weet hoe ik daar goed op moet reageren. Het valt gewoon niet mee en het valt gewoon in zijn geheel tegen. Ik moet zelf ook even schakelen dat ik veel meer moet doen dan ik van tevoren had gedacht.
S.ndra schreef op 23-10-2023 om 06:57:
Ik weet niet zo goed wat ik hiermee aan moet. Mijn man wilde een oppas regelen voor de dag van de verhuizing. (We hebben bijna nooit een oppas). Ik dacht Wat fijn! Maar het blijkt dat hij die dag voor zijn werk er niet is en helemaal niet komt helpen.
Maar kan dit niet een poging zijn van je man om je toch wat te ondersteunen? Dat jij niet ook nog de oppas hoeft te regelen. Ik snap dat het niet is wat je wilt, maar misschien bedoelt hij het wel heel goed?
@S.ndra, ga nu niet dit proces aan als dochter want dan gaan de emoties van je ouders met jou aan de haal; stel je op als een professional, een mantelzorger zonder verwantschap. Jij zult in deze knopen moeten doorhakken, zonder tegenspraak omdat je ouders nu eenmaal over moeten. Dat overstappen gaat ‘soepeler’ als ze merken dat je daar niet in mee gaat.
De professionele werkhouding zie je in de zorgsector ook; een bewoner kan aangeven iets niet meer te kunnen of vaak niet te durven. Verzorgende geeft dan met iets meer overtuiging in stem aan dat hij het wel kan en dat ze het eerst gaan proberen. De overtuiging in de stem en de toon van vastberadenheid werkt als een duwtje in de rug. Veelal is dat net wat iemand nodig heeft; een vastberaden mantelzorger die voor twee hulpbehoevenden beslissingen maakt. Dat vraagt een omschakeling van jou als dochter in je denken; van dochter naar ‘professionele’ overtuigende mantelzorger die de beslissingen uit handen neemt van twee mensen die veelal als een berg tegen die verhuizing opkijken.
Leg je ouders uit dat ze je moeten vertrouwen op de beslissingen die jij voor hen maakt. Nu ga je nog mee in hun getwijfeld, waardoor je het jezelf juist zo moeilijk maakt.
S.ndra schreef op 24-10-2023 om 08:02:
[..]
Ik begrijp wel dat je dit zegt, maar in de realiteit kan ik daar nu helaas weinig mee. Teveel of niet voor mij, ze moeten over. Mijn ouders zijn hulpbehoevend, het ‘terugleggen’ bij hen gaat gewoon niet. Ze overzien het allemaal niet meer. Mijn moeder kan veel minder dan ik had gedacht, maar dat wordt langzaamaan duidelijk. Als het had gekund had ik de verhuizer alles in laten pakken, maar ze gaan heel veel kleiner wonen en dus kan lang niet alles mee. Alles aanwijzen kost teveel tijd. Ik probeer te focussen op wat ze daar nodig hebben en dat in te pakken en te regelen. Maar mijn ouders hebben er grote moeite mee dat ze zelf niet meer in staat zijn om de regie te voeren en fysiek minder kunnen. En ik moet elke dag door een brij aan onrealistische ideeën heen, waarvan ik ook niet altijd weet hoe ik daar goed op moet reageren. Het valt gewoon niet mee en het valt gewoon in zijn geheel tegen. Ik moet zelf ook even schakelen dat ik veel meer moet doen dan ik van tevoren had gedacht.
Ik snap wat je zegt. Het voelt allemaal heel dwingend. Je voelt medelijden met je ouders. Het moet gebeuren. Maar jij moet dus tegen weerstand in werken. Het kost bakken energie. Ik snap wel dat je man hier moeite mee heeft al begrijp ik ook dat dat voor jou als een extra belasting aanvoelt.
Als je toch nog aan het schakelen bent, probeer dan wat ruimer naar de mogelijkheden te kijken. Ik vind het echt heftig dat je zo makkelijk over je eigen grenzen heen stapt, ze doen niet terzake (teveel of niet, ik moet ..). En de enige richting waarin je kan schakelen is ‘veel meer doen’. Dat is ook niet zo erg realistisch.
Flanagan zegt het heel goed: je hoeft niet mee in hun verwarring. Je kunt neerleggen: dit is wat ik kan, zo doen we het. Dat mag. Dat helpt. Wat Flanagan ook treffend zegt: voor professionals doen ze meer moeite. Ze blijken dingen te kunnen die ze bij jou als kind uit hun handen laten vallen en ze zetten hun beste beentje voor in plaats van te blijven hangen in weerstand. Ik snap dat het moeilijk is om die wat meer confronterende houding aan te nemen voor iemand die het zo vanzelfsprekend vindt zich te moeten wegcijferen voor haar ouders omdat je hun pijn en verwarring ziet. Maar het zou ook kunnen dat ze er sneller doorheen zijn als je ze minder keuzes geeft en wat meer opdrachten geeft of mededelingen doet. Het zou zomaar makkelijker kunnen worden voor ze. Dan hoeven niet meer zoveel na te denken. Als jij het regelt, regel jij het en dan beoordeel je ook hoeveel tijd waaraan besteed kan worden, wanneer het tijd is knopen door te hakken. Dan schep jij het overzicht en vertel je ze wat er moet en gaat gebeuren. En deins je daarvoor terug als kind of krijg je teveel weerstand omdat ze niet kunnen loslaten dat zij boven jou staan in plaats van andersom? Overweeg dan een professional in te schakelen. Een van de links die ik hierboven plaatste is een professionele organizer die expliciet aanbod heeft voor seniorenverhuizing en mantelzorgondersteuning. Dat bestaat kennelijk! En als je daarvoor kiest, geldt ook: deel dat mede, vraag het niet. Het is nodig. Jij gaat nu erg mee in hun hulpeloosheid en ervaart samen met ze in die fuik te zitten. Misschien kan juist je man met je meedenken om meer en andere mogelijkheden te zien? Om het wat zakelijker aan te pakken en wat minder emotioneel?
Hou je taai en zorg goed voor jezelf!
Ik vind het pittig hoor. Maar laad inderdaad niet teveel op je nek, laat hun emoties bij hen.
En verwacht niks, niet van je ouders of van je man. Dat leidt alleen tot teleurstellingen, dat blijkt. Als hij een oppas regelt, laat hem. Het is weinig, maar het is iets. Neem het aan, leg de zorg voor de kinderen bij hem zodat jij je handen vrij hebt voor je ouders. Als hij vrij neemt en bij de kinderen blijft doet hij ook niks voor jou, dus dat maakt niet veel uit. Verder hoef je blijkbaar geen hulp van hem te verwachten, maar dit is al iets. Wat, zo te lezen, vooral van jou nodig is dat je duidelijke beslissingen neemt, iedereeen vertelt wat je van ze verwacht, en ze eraan houdt. Niet meebewegen, niet hopen of verwachten. Je man gaat niet ineens meer doen, je ouders gaan niet ineens heel vastberaden knopen doorhakken.
Dit is een fikse klus maar het wordt nog veel zwaarder als je je teveel laat overmannen door alle emoties, dat je man niet wil helpen, dat je ouders al zo ver heen zijn, dat iedereen maar op jou leunt en dat er niemand voor jou is… dat is allemaal waar en erg vervelend maar nu totaal niet helpend in de klus die geklaard moet en straks is er heus nog genoeg tijd om hier allemaal bij stil te staan. Dat geldt voor je ouders zelf ook, eerst maar eens over en dan verder zien. Er gaat vast van alles mis dat achteraf beter had gekund, maar dat zie je dan wel weer.
Hoe zit het met spullen opslaan, of nog in het oude huis laten zo lang? En kun je hulp krijgen ergens voor de praktische dingen?
S.ndra schreef op 23-10-2023 om 06:57:
Ik weet niet zo goed wat ik hiermee aan moet. Mijn man wilde een oppas regelen voor de dag van de verhuizing. (We hebben bijna nooit een oppas). Ik dacht Wat fijn! Maar het blijkt dat hij die dag voor zijn werk er niet is en helemaal niet komt helpen.
Er is dus een datum gepland waarop de verhuizing gaat plaatsvinden. Heb je ook vooraf aan je man gevraagd of hij vrij kan krijgen op zijn werk om er die dag bij te zijn? Of ben je daar vanuit gegaan?
Ik krijg bij het lezen van je posts sterk de indruk dat jij van veel zaken uitgaat / iets vanzelfsprekend vindt / al regelt zonder overleg en dan verbaasd/ verdrietig/ geirriteerd / klagerig bent als je man ( zoals in dit voorbeeld) er niet bij is. Ontstaan jullie situaties niet ook door miscommunicatie waar je zelf ook een rol in speelt? En fijn toch als hij oppas heeft geregeld.
De vraag is; wil je man je überhaupt helpen met de verhuizing? Als hij dat wil doen, is het wel handig als je de datum dan ook samen afstemt.
Als hij niet wil helpen, is het aan hem om die dag voor de kinderen te zorgen of dat uit te besteden.
Ik meen me te herinneren dat de man van Sandra sowieso al niet van het meehelpende of invoelende type is, zeker niet als hij er geen zin in heeft. Ik ben bang dat het (ook) in dit geval iets met een doos paard is...
Tijgeroog schreef op 24-10-2023 om 13:28:
Ik meen me te herinneren dat de man van Sandra sowieso al niet van het meehelpende of invoelende type is, zeker niet als hij er geen zin in heeft. Ik ben bang dat het (ook) in dit geval iets met een doos paard is...
Maar misschien kan ze dan juist gebruik maken van wat misschien wél zijn kwaliteit is, namelijk op een wat afstandelijker, zakelijker manier kijken naar hoe dingen gedaan kunnen worden? Nu polariseren ze zo. TO is all in: er is geen ruimte om na te denken of alles echt per se 'moet' op de manier zoals het wordt aangedreven door de ouders. Man is afwijzend, narrig, onttrekt zich eraan en doet dan maar helemaal niet mee. Dat is toch jammer? Hij heeft misschien best ideeën die haar kunnen helpen?
Ik ben zo vrij geweest om even de eerdere berichten van TO te bekijken, en daaruit blijkt dat haar man als een stevige staat van dienst heeft als het gaan om zich terugtrekken als het allemaal niet gaat zoals hij graag wil.
Tijgeroog schreef op 24-10-2023 om 14:05:
Ik ben zo vrij geweest om even de eerdere berichten van TO te bekijken, en daaruit blijkt dat haar man als een stevige staat van dienst heeft als het gaan om zich terugtrekken als het allemaal niet gaat zoals hij graag wil.
Klopt! Echter is niet iedereen een goede meehelper en even bekwaam in het meehelpen. Iedereen heeft daar zijn goede en minder goede kanten in. Maak gebruik van elkaars kwaliteiten, daar heb je meer aan dan boos worden als iemand iets niet doet zoals jij zou willen/wensen.
Tijgeroog schreef op 24-10-2023 om 14:05:
Ik ben zo vrij geweest om even de eerdere berichten van TO te bekijken, en daaruit blijkt dat haar man als een stevige staat van dienst heeft als het gaan om zich terugtrekken als het allemaal niet gaat zoals hij graag wil.
Voor de duidelijkheid: ik heb geen andere topics bekeken maar puur op basis van dit topic zóu (!) het ook (deels) een patroon tussen hen beide kunnen zijn. Dit is echt puur speculatief TO, ik wil niet beweren dat het zo ís. Je zou er eens met deze bril naar kunnen kijken, of het iets in de dynamiek tussen jullie zou kunnen veranderen, als je zelf iets ruimtelijker naar de situatie kijkt?
Stel, de ene partner heeft heel vaststaande ideeën over hoe de dingen moeten. Zegt: Het kán niet anders dan op deze manier. Het ís nou eenmaal zo. Er zijn geen andere mogelijkheden. Ik moet het maar zien te overleven. Het maakt niet uit hoe ik me voel. Welke gevolgen het voor ons gezin heeft. Het moet nou eenmaal gebeuren, op deze manier, er is niks en niemand anders, geen andere oplossing. Zo is het en ook jij moet je daaraan aanpassen, inschikken, inleveren. Want het móet nou eenmaal.
De partner die daar anders over denkt en daar helemaal geen goed gevoel over heeft, krijgt dan geen ruimte om daar over mee te denken en praten, om op een eigen manier, vanuit eigen inzichten en drijfveren een bijdrage te leveren, om alternatieve oplossingen te bedenken, te helpen relativeren of dingen wel per se moeten en of ze per se op die manier moeten. Ik kan me voorstellen dat die partner zich dan op een gegeven moment terugtrekt.
Dit betekent helemaal niet dat het aan één van beide ligt en dat die het maar moet oplossen. Het betekent meer dat je bewust en welwillend met elkaars eigenaardigheden en kwaliteiten moet zien te dealen. Daar kan elk van beide partners een eerste stap in proberen te zetten maar man schrijft hier nou eenmaal niet. Daarom TO, áls je dit op de een of andere manier herkent: vraag hem eens hoe hij het zou willen doen, hoe hij het zou aanpakken, wat hij nodig heeft om hier een positieve bijdrage aan te kunnen leveren. Misschien werkt het niet. Misschien wel.
Ten tijde dan de twee weken waarop mijn moeders einde naderde, leefden mijn man en ik ieder op een ‘eilandje’. Op de ochtend dat ik gebeld werd dat ze was overleden, stond ik op punt er naar toe te rijden. Maar mijn man bood aan mij te brengen. Soms is het een hoge drempel om hulp te vragen en ga je ervan uit dat het niet de moeite waard is om om hulp te vragen. Hulp vragen vraagt wel om juiste timing; bijtijds vragen is wel prettiger voor de ander die zich anders voor blok gezet voelt.
Bedankt voor jullie meedenken. Sommige zaken worden soms iets teveel ingevuld op een manier die niet van toepassing is bij ons, maar de verschillende aspecten zetten me wel aan het denken.
De reden dat ik het topic had geopend is dat ik merk dat dit wel een belangrijk onderdeel van onze relatie vind en ik vind het heel erg vervelend dat dit bij ons slecht loopt. Mijn man is op zich geen slechte man, maar hij kan niet goed omgaan met moeilijke of levensveranderende situaties. Dat weet ik zo onderhand wel, want we kennen elkaar al lang.
Maar ik had ergens toch gehoopt dat de vorige keren een incident waren. Dat het echt zo druk was op zijn werk of dat er echt zo iets belangrijks was dat dat echt niet kon wachten. En dat het deze keer anders zou zijn. Maar feit is, overschakelen naar crisis modus of wat meer flexibiliteit zit er bij hem niet in. Op moment suprême als er echt iets aan de hand is, legt hij de prioriteit altijd ergens anders dan bij mij of de situatie. En hij informeert mij daar meestal dan niet duidelijk over. Dat voelt heel erg eenzaam.
Dat hij er niet mee om kan gaan, maakt niet dat er geen hulp nodig is of dat ik of anderen in die situatie geen behoefte hebben aan steun. Het is wat Flanagan ook schrijft, we leven dan ieder op een eigen eiland en als je niet oppast drijf je steeds verder van elkaar af. Praten erover lukt niet goed.
Het is ook ineens als het ware ‘mijn’ familie, terwijl het toch ook al ons halve leven zijn familie is. Ik mis gewoon zo erg wat betrokkenheid. Ik ga daardoor on top of de stressvolle situatie heel erg twijfelen aan onze relatie, terwijl ik liever mijn aandacht en energie op dit moment aan mijn ouders wil geven. Mijn ouders en ik hebben gelukkig wel wat andere hulp geregeld, maar het voelt gewoon als een groot gemis als hij zo weinig betrokken is.
Ik denk je te begrijpen wat je mist. Een actieve empathische betrokkenheid vanuit hemzelf, zonder dat je ergens om hoeft te vragen. En toch heeft 'geweldloze communicatie' mij geleerd, dat we ook op een andere manier onze behoeften kunnen vervullen. Door verzoeken te doen.
Heb je wel geprobeerd om hele concrete verzoeken aan hem te doen, wat voor hem behapbaar is? Ik doe maar een gooi: - zou ik straks een kwartier even tegen je aan kunnen praten, zonder dat je ergens op hoeft te reageren; - kan ik een knuffel van je krijgen, (als je thuiskomt) want het raakt me wel wat er gebeurd. - kan ik je advies krijgen/ of hoe zou jij dit aanpakken.. - zou jij dit (regeldingetje) voor mij kunnen uitzoeken (als hij hier handig in is). - zou een oppas kunnen regelen/thuis kunnen werken als...
