Schuldgevoel bij vreemdgaan?
Mijn (ex) vriendin gaat al maanden lang met een ander. We zijn 18 jaar samen en hebben 3 kinderen. Ze zegt nu dat ze geen gevoelens meer heeft maar ik heb niet het idee gehad dat dat echt zo was afgelopen 2 jaar. Samen behoorlijk wat overwonnen waaronder een vreselijke ziekte. Nu wilt ze van me af en wil ik dit eigenlijk niet, maar ik heb geen keus natuurlijk. Ik snap dat een nieuwe verliefdheid het altijd wint van een 18 jarige relatie met af en toe wel wat problemen maar zelden ruzie. Wat is jullie ervaring? Het lijkt net alsof ze de rollen nu omdraait en ik alles schuld ben. Ik kan niks meer goed doen. Heb helaas te lang gebedeld bij haar afgelopen maanden, niks geholpen uiteraard. Ze vind me alleen maar nog lastig. Ze toont wel nog vaak emoties bij me maar weet niet of dit komt door boosheid. Krijgen vreemdgangers wel eens spijt voor wat ze doen? Of is dit gewoon een verloren zaak?
Bijtje82 schreef op 16-06-2023 om 22:29:
Tja misschien hard, maar dan zou ik nu zelf de stekker eruit trekken. Gewoon zelfbescherming.
Ik neem aan dat jij wel voor haar zorgt als ze geopereerd is. De enige zorg die ik dan zou nemen is die voor de kinderen. Zij kan bij haar ouders revalideren of elders en dan kan haar nieuwe liefde haar daar verzorgen ofzo.
Ik zou het niet fair vinden als ze die last dan ook nog bij jou legt. Zeker niet in deze situatie.
Nee dat wilt ze niet. Heb ik wel aangeboden. De jongste kinderen blijven bij mij. Ze vraagt zich wel telkens af bij mij wie dan de was gaat doen etc. Als ik haar dan aanbied om deze te doen zegt ze nee dat kan niet is niet logisch en ongepast. Naja moet ze allemaal zelf weten, meer dan aanbieden kan ik niet. Ben veel te goed voor haar en zij ziet alleen maar nog het slechte in mij. Dopamine doet veel met mensen.
Beaver1984 schreef op 16-06-2023 om 22:36:
[..]
Nee dat wilt ze niet. Heb ik wel aangeboden. De jongste kinderen blijven bij mij. Ze vraagt zich wel telkens af bij mij wie dan de was gaat doen etc. Als ik haar dan aanbied om deze te doen zegt ze nee dat kan niet is niet logisch en ongepast. Naja moet ze allemaal zelf weten, meer dan aanbieden kan ik niet. Ben veel te goed voor haar en zij ziet alleen maar nog het slechte in mij. Dopamine doet veel met mensen.
Soms kan rust ook helpen.
Ik ben zelf van het type klaar is klaar. En dan kunnen we nog gewoon doen tegen elkaar. Maar als je dan blijft proberen en ik begin me eraan te ergeren, dan kom ik op een punt dat ik je niet eens meer in mijn buurt wil. Aldus de relatie die ik nu met mijn ex heb. Die blijft maar trekken, zelfs nu na twee jaar nog.
Voorkom dat je dat doet, anders heb je kans dat je meer stuk maakt dan nodig.
En heel soms krijgt de ander tijdens die rust bedenktijd en zien ze in dat ze iets kwijtraken dat er altijd voor ze was. Maar wees het moment dat ze zich aan jouw wanhopige vastklamp gedrag gaat ergeren, want dan is er geen weg meer terug.
Zeker niet als jij nu denkt dat de deur misschien nog op een heel klein kiertje staat.
Bijtje82 schreef op 16-06-2023 om 22:56:
[..]
Soms kan rust ook helpen.
Ik ben zelf van het type klaar is klaar. En dan kunnen we nog gewoon doen tegen elkaar. Maar als je dan blijft proberen en ik begin me eraan te ergeren, dan kom ik op een punt dat ik je niet eens meer in mijn buurt wil. Aldus de relatie die ik nu met mijn ex heb. Die blijft maar trekken, zelfs nu na twee jaar nog.
Voorkom dat je dat doet, anders heb je kans dat je meer stuk maakt dan nodig.
En heel soms krijgt de ander tijdens die rust bedenktijd en zien ze in dat ze iets kwijtraken dat er altijd voor ze was. Maar wees het moment dat ze zich aan jouw wanhopige vastklamp gedrag gaat ergeren, want dan is er geen weg meer terug.
Zeker niet als jij nu denkt dat de deur misschien nog op een heel klein kiertje staat.
Daar zit idd wat in. Hoe lastig het ook is maar het belangrijkste is idd rust geven. Vooral nu ze geopereerd wordt. Ze was al bang dat ik plots in het ziekenhuis zou staan. Maar dat heb ik haar beloofd niet te doen. En ga ik ook niet doen. Ik hoop gewoon dat de komende periode waarin ze eigenlijk echt goed kan nadenken omdat ze alleen maar thuis mag blijven haar mening veranderd. Heb haar alleen vandaag nog gebeld. Gezien niet meer sinds vorig weekend. Ook voorgenomen om haar voorlopig ff niet meer te zien. Maar soms voel ik gewoon twijfel ook al geeft ze niks toe en zegt ze je bent alleen maar lastig. Haar bepaalde emoties op sommige momenten geven mij een beetje hoop. En ook haar jaloezie een beetje. Ze is bezig met haar nieuwe vriend en in het begin controleerde ik teveel volgens haar. Had ze misschien wel een punt maar daar ben ik inmiddels mee gestopt. Kwam ze 2 weken terug met een berichtje dat ik gezien was met een andere griet. Wat uiteraard niet klopt, want wil op dit moment alleen maar haar. Vroeg ze mij of ze nu ook dom moest gaan doen, maar goed. Ook dat ze soms zegt van zie je wel dat je niet kunt veranderen, je staat weer hier. Of dat ze zegt zie je wel dat je me niet kunt vergeven als ik over haar nieuwe liefde begin. Naar mijn mening zijn dat rare opmerkingen want waarom moet ik mezelf nog veranderen? Ze wilt niet met me verder toch? Naja allemaal sprankjes hoop die ik zelf misschien alleen maar zie.
Beaver1984 schreef op 16-06-2023 om 21:47:
[..]
Ze zegt dat ik ook schuld heb aan het vreemdgaan. Tuurlijk heb ik ook fouten gemaakt afgelopen jaren en haar soms verwaarloosd, maar om mij van alles de schuld te geven vind ik erg zwak.
Snap alleen niet waarom ze vaker huilt in mijn bijzijn. Dat ik bijvoorbeeld nu wel dingen doe met de kids die ik tijdens de relatie niet deed. Dan zegt ze probeer je me nu hiermee te pakken? Terwijl ik alleen probeer om te veranderen op dat gebied voor mijn kinderen. Ik kan niks meer goed doen.
Allereerst, om je niet het idee te geven dat ik jou ook de schuld geef van het vreemdgaan, heb ik een paar zaken uit je post gequote.
Als partner zijnde heb je NOOIT schuld aan vreemdgaan op zich, dat is en blijft áltijd de keuze vd vreemdgaande zelf!
Wél kan het een samenloop van omstandigheden zijn geweest die hebben bijgedragen aan het vreemdgaan.
Jij schrijft dat je haar ‘soms’ hebt verwaarloosd, in wat voor zin? Nam je haar maar gewoon voor lief als de moeder van je kinderen? Of zag je haar ook nog als gelijkwaardige partner waarmee je leuke dingen samen deed, complimentjes gaf, goede gesprekken mee voerde?
Ik heb namelijk het idee dat er heel wat hapert aan jullie communicatie. Heeft zij al vaker laten weten ontevreden te zijn en waarover? Want waarom doe je pas nu, als vader zijnde, dingen met je kinderen? Waarom kon dat niet eerder? Als zij dit al vaker ter sprake heeft gebracht en er niets veranderde, dan begrijp ik haar verdriet wel dat er dus blijkbaar eerst dit moest gebeuren voordat je je verantwoordelijkheid als vader nam. En waarom probeer je nu te veranderen voor je kinderen en niet ook voor haar, dat jullie SAMEN ouders zijn en niet enkel zij, dat zij naast moeder ook een volwassen vrouw is en ‘partner van’ en vooral ook zo ‘gezien’ wil worden?
Als dit al eerder is aangekaart, maar dit niet als zodanig is opgemerkt, dan begrijp ik dat ze zich nu wél zo voelt doordat een andere man haar wel zo ziet, hoort, begeert etc. Nee, niet chique (understatement), maar (voor mij) wel begrijpelijk.
Wat iemand anders al schreef, waarom gooi je het gesprek niet totaal open en gaan jullie spijkers met koppen slaan? Is onze relatie nog te redden en zo ja, wat is daarvoor nodig? Zo nee, dan de knoop doorhakken en scheiding in gang zetten en duidelijkheid scheppen voor jullie beiden en vooral voor de kinderen. Zo blijven aanmodderen wordt niemand gelukkiger van!
RoodVruchtje schreef op 17-06-2023 om 00:19:
[..]
Allereerst, om je niet het idee te geven dat ik jou ook de schuld geef van het vreemdgaan, heb ik een paar zaken uit je post gequote.
Als partner zijnde heb je NOOIT schuld aan vreemdgaan op zich, dat is en blijft áltijd de keuze vd vreemdgaande zelf!
Wél kan het een samenloop van omstandigheden zijn geweest die hebben bijgedragen aan het vreemdgaan.Jij schrijft dat je haar ‘soms’ hebt verwaarloosd, in wat voor zin? Nam je haar maar gewoon voor lief als de moeder van je kinderen? Of zag je haar ook nog als gelijkwaardige partner waarmee je leuke dingen samen deed, complimentjes gaf, goede gesprekken mee voerde?
Ik heb namelijk het idee dat er heel wat hapert aan jullie communicatie. Heeft zij al vaker laten weten ontevreden te zijn en waarover? Want waarom doe je pas nu, als vader zijnde, dingen met je kinderen? Waarom kon dat niet eerder? Als zij dit al vaker ter sprake heeft gebracht en er niets veranderde, dan begrijp ik haar verdriet wel dat er dus blijkbaar eerst dit moest gebeuren voordat je je verantwoordelijkheid als vader nam. En waarom probeer je nu te veranderen voor je kinderen en niet ook voor haar, dat jullie SAMEN ouders zijn en niet enkel zij, dat zij naast moeder ook een volwassen vrouw is en ‘partner van’ en vooral ook zo ‘gezien’ wil worden?
Als dit al eerder is aangekaart, maar dit niet als zodanig is opgemerkt, dan begrijp ik dat ze zich nu wél zo voelt doordat een andere man haar wel zo ziet, hoort, begeert etc. Nee, niet chique (understatement), maar (voor mij) wel begrijpelijk.
Wat iemand anders al schreef, waarom gooi je het gesprek niet totaal open en gaan jullie spijkers met koppen slaan? Is onze relatie nog te redden en zo ja, wat is daarvoor nodig? Zo nee, dan de knoop doorhakken en scheiding in gang zetten en duidelijkheid scheppen voor jullie beiden en vooral voor de kinderen. Zo blijven aanmodderen wordt niemand gelukkiger van!
Communicatie is ons grootste probleem geweest. Dat wat we de afgelopen maanden alleen maar gedaan hebben. Zij wilt niet meer dus met elkaar praten over een toekomst is geen optie volgens haar. Ze heeft me nooit gewezen op mijn fouten . Dat met de kinderen opeens wel doen heb ik ook voor haar gedaan. Zodat ze zou zien dat ik probeer te veranderen. Maar dat maakt haar alleen maar boos en verdrietig. Besef komt altijd achteraf. Ik heb fouten gemaakt maar die had ik graag goed willen maken. Heb haar niet extreem verwaarloosd maar op sommige momenten was ik er niet voor haar volgens haar. Meestal komt ze met dingen van jaren terug. Als ik haar vraag om iets op te noemen korter dan een jaar geleden komt ze niet verder dan 1 of 2 dingen te noemen die ik niet goed deed. Uiteraard was zij het meeste daar voor de kinderen. Ik was helaas vaak werken ook om wat extra centen voor ons allemaal. We hebben eigenlijk een te grote levensstandaard, die ze straks ook gaat inleveren. Maar goed financien moeten geen reden zijn om bij elkaar te blijven. Ik heb alles geprobeerd, maar het enige dat misschien had gewerkt kreeg ik niet voor elkaar. Haar een tijdje met rust laten.
Beaver1984 schreef op 17-06-2023 om 00:32:
[..]
Communicatie is ons grootste probleem geweest. Dat wat we de afgelopen maanden alleen maar gedaan hebben. Zij wilt niet meer dus met elkaar praten over een toekomst is geen optie volgens haar. Ze heeft me nooit gewezen op mijn fouten . Dat met de kinderen opeens wel doen heb ik ook voor haar gedaan. Zodat ze zou zien dat ik probeer te veranderen. Maar dat maakt haar alleen maar boos en verdrietig. Besef komt altijd achteraf. Ik heb fouten gemaakt maar die had ik graag goed willen maken. Heb haar niet extreem verwaarloosd maar op sommige momenten was ik er niet voor haar volgens haar. Meestal komt ze met dingen van jaren terug. Als ik haar vraag om iets op te noemen korter dan een jaar geleden komt ze niet verder dan 1 of 2 dingen te noemen die ik niet goed deed. Uiteraard was zij het meeste daar voor de kinderen. Ik was helaas vaak werken ook om wat extra centen voor ons allemaal. We hebben eigenlijk een te grote levensstandaard, die ze straks ook gaat inleveren. Maar goed financien moeten geen reden zijn om bij elkaar te blijven. Ik heb alles geprobeerd, maar het enige dat misschien had gewerkt kreeg ik niet voor elkaar. Haar een tijdje met rust laten.
Tja, dan is het wellicht voor deze keer wél beter naar haar te luisteren en dat jullie relatie dus klaar is, aan een dood paard valt immers niet te trekken, toch?
Dat financiën geen reden zijn om bij elkaar te blijven, helemaal mee eens, maar ik zou ze niet graag de kost geven die wél enkel nog samen zijn, omdat scheiden financieel onmogelijk is! Aan deze té hoge levensstandaard hebben jullie samen bijgedragen natuurlijk, dan zal ze ook moeten voelen en op de blaren zitten.
Zorg samen voor een goede omgangsregeling voor jullie kinderen en ga je eigen plan trekken! Soms is jezelf (willen) veranderen te laat, dat blijkt maar weer.
Als ze niet bij haar ouders wilt revalideren, wilt ze dan dat jij het huis verlaat zodat haar vriend bij haar kan intrekken? Of wilt ze met de oudste bij hem intrekken?
Ligt het probleem nu nog bij de onzekerheid of jullie er nog wel samen uit komen ( zij boos op jou omdat je nu wel tijd in gezin kan steken) of is het puur een woning is sue waarbij het haar erom te doen is dat jij ergens anders gaat wonen?
Flanagan schreef op 17-06-2023 om 09:11:
Als ze niet bij haar ouders wilt revalideren, wilt ze dan dat jij het huis verlaat zodat haar vriend bij haar kan intrekken? Of wilt ze met de oudste bij hem intrekken?
Ligt het probleem nu nog bij de onzekerheid of jullie er nog wel samen uit komen ( zij boos op jou omdat je nu wel tijd in gezin kan steken) of is het puur een woning is sue waarbij het haar erom te doen is dat jij ergens anders gaat wonen?
Zij woont er nu al maanden. Tussendoor in februari ergens gaf ze me de kans om terug te komen en heb ik die kans ook aangegrepen en haar geweldig benaderd etc. Heel lief gedaan, geluisterd, samen naar bed in de avond en noem maar op. Ze had toen gezegd tegen haar minnaar dat ze voor mij ging. Achteraf denk ik dat ze gewoon door is gegaan want na een week of 2 vond ze me te aanwezig en werkte het niet volgens haar. Waardoor ik weer naar mijn ouders ben gegaan. Ze zit er nu nog steeds. Ik heb haar het huis beloofd. Dit doe ik uiteraard voor mijn kinderen die daar opgegroeid zijn. En ik zelf hoef het huis niet. Wil alleen financieel natuurlijk wat geld overhouden omdat ik helemaal opnieuw moet beginnen. Het revalidatieplan had ze ook al klaar. De oudste zoon (16) zou haar helpen want die heeft vakantie. En haar moeder ( waar ze nooit iets aan had, slechte band) zou ook voor dingen zorgen.
Beaver1984 schreef op 17-06-2023 om 09:47:
[..]
Zij woont er nu al maanden. Tussendoor in februari ergens gaf ze me de kans om terug te komen en heb ik die kans ook aangegrepen en haar geweldig benaderd etc. Heel lief gedaan, geluisterd, samen naar bed in de avond en noem maar op. Ze had toen gezegd tegen haar minnaar dat ze voor mij ging. Achteraf denk ik dat ze gewoon door is gegaan want na een week of 2 vond ze me te aanwezig en werkte het niet volgens haar. Waardoor ik weer naar mijn ouders ben gegaan. Ze zit er nu nog steeds. Ik heb haar het huis beloofd. Dit doe ik uiteraard voor mijn kinderen die daar opgegroeid zijn. En ik zelf hoef het huis niet. Wil alleen financieel natuurlijk wat geld overhouden omdat ik helemaal opnieuw moet beginnen. Het revalidatieplan had ze ook al klaar. De oudste zoon (16) zou haar helpen want die heeft vakantie. En haar moeder ( waar ze nooit iets aan had, slechte band) zou ook voor dingen zorgen.
Als ik het zo hoor kan je maar beter je eigen plan gaan trekken. Dit tis al helemaal toxisch en een gepasseerd station. Waarom geef je haar het huis? Ga je geen co-ouderschap doen en heb je zelf niet een huis nodig waar de kinderen ook kunnen wonen?
Is het wat om zelf eens met iemand te gaan praten? Om het te verwerken en lering eruit te trekken voor de toekomst? Want het klinkt een beetje of je niet al te veel energie in de relatie stak en toen ineens heel lief ging doen toen het te laat was? Correct me if I am wrong hoor, maar je noemt heel vaak wat je allemaal gedaan hebt voor haar maar in mijn ogen zijn dat dingen die je gewoon toch al voor elkaar doet in een goed partnerschap
Lexus schreef op 17-06-2023 om 10:32:
[..]
Als ik het zo hoor kan je maar beter je eigen plan gaan trekken. Dit tis al helemaal toxisch en een gepasseerd station. Waarom geef je haar het huis? Ga je geen co-ouderschap doen en heb je zelf niet een huis nodig waar de kinderen ook kunnen wonen?
Is het wat om zelf eens met iemand te gaan praten? Om het te verwerken en lering eruit te trekken voor de toekomst? Want het klinkt een beetje of je niet al te veel energie in de relatie stak en toen ineens heel lief ging doen toen het te laat was? Correct me if I am wrong hoor, maar je noemt heel vaak wat je allemaal gedaan hebt voor haar maar in mijn ogen zijn dat dingen die je gewoon toch al voor elkaar doet in een goed partnerschap
Co-ouderschap gaat niet lukken ivm fulltime werk. Ik ga zelf op zoek naar een huis. Wil het huis vol herinneringen niet meer. Tuurlijk doe je dat voor elkaar, maar volgens haar ontbrak het hiervoor hieraan. Als ze deze nieuwe persoon niet had leren kennen was dit nooit gebeurd. Ze heeft nu gewoon teveel dopamine in haar lichaam en kan naar mijn mening niet meer met gezond verstand denken. Spijt komt waarschijnlijk achteraf, want zo slecht was het niet de laatste 2 jaar.
Lexus schreef op 17-06-2023 om 10:32:
[..]
Als ik het zo hoor kan je maar beter je eigen plan gaan trekken. Dit tis al helemaal toxisch en een gepasseerd station. Waarom geef je haar het huis? Ga je geen co-ouderschap doen en heb je zelf niet een huis nodig waar de kinderen ook kunnen wonen?
Vreselijk voor je maar wat Lexus aangeeft ga nu voor jezelf zorgen. Ze heeft alle kaarten in handen. Wordt echt wakker en kom voor jezelf op. Als je zo door gaat kom jij op een kamertje te zitten met schulden terwijl zij met haar minnaar in jouw huis met jouw kinderen zit.
Beaver1984 schreef op 17-06-2023 om 10:56:
[..]
Co-ouderschap gaat niet lukken ivm fulltime werk.
Dit is een drogreden. Er zijn massa's ouders met een fulltime baan en co-ouderschap. Ikzelf en mijn ex destijds ook. Je moet beter plannen, maar het kan echt wel.
Ruud1971! schreef op 17-06-2023 om 10:58:
[..]
Vreselijk voor je maar wat Lexus aangeeft ga nu voor jezelf zorgen. Ze heeft alle kaarten in handen. Wordt echt wakker en kom voor jezelf op. Als je zo door gaat kom jij op een kamertje te zitten met schulden terwijl zij met haar minnaar in jouw huis met jouw kinderen zit.
Overwaarde en spaarpolis worden gewoon gedeeld. Dus zij zal helemaal opnieuw moeten beginnen met haar hypotheek. Co-ouderschap stond ze tot nu toe nog niet open voor, maar ik vind wel dat ik eens wat meer respect verdien. Geef haar ook al het huis.
Beaver1984 schreef op 17-06-2023 om 11:06:
[..]
Overwaarde en spaarpolis worden gewoon gedeeld. Dus zij zal helemaal opnieuw moeten beginnen met haar hypotheek. Co-ouderschap stond ze tot nu toe nog niet open voor, maar ik vind wel dat ik eens wat meer respect verdien. Geef haar ook al het huis.
Waarom respect? Daar gaat het toch niet om bij co-ouderschap met elkaar afspreken? Het gaat er om dat jij een band met je kinderen hebt die je wilt handhaven. (zo je die hebt natuurlijk, maar ze zijn al ouder geloof ik, dus jullie kunnen het ze vragen en anders doet de rechter dat als ze ouder dan 12 zijn)
Ze heeft me gewoon zo vaak mixed feelings gegegeven. Met moederdag brak ze in tranen uit omdat ik haar een geluksarmbandje kocht voor de operatie. Op haar verjaardag de week erna leuke kado’s waardoor ze ook weer brak. Toen dacht ik het doet haar toch iets. Telkens als ik haar knuffelde toen ze emotioneel werd gaf ze een heel klein beetje terug. Toen ik dit vorige week zei dat ze me daar hoop mee gaf knuffelde ze me niet meer terug maar liet het wel toe. Zelfs een klein kusje in haar nek. Dan vraag ik me altijd af of haar affaire wel zo serieus is als ze dit toe laat. Ook haar boosheid als ik dingen nu anders doe dan toen we een relatie hadden geeft met mixed feelings. Waarom nog boos zijn? Je hebt toch een nieuwe liefde die je dit kan geven? Mijn praktijkondersteuner verteld me ook telkens dat ze nog gevoelens heeft door dit soort dingen allemaal, maar dat ze misschien te koppig is om ze op dit moment toe te laten/toe te geven. We hebben samen enorm veel opgebouwd. Familiebedrijf van haar ouder. Mooi huis, mooie auto. Dat ik de grootverdiener ben is ook nog best een dingetje. Dan zegt ze van ja dat zie ik dan wel allemaal. Ze doet alles zonder na te denken al maanden. Natuurlijk moet materialisme geen rol spelen, maar dat zijn wel dingen om over na te denken of je dat allemaal op wilt geven voor een tijdelijke nieuwe verliefdheid? Ook 3 kinderen die hier middenin zitten is niet niks. Maar goed als dat haar definitieve keuze blijft moet ik deze gewoon accepteren. Ze heeft wel iets van schuldgevoel want het kettinkje van haar nieuwe lover heeft ze na 2x discussieren uitgetrokken. Die kreeg ze voor haar verjaardag. Dat vond ik heel ongepast, dat ze dat in mijn bijzijn droeg. Draagt ze nog steeds niet. Mijn geluksarmbandje ligt wel op haar bed bovenop. Ze had het ook kunnen wegleggen in een kast. Maar goed dat zijn allemaal dingen die mij op een verkeerde spoor zetten. 10 dagen geleden appte ze me dat ik gezien was met 1 of andere griet. Vroeg ze meteen of ze nou ook dom moest gaan doen? Waarna ze meteen in de verdediging sloeg van wat maakt het uit, we zijn toch niet samen. Uiteraard heb ik dit nooit gedaan omdat ik alleen maar haar wou op dat moment.Dat zijn allemaal van die rare dingen. Maar goed voorlopig laat ik haar met rust ook omdat iedereen zegt maandag sta jij toch weer naast haar in het ziekenhuis, maar dat ga ik niet doen. En ze heeft de rust ff nodig. Blijft de moeder van mijn kinderen. Het lijkt ook dat ze totaal niet gelukkig is. Meer depressief soms. Dus ik vraag me steeds af maakt deze man haar dan zo gelukkig en waar wacht ze nog op? Ook dat stiekeme gedoe steeds en dat gelieg. Ga gewoon met hem ergens naartoe als je dat wilt en doe niet zo stiekem. Ze verstopt zich echt.
