Slecht contact ouders
Hallo,Ik plaats dit omdat ik graag advies wil en benieuwd ben of anderen ongeveer hetzelfde doormaken. Ik heb nu namelijk niemand in mijn omgeving die mijn situatie echt goed begrijpt.
Waar het om gaat, is dat ik sinds ruim een jaar erg slecht contact heb met mijn ouders. Er is mij aangeraden om een lotgenotengroep te zoeken, maar deze heb ik tot dusver niet kunnen vinden. Daarom wil ik via deze weg mijn verhaal doen.
Ik ben 22 jaar en student. Ik ben opgegroeid in Friesland en woon nu in de Randstad. Eind 2019 ben ik bekeerd tot de islam en sinds dat jaar draag ik ook een hoofddoek. Sinds ik deze keuze heb gemaakt is het contact met mijn familie, en dan met name mijn moeder, erg verslechterd. Mijn moeder heeft aangegeven dat mijn keuze altijd tussen ons in zal staan en dat ze mijn wil om een hoofddoek te dragen nooit zal begrijpen. Inmiddels zijn we ruim een jaar verder en is er geen vooruitgang. Dit doet mij heel veel pijn. Vorig jaar heb ik geprobeerd ervoor te zorgen dat mijn ouders me meer zouden begrijpen door het aanbieden van boeken, het aanraden van tv-programma's, Facebookgroepen etc. Ook heb ik meermaals met ze geprobeerd te praten. Na mijn bekering ontmoette ik mijn huidige verloofde. Mijn moeder heeft me bij mijn verloving geen felicitaties aangeboden, waarover ik mijn teleurstelling heb geuit richting haar omdat ik graag wil dat mijn moeder bij zulke belangrijke dingen aan mijn zijde staat. Ik heb toen een brief van haar ontvangen en daar ook op gereageerd maar hierna heb ik niks over mijn brief gehoord ondanks het feit dat ik heb aangegeven dat ik dit graag zou willen. Inmiddels wil ik proberen om alles los te laten en niet meer achter mijn ouders aan te rennen om pogingen te doen het contact en het begrip te verbeteren. In de islam echter, is de rol van de ouders en vooral de moeder ontzettend belangrijk en ook buiten de islam om wil ik mijn moeder niet kwijt. Toch raak ik overstuur en word ik verdrietig na elk belletje of appje (hoewel deze er weinig zijn). Enerzijds wil ik ze niet kwijt, maar het weinige contact dat er wel is maakt me ook niet gelukkig omdat het erg aan de oppervlakte blijft en ik tijdens deze gesprekken telkens het gevoel heb dat mijn moeders liefde voor mij niet onvoorwaardelijk is. Ik heb het gevoel dat ik niet meer bij het gezin hoor en dat breekt elke keer opnieuw mijn hart.
Heeft iemand ervaring met slecht contact met (een) ouder(s)? Heeft iemand advies voor mij over hoe ik met deze situatie om kan gaan?
Of wijs jij "je eigen cultuur" af, Bieb63, door de vrijheid van godsdienst niet echt serieus te nemen?
Ongeloofelijk.... Wat hier gezegd wordt. Je mag van ons wel uitkomen voor wat je wilt zijn, als wij er maar niet teveel last van hebben en dat wordt indirect een soort via haar ouders gezegd.
En vervolgens kennen we allemaal een verre vriend, vriendin, oom en tante aan de andere kant van de wereld die van horen zeggen heeft, dat, hoe vreselijk het wel allemaal niet is.
Ik kan me voorstellen dat Kirsten spijt heeft dat ze hier een post heeft geplaatst. Ik zie ook dat ze al een hele tijd niet meer meepraat. Hoe zou dat komen?
Haar vraag is: Hoe moet ik omgaan met mijn ouders. en er wordt haar hoofdzakelijk verteld hoe vreselijk het wel niet voor haar ouders is en hoe vreselijk het wel niet is dat ze mosilim wil zijn. En of ze daar eigenlijk wel begrip voor heeft. Kennen wij die ouders dan? Misschien heeft ze wel vreselijk, intollerante ouders. Of is dit je eigen mening, dat je niks wilt weten van het moslim geloof. Durf dat dan ook te zeggen.
MeikeT is daar in elk geval nog duidelijk over.
Nee Robbie. Je leest niet goed of je wil graag iets lezen wat er niet staat.
Ik wijs de islam niet af. Ik wijs zendelingen af. Islamitisch, christelijk, wappies, vegans; prima, maar probeer mij niet te bekeren.
En dat is toch echt wat ik tussen de regels doorlees als er boeken en artikelen en andere manieren worden gebruikt om uit te leggen dat haar keuze de beste is.
Laten we niet uit het oog verliezen dat mensen met een al te grote mond meestal bepaald niet representatief zijn voor onze samenleving; ook al kunnen zij een volksvertegenwoordiger zijn of aanhangen. Onze wet- en regelgeving is nog altijd de beste vertegenwoordiging van waar wij voor staan.
Kirsten, ik had jou verkeerd begrepen. Het gebeurd dat zowel in de christelijke als in de islamitsche wereld mensen zich van het geloof losmaken, dat is een moeilijk en pijnlijk proces. Als een kind dan bewust voor een geloof kiest dat de ouders zoveel pijn gedaan heeft dan is dat erg moeilijk. Ik dacht dat jij zo'n kind was maar dat is dus niet zo, dan is het toch weer anders.
RodeKrullenbol schreef op 05-02-2021 om 11:59:Of wijs jij "je eigen cultuur" af, Bieb63, door de vrijheid van godsdienst niet echt serieus te nemen?
Nee, Rode Krullebol, ik wijs niets af. Ik vraag mij alleen af, dat wanneer je op een bepaald moment op zoek gaat naar een geloof, een god (wat ik me op zich goed kan voorstellen, maar dat doet er verder niet toe), waarom je dan ook overgaat tot uitingen, rituelen of whatever, die meer met een cultuur te maken hebben, een cultuur die de jouwe niet is, die feitelijk niets met een goddelijk geloof (of dat nou christelijk of islamitisch is) te maken heeft. M.i. is het wat anders als je in een bepaalde geloofsgemeente of binnen gezin, je bent opgegroeid en opgevoed met die tradities en rituelen binnen een geloof. Dat kun je blijven volgen en doen, dat kun je ook, eventueel, deels veranderen, ook al blijf je in die god geloven. Maar ik ben oprecht nieuwsgierig waarom je dat soort dingen overneemt.
MeikeT schreef op 04-02-2021 om 10:38:Robbie001 schreef op 03-02-2021 om 20:46:MeikeT schreef op 03-02-2021 om 19:19:Robbie001 schreef op 03-02-2021 om 16:36:Maar ik vindt het wel stoer van je dat je zo een keuze maakt en durft te maken. Ik denk dat veel mensen in het keurslijf blijven zitten, omdat dat van ze verwacht wordt
Wat is er stoer aan om juist in een keurslijf van een geloof te stappen? Ik vind dat helemaal niet stoer. Stoer is juist om je los te maken van een fictieve vaderfiguur die voorschrijft wat je moet doen, hoe je moet denken en wat je moet aantrekken.
Vaderfiguur? Wat bedoel je daarmee? En denk je dat ze gedwongen wordt om deze keuze te maken? En gedwongen wordt om de kleren aan te trekken die bij haar geloof horen?en mag ze haar eigen keuzes niet maken omdat het westen dat afkeurd?
vaderfiguur =god. En ze is niet gedwongen om een keuze te maken, ze heeft gekozen voor een geloof met een zeer strikt keurslijf (en is dus juist niet uit een keurslijf gestapt, zoals jij bejubelt).
@MeikeT Wie bent u om voor mij te bepalen wat vrijheid voor mij is? Als het voor mij goed voelt is het niet aan u om over mij te zeggen dat ik in een 'keurslijf' ben gestapt. Niemand draagt mij, zoals Robbie001 zegt, op om de kleren te dragen die ik draag (al heb ik nergens vermeld hoe ik me behalve mijn hoofddoek kleed) en ik heb deze keuze 100% uit vrije wil gemaakt. Het blijkt ook overduidelijk dat u geen gegronde kennis heeft van de Islam, anders had u wel geweten dat God binnen mijn religie absoluut, en laat me dat fel onderstrepen, geen vaderfiguur is. Daarnaast is er een groot verschil tussen de islam en moslims en is het menselijk om fouten te maken, wat ik ook binnen mijn geloof accepteer. Wederom heb ik nergens vermeld wat voor moslim ik ben, maar het is zeker weten niet aan u om daar aannames over te doen.
Biebel schreef op 05-02-2021 om 12:29:Nee Robbie. Je leest niet goed of je wil graag iets lezen wat er niet staat.
Ik wijs de islam niet af. Ik wijs zendelingen af. Islamitisch, christelijk, wappies, vegans; prima, maar probeer mij niet te bekeren.
En dat is toch echt wat ik tussen de regels doorlees als er boeken en artikelen en andere manieren worden gebruikt om uit te leggen dat haar keuze de beste is.
Ik heb toch nergens geprobeerd u te bekeren? Daarnaast zeg ik ook nergens dat mijn keuze de beste keuze is, het is slechts een keuze die werkt voor mij (hoe moeilijk deze keuze het me soms ook maakt, zoals je ziet aan deze post). Ik heb mijn verhaal juist op dit forum geplaatst omdat ik zinvolle inzichten wilde van ouders, en personen die zich op wat voor manier dan ook herkennen in mijn verhaal en me advies kunnen bieden. Als ik een zendeling zou zijn, was ik toch zeker wel met al mijn mede-bekeerlingen gaan praten? Dan had ik nooit open gestaan voor mijn verhaal plaatsen op dit forum.
Bieb63 schreef op 05-02-2021 om 15:21:RodeKrullenbol schreef op 05-02-2021 om 11:59:Of wijs jij "je eigen cultuur" af, Bieb63, door de vrijheid van godsdienst niet echt serieus te nemen?
Nee, Rode Krullebol, ik wijs niets af. Ik vraag mij alleen af, dat wanneer je op een bepaald moment op zoek gaat naar een geloof, een god (wat ik me op zich goed kan voorstellen, maar dat doet er verder niet toe), waarom je dan ook overgaat tot uitingen, rituelen of whatever, die meer met een cultuur te maken hebben, een cultuur die de jouwe niet is, die feitelijk niets met een goddelijk geloof (of dat nou christelijk of islamitisch is) te maken heeft. M.i. is het wat anders als je in een bepaalde geloofsgemeente of binnen gezin, je bent opgegroeid en opgevoed met die tradities en rituelen binnen een geloof. Dat kun je blijven volgen en doen, dat kun je ook, eventueel, deels veranderen, ook al blijf je in die god geloven. Maar ik ben oprecht nieuwsgierig waarom je dat soort dingen overneemt.
@bieb63 Ik studeer Culturele Antropologie, dus ik denk dat ik genoeg weet over cultuur om u het volgende uit te leggen: geloof is geen cultuur. Weliswaar vermengt geloof zich met cultuur en vice versa en vloeit cultuur door in werkelijk alle aspecten van welke samenleving/groep dan ook. Islam is een religie, geen cultuur en ik zou een zeer slechte antropoloog zijn als ik zomaar dit soort grote en waardevolle aspecten uit andermans cultuur zou overnemen en dat is dus ook wat ik niet gedaan heb. U heeft gelijk dat er binnen de Islam felle discussies zijn tussen geleerden over de hoofddoek en een aantal geleerden zijn dan ook van mening dat deze hoofddoek geen verplichting is. Toch heeft de Qur'an meerdere verzen over deze vorm van bedekking. Dit is niet in de eerste plaats (of tweede, of derde ) waarom ik mijn hoofddoek draag, maar een hoofddoek is en blijft vele malen meer een religieus ding dan een cultureel ding. Dat ik moslim ben, maakt mij niet minder Nederlander en maakt me al zeker geen Turkse, Marokkaanse of Jordaanse. Ik hoop dat mijn bericht de zaken iets heeft verduidelijkt en anders mag u zeker contact met me opnemen als u verder met me in gesprek wilt gaan over dit onderwerp.
Lieve mensen,
Ik had een heftige buikgriep, dus vandaar dat ik een tijd niet heb gereageerd op alle berichten hier. Ik ga me niet uit het veld laten slaan en droevig worden van enkele reacties hier. Aan iedereen die me zinvol advies heeft gegeven en een ander perspectief heeft geboden: mijn oprechte dank hiervoor.
Aan Robbie001 en Mija, aan jullie heel veel dank in het bijzonder! Naast dat jullie het voor me hebben opgenomen, hebben jullie me waardevolle inzichten gegeven en ik heb zeker veel geleerd van jullie. Jullie lijken goed te begrijpen hoe ik me voel en hebben geen (negatieve) aannames gedaan, en dat verdient mijn waardering en respect. Daarnaast snappen jullie ook verassend goed hoe ik in mijn geloof sta, gegeven de informatie die ik hier heb gedeeld (dus Mija, geen correcties hier). Nogmaals, zeer veel dank!
Voor iedereen die nog wil reageren, ik waardeer alle feedback op mijn verhaal. Islamofobie waardeer ik niet 
Egoïsme van de jeugd
Misschien een ongezellige titel, maar ik bedoel ermee, dat jongeren toch de neiging hebben om te denken dat de wereld om hen draait. Ouders horen perfecte wezens te zijn, die nooit moeilijk mogen doen en alles onder controle moeten hebben. In mijn geval is dat beeld al snel gesneuveld. Niet perfect en niet alles onder controle en dat vind ik een prima beeld van mijzelf.
Er zijn een aantal situaties geweest, vroeger bij mijn ouders, waarin ik totaal niet begreep hoe mijn vader het in zijn hoofd kon halen om bepaald gedrag te vertonen. Pas toen ik zelf kinderen had, begon ik het te begrijpen. Hoe kalm en flexibel je ook denkt te zijn, kun je als ouder toch een keer een rode waas voor je ogen krijgen en onverstandige dingen doen. De kunst is om daar vervolgens spijt over te betuigen en over de reden en oorzaak te praten. Mijn ouders verstonden die kunst vroeger niet. Inmiddels wel en dat voelt ontzettend goed. Maar zover is het bij jullie niet, nog lang niet vermoed ik. Het is denk ik verstandig om te zeggen dat je accepteert dat zij jou niet begrijpen, maar hoopt dat dat ooit goedkomt. Als het nodig is, spreek dan af dat jullie het niet over geloof en politiek zullen hebben. En praat voortaan alleen over koetjes en kalfjes met ze.
Ik zeg nergens dat jij mij bekeert. Ik geef aan dat ik een hekel heb aan zendelingen. Waarbij ik dan ook nog heel duidelijk maak dat het niets te maken heeft met geloof, maar met het overschot aan overtuigingskracht, het gebrek aan luistervaardigheid en een mate van je aangevallen voelen als iemand het niet meteen helemaal met je eens is.
Dus wordt mijn reactie niet ingegeven door islamofobie, maar door de behoefte je te laten zien hoe een ouder kan denken. Natuurlijk heb ook ik keuzes gemaakt die mijn ouders, op zijn zachtst gezegd, bijzonder vonden. Nu, vele jaren later, vertelt mijn moeder dat ze inmiddels heel trots is op mijn eigenzinnigheid waarmee ik me heb los gemaakt van mijn benauwde, gelovige, omgeving. Toen vond ze me raar en werd ik elke keer het kringetje weer mee ingesleept. Nu zegt ze dat ze dat uit jaloezie deed, maar ook uit angst; zij wist alleen maar wat een leven in dit kringetje te bieden had en was bang voor alles daarbuiten en voor wat de mensen zouden zeggen.
Daar komt ook het advies vandaan om minder hun goedkeuring te zoeken. Niet doodzwijgen, of verloochenen (zo hoeft een vegan echt geen vlees te eten), maar accepteren dat ze het niet begrijpen en hopen dat het met de jaren vanzelf komt. Als ze zien dat je gelukkig bent en je er heel goed onder voelt, bijvoorbeeld. Of als ze merken dat je er zelf ook heel ontspannen over praat en relaxt over doet en niet het gevoel hebben zich te moeten verdedigen dat zij niet jouw keuze volgen.
Het is een valkuil van de antropologie om je zo diep te identificeren met je onderzoeksonderwerp dat je je professionele distantie verliest.
Logisch dat bekenden je niet terug herkennen en zich afvragen wanneer je weer op aarde landt.
Voor je aan je veldwerk begint is het dan ook al belangrijk dat je je omgeving meeneemt in wat je aan het doen bent. Anders levert het een cultuurschok op voor de 'achterblijvers'.
De meeste antroplogen kunnen wel onderduiken in hun veldwerk en dat kan heel ver gaan, net als participerende onderzoeksjournalistiek, maar de kans dat je weer opduikt is ook vrij groot.
Ik zou het onderwerp laten liggen en je ouders laten voor wie ze zijn en het contact luchtig houden. Jij bent op een reis die ze niet meemaken, dat kan. Misschien blijf je zwaaien van een afstand en misschien kom je weer terug. Maar maak er geen dingetje van dat je je ouders daarin wil betrekken. Dat willen ze niet. Maar je blijft wel hun dochter en daar blijf je op aanhaken.
Andere onderwerpen ja, ik spreek met mijn ouders ook nooit over geloof en zelden over politiek. Maar wel over 1000 andere zaken, nu dan Corona, maar ook dingen op het nieuws, gezonde voeding, recepten, tvprogramma's, grappige cabaretiers, en over 'tante Annie en oom Martin', genoeg zijstraten te vinden. Aangevuld met de ideeen van hierboven, dat ze zich echt geen zorgen om je hoeven te maken.
OF
Ik gok dat je deze invalshoek al geprobeerd hebt, zo ja, sorry dan is deze tekst overbodig; als ze misschien op een gegeven moment een beetje interesse tonen ga dan stap voor stap info geven, op hetzelfde tempo als jij het toen tot je kreeg, wanneer en hoe kreeg jij interesse in de islam, zo kan eventueel, als je niet te snel gaat, ook hun interesse/begrip gaan ontstaan. Maar hierbij moet je in je enthousiasme niet teveel tegelijk vertellen, het moet ook landen bij ze, hopelijk komt er zo meer begrip, want de afkeer komt voort uit vooroordelen, ik kan me namelijk niet voorstellen dat een godsdienst die in zoveel landen voortkomt alleen maar slecht zou zijn. Zelf ben ik een keer in een moskee geweest (een rondleiding ) en dat vond ik zeer interessant en totaal niet vrouwonvriendelijk, en trouwens ook zeer gastvrij.
1968 schreef op 06-02-2021 om 09:31:Andere onderwerpen ja, ik spreek met mijn ouders ook nooit over geloof en zelden over politiek. Maar wel over 1000 andere zaken, nu dan Corona, maar ook dingen op het nieuws, gezonde voeding, recepten, tvprogramma's, grappige cabaretiers, en over 'tante Annie en oom Martin', genoeg zijstraten te vinden. Aangevuld met de ideeen van hierboven, dat ze zich echt geen zorgen om je hoeven te maken.
OF
Ik gok dat je deze invalshoek al geprobeerd hebt, zo ja, sorry dan is deze tekst overbodig; als ze misschien op een gegeven moment een beetje interesse tonen ga dan stap voor stap info geven, op hetzelfde tempo als jij het toen tot je kreeg, wanneer en hoe kreeg jij interesse in de islam, zo kan eventueel, als je niet te snel gaat, ook hun interesse/begrip gaan ontstaan. Maar hierbij moet je in je enthousiasme niet teveel tegelijk vertellen, het moet ook landen bij ze, hopelijk komt er zo meer begrip, want de afkeer komt voort uit vooroordelen, ik kan me namelijk niet voorstellen dat een godsdienst die in zoveel landen voortkomt alleen maar slecht zou zijn. Zelf ben ik een keer in een moskee geweest (een rondleiding ) en dat vond ik zeer interessant en totaal niet vrouwonvriendelijk, en trouwens ook zeer gastvrij.
Dank u wel! Ik heb voor nu inderdaad besloten om bovenstaande 'tactiek' te gebruiken en genoegen te nemen met oppervlakkige/luchtige gesprekken. Natuurlijk hoop ik stiekem dat ik ooit meer kan uitleggen over hoe ik tot mijn keuze ben gekomen, maar voor nu ga ik leren accepteren dat dat nu niet aan de orde is.
