Trouwen....[maar geen grootse bruiloft]
Beste allemaal,
Ik hoop dat ik in de goede rubriek zit.
Mijn partner en ik zijn nu zo`n tien jaar bijelkaar en hebben samen drie kinderen. Eigenlijk willen wij al een hele tijd trouwen, maar omdat we daar niet echt een jiust beeld bij hebben is het er nog niet van gekomen.
We zien een traditionele bruiloft niet zitten. Het liefst gaan we gewoon op een maandagochtend met z`n 5en naar het gemeentehuis en daarna gezellig iets leuks doen (pretpark ofzo) en dan lekker eten.
Na heel wat jaren wikken en wegen, over hoe deze dag eruit zal moeten zien, zijn we eruit, en hebben we dus besloten dat het een dag voor ons 5en zal zijn, zonder familie etc. Voor ons is dat het meest ontspannend.
Maar nu, hoe pakken we dat aan? Laten we het van te voren weten of pas achteraf? Ze zullen het er sowieso niet meen eens zijn, want ze hadden het liever heel anders gezien. Maar goed, daar zijn we dus al aan voorbij. En eigenlijk vinden we ook dat ze onze keuze in elk geval moeten respecteren, want het gaat tenslotte om `onze dag`.
Wie heeft hier ervaring mee? Wat zouden jullie doen? En wat vinden jullie ervan? Zijn we erg gemeen als we dit zo gaan doen?
Groet,
A.s. bruid
Duitse variant
gezien bij mijn schoonfamilie: trouwen voor de burgelijke stand op een doordeweekse ochtend, dat is daar geheel zonder enige ceremonie (voor ceremonie moet je daar bij de kerk zijn). En vervolgens een paar dagen of een jaar later een trouwfeest geven. Niemand voelt zich daardoor ook maar een seconde gepasseerd, dat handtekeningen zetten op het stadhuis geloven ze wel.
Dus: trouwen voor het dagje uit met de kinderen (zowel nu als over 12,5 jaar), een andere keer een feest voor je schoonmoeder en klaar 
. En als je schoonmoeder per se bij de handtekeningen wil zijn zou ik het dagje efteling lekker de volgende dag doen!
Bedankt
Graag wil ik iedereen bedanken voor zijn of haar mening en tips en natuurlijk de gelukswensen! Het blijkt dat de meningen verschillen hierover, en dat is natuurlijk maar goed ook.
We zijn er nog niet uit helaas. Ergens is er dus nog wel twijfel.....
Nou ik hoop dat we er toch uitkomen en dat het hoe dan ook een mooi moment zal zijn.
Groet,
Hopelijk a.s. Bruid
Cora
Dat lijkt me niet zo'n goed idee. Dan heb je vantevoren het gezeur van mensen die vinden dat zij er wel bij zouden moeten zijn. Ook dat heb ik in mijn omgeving meegemaakt. Nee, liever gezeur achteraf, dan heb je je mooie dag al gehad en kan die dag in elk geval niet meer verpest worden. Echt, je doet het toch nooit goed! 100% kiezen voor jezelf en doen wat jij wilt. Dat moet je doen.
Ring, ik-tijdperk
"100% kiezen voor jezelf en doen wat jij wilt" Krjgen we weer een revival van het ik-tijdperk? Houd je sociale netwerk in ere. Dat betekent ook dat je het betrekt bij de grote lief-en-leed gebeurtenissen in je leven.
Privé-openbaar
Ik ben één keer zo'n situatie tegengekomen en natuurlijk was ik toen blij voor de bruid. Ik hoorde dus toto de 99% die blij was. Maar tegelijk vond ik er ook een vreemde beweging in zitten. Op twee punten
Het huwelijk zelf was geheim gehouden, zonder familie etc. en pas achteraf verteld. Tegelijkertijd was het huwelijskaanzoek gedaan door middel van een groot spandoek midden in de stad. Superromantisch, maar ook vreemd als je het bekijkt vanuit de vraag of het nu een privékwestie is of een publieke zaak.
De tweede vreemde beweging was de verwachting ten aanzien vand e reacties. Enerzijds helemaal privé en ik doe het zoals ik het wil. Tegelijkertijd ook heel erg druk zijn met de vraag of, hoe en wanneer vertel ik het aan familie etc; en vooral ook heel druk met de vraag: hoe zullen zij reageren. Als het 'jouw ding' is zou het vertellen aan de ander eigenlijk helemaal geen punt moeten zijn. Maar dat is het wel en in de verwachtingen van de reacties van de ander ligt zelfs een hele zware claim: of ze me accepteren zoals ik het wil doen/zoals ik ben. Inclusief het grof aan de kant gezet worden als je er niet blij mee bent (de reactie in de trant van 'pech voor jou, als je er niet blij mee kunt zijn).
Natuurlijk is bijna iedereen er dan blij mee, 99%. slechts een enkeling heeft het lef of genoeg afstand om er niet blij mee te zijn.
Stel dat mensen reageren binnen dezelfde betekeniscontext die gegeven wordt om 'gezellig onder elkaar te zijn' en 'het is mijn manier van doen'. dan zou de reactie op de medededeling dat iemand getrouwd is in het geheim moeten zijn: fijn voor jou, maar waarom vertel je het mij, wat heb ik hiermee te maken? Niets, zou dan het eerlijke antwoord moeten zijn. Het zou een mededeling zijn op het niveau van 'dit jaar gaan we op vakantie in Spanje; of 'wij hebben een nieuw bankstel gekocht'. Fijn voor jou, is dan de beleefde, belangstellende reactie, maar met de ander heeft het niets van doen.
Trouwen vóór de kerk (niet eens in de kerk) is een millenium geleden ingevoerd als bescherming voor vrouwen, zodat iedereen zou weten dat een bepaalde man met een bepaalde vrouw getrouwd was en dat dar rechten en plichten aan verbonden waren, o.a. zorgplicht ten aanzien van elkaar, en de kinderen die geboren waren zouden kinderen zijn van die man of vrouw (los van het feit of dat biologisch ook zo was). Het was ook bescherming van de kinderen, zodat iedereen zou weten wie voor die kinderen zou zorgen en wie in de erflijn zat. Het publiekelijk karakter zorgde ervoor, dat iedereen het wist en de bedoeling was dat iedereen het dan ook zou respecteren (geen gedonder met getrouwde mannen/vrouwen).
Op een ander niveau heeft het publiekelijk karakter van het huwelijk voor families een betekenis: twee totaal vreemde families zijn met elkaar verbonden doordat twee mensen trouwden. In hogere kringen werd dat gedegen uitgezocht. Maar op minder hoog niveau komen de families elkaar ook tegen: de kinderen horen bij beide families, bezittingen kunnen gedeeld moeten worden tussen de families, grote levensmomenten zijn voor beide familie. Het is in enig opzicht zelfs het overdragen van bepaalde verantwoordelijkheden van oudeers op een vreemde, namelijk de nieuwe echtgeno(o)t(e). Bij ernstige situaites, verkeersongeluk, erstige ziekte, wordt niet meer de ouder als eerste geraadpleegd, maar de echtgenoot. Als de echtgenoot wil dat de overledene gecremeerd wordt heb jij als ouder niets meer te vertellen. Daar hebben mensen meestal geen problemen mee en de meeste ouders/families gaan daar ook soepel mee om, ook al is niet alles vastgelegd en geregeld. Maar het is niet niks en het is niet iets waar mensen buiten staan.
In het geheim trouwen is volgens mij eigenlijk het ultieme romantische idee over relaties, waarbij zelfs de laatste bescherming eigenlijk weg valt: niemand heeft er meer wat mee te maken, maar daardoor is er ook niemand meer die je kan opvangen, beschermen etc. als het nodig is. Hoogmoedig kun je denken dat je het niet nodig hebt, maar ik zou niet zo hoogmoedig zijn. De kans dat je je reisverzekering nodig hebt is kleiner dan de kans dat er in je leven dingen gebeuren waarbij je direkte families (van beide kanten nu) nodig hebt. Overigens niet alleen in negatieve zin, ook in positieve zin: delen van de vreugde om je pasgeboren kind bijvoorbeeld.
Er zijn in je relatie genoeg dingen die je privé doet. Samen beslissen dat je een kind krijgt bijvoorbeeld. Dat zijn meestal intieme momenten, waar omstanders niet bij willen zijn. Het aangaan van een verplichtende relatie met elkaar en daarvoor in de samenleving ook de erkenning willen krijgen (iedereen moet jou zien als zijn partner, de kinderen zijn van jullie beiden, het huis kopen jullie samen, de belastingdienst moet er rekening mee houden etc.) is eigenlijk een openbaar gebeuren. Dat aspect niet erkennen tegenover wel de vruchten ervan plukken vind ik nogal ingewikkeld.
Hoe je dat doet is natuurlijk weer iets anders. In en bepaalde cultuur trouwden mensen pas als ze ouder dan zestig waren, of zelfs tachtig, tot teleurstelling van de pater. Op de vraag waarom was het antwoord: dan weet ik zeker dat ik niet meer naar een ander ga. Als iedereen dat deelt, inclusief de voorafgaande risico's, is dat in die cultuur prima. Wij hebben iets minder tolerantie tegenover het inwisselen van partners.
A.s bruid, ik zou er inderdaad nog eens over nadenken. Een dagje gezellig met de kinderen naar de Efteling kan altijd, daar hoef je niet voor te trouwen. Papieren ondertekenen op het stadhuis kan ook altijd, daar hoef je niet voor naar de Efteling. Wellicht is er een moment waarop jullie een jubileum in je relatie hebben (zoveel jaar samen wonen). En wellicht is het dan zinnig daar een groter feestje van te maken. Mensen respecteren je al in je keuze voor de vakantiebestemming, of voor de bank, of in het intieme moment waarop jullie besloten samen kinderen te krijgen. Dus het punt is niet dat mensen jullie niet willen respecteren in de wijze waarop je dingen doet. Het punt is wel, dat trouwen meer publieke aspecten heeft dan het pure privé-geluks-gevoel. Ik denk dat je daar toch iets mee moet doen.
Tsjor
Tsjor
Compliment voor je uiteenzetting over publiek/privé. Al dat soort dingen speelden als een vage brij in mijn achterhoofd maar ik kon het niet precies verwoorden. Jij wel.
Besloten
Afgelopen weekend hebben wij de beslissing gemaakt over hoe we het zouden doen. We waren bij mijn schoonouders op bezoek en toen brachten we onze trouwerij weer eens ter sprake. We hadden het erover dat we het niet groot wouden gaan doen etc. Toen kwam schoonmoeder met de volgende opmerking:
Het is mij allemaal best, je moet het helemaal doen zoals jullie dat willen, als wij er maar bij zijn!
Nou ja, toen schoot ik toch wel in de lach. Toen we s avonds weer thuis waren hebben we dus besloten dat we dat toch niet kunnen en willen maken. We houden het wel erg klein, met alleen onze naaste familieleden en dus schoonmoeder. Ach, als ik er nu over nadenk, ik bedoel als we hun daar zo`n plezier mee doen, dan moet het zo zijn.
Hoe iedereen hier nou bij de Efteling komt? Dat waren we helemaal niet van plan, maar wel grappig. In onze woonplaats hier is een erg bekend en leuk park. Ik las trouewens dat je daar ook kunt trouwen, misschien is dat een idee. Dan maken we er daar gewoon een heel leuke dag van. In elk geval hopelijk zo ontspannend mogelijk, want ik heb een hekel aan stress.
Tjor, het is een prachtig verhaal! Ook mijn complimenten daarvoor.
Nogmaals bij deze, iedereen bedankt voor de reacties!
Groeten,
A.s. Bruid
Goh a.s.b...
..dat zien we hier niet zoveel, mensen die hun plannen wijzigen op zo'n manier.
Ik wens je een heel mooie dag. En ik denk dat er echt veel manieren zijn om die dag met anderen te delen en het tóch je eigen dag te laten zijn! Dus dat moet lukken...
Punt van tsjor
tsjor:
"Het huwelijk is niet nodig om die erkenning in de samenleving te krijgen voor je partner."
Vroeger wel. Dat is namelijk het hele punt van Tsjor 9als ik het goed begrijp); dat huwelijk was niet alleen voor de 2 huwenden relevant, maar had voor het hele dorp merkbare gevolgen. En dus was het belangrijk dat iedereen het wist, en dus moet trouwen groots openbaar.
Tinus_p
Waar Tsjor staat bedoelde je waarschijnlijk Izar. Maar je hebt wel begrepen wat ik bedoelde.
Ogenschijnlijk 'hoeven' wij dat niet meer te doen, omdat we het allemaal ook anders en op onze eigen manier kunnen regelen. Dat is ogenschijnlijk zo, want ondertussen moet er inderdaad een heleboel geregeld worden (krijg maar eens juridisch een kind zonder huwelijk, terwijl je wel de vader wil zijn en het biologisch ook nog bent). Bovendien komen hele oude sentimenten naar boven als het bijvoorbeeld tot een scheiding komt: hij heeft het kind nooit erkend en wij zijn nooit getrouwd, dus heeft hij er ook niks over te zeggen, tenzij ik hem dat toesta.
Romantiek leidt wel vaker tot domme dingen. De bruiddsschat vinden wij achterhaald, maar dat het in feite een regeling-vooraf is voor echtscheiding, overlijden of vreemd gaan valt niet meer op. En dat wij romantisch zoiets als een bruidsschat achterwege laten laat onverlet dat wij bij calamiteiten alles uit de kast halen om de onderste stuiver uit de schatkist te krabben.
We hebben vel mer keuzemogelijkheden en prijzen onszelf daar modern mee. Maar onderhuids moetenw e dezelfde grote en ingewikkelde vraagstukken regelen als we al eeuwenlang moeten doen. Alleen doen we het wat ingewikkelder en met minder zekerheden over de uitkomst, de prijs van grotere vrijheid en meer romantiek.
Tsjor
Stress
A.s. bruid, ik denk dat je ze meer doet dan een plezie. Ik denk dat ze trots en gelukkig zullen zijn, zoals je dat maar zelden kunt zijn in je leven.
Accepteer dat je in het middelpunt staat, accepteer de stress die er toch nog bij komt kijken (doen we het wel relaxed genoeg, alleen al daarvan krijg je stress). Accepteer het allemaal, omdat er maar weinig dagen zijn in je leven die zo gaan zoals die ene dag.
Geniet ervan, met elkaar, je kinderen en het kringetje om je heen, inclusief de minder geslaagde exemplaren.
Tsjor
Tsjor: vaderlijk gezag regelen (o.t.)
"(krijg maar eens juridisch een kind zonder huwelijk, terwijl je wel de vader wil zijn en het biologisch ook nog bent)"
Nou Tsjor, hoewel ik in het ziekenhuis lag en kind onverwacht twee maanden te vroeg geboren werd, was het toch erg eenvoudig om ongetrouwd en zonder enige officiële band tussen de ouders het "vaderlijk gezag" (erkenning + gezag) te regelen - in ieder geval veeeeeeeeeeeeel minder gedoe dan trouwen!
Een kwestie van formulieren invullen. Erg standaard, in Amsterdam.
