Relaties Relaties

Relaties

GitteNN

GitteNN

10-02-2017 om 10:56

Verder na ontrouw deel 2


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Bobbie

Bobbie

21-09-2017 om 20:57

Precies zo.

Uiten
Boos is boos.
Blij is blij.
Verdriet is huilen.
Het toelaten, geen masker opzetten, niet groter voor doen dan je bent.
Niet iets weglachen, niet lachen als je eigenlijk wilt huilen. Huilen lucht op, uit de maat dansen of keihard zingen ook

Niet verstoppen want je bent het waard gezien te worden.

GitteNN

GitteNN

21-09-2017 om 21:05

En dat

Gaat niet altijd. Ik werk in een winkel heb drie kinderen om me heen. Dat kan dus niet.

Wat je dan doet

Ik kan alleen beschrijven hoe ik dat zelf doe. Dat hoeft jouw manier niet te zijn, iedereen is anders. Ik vergelijk het weleens met een bevalling. Als je de weeën probeert te beheersen, wordt het moeilijker. Als je ze beschouwt als golven die ook weer wegspoelen, worden ze draaglijker.
Ik zie mijn verdriet en woede vaak ook als golven die komen en gaan. Ik mag er van mezelf helemaal in los gaan. Janken, schreeuwen. En dan troost zoeken. Je laten vertroetelen en jezelf toestaan dat je gekwetst bent. Tot op het bot.
RoosjeRaas beschreef een keer op dit forum hoe je jezelf kunt troosten, over je eigen armen wrijven, jezelf wiegen. Ik heb dat in het begin echt gedaan. En mezelf letterlijk en figuurlijk oprollen als een egeltje. Alleen maar op mezelf gericht.
Mij is onrecht aangedaan. Ik wil het niet, maar het is al gebeurd en kan niet ongedaan worden gemaakt. Ik heb me daar heel erg lang tegen verzet, want hoe.kan.iemand.dit.mij.aandoen?? Nu accepteer ik de zwakte van moederzielman en kan ik zijn tekortkomingen zien zoals ze zijn. Tekortkomingen. Niets meer, niets minder. Niet de mijne, maar de zijne. En ja, daar heeft hij mij groot onrecht mee aangedaan. Het is een deel van mijn verdere leven. Het hoort bij mij nu. Erg? Ja. En onrechtvaardig. Maar desondanks en ongewild een deel van mij.

En smijten

Ja, dat hielp bij mij zeker. Wat een opluchting. Alle agressie eruit.

GitteNN

GitteNN

21-09-2017 om 23:19

Moederziel

Hoe lang geleden was dit bij jou? Warende kinderen toen?

Gaat niet?

Er zijn legio momenten geweest dat ik ook mijn kinderen om me heen had. Of op mijn werk zat. Maar op een goed moment kon me het geen klap meer schelen. Er moest uit wat eruit moest, en collega's bleken ongelooflijke lieve schatten en de kinderen kregen lucht om zelf ook emoties te uiten.
Ik pleit er niet voor dat je in alle wanhoop je winkel verbouwt of je kinderen de stuipen op het lijf jaagt. Maar ik zou je ook niet willen aanraden om je emoties te veel te beheersen. Ik noem dat de norit-methode. Het stopt wel, maar je bent de rommel niet kwijt. Je pot het alleen maar op.
En ook al had het me op sommige momenten echt handiger geleken: dat zit bij mij er dus niet in. Het moet eruit.

Och lieve Gitte

Hoe lang geleden? Ik zit er nog middenin. Al anderhalf jaar in de hel, sinds begin 2016. Klinkt dramatisch en als ik eerlijk ben... dat is het ook.
Want ook al functioneer ik (weer), kan ik de zon best zien schijnen en zijn er zelfs af en toe momenten van rust en helderheid in hoofd en hart, ik voel me nog steeds alsof ik emotioneel gevierendeeld ben.
Ik ben dat klassieke verlatingsverhaal. Vrouw, 4 kinderen tussen 6 en 16, diepe schulden. Verlaten voor een ander. Hij ging vreemd, vocht niet voor ons, maar concludeerde doodleuk dat zijn verliefdheid het bewijs was dat het tussen ons 'op' is.
Als je me dit 4 jaar geleden had voorspeld, had ik je voor gek verklaard. Wij hadden een steady, leuke, warme relatie, een liefdevol gezin. Ik heb me dat niet verbeeld, dat was er echt. Het gemis is soms niet te harden.
En ik mis niet de moederzielman van nu, maar de man waarmee ik trouwde. Die is niet meer terug te herkennen, niet voor mij, niet voor de kinderen. Als een 180 graden ommezwaai. Bizar echt.

Lieve Gitte, geef je man vertrouwen. Hij is niet wie je dacht dat hij was. Maar hij is er wel voor je. En jij voor hem. Dat is wat waard, hoor.

Bobbie

Bobbie

21-09-2017 om 23:38

Momenten creëren. Een keer alleen weg. Rijden, rennen, fietsen, lopen.
Ik huilde in de auto veel. Hardop tegen mezelf vertellen wat ik voelde, wat zo'n pijn deed. En dan afhankelijk van waar ik vandaan kwam 2 of 5 of 10 minuten. Of ik vloekte als een bouwvakker de hele weg; zonder stoppen. Ik schreef bijna 4 jaar lang regelmatig en dat zorgde dat ik inzicht, overzicht en orde kreeg in mijn hoofd.
Ik werkte 50% en mijn kinderen zaten op onderwijs waarbij ze veel thuis waren. Dus zocht ik naar die stukjes tijd voor mezelf.
Reed ik later per ongeluk naar het verkeerde huis, zag ik hem met de kinderen zitten. Dan ging ik van klein naar kwaad naar verdrietig naar stoer en terug in 5 minuten autorijden.

Bobbie

Bobbie

21-09-2017 om 23:40

Correctie

Dus zich ik naar die stukjes tijd voor mezelf.

Zich moet zijn:zocht.

De muis en de oifant

Ik kijk er voor uit om van elke muis een olifant te maken, want ik heb meer last van die olifant dan van die muis. De olifant kan in mijn porseleinkast veel schade aanrichten, en dat is mij net waard. Daar heb ik geen zin in. Dus door van een muis geen olifant te maken, bespaar ik mijzelf verdriet. Ik stel mij niet open voor verdriet.

De man van Uptown zei iets kwetsend. Door erover te vallen groeit de pijn. Als je de woorden had genegeerd, had je zelf minder lang in die ellende-mood blijven hangen.

Sommige uitspraken gaan bij mij erin en even hard eruit. Ik probeer een uitspraak te wegen op dom of leerzaam. Maar een man kan ook onzin zeggen. Domme uitspraken zijn snel te herkennen en niet de moeite waard om over te gaan huilen.
Dit is niet buigen maar van je af laten vallen. Een assertieve reactie, die je man kan doen afvragen of hij iets fout heeft gedaan. En ondertussen krimp jij niet in maar blijf je groot en wijs.

Flanagan

Woorden negeren die zo hard binnen komen is voor mij soms niet mogelijk. Ik kan dan niet doen alsof ik gek ben en het weg stoppen. Ik reageer erop omdat hij moet weten dat wat hij zegt pijn doet! Ik stop met altijd maar mijn mond te houden en alles te pikken. Want zo ervaar ik dat. Natuurlijk zou het fijn zijn als het het ene oor in en het andere oor uit zou gaan. Maar zo werkt dat bij mij (nog) niet.

Fijn dat mijn situatie door velen wordt herkent. Dat het van die kleine momenten zijn die je opeens weer in het diepe smijten. Manlief gaat weer met psycholoog praten en hopelijk helpt hem dat. Want hij weet zelf volgens mij niet eens wat hij moet doen. En als ik zeg wat ik van hem verwacht in onze relatie dan wordt hij alleen maar boos. Schiet niet op!

Ondanks alle negatieve berichtjes en gevoelens wens ik iedereen een hele fijne dag en laten we sterk proberen te blijven voor zover als dat gaat! Fijn dat we hier een beetje kunnen spuien als het even tegen zit. Dat heb je soms echt nodig!

Bobbie

Bobbie

22-09-2017 om 10:32

Dat moet

Dat moet je maar kunnen. Ik kan dat in andere gevallen heel soms, maar niet na bedrog, verraad, vreemdgaan. Het komt binnen als je er niet op rekent, naar ik heb geen zin om altijd op m'n hoede te zijn. Zeker niet bij degene bij wie ik me goed zou moeten kunnen voelen. Thuis moet veilig en comfortabel zijn.

Ook Ervaring

Ook Ervaring

22-09-2017 om 10:49

De angel moet er uit

Gitte volgens mij blijf je vechten tegen het gegeven dat hij jou aan het altaar eeuwige trouw heeft belooft en die trouw is geschonden.
Dat is de grote angel die maar blijft vastgenageld in je hart.

Moederziel schrijft:
"Nu accepteer ik de zwakte van moederzielman en kan ik zijn tekortkomingen zien zoals ze zijn. Tekortkomingen. Niets meer, niets minder. Niet de mijne, maar de zijne".

Deze gedachtengang en visie zijn een andere kijk op het geheel, de verlegging van de focus.
Als die focus blijft op de pijn en de trouw die geschonden zijn is dat heel vervelend, vooral voor jezelf.
Overigens zeer knap van Moederziel om deze draai aan haar gedachtengang te geven, gezien het feit dat haar situatie géén tweede kans heeft gekregen.

Hier ook nog hoor, na bijna 2 jaar een enkele (hormonale) oprisping van het verdriet en soms (onterecht) wantrouwen.
Dat komt ook door triggers van buitenaf die dan binnen komen tijdens dat je in een bepaalde gemoedstoestand zit waarvan je niet eens door had dat deze er was.
Waarschijnlijk op een ander moment niet zo hard binnengekomen.
Maar door de (externe) trigger doet het je er weer aan denken en gaat het litteken weer jeuken.
Soms vind ik het zelf niet de moeite waard om er over te beginnen tegen OE man, maar een enkele keer kan ik mijn gevoel niet onderdrukken wat het op dat moment met me doet en maak ik het bespreekbaar, altijd welkom gelukkig. Die ruimte moet je ook echt nemen en krijgen.
Daarna is het weer glad.
Het is net alsof je in je blootje in een cactus bent gevallen en stuk voor stuk haal je zelf de stekels er uit, met hulp van wie/of wat dan ook, vooral man natuurlijk.

Op deze manier doorloop je een heel scala aan situaties die weer (voor het eerst) voorvallen na de bom.
Je doorleeft ze met de nodige (fysieke) pijn, bespreekt ze en kom je ze daarna weer tegen, zijn ze weer wat zachter.

Het hele trouw/ontrouw gebeuren is óveral om ons heen.
Je kunt er niet omheen en iedereen heeft er wel weer een andere kijk op.
Ik leer zelf graag van mensen die vergevings gezind zijn en het zien als een misstap maar geef het een 2e kans en aanschouw het als iets wat bij de liefde en het leven hoort, ookal ben je geTROUWd.

Gister, geen idee of iemand het gezien heeft, bij "Hello, Goodbye" (afl. van 21 sept dus); ook een 2e kans voor de meneer met de zwarte hoed en de ballonnen, die zijn vrouw van het vliegveld ophaalt.
Zo waardevol om dit soort voorbeelden mee te pikken.

Ook Ervaring

Ook Ervaring

22-09-2017 om 12:08

Hiermee bedoel ik niet te zeggen dat je 'accepteert' dat het gebeurd is, maar dat je 'aanvaart' dat het gebeurd is.
Er zit een subtiel verschil in de betekenis van de 2 woorden.

GitteNN

GitteNN

22-09-2017 om 22:51

Bobbie

Mag ik vragen waarom je hier blijft lezen? Lijkt me zo pijnlijk?

Een ding weet ik zeker. Ik ga scheiden van deze man!! Niet omdat ik dan gelukkiger word. Dat hoop je uiteindelijk wel maar omdat ik echt niet door kan met iemand die niet trouw is geweest. Wiens leuter in een ander hing. Ja als je iemand anders tegen komt heb je ook geen maagd. Nee dat snap ik maar tijdens een liefdes relatie geen gezeik. Bobbie ik ga jou achterna. Gehoopt dit te kunnen handelen en een plek te kunnen geven en vergeven maar ik kan t niet.
M'n dochter net gevraagd wat ze ervan zou vinden maar ze wil er niets van weten. Snap ik. Ik heb al eens gedacht een flat erbij te huren en dan om de week iemand van ons twee bij de kinderen. Dan kunnen ze lekker op hun kamertjes blijven en op hun vertrouwde stekkie

Ik snap jou niet

Je kunt niet bij iemand blijven die niet trouw is. Tsja. Volgens mij moet de vraag zijn of je van je man houdt. Daar draait het toch om?

Ik weet niet hoe oud je dochter is, maar ik vind het erg heftig dat je bij haar "polst' wat zij van een scheiding zou vinden. Daar mag je je kind helemaal niet mee belasten. Dat is tussen jou en je man.

Gitte, ook als je gaat scheiden blijft de pijn om het vreemdgaan, de vernedering, dat gaat ook dan niet weg. Het zal je dus in dat opzicht geen verlossing brengen. Ik wens het je echt niet toe. Scheiden is afschuwelijk.

Even praktisch..

Gitte, je wilt een flatje huren zodat de kinderen thuis kunnen blijvn wonen. Wil je dat de vader dan ook een eigen flat gaat huren? Dat zijn extra kosten die zwaar kunnen drukken op jullie budget.
Als je echt een nieuw leven wil, niet meer herinnerd wilt worden aan de pijn, dan is de goedkoopste oplossing toch twee woonplekken ipv drie. Dat betekent dat je kinderen zullen moeten hoppen.
Maak maar eens een rekensom, wees realistisch in de berekening en pas op dat je jezelf niet te rijk rekent.

Ps lees nog maar eens het draadje van moederziel. De vader huurde een flatje maar moest vanwege de kosten de flat weer opzeggen. Jij wilt een flat voor jou. Ik neem aan dat de vader ook een adres nodig heeft. Kunnen jullie dat ideale beeld op langere termijn wel betalen?

Scheiden geeft je wel de ruimte om later gelukkig te worden met een andere man. Maar als de zorg gedeeld wordt met vader, zal de pijnlijke herinnering blijven bestaan omdat je elkaar blijft zien en met elkaar praat over zaken die met de kinderen, het huis en financiën te maken hebben.

Zo ken ik iemand die dacht de vader helemaal uit haar leven te kunnen bannen. Zelfs de kinderen kregen andere achternamen om maar niet aan hem herinnerd te worden. Maar de vader heef jaren gevochten voor een omgangsregeling. Als je samen kinderen hebt, kom je niet van elkaar los. Die moeder was blind, te kunnen denken dat een scheiding gelijk stond aan het uitwissen van zijn bestaan..

Bobbie

Bobbie

23-09-2017 om 09:53

net als iedereen

hier, nu en in het verleden, moet Gitte zelf haar beslissing nemen.
Betekent dat ik scheiden oke vindt, dat er niet gevochten moet worden?
Nee, ik heb de ervaring al achter de rug.
Het voordeel van scheiden vond ik dat ik er niets mee mee moest. Het hing in iets dat ik niet meer deelde.
Het nadeel is dat ik jaren na dato nog steeds alleen ben en alles zelf moet doen, niets kan delen.
Maar a la, in elk geval de kans op geluk heb gewonnen.

Scheiden hoeft geen hel te zijn, als de omstandigheden neutraal worden gehouden of zijn. Wij hadden geen ruzie, geen schulden, de kinderen waren ouder, 20+ en wij zien elkaar nog, ook buiten de kinderen om. Ik help hem, hij helpt mij. Het kan, niet elke scheiding is een hel, niet altijd meteen een ander in het spel, niet overal financiele ellende, niet overal beschadigde kinderen die hulpverlening nodig hebben of ouders die zichzelf martelen (waaronder wat ondergetekende ook heeft gedaan, maar in je eentje kan het niet).
Wat zover betreft scheiden.

Wat blijven betreft, dat gaat mij geen bal aan, ik trek niemand weg uit zijn relatie, maar heb ook nergens een oordeel over. Als er nog iets van liefde is dan zou ik het proberen. Niet geschoten is altijd mis. Als je twijfelt zou ik niet oversteken en dus nog blijven.
Als je kapot gaat kun je ook tijdelijk uit huis, misschien met betere begeleiding.

Waarom ik hier blijf lezen vroeg je, omdat het je pijnlijk leek.
Dat is het ook, maar dan vooral als je mening afgeserveerd wordt als te negatief gezien en het lijkt of je jezelf moet verdedigen. Het gebeurt, maar niet volledig in openheid. Ik weet niet wat ik erger vind.

Ik ben zo ongeveer 5 jaar verder en heb de hel al in mijn huwelijk gehad. Nu ben ik in niemandsland Ik verwerk (daar is dit ook goed voor) en als ik maar 1 iemand een soortgelijke ellende kan besparen (en nee dat is niet per definitie door scheiden, wel door eigenwaarde én erkenning te geven, te laten weten dat ze gehoord worden), dan ben ik daar blij om.

Marina

Marina

23-09-2017 om 13:26

Ik begrijp je heel goed Gitte

Die pijn blijft binnen de relatie. Je kan zielsveel van iemand houden maar als je steeds herinnerd wordt aan het verraad, blijft de pijn in stand, wordt de wond steeds opengebroken. Nu heb ik meer gelegenheid om te helen.
Maar ik heb ook makkelijk praten want ik had geen kinderen met deze man. (wel verder heel moeilijke omstandigheden om op te breken) Dan had ik het misschien wel veel langer blijven proberen. Een helse situatie voor ieder die bedrogen is. Mijn hart huilt als ik jullie verhalen lees. sterkte!

Ik vraag me ook af Bobbie

waarom je hier blijft schrijven.
Het lijkt me idd ook heel pijnlijk en het opnieuw openrijten van alles. Want je blijft op die manier in de stinkende pot roeren die in jouw geval niet meer te fixen is. En dat bedoel ik dus helemaal niet kwetsend maar echt omdat ik het niet begrijp.

Je geeft vaak heel overtuigende meningen maar wie de moeite doet om al je berichten terug te lezen, kan zien dat het soms heel tegenstrijdig is. Het ene moment doe je het overkomen alsof je huwelijk goed was en je de ontrouw niet pikte en je daarom de moedigste beslissing ooit hebt genomen en bent weggegaan.
Maar op een ander moment schrijf je in post 275
"Het is persoonlijk. Na jaren in een huwelijk gezeten te hebben wat niet goed was, waarin ik niet geliefd was, besloot ik te gaan.
En dat was voor mij het sterkste dat ik ooit heb gedaan.
Niet blijven voor een ander, maar kiezen voor mezelf.
Niet uit egoïsme maar omdat ik er aan onderdoor ging.
En echt, ik ben nog veel langer gebleven dan veel mensen.
14 jaar nadat ik zeker wist dat het niet mogelijk was en toen was ik al 11 jaar getrouwd en had al 14 jaar een relatie."

Ik heb het je denk ik al eerder geschreven. IEDEREEN zou dan weggaan.
Maar bij Gitte lees ik eigenlijk een heel ander verhaal. En natuurlijk moet zij haar eigen beslissingen nemen en kunnen wij enkel onze mening geven. Maar elk van ons weet hoe beïnvloedbaar we zijn als we in deze rollercoaster zitten. Ik heb het gevoel dat Gitte jou nu een beetje ziet als haar grote voorbeeld: "Bobbie, ik ga jou achterna".
Met dat verschil dat zij wel een man heeft die met haar verder wil, die zoooo bang is dat ze zou weggaan, die mee met haar in therapie gaat en aan zichzelf werkt. Dit alles haal ik tenminste uit Gitte's schrijven hier.

Als ik het voor mezelf bekijk. Ik was niet gebaat bij commentaren die me vertelden hoe slecht het allemaal was. Ik was het meest gebaat bij mensen die me een spiegel voorhielden en me niet met hun eigen sterkte probeerden te overtuigen.

Als ik mijn commentaar herlees vind ik hem best aanvallend en eigenlijk is het zo niet bedoeld. Eerder een waarschuwing hoe iets iemand in een bepaalde richting kan duwen.

En Gitte....
Als je 100% zeker bent dat je niet meer in deze relatie wil blijven, dan moet je gewoon gaan. Je kinderen kunnen en mogen je daar geen raad in geven. En voor de kinderen in een relatie blijven waar je niet gelukkig in bent heeft ook geen zin. Dan moet je weg.
Maar ergens blijk ik het gevoel hebben dat je helemaal niet weg wil. Wat je hoopt door van hem weg te gaan is dat de pijn van het bedrog zal weggaan. Helaas... zo zal het niet werken.
Dat klinkt misschien hard maar zo is het. Je draagt dit mee tot het eind van je dagen. Aan jou hoe je er de rest van je leven wenst mee op te gaan. Die beslissing ligt alleen bij jou en bij niemand anders.
Anderen hebben je het hier al ooit gezegd... ga eens een weekje weg... alleen... tijd om te denken, te overwegen.
Ik heb het toen "het" uitkwam gedaan, een weekje vakantie met een vriendin... veel gepraat, veel geweend maar op vele vlakken verhelderend.

Bobbie

Bobbie

23-09-2017 om 15:14

Maete

Ik blijf niet echt in de pot roeren want die pot is er niet meer
Dat stuk doet geen letterlijke pijn meer. Het lijkt misschien tegenstrijdig maar dat is het niet. Ik wil mijn verhaal niet online hebben. Daarom her en der wat flarden en aangepast.
Mijn huwelijk leek goed, maar was het niet, eenzijdig. De waarheid kwam na jaren pas boven tafel en toen heeft het me nog jaren gekost te vechten en te gaan.
Blijft het een gevoelige plek? Ik denk van wel, maar daar maak ik me geen zorgen om. De anderen die dit meemaakten schrijven hier ook terwijl ze regelmatig nog last hebben van het gebeuren en daar is het nog verser van dan bij mij.

Ik ben oprecht geen voorstander van scheiden.
Ik wil er alleen geen oordelen over, niet over mij, niet over een ander. Mensen maken een keuze en welke kant die opvalt, dat moet je denk ik respecteren. Dat mis ik soms richting mij.

knor

knor

23-09-2017 om 16:47

gitte

Volgens mij haat jij niet zozeer je man en/of Truus, maar vooral jezelf. En volgens mij kun jij ontzettend veel leren en veel gelukkiger worden als je hier wel met je man uit kunt komen, als je wel deze hele misschien lange weg gaat met hem. Scheiden lucht misschien ergens op, maar volgens mij word jij daar niet gelukkiger van. Ik hoop dat je deze post niet aanmatigend vindt, hij is echt goed bedoeld en mocht je het totale onzin vinden negeer 't dan vooral.

GitteNN

GitteNN

23-09-2017 om 19:37

Knor

Wie ben jij. Voor m'n gevoel kom je "uit de licht van el" of was je hier al eerder?

GitteNN off topic

Ik weet niet precies wat je bedoelt met "uit de licht van el", maar wees je ervan bewust dat OO een openbaar forum is en talloze mensen mee (kunnen)lezen, ook met jouw verhaal, ook al reageren ze nooit. Of stuiten ze per toeval op dit draadje op een rustige zaterdagavond.
Dit draadje mag heel intiem lijken maar dat is het dus niet

You lost me

Gitte gaat het wel goed met je? Ik begrijp je laatste post echt niet.

Bobbie

Bobbie

24-09-2017 om 09:13

laatste post:

Ze is niet mesjokke , ik denk dat de auto-correct er iets van gemaakt heeft en dat er moet staan: kom je uit de lucht vallen. maw: de hele tijd niet gezien en nu meepraten. Zoiets?

knor

knor

24-09-2017 om 10:25

uit de licht van el

Wat Alkes zegt klopt, ik lees mee op OO maar reageer niet zo vaak. Dit draadje volg ik omdat het me raakt. En mijn post was een beetje in een opwelling. Ik denk echt dat als jij dit samen met je man kunt overwinnen het niet alleen helend is voor jullie relatie maar ook vooral voor jouzelf.

Ook Ervaring

Ook Ervaring

24-09-2017 om 10:34

Emotie

Moederziel denkt ook niet dat Gitte 'mesjokke'is, maar maakt zich oprecht zorgen
Ik had ook al vaker gemerkt dat Gitte vanuit een bepaalde emotie vrij snel op de knop 'versturen' klikt zonder het bericht nog even te checken. Dat is Gitte's emotie.
Het schiet heen en weer.

Ik zou haar zo graag mentale stabiliteit toewensen, voor welke keuze dan ook.

Bobbie

Bobbie

24-09-2017 om 11:12

Smiley offtopic

Er stond een smiley achter mesjokke.

Ik wens die stabiliteit aan ons allemaal, denk dat ieders wip wel eens wipt, dat is menselijk en geeft niks. Ze heeft tijd nodig, en dan nog zal het wel eens wiebelen.

Pennestreek

Pennestreek

24-09-2017 om 13:08

Tijd is in dit geval je vriend

Ik denk ook dat je vanuit de emotie van het moment heel stellig kunt zijn. En dat je er op een ander moment toch anders tegenaan kijkt. Man en ik gebruiken het nu als onderling grapje, maar mijn oneliner in onze gesprekken was heel vaak 'scheiden kan altijd nog'. En ik denk dat dat voor jou ook opgaat. Je hoeft nu nog geen beslissing te nemen. Ook al vind je misschien zelf, of je omgeving (?) dat je nu wel eens een keer een knoop door moet hakken, dat is niet zo. Er staat geen termijn voor. En je bent je kinderen, jezelf en je man verplicht om die beslissing rustig en weloverwogen te nemen, en niet vanuit de emotie van een bepaald moment. Geef het tijd. Nog meer tijd. Zoals velen hierboven ook al schreven, je houdt van je man en hij van jou, hij is bereid te werken voor jullie relatie, wil in therapie, dat is al heel veel. Dus geef je gezin die kans.

En als je nu toch al heel zeker weet dat je wilt scheiden, is blijven totaal zinloos. Ook al noem je het bij elkaar blijven voor de kinderen, die doe je echt geen plezier met twee ouders die in een verziekte relatie bij elkaar blijven. Dat kan alleen, denk ik, als je uit elkaar gegroeid bent en in een soort broer/zus relatie zit en het beiden niet erg vindt je leven 'on hold' te zetten. Maar dat gaat niet als er zoveel emoties bij zitten, liefde, boosheid, gekwetstheid en verraad, dat zorgt naar mijn idee onherroepelijk voor grote problemen en ruzies. Dus dan zou ik zeggen: ga nu. Voor je elkaar echt de hersens inslaat en een vechtscheiding begint.

Maar ik denk net als Maete2 dat je eigenlijk helemaal niet weg wil. Ik schreef het al eerder, weggaan maakt niet dat de pijn verdwijnt, dat zorgt alleen maar voor extra pijn. Denk dus heel goed na. En om dat te doen kan het helpen om even weg te gaan. Alleen, of met een goede vriendin of zus. En ik hoop dat je voor jezelf op zoek gaat een of andere vorm van therapie of coaching. Want dat helpt jou sterker en vooral stabieler te worden, en dat gun ik je van harte, dat je niet meer zo de speelbal bent van je eigen emoties.

Jij bent de moeite waard om voor te vechten, je gezin en je relatie zijn dat ook. Ik ervaar nu dat onze relatie sterker aan het worden is, we hebben elkaar meer te bieden dan voorheen. Ik voel me, hoe raar dat ook klinkt, veiliger nu dan vroeger. Ook al realiseer ik me dat we geen garanties hebben, en ook al zal de pijn nooit meer verdwijnen.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.