Verder na ontrouw deel 2

Ook Ervaring

Je schreef over een tijd waarin je gefocust was op de zorg van je kinderen zodat je man minder aandacht ontving.
Ik herken dat ten dele. Toen mijn kinderen begonnen te mopperen en wilden dat ik hen ' losliet', heb ik mijn man die taken aangereikt. Ik was murw en voelde grote eenzaamheid. Aangezien de beste stuurlui aan kant stonden, was het voor mij als een bevrijding die zorg los te kunnen laten. Man heeft zodoende aan het vege lijf mogen ervaren hoe lastig en vermoeiend die taak kon zijn. Ik wou dat hij dat eerder had ingezien en eerder mij wat werk uit handen had genomen. Dan had ik ook meer energie voor hem kunnen opbrengen. Dan waren we een team geweest ipv de pijn van twijfel voor de toekomst.

Je schrijft dat jullie beiden ervan geleerd hebben. Dat is niet hetzelfde als er beiden schuld aan hebben. Ten minste, zo zie ik dat. Wij hebben in ieder geval van de matige fase geleerd dat niets vanzelfsprekend is. Ook in de toekomst niet. Een huwelijk blijft een zee met weinig golfslag maar ook afgewisseld door stevige golven. En de aarde draait dus golven blijven komen. Het is alleen, hoe vang je ze op. Ik ben blij dat jullie hier samen voor gaan.

Geen therapeut

Nu Flanagan er over begint....wij hebben ook nooit een therapeut bezocht. Ik wist dat het ons niets zou brengen. En denk er net zo over als Flanagan. Man praat dan trouwens toch niet, zo goed ken ik hem. Het zou volstrekt zinloos geweest zijn. Het zou een eenakter geworden zijn van mijn zijde bij een therapeut. Dus ik ben zelf begonnen met praten en met vragen, het werd idd aanvankelijk een eenakter. Man besefte echter dat er gepraat moest worden dus stukje bij beetje kwamen de verhalen. Ik heb alles gehoord, alle details, ik wilde alles weten. Ik geloof niet dat hij iets achtergehouden heeft. Het keek hem zelfs op te luchten. Het heeft zeker ervoor gezorgd dat we samen verder konden gaan.

Stellig/OE

Ik was dat wel en met reden.
Wat je daarna zegt richting mij over An open mind mag je me uitleggen als je wilt, ik begrijp het niet. Wil je zeggen dat jij gelukkig een open mind had en ik daarmee niet omdat ik het niet accepteerde?
Ik ben open, ik heb alleen mijn duidelijke grenzen wat betreft sommige dingen.

Bobbie en GitteNN

Voor jou was het denk ik juist heel goed dat je zo stellig bent geweest in je uitspraak wat betreft vreemdgaan.
Dan was het voor jou in iedergeval duidelijk, dat doorgaan een no go is.
Hoef je dan niet over na te denken, ondanks dat je (als ik mij niet vergis gelezen te hebben) therapie hebt gehad en ongetwijfeld ook je twijfels hebt gehad, toch?
En je hebt natuurlijk je gebroken viendin als voorbeeld.

Voor mij was het in iedergeval gelijk duidelijk dat ik wel door zou gaan.
Ieder zijn visie en ieder zijn eigen gradatie wat betreft de omstandigheden.
Omstandigheden zijn er altijd om herzien te worden vind ik. Geldt ook in de opvoeding.
Bij jou kunnen ze best heftig zijn geweest, ik weet dan ook niet of ík er mee in het reine zou zijn gekomen hoor...don't get me wrong.
Misschien heb jij ook naar de omstandigheden gekeken maar kwam je er niet uit en heeft je eerdere uitspraak wbt het vreemdgaan je over de streep getrokken, dat mag toch ook?
Daar heb ik verder geen oordeel over.

Ik geloof best dat je een open mind hebt wat betreft dingen, maar misschien niet met dit soort zaken, prima, is duidelijk voor jou.
Wil niet zeggen dat ik een open relatie ideaal vind (verre van zelfs) maar ik kijk naar de omstandigheden die er ter plekke zijn, zonder vooraf al een oordeel klaar te hebben.

Dit bedoel ik met 'an open mind is a joy forever'.
Je kunt gefixeerde ideëen en idealen hebben in het leven hebben, maar wat nou als het anders loopt dan je hebt gepland, of je bent zelf de weg kwijt, of je partner is de weg kwijt geweest, dan komt achteraf een flexibele geest van pas.

Ik snap natuurlijk dat je hier tegengas wil geven tegenover die (mijn woorden "naïve posotivos" hier.
Jouw voorbeeld is er eentje van 'niet doorgaan na ontrouw'.
GitteNN zit tussen ons in en vormt zich uiteindelijk een eigen mening binnen het geheel.
Maar laat het vooral een mening zijn vanuit een oprecht gevoel, GitteNN.
Niet een mening die door ons is gevormd, danwel door de maatschappij:
"Gij zult niet vreemdgaan..."
Maar kijk naar je eigen omstandigheden en situatie en volg uiteindelijk je hart, niet je hoofd.

Liefs!

lang, Ook Ervaring/Flanagan

"Wil niet zeggen dat ik een open relatie ideaal vind (verre van zelfs) maar ik kijk naar de omstandigheden die er ter plekke zijn, zonder vooraf al een oordeel klaar te hebben.

Dit bedoel ik met 'an open mind is a joy forever'.
Je kunt gefixeerde ideëen en idealen hebben in het leven hebben, maar wat nou als het anders loopt dan je hebt gepland, of je bent zelf de weg kwijt, of je partner is de weg kwijt geweest, dan komt achteraf een flexibele geest van pas."

Mijn leven gaat eigenlijk altijd precies de andere kant op dan gepland, wat dat betreft heb ik me aardig aan weten te passen en leren meebewegen op de golven en de stroming.
Begrijp me goed, ik heb geen oordeel over doorgaan na vreemdgaan. Ik heb moeite met het aandeel. Dat ik elke vrouw verdrietig hoor zeggen dat zij ook een aandeel hebben gehad.
Alsof het nodig is, alsof het moet, alsof het anders niet kon.
En dat klinkt alsof zij het logisch vinden en verdienen dat hun man daarna is vreemdgegaan, dat het daardoor kon komen dat hij dat deed.
En dan schreeuwt echt heel mijn binnenste nee, om de reden die ik hier heb geprobeerd uit te leggen.
Dat je huwelijk van twee kanten niet lekker loopt: het kan.
Dat de ene daar meer moeite mee heeft: het kan.
Dan heb je een mond om te praten en het aan te kaarten.
Of je gaat in therapie.
Of je maakt een ongelofelijke stennis om je partner wakker te schudden.
Allemaal omdat je je partner het waard vindt om wakker te worden en samen met jou door te gaan.

Maar vreemdgaan is geen oplossing of antwoord op een minder functionerend antwoord, noch is een slechter huwelijk een reden om vreemdgaan te vergoeilijken en dat gevoel heb ik af en toe: het was ook wel mijn schuld, ik had er ook deel aan.

Dat vreemdgaan voorkomt is helaas een feit. Maar ik blijf het een slap excuus vinden om dan eigenlijk je partner erbij te betrekken en te zeggen: maar ONS huwelijk liep niet goed.
Of "die ander" erbij te betrekken: zij verleidde mij.
Ik blijf daar echt niets mee kunnen en vind het ook naar de bedrogen partner volkomen onterecht. Die zat in hetzelfde blijkbaar slechte huwelijk en is niet vreemdgegaan.

Mijn ex-partner riep na wat oppeppende gesprekken met collega's die de waarheid niet wisten en mij, ondanks dat ze me nooit gezien hadden vonden dat ik 50% schuldenaar was, naar mij: mij jij bent ook niet perfect!
Hij begreep het dus niet.
Ik gaf niet af op zijn perfectie, maar op zijn verraad; de basis die hij onderuit haalde en die gebakken lucht bleek.
Ik hoef geen perfecte man, ik ben zelf ook niet perfect.
Maar verraad is voor mij het ergste dat je een partner kunt aandoen naast welke mishandeling dan ook. Je huis moet veilig zijn, mijn huis was een leugen.

Flanagan: Ik heb niet het gevoel me te moeten verdedigen voor andere keuzes, ook niet het gevoel dat mijn keuze zou worden afgekeurd en ik keur mensen die doorgaan ook niet af; ik heb er geen enkele goede reden voor. Het is meer dat ik de schuldvraag er niet toe vind doen en dat emotioneert me omdat ik door velen (met name door hen die niets wisten of weten) datzelfde schulddeel toebedeeld kreeg.
Zelfs mijn (volwassen)kinderen waren het er niet mee eens en zelfs zij weten niet alles.
Door bepaalde oorzaak wist ik dat het niet meer verder kon. Ik kan het hier niet noemen ivm privacy. Dat maakt het voor jullie wazig om te begrijpen, maar ik kan dat helaas echt niet doen ivm meelezers.

Bobbie,

Okay, zo wazig is het ook niet. Je kon niet verder, dan is het klaar.

In het duister tasten

Dat is zo vern*keratief aan een forum, hè?
Je leest verhalen, meningen, er lopen discussies, maar je tast volledig in het duister wat betreft alle achterliggende motieven.
Of ze zijn al genoemd in eerdere posts, maar weer ondergesneeuwd door de latere posts.

Het klinkt misschien gek, maar voor mij is het juist een enorme ópluchting te zien dat ik mijn aandeel heb gehad...
Anders had ik hem niet kunnen vergeven.
En ik snap ook volledig als jij jouw aandeel niet ziet, omdat die er gewoonweg niet is, nooit geweest! Laat therapeutland lekker lullen, maar zo staat het in de boekjes.
Maar die boekjes hebben het ook niet altijd bij het rechte eind kennelijk, in jouw geval!
Je hebt het recht om boos te zijn hoor, weet ik nu!

Het is niet een slap excuus om een aandeel te erkennen, het is het onder ogen zien en het erkennen van een situatie.
Jouw omgeving heeft het je niet makkelijk gemaakt en daar zit jouw zere plek.
Ik kan mij voorstellen dat als dit hier voorbij komt, dat je echt uit de grond van je hart reageert.
Ik denk dat we hier met een stel weldenkende dames te maken hebben die ieder voorzichzelf kan uitmaken of ze een aandeel hebben, al dan niet.
Niet ingegeven door therapeutland of omgeving.

Nog 1 heel klein dingetje:
Wat voor de 1 een paar minuten onderbroekenlol is, is voor de ander een moment om weer gezien te worden, iets wat een wezenlijk onderdeel is van onze primaire behoeften. Het is maar net hoe je het bekijkt.

Hiermee maak ik misschien weer een hele discussie los, maar go ahead, we zijn toch al lekker bezig

Waarom de therapeut

Waarom ik de functie van de therapeut aanhaalde, is omdat ik mij afvroeg of de therpeut nu eerder goed of slecht doorwerkte in de situatie van GitteNN. Is het wijs als in een therapie oude wonden of onbesproken zaken naar buiten komen? Oftewel is het voor GitteNN het inschakelen van externe hulp wel een verbetering omdat ze zo niet zelf in pacht heeft wat en wanneer ze iets achter zich wenst te laten zonder daar op tug te moetn komen.

Ik heb ook wel eens advies gekregen om een therapeut in te schakelen maar ik wist dat ik dan ook mijn ' hellingsproces' uit handen gaf. Dit klinkt wat overtrokken maar ik hou graag wat touwtjes in eigen handen, stippel graag zelf mijn eigen regie. Staat mijn agenda ook niet in teken van het huiswerk van de therapeut.
Wat mij verbaast, is de pijn die bij GitteNN de boventoon blijft spelen terwijl ze samen aan hun relatie werken onder begeleiding van een therapeut. Misschien is ze zelfs beter af zonder therapie?

Bobbie

Ik schiet hier vol van een fragment in jouw bijdrage. Ik herhaal hem in de hoop dat iedereen, echt IEDEREEN hier dit als uitgangspunt neemt. Ongeacht welk gevolg je er concreet aan wilt geven (wel/niet samen doorgaan):

'Maar verraad is voor mij het ergste dat je een partner kunt aandoen naast welke mishandeling dan ook. Je huis moet veilig zijn, mijn huis was een leugen.'

Zo ontzettend waar.

***

Ik neem liever als uitgangspunt: Een crisis biedt een nieuwe kans.

Wat voor een kant het ook mag opgaan.
Hier gelukkig positief verlopen.
Vind het uitgangspunt van Moederziel persoonlijk erg negatief en zwaarbeladen.
(Met alle respect hoor Moederziel)
Het klopt wel maar moet je er zo naar blijven kijken?
Dan kom je nooit een stap verder....mijn partner heeft een fout gemaakt maar hoeft dat niet zijn leven lang voor te boeten.

Ik moet jullie bekennen dat ik er de laatste tijd vaker aan denk om te stoppen op het forum.
De reden is omdat ik er nu vaker mee bezig ben en het me wat negatief triggert.
Misschien had ik er ook wat meer verhalen van soortgenoten verwacht die in hetzelfde schuitje zitten.
Tuurlijk hoeven het niet alleen positieve ervaringen te zijn maar het heet natuurlijk niet voor niets samen verder na ontrouw.
Ik heb trouwens respect voor een ieder van jullie hoor, aan welke kant je ook staat en wat voor een mening je ook deelt.
Ik snap dat het niet altijd te horen krijgt wat je misschien graag wilt maar dat is ook alleen maar goed.
Mis alleen soms wat meer positiviteit maar je kunt het ook niet mooier maken dan het is, het is een ongelooflijk lang en moeilijk proces, dan is er ook weinig positiefs te vermelden.

Ik hef mijn glas op jullie, al die sterke vrouwen hier!

Verraad

@Moederziel, ik kan alleen voor mijzelf spreken maar een 'matige' fase staat synoniem voor een vorm van verraad plus het ontbreken van een veilig gevoel wanneer je de drempel van je huis passeert. Een leugen, schone schijn etc
Verraad omdat je huwelijk onder spanning staat en de ander het niet lijkt te beseffen.
Ik voelde mij ook verraden. Ik smeet dit zelfs in zijn gezicht en vergeleek het met het verraad van mensen in de WO II. Dat vond hij ongepast. Mogelijk, maar ik was ook zo kwaad. Er zijn meer oorzaken die een aanslag betekenen in je huwelijk. Oorzaken waar je hele gezin door getroffen wordt.

Ieder die hier schrijft uit eigen ervaring of uit gevoel van herkenning door de onzekerheid, zal dit wrs ervaren als een vorm van verraad en dit zodoende als uitgangspunt nemen. Het is alleen voor ieder verschillend hoe dit doorwerkt in het proces. De houding van de ander speelt daarin een bepalende rol.

Iets positiefs

Ik ben blij dat ik beschik over een megagroot portie doorzettingsvermogen en dat ik vaker ben gaan stilstaan bij wie ik zelf ben. Ik moet wel toegeven dat de boodschappen van het programma Hour of Power mij hierbij geholpen hebben.

Raise you glass

Dat is hier halfvol en niet halfleeg. Bij ons is het al zo lang geleden, we zijn doorgegaan en dat is wat ik de wijfelende dames hier ook gun vandaar mijn posts. Verder sluit ik me aan bij de laatste alinea van OE, want nogmaals is leven naar ontrouw!

de neiging

om (een deel van)de schuld van de ontrouw van een partner op zich te nemen, is volgens mij puur een manier om het gevoel van controle terug te krijgen.
" als ik nu maar zus en zo doe en niet meer dit en dat, dan zal partner niet meer vreemdgaan...'

Maar blijft staan dat de partner ondanks alle problemen toch een andere oplossing had kunnen nemen.

Therapie

Wat ik nog zou willen toevoegen over relatietherapie: het heeft ons goed geholpen. En niet omdat er zoveel gepraat moest worden en oude koeien uit de sloot werden gehaald. Maar juist door vooruit te kijken. Te richten op elkaar en de toekomst. Hoe weer aandacht te hebben voor elkaar. En te kijken naar elkaars aandeel. Het heeft ons echt wel geholpen. Het was niet makkelijk. Maar eigenlijk heb ik nooit getwijfeld om bij hem weg te gaan. En na een korte periode van twijfel bij man (want: verliefd) ging bij hem ook de knop om. En met de jaren is mijn vertrouwen weer hersteld, tot op bepaalde hoogte. Want zoals ik al eerder zei, zekerheid heb je nooit. Maar zoals hier al eerder vermeld, iedere situatie en huwelijk is anders...

Tante Sidonia, praat je uit eigen ervaring?
Ik neem aan dat het over jezelf gaat? Al hoop ik niet voor je dat je er zo in staat.
Bedoel dit niet aanvallend hoor maar er wordt hier zo gauw iets ingevuld.
Als je namelijk echt leest wat de dames hier schrijven die "een gedeelte van de schuld" op zich nemen dan weet je dat we dat niet doen om controle terug te krijgen of zus en zo doen en niet meer dit en dat om te zorgen dat de partner niet meer vreemd gaat.
En tuurlijk de partner had een andere oplossing kunnen nemen, was het maar zo makkelijk.
Waarom raken mensen aan de drugs of alcohol verslaafd? Waarom zijn er emotie-eters die hierdoor veel te zwaar zijn? Deze kunnen ondanks hun problemen toch ook een andere oplossing zoeken?
Een oordeel vellen is zo makkelijk maar ook gevaarlijk.
Pas als het jezelf is overkomen weet je waar je over praat.
Nee hier had het te maken met het feit dat ik ook kritisch naar mezelf durfde te kijken, naar hoe ik in de relatie stond en hoe ik als partner functioneerde.
Dat ik mijn eigen tekortkomingen ook onder ogen durfde te komen en niet in termen als ik ben een slachtoffer en jij de dader dacht.
Ik wil ook nog even kwijt dat als je beslist om samen verder te gaan met of zonder therapie dat dit betuigt van moed en daadkracht!
Als je samen de relatie hebt kunnen redden, er keihard voor hebt gevochten en ondanks de littekens nog graag bij elkaar wilt zijn en blijven dan moet dit wel echte liefde zijn en zal geen berg meer te hoog zijn...

Paastak, bij ons waren we in de relatietherapie ook meer gericht op hoe we het in de toekomst wilden zien.
Wij hadden ook een ontzettend goede therapeut met veel ervaring en zij heeft dingen los gekregen wat ons niet lukte.
Ik las hier ook in een reactie waarom het nodig moet zijn om een therapeut in te schakelen om te praten.
Soms zit je samen zo vast en weet je niet goed waar het aan ligt en hoe je kunt loskomen.
Dan heb je handvatten nodig van iemand die weet waar die over praat.
Wij hebben er heel veel aan gehad maar heftig en zwaar was het wel.
De meesten stappen eerder naar een advocaat voor de scheiding dan naar een relatietherapeut.
Qua kosten is de eerste misschien nog wel goedkoper

Een keuze maken

Een keuze maken getuigt van kracht, wat voor keuze ook.
En mensen nemen geen besluit om te scheiden omdat therapie of de weg naar herstel te zwaar kan zijn. Weggaan is heel moeilijk en ook een heel pijnlijk proces.

We doen hier allemaal een beetje hetzelfde merk ik. We raken gekwetst als er iets wordt gezegd, we verdedigen zelfs al worden we niet aangevallen, we vertellen anderen niet in te vullen of aan te nemen maar doen het zelf ook.

Allemaal omdat het (blijkbaar) ongelofelijk pijnlijk blijft. Na stoppen en na verdergaan. Alleen dat toegeven lucht al zo verschrikkelijk op.

Regenboog, en GitteNN

Regenboog, Dat was ik, die zich afvroeg of het inschakelen van een therpeut effectief was. Maar meer omdat ik GitteNN eerder achteruit dan vooruit hoor gaan in haar gevoelens naar haar man. Alsof ze hem minder kan vertrouwen. Ze gaf aan te dromen over truus en hoe deze aangaf dat ze haar man beter kon verlaten. Dat is zo'n trieste gedachte, zo'n triest getwijfel van de kracht van de liefde tussen haar en haar man, en dt nog wel door de 'dader' haarzelf.
Dan vraag ik mij af wat er fout gaat. Misschien heeft ze een therapeut nodig die, net als die van jou, opbouwend aan de slag gaat. Misschien doet die therapeutt dit al, maar ik vind haar post best zorgelijk.

Beste GitteNN, ik hoop je niet tegen het hoofd te stoten, maar uit bezorgdheid, haalde ik de therapie aan. Misschien heb je alle vertrouwen in deze therapeut, anders kan je overwegen naar een ander te gaan. Vanaf het begin klinkt het alsof je man veel berouw toont en je gevoelens erkent. Dat is toch al een stap in de juiste richting.
Ik hoop dat je hier op wil reageren

BOBBIE SCHREEF :
Begrijp me goed, ik heb geen oordeel over doorgaan na vreemdgaan. Ik heb moeite met het aandeel. Dat ik elke vrouw verdrietig hoor zeggen dat zij ook een aandeel hebben gehad.
Alsof het nodig is, alsof het moet, alsof het anders niet kon.
En dat klinkt alsof zij het logisch vinden en verdienen dat hun man daarna is vreemdgegaan, dat het daardoor kon komen dat hij dat deed.
En dan schreeuwt echt heel mijn binnenste nee, om de reden die ik hier heb geprobeerd uit te leggen.
Dat je huwelijk van twee kanten niet lekker loopt: het kan.
Dat de ene daar meer moeite mee heeft: het kan.
Dan heb je een mond om te praten en het aan te kaarten.
Of je gaat in therapie.
Of je maakt een ongelofelijke stennis om je partner wakker te schudden.
Allemaal omdat je je partner het waard vindt om wakker te worden en samen met jou door te gaan.dat klinkt alsof zij het logisch vinden en verdienen dat hun man daarna is vreemdgegaan, dat het daardoor kon komen dat hij dat deed.
En dan schreeuwt echt heel mijn binnenste nee, om de reden die ik hier heb geprobeerd uit te leggen.
Dat je huwelijk van twee kanten niet lekker loopt: het kan.
Dat de ene daar meer moeite mee heeft: het kan.
Dan heb je een mond om te praten en het aan te kaarten.
Of je gaat in therapie.
Of je maakt een ongelofelijke stennis om je partner wakker te schudden.
Allemaal omdat je je partner het waard vindt om wakker te worden en samen met jou door te gaan.

Ik ben t er zomer eens. Ikheb geen aandeel in deze shit. Ikheb ALTIJD gepraat als me iets dwars zat of dachtdat er bij maniets was maar als er niet geantwoord word of verkeerde antwoorden? Wat moetje dan? Ikheb allan bijpraten gezegd dat ik weiger enige verantwoordingen nemen.!!!! En dat ik weg loop als dat ook maar enigszins zou zou worden geopend.
Maar ik heb vandaag mntherapie opgezegd. Mandoetgewn huiswerk. Dus ik stop er mee ookmet onshuwelijk. 1jaar en 8 maandengeprobeerd. Maar hij is mijn herinneringen zijnvreemdgaan met haar. Ik wil GEEN mandie me bedriegt. Sus gerstkorrel!ik heb hard gewerkt. M'n kinderen hebben enorm verdriet. Ik vind t vreselijk om te zien maar troost me
Met de gedachte dat ikaltijd eerlijk was en altijd trouw.
X

Excuus

Voor alle typ fouten. Zit op m'n telefoon te typen en dat gaat me niet zogoed af. Haha

Sjeemie

Gitte!

Ik wens je heel veel sterkte met deze beslissing!
Klinkt als een voldongen feit.

XOE

Zalpittig worden

Virtuele knuffel

<<<<<<<------>>>>>>>

Ik hoop dat je iemand in de buurt hebt om je op te vangen.

Meelezen

Tot nu toe heb ik meegelezen, maar wil toch ook even reageren.
Ik ben het eens met Bobbie en Moederziel. Mijn ex is in 2005 vreemd gegaan. Wij hebben toen anderhalf jaar relatietherapie doorlopen en de therapeut vond wel degelijk dat 90% van de problemen bij mijn ex lagen, en dat ik geen aandeel had in het vreemd gaan. Mijn ex is impulsief en heeft veel aandacht nodig. Ik ben altijd de stabiele factor geweest.
Enfin; tijdens die therapie heb ik hem toen duidelijk gemaakt dat dit niet nog een keer moest gebeuren, want dan was het klaar voor mij. Het ging mij niet eens zozeer om het vreemdgaan an sich, alswel over het vele liegen.
Eind 2015, dus 10 jaar later, merkte ik dat hij zich anders ging gedragen en heb ik hem op de man af gevraagd of er een andere vrouw ons huwelijk binnen was geslopen. Neeeeeee, natuurlijk niet, hoe durfde ik dat te denken, etc.
Je voelt 'm al aankomen: er was een andere vrouw in het spel. Na heel veel vijven en zessen gaf hij het toe. Hij wilde ook scheiden en met haar een nieuw leven opbouwen. Ik heb hem direct de deur gewezen en een afspraak gemaakt bij de scheidingsmakelaar. Tevens kwam ik erachter dat er voor deze 'dame' nog minimaal 2 anderen waren geweest. Tijdens de scheiding maakt zijn nieuwe liefde het uit, want zij wilde toch maar niet scheiden van haar man, die ernstig ziek is.
Ik kan met 100% zekerheid zeggen dat ik geen schuld heb aan zijn vreemd gaan, dat hebben jullie ook geen van allen! Als een partner het niet meer ziet zitten, moet hij/zij dat ter sprake brengen, en niet zijn/haar vertier elders zoeken. Ik raad iedereen de website www.chumplady.com aan, om verder te lezen over vreemdgaande partners en hun cliché smoezen, verhalen en leugens en hoe daarmee om te gaan.
Ik ben nu ruim een jaar verder, ben verhuisd, 2 van de kinderen wonen bij mij (zijn al studerend) en oudste woont op zichzelf. Ex is in een andere stad gaan wonen en de kinderen zien hem niet echt veel. Dit alles na bijna 25 jaar huwelijk. Ik merk nu dat er weer ruimte komt voor mezelf en kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik hem in 2005 nog een kans heb gegeven. Let wel: mijn ex gedroeg zich toen voorbeeldig, zei zich schuldig te voelen, etc. En ik geloofde het allemaal maar al te graag. Mijn ex is hoogopgeleid, kan zeer charmant doen, maar vindt zichzelf veel te belangrijk. Hij staat op 1 en veeeeel verder naar beneden kwamen de kinderen en ik bungelde ergens in de onderste regionen. Ik dacht ook dat ik van alles moest doen zodat hij me weer 'leuk' vond. Volledig foute instelling; je partner moet jou accepteren zoals je bent, anders is hij jou niet waard. Remember that, ladies!

Schepje erboven op

Je man moet je niet accepteren zoals je bent maar het is meer een eer voor hem om met jou te mogen leven omdat je zo bijzonder bent. En vice versa.

Positief!

Wat een mooie gesprekken hier. Om nog even terug te komen op negatief vs positief: ik ben een mens van het halfvolle glas, zeker weten. Maar het kan ook zo zijn dat er na vreemdgaan geen, nogmaals: GEEN kans is op herstel. Niet omdat ik niet positief genoeg ben, maar omdat de vreemdganger, moederzielman in dit geval, het niet ziet zitten om zijn vluchtroute op te geven. Ik heb daarmee geworsteld, gevochten tegen dat intense verlies en verdriet (lees mijn draadjes), maar het bracht me nergens. En pas toen de acceptatie kwam bij mij dat het vreemdgaan niet mijn verantwoordelijkheid was, maar de zijne, keerde mijn positiviteit zich weer ten goede van mij.

Er is nooit een excuus voor vreemdgaan. Nooit. En de niet-wetende kan er ook onmogelijk een aandeel in hebben gehad. Alsjeblieft, trap daar niet in, want je doet jezelf tekort. Wat een therapeut, je man of wie dan ook je wilt doen geloven. Het is altijd verraad. Dat verraad kun je vergeven, een plek geven, je kunt het misschien begrijpen en je kunt daar samen sterker en hechter van worden, maar dan nog was het verraad. Wie dat probeert te nuanceren, steekt opnieuw een mes in je rug.