Verder na ontrouw deel 2
Meer dan 1 jaar geleden kwam ik er achter dat mijn man 0,75 jaar een relatie had met een ander. Het was heel intiem geworden. Ik kwam er achter door zijn telefoongebruik. Heb het dus zelf ontdekt. Al meteen wist ik dat ik zelf graag met hem verder wilde. Ondanks het grote verdriet en alle oneerlijkheid die je dan ervaart. Mensen kunnen fouten maken maar als je het recht op de man afvraagt en iemand liegt erover is dat in eerste instantie onverteerbaar. Nu na zoveel tijd en nu een nog fijne relatie samen blijft de behoefte op moeilijke dagen te "chatten" met lotgenoten. Het delen van tips/ideeen en "gewoon" een luisterend oor kan wonderen verrichten heb ik gemerkt. Face to face zo'n groep opstarten is heel moeilijk. Zelf zou ik dit best willen maar ik worstel enorm met de schaamte. Een aantal mensen in mijn omgeving weten het. Als ik met hun contact heb gehad (ook als we het er niet over hebben gehad) lig ik weer zo onderuit. Hoe dit te handelen. Dat vind ik erg lastig. Hoe doen jullie dit?
Lieve grt. GitteNN
O ja.........
En hoeven we niet zoveel boeken te lezen ------
Ben t ook helemaal met jullie eens maar door bepaalde zaken te lezen is t net alsof t me minder pijn doet. Dus ook een soort eigen belang dan toch? Naja daarom lees ik t. Niet omdat ik denk dat er ook maar iets aan mij ligt. Want dat vind ik ABSOLUUT NIET. Dus ik ben t met jullie eens. Door bepaalde inzichten kan ik meer relativeren en krijg ik ruimte in m'n hoofd waardoor ik rustiger ben. Naja volgens mij word ik steeds warriger of niet?
Het is
...soms best fijn om wat dingen op een rijtje te zetten en andere verhalen te lezen, maar dat is voor iedereen weer anders.
En ja kom zeg, we gaan ons zelf, en dan alleen onszelf toch niet de schuld geven, het is een optelsom van allerlei fucktoren, zal ik maar zeggen...
Tijd
Lezen kost ook tijd. Wie veel leest, heeft minder tijd om te zien wat een ander voor haar doet.. Dan ben je gefocused op de boodschappen van een buitenstaander en gesloten voor het positieve dat voor je neus gebeurt.
Stel je
...voor dat je (er) zóveel (over) aan het lezen bent, dat je hem (weer) niet ziet staan, met zijn goede bedoelingen.
En daar gaat ie weer, vreemd...
Ik weet niet wat ik met de laatste twee Posts moet. Ze raken me. Hoe zegik dat? Alsof ik geen oog heb voor iets?
Mijn post #606
Met **je** bedoel ik mijzelf, of **je** in het algemeen 
Mijn laatste post was eigenlijk meer als (ironische) grap bedoeld, inhakend op de post daarvoor, #605
Ik zag daarbij namelijk voor me, als plaatje, dat ik (naar aanleiding van de post over dat 'lezen tijd kost', #605) zó ontzettend veel over ons onderwerp aan het lezen ben; 'om het maar te begrijpen allemaal', dat ik daarmee totaal niet in de gaten zou hebben en over het hoofd zou zien ----door al dat gelees---- hoeveel OE-man zijn best aan het doen is om het weer goed te maken.
En dat ik hem daardoor wéér niet zie staan, net zoals de jaren daarvoor. En dat ik mijzelf daardoor voor een 2e keer in de vingers snij en hem daarmee wéér in de armen van een 'lieftallige collega' zou drijven.
Ik lees wel graag hoor over het onderwerp maar het zal mij niet in de weg staan "om te zien wat een ander voor haar doet"...daarmee ben ik juist gefocused op wat een ander vior haar doet, heerlijk juist en ik feniet er met volle teugen van!
Snappie, gewoon lollig bedoeld.
Terwijl ik dat schrijf voel ik die humor, maar dat komt dan denk ik niet echt over
Nou ja zo dus.
Ik vind het juist heel goed van je dat je je in het 'onderwerp' aan het verdiepen bent!
X
Pijn
T blijft maar pijn doen. Wat hij deed. Hij is paar dagen weg en eigenlijk hoeft ie niet meer terug te komen. Ik zou zo graag met iemand praten. Iemand die je gewoon weer goede moed geeft. Ik vind de pijn zo zwaar.
--------------
GitteNN,
' en daar gaat hij weer, vreemd.' is ook best een verwarrende aanvulling als je er midden in zit. Je bent al zo bezig met overleven.
Maar de uitleg van Ook Ervaring: 'Ik zag daarbij namelijk voor me, als plaatje, dat ik (naar aanleiding van de post over dat 'lezen tijd kost', #605) zó ontzettend veel over ons onderwerp aan het lezen ben; 'om het maar te begrijpen allemaal', dat ik daarmee totaal niet in de gaten zou hebben en over het hoofd zou zien ----door al dat gelees---- hoeveel OE-man zijn best aan het doen is om het weer goed te maken.' Is ook wat ik bedoeld met mijn post.
Niet zo zeer om weer in je vingers te snijden, maar om op gang te komen om uit dat dal van wantrouwen te komen. Kiezen om te streven naar herstel, vraagt ook van jou een bijdrage: nl. willen zien dat hij zijn best doet om een reden. De reden ben jij.
Hoe groter jouw bijdrage, hoe korter dit proces van onzekerheid. Dat zou jou ook goed doen, ljkt mij.
Ik hou nou eenmaal van een beetje galgenhumor, dat houd je ook op de been.
Maar deze grap had puur en alleen betrekking op mijzelf hoor!
Het ging mij om die tegenstelling.
Het is een wankel evenwicht waar we ons in bevinden.
Álles, maar dan ook alles staat of valt bij het terugwinnen van het vertrouwen. Daarom het boek, nogmaals...
Ik laat mij dit niet nog eens gebeuren en OE-man kijkt ook wel beter uit zijn doppen.
Maar lieve, lieve Gitte,
Natuurlijk doet dit heeel erg pijn en ik huil ook met je mee, maar er komt een tijd dat je moet gaan inzien dat dit 1 van veeeele vormen is van ontrouw en verraad in een relatie (okée, je denkt dit kán níet erger, ja het kan wel erger).
Dat élk (getrouwd) stel op een gegeven moment na een x aantal jaar voor de keuze komt te staan: houd het hier op of gaan we verder?
Als je je realiseert dat de relatie vóór het grote gebeuren goed was (op wat punten na misschien, maar daardoor is er ruimte ontstaan voor zijn ontrouw), dan is het het waard om verder te gaan. Maar het kost de nodige inspanning van béide kanten.
Wat ik nu ga zeggen valt misschien ook niet in goede aarde maar deze heb ik ook ooit voor mezelf verzonnen: als je maar boos blijft, mokken, huilen en uitstralen dat je het grote slachtoffer bent, dan heeft man ook op een gegeven moment het idee dat alles wat hij doet om het goed te maken toch geen zin meer heeft. En dan gaat de spiraal nog verder naar beneden.
En daar moet je écht voor oppassen. Niets is zo naar als destructief gedrag terwijl je diep in je hart verder zou willen.
Stil
Stil, wat is t stil hier. Vakantie? Of gewoon rust aan t front. Geloof er niets van
Nu ja,
Ik hoop eerder dat de tip hierboven jou doet schrijven tot een positieve noot.
Dat kun je niet hopen of verwachten
Iedereen levert zijn of haar eigen strijd en die gast op de manier die bij de persoon past of hoort.
Er is helaas ook geen gouden tip.
Ik werk wat meer, tijdelijk en heb een hond aangeschaft.
Om mezelf op de been te houden en weer te lachen, want het is op bepaalde gebieden niet makkelijk geweest de afgelopen tijd. Kind ineens in het zo (nu weer thuis), hommeles op het werk, zorgen om ouders en dat soort dingen.
En toen ineens vertelde ik tegen een bekende van (alleen) mij, mijn verhaal in een notendop.
En die zei met een vloek dat ze dit verhaal nooit verwacht had, dat de situatie erg beschadigend moet zijn geweest en dat ze hoopt dat ik daar ooit overheen kom.
En verduveld die erkenning hielp. Voor dat moment en ik denk er nog steeds aan. Het is gek (voor mij) als je gehoord wordt in wat je ook voelt. Dat iemand tussen de zakelijke mededelingen je emotie ziet en je pijn erkent.
Ook na 4 jaar voelde dat alsof er eindelijk iemand de moeite nam om naar binnen te kijken.
Ik heb geschreven, al die tijd, zodat ik in elk geval met " iemand" kon "praten".
Het papier was een geduldig luisteraar zonder enige verwachting en zonder een ongeduldig zuchten. Het ging me niet per se om de gebeurtenis tijdens het schrijven, maar om mijn gevoel op het moment dat het er was. Ik kreeg overzicht en acceptatie van mijn wirwar van gevoelens.
Ik denk dat iedereen hier je zo naar "het" moment van berusting/hoe je ook wilt noemen zou willen brengen.
Maar het kan niet.
Hét moment bestaat niet. Wel komen er met de tijd, of na verloop van therapie momenten dat je er even minder aan dacht.
Totdat je weer even terugvalt, opkrabbelt, terugdenkt, wegduwt, herinnert enz.
Dat doet tijd en hulp voor je en jouw geest en lijf bepalen dat zelf.
Als het kon had ik je dat kado gedaan.
Al wat we hier kunnen doen is met je meelopen, luisteren, gedachtes delen, ervaringen delen, je troosten en oppeppen, een pleister plakken, even op je wachten als het niet lukt en je bij de hand nemen.
Komt voor de bakker
Correctie
Kind ineens in het zo moet zijn: kind ineens in het ziekenhuis
Lichtpuntje
Hé Gitte,
Gewoon even een paar vraagjes:
Zit er een stijgende lijn in jouw proces en zie je echt wel eens een enkel lichtpuntje aan de horizon, of is het 1 bak met ellende waar je je in bevindt?
Heb je hoop op herstel van vertrouwen of kan het je allemaal niks schelen?
Het zijn handvatten die belangrijk zijn om uit het dal te wíllen kruipen.
Maar, wat Bobbie zegt: het kost zó ongelooflijk veel tijd!
Maar elk proces is zo persoonlijk.
Ja daar
..is ze weer met haar boek
Ik wou dat ik het boek eerder in het proces had ontdekt.
("Ik hou van je, maar ik vertrouw je niet." Mira Kirshenbaum).
Ik heb hem nu van de bieb maar wil het eigenlijk gewoon hebben, als bijbel! Voor in het nachtkastje.
Het is een totále verwoording van het hele ontrouw/verraad-proces, gedachtes, boosheid, woede, verdriet, tips hoe daar mee om te gaan.
En alleen al de herkenning en de érkenning die je daarbij voelt is van onschatbare waarde.
Sinds ik dat aan het lezen ben, heb ik zoveel meer afval gelost.
Het bevrijd!
Ik vond dit npu ook echt wat voor jou, Gitte.
Je leest gewoon in je eigen tempo in je eigen tijd...
Och ik weet niet of er een positieve lijn is. wat is positief? weet wel dat het zeer bompy is en heb er met mijn psych over gepraat. het is vooral fijn te horen dat het normaal is en ik niet de enige ben. want oh ik denk echt dat ik af en toe niet goed bij mijn hoofd ben..
ben gestart met het boek Ook Ervaring, maar ik kan wel gillen. ja ik snap dat ik door moet lezen .... maar het start daar waar ook Heather net achter de ' uitstap' van haar man begint. en de emotie en woede die dan beschreven word is er dan weer meteen.
dus bam dan lig ik weer onderuit. dat heb ik ook als ik stukken van Bobbie lees. ik snap haar zo goed. soms zou ik willen dat ik zo sterk en zo door on zetten als zij gedaan heeft.
dus vandaar mijn gemoed van dag tot dag van uur tot uur schommelt. en er dagen zijn dat ik echt geen positief gevoel heb.
x
Okee dan!
Súper dat je begonnen bent!
Herkenbaar hoor waar je in zit.
Wat mij helpt is te lezen dát ik zéker niet de enige ben, dát ik niet gek bent (zie zelfs hfst 6: "Nee, je bent niet gek.." blz 101.)
Er gebeuren ook héle mooie bijzondere dingen in het boek.
Eerst de voorbeeld schetsen en dan de "oplossingen".
Wat duidelijk wordt in het boek is dat je het allemaal in iedergeval de tijd (veel tijd) moet geven om het vertrouwen weer te kunnen opbouwen.
Dat je geen overhaastte beslissingen moet nemen, waar je later spijt van zou kunnen krijgen.
Dat kan een jaar duren, het kan twee jaar duren, het kan 3 jaar duren. In die tijdspanne moet je denken, lang hè?!
En in die tijd bén je natuurlijk verdrietig, boos, woedend, van alles. Maar het is ook een (overlevings) meganisme hè, dat boos en verdrietig zijn én het uiten daarvan.
Ook om onbewust je partner te 'testen' : "Hoe lang kun jij mij boos en verdrietig hebben, kún je dát geduld opbrengen, blijf je écht bij mij ook al ben ik niet te genieten omdat ik zo boos en verdrietig ben, nadat je me dit hebt aangedaan?"
Als je ziet dat man je met alle geduld opvangt, dan is er licht aan het einde van de donkere tunnel, zogezegd.
Maar Gitte:
Hebben jullie nog mooie momenten de laatste tijd?
Die kunnen van onschatbare waarde zijn.
Mooie momenten kunnen de nare herinneringen doen vervagen.
Dat is wat er hier gebeurt althans en daar ben ik heel blij mee.
Natuurlijk is Bobbie echt supersterk en een doorzetter en we respecteren allemaal haar keuze, maar zijn we dat niet allemaal: supersterk, ook de dames die samen met hun partner verder gaan? Dat zou je ook voor ogen kunnen houden.
Ga Gitteman niet een hak zetten omdat hij "dit" deed, "om hem terug te pakken".
Niet dat dit zomaar de reden is geweest voor sommigen om te stoppen met de relatie, soms werkt het daarna gewoon niet meer, door het geschonden vertrouwen en ís het vechten tegen de bierkaai en kost het meer energie dan dat het oplevert.
Die balans zul je uiteindelijk met jezelf en Gitteman moeten opmaken.
Besef dat je boosheid die je voelt alleen maar een 'stadium' is, het is niet de waarheid. Het is niets anders dan een ongemakkelijke situatie waarin je je op dit moment bevindt, vergelijkbaar met een lange vlucht. Het gaat voorbij.
Je moet het uiteindelijk zelf willen, het doorgaan met Gitteman.
Maar geef het de TIJD, en positiviTIJD (woordgrapje).
thx
ik ga ff jumpen naar hoofdstuk 6 al was het maar omdat ik nat6uurlijk al een stuk verder ben in het hele proces. maar door t begin te lezen val je dan weer onderuit.
ja we hebben soms hele fijne momenten. zeker. en ik wil geen hak zetten nee helemaal niet. ik wil alleen weten waarom. maar telkens krijg ik als antwoord...ik snap het zelf ook niet. dat vind ik lastig.
ik ga weer even door in het boek en eten met mn gezin nu. xx
Yeah, smakelijk en geniet van elkaar!
X
Te kort door de bocht naar Bobbies keuze
"Natuurlijk is Bobbie echt supersterk en een doorzetter en we respecteren allemaal haar keuze, maar zijn we dat niet allemaal: supersterk, ook de dames die samen met hun partner verder gaan? Dat zou je ook voor ogen kunnen houden".
Deze keuze is een zeer wel overwogen keuze geweest, niet over 1 nacht ijs is gegaan en heel pijn heeft gekost!!!
Dat ik me dat realiseer!
xxx
Niet sterk
Ik ben verre van sterk, heb er jaren over gedaan. Kon het de kinderen niet aandoen, was bang dat mijn depressies zouden terugkeren en nog veel meer.
Ik ben alles kwijtgeraakt, behalve mijn ouders en kinderen. Ik zocht en vond een huis, zelfs kwamen er wat mensen helpen schoonmaken en dat was meteen het laatste dat ik van ze hoorde.
Ik vond een baan en raakte die door bezuinigingen kwijt, waarna ik bijna een jaar werkloos ben geweest.
En weer vond ik een baan. Minder uren voor hetzelfde geld en in mijn oude beroep...en dat op mijn leeftijd.
Ik ben gespannen geweest, zwak, voelde me ellendig, verdrietig, vernederd, gekwetst tot op het bot, minderwaardig. Noem het en ik ken het.
Ik was niet sterk, maar wat denk ik, dankzij ervaringen met depressies, dat ik kan accepteren en niet vecht tegen hoe ik me voel.
Ben net zo gevoelig als ieder ander en misschien wel meer, net zo moeilijk gehad en nog.
Het enige verschil is de uitkomst, die vaak als de makkelijke uitweg gezien wordt.
En dat is niet zo, want ik knok nog elke dag tegen de leugen die mijn leven geweest is. De scheiding was mijn moeilijkste beslissing ooit. Ik ben ongelofelijk kwetsbaar en dat bracht mijn persoonlijkheid en het leven me.
Ik ben slechts 1 van de velen met ieder ons eigen unieke verhaal.
Wat bindt zijn de overeenkomsten en de strijd en ervaring en dat is kostbaar.
Ik wil je niet onderuit halen of doen vallen Gitte, het enige dat ik voor ogen heb: denk niet dat je gek bent, je mag voelen wat je voelt en je eigen strijd leveren. Wees jezelf en weet dat je er mag zijn met al je gevoelens, welke kant ze ook opschieten. Ik bedoel alleen met: hét moment is er niet: het is niet zoals bij een verhuizing dat je er tijden naartoe leeft en ineens is de dag daar.
Dit gaat in hobbels en bobbels, op en neer enz, maar wat je ook beslist, het is nooit 1 grote wee van pijn.
Er is altijd weer een moment dat je er even anders instaat en je sterker en blijer voelt.
Probeer de toekomst, het grote angstige onbekende, en je eigen kunnen een beetje te vertrouwen.
Soms zijn de sterksten onder ons,
Mensen die lachen door hun pijn,
Huilen achter gesloten deuren,
En een strijd leveren waar niemand iets van weet.
Het gaat beter met je,
Sinds het oké is dat het soms even wat minder met je gaat.
Ik vind je sterk hoor Bobbie en dat is juíst omdat je dit allemaal mee hebt gemaakt.
Zelf voel je van niet, maar dat is het hem nou net.
XXX
Nou zeker
Lees maar eens goed terug Bobbie, wat heb je door staan?! Wat heb je beleefd en dat zonder dat je er om vroeg maar je moest wel. Ik vind t door en door bewonderenswaardig, knap en sterk!! Idd t maakt niet uit welke keuze je maakt. Je moet t doorleven en doorkouwen. Ik heb diep diep respect voor jouw wandeling! X
Weer stil? Vast omdat t vakantie is
whatsapp (ot)
GitteNN, ik weet niet wat ik moet denken van de twee kortop elkaar post in kader van ' Stil, vast omdat het vakantie is.' En '' Geloof er niets van.' Voor mij een soort whatsapp-gehalte.
Ik heb niet het gevoel dat dit forum een whatapp-groepje is. Een whatsapp is m.i. een vluchtige uitwisseling van losse korte reacties, al dan niet gedreven door een rinkelende 'ping'. Dit draadje over een serieuze probleem drijft op mate van openhartigheid; bepaald geen ' hoor mij eens niveau'. Ten minste, zo zie ik het.
Pfffff
Sorry maar dit gaat niet over t onderwerp. Ik hou me graag daarbij
Flanagan ot
Misschien is het een idee als je een lijstje van voorwaarden maakt waaraan de berichtjes voor jou moeten voldoen?
Dames niet katten
Mijn dochter lag in het ziekenhuis, dat gaat voor en ik heb me ivm waarnemen drie slagen in de rondte gewerkt. Te moe om maar een regel te typen. Dat hoef ik natuurlijk niet uit te leggen en ik wil geen sneren naar mijn hoofd, persoonlijk of niet, maar daarom dus stilte.
...
Je hoeft niks uit te leggen hoor, vind ik.
Als er niks te melden is, is er niks te melden, mensen.
Ik heb niet de behoefte om te reageren als er gevraagd wordt "waarom het stil is, rust aan het front, zeker vakantie, ik geloof er niks van"...
