Verder na ontrouw deel 2
Meer dan 1 jaar geleden kwam ik er achter dat mijn man 0,75 jaar een relatie had met een ander. Het was heel intiem geworden. Ik kwam er achter door zijn telefoongebruik. Heb het dus zelf ontdekt. Al meteen wist ik dat ik zelf graag met hem verder wilde. Ondanks het grote verdriet en alle oneerlijkheid die je dan ervaart. Mensen kunnen fouten maken maar als je het recht op de man afvraagt en iemand liegt erover is dat in eerste instantie onverteerbaar. Nu na zoveel tijd en nu een nog fijne relatie samen blijft de behoefte op moeilijke dagen te "chatten" met lotgenoten. Het delen van tips/ideeen en "gewoon" een luisterend oor kan wonderen verrichten heb ik gemerkt. Face to face zo'n groep opstarten is heel moeilijk. Zelf zou ik dit best willen maar ik worstel enorm met de schaamte. Een aantal mensen in mijn omgeving weten het. Als ik met hun contact heb gehad (ook als we het er niet over hebben gehad) lig ik weer zo onderuit. Hoe dit te handelen. Dat vind ik erg lastig. Hoe doen jullie dit?
Lieve grt. GitteNN
Hoe anders iedereen hiermee ingaat he? Ik schaam me kapot. Ik wil echt niet dat iemand t weet. Zorgt er ook voor dat je er soms een soort van in stikt. Ik heb geen keus. De andere optie is voor mij geen optie.
Schaamte
Jij zou je niet moeten schamen, 3x raden wie zich wel zou moeten schamen 
Schaamte omdat je je vernederd en gekwetst voelt, snappik, herken ik...
Schaamte dat dit nu juist jou/jullie is overkomen, snappik, herken ik ook.
Schaamte dat jullie huwelijk niet vlekkeloos is verlopen.
Maar troost je: geeneen huwelijk verloopt vlekkeloos, zoveel weet ik nu.
Elk huisje heeft zijn kruisje, bij ons is het in deze vorm gegoten.
Idd Ook Ervaring
Ach GiteNN, Ook Ervaring heeft gelijk. Je moet je niet schamen. Je hebt er niet om gevraagd om in deze situatie terecht te komen. Ik voelde me vernederd, gekwetst, gefaald en schaamde me eerder voor het feit dat ik in mijn huwelijk bleef dan dat ik de knoop doorhakte om weg te gaan, want dat doe je toch als je bedrogen wordt??! (Dach ik, en zegt menigeen) Nu besef ik dat blijven het sterkste is geweest wat ik heb kunnen doen. Hou vol GitteNN en schaam je niet!
Schaamte/blijven
Het is persoonlijk. Na jaren in een huwelijk gezeten te hebben wat niet goed was, waarin ik niet geliefd was, besloot ik te gaan.
En dat was voor mij het sterkste dat ik ooit heb gedaan.
Niet blijven voor een ander, maar kiezen voor mezelf.
Niet uit egoïsme maar omdat ik er aan onderdoor ging.
Schamen?
Jazeker, ik werd nog een stukje kleiner dan in mijn huwelijk.
Schaamte omdat ik het niet kunnen fixen.
Schaamte omdat het niet te fixen was.
Schaamte dat ik niet eerder was gegaan.
Schaamte dat ik niet kon maken dat ik geliefd was.
Schaamte dat ik mijn kinderen geen goed voorbeeld had kunnen voorleven.
Schaamte dat ik overnieuw moest beginnen.
Maar ik had geen keus want hij moest me niet en eenzijdig kun je geen relatie hebben.
En echt, ik ben nog veel langer gebleven dan veel mensen.
14 jaar nadat ik zeker wist dat het niet mogelijk was en toen was ik al 11 jaar getrouwd en had al 14 jaar een relatie.
Het is dus persoonlijk voor iedereen wat werkt en ik denk dat iedereen het punt van schaamte herkent.
Jaaa, mee eens Been There!
Wat ook zo f*cked up is, is dat het zó niet maatschappelijk verantwoord is (zou zijn) om over de schreef te gaan.
Als je díe moraal/ethiek zou loslaten (voor deze ene keer dan; wel te verstaan) dan zou dat een hoop kopzorgen schelen.
Ik heb dat gevoel ook opgezocht en weliswaar vanuit mijn tenen naar boven kunnen halen.
Dat gaf zo'n rust.
Ik heb trouwens nooit een vooroordeel naar mijn hoofd gekregen over OE-man en dat ik hem beter zou kunnen verlaten.
Terwijl toch bestwel wat vriendinnen het weten.
Ze spreken zich wel uit over het feit dat het knap is hoe ik er mee om ga.
Dat geldt voor jou ook GitteNN !!!
Nu nog lief zijn voor jezelf, meissie
xxx
Ojee Bobbie
Hopelijk gaat GitteNN nu niet weer twijfelen...
Je voelt je natuurlijk een tijd lang niet geliefd door wat je is aangedaan, maar: na verloop van tijd, als het stof is neerggedwarreld zal blijken wat er over is van de basis van de relatie.
Als dan (tja, hoelang weet ik ook niet) blijkt dat het niet opschiet en er echt geen vooruitgang binnen relatie is geboekt en je blijft je maar ongelukkig en niet geliefd voelen, kan ik mij voorstellen dat je op een gegeven moment de handdoek in de ring gooit.
Jeetje, Bobbie, wat een strijd heb jij geleverd! Respect!!!
Volgens mij kan GitteNN wel beamen dat ze op dit moment geliefd wordt door Gitteman.
Laat je niet omver blazen, GitteNN.
Kijk naar je relatie op dit momemt en niet naar wat man je heeft aangedaan.
Ik denk
Ik denk dat GitteN haar eigen strijd levert en moet leveren.
"We" kunnen haar niet een kant opduwen, dat zou dan vals-positief of vals-negatief zijn.
Het is goed te zien dat het kan goedkomen, evenzo realistisch om te zien dat het soms gewoon fout gaat.
Ik hoop dat GitteN met al haar twijfels en haar eigen weg van rouw en vechten op het punt komt waarop ze zelf wil komen 
Voelen
Inderdaad vooral zelf voelen wat het beste is.
Maar GitteNN laat nog zoveel positieve dingen zien die bij haar gebeuren, dat het zó zonde zou zijn dat ze door de misstap van haar man haar gezin opgeeft.
Laatste regel, OE
Dat vind ik een lastige....
Als het goed zit ben je samen de basis van het gezin. Blijven om je gezin te redden, lijkt me een offer dat niet waar te maken is op den duur. Omdat het zo niet werkt.
Je blijft allereerst uit liefde voor je partner. En daarmee red je je gezin. Nuanceverschil, maar een hele belangrijke volgens mij
Tuurlijk
...blijf je uit liefde voor je partner.
Ik begrijp van GitteNN dat die er nog is, maar op een dubbele manier natuurlijk.
In post #165:
GitteNN zegt:
....en dan ineens kom je achter dit. Dan is het toch geen zwart wit en er uit gooien. Mijn zelfbeeld is niet slecht door deze persoon. In tegendeel. Kan me voorstellen dat het anders is voor jou. misschien had ik dat dan ook wel zo gedaan hoor. ik snap het. onze liefde voor elkaar is toch te sterk. de spijt van hem ook. soms heeft iemand een dreun nodig om weer te zien wat je hebt. voor deze dreun zou ik niet willen kiezen. soms word iemand heel erg ziek en brengt dit mensen dichter bij elkaar. bij ons is dit hier uit voortgekomen. iedereen is anders en het is niet zwart wit...daar ben ik wel achter.
Daar moet ik steeds aan denken als ik lees dat GitteNN toch weer twijfelt, of als Bobbie de andere laat laat zien.
Dit is toch zo mooi dat zou ze zo vast moeten houden.
Sorry Gitte dat we zo over je aan het ummen zijn hoor, maar ik leef gewoon met je mee.
X
Kijk eens naar jezelf
Bij elkaar bijven is vaak omdat de echtgenoot toch nog wel zoveel plusjes heeft dat hij de moeite waard is om bij hem te blijven. Je weegt dan de ander af en de balans slaat positief door. In voordeel man.
Tegelijkertijd vergeet je naar jezelf te kijken en zie je minder duidelijk welk een bijzondere vrouw je zelf bent. Zet jezelf alsjeblieft op een hoger podium dan je nu doet. Wees trots op wie je bent. Het is juist voor je man een eer om met jou verder te mogen gaan.
Ik geef hiermee aan dat ik vind dat je jezelf mogelijk wat minderwaardig bekijkt. Dit bedoel ik niet bot. Ik lees je gedachtegang alleen als de gedachtegang van iemand die zichzelf stilletjes wegschrijft als minder boeiend/aantrekkelijk dan de vrouw waarmee hij vreemd ging.
Want dat is vaak de hamvraag. Waarom zij?
Xxx
Wat geweldig wat ik allemaal lees. Helpt enorm. Ik wil op heel. Wel reageren en ga dat ook doen. Maar heb verjaardag van dochter dit weekend en niet veel tijd en ook de rust niet om te antwoorden. Maar lieverds. Ik kom er op terug
En even dit; t is heel fijn de spiegels, het nuchtere, de andere kant alles te zien en de plussen en minnen te lezen. Fijne zondag en tot morgen. --
vraag GitteNN
Je vroeg me of ik er ook wel met anderen over praat.
Behalve mijn therapeut en man praat ik er verder met niemand over.
Mijn kant van de familie is wel op de hoogte van wat hier zich heeft afgespeeld.
In het begin heb ik er wel met ze over gepraat maar dat was ook meer omdat ze er steeds naar vroegen.
Je merkt toch dat omdat ik hun dochter ben ze niet neutraal zijn en partij voor mij trekken.
Ik had dan ook het idee dat ik mijn man steeds moest verdedigen, niet het vreemdgaan zelf maar meer waarom het kon gebeuren.
Alleen mijn zus kon redelijk onpartijdig denken.
Ze doen allemaal normaal tegen man maar er is wel iets beschadigd in hun vertrouwen en band met hem.
In het begin miste ik het enorm dat ik er verder met niemand over kon praten maar dat kwam ook omdat ik er toen zelf ook de hele dag mee bezig was.
Nu ben ik wel blij dat ik het niet aan iedereen verteld heb, er ligt toch een taboe op.
ik wel!
Ik vertelde het best wel aan veel vrienden en daar ben ik zo blij om!
ik zou het zonder hen niet kunnen... ik maakte er zelf het grootste taboe van maar door te spreken merkte ik dat mensen eigenlijk heel begripvol en open minded reageren.
Zij waren vaak ook mijn spiegel en ik kon uit hun reacties heel veel leren. en zij van mij.
zo komen er ook andere en eigen verhalen want echt ... dit komt zo veel voor. gaf mij ergens een troost. het komt veel voor, ik sta niet alleen.
maar familie...dat snap ik ! begin ik ook niet aan...
x
Beetje in hetzelfde schuitje
maar toch anders. Tussen man en mij loopt het al tijden niet lekker. Hij wilde zelfs scheiden. Hebben ook een tijdje apart gewoond. In die periode heeft hij een tijdje een relatie gehad.
Intussen is de situatie veranderd en willen we proberen onze relatie toch weer nieuw leven in te blazen. Dat vind ik heel fijn, en dat wil ik ook heel graag, maar ik heb zo'n moeite om wat er gebeurd is achter me te laten. Er zit bij mij zoveel pijn en verdriet nog. En ik weet niet zo goed wat ik daarmee moet.
Ik heb het nodig dat hij spijt heeft, en dat aan mij laat weten. Dat hij me troost als ik verdrietig ben, en me steunt als ik pijn heb. Maar hij vindt dat hij gewoon eerlijk tegen mij is geweest (daarmee doelt hij op de boodschap dat hij wilde scheiden, voor mij was dat een donderslag bij heldere hemel), dat het niet zijn bedoeling was mij pijn te doen, maar dat dat nou eenmaal gebeurd is. En over zijn relatie denkt hij eigenlijk hetzelfde. Het was voor hem ook een nare periode, deze verliefdheid was voor hem een positief puntje in die moeilijke tijd. En ik snap dat ook wel, maar toch, we waren nog getrouwd toen. Bovendien, ik heb hem vanaf het begin gezegd dat ik hem dan misschien niet kon dwingen met me getrouwd te blijven, en dat ik dus mee zou werken aan een vlotte en makkelijke scheiding, maar dat ik daar 1 voorwaarde voor had: GEEN ander. En van die voorwaarde heeft hij zich dus niets aangetrokken.
Hij vindt dat ik troost en begrip bij anderen moet halen, omdat hij de veroorzaker is van die pijn en het verdriet. Nog los van dat ik het daar niet mee eens ben, vind ik het ook moeilijk om hiermee bij anderen aan te kloppen. Het duurt allemaal al best wel lang, mensen om me heen hebben me heel erg gesteund in de tijd dat we nog bezig waren met de scheiding en begrijpen niet zo dat ik het toch weer/nog wil proberen. En van het vreemdgaan weet bijna niemand, dan zouden ze het nog minder begrijpen denk ik. Inderdaad, blijven is de nieuwe schaamte...
Hoe moet ik hier nu mee dealen? Ik wil verder, ik wil graag dat het weer goed komt tussen ons. Maar hierin staan we zo loodrecht tegenover elkaar... We beginnen binnenkort met relatietherapie, en daar zal dit zeker aan bod komen, maar hebben jullie misschien tips/inzichten voor me?
koffiekop
Ik vind het moeilijk om je tips of inzichten te geven wat betreft je situatie momenteel.
Bij iedereen is het weer anders en wat voor een ander goed werkt, werkt bij een ander niet.
Jullie gaan in relatietherapie dat lijkt me een verstandige beslissing.
Ik hoop dat jullie een goede therapeut treffen waarbij jullie beiden een goed gevoel hebben.
Ik kan je eigenlijk alleen maar een hart onder de riem steken dat als jullie hier samen uit willen komen en er ook volledig voor willen gaan dat dit zeker mogelijk is.
En dat er ook een kans bestaat dat de relatie beter en hechter gaat worden dan voor de tijd.
Maar hoe het uitpakt dat weet niemand helaas en ook is er geen garantie dat de therapie gaat werken maar het zal wel veel duidelijk maken bij zowel je man als bij jezelf.
Ik zag het bijvoorbeeld ook als een gezamenlijk iets dus niet alleen iets wat man had gedaan, ik had zelf ook een aandeel.
De eerste maanden waren hier ook vreselijk moeilijk om doorheen te komen, ik kreeg voor mijn gevoel ook niet genoeg steun van man.
Kwam ook omdat hij er zelf doorheen zat en zijn gevoel voor mij nog niet terug was.
Hij had er dan wel voor gekozen om met mij verder te gaan maar dat hield niet in dat zijn gevoel voor mij weer goed was, dat was nog onzeker of het weer terug zou komen.
Gelukkig is dat wel gebeurt maar dat heeft wel tijd nodig gehad.
Komt ook omdat je door de therapie verandert, je neemt je hele relatie onder de schop als het goed is.
Maar waarom denkt je man je niet te kunnen troosten?
Hij kan je toch wel even vasthouden?
Of zit hij zelf mijn zijn gevoelens in de knoop?
Wat bij ons hielp om weer wat dichter bij elkaar te komen was om veel tijd voor elkaar vrij te maken.
Samen leuke dingen doen en dan even niet over de situatie praten gewoon proberen te ontspannen en elkaar weer leren kennen.
Sterkte en een knuffel
koffiekop
ikvind het ook heel moeilijk je tips te geven. merk dat ik heel boos word van je verhaal. vind namelijk dat man zich er niet zo makkelijk vanaf moet maken. hij laat het bij jou liggen. de tip van regenboog zijn wel goede denk ik. hopelijk kun je hier iets mee
vooral van je afschrijven en hulp zoeken en voelen wat JIJ nodig hebt. geen rekening met man houden. vind ik. vrees dat je het anders niet vol houd.
sterkte gitteNN
spoken
het blijft spoken in mijn hoofd dat ik weg moet. ik weet niet meer of ik verder wil. steeds meer cellen in mijn lijf zeggen dat ik niet door wil. steeds minder voel ik me aangetrokken tot hem. ja ik weet dat hij zijn best doet.
hoe moet ik het nu uitleggen. de eerste seconden na het uitkomen wist ik een ding....ik hou van deze man en we gaan hier uit komen...
daarna kwam woede en ruzie. veel ruzie en schelden. dit alles is voorbij. nu is meer het besef wat er gebeurd is. het oneerlijke ervan. het liegen van hem. ja ik weet dat een huwelijk een 'gewone' relatie wordt. de verliefdheid gaat weg en dan.... wat moet je ermee. ik zou NOOIT meer trouwen. wat is die belofte waard. en nu zegt hij weer dat hij dit nooit meer zal doen. dat geloof ik wel maar het rare is dat het bij mij weg ebt. ik voel me alleen. dat ben ik ook want ik praat er met niemand over (behalve met jullie)
het beheerst mijn hoofd waardoor het je verlamd. geen fut voor andere dingen en mijn kinderen vragen aan me of ik weer eens wil lachen.
ik wil hier uit. maar weet niet hoe. ik weet niet wat ik moet doen. niets lijkt te helpen. ja telkens maar even.
dit weekend sprak ik iemand wiens vrouw borstkanker heeft en midden in de chemo's zit...dan denk ik waar zeur ik over. ze zou vast willen ruilen. ook was er een vriendin van mijn dochter. het meisje moet al een paar jaar haar vader missen. overleden aan kanker. ook dan denk ik weer waar zeur ik over..
nog geen dag later is het weer helemaal omgeslagen. weet je... je hebt een aantal ankers/pijlers in je leven die voor een mens belangrijk zijn. vertrouwen en binding is een hele wezenlijke. voor mij is het niet trouw zijn zo belangrijk dat ik dit echt niet NOOIT never ga accepteren. bijna dageijks vertel ik man nu hoe het ervoor staat. hij kan dit ook niet accepteren. vecht zich te barsten maar telkens is het er. het nee gevoel bij mij.
ik vrees dat het doek gaat vallen. ik wil niet. en het takes2 too tango.
GitteNN
GitteNN
Wat jammer dat het niet wat beter met je mag gaan GitteNN en erg heftig dat je iedere dag zo moet voelen.
Ik hoor je zo duidelijk zeggen dat je eigenlijk gewoon niet verder meer met je man wil.
Om een relatie te herstellen zijn wel 2 personen nodig.
Is een niet wat om eerst tijdelijk wat afstand van elkaar te nemen?
Gewoon om te kijken wat dat met jou doet en wat rust en ruimte te creëren om goed na te denken.
Je zit nu zo vast in een negatieve cirkel, dat moet doorbroken worden om weer helder na te kunnen denken.
Ik weet dat ik ook een hele tijd heb vastgezeten in een web van allerlei nare negatieve gevoelens en ook niet wist hoe hier uit te komen.
GitteNN, ik zou je graag willen helpen, weet dat het vreselijk is om vast te zitten in iets.
Als je heel eerlijk bent en even niet aan je kinderen denkt, wat zou je dan het liefste willen?
Hou je nog wel van je man? Het zal jullie kinderen ook alleen maar goed doen als jij weer een leuke vrolijke mama wordt.
En of dat nu samen met je man is of alleen.
Mijn therapeut heeft me ook wel gezegd dat relatietherapie geen garantie geeft dat het ook weer goed komt soms blijkt dat je toch niet meer verder met elkaar kunt, dan kan de therapie helpen om goed uit elkaar te gaan.
Heb je ook individuele hulp?
Ik heb zelf ook lange periodes gehad waarin ik dacht dat het nooit meer beter zou gaan en waar ik het liefst weg wilde vluchten.
Gelukkig zag ik wel steeds meer lichtpuntjes en dat gaf me wel de kracht om door te gaan.
Een paar week geleden ging het ook even niet goed met me en was ik er ook weer heel veel mee bezig maar dat is nu weer voorbij en het gaat weer goed.
Ik wil ook heel graag samen met man aan een mooie toekomst werken en zie het ook echt zitten.
Vroeg me trouwens wel af of je niet depressief bent geworden?
Dat gebeurt namelijk wel vaker in of na een relatie crisis.
Wees lief voor jezelf, je bent waardevol voor je kinderen en voor iedereen die van je houdt!
GitteNN kop op
even nog snel een reactie, het zou zo mijn verhaal kunnen zijn Gitte en dat zeg ik iedere keer weer. Ook ik wilde kostte wat het kost verder met man en zie dat hij zijn best doet maar heb heel veel moeite om erover heen te stappen. Soms denk/dacht ik ook misschien maar beter zonder, maar ook dat is niet alles.
Probeer hulp te zoeken (het kost tijd maar ik denk wel dat het helpt), zij kunnen je helpen jezelf weer te ontdekken en kom voor jezelf op. Wat jij wilt, wat jij nodig hebt en als je sterker geworden ben kan je een overwogen keus maken of je als nog weg wilt bij je man maar nu is het te veel emotie er bij.
Kop op meid, kom op voor je zelf en probeer het van je af te zetten. Ga met vriendinnen op pad en heb lol en hou van jezelf en je kids (toch dacht ik) en als je je beter voelt kan je beter oordelen wat je met je man verder wilt.
Heel veel sterkte
regenboog
vanmorgen sprak ik met iemand die getrouwd is met een gescheiden man. hij heeft een kind. als je hoorde hoe zij over opvoeden denkt en praat over zijn kind.....moet er niet aan denken dat een nieuwe partner van man zo over mijn kids praat. ik zou haar wurgen. daaraan denkend kan ik geen kant op.
volgens mijn peut ben ik niet depressief...wel nog steeds bij haar in behandeling en dat ga ik nog even volhouden.
samen gaan we ook in therapie en ik hoop zo dat dat iets gaat brengen.
ik zie ook wel lichtpuntjes. dat kan ik niet ontkennen. wat ik ook ervaar is dat het gevoel van weg willen. het telkens weer aangrijpen van wat er gebeurd is is er ook niet minder om geworden. dat was wel maar is er nu steeds meer.
maar wat ik ook merk is dat van me afschrijven hier (inmiddels op meerdere draadjes hier) ook helpt.
haha jullie moeten vast gek worden van mijn gezwier hier.
Nee hoor gek van je gezwier word ik niet.
Ik denk dat we het allemaal wel wat herkennen en het ook deels hebben ervaren.
Misschien is dat twijfelen om door te gaan ook meer een vrouwending.
Merkte bijvoorbeeld aan man hier dat toen hij besloten had om door te gaan met mij hij daar ook volledig achter stond en niet meer zo met zijn beslissing bezig was.
Ik vind trouw zijn aan elkaar en je veilig en geborgen bij je partner voelen ook heel belangrijk maar ik vind ook dat als je als partner een vreselijk fout maakt zoals vreemdgaan en je daar oprecht spijt van hebt en er alles aan wilt doen om het weer goed te krijgen je nog een kans moet krijgen.
Moet ook zeggen dat ik zelf op een gegeven moment ook een vreselijk mens ben geweest en hele nare dingen tegen man heb gezegd.
Als ik er aan terug denk dan schaam ik me ook dood.
Ik had nooit verwacht dat ik man weer zou kunnen vertrouwen en ik ben eerlijk 100% wordt het ook niet meer maar ik kan daar prima mee leven.
Al zou ik een nieuwe relatie krijgen met een andere man dan is mijn vertrouwen nog aangetast, ik ben toch wat beschadigd.
Nee dan ga ik echt liever met man verder, wij hebben elkaar nu echt leren kennen in goede en hele slechte tijden!
De ups en downs horen er ook bij GitteNN, de één zal dit vaker en heftiger hebben dan de ander.
Geen situatie is met elkaar te vergelijken.
We kunnen elkaar steunen en je kunt je even uiten hier, dat doet vaak al veel goeds.
regenboog
Jij schreef: Ik vind trouw zijn aan elkaar en je veilig en geborgen bij je partner voelen ook heel belangrijk maar ik vind ook dat als je als partner een vreselijk fout maakt zoals vreemdgaan en je daar oprecht spijt van hebt en er alles aan wilt doen om het weer goed te krijgen je nog een kans moet krijgen.
heel herkenbaar. en idd dan maar liever met eigen man verder. idd het vertrouwen zou ook beschadigd zijn t.o.v. andere man...
hemel ladies..ik zit weer op de rails.
blij. dank jullie wel xx
You go girl......
Fijn te lezen!
Gelukkig Gitte
En inderdaad wat Regenboog zegt we zwieren allemaal, ik kijk nu ook realistisch naar bonus gezinnen en mensen die uit elkaar zijn en het is zeker allemaal niet rozengeur en maneschijn dan denk ik bij mezelf misschien maar liever met eigen man verder en proberen er iets moois van te maken.
Allemaal een dikke knuffel!
...
Thumbs up voor GitteNN !!!
Hier heb ik niks meer aan toe te voegen
XXX
obsessie
kan iemand me uitleggen waarom ik zo'n obsessie heb om truus te volgen? nogmaals ken haar niet. kom haar nooit tegen. ze woont gelukkig heel ver van ons vandaan. maar heb haar bij het uitkomen wel op FB gevonden en kijk bijna dagelijks. in het begin had ik haar geblokkeerd. en zij mij toen ook. toen allebei een tijd niet maar zij heeft mij weer geblokkeerd. oh ik ben zo erg. hebben/hadden jullie dat ook? hoe lang bijft dit?
grt
gitteNN
Normaal denk ik
GitteNN, ik denk dat het normaal is althans, ik heb het ook gedaan. Mijn man ging weg bij het bedrijf waar zij ook werkte. Dat was al mooi. Maar ik heb haar steeds virtueel "in de gaten" gehouden. Ze woont "ver weg" dat was een zegen. De kans dat ik haar tegenkom (als ik haar dan al herken) is erg klein. Mocht het wel zo zijn, in gezelschap van mijn man, dan zal ik zeker een sneer plaatsen (kan dat denk ik toch niet laten) ik voel me zoveel sterker nu. Kom maar op denk ik dan 
Afkicken
Heb het ook een paar maanden gedaan, op FB, zij woont ook ver weg.
Ik schoot er geen ene moer mee op, bedacht ik me.
Ik deed mezelf steeds weer pijn door te kijken.
Het voelde als een soort zelfkastijding, waarom?, dacht ik toen, waarom zou ik degene zijn die mijzelf ook nog eens pijn zal doen, ik heb al genoeg te verduren gehad.
Die letterlijke fysieke pijn die je na het kijken steeds weer ervaart: steek in je maag, misselijkheid, het continue naar voren halen van dat gezicht, "bepaalde beelden" die daarmee opgewekt werden.
Ik dacht echt op een gegeven moment: "En nou is het genoeg, ik ga lief zijn voor mezelf en ik stop er gewoon mee!"
Want als haar naam een keer voorbij zou zijn gekomen als in, tja, je hebt het wel eens over collega's, zou ik ook niet obsessief haar FB uit checken, toch?
Dus ik ben haar gaan transformeren in mijn hoofd naar gewoon een collega, los van de bende. Nou ja dat werkte.
Lekker de focus op je hubbie en geef jezelf een tik op je vingers als je neigt om die naam in te tiepen en wees trots op elke keer dat je het hebt weten te weerstaan!
Het is even akicken maar je ko t er doorheen, gewoon stoppen
wel lang
GitteNN; ik wil niet bot klinken maar ik vind echt wel dat je al te lang "Truus" volgt online.
Waarom? Voel jij je beter daarna? Kom je iets te weten dat relevant is voor je relatie, voor je herstel, voor je rust, voor je liefde, voor je geluk?
Lijkt me niet...echt meid, doe je zelf dat niet aan! het is zo al erg genoeg. ik begrijp dat je het deed, deden we allemaal denk ik. maar ik denk echt dat je moet stoppen...blokkeren die handel, jezelf onder controle. man had beetje verslaving aan haar, nu jij toch ook niet?
