Verder na ontrouw deel 2

wat levert het je op?

of het erg/raar/bizar/normaal/gezond of logisch is wat je doet kan ik je niet vertellen en doet er denk ik ook niet zo toe. Je doet het! De vraag is, zoals vaak bij dit soort 'gedragingen': wat levert het je op?
Even heel kort door de bocht, maar blijkbaar levert het je toch iets op. anders zou je wel stoppen toch? Dus, wat is het dat het je oplevert? En als je dat antwoord hebt kun je gaan kijken hoe je dat 'resultaat' ook op een andere manier zou kunnen bereiken.

Ik kan me zo voorstellen dat je dit bent gaan doen omdat het het enige was wat je kón doen in een periode van onmacht en controleverlies. Het gaf je misschien een stukje 'controle'. Of het ook daadwerkelijk controle gaf is natuurlijk de vraag, maar dat terzijde. Je kunt dan gaan kijken naar een andere manier om een stuk controle te krijgen. Het zou wel eens heel goed kunnen werken als je jezelf als doel gaat stellen om het niet meer te doen en dáár probeert controle op te krijgen. -ik vergelijk het maar weer met elke willekeurige andere verslaving- Stoppen en trots zijn op elke keer dat het je gelukt is om de verleiding te weerstaan! Niet opgeven als je een foutje maakt, maar doorzetten. uiteindelijk gaat het je dan ook lukken om hier mee te stoppen en dan pas zul je zien dat dát je zo veel meer oplevert!!!! Dan heb je pas écht controle; over jezelf!

Focus je vooral op andere leukere projecten!

O. en ik bedacht me nog iets, maar deze is iets lastiger omdat ik het ook vreselijk mis kan hebben.
Het kan ook zijn dat je het doet omdat je nog vasthoudt aan een bepaalde periode. Een periode die heel zwaar was, maar waarin je misschien ook wel héél intensief met je relatie bezig was. samen. Als het zo is (net als bij de meesten, ook bij mij) dat je man makkelijker is doorgegaan, kan het ook zijn dat jij ergens dat intense 'samen vechten' mist? In dat geval is het ook verstandig om eens te kijken naar hoe je dat op een andere manier zou kunnen bereiken dan door steeds weer dat pijnlijke gevoel op te zoeken bij haar.

Allemaal ivullerij, maar meer bedoeld als voorbeeld van mijn 'theorie': elk gedrag levert uiteindelijk iets op.

Succes meid!

GitteNN

Hoe gaat het nu met je?
(En met de rest van het gezelschap)

hai hai

Ja hoor we zijn er nog. ik ben alles blijven lezen alleen zijn we een weekje op vakantie geweest, vandaar de stilte op het forum, maar niet in ons hoofd. Nee het laat je nergens los. Maar goed. De vakantie was lekker. We moesten echt even weg. Heel fijn samen met onze kindjes. Heb regelmatig gehuild, wat de kinderen heel moeilijk vinden. Maar soms kan ik het echt niet onder de mat schuiven en ze zijn ook te wijs...ze hebben het door. Ik wil er ook niet over liegen. Maar ze zijn enorm bang voor een breuk tussen man en mij. Wat had ik ze dat graag bespaard.

Gisteren eerste relatietherapie gehad. Doodnerveus er naar toe. Man laten praten...t was mijn idee maar ik weet dat hij geen prater is. toch wil ik ook met de therapie bereiken dat hij er ook achter staat. dat hij leert praten en dat hij er ook toe doet. hij is namelijk in een rol gestapt van ïk heb dit veroorzaakt, dus ik moet boete doen."heel nobel maar zijn gevoelens zijn verdriet doen er voor mij ook toe.

En ja het opzoeken van Truus. ik weet het niet. het blijft me bezighouden. En ik kan niet uitleggen waarom.

Lieve groet
GitteNN

mollyM

Wat erg zeg. En sorry maar die opstelling van je man...ik mag niet oordelen maar doen alsof hij alleen slachtoffer is van truus...dat vind ik wel makkelijk. kan me voorstellen dat dat voor jou (zeker na een zware dag) niet werkt. Ook al had je geen zware dag gehad.

Wat als je het verhaal om zou draaien. Stel jij was vreemdgegaan en jij zou zo tegen hem doen? Hoe zou hij dat vinden? Blijft moeilijk hoor vind ik een ander advies geven.

Oh en de interesse van anderen hoe het nu met je gaat dat herken ik. Niet leuk maar het is zo. Na 4 maanden zei iemand...het is nu al zo lang geleden je weet toch nu wel wat je wil? (uit elkaar of door?) Ja die trut praat ik niet meer mee over dit onderwerp.

Ik snap dat dat heel frustrerend is MollyM. Helaas is het de werkelijkheid. Mensen die echt begaan zijn met je zijn met een zaklamp te zoeken. Dat moeten we accepteren. Het is ook niet altijd desinteresse maar de angst om je wond open te halen. Dat vind ik ook heel lief van mensen. Zo probeer ik het maar te zien.
liefs Gitte NN

maar....

ER komt toch ook een bepaald moment dat je de keus gemaakt hebt: 'Ga ik door met hem, of kan ik het niet verkroppen en ga ik weg?'
Als je alsmaar daarover blijft twijfelen en met allerlei mensen hierover praat, snap ik best dat je als een zeur overkomt.
Natuurlijk is het niet een kwestie van vergeven en vergeten maar er komt wel een moment dat je de keus gemaakt hebt en dat je er dan ook voor moet GAAN....toch? Je hebt het gehele plaatje van je relatie herzien, de vreemdganger heeft een bepaalde reactie op het gebeuren laten zien en wat gebeurd is, is gebeurd toch?
Dat het binnen je relatie nog wel eens aan de orde komt lijkt me begrijpelijk, hoewel je daar in ook je verwijten op een bepaald moment moet vergeten. Ik bedoel, je moet kunnen uiten dat je soms nog moeite hebt met het vertrouwen, maar als je op bepaalde momenten steeds weer met verwijten daarover komt, dan levert dat alleen destructieve situaties op.

Of mag ik dit ook niet zeggen?

eens tante Sidonia

vind ik zeker zo en mag je van mij ook zo zeggen
met verwijten schiet je niks op. het is op een bepaald moment die klik van er voor te gaan. met ups en downs uiteraard. ergens hoop ik wel dat iedereen toch zo 1 vriendinnetje heeft waar ze altijd terecht kan. gewoon om hart te luchten, want dat is gewoon fijn om zo een plek te hebben.

precies

ER moet wel een goede vriendin zijn, minstens, bij wie je lekker 'jezelf mag'zijn, zonder gemopper dat je er nu wel eens overheen moet zijn.
Maar goed, voor het bespreken van zulke intieme zaken moet je ook niet terecht hoeven kunnen bij de halve wereld toch?

verwerking

Het blijft toch een soort trauma wat verwerkt moet worden en iedereen doet dat op zijn eigen manier. als je een prater bent en het is al een gevoelig en intiem onderwerp waar je niet met iedereen over kunt praten kan dat erg lastig en eenzaam zijn en het verwerkingsproces flink vertragen.

Het gevoel dat je 'zeurt' wanneer je er weer over begint herken ik wel, maar ik besef me ook dat dat vaak een gevoel/gedachte is die je jezelf aanpraat. In de praktijk blijkt het niet altijd waar te zijn dat men dat denkt. wel is het zo dat mensen vaak niet weten hoe te reageren, wat wel of niet te zeggen of inderdaad zoals al eerder werd gezegd; geen oude wonden willen open trekken.
Het is dus aan jou (jou in algemene zin ik heb het niet tegen iemand in het bijzonder) zelf om te erkennen waar je behoefte ligt en dit indien nodig ook kenbaar te maken.

Ik zelf heb inmiddels bij een aantal mensen die me erg dichtbij staan aangegeven dat ik het toch nog wel prettig vind om zo nu en dan over mijn trauma te praten. en ze reageerden stuk voor stuk begripvol! "Natuurlijk, logisch, het was ook niet niks" enz. Maar uiteindelijk weten ze nog niet wat ze moeten zeggen. Dat geeft ook niet. Ze luisteren. Ik kan mijn verhaal nog eens doen en kom weer een stukje verder in het verwerken. Ik mag ook niet te veel van anderen verwachten. Het is mijn trauma, mijn beleving en dat zal altijd een stukje eenzaamheid met zich meebrengen. Daar doe je niks aan, het is gebeurd. Wel probeer ik er voor mezelf uiteindelijk een positie draai aan te geven door waar ik kan anderen te helpen met mijn verhaal. Hier of op andere plekken. En zoals ik al eerder ergens gekscherend zei, misschien schrijf ik nog eens een boek. al is het maar voor mezelf.

wow sorry, ik draaf door! Maar goed, blijf dus vooral hier schrijven ook denk ik, hier zijn mensen die het begrijpen en geduld met je hebben!

Liefs, Fay

iedereen mag schrijven wat hij/zij wil

Fay kan het wel heel mooi verwoorden. en inderdaad verwerken heeft tijd nodig. Steeds verwijten is niet goed maar als je in zo'n moeie bui bent en dan van die stomme dingen voorgeschoteld krijgt dan schiet je daar toch weer in. Als iemand mij kon vertellen hoe ik dat niet moet doen dan zou ik daar veel voor over hebben...

Stappen zijn klein en voor iedereen op een ander tempo.

Allemaal veel sterkte.
Molly

mollyM

ik snap je helemaal. weet je ik denk er toch net zo over als jij. hoewel het mooi is (vooral voor mezelf; ook al klinkt dat egoistisch) als ik het zo zou kunnen draaien zoals Faye het verwoord. Ik ben het ook daar wel mee eens.

Maar toch komt telkens dat duveltje weer om de hoek. Zou ik ook willen schreeuwen en huilen en slaan. Weet jij wel waarom het is kunnen ontstaan?

Omdraaien werkt natuurlijk niet

Want partners staan nooit op dezelfde manier in een relatie, en hebben andere waarden. Dus de situatie omdraaien werkt niet.
Je kunt alleen maar aangeven wat jij zelf moeilijk vindt, en wat jij nodig hebt om daarmee om te gaan. En als je partner daaraan niet tegemoet kan of wil komen, is het tijd om nog eens diep na te denken (of in therapie te gaan).

En dat voelt heel erg niet eerlijk, en is pijnlijk, en ga zo maar door, maar dat verandert er niets aan. Maar Molly, als je echt denkt dat je man het alleen maar gezellig maakte met truus, en bewust bezig was jou pijn te doen, dan snap ik eerlijk gezegd niet dat je bij hem blijft. Ik denk dus dat je dat niet echt denkt, en dat je de aanpak/tips van de dames hierboven ter harte moet nemen. Je hebt besloten toch met hem verder te willen. Dus probeer dat vanuit een positieve houding te doen. Met negativiteit en verwijten kom je niet verder. Natuurlijk mag je boos en verdrietig en gekwetst zijn, en dat mag je aan je man laten zien, maar er nog steeds vanuit verwijten over praten/handelen gaat je niet verder helpen.

Ik ben wel nieuwsgierig naar die ontactische vragen van je man. Zou het niet zo kunnen zijn dat hij het heel anders bedoelt dan dat jij het interpreteert? Is mijn grootste valkuil, ik vul heel veel in voor man, 'hij zal wel dat en dat bedoelen', of 'hij bedoelt zeker...'. En dat is zo destructief in onze communicatie!

Ik hoop dat je na je dip er vandaag, met dat lekkere zonnetje, weer wat positiever in kunt staan.

blij

wat mogen we blij zijn met zulke POSITIEVE lotgenoten. ik ben er heel blij mee. dank jullie wel.

xx GitteNN

niet bewust

#pennestreek, nee het was vast niet bewust. Ik zat tegen een burnout aan en de manier waar op hij probeerde te helpen werkte averechts.
Het probleem is inderdaad dat hij soms zakelijke vragen stelt die voor mij (en ik denk andere vrouwen ) heel anders over komen en dus boosheid triggeren. Dat is inderdaad een groot probleem.

Molly

Dat is heel herkenbaar ja . Maar dan is dus jouw boze reactie niet adequaat. Kijk, natuurlijk hoop je en wens dat je partner alleen maar met je communiceert op een manier die voor jou logisch is, die voor jou goed voelt. Dat hoopt en wenst je man natuurlijk ook . Maar zo werkt het natuurlijk niet. En dat is nou precies waarom er boeken als Mannen komen van Mars, vrouwen van Venus bestaan. Je bent bij lange na niet de enige.

Maar boos worden omdat je man op een bepaalde manier communiceert helpt niet. Het enige dat helpt is hem vertellen (en dus niet verwijten) hoe iets bij jou overkomt, wat jouw gevoel erbij is, wat je gedachten erbij zijn. En hem dan vragen of dat ook is wat hij bedoelde te bereiken. En het antwoord is dan (bijna zeker weten) dat zijn bedoeling juist heel anders was. En dan kun je een gesprek met elkaar aangaan. Dan is die onhandige communicatie ineens geen reden meer om boos te worden, maar juist een manier om met elkaar het gesprek aan te gaan, elkaar beter te begrijpen, echt contact met elkaar te hebben.

Ha, de theorie heb ik onder de knie, nu de praktijk nog. Straks ga ik met man lekker sushi eten, kijken of het me lukt .

En nog even advocaat van de duivel...

Even een mogelijke situatieschets. Ik weet natuurlijk niet hoe het echt gegaan is, maar ik kan me voorstellen dat het zo is gegaan. Het loopt niet lekker binnen jullie relatie, jij hebt nog het een en ander op je bordje, en je man probeert je te steunen, maar merkt dat dat op jou een averechts effect heeft. Voelt zich daar heel naar onder, machteloos. Hij zoekt een uitlaatklep, troost, afleiding, noem het maar. En dan is daar truus. En dan slaat de vlam in de pan. En voilá, een affaire. En dan gieren de hormonen ineens door zijn lijf. Dus tja, kies je dan voor je vrouw steunen en je eigen onmacht onder ogen zien, of kies dan voor het gezelschap van iemand die je op een voetstuk heeft staan en waar je even kunt doen alsof je iemand anders bent, met een ander leven? Ik denk dat de keuze niet moeilijk is. Of liever, dat het heel moeilijk is om dan te kiezen voor de eerste optie.

Nee, ik zit niet het kamp-Mollyman. Mijn man had ook een truus. Maar ik probeer het wel ook vanuit zijn kant te bekijken. Niet omdat ik excuses voor hem zoek, maar omdat ik het anders voor mezelf onleefbaar maak, en omdat ik anders bij voorbaat elke kans die we hebben om weer bij elkaar te komen om zeep help.

...

molly; je schrijft ; "En sorry hoor ik kan me niet inleven in man op die manier. Ik snap dat hij het ook moeilijk had maar ondertussen maakte hij het voor zichzelf gezellig met Truus terwijl ik op dat moment aan het vechten was voor onze relatie en hij gaf niet thuis."

dit snap ik heel goed en is ook herkenbaar maar ergens vind ik het ook wat te zwart / wit. want ik lees heel vaak dat het daarom niet allemaal roze geur en maneschijn is zo een affaire. dat sommige ook echt diep ongelukkig kunnen zijn tijdens. vaak is het wél een nachtmerrie voor die persoon, iets waar iemand in vast zit en niet direct uit kan. en stopt zijn/haar nachtmerrie, ja dan start jammer genoeg die van de andere . SkiHappy-man gaf dit direct aan, ik geloofde er niks van eerst tot ik het ook las en hoorde in een interview van Esther Perel ( relatie therapeute). Toen ik het daar hoorde kon ik het wel beginnen geloven. als ik terug kijk zie ik ook een heel ongelukkige man tijdens die periode. het is geen pasklaar verhaal he...niet iets van goed en slecht, dader/ slachtoffer, wit of zwart...het vraagt om een bredere kijk.

moeilijk? ja!!!!! onmogelijk? nee. of voor de ene wel en de andere niet ( beide zijn ok denk ik als je gaat voor wat voor jezelf juist is)

Pennestreek e.a.

Ik vind je beschouwing van onschatbare waarde!

Ook het verschil tussen vrouwen- en mannencommunicatie heb je aangestipt.
Dit is in mijn ogen ook een zeer essentiëel onderdeel van het mislukken van relaties.
Verhoudingen die daardoor scheef groeien en voilà, ontrouw en scheiding liggen op de loer.
In mijn geval zéker een van de belangrijke oorzaken van mijn vluchtgedrag en OE-mans' misstap, zie ik nu achteraf.
Konden we de tijd maar terugdraaien....
Maar met de kennis van nu zijn we allebei op onze hoede geraakt.
Helaas is onze geschiedenis nodig geweest om ons een draai om de oren te geven en onze ogen te openen.

Hier gaat het goed, alleen de gedachten gaan vaak uit naar 'onze geschiedenis, vaak meer dan me lief is, maar het is onderdeel geworden van mijn leven, mild maar aanwezig...gelukkig zonder de (buik)pijn.

Ik kom nu regelmatig situaties tegen waarin ik voorheen weggevlucht zou zijn van OE-man, door:
- (opvoed/zorg) stress,
- werk van OE-man (heeele lange dagen met soms buitenland)
- als OE-man niet op mij reageert zoals ik zou willen, of als hij niet snel genoeg 'aanvoelt' wat dit prinsesje nodig zou hebben (door mannelijk onvermogen, weet ik nu ...

MAAR: juist vluchten IN de armen van OE-man is wat ik (en hij) nodig heb!
Daar haal je je energie vandaan en niet door je af te zetten, als in: jij niet voor mij dus ik niet voor jou, dat nooit meer!
Geen idee of iemand dit herkent

Aan de kant

Vandaag door m'n (ik dacht beste vriendin) aan de kat geschoven. Ik ben teveel veranderd door dit alles. Ze kan t niet meer aan. Dus heeft ze de vriendschap verbroken.?och..heb ergere dingen meegemaakt.
Gitte NN

Zij

...kan het niet meer aan....

En dat was een beste vriendin.

Opgestapt zonder aankondiging, of al eerder aangegeven hebbende dat je het nu beter kunt laten rusten en je een liefdevol schopje onder de bips te hebben gegeven, maar je wel nog accepteren zoals je bent, GitteNN maar dan met een bak bagage van het afgelopen jaar? In goede- en slechte tijden...

Maar echt ook vriendschap verbroken...?
Misschien ben je wel beter af zonder haar.
Ook gelijk schoon schip in je vriendenkring.

Je verdient beter, Git!

Denk ik ook

Nee niet zonder aankondiging. Al eerder aan t klagen dat ze ons verdriet niet aankon. En dat ik daar geen oog/oor voor had. Ik ben idd beter af zinder. Ook m'n vertrouwen zeer beschaamd! Had haar alles verteld en en omdat ze t emotioneel niet aan kon heeft ze t aan iemand anders verteld. Pfffff

---

Heel waar Pennestreek maar ook heel moeilijk.

Gitte heel veel sterkte, je bent beter af zonder die vriendin hoe moeilijk het soms ook klinkt.

Spijt

Hier een reactie van een man, die zijn verhaal wil doen. Ik heb ook een affaire van 5 maanden gehad met een andere vrouw. In september 2016 gestopt, maar uitgekomen in februari dit jaar. Mijn partner is het te weten gekomen en heeft mij er mee geconfronteerd. Na eerst te hebben gelogen om de schade te beperken, heb ik uiteindelijk toch alles opgebiecht. Kon niet meer anders, wilde mijn partner en mezelf niet meer voor de gek houden.

Afgelopen 3 maanden waren heftig geweest, een rollercoaster van emoties. Bij partner veel boosheid en verdriet. Bij mij veel schuldgevoel en verdriet. Ik heb veel spijt van wat ik heb gedaan. Ik heb mijn partner heel erg gekwetst en dat doet ontzettend veel pijn! Als ik de tijd zou kunnen terugdraaien...

Ik heb een intensieve relatie coaching traject gevolgd en dat heeft me veel inzichten gegeven in wie ik als persoon ben. En dan met name in mijn relatie. Ik was onzeker in mijn relatie; ben ik wel leuk genoeg, ben ik nog wel aantrekkelijk, ik doe er niet toe... negatieve gedachten. Heb geleerd dat gedachten (negatief of positief) erg krachtig kunnen zijn en dat je daarmee een overtuiging kan ontwikkelen. Ik had zo’n overtuiging. In een periode dat mijn partner burn-out verschijnselen had en er geen ruimte was voor intimiteit werden die gedachten steeds krachtiger (mijn partner vindt mij niet meer leuk, andere mannen zijn leuker, ik stel niks voor). Wat ik ook deed was “pleasen”, mijn behoeften naar intimiteit niet uitspreken. Wilde mijn partner hier niet mee tot last zijn, dus ik ging mijn eigen behoeften negeren. Dit alles heeft geleid dat intimiteit een issue begon te worden. Mijn partner sloeg dicht als ik toenadering zocht en ik voelde me afgewezen. Dat zorgde bij mij weer tot frustratie en uiteindelijk tot vreemdgegaan. Ik rechtvaardigde het vreemdgaan ook voor mezelf. Ik was egoïstisch.

Nu kijk ik daar heel anders tegenaan. Mijn gedachten waren onterecht. Mijn partner dacht nooit zo over mij. Ze hield en houdt nog steeds van me. Snap door de coaching traject ook waarom ik zo negatief kan denken. Ik weet mijn valkuilen en heb geleerd hoe ik de negatieve gedachten kan ombuigen. Ik vind het erg dat ik mezelf ben kwijtgeraakt en dat ik dingen heb gedaan tegen mijn eigen waarden in. Ik heb de vrouw waar ik van hou verraden en gekwetst!

We leven op het moment apart van elkaar. We hebben allebei ons eigen huis. We spreken elkaar iedere dag en zien elkaar om de zoveel tijd. Ik vecht voor mijn relatie. Ik hou nog alles van haar. Mijn partner heeft me nog niet opgegeven. Ze heeft nog steeds boosheid en verdriet. Ze heeft ruimte en tijd nodig. Ik hoop dat ik nog een kans krijg, maar besef me ook dat de relatie definitief over kan zijn. Daar zou ik heel verdrietig om zijn, maar realiseer me dat ik daar zelf de oorzaak van ben en niks anders kan doen dan accepteren dat het zo is.

Een ding weet ik, zover laat ik het niet meer komen. Niet meer in mijn relatie met mijn partner of in een eventuele nieuwe relatie. Je maakt zoveel kapot en bezorgt zoveel pijn en verdriet. Was ik maar zo helder om dit eerder in te zien, maar helaas was dit niet zo.

Fijn Espe

dat je dat schrijft, om het zo te lezen. Ook heel dapper, ik hoop dat je partner en jij er samen uit kunnen komen.

espe

Ook ik vind het moedig van je dat je het hier schrijft. Ik voel de pijn er doorheen. Wat enorm goed van je de hulp die je gezocht hebt. Ik heb er respect voor.
grt. GitteNN

Nog even

Wat ik ook heel pakkend vind en herkenbaar is het maken van gedachtes voor de ander door onszelf. Ook in het verhaal van Espe lees je dat hij ook aannames deed. Toch wel een valkuil voor als je langer bij elkaar bent? Dat je denkt te weten wat de ander denkt. Want je kent elkaar al zo lang? Er ontstaan patronen die misschien wel helemaal niet waar zijn. Wouw...ik moet zeggen dat ik nog steeds leer van dit alles. Ook door je verhaal Espe. Ben wel blij dat je het hier deelt.

GitteNN