Verder na ontrouw deel 7

Lentebloem, wat een valkuilen hè. Nu wel emdr voor je regelen en een jaar geleden niet naar je luisteren. "had je maar...." zo herkenbaar, en het maakt niet uit of 'je' in dit geval je man is of jij. Maar toch, ik denk echt dat 't heel belangrijk is om in het nú te kijken en naar wat wél goed gaat. Hij heeft nú iets voor joú gedaan. Ik heb ondertussen geen man meer. Mijn ex wilde geen intimiteit met mij en ik dacht op een gegeven moment, als je niet met me wil vrijen hoef ik ook geen bloemen meer. En nog veel meer van dat soort dingen. En ik snap dat ik dat dacht, maar ik vraag me vaak af of ik daarmee niet ook de situatie 'erger' heb gemaakt. We hebben allemaal onze zwakke kanten en gebruiksaanwijzingen. De ander doet misschien meer z'n best dan we weten. Geldt voor beiden natuurlijk. Nou ja, ik bedoel maar, ik hoop dat je het kan binnen laten dat het (waarschijnlijk) gewoon een (onhandige) poging tot aandacht geven is. 

Oh Lentebloem, als ik toen wist wat ik nu wist was ik niet weggelopen maar weggerend. Dat moet wel. Ik word nog steeds oprecht verdrietig als ik denk aan wat ik heb doorstaan. Zo veel. Zo lang. Zo fout. Zulke heftige details. Life changing. Echt. En daar komen dan regelmatig de twijfel gedachtes mee omhoog. Maar is het gras nou zo veel  groener bij degene die gescheiden zijn? Kun je ooit weer een man vertrouwen? Onbevangen verliefd zijn?

Ook ik ben in vlagen weer boos op hem, dat ik therapie nodig had. Door zijn gedrag. Zijn keuzes. 

Maar jij dan. De mooiste vrouw. Wow! Heerlijk toch om te weten dat je dat bent! 

I like it!

Ik herken ook zo ontzettend de gevoelens van iedereen. Ik kan ook soms ineens nog heel boos worden en dan vooral om hoe man jaren tegen mij gelogen heeft en ondertussen meer dan nodig te veel speciale aandacht voor andere vrouwen had. En ik maar mijn best aan het doen was om thuis de boel draaiende te houden, hem te ontzien omdat hij naast werk en gezin ook nog een pittige studie volgde. Vraag me nu nog wel eens af, hoe kón hij zo glashard liegen, over dat hij ergens heen moest ivm met werk, of de studie, terwijl hij dan ook ooit met haar afgesproken had. Moest hij voor werk bijv. ooit naar een ander deel van het land, bleef hij daar overnachten, dan kwam zij ook naar dat hotel (en liet zij haar man en gezin het zelf maar uitzoeken want mevrouw moest er dan ineens even tussenuit, zogenaamd op advies van haar therapeut) zodat ze de namiddag, avond en nacht samen konden doorbrengen. Misschien maakte dat het ook wel zo 'gemakkelijk', voelde dat zo goed voor mijn man, dat zij wanneer en waar dan ook telkens weer maar tijd had en maakte om maar samen met hem te kunnen zijn. Haar man, kinderen en gezin kwamen voor haar echt pas ná mijn man. Iets wat in een schijnwereld, de bubbel die je als minnaars samen creëert, zo kan bestaan, ja. Alleen maar oog en tijd voor elkaar, alsof al het andere, alle dingen uit de realiteit, het dagelijkse leven, niet bestaan. Als een soort vlucht uit de realiteit. Makkelijk, zonder gezeur, kop in het zand en nadien net doen alsof er niks gebeurd is, alsof je niks fout gedaan hebt, 'gewoon' weer terug naar het normale leven...😣

En inderdaad, het zijn dingen zoals ze in het verleden zijn gedaan. Zo wordt het in het heden, in het nú, niet gedaan. Nu gaat het er anders aan toe. En dat is wat telt. Dat situaties, gedragingen, gevoelens en gedachtengangen anders, veranderd zijn. Dat je daar samen goed en fijn weer mee vooruit kunt, in de tijd die nog voor je ligt. Achteraf kun je denken, waarom, waarvoor, dit was niet nodig geweest, hadden we maar gewoon met elkaar gepraat... Maar je weet nu eenmaal nooit van te voren hoe de dingen zullen gaan. We weten nu immers ook nog niet hoe de rest van ons leven zal gaan verlopen. En dan nog, als je alles van te voren zou weten, zou je dan nu al precies kunnen zeggen hoe je op al die gebeurtenissen die je nog te wachten staan, gaat reageren?

Elledoris, dankjewel voor je reactie. Je hebt zo ontzettend gelijk. Hij gaf ook zelf aan dat hij het verschrikkelijk vindt dat ik het nodig heb, dat dit nooit nodig had moeten zijn. Het is nu eenmaal zo en het zegt heel veel dat hij zich zo voor mij inzet en dit geregeld heeft. 

Ik was de afgelopen dagen heel boos van binnen, had een kort lontje en deed koeltjes tegen mijn man. Niet eerlijk, want hij doet inderdaad ècht zijn best en wil zo graag goedmaken wat er kapot is gegaan. Wat hij kapot heeft gemaakt. Soms weet ik gewoon even niet wat ik met mezelf aanmoet. Dat heb ik ook gezegd. Ik ben boos op de man die hij toen was, niet nu, maar ook zo ontzettend verdrietig omdat ik altijd heb gezien hoe en wie hij werkelijk is, ook toen hij dat zelf niet meer wist en hij maar niet naar mij wilde luisteren. Omdat ik dat wel zag, heb ik voor hem gevochten. Ik denk niet dat ik dat had gedaan als ik had geweten dat hij een affaire had. Mij door een hel liet gaan terwijl hij bij haar was. Ik had echt mijn vermoedens wel, iedereen hier schreef het ook, maar ik kon het me gewoon niet voorstellen. Ik had ze doodongelukkig met elkaar laten worden, want uiteindelijk heb ik hem toen ook losgelaten en voor mezelf gekozen. Daar had ik ook echt vrede mee. Blijkbaar was de man met wie ik trouwde er echt niet meer en zag ik het verkeerd, maar met deze man wilde ik niet meer getrouwd zijn. Ik kreeg akkoord op een ander huis, ging volledig mijn eigen gang en ben zelfs alleen met mijn kinderen op vakantie gegaan. Toen sloeg bij hem de paniek toe, stopte hij zijn affaire en ging naar de psycholoog. Na mijn vakantie besloten we het samen nog een kans te geven en heb ik het huis dat ik zou krijgen afgezegd. Dat had ik niet gedaan als ik van haar had geweten en ook dat maakt mij soms nog boos, al moet ik er nu eigenlijk juist blij om zijn natuurlijk. Daar kwam ik pas achter toen we het weer ontzettend fijn samen hadden, al was hij toen nog steeds niet eerlijk bezig en dat wringt nu nog. Hij begrijpt hij zelf ook niet. Hij was natuurlijk wel ziek, ontzettend depressief, al veel langer dan ik doorhad. Niks is een excuus, echt niet, maar ik weet dat het wel iets is wat hij nu, weer helemaal de oude, echt niet meer zal doen of wil doen. Daar heb ik wel vertrouwen in en daarom zal ik mijn best doen het weer binnen te laten, juist op de moeilijke dagen. Hij trekt me er doorheen, dat dan weer wel. 

Nee Anna, dat denk ik niet. Nooit meer onbevangen, vol van vertrouwen en al helemaal niet bij een andere man want die ken ik niet door en door zoals ik de mijne denk te kennen. Bij mijn man weet ik nu wat de signalen zijn, waar ik op moet letten en waar we samen aan moeten werken. Ik denk dat ik nog veel meer achterdocht zou hebben bij een andere man, gek genoeg. Het verdriet zou er alleen niet zijn, de confrontatie en de cynische gedachten. Een andere man heeft mij dit niet aangedaan, maar ik zou wel altijd op mijn hoede zijn. Als ik zou scheiden, is het verdriet om wat er is gebeurd en hoe alles is gelopen er nog steeds. De confrontatie ook, want we hebben kinderen en zullen altijd verbonden zijn met elkaar. Daarom geef ik het ook een kans. Ik weet dat het kan, anderen zijn daar het bewijs van. Ik hoop ook dat ik het kan. Ik wil het in ieder geval wel want ik houd nog altijd zielsveel van hem. 

Ja dat was een mooi compliment haha! Deed me goed in deze gigantische rotweek.

ToSweet, wat fijn om weer wat van je te lezen! Hoe gaat het met de verhuizing? Zoals ik het lees staan wij er hetzelfde in. Dit eens maar nooit weer. Dat blegh-gevoel zal minder worden en soms ook weer wat meer aanwezig zijn, zoals ik het van anderen lees. Ik hoop dat het ooit, wanneer ik oud en grijs ben, een periode is waarop ik met een klein pijnlijk steekje kan terugkijken en kan zeggen dat het vanaf ‘toen’ alleen maar beter werd. 

LaBelladonna, nee dat kan ook niet. Ik heb altijd gezegd dat als mijn man vreemd zou gaan, het klaar zou zijn. Eens een vreemdganger, altijd een vreemdganger. Niet mee doorgaan, heel hard wegrennen en voor je eigen geluk kiezen. Daar was ik heel stellig in. Nu heb ik kinderen, twee prachtige geweldige kinderen die ik een liefdevol gezin gun. Want dat is wat wij nu wel weer echt zijn, we zitten altijd op 1 lijn, doen veel meer samen met en voor de kinderen, hebben het ook echt weer gezellig thuis. Al speel ik soms toneel. Zo voelt het nog weleens, vooral op de moeilijke dagen. Ik offer me op, stap over mijn eigen grens heen en strijk met de hand over mijn hart. Daar krijg ik uiteindelijk ook weer heel veel voor terug, ik zie dat nu al. Ook mijn man liet mij voor alles opdraaien, hij werkte en hoewel ik dat ook doe, alleen dan parttime, kwam de rest op mij neer. Hij leidde volledig zijn eigen leven. Werken, sporten, naar vrienden en voornamelijk alles in zijn eentje. Uiteindelijk vergat hij mij gewoon, denk ik. Nu betrekt hij mij overal in. Hij wil het liefst niets meer zonder mij doen haha. Draagt mij op handen en draagt ook nog eens overal zijn steentje aan bij, wil me overal bij helpen. Hij heeft zoveel meer rust en geniet echt van ons gezin, ook op de pittige momenten. Nu ik zie dat het dus echt anders kan, houd ik me daar ook aan vast. Rennen kan altijd nog…

Wat je zegt Lentebloem, ook als je gaat scheiden blijf je verbonden en blijft hij de man die je vertrouwen heeft geschonden en jou dit enorme verdriet heeft aangedaan. Ik ben in zekere zin 'jaloers' op jullie, dat het zo duidelijk is geweest dat er tegen je gelogen werd, dat je toch de moed hebt om te proberen het beste weer boven te halen. Wat ik al zei, mijn ex wilde niet vrijen en had de ene na de andere drogreden daarvoor. In die zin ben ik net zo goed voorgelogen. En waarschijnlijk ook bedrogen. Ik dacht daarvan af te zijn door te scheiden, maar zo werkt 't dus niet. Het blijft knagen, al die jaren dat ik geen intimiteit heb gehad en he 'gevecht' om de relatie te redden in mijn eentje heb gedaan. En daarbij steeds blinder ben geworden voor wat er misschien wel was. En natuurlijk ook steeds onaangenamer in mijn eigen gedrag want de afwijzing voelde steeds groter, dus het verzet er tegen ook. Ik hoop echt dat het jullie lukt om het goede in elkaar te blijven zien, en om je eigen ongenoegen los te koppelen van de ander. 

Dat begrijp ik wel Elledoris en wat goed dat je dit nu zelf zo ziet. Hoe verdrietig ook dat je jouw huwelijk niet hebt kunnen redden, je neemt het wel mee in een eventuele volgende relatie. Wanneer je nooit voor jezelf opkomt, alles in het werk stelt om het anderen naar de zin te maken en dat niet gezien of gewaardeerd wordt, raak je gefrustreerd. Je wordt boos en verhard. Dat herken ik wel vanuit de periode vlak voordat de bom barstte. Vanuit eerdere therapie vanwege ptss weet ik dat ik een over-aanpasser ben. Een pleaser. Ik heb toen geleerd dat wanneer je ja zegt tegen een ander, je nee zegt tegen jezelf. Doe je dit altijd, ook wanneer je het niet zou moeten doen, dan gaat dit wringen. Je kunt er zelf op dat moment misschien niet je vinger opleggen, maar achteraf is het heel duidelijk. Ik begrijp dan ook wat je bedoelt, al is het lastig als iemand gewoon ècht niet naar je wil luisteren, zoals mijn man destijds. Dan kan je nog zo hard aan iemand trekken, op een gegeven moment ben je daar dan ook wel klaar mee. Ik gaf hem de ruimte, dacht dat hij dat nodig had na de 1e pittige lockdown en hij dacht daardoor juist dat het mij echt niets meer interesseerde omdat hij ook wel wist dat hij hier thuis veel te weinig toevoegde om nog iets van waardering te voelen/krijgen. Niet alleen van mij, maar ook van de kinderen. Die vroegen allang niet meer waar papa was, wat papa ging doen en of hij ergens mee naar toe ging. Hoe anders is dat nu, onze jongste blijkt een echt papa’s kind. 

Ik heb vannacht over jullie gedroomd. Ja echt! We hadden een date! Toen mijn man vroeg met wie dan zei ik: de club van bedrogen vrouwen. En in mijn droom werd hij een bom die afging?! 

Anna, waarom denk je nu nog steeds dat je hard had weg moeten rennen? Komt dat omdat je nog steeds nog iets ontdekt af en toe?

En bedankt voor jullie reacties op mijn post, laat me weer even helder alles zien. Al denk ik nog steeds aan het gesprek met die vriendin... heb het mijn man ook niet verteld.

Mamame, ik zeg doe een voorstel voor een middag plek en het wordt vast volle bak. Het thema bindt ons 😀. Dolle pret. 

Mamame: weggaan was wellicht makkelijker geweest. Ik vind mijzelf soms beetje stom dat ik er nog ben. Ben ik hier niet te goed voor? Had ik dan minder boosheid of verdriet? Maar als ik Elledoris posts lees blijkbaar niet. 

Miss, ook ik kwam Truus de afgelopen maand zelfs twee keer tegen. Deed mij niet veel. Ze zag er niet uit. Dat hielp 😁. 

Oef Lentebloem, dat is pijnlijk en op en top schaamteloos.

Dat ben je niet zo gauw even kwijt; dat kost best wel een tijd voor je hem dan weer durft te vertrouwen.

Ik weet echt niet of ik niet inderdaad heel snel was weggerend als mijn man zo lang en zo vaak had gelogen. Hier was het twee maal een half jaartje met vooral app contact en af en toe sex. En dat heeft me al gebroken.