Verder na ontrouw deel 7
Daar issie dan, deel 7 alweer! Dit onderwerp loopt intussen al jaren. Weet iemand ook hoe je de andere draadjes terug kunt zien? Ik kan dat tegenwoordig niet meer vinden.
Talloze dames en een heel enkele heer stellen hier hun lief en leed op schrift, nadat ze bedrogen zijn. En dan volgt altijd de hele moeilijke vraag: kan ik dit vergeven, of niet? Blijf ik bij hem, of niet?
Ervaringen laten zien dat het jaren en jaren kan duren voordat deze wond hersteld is en je je man/vrouw weer vertrouwt. Soms komt dat vertrouwen nooit meer volledig terug.
Persoonlijk vind ik dat de volmaakte relatie niet bestaat. Je mag van elkaar volledige trouw en toewijding verwachten. Maar een huwelijk is natuurlijk geen constante staat van geluk. Ontrouw zet de boel even heel erg op scherp: hoewel sommigen denken dat je niet vreemd gaat in een relatie die echt goed is, klinkt mij dat teveel als de stelling dat waar 1 vreemdgaat, 2 schuld hebben. En het lullige is dat de bedrogen partner vaak geen idee had dat de ander niet gelukkig was. Dat waren ze zelf namelijk wel. Ik persoonlijk hou minimaal een keer of wat per jaar een onderhoudsgesprekje om te peilen hoe tevreden mijn man is met de relatie. Maar als hij niet eerlijk is, in zijn communicatie, kan hij mij ook de schuld niet geven voor mijn vermeende tekortkomingen, vind ik.
Enfin, stof genoeg om eindeloos met elkaar over te tikken 
En natuurlijk zijn we er voor elkaar, om elkaar te steunen en troosten.
Tenslotte zou ik wel graag even willen zeker stellen dat we niet voor elkaar gaan beslissen of de ander beter scheiden kan, dan wel blijven moet. Dat is een persoonlijke beslissing en daar mag een ander niet over oordelen.
Anoniempje1989 schreef op 28-07-2021 om 21:33:
[..]
na anderhalf jaar hier nog steeds maar het neemt nu wel af wat ik meer dan logisch vind, er moet weer gelijkwaardigheid komen.
Ja dat is wel zo gezond.
Maar tot die tijd geniet ik er nog even van. Tussen de verwarring door.
Hemf schreef op 28-07-2021 om 22:14:
[..]
Ja dat is wel zo gezond.
Maar tot die tijd geniet ik er nog even van. Tussen de verwarring door.
Groot gelijk hoor, dee ik ook maar op een gegeven moment ga je wel soort van ja hoe moet ik het noemen, ik zie mijn vriendin echt hard vechten en der enorme spijt daardoor ga je na zo lange tijd wel soort van vanzelf meedoen, en geloof me ik heb het echt enorm moeilijk mee gehad, anderhalf jaar geleden zag ik het enorm somber in, maar zoals mij door velen gezegd is, als jullie van elkaar houden en voor elkaar vechten ga je er boven op komen, tuurlijk vergeten doe ik het niet, misschien nooit meer maar ik kan er zoveel beter mee omgaan wat ik anderhalf jaar geleden mijzelf echt niet kon inbeelden.
En ja tuurlijk het vertrouwen moet echt terug gewonnen worden, dat is bij mij ook echt niet 100 procent nu, maar ik durf toch wel te zeggen dat ik rond de 70/80 procent zit als ik het in procenten moet aanduiden.
De rest komt loop der jaren wel terug, 1 ding scheelt ik wist dat er vanaf dag 1 iets niet klopte en riep ook al vanaf dag 1 jij gaat vreemd al was er toen nog niks gebeurd en wist zelfs wie, ik zie gewoon gelijk als er iets niet klopt en dat zag ik aan de stomste dingen, en de simpelste dingen. Bijv normaal komt ze binnen en houd ze der jas nog even aan, toen hing ze hem gelijk op, niet eens om iets te verbergen nee puur uit dat ze geen houding wist te geven.
Wat ik ook mijzelf aangepraat heb is en mij ook helpt is Oke, ze is vreemd gegaan we hebben in hele diepe ellende gezeten beide, ik was totaal totaal nergens meer toe bereid, ze bleef ( ik ook ) maar ze kon ook zeggen ik gooi de handoek in de ring maar dat dee ze niet want blijkbaar was ik meer waard. Zou ik nu weg gaan en een nieuwe vriendin krijgen denk ik dat je niet weet of die nieuwe vriendin ooit vreemd zou gaan, van mijn vriendin weet ik dat ze geleerd heb van haar fouten. Ik heb nog nooit in mijn leven iemand zoveel spijt zien hebben
wat je zegt anoniempje: krijg ik het bij een ander beter? Ik denk op dit moment van niet. Na alles waar we zo hard voor gevochten hebben staan we op een goed punt samen.
Zo sta ik er ook in, Anoniempje en Mamame. Bij een andere partner is het ook maar weer afwachten. Krijg je ook niet de volledige garantie dat je het daarmee beter krijgt. Een volgende partner heeft ook een rugzakje met eigen levenservaringen bij en het is maar de vraag hoe die in dat rugzakje terecht zijn gekomen. Door na alle gebeurtenissen samen ervoor te vechten, samen ervoor te gaan, wordt de huidige relatie, voor mijn gevoel althans, intenser, waardevoller. De relatie verdiept zich, je gaat niet meer alles zo vanzelfsprekend vinden, of dingen uit jezelf invullen voor de ander. Ook andersom is dat zo het geval voor mijn man.
We waren elkaar kwijtgeraakt, kwamen in hevig noodweer terecht maar hebben samen deze storm doorstaan en elkaar weer teruggevonden. Het is iets waarvan we nu nog aan het leren zijn om er mee om te gaan, maar wat op den duur een deel van ons verhaal zal zijn, een door ons samen overwonnen relatiecrisismonster. Ook om later samen op terug te kunnen kijken, dat dat toch maar mooi gelukt is, iets wat je met een ander ook niet op die manier zult hebben.
Wil dit even aanhalen, uit de OP van dit draadje, door Puinhoop geschreven en o zo treffend omschreven:
"En het lullige is dat de bedrogen partner vaak geen idee had dat de ander niet gelukkig was. Dat waren ze zelf namelijk wel. Ik persoonlijk hou minimaal een keer of wat per jaar een onderhoudsgesprekje om te peilen hoe tevreden mijn man is met de relatie. Maar als hij niet eerlijk is, in zijn communicatie, kan hij mij ook de schuld niet geven voor mijn vermeende tekortkomingen, vind ik."
Hier draait het maar al te vaak om, naar mijn idee. Want dat is toch ook zo, als iemand niet eerlijk is, niet open/helder/duidelijk communiceert, dan kun je je partner nooit de schuld geven voor vermeende tekortkomingen.
Niets zeggen/op een verkeerde onduidelijke manier iets erover zeggen, irritaties laten oplopen en vervolgens al snel het opgeven omdat je aanneemt dat je partner niet naar je wil luisteren, vervolgens openstaan voor en ingaan op de aandacht van een ander, zodat je da toch krijgt waar je zelf zo naar verlangt, het lost eigenlijk nooit je problemen op. Het maakt ze alleen maar groter. Want eens de grens overgegaan, maakt het een onomkeerbaar feit, kan het niet meer ongedaan gemaakt worden en zorgt het ervoor dat je alleen maar meer aan je hoofd krijgt waar je over na zult moeten gaan denken van hoe je het kunt gaan oplossen. Daar kun je niemand anders de schuld van geven, kun je niemand anders voor verwijten, dan je eigen, ontrouwe zelf.
Inderdaad een grens overgaan is funest. Zegt mijn man ook.
Ik ben met bijna niks blij van wat het vreemdgaan heeft gebracht. Bij ons ging het zo. Mijn man is gewoon geil geworden. Hij en zij zagen elkaar door de kinderen paar keer per week en geilden elkaar op en na lang flirten en steeds verder gaan kozen ze voor sex. En dat is dus jaren en jaren doorgegaan. Het ging (vooral achteraf daardoor) steeds minder tussen ons en het laatste jaar ging het echt niet goed op allerlei gebied. Ik probeerde van alles, stelde therapie voor, ging gesprek aan. Hij loog, wilde geen therapie, ik moest veranderen. De kinderen moesten veranderen. Jaja. Hij ging maanden voor ontdekken op ramkoers. Dit alles speelde vóór het uitkomen. Klopt wat je zegt: het wordt alleen maar ingewikkelder met een minnares en een eigen leuke vrouw die je niet kwijt wil. Zij was heel spannend, dat snap ik wel. Zie nog wat ik vond voor mij: Als je met mij vreemdgaat laat ik je alle hoeken van de kamer zien. En deze: denk maar aan mij op je vakantie terwijl ik met mezelf speel. Kreeg ie paar uur voor ons vertrek. Maar de periode erna vond en vind ik heftig.
Het enige dat ik wel fijn vind is dat de relatie met de vriendinnen die het weten intenser is geworden. Ellende verbindt. En dat hij ontzettend complimenteus is en attent. Wat jullie ook zeggen: fijn als je man (weer) helemaal in love to you is. Maar verder, kan nu even niks verzinnen.
Oh Anna, wat een nachtmerrie. Je man zat op zijn troon, en terwijl zijn speeltje achter hem lag te kronkelen legde hij er bij jou de zweep overheen, om jezelf te veranderen in een minstens nog aantrekkelijker vrouwtje dan hij al achter de hand had!
Maar jij wist van niets. Hoe vernederend is zo'n behandeling wel niet!? Veel bedrogen dames kennen die ontgoocheling blijkbaar, als je beseft dat wat je dacht dat jullie gezamenlijke geschiedenis was, zich op een voor jou onbekend moment onderweg heeft opgesplitst naar twéé sporen. En de verwarring als je man blijkbaar een beangstigende schaduwkant heeft, een aan het sadistische grenzend gedrag aan de dag kan leggen.
Ik voelde me destijds een stuk koopwaar wat hij weliswaar versleten en verwaarloosd had, maar waarvan hij meende dat hij domweg een kat in de zak had gekocht. Hij had er een zelfherstellend vermogen bij besteld wat niet geleverd werd naar verwachting.
Het hoeft heus niet zo te zijn dat je per ongeluk een vreselijk foute keuze hebt gemaakt, toen je verkering kreeg. Maar relatieproblemen die niet door beide partners aangepakt worden, kunnen je relatie, maar ook je persoonlijkheid verzieken. Ook mijn man heeft zichzelf nooit als vreemdganger gezien. Hij was zelf ontgoocheld dat hij dit had kunnen doen.
Ik denk dat hij inderdaad een tijdje zichzelf niet was. Te opgesloten in zichzelf om nog te willen nadenken over de consequenties van het laten uitslijten van de kloof tussen ons. En dus volkomen onvoorbereid op de storm van gekwetste gevoelens die hij bij mij zag, toen hij het opbiechten. Vermoedelijk schrok hij daar zó van, dat hij besloot om het maar bij een gecensureerde versie te laten. Had ie net besloten me mij door te gaan, zal het toch niet gebeuren dat ik ineens niet meer met hèm verder wou?
Vreemdgaan is een eenzame onderneming, vermoed ik.
Vreemdgaan is een eenzame onderneming, vermoed ik.
Is dat zo? Ja de emotie die het opwekt, die zal best eenzaam zijn. De spijt en schuld wrs ook. Wellicht zelfs de aanleiding. Maar het gekonkel om de ander te zien, het liegen naar je gezin en partner. Nee, dat vind ik niet eenzaam. Dat vind ik echt enkel egoistisch. Zelfs ziekelijk.
Egoïstisch? Jazeker. Het hele vreemdgaan is toch voor eigen pleziertjes. Ziekelijk? Nee, of toch ja, maar dan als verslaafd zijn. Alles doen voor je shot. Liegen. Niet kunnen stoppen. En eenzaam? Dat denk ik ook. Hij vindt in ieder geval veel (zeker terugkijkend) beschamend. Niet iets om over op te scheppen. Toen niet maar zeker nu niet. Nu hij in het volle licht staat met alles wat hij deed om te kunnen sexen met Truus is het algehele gevoel niet meer die van stoere bink.
Eenzaamheid en egoïsme kunnen hand in hand gaan. Als jezelf loskoppelt van je partner, jullie gemeenschappelijk belang verruilt voor je persoonlijke en enkel je zelfzuchtige verlangens nastreeft, dan is de kans vrij groot dat je niet krijgt wat je eigenlijk zo verlangt.
Ik denk dat ieder mens in de kern behoefte heeft aan verbinding met de ander, gekend en bevestigd wil worden, gewaardeerd, en overspel een wanhoopspoging is om dat te verkrijgen. Als het bij je eigen partner niet lukt, ga je twijfelen aan je eigen capaciteiten en om je zelfbeeld overeind te houden, kun je dan zoiets kroms doen als vreemdgaan.
Maar zoals veel dames al schreven hier: na de wolk van euforie kun je dan heel hard terug op aarde vallen, in het besef dat je zelf een onbetrouwbaar mens geworden bent, minstens zo egocentrisch als wat je in stilte je partner hebt verweten. Dat is een zo onwelkom zelfbeeld, dat je vervolgens alles in het werk moet gaan stellen om nog de schijn van zelfrespect overeind te houden. Een tandje bijzetten in liegen en bedriegen dus, en nog wat meer schuld op je bedrogen partner laden.
Ondertussen ben je er dan achter gekomen dat je schaduwpartner ook niet die geest uit de fles is, die alleen bestaat om jouw wensen te vervullen. En dan blijk je van decreten in de drup beland te zijn.
Mamame en Annacara, ik bedoel hem niet kwijt te schelden van verantwoordelijkheid, integendeel. Maar een man die vreemdgaat, verbreekt de band met zijn vrouw, hij doekt het huwelijk op, terwijl hij -als hij nog wel van je houdt- juist zo verlangde naar een intiemere verbinding. En in plaats van beter, maakt hij het erger en misschien zelfs onomkeerbaar voorgoed kapot. Die eenzaamheid bedoel ik.
Maar daarmee wil ik allerminst de jouwe uitvlakken. Je zult zelf misschien ook wel hebben ervaren dat het besef, dat hij jullie huwelijk op het spel heeft gezet en geheel eenzijdig, zonder enig overleg, vast verbroken heeft at jij koesterde en probeerde te versterken, je een pijn kan doen die je fysiek ervaart. Ik voelde lange tijd in elk geval mijn hart letterlijk pijn doen.
En die stress die je ervaart dan, zoals bv. Muppet die het juist ontdekt heeft: je moet een besluit maken wat verre gevolgen heeft voor de rest van niet alleen jouw leven,maar ook dat van je man en kinderen, verdere familie wellicht. Die verantwoordelijkheid drukte mij best zwaar op m'n nek. En daar heb je dus tijd voor nodig. Veel tijd. Want in zo'n wirwar van een blijkbaar ongedeelde periode van jullie relatie en het verwerken van eigenschappen en gedrag waarvan je niet eens durfde te vermoeden dat het sluimerend op de loer lag, dat neemt heel wat energie van je op. En intussen gaat je gezinsleven wel door, haperend, en je werk, en je sociale contacten.
Daar de tijd voor nemen en van je man verlangen dat hij je daar de ruimte voor geeft, vind ik dus niet meer dan billijk. In geval van Muppet bv., maar helaas ook bij Anna en Mamame: hij heeft jou zo'n lange tijd een andere werkelijkheid voorgespiegeld, een heel stuk huwelijk 'afgepakt',voor zichzelf opgeëist; vanzelfsprekend kun je als bedrogen partner die tijd ook nemen. Ja, dat brengt onzekerheid mee voor de vreemdganger. Maar hé, dat is nu eenmaal de consequentie van zo'n bedrog.
Ontzettend goed verwoord, Puinhoop!!!
Wat je zegt, heeft mijn man ook zo ervaren. Vreemdgaan bracht hem helemaal niet datgene, waar hij zo naar verlangde. Wat hij met die andere vrouw had, was wat hij het liefste met mij zou willen hebben. Alles wat hij met haar ondernam, had hij vele malen liever met mij in haar plaats gedaan. Die leuke uitstapjes en zo zijn dan ook vrij snel na het begin van de affaire gestopt, want mijn man wilde dat niet met haar doen. Zij was inderdaad niet 'de geest uit de fles', daar om al zijn wensen te vervullen, maar toen was hij inmiddels van de regen in de drup beland, ja.
Hij heeft zich ook heel eenzaam gevoeld. Omdat hij er met niemand over kon, maar ook niet dúrfde te praten. Hij was in die periode zelfs een keer door een keer wat bloedverlies te hebben gehad na masturberen, bij de dokter langs geweest, voor een SOA-test (uitslag was negatief). Arts (was een vrouw) heeft hem toen wel gewezen op de mogelijkheden om met iemand te kunnen praten over zijn eventuele problemen, maar mijn man schaamde zich op dat moment zo enorm voor zichzelf, dat hij daar toen helaas niks mee gedaan heeft...
"Maar een man die vreemdgaat, verbreekt de band met zijn vrouw, hij doekt het huwelijk op, terwijl hij -als hij nog wel van je houdt- juist zo verlangde naar een intiemere verbinding. En in plaats van beter, maakt hij het erger en misschien zelfs onomkeerbaar voorgoed kapot."
Die gedachte maakte dat hij niet goed wist te bedenken, hoe hij onze relatieproblemen nou het beste opgelost kon krijgen. Hoe hij dat moest aanpakken, daar kwam hij maar niet uit. Daar had hij dus achteraf gezien beter wel die aangeboden hulp voor kunnen aannemen, maar ja, die schaamte hè, dat onwelkome zelfbeeld wat voor de dag was gekomen...
Maar ook ik heb mezelf een tijd heel eenzaam gevoeld in onze relatie. Ik kreeg op een gegeven moment, enige tijd nog voor het uitkomen van de affaire, het gevoel, dat ik eigenlijk nog maar in mijn eentje aan het vechten was voor onze relatie. Ik merkte steeds vaker dat er iets niet klopte, kreeg er een onbestemd gevoel bij, voelde dat onze verbinding steeds minder werd, dat we elkaar steeds minder goed begrepen, veel minder aanvoelen, alles werd maar minder en minder. En dat gaf mij een heel eenzaam gevoel. Heel akelig om aan terug te denken, aan hoe het in die tijd tussen ons ging.
En ja, tijd dat heb je als bedrogene echt nodig. Alleen al om voor jezelf een goed besluit te nemen. Een besluit wat zeker bepaalde gevolgen voor de rest van je leven en het leven van veel dierbaren om je heen kan hebben. En ondertussen moet het 'gewone' dagelijkse leven ook nog doorgaan zoals altijd. En zal de vreemdganger gedurende de tijd die je nodig hebt, met de onzekerheid moeten dealen over de uitkomst, over welk besluit je zult nemen. Maar wederom inderdaad is dat nu eenmaal de consequentie van het gepleegde bedrog.
Puinhoop, wat een mooie post. Helemaal eens!!! Precies wat bij mij en met mij gebeurde. En hem.
Ik herken ook het gevoel van eenzaamheid uit jouw post BellaDonna. God wat voelde ik mij op aantal momenten alleen.
1. Achteraf bij de start met haar. Ik heb het gevoeld. Ik vertelde hem dat jaar letterlijk dat ik mij eenzaam begon te voelen. En dat ik maar wat nieuwe vriendinnen wilde gaan zoeken. Omdat hij zo veel vrienden had en zo leuk vaak weg kon/ging (ach ja). Jee wat een schok toen ik achteraf ontdekte dat mijn intuïtie blijkbaar toen al oppikte dat hij uitcheckte van monogaam zijn.
2. Toen hij op ramkoers ging vlak voor het uitkomen. Soms drie keer per week weg. Overdag slapen. Niks bijdragen in huis. Veel ruzie zoeken. Ik denk dat hij betrapt wilde worden. Zo niet verder kon. Zo iets.
3. En zeker na het uitkomen. Wat voelde ik mij alleen met mijn enorme pijn, verdriet en boosheid. En zo veel vragen en zorgen. Kinderen boos op hem. Hem niet willen. Wel willen. Alle meningen van anderen. Puur gevoel van eenzaamheid. Niemand voelt wat jij voelt. Niemand heeft de perfecte oplossing.
Ik kreeg en krijg die tijd van mijn partner. Maar het wordt nooit meer zoals het was. Dat wil mijn man zo graag. Ik ook maar dat is bij mij weg. Ik ben voorgoed veranderd. Ik heb maar 1 leven. En hierin kiezen welk pad ik bewandel is spannend maar vooral ook eenzaam. Dat vind ik soms best lastig.
Nee, het wordt nooit meer zoals het was. Dat volle vertrouwen, die 'puurheid' van de eenheid die er eerst was, dat is niet meer zo, dat wordt ook nooit meer zo. Het heeft mijn kijk, mijn vertrouwen op mijn medemensen voorgoed veranderd. Maakt mij minder onbevangen, meer behoudender. Maar ik kies wel heel bewust voor het pad wat ik nu bewandel. Weet wel dat ik niets meer aan het 'toeval' overlaat. Mijn voelsprieten zijn gegroeid en gevoeliger geworden om moedwillige leugens en bedrog eerder en nog meer haarfijn aan te voelen. Daar valt bij mij niet meer mee te sollen.
miss1984 schreef op 28-07-2021 om 10:15:
Muppet,
Dankjewel voor je uitleg bovenstaande. Want ik kon het even niet meer volgen. Dus als ik het goed begrijp heb je vorig jaar of in het voorjaar ontdekt dat hij je bedrog en dat is ondanks dat hij heeft gezegd ik ben gestopt doorgegaan met vreemdgaan en daar ben je nu sinds kort achter gekomen?
Om misschien wat helderheid te krijgen in je hoofd kun je hier misschien wat mee. Mijn man vertelde dat het met deurtjes werkt.
Je gaat vreemd, je zoekt de spanning, de kick, de aandacht, whatever. En als je daar van terug komt doe je het deurtje weer dicht. Dan ben je thuis bij je warme nest. Je splits je een soort van op.
Uiteindelijk ben ik er wel achter dat het verleden en opvoeding zeker een rol spelen in het doen wat ze doen.
De één kan dit gewoon, de ander heeft een hoog empatisch vermogen ( daar ben ik er 1 van ) en zal deze stap niet gauw zetten.
Ik kwam 4 maanden later na de eerste uitkomst achter meer truzen.
Toen wilde ik direct dat hij weg ging. Maar ik kreeg hem het huis niet uit. Toen heeft hij therapie ingeschakeld.
Hij gaf in de sessies bij de relatie therapie, waar ik heel snel klaar was aan dat hij dit vooral in verdrietige periodes deed.
Hij deelde dit nooit met mij.
Of het waar is weet ik niet, wat ik nu wel weet voor mij zelf is dat ik per direct weg ga als hij nog 1 keer vreemdgaat.
Het is dus heel belangrijk dat je door de tijd heen jou grenzen gaat bewaken. Want blijkbaar stapt man, misschien meerdere mensen(?) direct over jou heen.
Ik zou daarmee aan de slag gaan.
Dat heb ik gedaan.
Er werd ontzettend veel misbruik van mij gemaakt, moest er geklust worden, hup miss stond paraat. Had iemand mij beroepsmatig nodig, hup dan kwam miss wel eventjes.
Daar ben ik volledig mee gestopt. En heb wel te verstaan één echte vriendin over gehouden van de oude " vrienden ".
Ik heb andere contacten gezocht, opgedaan in de afgelopen jaren.
In mijn optiek is dat nog belangrijker dan, tja zoals je zegt dadelijk gaat hij over een maand alsnog weg?
Ja dus?
Neem de regie terug. Wat wil jij nu echt?
Realiseer je dat hij dit in zich heeft.
Bij mij zijn echt mijn oogkleppen af gegaan. Omdat ik mezelf jaren voor de gek hield. Dat zou hij toch nooit doen, tot het dus wel uitkwam.
Op mijn telefoon heb ik als achtergrond de tekst, Never put the key to your happiness in somebody elders pocket!
En dat helpt echt. Ga kijken naar handvaten war jou gaat helpen en niet hem.
Ik ben ook nog eens steeds op het lerende pad hoor. En volgens mij ben je nóóit uitgeleerd.
Sterkte, pak optijd je rust.
Klopt niet helemaal…. Zal het proberen te verduidelijken zonder dat het een heel lang verhaal wordt..
In juli 2020 kwam ik erachter dat hij iig telefonisch contact had met een buurvrouw. Het zou net begonnen zijn en elkaar nog niet echt getroffen , behalve met hond wandelen. Haar ook gesproken en vertelde ook zo iets. Voor mijn gevoel klopte dat verhaal niet.
Hij is toen een maand bij schoonouders geweest. Veel gepraat , iig geprobeerd. Ook afstand genomen, later weer wat meer met elkaar gedaan. Al die tijd waren ze vaak tegelijk in line, ook meerdere keren benoemd. Maar was echt niet zo. Op 9 aug is hij terug gekomen nadat we hadden besloten er samen voor te gaan. Afgesproken meer met elkaar te communiceren, en te toetsen bij elkaar. De eerste 2 weken ging dit goed, vakantie en buurvrouw ws ook) daarna merkte ik weer verschil. Veel gevraagd aan hem, maar ontkennen en ik was jaloers etc.
mijn gevoel werd sterker en zijn gedrag ook anders, alsof hij afgehaakt was.
mop 17 september was ik op weg naar een vriendin en toen ik vlak bij haar huis was , zie ik zijn werkauto de carpool op rijden en naast een auto stoppen. En hij reed weer verder naar een bos verder op. Ik ben even gestopt om na te denken wat te doen…. Maar besloten er heen te rijden. Ben dat bos ingelopen en zag ze ( moest even zoeken) samen op een kleedje zitten , gelukkig aangekleed! Heb ze geconfronteerd en gelijk benoemd dat het nu tijd is om haar man ook in te vliegen. Had ik eerder niet gedaan.
ben toen weggegaan en haar man gebeld.
In eerste instantie gaven ze aan dat ze daar zaten om te praten, yeah right. Het was net aan de gang….
Haar man is ook gaan zoeken en uiteindelijk zijn we uitgekomen op1,5 jaar!! Elke week gemiddeld 2/3 keer afspreken op een kleedje. Elke avond als ik met hond liep bellen/ appen/ sms. In weekenden liepen ze in ochtenden samen. Overdag ook bellen/sms en app. ook toen hij dus terug was gekomen, is het nooit minder geweest of gestopt….
Hier kwamen wij achter door telefoonrekeningen etc die haar man kon checken. Steeds stelde ze het verhaal bij en kwamen er later nieuwe dingen bij. Dit is een nare periode geweest. Elke keer weer nieuwe dingen.
Ik heb hem weer weggestuurd.. zijn wel met iemand gaan praten. Op een gegeven moment heb ik aangegeven dat ik denk dat dit niet alles is en dat alles nu op tafel moest komen, willen we samen verder kunnen. Er was niets meer! Spijt etc.
Wel ging ik verder zoeken, onderbuikgevoel. Ik kwam achter een patroon en hij kon niet meer ontkennen…. Toen biechtte hij op dat hij van begin 2015-begin 2017 iets met een andere buurvrouw heeft gehad. Die dame die is gaan scheiden. Ging op dezelfde manier. Bij deze dame weet ik nog dat ik heb aangegeven in begin tijd dat er iets niet klopte… maar ik was jaloers etc. Is toen zeker gewoon nog 1,5 jaar doorgaan.
En nu dus de Engelse dame, waar ik weer bewijs van heb gevonden en hij het toen pas opbiechtte. Dit heeft gespeeld van 2017-2019. 2017 veelvuldig ‘live’ contact. Daarna nog meer dan 1,5 jaar telefonisch contact en elkaar niet gezien ivm afstand.
Hij zegt nu dat dit alles is…. Maar ik geloof het niet. Elke keer stel ik gerichte vragen omdat ik onderbuikgevoel heb of bepaald gedrag zie. Dan hebben we gedoe maar hij blijft ontkennen. Pas als ik bewijs heb zodat ontkennen eigenlijk niet meer kan. Komt hij later toch met een summier verhaal.
ik ben de afgelopen week aardig doorgekomen. Maar merk dat ik aan het spitten ben over wat nog meer allemaal. Heeft het zin…. Nee. Maar toch doe ik het.
contact met hem is minimaal….. ik heb tijd en ruimte nodig om alles voor mezelf op een rijtje te krijgen. En die tijd en ruimte pak ik nu.
Muppet, ik word verdrietig om dit (weer) te lezen. Steeds weer zelf dingen ontdekken. Dat blijven liegen. Drie langere affaires. Wat ik mij afvraag: wat geeft jouw man als reden voor meermaals met vrouwen afspreken? Vreemdgaan?
En hoe kijkt hij naar jullie relatie? Naar jou?
