Verder na ontrouw deel 7
Daar issie dan, deel 7 alweer! Dit onderwerp loopt intussen al jaren. Weet iemand ook hoe je de andere draadjes terug kunt zien? Ik kan dat tegenwoordig niet meer vinden.
Talloze dames en een heel enkele heer stellen hier hun lief en leed op schrift, nadat ze bedrogen zijn. En dan volgt altijd de hele moeilijke vraag: kan ik dit vergeven, of niet? Blijf ik bij hem, of niet?
Ervaringen laten zien dat het jaren en jaren kan duren voordat deze wond hersteld is en je je man/vrouw weer vertrouwt. Soms komt dat vertrouwen nooit meer volledig terug.
Persoonlijk vind ik dat de volmaakte relatie niet bestaat. Je mag van elkaar volledige trouw en toewijding verwachten. Maar een huwelijk is natuurlijk geen constante staat van geluk. Ontrouw zet de boel even heel erg op scherp: hoewel sommigen denken dat je niet vreemd gaat in een relatie die echt goed is, klinkt mij dat teveel als de stelling dat waar 1 vreemdgaat, 2 schuld hebben. En het lullige is dat de bedrogen partner vaak geen idee had dat de ander niet gelukkig was. Dat waren ze zelf namelijk wel. Ik persoonlijk hou minimaal een keer of wat per jaar een onderhoudsgesprekje om te peilen hoe tevreden mijn man is met de relatie. Maar als hij niet eerlijk is, in zijn communicatie, kan hij mij ook de schuld niet geven voor mijn vermeende tekortkomingen, vind ik.
Enfin, stof genoeg om eindeloos met elkaar over te tikken 
En natuurlijk zijn we er voor elkaar, om elkaar te steunen en troosten.
Tenslotte zou ik wel graag even willen zeker stellen dat we niet voor elkaar gaan beslissen of de ander beter scheiden kan, dan wel blijven moet. Dat is een persoonlijke beslissing en daar mag een ander niet over oordelen.
Ik vraag mij ook wel eens af wat die twee ( man en zijn moeder) met elkaar bespraken. Wat gezegd werd waardoor hij geen pot kon breken; welk machtspel achter mij rug gaande was. Die tijd is achter de rug; ik zal het nooit weten. Aan wie ik die vragen ook zou stellen, ik weet niet wie ik op die blauwe ogen echt geloven kan. Allemaal hand boven hoofd.
Dat heb ik te accepteren omdat ‘verder gaan’ dat nu eenmaal van mij vraagt. We kunnen de klok nu eenmaal niet terug draaien.
Nu ben ik wel gelovig. Dat is mijn grote troost want ook al was ik zelf niet aanwezig bij die besprekingen, voor mijn gevoel was God getuige van een zwakke vertoning; hij mag erover oordelen zodat het niet aan mij is. Dat biedt mij rust als ik aan de toekomst denk; andermans tekortkomingen zijn niet de mijne; ik wil mijzelf ‘s avonds recht in de ogen kunnen kijken. Misschien klinkt dit weer te zweverig, maar de jaren van eenzaamheid versterkte die persoonlijke band waar geloof voor staat.
Anna Cara, ik haalde me ook allerlei beelden in mijn hoofd over de seks tussen man en zijn minnares. In eerste instantie walgde ik van het idee van hun samen, maar in feite maakte het mij eigenlijk ook enorm onzeker. Over de seks zoals die wij hadden, of die dan niet goed genoeg was maar vooral ook over mezelf. Zij móest haast wel beter in bed zijn dan ik, geiler, bereidwilliger, vond man haar opwindende omdat ze meer en beter duidelijk maakte wat en hoe ze het wilde in bed, was ze veel hartstochtelijker en dus overtuigde mezelf er zodoende helemaal van dat de seks met haar ook wel haast wel heter, 'ruiger' en lekkerder móest zijn. Zowiezo omdat hij er immers ruim drie jaar lang voor met haar afsprak, maar ook omdat ik het zo in mijn hoofd voorstelde en mede door een aantal dingen die ik in zijn telefoon had gevonden, dacht ik dat het er bij hun heel gevarieerd aan toe ging, dat er volop geëxperimenteerd werd; in hotelkamers (volgens mijn beeldvorming dan uiteraard in alle hoeken van die kamers), in de auto, in het bos/in de buitenlucht op een dekentje (daarom lag er dus steeds een dekentje in de auto van mijn man 😵)...
Ons leek het beter voor mij om niet alles van hoe de seks tussen hun eraan toe ging, tot in detail te bespreken. Man heeft dat nooit willen doen ook, om mij het vastzetten van die beelden in mijn hoofd te besparen en omdat hij zich ervoor schaamt dat hij dit heeft gedaan. Ik moet er mijn man op zijn woord in geloven, dat het allemaal niet zo heftig, wild en opwindend was zoals ik het mezelf allemaal voorstelde. Doordat het spannend was, stiekem, hun gezamenlijke geheim, dat was wat het opwindend, geil, maakte.Vooral het er naar toe leven, zei man laatst nog. Als de daad eenmaal gedaan was, was dat gevoel ineens een heel eind ver te zoeken en wilde hij liefst zo snel mogelijk weg uit die geheime situatie, weg van haar. Dan wilde hij niet nog een hele tijd met haar doorbrengen om te knuffelen en na te genieten.
Wat ik er van te weten ben gekomen, de dingen die hij er over heeft willen vertellen, was op den duur genoeg om over mezelf in ieder geval niet meer te hoeven twijfelen. Daarom heb ik die details nu ook niet meer nodig, maak ik mezelf daar al lang niet meer druk over.
Flan, dit is voor het eerst dat ik iets van jouw geloofsbeleving herken Te weten dat voor God niets verborgen kan worden, geeft enorm veel troost. Eenzaam voelen heel veel bedrogen partners zich. Dat die intimiteit die er leek te zijn, achteraf niet echt was, of dat de vertrouwelijkheid alleen van jouw kant kwam, dat is zó'n ontgoocheling. Ik vertrouw mijn eigen waarneming niet meer. En mijn man heeft zich weer tot oester terug gevormd.
Ik voel de druk, de plicht, om het gesprek tussen ons open te breken. Ik ben doodongelukkig en weet zeker dat dit ook niet de kwaliteit van liefde is, die hij zou wensen tussen ons. Maar hij zal niet beginnen.
En ook ik wil mezelf recht kunnen aankijken en mezelf niet hoeven verwijten dat ik een bange haas ben, die ons huwelijk laat wegkwijnen, uit angst nog meer gekwetst en vernederd te worden. Maar ik vind de tijd niet om te bedenken hóe dat gesprek te beginnen, en hoe het keer op keer opnieuw te hervatten, want ik verwacht dat hij zich op de bekende manieren onder een confrontatie uit zal wringen.
Toch moet het. Hij treedt mijn grenzen met voeten, wat mij schaadt, maar waar hijzelf ook allesbehalve een beminnelijk mens van wordt. En hij verliest het respect van zijn kinderen.
Dus zowel uit liefde voor hem als voor mezelf moet ik die angst overwinnen. En dat gaat beter als ik erop vertrouw dat God ook wil dat ons huwelijk slaagt, en me zal opvangen als ik teleurgesteld wordt door mijn man. Zowel door ervaring als door zijn woorden in de Bijbel ontwikkel ik dat vertrouwen.
'Doorgrond mij, God, en ken mijn hart. Onderzoek mij en ken mijn angstige gedachten. Zie of er in mij een schadelijke weg is en leid mij op de weg die eeuwig is.' (Psalm 139:23,24)
Met al die enthousiast gedeelde linkjes naar blogs over boosheid en verras en vergeving voel ik me vrij ook wat te citeren 😁
@puinhoop, Ik weet niet of het God’s wil is dat het huwelijk slaagt; ik geloof wel dat het God’s wens is dat we niet bang door het leven gaan. Ik ken even geen tekst om op terug te vallen, maar wij zijn allemaal gelijk; een ander heeft geen meerwaarde om mijn gedachten te overrulen. Zodoende kan ik bij mijn gevoel en achter mijn mening staan.
Naast die bewustheid van een groei in een persoonlijke band waardoor je je niet meer zo eenzaam voelt, heb ik ook een mindfulness training gevolgd. Het leerde mij een maat te nemen met aannames doen of oordelen want die bezorgen eerder hoofdpijn dan opluchting/loslaten. Je schrijft over je eigen waarneming niet vertrouwen. Mindfulness draagt bij om niet te snel conclusies te trekken uit wat je waarneemt. Die onrust leg je bij God neer.
De combinatie geloof en mindfulness hebben mij veel gebracht.
Zelf merkte ik dat de gesprekken waarin ik voelde dat ik het gesprek niet alleen in ging ( geestelijke steun), beter verliepen omdat ik niet meer bang was voor verloop. Het maakte dat ik op rustige toon in gesprek bleef. Gesprekken verzanden zo niet in wedstrijden.
Volgens mij, ben alleen jij gelovig. Dat kan voor je man een drempel zijn om het geloof mee te nemen in gesprekken tot herstel van vertrouwen in elkaar. Mogelijk dat het inschakelen van een relatietherapeut die geloof buiten beschouwing laat, meer resultaat heeft dan een gesprek met iemand van je kerk.
Ach Puinhoop, wat naar dat je man zich maar niet open wil stellen om met jou in gesprek te gaan. Om die verbondenheid met elkaar weer te kunnen voelen, elkaar weer echt zien, echt weer horen, begrijpen, aanvoelen, er voor elkaar willen zijn, in volle overtuiging en zonder twijfel. Kan het me goed voorstellen hoor, dat je hierin steun aan je geloof hebt. Mooi citaat wat je aanhaalt.
Maar verder sluit ik mij aan bij wat Flanagan benoemt. Dat wellicht een relatietherapeut die het geloof buiten beschouwing laat, meer effect zou kunnen hebben om je man in beweging te krijgen, om zich beter te kunnen openen voor werken aan het herstel van jullie relatie. Maar als hij ook veel waarde aan het geloof hecht, dan ligt dat misschien weer heel anders voor jullie?
Waar je ook je kracht uit haalt, het is nooit fout om daar in te geloven. Maar Puinhoop: als je zo wordt behandeld als jij nu wordt behandeld door je man, wat heeft dat nog met respect etc te maken? Ja er staat dat je niet mag echtbreken. Maar hey, er staat ook u zult geen valse getuigenis spreken tegen uw naaste en niet begeren wat van uw naaste is. Daar zijn al onze partners al in gebreke gebleven. Ik geloof in de kracht van liefde, maar dan moet er wel liefde zijn. Mijn ouders zijn gescheiden toen het nog echt zeer ongebruikelijk was, maar het was een gevaarlijke en onmenselijke situatie geworden. Geloof heeft mijn moeder er doorheen geholpen, maar de kerk absoluut niet.
Even wat anders. Een tijdje geleden heb ik tegen mijn man gezegd dat ik het echt niet meer aankon. Het geroddel, het nakijken, Truus 2 die nog steeds iedere dag langs ons huis komt. We hebben besloten ons huis in de verkoop te zetten en ergens te gaan huren om te zien wat de toekomst ons zal brengen. Huren is toch iets anders kopen geworden. Maar het is fijn om de buurt te verlaten en ergens anders te onderzoeken hoe we samen weer echt gelukkig kunnen zijn. Maar met heel veel reserves van mijn kant: er is veel vastgelegd bij de notaris (deel van mijn overwaarde, man koopt het huis alleen, ik moet weg kunnen wanneer ik dat wil).
Mamame schreef op 04-08-2021 om 15:36:
[..]
... [Ook] hier kwam Truus 1 en 2 te belangstellend over naar mij terwijl ze met mijn man....
Dat heb ik inderdaad ook zo ervaren, in de korte tijd dat zij en ik met elkaar in contact stonden dmv berichtjes die we elkaar toen stuurden. Maar zij deed meer heel (zeg maar té) begrijpend ineens, vond het ook heel slecht van zichzelf dat ze niet eerst met haar man was gaan praten over hoe zij zich voelde in hun huwelijk, bla bla bla. En dat ze het zo knap vond hoe ik met de situatie om ging, dat ze dat zelf nooit zo zou kunnen bla bla bla, om dan later enorm in een slachtofferrol kruipen en nog een flinke sneer na geven ook, omdat ze niet meer goed wist wat ze nog moest zeggen. Waarop ik toen ik heel netjes heb aangegeven dat ik ging stoppen met het contact tussen ons. In eindeloze discussies en welles-nietes gedoe had ik helemaal geen zin in. Zei mijn man ook, hij herkende haar manier van doen maar al te goed daarin, dus die zei ook al, dat het beter was om het contact te verbreken. Hij had het al ooit eens tegen haar gezegd, schijnbaar, dat als zij ooit met mij te maken zou krijgen, dat ik mijn woordje klaar zou hebben, maar dan wel op een heel nette manier haar duidelijk zou maken hoe ik erover zou denken. Dat haar dan eens goed een spiegel voorgehouden zou worden en dat ze dat niet heel leuk zou vinden. Niet om mezelf nou zo op de borst te kloppen, want ik doe zoiets niet om gelijk te moeten krijgen. Maar het was gewoon niet anders dan dat zij ook fout bezig was geweest, wat dan ook de reden was dat haar ertoe heeft aangezet om bewust in een affaire te stappen met een man waarvan ze wist dat hij gebonden was.
@Mamame, veel geluk toegewenst na jullie besluit ergens anders te gaan wonen. Dat zal jullie goed doen.
@Mamame, ook van mij heel veel geluk toegewenst nu jullie besloten hebben om ergens anders te gaan wonen. Dat zal zeker goed doen. Alleen al dat je Truus 2 niet meer dagelijks voorbij ziet komen. Snap dat het van jouw kant uit met veel reserves is, verstandig om vanalles rechtmatig vastgelegd te hebben. Just in case...
Maar in ieder geval kun je nu een nieuwe start gaan maken, een nieuw begin van een ander hoofdstuk in je leven.
Flanagan schreef op 02-08-2021 om 22:33:
@Muppet81, mooie start van je man. Biedt basis voor reparatie.
Hij had die taak ook bij jou kunnen leggen; nu tenminste samen aan de slag.
Vraag hem open en eerlijk te zijn en te blijven. Niet alleen wat andere vrouwen betreft, ook in dagelijkse dingen.
Ik hoop ook inderdaad dat dit de start is om te repareren…. Maar ben aan de andere kant ook zo bang. Bang om weer ( of nog steeds) die pijn te voelen. Bang om hem te vertrouwen….
We praten nu af en toe erover. Ik probeer hem niet te overladen met al mijn vragen, emoties en onzekerheid. Dit omdat ik merk dat hij dan in zijn schulp kruipt. Hoe vind je samen die balans? Misschien is het nog te vroeg…..
Anna Cara schreef op 03-08-2021 om 04:44:
Mamame, fijn dat de blogs jullie wat brengen! En de huilpartij van je man klinkt niet als 'iets van reactie', maar juist veelbelovend. Hij wil wel praten maar weet niet hoe. Hij staat tenminste wel open voor een gesprek. De machteloosheid en niet weten hoe het op te lossen, herken ik ook bij mijn man. Had je zelf ook emoties toen dat gebeurde bij je man? En wat bedoel je met dat je erover na gaat denken?
Die machteloosheid hebben we denk ik nu allebei.
ik merk vooral dat ik heel graag door wil, door met praten, elkaar bevragen, dingen delen met elkaar, en proberen te gaan repareren. ook al ben ik op het moment bang en onzeker…..
Man praat soms wel , maar vindt het enorm lastig…. Ook omdat ik dan doorvraag. Hij wil dan al snel ergens overheen stappen…. Terwijl ik het oprecht wil proberen te begrijpen: waarom dan, wat voelde je, wat dacht je etc.
Als hij het dan beu is gaat hij op een rot manier reageren….. ik weet dat dan de grens is voor dat moment. Maar ook ik heb dan een behoefte en zou dan meer tot elkaar willen komen.
Soms heb ik het idee dat ik harder werk dan hem, meer begrip toon etc. Aan de andere kant merk ik ook hoeveel moeite het kost.
Ik moet echt nadenken hoe we dit dan gaan doen ook in de toekomst. Ik wil dit nooit meer mee maken…. Maar ook beter communiceren. En kan hij dit ook?
ik ging eerst op zoek naar de balans bij mijzelf; dat klinkt eigenlijk best gek. Maar overdenken wat voor mij belangrijk was ( en is), maakte dat ik een betere kijk kreeg op een gezond evenwicht. Ik zie het ook als een groeiproces met stapjes.
ik worsten ook met het volgende….
Man heeft aangegeven dat hij geen contact meer heeft met de Engelse en laatste dame.
uit zijn telefoon zijn ook alle gegevens verdwenen.
ik heb een tijdje terug gevraagd of hij hun gegevens nog had, volgens hem niet…. Wilde geen contact meer.
nu vindt ik gisteren in zijn werktas ( laatste werkdag en zou hem wassen voor hem, in een veiligheidsboekje, een papier met foto van een certificaat. Hierop staat in een hoekje hun nummers geschreven( van de Engelse en laatste dame) deze foto van certificaat is van okt/nov vorig jaar en zou er niets meer spelen. In oktober hebben we besloten om samen verder te gaan. Maar heeft blijkbaar wel hun gegevens genoteerd.
aan de ene kant denk ik: dat heeft hij toen gedaan en misschien weet hij het niet meer. Aan de andere kant denk ik waarom? Waarom zou je dat doen als je er niets meer mee wilt?
ik loop hier nu sinds gisteren mee in mijn maag…. Ga ik hem ermee confronteren? Of wacht ik af…. Maar waar wacht ik dan op?
dit soort dingen vindt ik enorm lastig. En baal dan ook dat ik dit weer vindt en denk dan…. Zie je wel.
Als in het verleden man nukkig deed, ging ik dat wel eens afvangen door te pleased. Nu negeer ik dergelijk gedrag; minder snel de sfeer gezellig houden. Hij mag eerst in sop garen en daarna in actie komen want ik kan ook nukkig wezen; van de beste geleerd. En idd, meestal vraagt hij dan of ik ook een kopje thee wil.😌
Flanagan schreef op 06-08-2021 om 17:36:
ik ging eerst op zoek naar de balans bij mijzelf; dat klinkt eigenlijk best gek. Maar overdenken wat voor mij belangrijk was ( en is), maakte dat ik een betere kijk kreeg op een gezond evenwicht. Ik zie het ook als een groeiproces met stapjes.
Dat wil ik ook gaan doen. 16 aug ook gesprek met een therapeut. Denk echt ook dat dit nodig is …. Herken me zelf soms niet meer.
Hoe heb jij dit aangepakt? Eerst zelf en toen gezamenlijk? Of ging dit tegelijk?
Kleine stapjes is denk ik hier ook de manier. Maar merk dat man al snel denkt dat we er zijn…. Hij ziet de stapjes niet echt of vindt het lastig… en zou het liefst nu al bij de eindstreep zijn
