Verder na ontrouw deel 7
Daar issie dan, deel 7 alweer! Dit onderwerp loopt intussen al jaren. Weet iemand ook hoe je de andere draadjes terug kunt zien? Ik kan dat tegenwoordig niet meer vinden.
Talloze dames en een heel enkele heer stellen hier hun lief en leed op schrift, nadat ze bedrogen zijn. En dan volgt altijd de hele moeilijke vraag: kan ik dit vergeven, of niet? Blijf ik bij hem, of niet?
Ervaringen laten zien dat het jaren en jaren kan duren voordat deze wond hersteld is en je je man/vrouw weer vertrouwt. Soms komt dat vertrouwen nooit meer volledig terug.
Persoonlijk vind ik dat de volmaakte relatie niet bestaat. Je mag van elkaar volledige trouw en toewijding verwachten. Maar een huwelijk is natuurlijk geen constante staat van geluk. Ontrouw zet de boel even heel erg op scherp: hoewel sommigen denken dat je niet vreemd gaat in een relatie die echt goed is, klinkt mij dat teveel als de stelling dat waar 1 vreemdgaat, 2 schuld hebben. En het lullige is dat de bedrogen partner vaak geen idee had dat de ander niet gelukkig was. Dat waren ze zelf namelijk wel. Ik persoonlijk hou minimaal een keer of wat per jaar een onderhoudsgesprekje om te peilen hoe tevreden mijn man is met de relatie. Maar als hij niet eerlijk is, in zijn communicatie, kan hij mij ook de schuld niet geven voor mijn vermeende tekortkomingen, vind ik.
Enfin, stof genoeg om eindeloos met elkaar over te tikken 
En natuurlijk zijn we er voor elkaar, om elkaar te steunen en troosten.
Tenslotte zou ik wel graag even willen zeker stellen dat we niet voor elkaar gaan beslissen of de ander beter scheiden kan, dan wel blijven moet. Dat is een persoonlijke beslissing en daar mag een ander niet over oordelen.
Flanagan schreef op 06-08-2021 om 17:42:
Als in het verleden man nukkig deed, ging ik dat wel eens afvangen door te pleased. Nu negeer ik dergelijk gedrag; minder snel de sfeer gezellig houden. Hij mag eerst in sop garen en daarna in actie komen want ik kan ook nukkig wezen; van de beste geleerd. En idd, meestal vraagt hij dan of ik ook een kopje thee wil.😌
Ohhh goede tip! Ik herken dat pleasen….en baal dan ook later dat ik dit deed. Want voelt dan alsof ik de stap weer zet. Ga dit komende tijd eens proberen. Dank!
Pleur die foto weg, aub.
Hier haalde ik een bezem door het huis. Alles wat mij aan haar deed herinneren, hoefde ik niet te zien.
Ja, er zijn heus wel eens momenten waarop je wel de eerste stap zet. Maar dat doe je om een reden; iets willen bijdragen aan herstel.
Muppet, ik vind het lastig te schrijven, maar meteen vertrouwen op zijn woord, is misschien niet handig. Het staat daar niet toevallig. Echt niet in deze digi tijd.Â
Ik zou het laten zitten. Hij gaat er toch mee weg komen. Die gegevens zou ik bewaren. En binnenkort eens checken in je man zijn telefoons 😀. Mijn man had nl ook 'alles' verwijderd. Maar met dat nr heb ik in de tel van mijn man toen het nr ingevoerd en kwam Truus onder andere naam omhoog. Maar als hij echt wil is contact altijd mogelijk. Via Social media of wat dan ook. Je man moet het zelf willen. Zelf echt kiezen voor nul contact.Â
Muppet81 schreef op 06-08-2021 om 17:40:
nu vindt ik gisteren in zijn werktas ( laatste werkdag en zou hem wassen voor hem, in een veiligheidsboekje, een papier met foto van een certificaat. Hierop staat in een hoekje hun nummers geschreven( van de Engelse en laatste dame) deze foto van certificaat is van okt/nov vorig jaar en zou er niets meer spelen. In oktober hebben we besloten om samen verder te gaan. Maar heeft blijkbaar wel hun gegevens genoteerd.
aan de ene kant denk ik: dat heeft hij toen gedaan en misschien weet hij het niet meer. Aan de andere kant denk ik waarom? Waarom zou je dat doen als je er niets meer mee wilt?
ik loop hier nu sinds gisteren mee in mijn maag…. Ga ik hem ermee confronteren? Of wacht ik af…. Maar waar wacht ik dan op?
Natuurlijk gewoon vragen, nu loop je er mee rond de hele tijd en in onzekerheid. Dat is geen basis voor vertrouwen.Â
Lexus schreef op 06-08-2021 om 18:15:
[..]
Natuurlijk gewoon vragen, nu loop je er mee rond de hele tijd en in onzekerheid. Dat is geen basis voor vertrouwen.
Je hebt gelijk.Â
Anna Cara schreef op 06-08-2021 om 18:04:
Muppet, ik vind het lastig te schrijven, maar meteen vertrouwen op zijn woord, is misschien niet handig. Het staat daar niet toevallig. Echt niet in deze digi tijd.
Ik zou het laten zitten. Hij gaat er toch mee weg komen. Die gegevens zou ik bewaren. En binnenkort eens checken in je man zijn telefoons 😀. Mijn man had nl ook 'alles' verwijderd. Maar met dat nr heb ik in de tel van mijn man toen het nr ingevoerd en kwam Truus onder andere naam omhoog. Maar als hij echt wil is contact altijd mogelijk. Via Social media of wat dan ook. Je man moet het zelf willen. Zelf echt kiezen voor nul contact.
Ik begrijp wat je schrijft hoor…. En dat lastige is wat ik ook ervaar. Ik geloof hem nu gewoon vaak niet. De afgelopen 5 jaar was zo’n grote leugen….  Achteraf dan. Ik heb het namelijk niet gemerkt.
En bij veel dingen denk ik dat zeg je nu wel…. Maar wat is het verschil met hiervoor. Soms zeg ik dit ook hardop tegen hem… dat vindt hij naar om te horen. Maar is wel wat er nu is.
Heb ge nummers iig veiliggesteld😉 weet nog niet hoe ik het precies ga aanpakken.
Lexus schreef op 06-08-2021 om 18:15:
[..]
Natuurlijk gewoon vragen, nu loop je er mee rond de hele tijd en in onzekerheid. Dat is geen basis voor vertrouwen.
Eens, dit was ook mijn eerste gedachten. Alleen popt er Danneels in mijn hoofd op: wie zegt dat het de waarheid is……
Maar als ik hem er niet naar vraag, blijft het voor mij een dingetje. En hoe kunnen we verder als ik dit niet eens kan vragen of benoemen.Â
Ik slaap er vannacht nog een keer over maar denk dat ik het morgen ga vragen.
Flanagan schreef op 06-08-2021 om 17:46:
Pleur die foto weg, aub.
Hier haalde ik een bezem door het huis. Alles wat mij aan haar deed herinneren, hoefde ik niet te zien.
Dat was mijn eerste gedachte ook. Alleen wil ik eigenlijk weten wat de reden is waarom hij die nummers toch nog ergens noteert heeft. En dat ik dit nu dus ook weet.
Wat hij gaat zeggen…. Ben me ervan bewust dat ik er niet 100% vanuit kan gaan dat hij de waarheid spreekt. Alleen wil ik niet meer verstoppen of weglopen… ik wil proberen het huwelijk te repareren.
Dus ik neig voor nu hem morgen erna vragen en vragen of hij het weggooit. Wel hem ik de nummers elders genoteerd…. Je weet nooit😅
Dank je wel voor jullie medeleven. Het doet me goed dat jullie meedenken. Ik voel me doodongelukkig en eenzaam.
We hebben een jaar relatietherapie gehad, van een goede therapeut. Nee joh, van mijn geloof wil mijn man niets weten, laat staan dat hij met iemand zou willen praten met dezelfde geloofsovertuiging. Onze therapeut had gelukkig een goed zicht op onze communicatieproblemen. Maar ook bij haar was hij voornamelijk aan het woord. Hij neemt veel ruimte in, vraagt veel aandacht, beschouwt zijn visie op en manier van leven als de enige juiste in het leven. Hij is de maat van alle dingen.Â
Die teleurstelling, dat hij heel veel interesse van mijn kant voor hem persoonlijk verwacht, maar het maar vervelend vind om dat ook terug te geven -want ik ben maar een vermoeiend mens, denk, voel, wil en vind altijd alles verkeerd, want niet zoals hij dat juist vindt- die teleurstelling dreigt me vaak te verbitteren. Enerzijds probeer ik me erbij neer te leggen dat ik blijkbaar niet méér voor hem beteken dan een figurant in zijn leven, en kan ik me optrekken aan de gedachte dat dit leven onder deze armoedige omstandigheden tijdelijk is en niet voor altijd zo zal blijven; anderzijds voel ik me er verantwoordelijk voor dat ik hem faciliteer in zijn zelfzucht, door nooit te laten zien hoe hij me tot op mijn botten kwetst met zijn vernederend gedrag, zijn minachting, zijn desinteresse, zijn zelfverheffing en zijn botte, tactloze gepraat.
Dan vind ik weer dat ik hem een spiegel moet voorhouden, omdat hij blijkbaar de noodzaak tot persoonlijke verandering niet inziet als het zijn eigen comfortabele leven niet in gevaar brengt. En voel ik me laakbaar tegenover God.Â
Natuurlijk is het zo dat hij door zijn overspel, zoals een van jullie al schreef, ons huwelijk eigenhandig verbrak. Jezus zei immers, toen hij citeerde uit Genesis, dat een man zijn vader en zijn moeder zou verlaten en zich zou hechten aan zijn vrouw, en ze zouden niet langer twee, naar één vlees zijn. Wat God dus had verbonden, mocht geen mens ooit scheiden. (Mattheüs 19:5,6). Het huwelijk is dus een levenslange verbintenis. 1 Korinthiërs 7:39 zegt ook dat een vrouw gebonden is zolang haar man leeft. Dat geldt evenzeer voor de man.Â
Maar het wordt wel een stuk aangenamer als de partners elkaar behandelen zoals Efeziërs adviseert: dat de man zijn vrouw liefheeft als zijn eigen lichaam (5:28). Haar evenveel waarde toekent als zichzelf, dus. Dan maakt hij het voor zijn vrouw makkelijker om respect en achting voor hem te hebben.Â
Overspel is een eenzijdige beslissing om het huwelijk te verbreken, een egoïstisch verlangen vervullend. Een gebrek aan toewijding. Het is niet zomaar één van de vele dingen waarin je partner tekort schiet, behoort niet thuis in de eindeloze rij kwetsuren en laakbaar heden waar je nee te maken krijgt in een huwelijk, zelfs een goed, het is niet iets wat je kunt beschouwen als een zonde tegen jou, die je voorbij ziet, met de mantel der liefde bedekt, die je vergeeft omdat je zelf ook zoveel fouten maakt en bedoeld of onbedoeld kwetst. Het is het verbreken van de verbintenis zèlf.Â
Daarom is dat de enige Bijbelse grond waarop je een huwelijk mag ontbinden, als bedrogen partner, en een ander kunt trouwen. Omdat er eigenlijk uit blijkt dat de bedriegende partner jullie huwelijk al opgegeven heeft. Omdat God weet hoezeer dat ingrijpt in je relatie, in je vertrouwen, in je zelfbeeld.
Ik besloot destijds met hem door te gaan. En achteraf heb ik daar wel eens spijt van. De bereidheid om de intimiteit en vertrouwelijkheid te krijgen die je zou moeten hebben in een huwelijk, het opofferen van persoonlijke genoegens om tijd vrij te maken voor elkaar, die zie ik niet bij hem. Het moet allemaal vanzelf gaan, zonder al teveel moeite, het moet leuk en amusant zijn, en als dat niet vanzelf gaat, dan 'is het beter om elkaar niet meer te kwellen' of 'passen we blijkbaar niet bij elkaar'.Â
Die filosofie die grenst aan lotsbestemming en fatalisme irriteert me. Ik geloof niet in de prinses op het witte paard die elk verlangen van je hand vervult, terwijl je achterover leunt. En als ik die inspanning van zijn kant niet waard ben in zijn ogen, wat voor inhoud heeft het begrip liefde voor hem dan?
Enfin, deze overwegingen kwellen me.
Muppet,Â
Ook ik vond dingen wat niet overeenkwam met wat mijn man had verteld of afgesproken met mij. Waaronder dat hij zei geen contact meer willen met Truus. Ik zat er dan ook mee en vertelde het, vroeg ernaar. Soms meteen soms later. En je weet inderdaad niet of je man liegt of niet. Vaak werd mijn man bozig. Zo van: Heb je weer zitten zoeken zei hij dan. Op nare toon alsof ik fout bezig was. Herkenbaar? Ook mijn man had haar nr dus nog. Leg mij dat eens uit vroeg ik. En in jouw geval wil je het toch echt weten?Â
Ik las ergens dat na zo lang liegen het lastig is gewoon waarheid te zeggen.Â
Nu mijn tip, want ik ben het anders gaan aanpakken:
1. Ik vroeg om gesprek en wel wanneer het hem uitkwam. Dan weet hij dat er serieus gesproken gaat worden en overvalt het hem niet. We maakten op korte termijn dag/tijd afspraak bijv na werktijd en ik begon om te zeggen: ik ben niet boos maar dingen zitten mij dwars. Durf je eerlijk te antwoorden? En stelde dan vooral open vragen. Na het eerste antwoord vroeg ik door. Dat is ook nieuw. Niet bij eerste antwoord meteen geloven of zeggen okay. Niet je schuldig voelen. Vaak volgde eerst wegwuif reactie. Was schaamte bleek dan later. Of als hij boos of nukkig werd benoemde ik dat: hoe komt het dat je zo reageert?
2. Ik vertelde wat het met mij deed met wat ik gevonden had. Na zijn antwoorden deed ik dat. Soms had mijn man geen idee wat dingen met mij deden.Â
Ik vroeg ook: wat vind je er eigenlijk echt van om geen contact meer te hebben? Wil je misschien toch wel contact? Waarover dan? Wanneer? Wat mis je aan haar? Ook mijn man zei overigens in begin stellig geen contact meer te willen. Maar ook de dame in kwestie kan contact zoeken en hoe reageert je man dan? Zeggen en doen blijkt vaak anders helaas.
Puinhoop,Â
Wat in mij opkomt: Vraag je je man wel eens ernaar? Ik lees allerlei aannames lijkt wel. Je bent figurant, geen interesse in jou. Kan allemaal waar zijn maar vaak zit het in iemands hoofd. Hèb je er wel in alle rust naar gevraagd? Zo niet: Vraag er eens naar met open vragen. zo van Je geeft mij het idee dat ik figurant ben in je leven. Hoe zie je mij? Wat beteken ik voor jou? Hoe zie je mij? Hoe zie je onze relatie?
Ook hij wilde met jou verder. Waarom?
Oh ja Muppet: die foto met gegevens zou ik echt niet geven. No way. Weg ermee, straks zet ie t nummer weer ergens neer 🥴. Ik zou foto nemen ervan, met hem in gesprek gaan, en deleten waar hij bij zit als hij zegt: wil nul contact.Â
Alles wat ik vond delete ik. Ook de prullenbak niet vergeten. Weg ermee, poets poets poets. Ruimde lekker op.Â
Puinhoop, ik lees vooral hoe je jezelf naar beneden haalt. "Die teleurstelling, dat hij heel veel interesse van mijn kant voor hem persoonlijk verwacht, maar het maar vervelend vind om dat ook terug te geven -want ik ben maar een vermoeiend mens, denk, voel, wil en vind altijd alles verkeerd, want niet zoals hij dat juist vindt- die teleurstelling dreigt me vaak te verbitteren". Stop daarmee. NU . Zeg "ja" tegen jezelf. Heel je eigenwaarde lijkt van je man af te hangen. Dat is funest voor je relatie en voor jou. Echt, richt je op je eigen ontwikkeling. Ik gun het je zo!Â
En nog een aanvulling. Je hoeft niet meteen de handdoek in de ring te gooien. Als je het huwelijk in stand wil houden - om wat voor reden dan ook - terwijl je man zo over je denkt, dan is dat zÃjn pakkie an. Zijn ideefix. Zijn waan. Werk aan jezelf en wat hij van jou vindt, laat 'm lekker. Daarmee wordt het natuurlijk geen fijne gelijkwaardige relatie, maar wel iets werkbaarder.Â
