Relaties Relaties

Relaties

Verder na ontrouw deel 7


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Nou, ik had niet veel bij te lezen haha. Jullie zijn allemaal lekker rustig. Wij zijn net terug van onze gezinsvakantie. 

Om tafel gaan zitten met een Truus? No Way! Vermoord ze denk ik met blote handen. Dus houd maar lekker afstand. 
De laatste dagen heb ik het zwaar. We hebben een heerlijke vakantie gehad en kan er met mijn verstand niet bij dat mijn man alles op het spel heeft kunnen en durven zetten om dit te kunnen verliezen. Ik ben vaak boos op hem, huil regelmatig en kan het ook niet tegenhouden. Intimiteit heb ik ook even helemaal geen zin in! Afstand is nu even oke. 

Mamame, en dat mag er zijn toch? Ik heb er zelf ook nog regelmatig last van. En ik ben verder in het proces dan jij (nou ja langer qua tijd). Vervelende gedachtes zoals jij hebt komen bij mij nog steeds op. En dat maakt boos of/en verdrietig. Je weet dat je je mind moet wegbrengen daarvandaan. Maar oh zo moeilijk. Want ik/jij/wij voelen ons verschrikkelijk in de maling genomen. En we hebben het lang niet echt gemerkt. Dat geeft ook onrust. Ik vraag mij soms  af: wie is deze man (geweest)? 

Flanagan schreef op 25-08-2021 om 14:40:

@Anoniempje, daar zou ik dus volledig voor passen. Hij heeft onrust in jullie relatie gecreëerd en jij gaat hem nu helpen door met hem maandelijks een babbeltje te maken?
Nu, je zegt dat het jou ook goed doet, maar ik begrijp je keuze echt niet; je kent toch al iemand anders met wie je goed kan brainstormen.
Laat die man toch links liggen; daarnaast is het voor je vriendin mogelijk ook minder plezierig om te horen dat je met Truus wat gaat drinken.

Het lijkt hem te helpen. De mannelijke Truus is bang voor hem. Dat geeft hem blijkbaar een goed gevoel.

Ieder z'n eigen manier om het te verwerken. Ik snap het ook niet goed dat als je dan toch verder gaat met elkaar, dat die mannelijke Truus dan ook nog in beeld moet blijven. 

Mamame en Anna Cara, herkenbaar wat jullie schrijven over die vervelende gedachtes, boosheid en verdriet over het zo in de maling genomen te zijn, om wat ze ons geflikt hebben. En omdat we het lang niet echt gemerkt hebben, zijn we misschien ook wel boos op onszelf, omdat we nu het gevoel hebben dat we te goed van vertrouwen zijn geweest. Inderdaad, Anna Cara, die vraag, wie is deze man (geweest),  is bij mij ook regelmatig langs gekomen.

Maar je hebt zelf altijd een keuze in hoe ver je jezelf laat meeslepen door je eigen emoties, door de dingen die nu geweest en gedaan zijn, door wat nu tot het verleden behoort. Ik merk dat ik nu steeds meer, steeds vaker bij triggers en de vragen die daardoor in me opkomen, kan denken en ook tegen mezelf zeg: wat doet het er nu (nog) toe, eigenlijk. Ja, er zijn dingen gebeurd, ja hij heeft in het verleden een tijd dingen gedaan buiten mijn medeweten om en dat is heel fout geweest en is verdrietig en pijnlijk om nu steeds aan terug te denken. Maar omdat het nu immers anders is, hij zijn fouten inziet, er oprecht spijt van heeft en veranderd is door het hele gebeuren, is het beter om niet steeds maar weer in dat verleden te blijven hangen, om die pijn en dat verdriet telkens weer terug te halen daarmee. Alsof je ook niet weer gewoon fijn en gelukkig samen mag zijn, omdat je samen nu inziet wat er fout is gegaan en er samen aan wil werken om het nu anders, beter te doen en te genieten van wat er wel weer is. 
En ja, het is een heel proces wat je moet doorlopen. Alles moet verwerkt worden. En dat gaat in stapjes. Vooruit, maar soms ook weer even een paar achteruit.
En ook doet iedereen dit op haar/zijn eigen manier/tempo en naar wat diegene nodig heeft, wat helpend is in het proces. 

@Puinhoop, hoe gaat het nu met jou?

Herkenbaar wat jij schrijft LaBelladonna. Zo sta ik er nu ook in, maar dat ging niet vanzelf 😅 De afgelopen maanden waren voor mij heel moeilijk, daarom heb ik hier ook niet geschreven en alleen gelezen. Ik kon het echt even niet… 

Ik heb een nieuwe therapeut en die wil echt het naadje van de kous weten. Heel confronterend en pijnlijk. Hierdoor kan ik echter wel steeds beter het hele gebeuren los zien van het heden. Ik zit nu midden in het acceptatieproces. Waar ik mezelf echt wel heb afgevraagd of ik dit wel allemaal aankon, of ik niet gewoon eieren voor mijn geld moest kiezen, kom ik nu op het punt dat ik denk dat we er wel gaan komen. Dat ik dat ook echt weer wil, want dat was voor mijzelf ook even niet meer duidelijk.


Dat heeft echter wel met zijn houding te maken. Hij was heel erg van het vooruitkijken, onder het tapijt schuiven en niet meer aan denken. Dat werkte voor mij niet, ik voelde me een vreselijke zeur en werd steeds stiller. Ook voor hem werkte het niet, beseft hij nu, want ook hij staat ermee op en gaat ermee naar bed. Zijn therapeute heeft op een gegeven moment gezegd dat hij er ook rekening mee moest houden dat ik er niet uit zou kunnen komen. Dat kwam binnen. Toen realiseerde hij zich dat dit voor een groot gedeelte door zijn eigen houding kwam. Hoewel ik dat wel steeds al aangaf, kwam het niet echt binnen. Het was te confronterend. Tot het besef dat hij mij op deze manier kwijt zou raken en dat is het laatste wat hij wil. Nu staat hij er anders in en dat neemt veel druk bij mij weg. Mijn verdriet mag er zijn, het zijne ook. We hebben het fijn samen, kunnen elkaar troosten en begrijpen allebei bepaalde dingen niet. Daar proberen we dan samen uit te komen. We kunnen ook goed aangeven nu wanneer het even teveel is of wanneer 1 van ons genoeg van het gesprek heeft. Gek genoeg ben ik dat nu juist meestal. Soms duurt een pijnlijk momentje maar 5 minuten, houd me even vast zegt hij dan en dat doe ik dan. Andersom ook. En soms zijn het gesprekken van 2 uur. Geen ruzies meer. Niet meer ‘dat heb ik toch al gezegd’ of ‘waarom stel je die vraag weer’. Dat is fijn. Het geeft rust. En gewoon weer samen echt genieten van dingen, het kan en mag gewoon naast elkaar staan beseft ook hij nu. Zodat het verleden uiteindelijk ook echt het verleden zal zijn, een pijnlijke herinnering waarvan ik hoop er samen echt sterker te zijn uitgekomen. Daarin hebben we nog wel een weg te gaan. 

Ook ben ik met EMDR begonnen. Ik zag er enorm tegenop, maar het valt vooralsnog mee. Ook hij krijgt EMDR. Dat wil hij niet, hij wil niet terug naar toen, naar wat hij gedaan heeft. Hij moet wel omdat het zoveel zelfhaat, frustratie en boosheid oproept dat het echt nodig is. Ook hij moet accepteren wat hij gedaan heeft en dat hij het ook echt was, die dat gedaan heeft. Of het in ieder geval een plek gaan leren geven.  Het is hard werken, maar ik durf nu wel weer een beetje vooruit te gaan kijken en te geloven in een goede afloop. Dat is fijn nadat ik het geloof daarin echt even kwijt was.

Mooie posts Bella en Lentebloem! 

Lentebloem, krijg je voor vreemdgaan zaken EMDR?

Hey Dames,

Ook even stil vanaf mijn kant, maar wel alles meegelezen! Ondertussen gaat het hier allemaal best goed! Alleen 2 weken geleden een aanvaring gehad over een etentje op zijn werk. Hoe gaan jullie hiermee om? Tot nu toe met de corona was het vrij rustig op dat gebied alleen nu werd er dus een etentje georganiseerd voor heel het bedrijf. In eerste instantie reageerde ik rustig, maar uiteindelijk heeft het toch een paar goede ruzies gegeven in die week. Uiteindelijk ging het nergens over want troela bleek er niet bij te zijn, manlief is voor mij thuisgebleven maar ook dat gaf bij beiden een rotgevoel. Na een paar hele goede weken was dit toch weer een behoorlijke discussie wat gewoon zoveel energie uit ons trekt... Hoe gaan jullie om met dit soort dingen ( als de relatie op het werk heeft plaatsgevonden )

Ik lees door de verhalen heen gelukkig ook positieve dingen. Zelfde geld voor hier hoor, manlief is nu bijna een jaar thuis maar ben er nog steeds wel dagelijks mee bezig. Hij niet en hij vind het vreselijk dat ik er nog wel mee bezig ben, maar snapt het wel. Hij zou alleen willen dat ik het makkelijker naast me neer kon leggen...

Anna, ja daar krijg ik EMDR voor. We hebben de triggers en opdringende beelden geclusterd en pakken degene aan die zich het meest opdringen en waar ik het meest last van heb. Zo zullen de andere beelden en triggers ook minder worden, we halen de angel eruit zeg maar.

Ik had al eerder ervaring met EMDR vanwege ptss, mijn hersenen werken zo helaas. Ik wilde er eerst niets van weten toen de therapeut van mijn man het voorstelde, maar EMDR na een ‘relatietrauma’ schijnt helemaal niet vreemd te zijn. Ook niet wanneer je wel uit elkaar besluit te gaan, want dit doet iets met je en draag je altijd met je mee. 


ToSWeet, uitjes met collega’s van zijn eigen team vind ik prima. Met het hele bedrijf is een no go. Daar staat hij zelf ook compleet achter, hij heeft er ook geen behoefte aan want hij is veel liever thuis en besteedt zijn tijd liever aan zijn gezin. Hij moet nu weer wat vaker naar kantoor, dat vindt hij vervelend. Ik merkte dat het beelden opriep en me onzeker maakte, maar ook daar moesten we doorheen. Het gaat nu al gemakkelijker. Binnenkort krijgt hij een andere functie, dan hoeft het niet meer. Dan is er ook geen kans meer op onverwachts werkcontact met haar. Hij heeft er totaal geen behoefte aan, het zal hem ook niks doen behalve walging oproepen zegt hij, maar naar mij toe vindt hij dat prettiger. Het idee mij te moeten vertellen dat er zakelijk contact is geweest vindt hij heel naar en confronterend voor mij, maar als het zou gebeuren wil hij dat wel vertellen omdat hij niets meer achter wil houden. 

Mijn man heeft zelf ook moeite om het naast zich neer te leggen, begrijpt niet hoe hij zo heeft kunnen handelen. Dus dat begrijpt hij van mij ook heel goed. Hij heeft alleen heel veel moeite met de confrontatie. Te moeten horen wat hij gedaan heeft en hoe dat voor mij was en is. Hij wilde gewoon alles wegstoppen. Logisch, maar dat werkt niet. 

"Hoe gaan jullie hiermee om?"

Tosweet, wat we vooral door de tijd heen geleerd hebben is anders met elkaar te communiceren. Vertellen wat je vind, voelt en denkt. Wat er omhoog komt bij de gedachte van uitjes.
Eigenlijk het uiten van dat wat er door mij en of man heen gaat.

Binnenkort is er een uitje, man kwam thuis en zei: ik heb voor jou ook een kaartje besteld want ik ga niet alleen naar dat georganiseerd werk feestje.

Wauw. Op eigen inzicht. 

Ik heb hem nóóit gevraagd thuis te blijven, hij wilde dat zelf. Wel gaf ik aan wat het met me deed en dat was vooral de eerste twee jaar moeilijk. 
Ik vind het dus niet gek dat je er nu nog zo mee rond loopt. 

Kan oprecht zeggen na 3,5 jaar word het steeds beter. Vertrouwen blijft zeker een ding. Maar mijn nieuwe motto is : Het heeft mij waakzaam gemaakt. Het heeft mij een super harde les gegeven in het leven wat ik anders nóóit had geleerd en ik de naïeve te lieve, miss was gebleven. Aan die gedachte hou ik me vaak vast, hoe pijnlijk alles ook geweest is.

Momenteel schrijf ik nog maar weinig mee, omdat we eigenlijk beide onze draai wel hebben gevonden. We zijn weer een team. Werken en zorgen weer voor elkaar, in plaats van de afgelopen jaren iedere op een eigen eiland te hebben geleefd. Dat is wel een puntje waar vooral ik op mag letten. Hulp vragen en delen. Sinds het vreemdgaan was dat mijn strategie. Overleven, zelf doen, zelf oplossen en door.

Nu is er meer harmonie en zelfs kind boeit op. Man is meer betrokken bij het gezin. We doen meer samen inplaats van ik en kind alleen.

En weet je, mocht man uiteindelijk niet monogaam kunnen blijven(wat ik altijd nog denk overigens ) is het ook goed. Dan scheiden onze wegen zonder haat en nijd. Hij blijft mijn grote liefde. Als je maar voor jezelf uit kunt vogelen in hoe ver ga je. Wat is je grens? Wat zegt je intuïtie en je buik? 
Ik heb er voor gekozen te blijven ondanks dat ik weet wie hij is. 
Als de acceptatie is gekomen krijg je pas berusting. Is mijn ervaring.

Heel veel liefs voor jullie alle 🌹

Miss, wat heb je dat prachtig omschreven! Ben met alles wat ook op ons van toepassing is in wat je schrijft, het helemaal mee eens, het klopt helemaal wat je zegt. Anders met elkaar communiceren, niet invullen voor een ander, geen aannames meer doen, niet meer denken te weten wat je partner van iets zal denken of zeggen. De mogelijkheid tot een gesprek altijd open houden, dat maakt zó veel verschil! En zelf goed je eigen grenzen bewaken en aangeven, afbakenen. Daar duidelijk in zijn.

Miss, heel veel liefs en alle goeds terug voor jou, dat het je vooral goed mag blijven gaan!!! En veel dank voor je mooie, openhartige, eerlijke bijdrages hier. Het heeft mij ook dingen anders in laten zien, wat zeer zeker ook helpend is geweest in ons proces.  🌹

Ahhhh lief Bella!!! Wat fijn dat ik wat heb kunnen helpen in bepaalde inzichten. Dat vind ik zo fijn, ik zou er graag mijn werk van gaan maken. Wie weet in de toekomst
Ik blijf wel mee lezen en af en toe zwaaien.

Even een voorbeeldje, z'n leer moment wat ik graag met jullie deel, waar ik voorheen mijn mond over zou houden:

Man en kind zouden gaan sporten, zoon was moe. Uitte zich daarin. Ondanks dat had hij zijn sport kleding aan gedaan en zat klaar om te gaan. Man bagatelliseerde het van hier tot de Maan. 

Ik stond op en deelde met hem: 

Het is vrijdag avond, een volle school week achter de rug en zoon fietst sinds kort een uur naar school. Het lijkt mij een goed moment eens serieus naar jezelf te gaan kijken in waarom je deze onzin uitkraamt en niet begripvol naar zoon kijkt.

Bam. Man pakte me vast en zei: Helder. Een moment in het bewust worden waarom je doet wat je doet en hoe je doet is z'n waardevolle les. Geen oordeel hebben in iemands gevoelens maar het er laten zijn en echt naar elkaar luisteren is vaak the key.

Uiteindelijk hebben ze fijn gesport. Ik wil hier niet mee zeggen dat wij het zo fantastisch doen, haha maar vele therapie en trainingen, ook als gezin hebben baat. Vraag hulp ! En klikt het niet, zoek verder!

Tosweet, zodra je de keus gemaakt hebt de boosheid minder op de voorgrond te laten treden ga je jezelf ook rustiger voelen. Ik ben het merendeel een hulk geweest, boos vooral op mezelf dat ik me zo heb laten behandelen, totaal voorbij mijn grenzen ging ( ook mede door vele andere in mijn omgeving )
Pick youre battles uit dit proces. Ga kijken naar jou keuzes en grenzen.

Toy, toy, Toy

@miss1989 je zegt dat als manlief niet monogaam mocht blijven je als vrienden uit elkaar zult gaan? Ik vind dat zo moeilijk te snappen juist omdat je er zo hard voor geknokt hebt met hem door te gaan?
Verder snap ik je verhaal helemaal het voelt voor mij fijn te zien dat mensen hier echt samen uit kunnen komen!
Natuurlijk ook alle andere reacties thanks! Mijn boosheid is echt al stukken minder dan maanden geleden, alleen nu met zo een uitje waar troela evt bij zou zijn vond en vind ik lastig. Ik zie het kerstdiner ook al voor me en word al misselijk bij het idee. 2 jaar geleden rond die tijd zijn ze om elkaar heen gaan draaien en ik vind het gewoon moeilijk als ze samen een kerstdiner hebben. Heeft iemand hier nog tips voor hoe ik hiermee het beste om kan gaan? 

Hey Tosweet, 
Wat mij hielp was om mijn man te vragen hoe het eruit zou zien. Wat zou hij tegen haar zeggen? Haar negeren of juist niet. En ik vertelde wat mij fijnst leek voor mij. En, ik sprak met hem over wat hij nu voelt voor haar. Niet naar mijn mond praten maar echt nadenken over wat vind en voel ik nu nog voor persoon X. 

ToSweet1989 schreef op 14-09-2021 om 19:38:

Mijn boosheid is echt al stukken minder dan maanden geleden, alleen nu met zo een uitje waar troela evt bij zou zijn vond en vind ik lastig. Ik zie het kerstdiner ook al voor me en word al misselijk bij het idee. 2 jaar geleden rond die tijd zijn ze om elkaar heen gaan draaien en ik vind het gewoon moeilijk als ze samen een kerstdiner hebben. Heeft iemand hier nog tips voor hoe ik hiermee het beste om kan gaan?


Een bedrijfsfeestje of etentje waar zij bij zou kunnen zijn is er eentje zonder mijn man. Dat gaat gewoon echt niet meer gebeuren en daar staat hij zelf ook volledig achter. Hij zegt dat ik me er geen zorgen om hoef te maken, hij zou haar straal voorbij lopen en negeren, maar voor mijn gemoedsrust is dit gewoon een duidelijke grens. Met zijn eigen team prima, met iets waar zij bij is niet. Zoals je leest kan ik daar dus niet mee omgaan… 🙈

Ook hebben we besproken hoe hij zal handelen als hij haar onverwachts aan de telefoon krijgt of haar op het werk tegenkomt, wat tot nu toe nog nooit is gebeurd. Aan de telefoon zal hij haar doorverwijzen naar een collega, indien dit niet kan zal hij haar afstandelijk en professioneel te woord staan. Er worden geen berichten gestuurd of via teams gecommuniceerd en zeker geen persoonlijke dingen gedeeld. Op de werkvloer zal hij haar negeren en indien ze hem nodig heeft voor iets dat met werk te maken heeft, dan zal hij haar op een zakelijke manier naar een andere collega verwijzen. 

Wat scheelt is dat mijn man wel helemaal klaar met haar en haar manipulatieve karakter was. Hij heeft zelf de affaire beëindigd en denkt dat ze wel twee keer nadenkt voor ze hem opzoekt omdat hun laatste gesprek niet zo heel vriendelijk is verlopen. Niet netjes van hem, dat weet hij ook, maar hij was wel duidelijk want daarna hebben ze elkaar nooit meer gesproken en heeft ze hier ook geen poging meer toe gedaan. 

Hier levert het elkaar ergens treffen ook spanning op hoor. Als het voorkomen kan worden dan verwacht ik ook dat hij niet gaat. Nu is het zo dat vele mensen in onze omgeving weten wat er is gebeurd, dus dat maakt dat mensen toch wel op ze letten. Soms vraag ik hem nog steeds of het dit nu allemaal waard was, openlijk voor haar vriendschap kiezen met alle gevolgen van dien.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.