Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Ik heb het met man nooit over de details gehad, ik vond het allemaal al pijnlijk genoeg. Wat ik wel wilde weten is wanneer het begon en hoe lang het duurde. Maar ik vertrouw hem daarin nog steeds niet helaas. Dat komt ook omdat hij zich veel dingen niet kan herinneren. En dat kun je natuurlijk 'lekker makkelijk' vinden, maar het menselijk brein is ontzettend knap en kan echt truukjes met je uithalen. Zo kon hij ook echt met droge ogen beweren dat hij nooit echt van me gehouden had. Ik heb me dat niet aan laten praten, ik was net zo aanwezig bij onze geschiedenis als hij, en ik weet gewoon dat dat niet waar is. Maar hij had zichzelf daarvan overtuigd, ik denk om voor zichzelf de breuk makkelijker te maken, te verklaren. Hij had die herinneringen en gevoelens ontzettend diep weggestopt. Het heeft hem een heel jaar gekost om daar weer bij te kunnen, met hulp van een therapeut. Nu is dat het stuk waar hij emotioneel over kan worden. Dat hij zelf een zo mooi stuk van zijn leven actief weg heeft geduwd... En hij is heel blij dat hij dat allemaal weer terug heeft kunnen vinden. Ik kan me dus voorstellen dat het andersom ook zo werkt, een stuk van zijn leven waar hij niet trots op is, dat hij dat ook effectief wegstopt.
Ik ben trouwens ook erg boos op hem (geweest) over hoe hij de andere dame heeft behandeld. Zij zag echt wel een toekomst voor hen samen, terwijl hij die nooit heeft gewild. Intussen is zij opnieuw getrouwd en heeft ze met die man samen een kindje, dat had ze met mijn man nooit gehad, want die wilde echt echt echt geen kinderen meer. Zij is er nu dus ook niet rouwig meer om dat het uiteindelijk niks werd. Maar zij zat ook met liefdesverdriet. Hij heeft het 'uitgemaakt' per app, waar ik bij zat. Misschien heeft hij daarna nog wel eens contact gehad, maar daar heb ik geen aanwijzingen voor. Kan me voorstellen dat dat voor haar ook erg pijnlijk en verdrietig moet zijn geweest.
Nee, mensen die vreemdgaan zijn niet op hun best. Die periode willen ze graag zo snel mogelijk vergeten. Dat ze de andere vrouw naar beneden praten kan verschillende redenen hebben. Inderdaad het 'goed' proberen te maken met hun eigen vrouw. Maar ik denk ook sneller door het liefdesverdriet heen gaan? En door de andere vrouw in hun hoofd minder aantrekkelijk te maken, maken ze het voor zichzelf makkelijker om over hun eigen liefdesverdriet heen te stappen, en om niet opnieuw contact op te nemen met die andere vrouw. Psychologie van de kouwe grond, ik weet het, maar ik geloof daar best wel in.
nou sorry ik heb geen goed woord over voor truus en overigens ook niet voor mijn man ten tijde van al het vreemdgaan, zou niet weten waarom ik haar zou moeten steunen als vrouwen onder elkaar terwijl ze bezig was mijn gezin kapot te maken. In de periode dat de corona begon zaten ze gezellig dagenlang bij elkaar terwijl ik dacht dat manlief op de zaak zat. Ik zat thuis onzeker te zijn met de kinderen terwijl zij gezellig een relatie aan het opbouwen waren kan daar nog steeds flink pissed om worden dus nee sorry geen medelijden
Pinokkio schreef op 02-03-2022 om 12:39:
Maar in feite is zo onrespectvol praten over een ander (man of vrouw maakt me niet uit) in dezelfde lijn als vreemdgaan. Het is net zo onrespectvol.
Ik knap ook af op mensen die onrespectvol praten over hun ex. (Zeker in het geval dat ze iets met me willen)
Ja dat bedoel ik.
Mooie post Pennestreek! Ook herkenning. Mijn man heeft toegestaan (en in mijn ogen meegewerkt) dat buurvrouw Truus in mijn leven ook kwam. Zij is nadat zij begonnen zijn veelvuldig ongevraagd in mijn huis binnengestapt. Op mijn bank gezeten. Vroeg naar mijn plannen voor vakanties en uitjes. Hoe ik mijn jeweetwel verzorgde. Schepte op over haar sexdrive. Echt onvoorstelbaar fout. Ik neem haar dat kwalijk. Ook ging ze nadien mij uitschelden want ik bleef bij hubby.
Nee, deze dame is geen leuke vrouw die ik zou moeten supporten oid
Ik vind steunen wel het andere uiterste van iemand afmaken.
En het gaat me ook niet zozeer om Truus maar ik zou niet willen horen dat mijn partner zo over iemand zou spreken, iemand waar hij toch het bed mee gedeeld heeft. Het zou mijn vertrouwen in mijn partner (nog meer) schaden.
MRI schreef op 01-03-2022 om 21:26:
[..]
...Wat ik ermee wil bereiken? Dat vrouwen elkaar minder afvallen en zich minder uit laten spelen tegen elkaar. Niet denken oh de truus is zo'n slet terwijl ze geplayd worden doordat manlief hen voorhoudt dat truus echt niet zo'n prijsdier is want...
...
Het gaat mij gewoon heel erg aan mijn hart hoe ik vrouwen jarenlang pijn zie hebben, zoveel emotionele arbeid in een gewonde relatie zie steken. Het doet me pijn om te zien hoe vrouwen van een paar kruimeltjes een heel brood proberen te bakken.
...
Maar ik zie het zo vaak en veel ten onder gaan in gewondheid en triggers en gemanipuleerd kunnen worden. Dat doet me pijn.
Maar er valt op dit draadje toch juist ook te lezen dat het wel lukt om samen verder te gaan? Dat gaat niet zonder slag of stoot, maar dat is toch ook helemaal niet zo gek? Het is en blijft een rollercoaster als het vertrouwen onderuit gehaald wordt in je relatie. En ik denk dat de bedrogen vrouwen hier echt niet alleen maar hun vreemdgaande man de hand boven het hoofd houden en de schuld enkel en alleen in de schoenen van Truus schuiven. Wat mij betreft zijn vreemdganger en minnares/minnaar (en zeker in het geval van dat de minnares/minnaar op de hoogte is van de vaste relatie van de vreemdganger en eventueel zelf ook gebonden is), 'partners in crime' en reken ik het mijn man wel degelijk aan dat hij een bom onder onze relatie heeft gedropt door wat hij heeft gedaan. Maar dat wil niet zeggen dat ik hem daarom kwijt wil, dat ik daarom maar van hem moet scheiden. Ik beschouw mijn man niet als 'playend', omdat hij meer is dan de fout die hij gemaakt heeft.
Ik vind dat je er wat eenzijdig naar kijkt, met wat je schrijft over dat vrouwen van een paar kruimeltjes een heel brood proberen te bakken. Ik bekijk het meer als dat het ene brood op is en er nu nieuw deeg wordt gemaakt, met andere, betere ingrediënten om er een nieuw mooi brood van te bakken. Met een goede basis die voortkomen uit de kruimels van het brood dat op is, ook al was dat door een aantal toevoegingen niet zo'n goed brood. En over de ingrediënten die het andere brood minder maakten, daar overleg en praat je dan samen over, zodat ze niet weer gebruikt worden.
Weet je MRI, het lijkt wel of je het degenen die het wel lukt om door te gaan en waarbij de relatie beter wordt dan voorheen, dat je het die ergens niet helemaal gunt. Zo komt het min of meer op mij over. Alsof dat een pijnpunt is bij jou, omdat het jou uiteindelijk niet gelukt is om, na lang proberen, een mooi nieuw brood te bakken met elkaar. Je hebt dat dan wel al lang losgelaten, dat dat niet gelukt is, maar ergens blijft dat misschien toch een beetje schuren en reageer je daarom op de manier zoals we hier van je kunnen lezen? Wellicht is het voor iedereen prettiger als je jouw ervaringsdeskundigheid dan ook enkel bij jezelf houdt en het niet iets laat zijn alsof het in alle gevallen zo zou moeten zijn? Alsof het "hopen op tegen beter weten in" is, omdat jij dat zo ervaren hebt?
LaBelladonna schreef op 02-03-2022 om 15:02:
[..]
Weet je MRI, het lijkt wel of je het degenen die het wel lukt om door te gaan en waarbij de relatie beter wordt dan voorheen, dat je het die ergens niet helemaal gunt. Zo komt het min of meer op mij over. Alsof dat een pijnpunt is bij jou, omdat het jou uiteindelijk niet gelukt is om, na lang proberen, een mooi nieuw brood te bakken met elkaar. Je hebt dat dan wel al lang losgelaten, dat dat niet gelukt is, maar ergens blijft dat misschien toch een beetje schuren en reageer je daarom op de manier zoals we hier van je kunnen lezen? Wellicht is het voor iedereen prettiger als je jouw ervaringsdeskundigheid dan ook enkel bij jezelf houdt en het niet iets laat zijn alsof het in alle gevallen zo zou moeten zijn? Alsof het "hopen op tegen beter weten in" is, omdat jij dat zo ervaren hebt?
Ja dat zou je zo uit kunnen leggen als je mijn verhaal niet kent. Ik houd nog steeds van de vreemdganger en hij van mij maar we zijn niet om het vreemdgaan uit elkaar gegaan. Dus daarin gaat je vermoeden mank.
Natuurlijk gun ik ieder een heerlijke relatie en dat zie ik hier soms ook zoals bij pennestreek maar ik zie hier ook veel jarenlang geduld, en hopen op niet meer getriggerd worden en toch weer getriggerd worden en het zwaar hebben op bepaalde data enzovoort, heel veel emotionele energie die erin gestoken wordt. Dat vind ik rot en oneerlijk want de vreemdganger lijkt daar minder last van te hebben.
En de hele kweste ''MRI" van de afgelopen dagen vind ik daar eigenlijk ook weer een voorbeeld van.
Ik geef aan dat ik naar word van vreemdgangers die hun minnares door het slijk halen.
Onmiddellijk gaat het niet meer daarover maar over mij: dat ik de sfeer verpest, dat mensen hier steun nodig hebben, dat ik iets wil bereiken daarmee, dat ik het zelf wel niet mee zal hebben gemaakt dus waar heb ik het over, dat ik het wel heb meegemaakt maar dat ik jaloers ben omdat het anderen wel gelukt zou zijn.
Als ik bij mijn standpunt blijf, worden de tegenwerpingen verhevigd en word er wederom niet op de bal (het argument) maar de man (mijn persoon) gespeeld.
Ik vraag me dan nu af wat voor dynamiek er onder zit dat dat niet gezegd mag worden en waarom er zo'n heftige tegenaanval op de boodschapper ingezet moet worden. Ik zou willen dat ik daar minder op in was gegaan want het haalde de discussie weg van de essentie:
Want ik blijf nog steeds vinden: het is niet integer dat een vreemdganger zijn minnares door het slijk haalt.
En of het dan uit onzekerheid, onverschilligheid of manipulatie gebeurt kan me eigenlijk niet bommen. Ik blijf me afvragen waarom je het toestaat als vrouw en bewonder Pennestreek dat ze wel kwaad was op haar man hoe hij zijn minnares behandelde.
Want hoe je het ook went of keert; de truus was wel goed om 'eroverheen'' te gaan. Vervolgens zo over iemand praten is op zijn minst niet nobel te noemen en ik zou (en kreeg) toch echt minder respect voor zo'n man krijgen.
Pinokkio schreef op 02-03-2022 om 14:48:
Ik vind steunen wel het andere uiterste van iemand afmaken.
En het gaat me ook niet zozeer om Truus maar ik zou niet willen horen dat mijn partner zo over iemand zou spreken, iemand waar hij toch het bed mee gedeeld heeft. Het zou mijn vertrouwen in mijn partner (nog meer) schaden.
We weten jouw mening nu ondertussen wel. Herhalen is niet nodig. Prima dat je dat denkt.
Hey MRI, nee hoor, ik heb wel es moeite met je bijdragen, maar dat komt omdat ik er dan even op moet kauwen. Meestal is jouw visie juist waardevol en nuttig, je laat mij vaak kanten van mezelf zien waar ik de ogen voor sluit of gewoon blinde vlekken voor heb. Dank je wel. We zijn allemaal verschillend, en horen vaak een andere toon dan er gezongen wordt. Soms klink je inderdaad wat bitter, maar ik geloof inbouw oprechte medeleven. Over die kruimels denk ik ook niet dat je iedereen bedoelt, maar meer sufferd zoals ik die op twee benen hinken.
Blijf meedoen, lieve MRI, we hebben jouw input óók nodig🤗
Pinokkio schreef op 02-03-2022 om 14:48:
Ik vind steunen wel het andere uiterste van iemand afmaken.
En het gaat me ook niet zozeer om Truus maar ik zou niet willen horen dat mijn partner zo over iemand zou spreken, iemand waar hij toch het bed mee gedeeld heeft. Het zou mijn vertrouwen in mijn partner (nog meer) schaden.
Anna Cara schreef op 02-03-2022 om 15:38:
[..]
We weten jouw mening nu ondertussen wel. Herhalen is niet nodig.
Pardon? Pinokkio mag toch zelf weten of ze nog iets zegt ergens over? Er zijn genoeg andere zaken die ook eindeloos herhaald worden.
En dat geldt ook voor Pinokkio.
Puinhoop schreef op 02-03-2022 om 15:44:
Hey MRI, nee hoor, ik heb wel es moeite met je bijdragen, maar dat komt omdat ik er dan even op moet kauwen. Meestal is jouw visie juist waardevol en nuttig, je laat mij vaak kanten van mezelf zien waar ik de ogen voor sluit of gewoon blinde vlekken voor heb. Dank je wel. We zijn allemaal verschillend, en horen vaak een andere toon dan er gezongen wordt. Soms klink je inderdaad wat bitter, maar ik geloof inbouw oprechte medeleven. Over die kruimels denk ik ook niet dat je iedereen bedoelt, maar meer sufferd zoals ik die op twee benen hinken.
Blijf meedoen, lieve MRI, we hebben jouw input óók nodig🤗
ah dat is lief dank je wel, inderdaad ik ben een pittige debater maar in de grond van de zaak gun ik ieder het beste, hoe zij dat dan ook voor haarzelf definiëren.
Ik denk dat kwaadspreken over de truus niet zo heel veel met de truus te maken heeft. Mensen in het algemeen hebben gewoon heel veel moeite met pijn verwerken. De makkelijkste manier om ervan af te komen, is dat afreageren op een ander. En dat wil een mens dan niet doen op degene waar die verder mee wil, dan is de truus een betere optie.
Niet voor niets lukt het maar enkelingen om verlicht te worden, om niets van pijn of andere frustratie door te geven of af te reageren. Zelfs hele grote meesters maken zich schuldig aan 'ongehoord gedrag'. Boos zijn op truus of afgegeven op truus is volgens mij niet meer dan zeggen 'ik heb (nog) (heel veel) pijn'.
‘Wie heeft spijt van de keuze om verder te gaan?’
Dat was een interessante vraag in post nr 2 die Anna Cara plaatste.
Ondanks een donkere wolk over huize Flanagan, heb ik geen spijt. Ik koester vertrouwen in het feit dat eerdere wolken ons gepasseerd hebben en we die wisten te doorstaan. Zo gaan de bramen er af en richt je je meer op wat voor jou belangrijk is.
De recente donkere wolk vind ik wel teleurstellend, maar ik vermoed dat er heus nog wel meer donkere wolken voorbij komen. Zie het ook als groeimomenten. We lopen tegen de 60, en verwachten nog heel wat jaren bij elkaar te zijn. Dat zullen ook niet kreukvrij aan ons voorbij gaan. Maar ik kan wel terugkijken op de waardevolle jaren achter ons, als basis en fundament, als ingrediënten tot een geslaagd brood.
De lompe reactie van mijn man echter valt in categorie ontkenning. (Ik herken zodoende wat Pennestreek beschreef). Dit betekent niet dat hij zelf niet in de gaten heeft wat hij heeft opgerakeld. Eerder karakter en geval zelfverzekerdheid, dus vooral niet toegeven. Stilletjes knaagt dit aan hem; zo gevoelloos is hij ook niet.
Wat mij momenteel verzacht is de gedachte dat iemand (God) getuige is hiervan. Daar kan ik het neerleggen. Ook daar bemerk ik groei.
La BellaDonna schreef: 'Waarom kan die man van jou dan niet eens gewoon vanaf nu aan die goede kant van zichzelf blijven staan? Zodat jij jezelf nu eens altijd zo geliefd voelt? Dat verdien jij zeker ook, hij verdient dat toch niet alleen? Ik vind het gewoon zo naar, dat jij het steeds met dit soort kortstondige fijne momenten moet doen. Om vervolgens weer zo omlaag gehaald wordt. Telkens dat pieken en en dalen...me dunkt dat dat een heleboel onrust en verwarring in je gevoel veroorzaakt... Heb wat dat betreft echt met je te doen, Puinhoop.'
Tsja meid, dat is de aard van het beestje. Hij heeft een narcistische persoonlijkheidsstoornis, zo lijkt het, misschien is het light want het enorme fysieke geweld wat ik her en der ook hoorde op dit forum, is er niet bij, niet naar mij iig, altijd dingen, spullen: daarom weet ik ook wel dat ik niet bij hem ga blijven, voor altijd. Maar als hij weer een poosje rustig en redelijk is, ga ik toch weer wat hopen, tegen beter weten in.
Onrust geeft het zeker, maar er zijn veel dingen ten goede veranderd in mezelf. Vroeger zocht ik naar de oorzaak van zijn rothumeur, de reden, nu weet ik dat het gewoon niet redelijk te verklaren is. Het hoort erbij, zeg maar. Vroeger brak ik me het hoofd over wat ik gedaan zou hebben, nu weet ik dat het in hemzelf zit, dat chagrijn, die ontevredenheid. Daardoor kan ik het makkelijker loslaten en verder gaan met mijn dag.
Ook mijn eigenwaarde heb ik zo'n beetje losgekoppeld van zijn oordeel. Dat leg je af, tegen een narcist. Vandaag maakte ik een wandeling en ondanks de kilo's teveel kreeg ik echt absurd veel blikken en aandacht van mannen. Dat doet me goed. Ik moet mezelf beslist niet alleen door zijn ogen gaan bekijken, dan blijft er niets van me over. Iets wat zijn toenmalige beste vriend twintig jaar geleden ook al tegen me zei.
Soms, als hij zo humeurig is, gluur ik op internet en in het echt naar huurhuizen. Beeld ik me in dat ik daar woon. Stel ik me voor, als ik vrolijk sta te poetsen zoals zonet, met de geur van groene zeep en wasmiddel in mijn neus, dat ik in mijn eigen huisje bezig ben. Straks lekker voor mezelf ga koken. En dan ben ik blij.
Van de mooie momenten, rustige periodes, van de kinderen en van alle vrienden en leuke dingen in mijn leven geniet ik. En verder kijk ik vooruit, naar de tijd dat ik allemaal afgelopen is, wie er ook een einde aan maakt.
Maar bedankt voor je gunfactor 
