Verder na ontrouw - deel 8

Grutto schreef op 15-08-2022 om 21:02:

[..]

Lief gedoe,

Je geloofde je man en wilde hem je vertrouwen blijven geven, ondanks de signalen. Dat maakt je in mijn ogen een lief mens. En natuurlijk kun je jezelf nu wel voor de kop slaan. Ik heb hetzelfde gevoel als ik eraan denk dat ik hem de avond voor hij twee dagen weg ging met zijn werk zei dat ik zo bang was hem te verliezen omdat hij zo veranderde. Hij woof het weg, ik liet me afschepen en ging ietwat mokkend naar bed. Omdat ik toch eigenlijk ook echt niet dacht dat hij dit ooit zou doen. En de volgende avond lag hij bij haar in de hotelkamer. Had ik toen maar doorgevraagd… maar met zulke gedachten schiet je niets op. Als iemand er niet aan toe is het te zeggen, kun je hoog of laag springen. Ik probeer mild voor mezelf te zijn als ik zulke gedachten heb en niet te denken in: wat als of had ik maar… Hopelijk lukt jou dat ook. Wat een affaire zo pijnlijk maakt, is nou juist ook dat liegen en bedriegen. En dat doet met name pijn als het recht in je gezicht gebeurde. Mij hielp het om te bespreken waarom hij in mijn gezicht kon liegen, wat er door hem heen ging en vooral wat hij daar nu bij voelt. Doordat ik zie dat mijn man het vreselijk vindt van zichzelf, kan ik er beter mee omgaan.
liefs!

Ontzettend lieve reactie. Wat jij beschrijft, klopt ook. Ik kan er beter mee omgaan als ik zie dat het hem raakt. En ik ben ook erg hard voor mezelf. Ik zie nu dat onze relatie niet erg gelijkwaardig was. Ik stel mij makkelijk op als afhankelijk “meisje”. Ik heb gelezen over codependency en jeetje wat kwam dat binnen. Ik ben daarnaast dus ook heel streng voor mezelf en heb weinig zelfcompassie. Dat samen met wat nare jeugddingen zorgt ervoor dat ik nu niet anders kan dan hulp zoeken. En daar heb ik vreemd genoeg wel zin in. Het is simpelweg geen optie meer om het niet te doen. Ik heb wel eens gehoord dat ik tegenslagen zo moeilijk kon hebben. Ik werd daar altijd een beetje bozig van maar nu zie ik in dat het wel klopt. Mijn emmertje zit gewoon te vol, en daardoor komen sommige “dreunen” zo hard binnen dat ik ze nauwelijks meer kan verwerken. Ik liep de laatste jaren een beetje vast en dit was de druppel.  Wat dat betreft is het alsof mijn ogen geopend zijn, alleen jammer dat het kwam doordat iemand ze open forceerde.

Persephone schreef op 16-08-2022 om 08:49:

[..]

Titiv, ik heb het je in een ander topic volgens mij ook al gezegd: over vreemdgaan heen komen en een nieuwe start maken vereist dat BEIDE partijen hun stinkende best doen. Bij jou lees ik vooral dat jij hard eraan werkt, maar dat je man weinig commitment lijkt te tonen om hier beter uit te komen. Ik ben het dus met Haaika eens: dit is weinig hoopgevend. Ik raad je echt aan eens heel goed naar de acties van je man te kijken. Laten die een man zien die keihard wil werken aan zijn huwelijk? Zo ja, mooi. Zo niet: waarom blijf je bij een man die je bedonderd heeft en weinig verandering laat zien?

Je hebt gelijk, ik doe meer dan hij doet maar hij vind natuurlijk van niet. Hij vind dat hij genoeg doet. En hij wil niet door 't slijk gaan zegt hij. Wat mij ook pijn doet. Ik vraag hem echt niet om altijd thuis te zitten of geen vrienden meer te hebben etc etc maar gewoon hele kleine dingen die mij 't gevoel geven dat ik 't waard ben. Op dit moment voelt dat niet zo en ik ben ook echt helemaal naar de klote om 't zo maar even te zeggen. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik ben even op van 't vechten en sterk zijn.hij zegt konstant dat hij me nooit loslaat en er alles aan wil doen om ons te fixen maar ik zie 't niet echt. En dan erbij krijg ik konstant verwijten dat ik 't echt eens achter me moet laten, erover moet zwijgen, niet meer verdrietig moet zijn, ik snap echt dat ik hem niet dagelijks moet gaan lopen beschuldigen van wat hij gedaan heeft maar hij zal moeten begrijpen dat ik niet binnen een paar maanden terug de oude ben en de hele dag happy ben. Ik denk dat hij en zo is hij altijd al geweest veel blokkeert, hij wil gewoon dat iedereen happy is en dat iedereen weer gewoon verder leeft maar zo werkt dat niet voor mij, er is me veel pijn aangedaan en tis alsof hij 't niet wil zien dat ik pijn heb. 

TjaTitiv, als ik iets verkeerds gedaan heb, word ik er liever ook niet voortdurend aan herinnerd. Maar zo werkt het hier natuurlijk gewoon niet: hij heeft jouw vertrouwen geschonden dus hij zal moeten werken aan weer opbouwen van dat vertrouwen. Dat is geen eenzijdige actie van jou: jij zult tekenen van hem moeten krijgen om hem weer te kunnen (durven) vertrouwen. Zeggen dat je om 23 uur thuis bent en dan uren later komen terwijl je niks van je hebt laten horen, werkt natuurlijk helemaal niet mee.

Hij ZEGT wel dat hij er alles aan wil doen om jullie "te fixen", maar dat blijkt niet uit zijn acties. Hij zal meer moeten doen dan dingen zeggen, hij zal ze ook moeten DOEN.

Hij wil niet door het slijk, zeg je. Wat betekent dat? Wat vindt hij door het slijk halen? Is dat op het schoolplein rondbazuinen dat hij een vreemdganger is, of vindt hij simpelweg rekenschap afleggen al "door het slijk halen"? 

Hij zegt dat jij het eens achter je moet laten. Dat maak jij zelf wel uit. Jij kunt het alleen achter je laten als je ziet dat hij zich enorm inzet, bereid is jou gerust te stellen als hij zegt om 23 uur thuis te zullen zijn maar het wordt later, jouw pijn erkent en er met je over praat. Al die dingen doet hij niet, en dus kun jij het niet achter je laten. Dat komt door HEM, niet door jou.

Ik ben het met Pippeltje eens: misschien moet je gewoon eens boos worden. Tegen hem zeggen dat het op deze manier natuurlijk niet gaat werken en dat je een periode nodig hebt om eens na te denken of je dit nog wel wil. Je HOEFT dit namelijk niet te willen. Je mag ook besluiten dat het genoeg is zo, en hem verlaten.

Grutto schreef op 15-08-2022 om 22:12:

[..]

Hoi Haaika, ik ben nog lang niet zo ver als jij. Maar ik weet zeker dat het wegslikken van iets dat je pijn doet en bezighoudt niet de beste manier is. Erover praten is vast beter. Het is tenslotte jullie gezamenlijke probleem. Het gaat er alleen wel om op welke manier je het bespreekt. Hebben jullie ook hulp gehad om daar samen aan te werken? Wij krijgen die hulp nu en ik merk dat we heel anders met elkaar praten dan voorheen. Daar ben ik erg blij om.

Grutto, we hebben inderdaad hulp gehad, we hebben gesprekken gevoerd met 2 verschillende relatietherapeuten. Maar ik had bij beide niet het idee dat het iets voor mij zou gaan doen. Wel hebben we geleerd waar het in de communicatie vaak fout gaat: de ene aanvallend en de ander terugtrekkend. Het heeft ons wel in laten zien hoe gesprekken niet gevoerd moeten worden. Maar houd dat maar eens vast wanneer de emotie oploopt. Rust bewaren op zulke momenten is altijd al een zwak punt geweest van mij.

Het hele onderwerp dat samen hangt met seks hebben zonder condoom, werkt op mij las een rode lap. Ik heb jaren lang met een infectie rond gelopen, waar ik meerder keren antibiotica voor heb geslikt. Dan was het even een paar weken weg, om vervolgens weer net zo hard terug te komen. Moedeloos werd ik er van en uiteindelijk dacht ik dat het gewoon bij me hoorde en dat ik er nooit meer vanaf zou komen.

Zo vaak heeft hij me horen afvragen waar het in godsnaam steeds vandaan kwam. En nooit begon er iets te dagen. Of het interesseerde hem gewoon niet.

Toen het vreemd gaan was uitgekomen, ben ik naar de huisarts gegaan, heb me op alles laten testen en heb ik antibiotica voor mijzelf èn voor hem geëist. Sindsdien ben ik ervan verlost, en o wat ben ik blij. Er was niks mis met mij al die jaren. Mijn lichaam verraadde zijn vreemdgaan, alleen wilde ik het niet zien. 
Het besef dat ik jaren lang heb geleden door zijn toedoen èn daarbij het besef dat het ook veel ernstiger had kunnen zijn waar hij me aan bloot had kunnen stellen, maakt me nog steeds woest. En als ik op momenten twijfel of ik er wel goed aan doe om door te gaan met de relatie, is dit ultieme verraad de hoofdreden.

Titiv
Lieverd, wat een sukkel is die man van jou. Maar je haat hem niet, was dat zo dan had je veel minder moeite om hem de deur uit te zetten.

In de berichten hierboven heb je al gelezen dat we hier allemaal vinden dat je man echt wat beter zijn best moet gaan doen als hij jouw vertrouwen weer wil terugkrijgen. Jouw woorden alleen blijken niet door te dringen, sterker nog, als jij aangeeft wat jij van hem nodig hebt legt hij de bal weer op jouw helft, moet jij van alles en noemt hij je ook nog slecht.

Wat ik jou aan zou raden is om hier een streep te trekken. Hij zegt dat jij maar weg moet gaan bij hem, maar hij is degene die vreemd is gegaan he?! Dus ik zou nu hij weg is een koffer voor hem pakken, en hem appen dat hij nu echt te ver is gegaan en dat je vindt dat hij een paar dagen het huis uit moet. Dat er een koffer bij de voordeur klaar staat en dat hij maar onderdak voor zichzelf moet zoeken voor een paar dagen. De kinderen vertel je gewoon dat hij weer voor werk naar het buitenland is.

Deze dagen mag hij gebruiken om te bedenken wat HIJ kan/gaat doen om jullie relatie te redden. Maak een brief die je bij zijn spullen stopt met daarop jouw lijstje eisen/wensen. Daarop zouden naar mijn idee in ieder geval moeten staan:
- jij mag altijd vragen stellen en hij geeft zonder zaniken antwoord
- hij mag uiteraard gewoon met vrienden op stap, maar hij laat weten waar hij is, met wie en hoe laat hij thuis is. Komt hij later, dan appt of belt hij. En jij bepaalt hoe lang dit moet duren.
- hij zegt NOOIT meer dat je het maar achter je moet laten en je maar moet vermannen. JIJ bepaalt wat jij nodig hebt van hem en hoe lang. Wil hij dat niet, dan kan hij vertrekken.
- als jij verdrietig of boos bent ondergaat hij dat en probeert je te troosten door steeds opnieuw sorry te zeggen. Die behoefte wordt na verloop van tijd heus minder, maar nogmaals, dat bepaal JIJ, niet hij.
- jullie gaan zsm in relatietherapie.
- Vul gerust verder aan.

En wil hij dat niet, niet weg en/of wil hij niks met jouw lijstje, dan is het duidelijk. Hij wil hij vooral zijn comfortabele leventje niet kwijt. En daar ben jij te goed voor. Hij verdient jou dan niet. En dan zou ik de regie pakken en de scheiding zelf in gang zetten. Dat is vele malen prettiger (als je daar bij een scheiding al van kan spreken natuurlijk) dan steeds moeten reageren op iemand die op jou vooruit loopt. Maar dat is allemaal van later zorg, eerst maar eens kijken of je een doorbraak kan forceren.

Och Titiv, wat erg voor je. Ik leef met je mee.
Zelfs met een man die wel voor je door het slijk gaat, is het moeilijk.
Wat ik heb gemerkt wat het meest helend werkt, is als de partner erkenning geeft aan je pijn. Ik zie dit als iets essentieels voor het herstel. Zonder de erkenning gaat het gewoon niet lukken. En je kan hem helaas niet dwingen om het op die manier te voelen. 

Ik geloof dat als ik in jouw schoenen zou staan, ik hem zou vragen een tijdje te vertrekken van huis. Misschien dat de ernst van de situatie hem dan duidelijk wordt. En dan heb jij even rust aan je hoofd, je hebt al genoeg aan je pijn, je kan het onvolwassen en kwetsende gedrag van je man er nu even niet bij hebben.

En die HPV infectie waar je mee zit opgescheept, om het nog even iets erger te maken. Je weet natuurlijk niet of je dat via hem hebt opgelopen, ik geloof dat de meeste seksueel actieve vrouwen ermee in aanraking komen, maar snapt hij eigenlijk wel wat een dergelijke infectie met een vrouw kan doen?

Peet52! schreef op 16-08-2022 om 02:05:

Maar hoe mooi alles ook was. Ik ervaarde opeens gevoelens van achterdocht en wantrouwen. Wat zijn die gevoelens heftig. Dus het verdriet heb ik echt gevoeld en doorstaan. We hebben samen gehuild. Gehuild om wat er gebeurd is. Ik vanuit mijn kant als bedrogene en hij vanuit de zijne.
Ik heb het hem ook vergeven. Dat meende ik oprecht.
Alleen soms zijn er dan momenten dat de gevoelens zo heftig zijn. Het verdriet , de boosheid. De obsessie naar die collega toe. Waarom..waarom zij. Zo ook van de week. Mijn boosheid was zo groot. Hij had van de week een houding die mij triggerde. Het deed mij denken aan de periode in onze relatie voorafgaand aan het vreemdgaan. Het bracht mij terug naar die anderhalf jaar en hoe ik me toen voelde. Ik dacht dat het met mijzelf toen niet goed ging. Coronantijd. Andere werkplek. Perspectief op werk veranderde een moeder die me niet vrijlaat. Ik voelde me niet gelukkig. Eigenlijk heel eenzaam. En dit weekend besefte ik me dit kwam omdat hij zich terug getrokken had uit onze relatie. Doordat hij vreemdging.

Nou ik zou het kort houden . Dat is niet gelukt. Het lucht me wel weer een keer op om alles op te schrijven.
Denk wel dat ik gebaat zou zijn bij.proffesionele hulp. Welke kant het ook opgaat

Peet, ik herken helemaal wat jij schrijft. Ook het gevoel dat we een goede relatie hadden, maar nu weet ik dat dat niet zo was. Aan de oppervlakte zeker wel, we deden het als ouderteam heel goed, een heel gezellig gezin, maar daaronder klopte het toch niet. Nu wel. Onze relatie heeft zich echt flink verdiept, en dan vooral doordat man nu wel praat over zijn emoties en ook echt luistert naar de mijne. Achteraf snap ik ook waarom ik me vaak eenzaam voelde. Man trok zich ook terug uit onze relatie, niet dat hij vreemd ging, maar veel de hort op, veel hobby's, veel vrienden. En ik liet hem daarin vrij, dacht dat hij dat nodig had. Maar ondertussen wrong het wel dat ik dus vaak thuis zat, had ook geen zin om steeds een oppas te regelen (want dat lag natuurlijk wel op mijn bordje, op de een of andere manier). En ja, dan verzuur je. En dan trekt hij zich nog meer terug. Maar ik dacht echt dat het in de basis goed zat. Tot die dag, een maand na een echte supervakantie, dat hij zei dat hij ermee wilde stoppen. Nooit aan zien komen.

Ik heb direct hulp gezocht voor mezelf, omdat ik niet dacht dat ik in mijn eentje door het proces heen zou komen. Dat was een gouden greep. Ik ben daardoor veel sterker en zelfstandiger geworden. En uiteindelijk zag man weer de vrouw waar hij verliefd op was geworden. Toch volgde toen nog (wist ik niet trouwens) een affaire aan zijn kant, waarop hij besloot dat hij toch wilde scheiden (we waren toen 1,5 jaar verder). Maar uiteindelijk schrok hij terug toen hij zijn handtekening moest zetten. We hebben een doorstart gemaakt, waarbij dus na enige tijd die vriendin nog uit de hoge hoed kwam. Nota bene een gezamenlijke vriendin, waar ik al eerder twijfels bij had gehad... Dat was nog wel een flinke trap na. Maar we hebben toen samen relatietherapie gehad, waarbij de therapeute ook sessies apart met man heeft gehad. En hij uiteindelijk ook zelf bij een psycholoog is geweest. Dat proces heeft ons allebei individueel veel goed gedaan, en ook onze relatie.

We vinden echt dat we er als stel enorm op vooruit zijn gegaan. Ik heb hem echt vergeven. En toch... soms zijn er triggers, momenten, dat ik weer in dat emotiemoeras zink. Dat er weer dingen boven komen, dat ik weer denk aan alles wat hij geflikt heeft, gezegd heeft. Echt ongelooflijk. En als ik die nu leg naast de man die ik nu zie, dan snap ik ook echt niet dat het een en dezelfde persoon is. Hij was echt iemand anders, toen. Gelukkig kan ik het er nog steeds met hem over hebben. Hij zal nooit zeggen dat ik er eens over op moet houden. Hij zegt nog regelmatig sorry en roept tegen anderen dat hij zo trots op me is (en waarom!) en dat hij zo blij is dat ik volgehouden heb.

Ga inderdaad met jezelf aan de slag. Het is een cadeautje aan jezelf. En dat blijft ook nodig merk ik. Ik ga zelf binnenkort op retraite. Weer even de focus op mezelf. Even bedenken waar ik sta en waar ik heen wil. Wat ik wil houden en wat weg mag. Opruimen in mijn bovenkamer .

Peet52! schreef op 16-08-2022 om 02:05:

Hij heeft anderhalf jaar zijn mond gehouden en als die man niet gedreigd had..dan had ik het nog steeds niet geweten. Hij wist hoe ik daarover dacht..ik was daar altijd heel stellig in( vader was notoire vreemdganger).
Maar hoe mooi alles ook was. Ik ervaarde opeens gevoelens van achterdocht en wantrouwen. Wat zijn die gevoelens heftig. Dus het verdriet heb ik echt gevoeld en doorstaan. We hebben samen gehuild. Gehuild om wat er gebeurd is. Ik vanuit mijn kant als bedrogene en hij vanuit de zijne.
Ik heb het hem ook vergeven. Dat meende ik oprecht.
Alleen soms zijn er dan momenten dat de gevoelens zo heftig zijn. Het verdriet , de boosheid. De obsessie naar die collega toe. Waarom..waarom zij. Zo ook van de week. Mijn boosheid was zo groot. Hij had van de week een houding die mij triggerde. Het deed mij denken aan de periode in onze relatie voorafgaand aan het vreemdgaan. Het bracht mij terug naar die anderhalf jaar en hoe ik me toen voelde. Ik dacht dat het met mijzelf toen niet goed ging. Coronantijd. Andere werkplek. Perspectief op werk veranderde een moeder die me niet vrijlaat. Ik voelde me niet gelukkig. Eigenlijk heel eenzaam. En dit weekend besefte ik me dit kwam omdat hij zich terug getrokken had uit onze relatie. Doordat hij vreemdging.

Nou ik zou het kort houden . Dat is niet gelukt. Het lucht me wel weer een keer op om alles op te schrijven.
Denk wel dat ik gebaat zou zijn bij.proffesionele hulp. Welke kant het ook opgaat

Peet52, zo herkenbaar, dat heimelijke gevoel dat er iets niet goed zit in het leven, maar er niet de vinger op weten te leggen..

Het kon me zomaar overvallen, als ik me `s ochtends aan het aankleden was, mezelf voelend als een lege huls, besluiteloos over wat ik aan moest trekken, 3 x iets anders aan trekken waardoor ik vaak te laat op m'n werk kwam. En hij die dan op zijn sarcastische manier zei: "oh weer wat anders aan?" En ik begreep zijn reactie, want ik werd ook helemaal niet goed van mezelf, wat me nog sterker het gevoel gaf dat ik niet goed genoeg voor hem was.

Of met de was in de machine doen, dat ik ineens een vlaag parfum rook, die ik niet thuis kon brengen, waarbij ik in gedachten verzonk en me afvroeg of hij soms een ander had, maar dat kon ik dan niet voor me zien en dus niet voorstellen, dus nee.
En dat was met heel veel handelingen zo, alles ging zo traag. En ik vergat ook enorm veel, ben er zelfs voor naar de huisarts gegaan, die mij toen vroeg of ik wel gelukkig was. Dat was pijnlijk! Ik barstte in janken uit daar. 

Sinds mijn man 180 graden gedraaid is, is dat gevoel niet meer terug gekomen en is het me heel helder geworden waar het heimelijke gevoel vandaan kwam. Waarom kon het niet gewoon eerder zo zijn, vraag ik me dan af. Waarom zo onvoorzichtig omspringen met het gevoel en het leven van de ander, als de oplossing zo simpel is. Gewoon eerlijk naar elkaar zijn.

Ook ik zou vanuit mijn kern nooit bij een man willen blijven die mij aandoet wat hij heeft gedaan. En toch ben ik nog bij hem en bouwen we voort aan onze toekomst, en ook wij zijn zo veel dichter bij elkaar gekomen, geestelijk en lichamelijk. En toch blijf ik het me afvragen, is dit de juiste keus voor mij. Is er niet gewoon te veel gebeurd...

Titiv, ik ben het 100% eens met de adviezen van Pennestreek. Doen. Het is tijd de regie terug te pakken. 

Ikzelf ben 10 jaar geleden gescheiden van mijn ex-man nadat ik erachter kwam dat hij mij al een jaar bedroog met een gemeenschappelijke kennis, en ik heb geen moment spijt gehad van die beslissing.  Ik zeg echter niet dat je na vreemdgaan altijd maar moet gaan scheiden, dat ligt voor iedereen anders en ik begrijp mensen die er toch nog samen voor willen vechten (andersom is dat begrip er vaak minder, maar goed ). Maar in alle gevallen waarin dat gevecht succesvol was, was het wel een GEZAMENLIJK gevecht. Dat gezamenlijke ontbreekt totaal in jouw situatie en dus is er weinig reden tot hoop. Echt, volg de adviezen van Pennestreek op, je latere zelf zal je dankbaar zijn.

Haaika schreef op 16-08-2022 om 13:10:

[..]

Grutto, we hebben inderdaad hulp gehad, we hebben gesprekken gevoerd met 2 verschillende relatietherapeuten. Maar ik had bij beide niet het idee dat het iets voor mij zou gaan doen. Wel hebben we geleerd waar het in de communicatie vaak fout gaat: de ene aanvallend en de ander terugtrekkend. Het heeft ons wel in laten zien hoe gesprekken niet gevoerd moeten worden. Maar houd dat maar eens vast wanneer de emotie oploopt. Rust bewaren op zulke momenten is altijd al een zwak punt geweest van mij.

Het hele onderwerp dat samen hangt met seks hebben zonder condoom, werkt op mij las een rode lap. Ik heb jaren lang met een infectie rond gelopen, waar ik meerder keren antibiotica voor heb geslikt. Dan was het even een paar weken weg, om vervolgens weer net zo hard terug te komen. Moedeloos werd ik er van en uiteindelijk dacht ik dat het gewoon bij me hoorde en dat ik er nooit meer vanaf zou komen.

Zo vaak heeft hij me horen afvragen waar het in godsnaam steeds vandaan kwam. En nooit begon er iets te dagen. Of het interesseerde hem gewoon niet.

Toen het vreemd gaan was uitgekomen, ben ik naar de huisarts gegaan, heb me op alles laten testen en heb ik antibiotica voor mijzelf èn voor hem geëist. Sindsdien ben ik ervan verlost, en o wat ben ik blij. Er was niks mis met mij al die jaren. Mijn lichaam verraadde zijn vreemdgaan, alleen wilde ik het niet zien.
Het besef dat ik jaren lang heb geleden door zijn toedoen èn daarbij het besef dat het ook veel ernstiger had kunnen zijn waar hij me aan bloot had kunnen stellen, maakt me nog steeds woest. En als ik op momenten twijfel of ik er wel goed aan doe om door te gaan met de relatie, is dit ultieme verraad de hoofdreden.

Zo voelde ik me ook toen ik erachter kwam hpv type 18 te hebben @haaika 

Ik begon opeens te bloeden tijdens de seks, hierdoor heb ik een uitstrijkje laten doen. Ik wist al dat hij vreemd was gegaan en had me al laten testen maar enkel m'n bloed (dom!) maar goed, nu wist ik vd hpv en gelukkig was de echo verder in orde en volgen ze me nu op, hopelijk raak ik 't virus zelf kwijt want idd, 't kan kanker worden, dat beseft m'n man ook wel hoor, hij huilde zelfs toen bleek dat ik hpv heb, ik weet dat 't niet van haar moet zijn maar ik ga er wel vanuit, ze hebben namelijk geen condooms gebruikt en ik zelf heb nooit een ander gehad dan mijn man, ook niet voor hem en eind 2020 bevolkingsonderzoek was m'n uitstrijkje nog goed en in 2021 gaat hij vreemd van juni tot eind september, wel heel toevallig, ook begon 't bloeden in april wat 6 maanden na besmetting is begonnen en volgens de gyn klopt dit dat 't na 6 maanden symptomen kan geven zoals wratjes of bloedverlies tijdens seks. Laatste keer dat hij seks had met haar was eind september. Maar goed ik snap dus dat gevoel, verraad, hoe kun je vreemdgaan maar dan ook nog de gezondheid van je partner in gevaar brengen!?! Hoe achterlijk ben je dan... Toch? Zucht.... 

Ik heb hem al eerder gevraagd een tijdje te vertrekken, hij wil dit niet en nu ook niet.

Hij wil niet dat iemand dit weet.... Tja ik ook liever niet maar iedereen heeft wel eens problemen maar nee hij vertrekt niet. Koffer heb ik gepakt voor hem zelfs een keer, nee hij ging niet. Nu is 't ook zo dat zijn cultuur dit niet zal begrijpen... Zijn familie zou ons uit lachen, ik besef dat ook en daardoor is 't allemaal nog moeilijker om er een punt achter te zetten. Ze accepteren mij hoor en mijn schoonmoeder is m'n beste vriendin maar ja... Het is een zware stap laat ik 't zo zeggen, we zullen niet veel begrijp krijgen en tegelijkertijd breken we de harten van mijn moeder en zijn moeder want we zijn heel close met z'n allen. 't voelt alsof ik dus eik nu verantwoordelijk ben voor veel harten en dan heb ik 't nog niet over mijn kinderen.... Ik zit dus echt even vast. Hij kwam net wel ff thuis lunchen en zegt sorry, doet extra aardig en attent (zijn manier om sorry te zeggen) maar hoelang hou ik dit nog vol... Ik denk dat ik 't ff laat rusten, zelf heb ik ook ff geen energie om te vechten, ik wil er eik ff niet over praten met hem. Ik vraag niet veel en dat moet hij eens door hebben idd, hij moet tonen dat hij voor mij aanpassingen wil doen, maar hij is zo hard in z'n woorden en z'n houding... Hij is altijd al zo maar deze situatie maakt 't heel zwaar om hem nog te nemen zoals hij is.

Ik reageer hier ff nog op jullie allemaal want jullie adviezen zijn hetzelfde... Heb net wel even uitgelegd in mijn antwoord op haaika dat weggaan of dat hij ff weg gaat dus enorm moeilijk is.... Ik denk dat ik maar besluit om afstand te nemen van hem, even geen ruzie en discussie. Geen gevecht meer. Ik zei hem dat ook, ik vecht niet meer, het is aan hem om te vechten voor mij. En ik heb hem ook gezegd als je vanaf nu niet rekening houd met m'n gevoelens dan raak je me langzaam kwijt. Want dat is wat er gaat gebeuren.