Verder na ontrouw - deel 8

miss1984 schreef op 22-08-2022 om 17:00:

Titiv,
Ja ik herken er veel van. Mijn man en ik hadden tijdens zijn " verslavings periode bijna iedere dag sex". Ondanks dat ging hij gigantisch veel vreemd. SMorgens met haar, savonds met mij. Maar Projecteer mij niet te veel op jezelf.

Over welke verslaving heb je het hier (sorry, vlgs mij heb ik dat nl gemist), want de man van Titiv heeft vlgs mij geen seksverslaving?

Hoi Roodvruchtje, ik doel op mijn mans aandacht (sex) verslaving. Hij heeft daar geen diagnose in maar zoals ik eerder heb verteld was het gissen van de profs. 
Ik ken Titiv's situatie daar ook niet goed genoeg voor of er sprake is van verslaving en of codependency. Maar het veel me op in haar schrijfstijl, hoe ze over hem en zichzelf spreekt.

Ik hoop dat ik er helemaal naast zit, net zoals jij hoopt dat Titiv geen herkenning van andere leden hier kon vinden maar helaas doe ik dat wel. Maar goed er zijn natuurlijk tig gradaties in...

Graag gedaan!

Nee ik ben niet meer verliefd op mijn man, ik hou wel van hem en dat is altijd zo gebleven. 

Pennestreek schreef op 22-08-2022 om 15:01:

Peet, zo eens met jouw posting, en vooral de laatste zin! Onze relatie is echt beter dan hij ooit geweest is. Vooral doordat man ook geleerd heeft over zijn gevoelens te praten. We kennen elkaar nu inderdaad stukken beter. En onszelf . NIVEA doet wonderen, wees nieuwsgierig naar elkaar, vraag naar het waarom van bepaald gedrag, naar de bedoeling ervan en vertel hoe jij je erdoor voelt. Praten en communiceren is echt zo ontzettend belangrijk...

En dat bestaat wat mij betreft naast de herinneringen, de pijn, het verdriet, het wantrouwen, de jaloezie. Die zijn er ook (maar dat wordt wel steeds minder gelukkig).

En ook ik begrijp mijn man, waarom hij het zo heeft kunnen laten ontsporen. En ook hier ontstond de affaire vanuit praten. Zij ging door een nare scheiding en kon zo fijn bij man uithuilen, ze hadden zoveel raakvlakken. Ze kwam veel bij ons over de vloer. En ik had er al geen goed gevoel bij, maar ja, dat stop je weg, die jaloezie is niet heel aantrekkelijk natuurlijk. Nou ja, ik probeer er altijd maar van de positieve kant naar te kijken. We zijn een hoop wijzer geworden en we zijn nu samen en ieder voor zich beter dan ervoor. Maar wat een pijn en verdriet heeft dat groeiproces gekost...

Ik weet niet hoe lang het voor jullie geleden is. Hoe ga je ermee om als je man bijvoorbeeld alleen weggaat.

Wat ik eerder heb gelezen is dat je man veel appart deed. Was bij ons ook zo.( tenminste als jij dat was die dat geschreven had)

Dat was ook 1 van de redenen waarvan ik dacht. Bij vreemdgaan...no way dat ik verder ga. Ik wil wel gewoon rustig op de bank zitten als man weg is. Man heeft gezegd. Toen we nog uit elkaar waren dat hij nooit meer naar zo'n bedrijfsfeest zou gaan.  Ik sputterde natuurlijk tegen. Maar dacht later...ja dat lijkt me inderdaad niet fijn als je dat doet. Er wordt daar altijd zoveel gedronken. En dan nog het feit dat man niet doorhad dat collega verliefd was. En ik wel vaker verhalen hoorde of opmerkingen die daar geplaatst werden.

Nu spreekt hij af en toe wel af met een goede vriend. Of even een borreltje bij collega thuis.  ( mannelijke) 

I

Ik vind het knap gevaarlijk om via zelfhulpboeken, websites en podcasts "hulp" te zoeken voor iets wat in de kern echt een groot probleem is. Zelf gediagnosticeerde co-dependency, sex gebruiken als bindingsmiddel, gecombineerd met niet alleen kunnen zijn en altijd aandacht willen klinkt mij als een cocktail die echt met professionele hulp moet worden aangepakt, Titiv. Jouw issues gaan verder dan dat je man 4x in het buitenland heeft gerolbezemd met een vrouw die niet de zijne is.

Schrijven op een forum kan een fijne uitlaatklep zijn, het lezen van verhalen van vrouwen die iets soortgelijks hebben meegemaakt kan troostend zijn, maar in jouw geval lijkt me er meer nodig. Professionele hulp dus.

Anna Cara schreef op 23-08-2022 om 08:23:

De diepe onvoorwaardelijke liefde die ik voelde voor hubby, is weg. Mijn houden van hem is beschadigd geraakt in fases. Vooral eigenlijk door zijn gedrag en keuzes ná het uitkomen en wat ik zelf ontdekte (en hij te lang ontkende). Ik hou nog wel van hem. Door zijn harde werken om aan mij laten merken hoeveel hij om mij geeft en zelf bewust in te zoomen op zijn leuke en lieve kanten en door zijn eerlijkheid in het heden over Truus zaken, merk ik dat ik wel weer groei in gevoel. Maar het wordt qua houden van voor mij nooit meer zoals het was.

Ik denk hier ook niet. Ik kijk nu zo anders tegen hem aan. Ik vind dat zo moeilijk. Ik zal wel altijd van hem houden ergens diep van binnen dat weet ik zeker, zelfs als we dit niet samen gaan redden maar t voelt anders idd. Het is niet meer zoals 't was en dat zal 't ook nooit meer zijn. Zo jammer 

Persephone schreef op 23-08-2022 om 08:46:

Ik vind het knap gevaarlijk om via zelfhulpboeken, websites en podcasts "hulp" te zoeken voor iets wat in de kern echt een groot probleem is. Zelf gediagnosticeerde co-dependency, sex gebruiken als bindingsmiddel, gecombineerd met niet alleen kunnen zijn en altijd aandacht willen klinkt mij als een cocktail die echt met professionele hulp moet worden aangepakt, Titiv. Jouw issues gaan verder dan dat je man 4x in het buitenland heeft gerolbezemd met een vrouw die niet de zijne is.

Schrijven op een forum kan een fijne uitlaatklep zijn, het lezen van verhalen van vrouwen die iets soortgelijks hebben meegemaakt kan troostend zijn, maar in jouw geval lijkt me er meer nodig. Professionele hulp dus.

Ik heb al professionele hulp gezocht en heb daar heel veel aan. En ik zeg ook niet dat ik lijd aan codependency maar ik herken er wel wat dingen in bij mezelf... Lijd ik eraan, mss wel mss niet, ik zelf denk vooral en mijn therapeut ook dat ik vooral gewoon een gebroken hart heb en in een rollercoaster zit van emoties wat normaal is, ook ben ik aan 't rouwen, wat ook normaal is na zo' n gebeurtenis en ik denk dat er ook wel issues zijn met mezelf, die er al waren voor 't vreemdgaan en dat daardoor mijn man ook is vreemdgegaan, en idd hij heeft haar MAAR 4 keer ontmoet, en hij biechtte 't zelf op, en hij is hier nog steeds en ik ook, en ik wil niet in dezelfde situatie belanden dus moet ik aan mezelf werken, ik geef mezelf deels de schuld wat ook zorgt voor veel emoties, hij had nooit mogen vreemdgaan maar ik denk wel dat ik zeker aan mezelf moet werken dat ontken ik ook niet. En dat doe ik dus ook. Het is hier ook gewoon fijn om alles wat je maar voelt en denkt te voelen op te schrijven maar natuurlijk moeten we 't uiteindelijk zelf zien te redden. 

Peet52! schreef op 23-08-2022 om 08:30:

ja..ik ben weer verliefd geworden op mijn man. Wij zijn ook uit elkaar geweest. Ik heb hem na het opbiechten 6 weken fysiek niet gezien. Wel contact. Telefonisch, mail en whatts app.
Na een gesprek om te gaan bespreken hoe nu verder met de scheiding kwam bij hem het besef. Hij was alleen aan het overleven. Toen kwam er bij hem pas binnen wat het betekende dat hij me kwijt was.
Hij zei na het gesprek dat hij er alles aan wilde doen om me terug te krijgen. Ik dacht alleen..dat gaat je nooit lukken.
Maar hij wilde er Alles maar dan ook ALLES aan doen. En dat heeft hij gedaan. Hij heeft zich zo kwetsbaar opgesteld.
Nu wil ik er wel bij benoemen dat wij altijd een relatie hadden vaan aantrekken en afstoten. Er waren tijdens ons huwelijk veel ups maar ook veel downs. Ik heb wel vaker op het punt gestaan om er mee te stoppen maar hem nooit los kunnen laten.
Eigenlijk waren we de laatste jaren in een rustig vaarwater. Niet al teveel downs. Niet teveel escalaties.
Achteraf gezien was ik een kaarsje wat uitgedoofd was. Door deze crisis is dit weer gaan vlammen. ( heeft met meerdere zaken te maken).
En ja ik ben dus weer verliefd. Maar heeft er wel mee te maken dat mijn man zich kwetsbaar heeft opgesteld. Maar ook ik heb me kwetsbaar opgesteld. En hij is echt veranderd. We zijn beide veranderd. We spreken elkaar nu aan op onze afweermechanisme. Als een van ons zich terug trekt. Maar ik doe ook meer om hem bijzonder te laten voelen. En andersom.
Maar ik heb het wel nodig gehad om afstand te hebben na het uitkomen. Ik moest toen echt mijn boosheid kwijt. Denk als we op dat moment samen waren geweest in één huis we die verbinding nooit meer hadden kunnen hebben. Die liefde nooit meer hadden kunnen voelen zoals nu. Dan was er teveel kapot gemaakt.

Hier heb ik ook na 't uitkomen afstand genomen. Ik ben niet weggegaan maar heb wel lang niet met hem willen slapen dus sliep ik in de logeerkamer, dan volgde er enorm veel ruzies en vooral woedeaanvallen vanuit mij, het trekken en duwen dingetje (ik wil scheiden, ik wil niet scheiden) en ook wij waren altijd een koppel die vurige ruzies had en ook weer heel snel konden goed maken, dus ook hier idd het niet kunnen loslaten en nog steeds. 

Dat mijn man er liever niet meer over wil. Praten vind ik heel moeilijk maar ik zie ook wel in dat hij t wel heeft geprobeerd om 't goed te maken. Hij heeft me laten razen, bleef sorry zeggen, stuurde me foto' s van waar hij was als hij weg was etc. En de laatste werkreis een foto van mij en hem op zijn profiel foto gezet van whatsapp en zo is hij eik echt niet. Dus ja hij doet heus wel moeite maar ik blijf maar meer willen en nu hij zo boos werd de laatste paar keren en ik ook gestopt ben met erover willen praten is er wel meer rust in huis. Ik voel minder liefde nu maar ik heb 't er wel voor over om te blijven volhouden en wil 't nu ook gewoon houden zoals 't is en kijken waar dat naar toe gaat. Nu heb ik ook de rust om aan mezelf te werken en ik denk dat dat heel erg nodig is nu. En vanuit daar aan ons werken.

Titiv, ik schreef niet dat jij schuld hebt aan zijn vreemdgaan. Dat vind ik namelijk nooit. Vreemdgaan is altijd de schuld van de vreemdganger. Ook schreef ik niet dat hij MAAR 4 x is vreemdgegaan. Het aantal keren maakt namelijk niet zo heel veel uit. 

Ik denk dat het goed is dat je professionele hulp hebt! Die issues, die moet je voor jezelf willen verhelpen. Niet om ervoor te zorgen dat je man niet meer vreemdgaat, want dat doet hij namelijk vanwege zijn eigen issues. Die kun je niet verhelpen, maar je kunt er wel voor zorgen dat je zelf sterker wordt en niet zo op je man leunt, zodat je op enig moment kunt gaan voelen of je dit ZELF wel wilt, een man die vreemdgaat. Niet vanuit angst, maar vanuit zelfverzekerdheid. En als je op basis daarvan voelt dat je met hem verder wilt, is dat prima maar als je voelt dat je zonder hem verder wilt, is dat ook prima.

Ik vind het knap gevaarlijk om via zelfhulpboeken, websites en podcasts "hulp" te zoeken voor iets wat in de kern echt een groot probleem is.

Maar Titiv heeft al hulp, dat had ze al vaker gepost. Mijn bijdrage is om een miniscul inzicht te geven. Het gaat erom dat ze inziet dat het ongezond is wat er steeds gebeurd. En iedereen kan dat hier tig keer posten maar je ziet het pas wanneer je het zelf ziet en tig keer hoort. Ik was toen erg blij met de tips die ik hier kreeg want het heeft mij mijn ogen compleet geopend omdat je vaak niet eens beter weet dan dat wat je gewend bent.

Titiv mocht je nog vragen hebben stel ze absoluut aan jou hulp. Zei kan jou de wegwijzen in welk pad je op mag gaan om er wat aan te gaan doen. Dat je weer krachtig gaat voelen vanuit eigen kracht.

Heel veel sterkte de komende tijd.

Ik ben het eens met Max. Hij zou op zijn minst samen met jou relatietherapie moeten volgen. Niet alleen omdat het goed is voor de bedrogene, maar vooral ook om erachter te komen waar het fout is gegaan in de relatie en hoe jullie in de toekomst kunnen voorkomen dat jullie weer van elkaar afdwalen. Het feit dat hij dat gewoon weigert, 
plus het feit dat ie rustig met zijn vrienden tot midden in de nacht een drankje gaat doen, zegt nogal wat over hoe veel lak hij aan je heeft. Het getuigt ook van bizar weinig respect naar jou toe.  En het feit dat jij het niet van hem eist, laat zien hoe jij jezelf wegcijfert.   
Hij heeft je volgens mij compleet in zijn zak en hij weet dat. Dus hij kan doen wat hij wil. Er zit toch geen consequentie aan vast...