Relaties Relaties

Relaties

Verder na ontrouw - deel 8


Pennestreek schreef op 26-08-2022 om 22:13:

[..]

Max, ik heb echt niet het idee dat jij snel de handdoek in de ring hebt gegooid. Maar ja, ik ken een heel aantal gevallen waar dat wel zo ging. Mijn eigen man bijvoorbeeld. Die heeft helemaal in zijn uppie besloten dat onze relatie niet te redden viel, dat zijn gevoel voor mij weg was en nooit meer terug zou komen. Was even vergeten zijn gevoel met mij te delen in de jaren dat hij twijfelde. Dat vind ik dus heel erg stoppen met werken en investeren. Gelukkig gaf ik me niet zo snel gewonnen .

Zo ging het hier ook, alleen zegt hij ervan overtuigd te zijn geweest dat ik niks meer voor hem voelde. Dus zocht hij alvast een vervangster en de rest is geschiedenis. Hij had moeten praten. Gewoon zijn mond open moeten doen. Dat kan voor de één hard werken zijn, voor de ander doodnormaal. Met elkaar in verbinding blijven is naar mijn idee de sleutel en iedereen die zegt dat het bij hen helemaal vanzelf gaat, net als die stellen die zeggen nóóit ruzie te maken, die geloof ik niet. Sterker nog, ik zou me dan juist zorgen maken, maar dat ben ik… 

Ik las laatst ergens ‘Liefde is een werkwoord’ en dat zegt eigenlijk genoeg. 

Altijd veel herkenning in wat jij schrijft, Pennestreek. Ook nu weer. Ik snap jouw gevoel om jezelf en jouw keuzes aan anderen te moeten uitleggen en verdedigen. Om die reden heb ik het maar weinig mensen verteld. In jullie situatie kon het niet anders, maar het maakt het wel nog zwaarder. Toen mijn man bijna uit het niets zei te willen  scheiden, zei iedereen dat ik de eer aan mezelf moest houden. Voor mezelf moest kiezen. Ik dacht dat iedereen knettergek geworden was. Jij schreef toen al, ‘niet doen als dit voor jou niet goed voelt’.  Toen ik maanden na onze doorstart achter de (gestopte) affaire kwam, heb ik bijna niemand ingelicht. In 1e instantie uit schaamte, maar ook omdat diezelfde mensen weer precies hetzelfde zouden zeggen en ik twijfelde zelf al erg genoeg. Het was eenzaam, maar nu (bijna 2 jaar later) ben ik er blij om. Ik hoef mijn keuze niet te verdedigen naar anderen. Ik heb mijn hart gevolgd en daar ben ik (en mijn man nog meer) elke dag blij om.

Pinokkio schreef op 27-08-2022 om 02:02:

[..] Nu zie ik het meer als hard werken met mezelf Ik heb gewoon mijn eigen issues in de relatie met mezelf en dat neem ik in iedere relatie natuurlijk mee. Partner heeft zijn eigen dingen en moet daar ook zelf mee dealen.

Makkelijk wordt het bij ons dus niet maar we hoeven niet hard te werken voor onze verbinding.
Valt de verbinding weg en blijft die weg dan denk ik niet dat ik daar hard aan wil gaan werken.
Het is dan gewoon wat het is.

Ook werken aan jezelf kan hard werken zijn. Om in verbinding met de ander te kunnen blijven, moet je ook je eigen issues helder hebben. (Hard) werken aan jezelf staat wat mij betreft gelijk aan (hard) werken aan de relatie. De vreemdgaanders in de verhalen hier blijken allemaal issues te hebben die ze niet onder ogen wilden zien waardoor de verbinding verdween. De andere partners blijken ook issues te hebben die de verbinding niet ten goede kwamen. Ikzelf betreur nog altijd dat ik mijn eigen issues niet eerder heb ingezien - das weer een ander issue, het jezelf kwalijk blijven nemen... 😬. Ik zou op een andere manier uit de boot zijn gestapt als ik eerder naar mijn eigen gedrag had kunnen kijken. En ik ben zo ontzettend blij voor de mensen in dit draadje die daar nu de kans 'voor krijgen' of de ruimte voor nemen. Pennestreek en Miss zijn hier mooie voorbeelden van. 

elledoris schreef op 28-08-2022 om 10:56:

[..]

Ook werken aan jezelf kan hard werken zijn. Om in verbinding met de ander te kunnen blijven, moet je ook je eigen issues helder hebben. (Hard) werken aan jezelf staat wat mij betreft gelijk aan (hard) werken aan de relatie. De vreemdgaanders in de verhalen hier blijken allemaal issues te hebben die ze niet onder ogen wilden zien waardoor de verbinding verdween. De andere partners blijken ook issues te hebben die de verbinding niet ten goede kwamen. Ikzelf betreur nog altijd dat ik mijn eigen issues niet eerder heb ingezien - das weer een ander issue, het jezelf kwalijk blijven nemen... 😬. Ik zou op een andere manier uit de boot zijn gestapt als ik eerder naar mijn eigen gedrag had kunnen kijken. En ik ben zo ontzettend blij voor de mensen in dit draadje die daar nu de kans 'voor krijgen' of de ruimte voor nemen. Pennestreek en Miss zijn hier mooie voorbeelden van.

Elledoris, het is niet zo dat ik perse niets kan met dat wat je beschrijft, maar er zit een soort ‘heilig moeten’ in dat me nogal tegen de borst stuit. 

Terwijl er net zo goed een hele hoop andere standpunten, invalshoeken en hobby’s () mogelijk zijn. 

Zoals gezegd heb ik, net als heel veel mensen denk ik, issues. Maar het is ook een collectief iets dat we onze issues proberen op te lossen dmv een romantische relatie: daar zit de oplossing. Dat maken we elkaar nu eenmaal ook sterk wijs. 
Dat dat niet zo werkt (of de pijn maar heel even verzacht) blijkt overduidelijk en dat zorgt in veel individuele situaties voor een hoop verdriet. 

Maar persoonlijk wil ik ook gewoon niet (meer) hard werken aan mijn eigen issues. Het heeft ook met een soort (collectief) perfectionisme te maken dat we alles willen aanpakken. Voor mij hoeft dat niet zo, ik denk dat we er ook voor kunnen kiezen om het leven en onszelf wat meer te nemen zoals het is. 

Dat is iets dat ik bijv jou erg zou gunnen. 
Ik denk dat jij niet makkelijk verandert want ook in deze toestand blijf je lang hangen. Maar dat voor jezelf accepteren kan ook rust brengen. 

Pinokkio schreef op 28-08-2022 om 13:39:

[..]

Elledoris, het is niet zo dat ik perse niets kan met dat wat je beschrijft, maar er zit een soort ‘heilig moeten’ in dat me nogal tegen de borst stuit.

Terwijl er net zo goed een hele hoop andere standpunten, invalshoeken en hobby’s () mogelijk zijn.

Zoals gezegd heb ik, net als heel veel mensen denk ik, issues. Maar het is ook een collectief iets dat we onze issues proberen op te lossen dmv een romantische relatie: daar zit de oplossing. Dat maken we elkaar nu eenmaal ook sterk wijs.
Dat dat niet zo werkt (of de pijn maar heel even verzacht) blijkt overduidelijk en dat zorgt in veel individuele situaties voor een hoop verdriet.

Maar persoonlijk wil ik ook gewoon niet (meer) hard werken aan mijn eigen issues. Het heeft ook met een soort (collectief) perfectionisme te maken dat we alles willen aanpakken. Voor mij hoeft dat niet zo, ik denk dat we er ook voor kunnen kiezen om het leven en onszelf wat meer te nemen zoals het is.

Dat is iets dat ik bijv jou erg zou gunnen.
Ik denk dat jij niet makkelijk verandert want ook in deze toestand blijf je lang hangen. Maar dat voor jezelf accepteren kan ook rust brengen.

Eens, met een kleine noot. Ik denk dat soms wordt onderschat wat een gebeurtenis kan veroorzaken aan trauma en afbreuk van de hele basis van je bestaan.

Het "ergens in blijven hangen" ( lees zwartwit: ga verder en accepteer het) gebeurt maar zo als je: 1. Het niet zag aankomen. 2. Het niet kan landen doordat er teveel misgaat vwb je veilige gevoel.  3. De gevolgen als een olievlek uitbreiden doordat je bv contact met je kinderen verliest en daardoor half buiten het ouderschap komt te staan. 4. Je geen nieuwe partner tegenkomt, dus je weinig kunt delen of je weer geliefd kunt voelen zodat het verleden verzacht wordt. 5. Je vrienden en familie je verwaarlozen enz enz. Je krijgt dus zelden externe input om je trauma mee te delen. Er gaan mensen om minder finaal naar de haaien. Dat zelfs in die situatie iemand naar zichzelf kan kijken vind ik dan knap.

Zelf had ik geen aandeel in mijn scheiding. Mensen zeggen dat kan niet, maar toch is dat zo. Maakt mij dat perfect in de relatie? Nee absoluut niet, maar ik hoefde ook geen perfecte partner en dat was ook niet de reden van de scheiding. Maar traumatisch is het na 9 jaar nog steeds en daar heb ik bij tijd en wijlen flink last van. Ik vind dat dat mag, het is mijn trauma, mijn gevoel, mijn persoonlijke strijd en dat moest van verre komen. Een ander zegt dat ik dan blijf hangen, maar er staat geen tijd voor rouw en dat is precies wat het is. Moet je er dan niets mee? Ik denk dat tijd heelt en ruimte geeft, maar je kunt niet geforceerd verder gaan.( even algemeen, dit is niet persoonlijk maar een korte uitleg)

Max88 schreef op 28-08-2022 om 15:31:

[..]

Eens, met een kleine noot. Ik denk dat soms wordt onderschat wat een gebeurtenis kan veroorzaken aan trauma en afbreuk van de hele basis van je bestaan.

Het "ergens in blijven hangen" ( lees zwartwit: ga verder en accepteer het) gebeurt maar zo als je: 1. Het niet zag aankomen. 2. Het niet kan landen doordat er teveel misgaat vwb je veilige gevoel. 3. De gevolgen als een olievlek uitbreiden doordat je bv contact met je kinderen verliest en daardoor half buiten het ouderschap komt te staan. 4. Je geen nieuwe partner tegenkomt, dus je weinig kunt delen of je weer geliefd kunt voelen zodat het verleden verzacht wordt. 5. Je vrienden en familie je verwaarlozen enz enz. Je krijgt dus zelden externe input om je trauma mee te delen. Er gaan mensen om minder finaal naar de haaien. Dat zelfs in die situatie iemand naar zichzelf kan kijken vind ik dan knap.

Zelf had ik geen aandeel in mijn scheiding. Mensen zeggen dat kan niet, maar toch is dat zo. Maakt mij dat perfect in de relatie? Nee absoluut niet, maar ik hoefde ook geen perfecte partner en dat was ook niet de reden van de scheiding. Maar traumatisch is het na 9 jaar nog steeds en daar heb ik bij tijd en wijlen flink last van. Ik vind dat dat mag, het is mijn trauma, mijn gevoel, mijn persoonlijke strijd en dat moest van verre komen. Een ander zegt dat ik dan blijf hangen, maar er staat geen tijd voor rouw en dat is precies wat het is. Moet je er dan niets mee? Ik denk dat tijd heelt en ruimte geeft, maar je kunt niet geforceerd verder gaan.( even algemeen, dit is niet persoonlijk maar een korte uitleg)

Max, ik bedoelde dat ‘blijven hangen’ juist helemaal niet zo negatief. (als ik je tenminste goed begrijp.) Natuurlijk is dat heel verdrietig enz tegelijkertijd is het wat het is, en ook (veel) mensen eigen. 

Het ‘niet zien aankomen’ van dingen kun je  duiden als een relationeel iets maar het heeft ook te maken met ons collectieve verwachtingspatroon tav romantische relaties. In realiteit blijven (veel) mensen grillig en onvoorspelbaar. Ik weet het echt oprecht niet Max, of dat ‘slecht’ is of gewoon een gegeven waar we neutraler mee zouden moeten/ kunnen omgaan. 



Pennestreek schreef op 26-08-2022 om 22:24:

[..]

Ik denk dat de mensen die ervoor kiezen om te vechten voor hun relatie na overspel, juist vaak te horen krijgen dat ze wel gek lijken. Hoeveel mensen roepen niet vol overtuiging dat vreemdgaan = einde relatie? Dat is dan weer het vooroordeel waar ‘wij’ tegenop moeten boksen. Geloof me, dat is ook niet heel fijn. Jezelf moeten verdedigen omdat je ervoor kiest te proberen je gezin bij elkaar te houden. Je wordt uitgemaakt voor voetveeg, je hebt geen trots, geen eigenwaarde. Je kunt hem nooit meer vertrouwen, want eens een vreemdganger, altijd een vreemdganger. Ik merk het nog steeds. Als ik het eens met mensen heb over onze moeilijke jaren dan is de reactie vaak, “dat zou ik niet kunnen hoor. Het idee dat hij met een ander heeft liggen vozen! Getver!” Of iets van die strekking.

Het is nooit prettig om jezelf te moeten verdedigen voor keuzes die je gevoelsmatig maakt en waarbij je voor jezelf weet dat je je best hebt gedaan en je jezelf recht in de spiegel aan kunt blijven kijken. Je kunt ook nooit het hele verhaal vertellen, want dat is te complex. En niemand heeft hetzelfde ‘filter’ als jij en zal dus anders reageren in dezelfde situatie. Zo reageren we allemaal vanuit onze eigen ‘ allergie’.

En daarom komt zo’n opmerking als die van jou en Pinokkio bij mij weer hard binnen. Ik heb er hard voor moeten werken om mijn gezin bij elkaar te houden, en ik ken intussen heel wat vrouwen (hier en in real life) die dat ook hebben gedaan en nog doen. Mensen die dan roepen dat als je hard moet werken om je relatie te laten slagen die relatie dus niet goed is, tja, dat vind ik dan weer kortzichtig. Je bent er niet bij, je weet niet wat ik voel, je weet niet wat mijn man voelt. We zijn bewust met onze relatie bezig. Iedere dag opnieuw. Niet omdat hij zo slecht is dat hij zoveel onderhoud nodig heeft of we onszelf in veel bochten moeten wringen, maar omdat we ons realiseren dat we heel dicht bij de afgrond waren. En omdat we ontzettend blij zijn met hoe het nu tussen ons is. Dat willen we graag zo houden.

Ja pennestreek dat vooroordeel...als je verder gaat met een partner die vreemdgegaan is. Ik vind het nog steeds een lastige.

Vooral mensen die heel dicht bij me staan en die denken het verdriet namens mij te moeten voelen. Idd...de opmerking. ..ik zou het nooit kunnen.  

Zo had mijn moeder veel boosheid naar man. Zo was man bij mij thuis...waren nog niet samen maar hij bracht zoon thuis en we gingen even een bakkie doen. Mijn boosheid was toen inmiddels flink minder. Moeder staat voor deur en ik vertel dat Man er is..ze draait zich om met de opmerking " het is JOUW leven". En toen ik voorzichtig vertelde dat het ook een andere kant op zou kunnen gaan reageerde ze ook niet al te positief. Dus toen kwam bij mij het besluit. Ik vertel er gewoon niets meer over.

Maar die boosheid bij moeder bleef. Toen we weer een paar maanden samen waren en we 25 jaar getrouwd waren en ze een envelop met inhoud aan mij gaf ( ik was daar toen aan het eten) kon ze haar boosheid niet meer inhouden.

Ze werd zo boos..zei dat ze zo boos was dat hij mij dit aangegaan had. Ze had een hele tirade.Ik klapte helemaal dicht. Ik had haar daarvoor al aangegeven begrip te hebben voor haar boosheid..maar dat ze die niet bij mij kwijt kon. Maar met  anderen moest bespreken. Ze was in die tussentijd ook nog niet bij ons thuis geweest als man er was.

Deze boosheid van haar bracht mij dan ook weer aan het wankelen..bedoel je bent al zo kwetsbaar als je opnieuw verder gaat na zo'n gebeurtenis in je leven. Dat bracht bij mij ook weer negatieve gevoelens bij me naar boven wat ik weer reflecteerde op man. 

Dus ik ben zo gesloten als een oester over dit onderwerp tegen mijn moeder en beste vriendin.

Nu ben ik er door deze hele relatie crisis wel achter gekomen dat ik nog heel veel issues heb ten aanzien van de scheiding van ouders en mijn rol daarna naar moeder. Please gedrag.

Het vervelende is nu dat zij denkt verder te kunnen als hoe het daarvoor was. Maar ik ben door deze crisis zo veranderd. Relatie met man is zo veranderd.  Maar leg dat maar eens uit aan anderen die zo'n oordeel hebben. Leg maar eens uit dat je relatie verbeterd is.

Vooral de band tussen man en moeder. Ik kan dat los zien. Maar moeder wil opeens laten zien dat ze het ermee eens is. Maar wat ik zo sterk voel..ik heb haar goedkeuring niet nodig. Van niemand..het.is mijn eigen beslissing om verder te gaan. 

En dat terwijl mensen altijd over mij zeggen..Peet...jij hebt.nooit geen oordeel..dat vind ik dan ook het moeilijke..

Denk dat vreemdgaan binnen een relatie zo'n taboe is dat het oordeel daarom zo hard is.

elledoris schreef op 28-08-2022 om 10:56:

[..]

Ook werken aan jezelf kan hard werken zijn. Om in verbinding met de ander te kunnen blijven, moet je ook je eigen issues helder hebben. (Hard) werken aan jezelf staat wat mij betreft gelijk aan (hard) werken aan de relatie. De vreemdgaanders in de verhalen hier blijken allemaal issues te hebben die ze niet onder ogen wilden zien waardoor de verbinding verdween. De andere partners blijken ook issues te hebben die de verbinding niet ten goede kwamen. Ikzelf betreur nog altijd dat ik mijn eigen issues niet eerder heb ingezien - das weer een ander issue, het jezelf kwalijk blijven nemen... 😬. Ik zou op een andere manier uit de boot zijn gestapt als ik eerder naar mijn eigen gedrag had kunnen kijken. En ik ben zo ontzettend blij voor de mensen in dit draadje die daar nu de kans 'voor krijgen' of de ruimte voor nemen. Pennestreek en Miss zijn hier mooie voorbeelden van.

Duidelijk omschreven.  Ik kwam er door deze crisis achter dat de issues rond de scheiding van mijn ouders zo sterk verweven zijn in mijn leven. En dat daardoor de verbinding van.mijn kant met man ook niet was zoals het had moeten zijn. Maar niet alleen met man..met meerdere mensen..

Maar zoals iemand hierboven al zei..mijn man zei ook dat hij dacht dat ik niet meer zo gek op hem was. Hij had nooit die grens over moeten gaan. Het aan moeten geven..sowieso eerlijk moeten zijn na de eerst keer al. 

Ik ben nu wel zo ver dat ik de issues aan ga pakken. Het zal door middel van therapie moeten gebeuren. Ik dacht altijd alles zelf te kunnen. Maar dit stukje is zo verweven in mij dat ik dit zelf niet kan.

Daarom helpt het.me al om het van me af te schrijven..en lezen dat ik niet alleen sta in dit moeilijke proces

ik heb van therapie geleerd dat als mensen een ander oordeel of mening hebben ikzelf kan aangeven dat ik dat lastig vind en me overal tussen in voelde staan... dit heeft erg geholpen omdat vriendinnen en familie toen inzagen dat ze mij pijn deden met hun oordelen ipv me steunden. Ze hebben het beste met me voor maar nu we ruim 2 jaar verder zijn na het uitkomen van de affaire en mijn man en ik heel erg aan ons huwelijk gewerkt hebben en het weer goed hebben samen merk ik dat ze nog steeds voorzichtig zijn maar ook er weer vertrouwen in krijgen... hoe boos ze ook zijn (geweest) op mijn man.... 

Hey meiden,

Ik heb een beetje door de berichten heen gescrold na onze vakantie. En ondanks dat we een heerlijke vakantie hebben gehad als gezin, voel ik soms toch nog wel het litteken pijnlijk door onze relatie doorlopen. Zeker als je dan twee weken aangewezen bent op elkaar. Een paar goede gesprekken zijn er dan ook zeker gevoerd die weken. Thuis kun je situaties soms toch nog wel even parkeren, in verweggistan is dat lastiger. En om de sfeer dan goed te houden moesten we wel praten. 

Wat ik nog steeds het meest moeilijk vind na 2 jaar is dat je nooit meer onbevangen ruzie kan maken of een tijdje kunt mokken (voor mijn gevoel dan he). Omdat ik nu heb gezien dat mijn man dan kan vluchten naar een andere vrouw. In het verleden heb ik nooit gedacht bij een ruzie dat ik hem kwijt zou raken. Daarom durfde ik ook ruzie te maken. Nu voelt dat toch anders. Al is het echt daardoor niet altijd maar koek en ei hier hoor. Ook nu zijn er momenten haha. 

Nou Mamame ik wil je toch even een hart onder de riem steken! Ruzie maken mag, op een respectvolle manier kom je toch wel goed voor jezelf op hé hoop ik? 

En anders mag hij gaan, rennend 😅

Of maakt dat je bang en onzeker om "ruzie" te maken of een meningsverschil te hebben?

Hoe gaan jullie om met het bespreekbaar maken van je wantrouwen/gevoelens die je bij de actie van je partner hebt? Sommigen hier zullen mijn draadje kennen waarin ik het een en ander uitgelegd heb.

Het is hier nog heel vers en hoewel ze aangeeft niet daadwerkelijk vreemd te zijn gegaan, zijn er bepaalde rode vlaggen die mij wat anders vertellen. Maar tot dat dit op tafel komt, zullen we dan maar even uit gaan van het feit dat het bij emotioneel vreemdgaan/sexueel contact via de app gebleven is.

Nu spelen er bij ons natuurlijk andere problemen mee, loopt mijn vrouw inmiddels bij 2 psychologen/therapeuten. Dus het maakt het bespreekbaar maken van de vervelende gevoelens die ik er soms bij heb heel erg lastig. Zaterdag nog weer geprobeerd om te kijken of ze begrijpt dat er toch bepaalde triggers zijn en dat levert dan eigenlijk direct vanuit haar een emotie op dat ze begint te huilen, in de auto stapt en zegt ik ben even tijd nodig.

Ik weet niet zo goed wat ik er mee aan moet. Ik probeer heel erg mijn vrouw te steunen in haar zoektocht naar zichzelf. Maar het blijft soms echt verdomde lastig dat er daardoor geen enkele ruimte is om te praten over mijn twijfels. Ook helpt het niet mee dat het niet bepaald lijkt alsof ze er echt veel spijt van heeft. "Het was een domme actie". Om maar in haar woorden te blijven.

Morgenvroeg ga ik voor het eerst naar de therapeut, ik hoop daar ook wat handvaten te krijgen. Want onverschillig merk ik toch dat ik nu al op kijk tegen bijvoorbeeld volgende maand, waarin ze met vriendinnen op stap gaat. Of dit weekend, waar ze even een weekend alleen weg gaat om de rust te pakken die ze nodig is. Geen man, geen kinderen. Onverschillig gaan de gedachten toch naar de afgelopen 3 maand en ben je bang dat ze straks niet alleen is op dat weekend weg. 

Hoi Elpisto, snap je helemaal wat betreft het weekendje weg. Die van mij zat er 2 a 3 weken en daar kwam ook haar mannelijke collega. Denk toch dat je 100% vertrouwen moet hebben in je vrouw anders gaat het niet werken en kan je beter stoppen. Klinkt zwart wit maar zo is het eenmaal. Praat makkelijk maar voel je pijn die ik ook zelf ervaar. Ik heb respect voor de mensen hier die verder gaan met hun partner die ontrouw is geweest. Je huwelijk op deze manier redden is de moeilijkste weg. 

Ruud1971! schreef op 12-09-2022 om 09:50:

Hoi Elpisto, snap je helemaal wat betreft het weekendje weg. Die van mij zat er 2 a 3 weken en daar kwam ook haar mannelijke collega. Denk toch dat je 100% vertrouwen moet hebben in je vrouw anders gaat het niet werken en kan je beter stoppen. Klinkt zwart wit maar zo is het eenmaal. Praat makkelijk maar voel je pijn die ik ook zelf ervaar. Ik heb respect voor de mensen hier die verder gaan met hun partner die ontrouw is geweest. Je huwelijk op deze manier redden is de moeilijkste weg.

" je huwelijk op deze manier redden is de moeilijkste weg".

Ik ben het oneens voor wat het waard is. Dat kun je niet zo stellen. Al jaren probeer ik die gedachte te bestrijden, het is namelijk rete-pijnlijk om te lezen en ik lees dat hier zo vaak. Daarna wordt dat enigzins bijgedragen, tot de volgende opmerkingen laat zien dat het nog steeds zo gezien wordt.

Scheiden is níet moeilijker, niet makkelijker, blijven is níet moeilijker, niet makkelijker.

Ik snap ook niet waaróm het wordt gezegd, je gaat op die manier over de gevoelens van een ander heen om je keuze te rechtvaardigen en je beter te voelen plus je stelt je boven de ander. 

Die vooroordelen, het de maat nemen over zoveel verdriet is onterecht en onwaar. 

Max88 schreef op 12-09-2022 om 10:01:

[..]

" je huwelijk op deze manier redden is de moeilijkste weg".

Ik ben het oneens voor wat het waard is. Dat kun je niet zo stellen. Al jaren probeer ik die gedachte te bestrijden, het is namelijk rete-pijnlijk om te lezen en ik lees dat hier zo vaak. Daarna wordt dat enigzins bijgedragen, tot de volgende opmerkingen laat zien dat het nog steeds zo gezien wordt.

Scheiden is níet moeilijker, niet makkelijker, blijven is níet moeilijker, niet makkelijker.

Ik snap ook niet waaróm het wordt gezegd, je gaat op die manier over de gevoelens van een ander heen om je keuze te rechtvaardigen en je beter te voelen plus je stelt je boven de ander.

Die vooroordelen, het de maat nemen over zoveel verdriet is onterecht en onwaar.

Compleet eens hiermee ja. Ik probeer daarom privé ook erg selectief te zijn in de mensen met wie ik dit bespreek. Mijn vriendengroep is toch meer van het type "zet haar het huis uit". Of om in de bewoording van mijn beste vriend te blijven " Als ik dat lingeriesetje gevonden had in deze situatie, had ik haar er mee opgeknupt".

Hoe goed bedoeld ook, het is juist totaal niet hoe ik er op dit moment in sta. Je kunt niet oordelen hoe je reageerd, totdat je zelf in de situatie zit. En ik merk daar veel onbegrip in. Waarom zou ik nog tijd en moeite steken in onze relatie en de problemen die we hebben, terwijl mijn vrouw ergens 3 maand geleden uitgecheckt is en haar aandacht niet meer aan mij had?

Tuurlijk, op slechte dagen vraag ik mezelf dat ook wel eens af. Het voelt ergens oneerlijk. We hebben het over haar problemen, terwijl ze iets geflikt heeft wat tegen alle normen en waarden in gaat die we hebben. Of hadden. Maar het gaat verder dan dat. Het is fragiel, waardoor de goede dagen gekoesterd moeten worden en de slechte dagen moet ik dan zelf maar oplossen. Totdat we dermate goed zijn dat we hier over kunnen praten. Dat het bij haar niet direct een gigantisch verdriet/schuldgevoel opwekt.

Elpisto schreef op 12-09-2022 om 10:58:

[..]

Compleet eens hiermee ja. Ik probeer daarom privé ook erg selectief te zijn in de mensen met wie ik dit bespreek. Mijn vriendengroep is toch meer van het type "zet haar het huis uit". Of om in de bewoording van mijn beste vriend te blijven " Als ik dat lingeriesetje gevonden had in deze situatie, had ik haar er mee opgeknupt".

Hoe goed bedoeld ook, het is juist totaal niet hoe ik er op dit moment in sta. Je kunt niet oordelen hoe je reageerd, totdat je zelf in de situatie zit. En ik merk daar veel onbegrip in. Waarom zou ik nog tijd en moeite steken in onze relatie en de problemen die we hebben, terwijl mijn vrouw ergens 3 maand geleden uitgecheckt is en haar aandacht niet meer aan mij had?

Tuurlijk, op slechte dagen vraag ik mezelf dat ook wel eens af. Het voelt ergens oneerlijk. We hebben het over haar problemen, terwijl ze iets geflikt heeft wat tegen alle normen en waarden in gaat die we hebben. Of hadden. Maar het gaat verder dan dat. Het is fragiel, waardoor de goede dagen gekoesterd moeten worden en de slechte dagen moet ik dan zelf maar oplossen. Totdat we dermate goed zijn dat we hier over kunnen praten. Dat het bij haar niet direct een gigantisch verdriet/schuldgevoel opwekt.

Blijven of scheiden is beide moeilijk. Beide keuzes geven veroordelingen van de omgeving.

Het wordt, hoe hard het ook wordt na beide keuzes nooit meer hetzelfde. Ik ben erg voor "vechten" voor elkaar. Maar ik ben net zo voor uit elkaar gaan voordat je elkaar gaat haten. Ik snap de veroordeling van elkaars keuzes niet. 

Het is het meest moeilijke, afstotelijke, falende voor mijn kinderen dat ik ooit heb gedaan, maar ik moest. Mensen zeiden soms: stoer dat je voor jezelf kiest; goed bedoeld, maar onbegrijpelijk, ik maakte die keuze niet alleen voor mezelf maar voor allemaal. Ik kon alleen maar denken aan de tsunami van gevolgen, niets stoers aan verschrikkelijke dingen. 

Ik ben nu 9 jaar gescheiden na een kleine 30 jaar samen. Nog steeds ervaar ik de gevolgen in mijn leven. Scheiden is niet de makkelijke weg uit. En blijven ook niet.

Ik voel me soms net Don Quichotte of een drammerige grammofoonplaat, maar met dit soort clichés doe je mensen echt tekort. 

Reageer op dit bericht

Je moet je bericht bevestigen voor publicatie, je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.