Verder na ontrouw - deel 8

Elpisto schreef op 12-09-2022 om 08:53:

Hoe gaan jullie om met het bespreekbaar maken van je wantrouwen/gevoelens die je bij de actie van je partner hebt? Sommigen hier zullen mijn draadje kennen waarin ik het een en ander uitgelegd heb.

Het is hier nog heel vers en hoewel ze aangeeft niet daadwerkelijk vreemd te zijn gegaan, zijn er bepaalde rode vlaggen die mij wat anders vertellen. Maar tot dat dit op tafel komt, zullen we dan maar even uit gaan van het feit dat het bij emotioneel vreemdgaan/sexueel contact via de app gebleven is.

Nu spelen er bij ons natuurlijk andere problemen mee, loopt mijn vrouw inmiddels bij 2 psychologen/therapeuten. Dus het maakt het bespreekbaar maken van de vervelende gevoelens die ik er soms bij heb heel erg lastig. Zaterdag nog weer geprobeerd om te kijken of ze begrijpt dat er toch bepaalde triggers zijn en dat levert dan eigenlijk direct vanuit haar een emotie op dat ze begint te huilen, in de auto stapt en zegt ik ben even tijd nodig.

Ik weet niet zo goed wat ik er mee aan moet. Ik probeer heel erg mijn vrouw te steunen in haar zoektocht naar zichzelf. Maar het blijft soms echt verdomde lastig dat er daardoor geen enkele ruimte is om te praten over mijn twijfels. Ook helpt het niet mee dat het niet bepaald lijkt alsof ze er echt veel spijt van heeft. "Het was een domme actie". Om maar in haar woorden te blijven.

Morgenvroeg ga ik voor het eerst naar de therapeut, ik hoop daar ook wat handvaten te krijgen. Want onverschillig merk ik toch dat ik nu al op kijk tegen bijvoorbeeld volgende maand, waarin ze met vriendinnen op stap gaat. Of dit weekend, waar ze even een weekend alleen weg gaat om de rust te pakken die ze nodig is. Geen man, geen kinderen. Onverschillig gaan de gedachten toch naar de afgelopen 3 maand en ben je bang dat ze straks niet alleen is op dat weekend weg.

Mijn ervaring van het.moment dat we besloten verder te gaan. Ik wist dat het.moeilijk zou worden. De eerst maanden wel 3 a 4 keer per week gesprekken gehad.  Echt open gesprekken..maar ook wel verhoren van mijn kant.

Het vertrouwen dat moet groeien maar denk wel dat de partner die vreemd gegaan is zich ervan bewust moet zijn dat dit een lange weg is.

Mijn partner had altijd alle vrijheid. Tja..dat is nu wel over. Maar dat heeft hij ervoor over. Het blinde vertrouwen wat ik voor het vreemdgaan had dat heb ik niet meer. Wel dat ik vertrouwen krijg doordat ik zie wat hij er allemaal voor over heeft. Ik vind het vrij normaal dat als je partner een weekend weg wil jij je gevoelens hierover kunt uiten. Wat doet het.met jou. Als je dat niet doet dat krop je het allen maar op. Helpt niet mee met het vertrouwen weer opbouwen.

Het vertrouwen kun je mijn inziens alleen maar weer terugkrijgen door er gesprekken over te voeren..en deze zijn vreselijk moeilijk, confronterend maar helpen je wel verder. ( mijn inziens dan).

Vooral in het begin kon mijn gevoel zo omslaan.. van supergelukkig dat we zo verliefd waren weer naar hoe heb je dit in hemelsnaam kunnen doen.. en dan hadden we weer een gesprek. 

Zelfs dit weekend. Even in zijn telefoon gekeken. Heb ik 28 jaar nooit gedaan. Nooit de behoefte gevoeld. Man had het door en gaat dan het gesprek aan met mij en dan praten we er even over. 

En de eerste keer een feestje. Daar hebben we over gepraat en samen besloten dat hij heen zou gaan. Maar wel dat we beide onze gevoelens hierover geuit hebben. 

Peet52! schreef op 12-09-2022 om 14:10:

[..]

Mijn ervaring van het.moment dat we besloten verder te gaan. Ik wist dat het.moeilijk zou worden. De eerst maanden wel 3 a 4 keer per week gesprekken gehad. Echt open gesprekken..maar ook wel verhoren van mijn kant.

Het vertrouwen dat moet groeien maar denk wel dat de partner die vreemd gegaan is zich ervan bewust moet zijn dat dit een lange weg is.

Mijn partner had altijd alle vrijheid. Tja..dat is nu wel over. Maar dat heeft hij ervoor over. Het blinde vertrouwen wat ik voor het vreemdgaan had dat heb ik niet meer. Wel dat ik vertrouwen krijg doordat ik zie wat hij er allemaal voor over heeft. Ik vind het vrij normaal dat als je partner een weekend weg wil jij je gevoelens hierover kunt uiten. Wat doet het.met jou. Als je dat niet doet dat krop je het allen maar op. Helpt niet mee met het vertrouwen weer opbouwen.

Het vertrouwen kun je mijn inziens alleen maar weer terugkrijgen door er gesprekken over te voeren..en deze zijn vreselijk moeilijk, confronterend maar helpen je wel verder. ( mijn inziens dan).

Vooral in het begin kon mijn gevoel zo omslaan.. van supergelukkig dat we zo verliefd waren weer naar hoe heb je dit in hemelsnaam kunnen doen.. en dan hadden we weer een gesprek.

Zelfs dit weekend. Even in zijn telefoon gekeken. Heb ik 28 jaar nooit gedaan. Nooit de behoefte gevoeld. Man had het door en gaat dan het gesprek aan met mij en dan praten we er even over.

En de eerste keer een feestje. Daar hebben we over gepraat en samen besloten dat hij heen zou gaan. Maar wel dat we beide onze gevoelens hierover geuit hebben.

Het probleem bij ons is vooral, dat we aan het uitvogelen zijn om verder te gaan. En dat dit niet eens zo zeer bij mij ligt, maar vooral bij haar. In het proces van haar die bepalen moet of ze verder wil door de problemen die 4 maand geleden begonnen zijn, is hetgeen wat er daarna gebeurd is ( Ze checkte na 2 weken uit onze relatie en begon een affaire appcontact/sexueel contact) wordt volledig genegeerd. Ja sorry en het was een domme actie. Maar meer mag ik er eigenlijk niet over zeggen.

Morgenochtend heb ik mijn eerste afspraak bij de POH en ik hoop daar wat te leren over mezelf, over ons en of ik het in me heb om met haar te werken aan onze problemen. Maar zwaar gaat het absoluut worden ja.

Anna Cara schreef op 12-09-2022 om 18:01:

Vraag je coach vooral hoe je hier mee om kan gaan. Uiteindelijk moet jij vooral goed voor jezelf zorgen. Straks steun je je vrouw en als zij dan besloten heeft wat zij wil, kom jij pas bij jouw emoties. En wat jij wil.

Mij deed het erg goed om te kunnen praten met een eigen therapeut.

Ik heb morgenvroeg mijn eerste sessie inderdaad en ik hoop daar wat aan te hebben. 

Blijven of weggaan. Nog steeds...ook al is onze relatie mooier en beter dan ooit..is er meer verbinding. Denk ik wel eens..wat als ik de stap had doorgezet. Zou ik hem dan nu al losgelaten hebben.
Het was zo moeilijk om hem los te laten  Maar ja..hij heeft wel een hele grote grens van mij overschreden. Waarom...hoeveel grenzen kun je dan nog overschrijden bedenk ik me wel eens.
Verweet ik hem laatst nog in een ruzie. Hoever kan iemand gaan!!! Hoever kun jij gaan bij mij. Ik denk ook dat dan die boosheid nodig is. Ik sta dan in mijn kracht en benoem alle dingen waar ik mee zit of tegen aanloop..waar ik vroeger over zweeg..of mijn mond over hield. Om de goede vrede te bewaren.
Dat zijn wel dingen waar ik over nadenk..dan kan ik me op dat moment weer helemaal afsluiten voor de verbinding en ben ik zo onbereikbaar voor mijn man..
Het is ook zo'n rollacoaster. Niet alleen de verandering in je huwelijk maar ook je verandering die je meemaakt als persoon. Het groeiproces wat je meemaakt.
Maar ook al weet ik dat is hem nooit los kan laten. Soms schiet de gedachte wel eens door me heen...misschien zou ik dan een rustiger leven hebben. Merk dat door al die rollacoaster van emoties mijn emmertje aardig over begint te lopen. Kom ik nu achter door een situatie op mijn werk.
Ik weet dat ik hulp moet zoeken in de vorm van therapie.. maar waarom is deze stap voor mij zo moeilijk.

Peet52! schreef op 13-09-2022 om 12:56:

Blijven of weggaan. Nog steeds...ook al is onze relatie mooier en beter dan ooit..is er meer verbinding. Denk ik wel eens..wat als ik de stap had doorgezet. Zou ik hem dan nu al losgelaten hebben.
Het was zo moeilijk om hem los te laten Maar ja..hij heeft wel een hele grote grens van mij overschreden. Waarom...hoeveel grenzen kun je dan nog overschrijden bedenk ik me wel eens.
Verweet ik hem laatst nog in een ruzie. Hoever kan iemand gaan!!! Hoever kun jij gaan bij mij. Ik denk ook dat dan die boosheid nodig is. Ik sta dan in mijn kracht en benoem alle dingen waar ik mee zit of tegen aanloop..waar ik vroeger over zweeg..of mijn mond over hield. Om de goede vrede te bewaren.
Dat zijn wel dingen waar ik over nadenk..dan kan ik me op dat moment weer helemaal afsluiten voor de verbinding en ben ik zo onbereikbaar voor mijn man..
Het is ook zo'n rollacoaster. Niet alleen de verandering in je huwelijk maar ook je verandering die je meemaakt als persoon. Het groeiproces wat je meemaakt.
Maar ook al weet ik dat is hem nooit los kan laten. Soms schiet de gedachte wel eens door me heen...misschien zou ik dan een rustiger leven hebben. Merk dat door al die rollacoaster van emoties mijn emmertje aardig over begint te lopen. Kom ik nu achter door een situatie op mijn werk.
Ik weet dat ik hulp moet zoeken in de vorm van therapie.. maar waarom is deze stap voor mij zo moeilijk.

Peet, zo herkenbaar, die rollercoaster! Ik wist diep van binnen dat wij bij elkaar horen. Ik had hem denk ik ook niet los kunnen laten. Hij riep maar steeds dat ik nog steeds zijn beste vriendin was, dat hij alle feestdagen gewoon samen wilde blijven vieren en zo. En daar kreeg ik het zo Spaans benauwd van! Als hij wilde scheiden, dan wilde ik hem gewoon helemaal niet meer zien, want dat zou veel te pijnlijk zijn voor mij. Dan zou die wond open blijven...

Ik had dan het 'geluk' dat hij eerst aangaf dat wat hem betreft de relatie over was. Pas tijdens het daadwerkelijke scheidingsproces kwam de affaire. Al had hij al eerder aangegeven dat hij verliefd op haar was. En hadden ze bij ons thuis in de keuken staan flikflooien waar de kinderen (!) en ik bij waren. Echt on-ge-loof-lijk dat hij zoiets heeft gedaan. Vindt hij ook. Hij verschiet ook nog steeds van kleur als we het daar wel eens over hebben. Ik kan daar ook nog steeds laaiend over worden. Maar... dat heeft geen zin. Ik probeer dat soort gedachten dan ook maar zoveel mogelijk weg te duwen. Daar schieten we niets meer mee op. Maar dat zijn inderdaad de momenten dat we de verbinding even kwijt zijn. Dat wordt wel nog steeds minder. Maar die emoties vlammen zo gemakkelijk weer op...

Ik kan je inderdaad aanraden om zelf aan de slag te gaan hiermee. Dat hoeft niet meteen een -peut te zijn hoor. Ik heb zelf heel veel gehad aan een NLP-coach. Ga gewoon eens in gesprek met je huisarts en/of POH en probeer samen je hulpvraag vast te stellen. En kijk wat jou aanspreekt. Ik merkte dat als je je ervoor open stelt, er vanzelf wat op je pad komt dat je kan helpen. En wat je ook doet, van alles kun je leren he?! Je pikt overal wel wat van mee. Dus of het nou creatieve therapie is of een stilteretraîte, alles gaat je helpen om met jezelf in het reine te komen.

Succes!

Pennestreek schreef op 13-09-2022 om 14:12:

[..]

Hoi Elpisto, ik lees nog steeds mee hoor, ook in je andere draadje. Voelde nu de behoefte om je weer even een hart onder de riem te steken .

Je schrijft dat jullie nu aan het uitvogelen zijn of jullie samen verder kunnen. Ik zou die vraag als ik jullie was voorlopig even (proberen te) parkeren. In zulke turbulente tijden, waarbij een van de twee echt in een diepe put zit, moet je niet zulke grote beslissingen willen nemen. Het zal jou en je vrouw rust geven als jullie samen kunnen besluiten die vraag, gaan we uit elkaar? voorlopig niet te stellen. Probeer vooral eerst allebei weer een beetje grond onder de voeten te krijgen.

Mijn man en ik hebben destijds ook rationeel afgesproken om te proberen het samen weer te laten werken. We hebben afgesproken elkaar een jaar te geven en na dat jaar te kijken of zijn gevoel voor mij weer terug was of niet. En we hebben elkaar beloofd dat we ons uiterste best zouden doen om ons huwelijk te redden. Daar hoorde ook relatietherapie bij. Zonder die therapie hadden we het niet gered.

Dat raad ik jullie ook aan. Geef het een jaar (of welke termijn maar prettig voelt, maar vooral niet te kort want dit soort dingen kost heel erg veel tijd!). En kijk na dat jaar hoe je vrouw er voor staat, hoe jij je voelt en hoe jullie in je relatie staan. En kijk dan pas verder. Door nu al een beslissing te willen nemen over je huwelijk leg je er teveel druk op. Echt, geef het tijd.

Je vrouw worstelt op dit moment enorm met zichzelf, vooral vanwege oud zeer/trauma. In haar worsteling heeft ze jou van zich af geduwd. Maar dat had (volgens mij dan) weinig of niets met jou te maken. Als jij serieus bent dat je jullie relatie in stand wil houden, dan is het op dit moment aan jou om de stabiele factor te zijn. Om je vrouw te steunen in haar proces en verder niets op relationeel vlak van haar te verwachten. Dat is zwaar, dat snap ik als geen ander. Maar ik denk echt dat als je nu voor scheiden kiest, je veel kapot zult maken. Onder deze omstandigheden lijkt een scheiding me vragen om enorm drama. Ik denk echt dat het voor iedereen beter is als jullie eerst de rust weer een beetje terugkrijgen. En dan kan natuurlijk in de loop van het jaar dat jullie jezelf gegeven hebben blijken dat het toch niet werkt. Dat kan altijd. Man en ik hebben ook geen garantie dat we nu eeuwig bij elkaar blijven. Maar voor ons was het een groeiproces. Dat was het ook geweest als we niet bij elkaar waren gebleven. Ik gun jou en je vrouw dat ook.

Ik hoop dat het bezoek aan de POH je ook wat heeft gebracht vanochtend.

We zijn inderdaad op die manier bezig zoals jij beschrijft. We zijn niet zo zeer bezig om nu al een beslissing te maken over we gaan scheiden of niet, maar meer hoe we het gaan invullen. Of hoe mijn vrouw het wil invullen. Ik heb niet de blokkades richting haar, die ze wel richting mij heeft, om het maar even zo te noemen. Zij zal daarin voor zichzelf moeten beslissen hoe ze het graag aanpakken wil. Hoe gaan we nu verder? Zonder de vraag scheiding/doorgaan op tafel te leggen. Proberen we de draad weer op te pakken, spreken we momenten af waarop we in gesprek gaan? Inderdaad gaan we in relatietherapie. Mijn vrouw zit op dit moment bij haar therapeut weer. Wellicht dat daar voor haar wat uit komt.

Ik probeer inderdaad de stabiele factor te zijn die er voor haar is als ze me nodig heeft. Maar verdomd lastig is dat wel. Soms gebeuren er dingen die er voor zorgen dat ik me vreselijk voel. Kunnen kleine dingen zijn. En die moet ik leren bespreken met de POH. Wat dat betreft was vanmorgen nog niet een openbaring ofzo, maar vooral het verhaal uit leggen. Volgende week kan ik weer heen. Het probleem waar ik een beetje tegen aan loop, is dat ik niet met onze relatie stoppen wil. Ik wil graag vooruit. En mijn vrouw lijkt heel erg te twijfelen of ze dat wil en weet niet goed hoe ze dat wil. En dat maakt dat ik zo af en toe een beetje als een kip zonder kop loop. Ik weet niet goed wat ik aan haar heb, dat verschilt heel erg per dag.

Ik heb in elk geval een weg in gezet om er te zijn voor haar en ik probeer het zo gezellig mogelijk te maken ondertussen. Geen gesprekken over ons, geen gesprekken over hoe ze zich voelt. Af en toe even polsen of ze zich goed voelt. Bloemetje hier, kus daar. Het klinkt allemaal erg banaal, maar heel veel meer dan laten zien dat ik er ben en er altijd voor haar zal zijn, kan ik niet doen op dit moment. Dat laat ze niet echt toe.

Ah, dus de twijfel over hoe verder zit vooral bij je vrouw? Dan hoop ik maar dat haar behandelaars haar ook aanraden om nu vooral geen vergaande beslissingen te nemen!
En die relatietherapie, zou dat dan naast de twee therapeuten zijn die ze nu al ziet? Dat kan natuurlijk, maar het lijkt mij wel heel veel. Bij ons is man ook zelf onder behandeling geweest bij onze therapeut. Dat heeft als voordeel dat ze ook mijn visie op zijn gedrag kon meenemen, en ook zijn inzichten weer kon gebruiken in de relatietherapie. Ik weet niet of het bij jullie ook tegelijkertijd kan...

Dat bloemetje hier, kusje daar, dat klinkt heel logisch en helpend, maar dat is het niet per se. Sommige mensen stellen dat helemaal niet op prijs. Ik zou van haar willen weten of ze dat inderdaad waardeert, of dat ze dat liever niet heeft. Vraag haar vooral wat ze van jou wil en nodig heeft. Dan kun jij bekijken wat je daarvan kunt inwilligen. Blijf herhalen dat jij graag wil werken aan herstel, dat je gelooft in jullie en dat je gelooft dat jullie eruit komen.

Ik denk dat ik met haar af zou spreken dat jullie bij de relatietherapeut pas bespreken hoe je de relatie vorm wil geven, en dat jullie het voorlopig houden bij hoe het nu is. Geen moeilijke gesprekken, hou het zoveel mogelijk licht en luchtig. Beetje langs elkaar heen leven, vooral niet teveel druk uitoefenen. Als jullie dat expliciet afspreken, kan ze ook later niet zeggen dat jij er op dit moment niet genoeg aan doet of zo.

Sterkte weer jongen. Je doet het goed. Het is heel frustrerend dat je geen (of heel weinig) invloed hebt op hoe het gaat uitpakken. 

Pennestreek schreef op 13-09-2022 om 16:24:

Ah, dus de twijfel over hoe verder zit vooral bij je vrouw? Dan hoop ik maar dat haar behandelaars haar ook aanraden om nu vooral geen vergaande beslissingen te nemen!
En die relatietherapie, zou dat dan naast de twee therapeuten zijn die ze nu al ziet? Dat kan natuurlijk, maar het lijkt mij wel heel veel. Bij ons is man ook zelf onder behandeling geweest bij onze therapeut. Dat heeft als voordeel dat ze ook mijn visie op zijn gedrag kon meenemen, en ook zijn inzichten weer kon gebruiken in de relatietherapie. Ik weet niet of het bij jullie ook tegelijkertijd kan...

Dat bloemetje hier, kusje daar, dat klinkt heel logisch en helpend, maar dat is het niet per se. Sommige mensen stellen dat helemaal niet op prijs. Ik zou van haar willen weten of ze dat inderdaad waardeert, of dat ze dat liever niet heeft. Vraag haar vooral wat ze van jou wil en nodig heeft. Dan kun jij bekijken wat je daarvan kunt inwilligen. Blijf herhalen dat jij graag wil werken aan herstel, dat je gelooft in jullie en dat je gelooft dat jullie eruit komen.

Ik denk dat ik met haar af zou spreken dat jullie bij de relatietherapeut pas bespreken hoe je de relatie vorm wil geven, en dat jullie het voorlopig houden bij hoe het nu is. Geen moeilijke gesprekken, hou het zoveel mogelijk licht en luchtig. Beetje langs elkaar heen leven, vooral niet teveel druk uitoefenen. Als jullie dat expliciet afspreken, kan ze ook later niet zeggen dat jij er op dit moment niet genoeg aan doet of zo.

Sterkte weer jongen. Je doet het goed. Het is heel frustrerend dat je geen (of heel weinig) invloed hebt op hoe het gaat uitpakken.

Nou ja, ik heb natuurlijk nu ook wel wat twijfels over het hoe en wat. Maar dat ik graag wil dat we er uit komen, staat wel boven water ja. Vrouw lijkt heel erg te twijfelen per dag. En soms gebeurd er dan wat en dan is het weer mis. Vorige week donderdag kreeg ik vanuit het niets berichtjes als ik wil het samen doen en ik zal alles voor je doen. De volgende dag krijgen we een discussie over " de affaire" en dan wil ze zo wat per direct weg. om maar aan te geven hoe fragiel het is.

Ik heb ergens wel rust gevonden in 1. Geloven dat was ze me er over verteld heeft de waarheid is en 2. Dat ze een stuk opener is over het hoe en wat voor zichzelf en dat ik daar wat mee kan. Hopen dat we vanuit daar kleine stapjes kunnen zetten. 

Nee. Ik moet serieus niet denken aan seks met een andere man. En denk je echt dat het zou helpen, het idee dat je quitte staat? Zou dat maken dat je niet meer denkt aan wat er is gebeurd tussen je vrouw en een andere man? Lijkt mij sterk. Je creëert er naar mijn idee alleen maar een probleem bij. Want zij kan jou dan ook niet meer vertrouwen. En wat zou je idee erbij zijn? Het tegen haar zeggen zodat zij ook jouw pijn voelt? Of is het dan de bedoeling dat het geheim blijft? Nee, het lost niks op, echt niet.

Geef het tijd. Het slijt echt. Het blijft een litteken, maar de rauwe pijn verdwijnt. Investeer in samen leuke dingen doen. Mooie nieuwe herinneringen maken. En praat samen. Vooral dat. Krijg helder wat jij van haar nodig hebt en wat zij van jou nodig hebt en bespreek dat met elkaar. Daarvoor moet je je allebei kwetsbaar op durven stellen. Dan helpt vreemdgaan om quitte te staan ook niet echt. 

Blijf in twijfel. Je gedachte van wat je partner heeft gedaan wordt wel milder (denk ik) omdat je het zelf ook hebt mogen ervaren. Ik zou het dan niet zeggen inderdaad. Toen je partner op dat moment zelf vreemd ging heeft die ook niks gezegd. Gaat dus meer om je eigen gevoel wat rust te geven. Is natuurlijk de vraag of je er zin in hebt. Misschien ook uit jaloersheid. Partner wel seks in die 30 jaar (met ander) relatie gehad en jij niet met een ander. De schade wat je vreemdgaande partner heeft gedaan blijft toch altijd groter omdat hij/zij hier mee begon en er waarschijnlijk ook nog verliefdheid bij aanwezig was. Praten moet je dus sowieso.