Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Ik denk ook dat het voor iedereen anders zit inderdaad. Voor mij gold dat mijn respect voor mijn man en het vertrouwen in hem in 1 klap weg was. Ik vind vreemdgangers gewoon in het algemeen geen leuke mensen 
, en dus vond ik mijn man ook niet leuk meer. Ik wist ook vrij snel -mezelf kennende- dat dat respect ook niet meer terug zou komen, en dus dacht ik niet dat het zin had om te proberen de relatie te redden, hoeveel ik ook ooit van hem gehouden had. Ik heb hem dus de deur gewezen, en heb daar ook nooit spijt van gehad.
Uiteraard zeg ik niet dat dat de enige juiste keuze is. Als je gelooft dat het respect, de liefde en het vertrouwen nog terug kunnen komen, kan ik me voorstellen dat je dat wilt uitzoeken. Maar dan is er wel veel werk aan de winkel, van beide partijen, en als ik dan bijvoorbeeld lees over condooms omdat je je man gewoon nog steeds niet vertrouwt, dan denk ik: hoe komt dat nog weer goed dan?
Max88 schreef op 29-11-2022 om 15:46:
[..]
Misschien bedoelt Ruud meer tussen pleasen en afhankelijk zijn, dát lees ik hier vaak wel. Vrouwen/mannen die zich wegcijferen gedurende hun relatie, meer geven dan nemen, als de partner maar blij is en niet weggaat, die blij zijn met weinig.
Daar kun je weleens gelijk in hebben.
Inderdaad Max bedankt voor de aanvulling. Ondanks dat mijn vrouw 2 dagen geleden is verhuisd en wil scheiden heb ik nog steeds hoop door haar woorden. Kon ik maar wat van jou kracht krijgen Persephone.
Persephone schreef op 29-11-2022 om 15:18:
[..]
Ik heb in die situatie gezeten, en een einde aan mijn (lange) huwelijk gemaakt en ben alleen verder gegaan met 4 kinderen. Het is dus niet zo dat ik niet weet waarover ik het heb. En ik zeg niet dat mijn keuze de enige juiste is, maar ik vraag me wel af als ik sommige verhalen hier lees, waarom mensen ervoor kiezen bij hun partner te blijven.
Ik heb exact hetzelfde hier weleens geschreven/gevraagd en nee, dit was ook niet aan iedereen in dit topic gericht.
Ruud1971! schreef op 29-11-2022 om 15:57:
Inderdaad Max bedankt voor de aanvulling. Ondanks dat mijn vrouw 2 dagen geleden is verhuisd en wil scheiden heb ik nog steeds hoop door haar woorden. Kon ik maar wat van jou kracht krijgen Persephone.
Ik denk niet dat het zozeer met kracht te maken heeft, maar vooral met zelfliefde.
Persephone schreef op 29-11-2022 om 15:47:
Ik denk ook dat het voor iedereen anders zit inderdaad. Voor mij gold dat mijn respect voor mijn man en het vertrouwen in hem in 1 klap weg was. Ik vind vreemdgangers gewoon in het algemeen geen leuke mensen
Uiteraard zeg ik niet dat dat de enige juiste keuze is. Als je gelooft dat het respect, de liefde en het vertrouwen nog terug kunnen komen, kan ik me voorstellen dat je dat wilt uitzoeken. Maar dan is er wel veel werk aan de winkel, van beide partijen, en als ik dan bijvoorbeeld lees over condooms omdat je je man gewoon nog steeds niet vertrouwt, dan denk ik: hoe komt dat nog weer goed dan?
Oh, dat ben ik met je eens ja. Al hou ik me dan nog enigszins vast aan het feit dat ik geloof dat mijn vrouw onder andere omstandigheden deze stap nooit gezet had. Maar goed, ik moet daarmee oppassen dat het niet een al te begripvolle situatie wordt. Er is natuurlijk geen begrip voor een dergelijke stap, hoe diep je ook zit.
Of het respect en vertrouwen terug komt, dat is nu nog te vroeg om te zeggen. Het is nu allemaal redelijk koek en ei, omdat we in een piek zitten. Het is allemaal veel aandacht, veeel bij elkaar willen zijn. Maar er komt een moment dat ik uit ga met vrienden en er komt een moment dat zij uit gaat met vriendinnen. En de vraag is dan, hoe voel ik me daar bij. Als ik een hele avond dan met samengeknepen billen op de bank zit, dan zal ik daar gauw flauw van worden. Daar heb ik geen zin in. Ik vind mezelf daar teveel waard voor.
Maar, zoals men dan zegt, de tijd zal het leren.
RoodVruchtje schreef op 29-11-2022 om 16:35:
[..]
Ik denk niet dat het zozeer met kracht te maken heeft, maar vooral met zelfliefde.
Dat denk ik ook. Ik gunde mezelf meer dan blijven bij iemand die me besodemieterde; ik vond dat ik meer waard was dan dat. Mijn man bleek al ruim een jaar een affaire te hebben met een kennis van mij, en dat kon ik niet accepteren dus zette ik hem eruit.
Dat wil niet zeggen dat het niet zwaar was, God weet dat ik meermaals kotsend op de badkamervloer heb gelegen of me wanhopig voelde omdat ik me zo enorm verraden voelde door uitgerekend degene die ik het meest vertrouwde op de hele wereld, maar bovenal voelde ik: ik ga dit redden en ik ben liever alleen dan samen met iemand die me na 21 jaar huwelijk zo enorm kan verraden.
Nogmaals: iedereen maakt daarin een andere keuze, maar nergens staat geschreven dat je MOET blijven.
ik snap meteen dat er word gezegd ga gewoon weg, maar ik snap ook dat mensen blijven, zoals ik dus... als je me vraagd waarom... omdat we eik net zoals peet52 zegt heel goed zijn samen, we kunnen lachen, praten, plezier maken, zelfs na dit blijven we dat toch doen, ik kan me voorstellen dat je iemand zo niet uit kan staan en dan uit zich dat ook, dan wil je echt niet in 1 kamer zijn met die persoon maar dat hebben wij dus niet, ook tijdens t vreemdgaan hadden we lol, t enige wat toen anders was was dat hij gesloten was, vertelde me niets meer over zijn dag en zijn telefoon ging overal mee naartoe maar opzich was hij wel duidelijk graag nog bij me... ik denk pas als ik een afkeer naar hem zou hebben dan ben ik weg maar dat heb ik niet nu, op sex gebied ja ik ben bang om mezelf nu helemaal te geven maar hij gaat er wel begrip vol mee om en ik weet wel zeker dat hij nu niet vreemdgaat, 100%, mss is dat ook wel iets wat me toch hier houd en hoop geeft.maar ondanks dat vertrouw ik hem niet nee.
Persephone schreef op 29-11-2022 om 17:03:
[..]
Dat denk ik ook. Ik gunde mezelf meer dan blijven bij iemand die me besodemieterde; ik vond dat ik meer waard was dan dat. Mijn man bleek al ruim een jaar een affaire te hebben met een kennis van mij, en dat kon ik niet accepteren dus zette ik hem eruit.
Dat wil niet zeggen dat het niet zwaar was, God weet dat ik meermaals kotsend op de badkamervloer heb gelegen of me wanhopig voelde omdat ik me zo enorm verraden voelde door uitgerekend degene die ik het meest vertrouwde op de hele wereld, maar bovenal voelde ik: ik ga dit redden en ik ben liever alleen dan samen met iemand die me na 21 jaar huwelijk zo enorm kan verraden.
Nogmaals: iedereen maakt daarin een andere keuze, maar nergens staat geschreven dat je MOET blijven.
Een jaar is heel heftig en dan nog een kennis..... mijn hart pfffff
Mijn man zag haar maar 4 keer en ik ken haar niet, ze woont niet eens in dit land en is ook nog eens ouder dan mij en niet moeders mooiste.
Denk dat zulke details ook wel meespelen...
T is even erg eik, bedrog is bedrog maar een jaar... denk dat ik dan ook zoiezo veel meer moeite had met het nog een kans geven.
Ik denk dat het voor mij weinig had uitgemaakt of het nu 4 keer zou zijn geweest of een jaar. Feit is dat degene van wie ik hield, die ik vertrouwde en met wie ik mooie gesprekken had maar ook lol, degene wiens karakter ik meende te kennen, dat uitgerekend DIE man in staat bleek te zijn om tegen me te liegen omdat hij zijn eigen "pleziertje" belangrijker vond dan het risico mij enorm veel pijn te doen. En of dat pleziertje er nu 4 keer was, of 16 keer of 365 keer - hij zette bij elke keer ons huwelijk op het spel. Met zo iemand wil ik niet leven.
Titiv, jij zegt nu dat je je man 100% vertrouwt. Waarom toch nog dat condoom?
@ titiv ik denk dat details niet meespelen, die van mijn man was jonger slanker en misschien ook wel knapper dus daar kon ik nog begrip voor opbrengen...
@ persophone misschien ligt het ook aan de situatie wat de vreemdgaande partner ervoor terug doet... elk verhaal is anders ook hier... zelfliefde heb ik zeker weten maar dat betekend niet dat ik daarvoor mijn huwelijk op moet geven... ik vind het lastig bepaalde meningen hier te lezen omdat toen ik hier 2 jaar geleden kwam helemaal stuk van verdriet ik succes verhalen wilde lezen of het ooit goed kon komen en niet voorbeelden van mensen die wel gekozen hebben voor een scheiding... betekend niet dat ik vind dat die verhalen er niet mogen zijn maar als ik naar mezelf kijk had ik meer aan de succes verhalen ipv de scheidingsverhalen
Persephone schreef op 29-11-2022 om 20:26:
Ik denk dat het voor mij weinig had uitgemaakt of het nu 4 keer zou zijn geweest of een jaar. Feit is dat degene van wie ik hield, die ik vertrouwde en met wie ik mooie gesprekken had maar ook lol, degene wiens karakter ik meende te kennen, dat uitgerekend DIE man in staat bleek te zijn om tegen me te liegen omdat hij zijn eigen "pleziertje" belangrijker vond dan het risico mij enorm veel pijn te doen. En of dat pleziertje er nu 4 keer was, of 16 keer of 365 keer - hij zette bij elke keer ons huwelijk op het spel. Met zo iemand wil ik niet leven.
Titiv, jij zegt nu dat je je man 100% vertrouwt. Waarom toch nog dat condoom?
Moeite met open stellen, bang om weer gekwetst te worden... ben ook aan t wachten tot dat hpv virus weg is... maar vooral moeite met mezelf openstellen, op alle gebieden.
Je hebt gelijk, 4 keer of 100 keer, het is idd bedrog en even pijnlijk maar ja ik weet t niet... tis toch wel verzachtend voor mij dat t maar 4 keer was hoe je t ook went of keert.
ToSweet1989 schreef op 29-11-2022 om 21:00:
ik vind het lastig bepaalde meningen hier te lezen omdat toen ik hier 2 jaar geleden kwam helemaal stuk van verdriet ik succes verhalen wilde lezen of het ooit goed kon komen en niet voorbeelden van mensen die wel gekozen hebben voor een scheiding... betekend niet dat ik vind dat die verhalen er niet mogen zijn maar als ik naar mezelf kijk had ik meer aan de succes verhalen ipv de scheidingsverhalen
Verbroken vertrouwen van de enige persoon van wie je het niet verwachtte en waar je juist totaal blind vertrouwen in moet kunnen hebben, is echt heftige shit.
Ook ik zocht naar verhalen hoe verder te kunnen gaan, tips en luisterend oor. Want ik hield van deze man. En mijn gezin. Ons. Maar wat is het eenzaam. En wat zijn er veel meningen. Stellige meningen. En ook mijn twijfels óf ik wel verder kon en wilde met deze man overvielen mij. Dat ik wilde blijven overviel mij. Nooit gedacht dat ik vg in mijn leven zou krijgen. Altijd ook gedacht dat ik hem een rotschop zou geven. En toch bleef ik. Strijd in mijzelf. Waarom doe ik dit. Waarom wil ik dit. Hier ben ik toch te goed voor? Ga ik hem ooit nog vertrouwen. Durven vertrouwen?
Ieder verhaal is anders. En of je nou de vreemdganger buiten de deur zet voorgoed of tijdelijk. Of dat je kiest voor verdergaan, geen enkel pad is alleen maar zonneschijn. Ik moet wel zeggen dat als ik sommige verhalen lees, inclusief mijn ervaring, ik ook niet altijd snap dat iemand niet gaat scheiden. Inclusief mijzelf dus. Maar je ventileert hier niet alle mooie momenten. We zien maar een stukje. En relaties zijn veel meer. Ik ben nog steeds blij dat ik wilde onderzoeken of onze relatie een kans had. En ... Scheiden kan altijd nog.
Anna Cara schreef op 30-11-2022 om 08:51:
[..]
Verbroken vertrouwen van de enige persoon van wie je het niet verwachtte en waar je juist totaal blind vertrouwen in moet kunnen hebben, is echt heftige shit.
Ook ik zocht naar verhalen hoe verder te kunnen gaan, tips en luisterend oor. Want ik hield van deze man. En mijn gezin. Ons. Maar wat is het eenzaam. En wat zijn er veel meningen. Stellige meningen. En ook mijn twijfels óf ik wel verder kon en wilde met deze man overvielen mij. Dat ik wilde blijven overviel mij. Nooit gedacht dat ik vg in mijn leven zou krijgen. Altijd ook gedacht dat ik hem een rotschop zou geven. En toch bleef ik. Strijd in mijzelf. Waarom doe ik dit. Waarom wil ik dit. Hier ben ik toch te goed voor? Ga ik hem ooit nog vertrouwen. Durven vertrouwen?
Ieder verhaal is anders. En of je nou de vreemdganger buiten de deur zet voorgoed of tijdelijk. Of dat je kiest voor verdergaan, geen enkel pad is alleen maar zonneschijn. Ik moet wel zeggen dat als ik sommige verhalen lees, inclusief mijn ervaring, ik ook niet altijd snap dat iemand niet gaat scheiden. Inclusief mijzelf dus. Maar je ventileert hier niet alle mooie momenten. We zien maar een stukje. En relaties zijn veel meer. Ik ben nog steeds blij dat ik wilde onderzoeken of onze relatie een kans had. En ... Scheiden kan altijd nog.
Mooi verwoord!
Ik schaam me idd ook soms voor mezelf, dat ik bleef en nog steeds blijf, ben ik nou echt zo'n loser denk ik soms maar nee dat ben ik niet, ik wil idd ook onderzoeken of dit nog kan, ik wil er alles aan gedaan hebben...
en idd hier komen wij als slachtoffers natuurlijk niet de leuke momenten neerpennen, we willen juist de nare dingen van ons af schrijven maar er zijn ook zeker mooie dingen, als die er echt niet waren dan bleven we echt niet zo hard vechten.
Ik heb overigens echt wel momenten gehad dat ik weg wilde, maar zijn reaktie hield me tegen elke keer weer, niet door mooie praatjes of kadoos of iets dergelijks maar door wat ik zie in hem, lichaamstaal, alles, hij wil mij duidelijk niet kwijt en werkt echt wel aan zichzelf dat zie ik wel maar al die dingen schrijf ik hier niet zo makkelijk neer omdat natuurlijk t verdriet hier word geuit.
En mss zijn wij ook dat ene groepje die hier te gevoelig voor is? Ik kreeg reakties van vriendinnen als ach hij koos voor jou toch? Of ach niemand is monogaam... we gaan er blijkbaar allemaal anders mee om, ik heb t zelf bij mn ouders gezien, beiden hebben meerdere relaties gehad tijdens hun huwelijk, meerdere keren haalde mijn vader mij ergens op en zat er een vreemde vrouw naast hem in de auto... en zag ik mijn moeder in de kroeg met een andere man... en ik zei altijd ik ben niet zo en dit overkomt mij niet... tja toch zit ik nu in dat cliche huwelijk... maar mijn ouders zijn nu nog steeds samen en happy, dus aan de andere kant kan t mooi aflopen, zij zijn t voorbeeld maar ik had andere plannen en die teleurstelling weegt heel zwaar op me.
Titiv schreef op 30-11-2022 om 09:07:
[..]
Mooi verwoord!
Ik schaam me idd ook soms voor mezelf, dat ik bleef en nog steeds blijf, ben ik nou echt zo'n loser denk ik soms maar nee dat ben ik niet, ik wil idd ook onderzoeken of dit nog kan, ik wil er alles aan gedaan hebben...
en idd hier komen wij als slachtoffers natuurlijk niet de leuke momenten neerpennen, we willen juist de nare dingen van ons af schrijven maar er zijn ook zeker mooie dingen, als die er echt niet waren dan bleven we echt niet zo hard vechten.
Ik heb overigens echt wel momenten gehad dat ik weg wilde, maar zijn reaktie hield me tegen elke keer weer, niet door mooie praatjes of kadoos of iets dergelijks maar door wat ik zie in hem, lichaamstaal, alles, hij wil mij duidelijk niet kwijt en werkt echt wel aan zichzelf dat zie ik wel maar al die dingen schrijf ik hier niet zo makkelijk neer omdat natuurlijk t verdriet hier word geuit.
En mss zijn wij ook dat ene groepje die hier te gevoelig voor is? Ik kreeg reakties van vriendinnen als ach hij koos voor jou toch? Of ach niemand is monogaam... we gaan er blijkbaar allemaal anders mee om, ik heb t zelf bij mn ouders gezien, beiden hebben meerdere relaties gehad tijdens hun huwelijk, meerdere keren haalde mijn vader mij ergens op en zat er een vreemde vrouw naast hem in de auto... en zag ik mijn moeder in de kroeg met een andere man... en ik zei altijd ik ben niet zo en dit overkomt mij niet... tja toch zit ik nu in dat cliche huwelijk... maar mijn ouders zijn nu nog steeds samen en happy, dus aan de andere kant kan t mooi aflopen, zij zijn t voorbeeld maar ik had andere plannen en die teleurstelling weegt heel zwaar op me.
Ik schaam me absoluut niet. Ik ben ooit een verbinding aangegaan met mijn vrouw om wie ze was. Daar doet een "slippertje" als dit voor mij niks aan af. Ik schaam me echt absoluut niet, dat ik voorbij iets zoals dit kan kijken en weet dat het nog steeds dezelfde vrouw is als waar ik ooit mee getrouwd ben. Er is niks veranderd aan haar, ze was zichzelf gewoon kwijt. Heeft de verkeerde oplossing gezocht voor onze/haar problemen.
IEdereen moet daar tegenaan kijken zoals ze dat zelf willen, maar schaamte is wel het allerlaatste wat ik er over voel.
Dankbaarheid eigenlijk vooral. Het heeft ons, voor nu, een stuk dichter bij elkaar gebracht en gezorgd dat we praten over onze problemen. Ik ben er van overtuigd, zonder deze afgelopen 6 maand, hadden we elkaar over 2 jaar aan gekeken en geconstateerd dat we meer een broer en zus geworden waren, terwijl dat helemaal niet nodig is.
