Verder na ontrouw - deel 8

ToSweet1989 schreef op 29-11-2022 om 21:00:

@ titiv ik denk dat details niet meespelen, die van mijn man was jonger slanker en misschien ook wel knapper dus daar kon ik nog begrip voor opbrengen...

@ persophone misschien ligt het ook aan de situatie wat de vreemdgaande partner ervoor terug doet... elk verhaal is anders ook hier... zelfliefde heb ik zeker weten maar dat betekend niet dat ik daarvoor mijn huwelijk op moet geven... ik vind het lastig bepaalde meningen hier te lezen omdat toen ik hier 2 jaar geleden kwam helemaal stuk van verdriet ik succes verhalen wilde lezen of het ooit goed kon komen en niet voorbeelden van mensen die wel gekozen hebben voor een scheiding... betekend niet dat ik vind dat die verhalen er niet mogen zijn maar als ik naar mezelf kijk had ik meer aan de succes verhalen ipv de scheidingsverhalen

Ik vind het rot en eerlijk gezegd ook wat teleurstellend als bv mijn ervaring je tegenvalt voor wat je hoopte te lezen. Ik wil met mijn verhaal, al vertel ik verder niet echt precies hoe of wat, wat tegenwicht bieden in het hele topic. Ik denk dat ieders verhaal er mag zijn, inclusief het mijne. Je kunt niet alleen horen of krijgen wat je wilt en elke situatie heeft meerdere kanten te belichten.

Daarnaast denk ik dat het lezen, van welke ervaring ook, pijnlijk is. Voor mensen die wél weggingen net zo goed; die worden weleens vergeten. Soms lijken ze haaks tegenover elkaar te staan, zelf ervaar ik dat niet zo, behalve als er meningen voorbij komen die anderen, die een andere keuze maakten, slecht afschilderen. De aloude vooroordelen die er aan weerszijden zijn en die hier weleens wat dwingend neergezet wordt, alsof er maar 1 optie is. 

Ik heb niet per se een mening over blijvers en ook niet over hen die wel weggingen. Wel hoop ik dat iedereen uiteindelijk een keuze maakt die in alle opzichten winst is en waarbij ze zichzelf mogen blijven. 

@max88 nu ik 2 jaar verder ben snap ik wat je zegt alleen toen ik hier 'nieuw' op het forum was wilde ik heel graag succes verhalen horen juist omdat ik de twijfel had hier wel ooit overheen te kunnen komen. Nu 2 jaar verder kan ik alles veel meer op een rijtje zetten dan toen het allemaal net uitgekomen was...

Ik denk dat zowel scheiden als bij elkaar blijven alle 2 moeilijk is en dat je als persoon gewoon beschadigd bent door de vreemdganger... aan de andere kant heb ik mijn man een kans gegeven dan moet ik hem die ook wel geven...

Peet52! schreef op 01-12-2022 om 08:53:

Al die meningen en idd oprechte vragen...waarom verder als in mijn geval mijn man vreemdgegaan is dwingen me weer terug te denken naar het waarom. Is eigenlijk ook wel weer even goed om aan terug te denken. Vooral in deze periode waarin ik ook wel veel twijfels heb.
Waarom koos ik ervoor om met hem verder te gaan.
Ik was er immers van overtuigd dat ik zou scheiden. Iedereen was al op de hoogte. Zelfs onze kinderen. Als ik niet zo zeker was geweest dan had ik hen daar nooit van op de hoogte gebracht. Vooral van mijn zoon wist ik dat dit een enorme impact zou hebben. Maar echt..geloof me..ik was zo stellig en zeer overtuigd.
En toch toen ik hem na 6 weken weer ontmoette. Om dingen door te spreken voor hoe nu verder raakte hij me. Hij wilde er alles aan doen. Ik was heel erg sceptisch..
Dacht..dat gaat hem nooit lukken.
Maar het is hem wel gelukt..iedere seconde, minuut, uur doet hij zijn best om het goed te maken..al 18 maanden lang.
Want ook hij was mij kwijt. Weliswaar door zijn eigen acties. Maar we waren lost zonder elkaar.
Mijn vriendin zei nog..wat als straks de verliefdheid weer over is..ja dat is zeker het moeilijke. Het verwerken..het begrijpen. Verwerken zijn we mee bezig...ook Hij..want het heeft op zijn leven ook impact..het is voor hem ook niet de makkelijkste weg die hij gekozen heeft. Het lijkt wel alsof je wanneer vreemdgaan in het spel is die kant niet kan belichten..hij is fout geweest. En idd dat is zeker zo..daar boet hij nog voor..hij zou het terug willen draaien
.dat het nooit gebeurd was..maar helaas...dat kan niet. Wij moeten ermee dealen.
Maar wat de toekomst ook brengt. En dat vertelde ik mijn vriendin ook. Ik ben blij met deze crisis. Het heeft mij wakker geschud. Het heeft mij gedwongen om te kijken naar mijn leven. Ik heb een groeiproces doorgemaakt. Weet weer wat ik wil. Ik voel me minder gevangen.
En ja..het is moeilijk..echt het moeilijkste wat ik heb meegemaakt heb in mijn leven. Die gevoelens die je doormaakt als je erachter komt..de gevoelens die je verder tegenkomt tijdens het verwerken.Oordelen die je tegenkomt, de twijfels, het wantrouwen.
Vooral nu..ik af toe echt twijfel..vorige week echt weer even klaar was met alles.

Maar dan gisteren weer een gesprek. Man gaf aan een feestje te hebben vandaag. Hij vind dat heel lastig. Lastig om dat te vertellen. Ik vind het dan weer lastig omdat ik aangeef dat het minder beladen moet worden. Het is een deel van ons leven geworden en dat betekent ook "gewone communicatie" over dit onderwerp.

Ben benieuwd hoe ik de middag doorkom. Is de eerst keer een echt feestje in 18 maanden. Hij gaat wel eens een avond weg maar een echt bedrijfsfeestje heeft hij nog ontweken. Want ja...het vreemdgaan is gebeurd na een bedrijfsfeest en veel drank. En niet doorhebben dat een collega waar je goed mee op kan schieten verliefd op je is.
Maar ook hier zullen we doorheen moeten. Ik ben er ook aan toe om dit stuk van ons leven ook weer op te pakken. Hem loslaten en vertouwen geven tijdens deze momenten.

Hier dus al 5 keer meegemaakt dat man op werk reis ging naar die plaats waar hij haar leerde kennen... ook al weet ik nu dat zij daar niet meer woont, dan nog is het traumatisch voor me, en ik weet dat ik t los moet laten want hij zou ook gewoon hier kunnen vreemdgaan maar die plek geeft me gewoon kotsneigingen, het is daar ook altijd zomers (het weer) en veel leuke restaurants... bepaald type van mensen ook wat daar komt want het is mega toeristisch... en ik kan me best voorstellen dat de sfeer en alles een persoon sneller doet vergeten wat ie thuis heeft, uit t oog uit t hart... en hij moet niet naar daar, hij kan t zo overdragen aan een collega maar wil hij niet, ik moet hem maar vertrouwen... tja... heb ook sindskort de diagnose reuma gekregen en zit regelmatig met een ontsteking in schouders of polsen, en merk dat t echt erger is als hij weer naar daar vertrekt... dus ik begrijp je stress als hij naar zo'n feestje gaat... want daar begon t allemaal en dat raakt enorm op alle levels... uiteraard zijn er kleine dingen waar je nu op kan letten want die weet je nu, hier lag bv man zijn telefoon toen altijd op zn kop en ging zelfs mee naar de wc, nu ligt dat ding gewoon overal en niet op zn kop en gaat ook niet mee naar de wc... kun je daar mss op letten zodat t je wat rust geeft? Klinkt eik zot dat we dan daar mee bezig zijn maar mij helpt t wel, dan heb ik een soort van bevestiging van oke hij verbergt nu niets meer.

ToSweet1989 schreef op 30-11-2022 om 16:45:

@max88 nu ik 2 jaar verder ben snap ik wat je zegt alleen toen ik hier 'nieuw' op het forum was wilde ik heel graag succes verhalen horen juist omdat ik de twijfel had hier wel ooit overheen te kunnen komen. Nu 2 jaar verder kan ik alles veel meer op een rijtje zetten dan toen het allemaal net uitgekomen was...

Ik denk dat zowel scheiden als bij elkaar blijven alle 2 moeilijk is en dat je als persoon gewoon beschadigd bent door de vreemdganger... aan de andere kant heb ik mijn man een kans gegeven dan moet ik hem die ook wel geven...

Ik begrijp je redenatie. Ik vond het ergens ook wel hoopgevend dat er mensen zijn die blijkbaar van dit soort situaties kunnen "recoveren". 

Of je er echt wat aan hebt, durf ik wel te betwijfelen. Elke situatie is anders en iedereen gaat er anders mee om. Dat weet je pas op het moment dat je het mee maakt.

Voor mij persoonlijk is de daad op zich niet zo het probleem. Hoewel ik me niet kan voorstellen dat ik het zelf zou doen in deze situatie ( getrouwd, kinderen, etc.) til ik daar niet eens zo heel erg zwaar aan. Het is meer het liegen en niet weten of iemand wel of niet oprecht is wat me nekt. Hoezo zou ik nu alle mooie woorden en beloftes moeten geloven, als gebleken is dat als het haar uit komt, ze mij recht in de ogen kan aan kijken en liegen kan?

Dat vind ik denk ik het lastigste aan deze situatie. Niet het vreemd gaan an sich. 

Elpisto schreef op 01-12-2022 om 13:26:

[..]

Ik begrijp je redenatie. Ik vond het ergens ook wel hoopgevend dat er mensen zijn die blijkbaar van dit soort situaties kunnen "recoveren".

Of je er echt wat aan hebt, durf ik wel te betwijfelen. Elke situatie is anders en iedereen gaat er anders mee om. Dat weet je pas op het moment dat je het mee maakt.

Voor mij persoonlijk is de daad op zich niet zo het probleem. Hoewel ik me niet kan voorstellen dat ik het zelf zou doen in deze situatie ( getrouwd, kinderen, etc.) til ik daar niet eens zo heel erg zwaar aan. Het is meer het liegen en niet weten of iemand wel of niet oprecht is wat me nekt. Hoezo zou ik nu alle mooie woorden en beloftes moeten geloven, als gebleken is dat als het haar uit komt, ze mij recht in de ogen kan aan kijken en liegen kan?

Dat vind ik denk ik het lastigste aan deze situatie. Niet het vreemd gaan an sich.

Met je eens, iedere persoon én iedere situatie is anders. Hoe vaak zie je mensen, hier of op een ander forum, niet schrijven ‘als mijn partner ooit vreemdgaat dan flikker ik hem/haar meteen buiten’? Dan probeer ik dat soms ook te nuanceren, maar dat lukt zelden, want ‘ze weten het echt zeker’. Nou, niet dus……lees alleen al dit draadje.

En datzelfde geldt vaak ook voor de vreemdgangers, zovelen die roepen dat het hen nooit zal gebeuren, want…..vul maar in! En dan blijkt maar weer dat we ‘gewoon’ mensen zijn en geen robots!

RoodVruchtje schreef op 01-12-2022 om 17:43:

[..]

Met je eens, iedere persoon én iedere situatie is anders. Hoe vaak zie je mensen, hier of op een ander forum, niet schrijven ‘als mijn partner ooit vreemdgaat dan flikker ik hem/haar meteen buiten’? Dan probeer ik dat soms ook te nuanceren, maar dat lukt zelden, want ‘ze weten het echt zeker’. Nou, niet dus……lees alleen al dit draadje.

En datzelfde geldt vaak ook voor de vreemdgangers, zovelen die roepen dat het hen nooit zal gebeuren, want…..vul maar in! En dan blijkt maar weer dat we ‘gewoon’ mensen zijn en geen robots!

Mee eens!

Toen ik mijn beste vriendin vertelde over t vreemdgaan van mijn man riep ze kei hard verlaat die loser! En ook dat zij of haar man dat nooit zouden doen en sindskort is ze smoorverliefd op een collega en radeloos.... zo zie je maar....wat ze dan nu wel beweerd is dat door mijn situatie zij niets gaat doen met deze gevoelens... ok dat hoop ik dan maar, heb ik er nog iets positiefs aan over gehouden zal maar zeggen.

Nou ja, Titiv, aan verliefd worden kun je weinig doen. Wat je vervolgens met die verliefde gevoelens doet, daar heb je WEL invloed op. Ik zie dus niet zo goed wat jouw vriendin misdaan heeft.

Persephone schreef op 02-12-2022 om 08:40:

Nou ja, Titiv, aan verliefd worden kun je weinig doen. Wat je vervolgens met die verliefde gevoelens doet, daar heb je WEL invloed op. Ik zie dus niet zo goed wat jouw vriendin misdaan heeft.

Ik zeg niet dat ze iets misdaan heeft! Ze zegt juist nu door dat ze mijn gebroken hart meemaaktte dat ze er niets mee gaat doen met die gevoelens dus zeg ik dan is er nog iets positiefs uit mijn situatie gekomen. En ik bedoelde ook te zeggen dat t iedereen kan overkomen terwijl de meeste mensen hard roepen mij overkomt dat niet, zoals zij dus riep toen mijn man net was vreemdgegaan

Toen ik hier 2 jaar geleden (of eigenlijk zelfs 2,5 jaar geleden toen ik net in scheiding lag en nog nergens vanaf wist) voor het eerst iets schreef, had ik geen idee welke zware weg ik was ingeslagen en of ik er wel uit uit zou komen met mijn man. Ik wilde eerlijke verhalen, bemoedigend, maar ook ontmoedigend. Wie had welke keuze gemaakt, waarom en wat deed die keuze nu zoveel jaren later met diegene? Ik heb hier enorm veel gehad aan de ervaringen van jullie. Niet zozeer aan de ‘veroordelende’ posts waarin men anderen volledig afbranden omdat ze ervoor gekozen hebben door te gaan met hun partner, maar wel aan de eerlijke en oprechte reacties. Zowel positief als negatief. Daar was ik ook naar op zoek. Ik wilde niet lezen dat het ‘wel goed kwam’. Nee ik wilde weten waar ik aan begon, welke handvatten ik nodig had en hoe ik hiermee door moest gaan zolang ik zelf aanvoelde dat ik dat echt wilde en kón. 

Nu twee jaar later sta ik meer dan ooit achter de keuzes die ik gemaakt heb. Nee, het wordt nooit meer hetzelfde. Dat wil ik ook niet want dat zou betekenen dat mijn man en ik veel minder in verbinding met elkaar zouden staan. Ja, littekens blijven. Sommige liedjes kan ik niet luisteren, mijn vertrouwen is nog altijd beschadigd  en ook ik kan soms dingen zonder dat ik het wil, ineens aan zijn ontrouw koppelen. Ik heb nog altijd therapie, maar dat is inmiddels voor heel andere zaken dan enkel zijn ontrouw. Want bij mij zat er ook veel meer niet goed dan ik dacht.

De afgelopen maanden hebben we ontzettend veel mee gemaakt, enorm verdrietige dingen, en we zitten er nog middenin. Dit keer houden we ons aan elkaar vast. We zijn elkaars rots, praten, luisteren en huilen samen. Niet alleen, niet met anderen, maar met elkaar. Daar kan niets tegenop. Hij is veel meer dan zijn ontrouw en ik ben blij dat ik veel verder heb gekeken dan ‘ik vind vreemdgangers niet leuk, dus schop hem eruit’. Wij samen zijn zoveel meer dan dat. Dan het verdriet, het beschadigde vertrouwen en de pijnlijke herinneringen. Wij zijn stapel op elkaar, zorgen voor elkaar, maken enorme lol met elkaar en ja, we hebben sinds twee jaar een ‘gebruiksaanwijzing’. Hadden we ons daar maar eerder van bewust geweest, dat had heel veel verdriet gescheeld. Echter, we weten het nu en dat is goed. Na de afgelopen maanden weet ik; wij zijn goed samen. Ook met dat zwarte zwarte randje. Daaromheen zit inmiddels weer een gouden rand en dat was zonder dit forum wellicht niet zo geweest. Dank daarvoor! Ik neem nu afscheid van dit topic en wens jullie allemaal het allerbeste! 

Alle goeds samen, Lentebloem ♥️

Peet52! schreef op 02-12-2022 om 12:08:

Man hier gisteren een feestje. Ging eigenlijk heel goed. Ik was er heel ontspannen onder. Geen rotgevoel of andere gevoelens. Was gezellig dat hij thuiskwam. Hij had ook niet teveel gedronken.
Maar op een gegeven moment verteld hij een anekdote over een andere( getrouwde) collega. Een man die gaat glunderen als hij een bepaalde collega ziet.
Bam...meteen wordt ik dan overvallen door zijn eigen vreemdgaan. En tja dan is meteen de sfeer verpest. Ik ben bang dat ondanks al het positieve wat we hebben mee gemaakt dit toch een behoorlijk litteken blijft. Hij heeft wat dat betreft zoveel stukgemaakt!!!
Ik merk aan mezelf dat ik ook steeds meer uit de verbinding raak tijdens die momenten. Minder de positieve / mooie kanten van onze relatie kan zien.

Ik snap je helemaal, en dan denk ik wrm maakt hij zo'n opmerking.... mijn man kan dat dus ook doen of iets weglachen of gewoon heel nuchter zeggen vergeet t nu gewoon, zij betekende niets voor mij en ik ben haar al vergeten... ze beseffen echt niet wat ze hebben stuk gemaakt denk ik soms ook al zijn er uiteraard ook dingen waar ik aan zie dat hij veel spijt heeft, het blijft idd een groot litteken! Heb je die opmerking nog kunnen plaatsen of heb je er iets van gezegd? Hier heb ik eik t gevoel dat we niet meer kunnen praten als vroeger, het is namelijk niet enkel zijn opmerkingen maar ook hij kan van mij dingen verkeerd opvatten, zo zei ik van de week, eet je thuis? Hele normale vraag maar hij vat t op als een soort van controle ofzo want reageerd dan met ja tuurlijk eet ik thuis, moet je mijn hele agenda zien van vandaag zodat je weet hoelaat ik klaar ben met werk?? En op zo'n geiiriteerde toon... en zo gaat t back and forth... er komt geen ruzie van want ik zeg meteen heyy ik bedoelde t niet zo en hij zegt dan ok sorry maar ja leuk is t niet... alsof alles over t vreemdgaan gaat weet je wel... ben wel benieuwd of andere dit ook ervaren of herkennen en of jullie tips hebben??