Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Peet52! schreef op 30-05-2023 om 10:55:
[..]
Ik schrijf toch ook dat dat mijn mening is!
Tuurlijk mag een ander er een andere mening op na houden.
ja okay sorry
Anna Cara schreef op 29-05-2023 om 07:47:
Ik ervaar zelf wel echt verschil tussen 1 keer, een maand, een jaar of jaren. Het bedrog van jaren was voor mij echt een 'mindblowaway' experience. Mijn man probeerde weg te komen met dat het paar weekjes had geduurd. Toen jaar. Zij ook naar haar man. Bleek jaren. Ik heb toch wel eens gezucht wás het maar een paar maanden geweest. Was het maar een one night stand. Want de gehele periode van de affaire en zij in mijn leven, is besmeurd geraakt. Niets voelt meer als echt uit die tijd. En ook dat ik lang niets gemerkt heb - maar achteraf er echt rare dingen waren - is psychologisch best pittig geweest. Soms schrijven mensen wel eens dat een vrouw (of man) toch wat moet merken, dat ze het vast weet of vermoed. Er wel iets mis moet zijn grweest met de sex. Nee dus. Vertrouwen hebben. Monogamie afspreken. Privacy respecteren. Eigen leven hebben naast elkaar. Goed sexleven samen. Het maakte dat mijn man én de getrouwde Truus, het jaren konden volhouden.
Nee, ik zou terugkijkend blij zijn geweest met een korte affaire. Met iemand die ik niet ken dan ook alsjeblieft. Bizar nietwaar dat ik van 'ik ben meteen weg als hij vreemdgaat', naar deze gedachte ben gegaan. Bizar maar waar.
Heel herkenbaar. Ik heb hetzelfde verhaal. Net omdat ik mijn man 100% vertrouwde, heeft hij dit jaren kunnen volhouden. Ik had dat nooit kunnen vermoeden zelfs. Achteraf is het niet te bevatten, het heeft heel lang geduurd eer mijn geest dit kon bevatten. En inderdaad ... heel die periode voelt als onecht aan. De herinneringen zijn allemaal besmet. Allemaal. Ik ben daar nu dus superalert voor. Iedere onlogica of bevreemdende gebeurtenis wordt onder de loep genomen. Ben alleen content met heldere en rechtlijnige communicatie. Bij mij geen gezever meer. Ik breng het dikwijls wel humoristisch, maar eraan ontsnappen, nee, dat zal niet meer lukken. Ik wilde dit niet, maar het is nu zo, en niet door mijn toedoen.
Izza schreef op 29-05-2023 om 18:40:
Bedenk dat mensen ook verliefd kunnen zijn of kunnen houden van meerdere personen. Zeker als er sprake is van een langdurige affaire komt daar echt wel wat bij kijken. In die zin vind ik het echt wel een enorm verschil of iemand een keer dronken staat te zoenen in de kroeg. Of online bezig is (wat massa's mensen doen, vergis je niet). Een dubbelleven of langdurige affaire is echt een ander verhaal en zegt dus wel degelijk wat over de betreffende man (qua karakter en persoonlijkheid). Dat je bewust met je volle verstand iemand kan voorliegen.
Verder heeft je partner natuurlijk alleen een verantwoordelijkheid richting jou. De andere vrouw (of man) verder niet. Die heeft niets met jou te maken. Mensen richten vaak alle gevoel of boosheid op die persoon als "de schuldige". Maar uiteindelijk is de verantwoordelijkheid volledig bij de eigen partner.
Niet akkoord. Ik zou niet weten waarom ik Truus in mijn hart zou moeten sluiten. Natuurlijk is zij ook schuldig als mens. Die heeft willens nillens mijn gezin proberen vernietigen. Niet met een open vizier, maar in het geniep, zodat ik niet kon meevechten. Ik ben gloeiend kwaad op mijn man, maar ook op haar. Ik moet haar godverdomme toch geen bloemetje sturen zeker? Het interesseert me niet of ze dood of levend is. Waar ze woont of wat ze doet. Met mijn man moet ik het uitvechten. Met haar niet. Met haar moet ik geen leven opbouwen. En als die nog één keer om de hoek komt kijken, zal het haar beste dag niet zijn. Zelfs al gaat alles weer goed tussen mijn man en mij, en hij zich niet meer zal laten vangen, die moet nooit meer onder mijn ogen komen. Ze is gebuisd.
Ik lees in de post van Izzy niet dat je haar in je hart zou moeten sluiten; er is ook een grijs gebied waarin je geen energie meer steekt in je boosheid naar haar toe en je haar bijdrage niet meer oprakelt. Wanneer je zover bent, ga je beseffen hoezeer je jezelf hebt gekwetst door die gedachten aan haar overeind te houden.
Vroeger ben ik eens zwaar gekwetst en heb ik vier jaar op een excuus zitten wachten. Tot het kwartje viel en ik mijzelf excuus heb gemaakt voor mijn verlangen dat diegene eens op een dag een excuus zou komen aanbieden. Wat was ik blind daar zoveel waarde aan te hechten. Ik voelde mij meteen een stuk lichter.
Dus, verschuif je energie naar iets positiefs en laat de negativiteit ( Truus) buiten.
Net als Theekannetje en Anna Cara voelt er voor mij wel een verschil zitten tussen een (paar) keer in een stomme bui vreemdgaan en dat niet opbiechten, of een jarenlange affaire volhouden. Voor dat laatste geldt namelijk dat de vreemdganger heel erg bewust en met voorbedachte rade moet liegen. Zo zei mijn ex-man mij dat hij elke donderdag naar zijn demente moeder in het verzorgingstehuis ging. Als ze dan tegen mij klaagde dat ze haar zoon al zo lang niet gezien had, had ik geen argwaan: ze was immers dement.
Maar als hij dan thuis kwam, vroeg ik uiteraard hoe het met zijn moeder was. En dan kreeg ik een gedetailleerd verslag (wandelingetje gemaakt, dropjes gekocht, eergisteren was ze gevallen, etc etc). Een keihard GELOGEN verslag dus.
Achteraf waren er zeker zaken die met terugwerkende kracht vreemd waren, maar ik had niets in de gaten want ik vertrouwde hem, na al die jaren en al die kinderen samen, volledig. Het kwam niet in mijn hoofd op om hem van vreemdgangerij te verdenken.
Dit bedrog hield hij jaren vol. En het feit dat het dus jarenlang geduurd heeft EN dat om een jarenlange affaire vol te houden een groot talent voor liegen nodig is, maakte dat ik onder geen enkele voorwaarde met hem verder kon, ook al wilde hij dat wel. Liefde voor een partner is nooit onvoorwaardelijk, denk ik, en kan ook ineens ophouden. Ik voelde echt heel letterlijk de liefde ineens PATSBOEM over zijn toen ik de omvang van zijn bedrog begreep.
Dit alles is overigens al ruim 10 jaar geleden. Het bedrog vond plaats met een kennis. Ik heb over haar eigenlijk heel erg weinig gedachten gehad, anders dan dat ik haar sneu vond. En nu, ruim 10 jaar later, heb ik ook nog maar heel erg weinig gedachten over mijn ex-man. Hij is somebody I used to know in een ander leven. Ik ben niet meer kwaad of verdrietig, ik ben vooral erg onverschillig tov hem.
Mooie post Flanagan!
Denk dat het vrij menselijk is, in het geval van affaires, ook boos te zijn op die andere partij, want hoe kun je anders voor jezelf ‘goedpraten’ toch bij zo’n bedrieg(st)er te blijven? Gedachtes als ‘als zij/hij er niet was geweest, dan was er geen affaire geweest’ gaan echt niet standaard op, want dan was er wellicht weer wel een andere vrouw/man geweest/gekomen.
Toch ben ik het 100% eens met Izzy en MRI, maar begrijp ook zeker wel het achterliggende gevoel van boosheid/verantwoordelijkheid richting die andere partij.
Natuurlijk is de partner volledig verantwoordelijk voor het vreemdgaan. Hij/zij is degene die beloftes heeft geschonden, gelogen, verzwegen, in de steek gelaten. Alleen in de partnerrelatie kan het herstel plaatsvinden en daarom moet je daar je energie in steken. Dat is ook wat wij hebben gedaan. Daar hebben mijn boosheid en verdriet podium gehad. Wij gaan er sterker uitkomen, ook omdat mijn vrouw volledige verantwoordelijkheid neemt.
Hoewel de derde partij mij nooit iets heeft beloofd, is hij (in dit geval) in mijn ogen simpelweg misdadig. De schade is (of kan zijn) groter dan menig vergrijp waarvoor je een strafblad krijgt. Hij wist van het bestaan van mij en kinderen, hij wist van onze bijzondere omstandigheden, hij wist dat mijn vrouw hem eigenlijk niet wilde (al 2x afgewezen) en haar gezin belangrijk vond. Desondanks is het hem na lang aanhouden gelukt haar op haar kwetsbaarst te verleiden. Haar te laten geloven dat hij het beste met haar voor had en haar kon helpen toen zij vastliep. Hij wist dat hij zijn jarenlange en ziekelijke fantasie uit kom laten komen. Hij wist dat zijn succes het verlies van mij en mijn kinderen zou zijn. Dat is wat mij nog altijd boos kan maken. Ik heb mijn ego een paar keer de ruimte gegeven, maar inmiddels denk ik weinig aan hem en zoek hem online niet meer op. Hij is niet verantwoordelijk voor het vreemdgaan van mijn vrouw. Maar hij draag wel verantwoordelijkheid in het kapotmaken van dromen en geloof in de liefde. Waarna het weer aan mij en ons is om daar los van te komen.
Wij zitten niet samen te bashen op deze gast. Maar het is voor mij heel belangrijk geweest dat mijn vrouw heeft gezien dat zijn mooie praatjes en geveinsde empathie niet meer waren dan leugens en egoïsme. Het was niet mooi en het was niet echt. We zijn op een punt gekomen dat we niet meer over hem praten. Maar het is zo helpend geweest dat we allebei een paar keer hebben gezegd dat het een klootzak was.
RoodVruchtje schreef op 30-05-2023 om 13:33:
Mooie post Flanagan!
Denk dat het vrij menselijk is, in het geval van affaires, ook boos te zijn op die andere partij, want hoe kun je anders voor jezelf ‘goedpraten’ toch bij zo’n bedrieg(st)er te blijven? Gedachtes als ‘als zij/hij er niet was geweest, dan was er geen affaire geweest’ gaan echt niet standaard op, want dan was er wellicht weer wel een andere vrouw/man geweest/gekomen.
Toch ben ik het 100% eens met Izzy en MRI, maar begrijp ook zeker wel het achterliggende gevoel van boosheid/verantwoordelijkheid richting die andere partij.
Mwoah, ik moet zeggen dat het hier niet echt een onderdeel van de besluitvorming geweest is, als ik het zo kan stellen.
Of naja, ik vond het 15 jaar geleden al een ongelooflijke paardelul en dat vind ik nu nog. Maar hij is niet een onderdeel geweest van de besluitvoering of het goedpraten waarom ik nog bij haar ben: Immers hoef ik voor mezelf niks goed te praten. Het was een bewuste keuze om de deur niet direct dicht te gooien, maar daar is hij echt geen onderdeel van geweest. Zou ik ook gek vinden. Dan kanaliseer je inderdaad je woede op de persoon zelf, terwijl dat helemaal niet de issue is.
Wel vind ik iemand pertinent ontzettend sneu als je actief bezig bent in een relatie te rommelen ja. Maar dat is een persoonlijke mening, gesteund door mijn eigen normen en waarden: Het zou mij mijn eer te na zijn om een affaire van iemand te zijn en het is nog altijd zo: Zoals de waard is, vertrouwd hij zijn gasten. Er zou voor mij geen enkele basis zijn om iets te ontwikkelen, als ik zou weten dat iemand tot zoiets in staat zijn.
En ik vind het ook gewoon sneu. Ik heb wel eens gelezen in dat minnaarstopic wat iemand aanhaalde op een ander forum: Ik vind dat echt ongelooflijke sneuneuzen.
truus is afval en mijn man ook.
Zo denk ik erover.
Mijn man is in mijn ogen echt niet meer een goed mens, ook al gaf ik hem een 2de kans, afval is een groot en grof woord maar eerlijk, ik heb geen respect meer voor hem. En zij, ja ik was boos op haar maar heb dit nooit geuit, had er de energie niet voor, zij deed wel boos tegen mij, vreemde reaktie want ze wist waar ze mee bezig was, dat hij haar dumpte zal haar ook best gekwetst hebben maar mijn boosheid uiten nee ik had de behoefte niet. Al mijn boosheid heb ik geuit op mijn man, hij was mijn leven, zij niet, maar was zij een kennis of vriendin dan had ze t wel geweten hoor. Ze heeft geluk dat ze geen vriendin van me was. Ik ben wat dat betrefd heel hard en ongenadig. Die 2de kans komt ook met veel shit en dat heeft hij flink gevoeld de afg 1,5 jaar, op t moment voel ik me best ok maar verdriet heb ik nog steeds. En ja hij is de grote boosdoener maar zoals elpisto zegt aij rommelde ermee wetend dat hij bezet was, dan ben je idd heel sneu. En weet je die woede moet ergens heen he dus ook naar truus.
@Titiv
Ik ‘schrik’ telkens weer van jouw bewoordingen richting jouw man, zeker icm het feit dat je steeds weer de bewuste keuze maakt bij hem te blijven. Ik kan deze zaken maar moeilijk met elkaar rijmen zeg maar.
Volgens mij, maar dat is puur en alleen mijn gevoel ik hierbij krijg, dat jij erg bang bent hem te verlaten en totaal op jezelf aangewezen te zijn, je het helemaal alleen moet gaan doen. Liefde lees ik al een hele poos niet meer voor hem, wel jouw complete afhankelijkheid, zelfs als dit ook ten koste van jezelf gaat als persoon. Ik vind het serieus heel erg pijnlijk dit steeds te moeten lezen en ik hoop oprecht dat je ooit de kracht vindt helemaal voor jezelf te kiezen 
Elpisto schreef op 30-05-2023 om 14:44:
[..]
En ik vind het ook gewoon sneu. Ik heb wel eens gelezen in dat minnaarstopic wat iemand aanhaalde op een ander forum: Ik vind dat echt ongelooflijke sneuneuzen.
Ik kan me voorstellen dat je dat zo vindt, maar ik vond het juist een heel interessant en leerzaam topic, heb daar vele andere inzichten gekregen. Dat relaties icm vreemdgaan niet zo zwart/wit zijn bijvoorbeeld, maar ook dat een vreemdganger per definitie niet niet meer van zijn/haar partner houdt zoals wel vaak wordt beweerd. Het heeft mij zeker geleerd niet meer zo veroordelend te zijn. Dat een vreemdganger niet per definitie een klootzak is of een minnares een k**wijf.
Jij wordt toch ook niet graag een sneuneus genoemd, omdat je bij je partner blijft na alle bedrog?
@Titiv: als je je man afval noemt, waarom blijf je dan bij hem? Van mij hoeft niemand bij een vreemdgaande partner weg te gaan hoor, maar ik zie bij jou geen liefde meer voor hem, en respect heb je ook al niet voor hem, schrijf je zelf. Op het moment dat je je levenspartner "afval" noemt, is het volgens mij wel klaar hoor.
ik kan me zeker voorstellen dat je verliefd wordt. En zoals in de situatie van mijn man en zijn collega. Dat ze soort van collega vrienden waren en zij verliefd op mijn man werd. Dus daar kan ik enigzins begrip voor opbrengen dat dit gebeurd. Dit heb je vaak niet in de hand en dat overkomt je dan als mens.
Als je dan na een bedrijfsfeest je kans grijpt. Tja..logisch gevolg als je verliefd bent en helemaal geweldig natuurlijk als het lukt.
Maar ik hou hen beide wel verantwoordelijk voor het bedrog.
Is iets anders dan dat zij mij verantwoording af moet leggen.
Vooral als je dan anderhalf jaar samen de boel stil houdt. Tja ik heb ook niet gevraagd dat zij in mijn leven kwam Als je je verantwoordelijkheid pakt als mens. Ben je open en eerlijk. Niemand verdient het om voorgelogen te worden. Ondanks dat ik begrip kan hebben dat je verliefd worden terwijl je een relatie hebt.
Maar ik denk persoonlijk nu ik hier over nadenk dat als het bedrog begint. De partner ergens op de achtergrond is. Gevolgen en consequenties worden niet overzien. Spanning en lust en bij sommige verliefdheid overheersen. En als het bedrog eenmaal begonnen is is de weg terug heel moeilijk. Ook openheid moeilijk omdat je weet wat het tweeg kan brengen in je huidige relatie.
Titiv. Ik vind de benaming voor jou man ook wel heel heftig. Vooral omdat je ervoor kiest om samen verder te gaan.
En ik weet hoe lastig het is waar je doorheen gaat. Maar denk dat je ook serieus naar het beeld wat je van je man hebt moet gaan kijken.
Je doet jezelf echt tekort om hier genoegen mee te nemen.
Kijk ,ik heb man meteen de deur gewezen na het opbiechten. Ik had echt nooit maar dan ook nooit verwacht dat ik hem dat zou kunnen vergeven en dat er voor hem een 2e kans inzat. Ik dacht daar niet eens over na dat dat zou kunnen gebeuren.
Maar zodra ik naar hem ga kijken als afval dan ben ik weg. Want als er iets is wat ik geleerd heb onze crisis is om geen genoegen te nemen met een kruimel.
Titiv, blijkbaar heb je dan ook weinig zelfrespect. Of ben jij niet meer waard dan een áfval' partner?
