Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
oke maar dit is allemaal vanuit oogpunten waarin jullie niet samen verder zijn gegaan.
En voor mijn gevoel brengt zo een bericht twijfel bij mensen die wel aan hun relatie werken... dus als het na 2 jaar nog niet goed voelt dan ben ik verkeerd bezit... en volgens mij gaat dit forum erover als je wel samen verder wil gaan... en inderdaad voor de 1 zal het 2 jaar zijn en voor de ander 5 jaar... maar tis allemaal zo makkelijk gezegd en zeker als er kleine kinderen in het spel zijn is het allemaal niet zo makkelijk... daarom vind ik elke situatie is anders en zoeken mensen hier steun als ze samen door willen en niet de stekker eruit willen trekken
ToSweet1989 schreef op 15-08-2023 om 11:10:
oke maar dit is allemaal vanuit oogpunten waarin jullie niet samen verder zijn gegaan.
En voor mijn gevoel brengt zo een bericht twijfel bij mensen die wel aan hun relatie werken... dus als het na 2 jaar nog niet goed voelt dan ben ik verkeerd bezit... en volgens mij gaat dit forum erover als je wel samen verder wil gaan... en inderdaad voor de 1 zal het 2 jaar zijn en voor de ander 5 jaar... maar tis allemaal zo makkelijk gezegd en ker als er kleine kinderen in het spel zijn is het allemaal niet zo makkelijk... daarom vind ik elke situatie is anders en zoeken mensen hier steun als ze samen door willen en niet de stekker eruit willen trekken.
Nou het is vanuit het oogpunt van iemand die heel heel lang wel verder is gegaan ten koste van haarzelf... Het is geen oordeel hoor, het is delen hoe het voor mij is geweest. En omdat ik er alles aan gedaan heb is het echt niet makkelijk gezegd hoor. Maar ik zie inderdaad mensen jaren tobben, zoals ik heb gedaan, en ik had gewild dat iemand me er op gewezen had dat je in zo'n patroon terecht kan komen, waar geen beweging meer inzit.
én ik zie mensen die er samen mooi uitgekomen zijn en dat is ze van harte gegund.
Tja het is in de topic vaker ter sprake gekomen: dit topic gaat over hoe je verdergaat na vreemdgaan. Ook als je alleen verder gaat. Er is geen alleenrecht voor mensen die bij hun partner blijven. Je kan het ook moeilijk hebben doordat je het moet af sluiten met iemand waarvan je toch heel veel houdt.
Dit gezegd hebbende, begrijp ik supergoed dat met kleine kinderen het verhaal nog anders is. Want ja, dan had ik er ook zo tien jaar bij geplakt, al was dat ten koste van mijzelf gegaan.
Het is zeker zo dat ik hier steun ervaar en heb ervaren. En ga ervan uit dat er meerdere zijn die misschien alleen meelezen. Maar wel emoties en fases herkennen die hier beschreven worden.
Ook dat het niet veroordeeld word als je wel verder gaat met een partner die vreemdgegaan is en dat het niet vreemd is.
Ik heb hier geleerd dat ik niet te snel moet willen gaan en dat ik niet te hard voor mezelf moet zijn
Dat ik dingen benoem als een trauma na 2 en een half jaar wil niet zeggen dat ik geen zelfliefde of zelfrespect heb. Ik vind dat nogal een oordeel. Ja als ik namens mezelf spreek schrijf ik hier de dingen waar ik moeite nog mee heb. Het is soms alleen al fijn om het van je af te schrijven en er voor jezelf even bij stil te staan.
Verder ben ik financieel onafhankijk en voor de kinderen blijf ik niet bij mijn partner. Kan ook niet zeggen dat ik nou perse een andere man zou willen als wij uit elkaar gaan. Ik kan heel goed alleen. Verveel me nooit en heb veel vriendinnen. Heb een superleuke baan wat tevens mijn passie is. Dus tja..ben echt geen passief vrouwtje wat afhankelijk is van haar man.
Oordeel nooit snel. Vind het leuk om met mensen te communiceren. Maar dan wel de diepgang in. En ja..ik wil een monogame realtie. Ben wel eens verliefd geweest op andere mannen tijdens mijn huwelijk.
Dat ik verder ging met mijn man na het vreemdgaan wist ik dat ik hier een harde dobber aan zou krijgen. Vooral omdat vreemdgaan sowieso een trauma is uit mijn verleden. Mijn vader was een notoire vreemdganger en liet mijn moeder gebroken achter.
Hierdoor bleef ik alleen met mijn moeder achter en het zorgde ervoor dat ik alle ellende meemaakte wat dit had veroorzaakt. Mijn moeder leunde heel erg op mij. Riep vaak dat ze een einde aan haar leven wilde maken, haalde mij op uit de stad als ze het.moeilijk had:, ging op de andere weghelft rijden als ze dacht dat ze mijn vader zag.( en dit is nog maar een fractie) Al met al heeft dit ervoor gezorgd dat ik voor mijn moeder haar steunpilaar was. Terwijl ik net 17 was. Dat ik ging samenwonen bracht ze me weg met de woorden dat ze niet mee ging naar binnen omdat ze het te moeilijk vond. Dus ik liet haar alleen achter.
Even om aan te geven wat het vreemdgaan van mijn vader veroorzaakt heeft in mijn leven. Want die gemoedstoestand van mijn moeder is nooit overgegaan. Vertrouwen in mannen. Dat heeft heel lang geduurd bij mij.
Dat mijn man het opbiechtte was dat ook het eerste wat ik riep naar hem.
Maar nadat wij uit elkaar waren en later de deur bij mij open stond naar hem toe besefte ik me ook heel goed dat het trauma van mijn moeder niet mijn trauma was. Wat een eye-opener was dat. Want ik voelde me helemaal niet zielig of een slachtoffer. En dat voel ik mij nog steeds niet. Ik kon ook opeens heel anders naar mijn moeder kijken. Die was ook nog eens een stuk jonger dat het haar gebeurde. In de bloei van haar leven.
Maar dat ik er moeite mee zou hebben om het vreemdgaan achter me te laten. tja daar was ik me van bewust. Ik heb in deze periode ook meteen het stuk aangepakt wat betreft mijn relatie met mijn moeder. Want die relatie was heel ongezond. Maar stamt dus af van de tijd die ik associeerde met het vreemdgaan van mijn vader en hoe mijn moeder daarna op mij js gaan leunen.
Ik denk dat ik kan zeggen dat ik heel veel zelfliefde heb en dat ik heel goed weet wie ik ben. Ik loop soms tegen dingen aan en vind dat fijn om hier te delen x
Peet52! schreef op 15-08-2023 om 11:50:
Ik denk dat ik kan zeggen dat ik heel veel zelfliefde heb en dat ik heel goed weet wie ik ben. Ik loop soms tegen dingen aan en vind dat fijn om hier te delen x
Dit verklaart veel dat je door je ervaring in je jeugd dit niet kan vergeten. Jouw man is natuurlijk niet je vader. Nu ben je op dit moment zelf je huwelijk aan het kapot maken. Je man weet niet meer wat die moet doen maar hij heeft wel voor jou gekozen na zijn ontrouw. Kijk ga je zo door dan zal je huwelijk strandden. Je moet iets doen. Is een lat relatie misschien een optie voor bv 3 maanden. Je woont apart van elkaar, 2 dates met elkaar in de week en ga het echte gevoel ervaren wat jij wil en wie jij bent en of je het kan vergeten cq vergeten. Als de liefde er nog is dan kan je ook zijn fout vergeten. Spreek uit ervaring. Eerst los komen en kijken wie Peet52 is.
Inderdaad Peet52 wij zijn bij elkaar en wonen ook weer samen. Diepere crisis bestaat er niet. We hoeften alleen nog de scheidingspapieren door te sturen naar de rechtbank. We zijn wel echt vanaf "nul" begonnen en beiden echt sterker zeker ik.
Ruud1971! schreef op 15-08-2023 om 12:06:
[..]
Inderdaad Peet52 wij zijn bij elkaar en wonen ook weer samen.
😀🙃
Maar Peet52, is het wel een trauma? Is het niet eerder de vermoeidheid uit die alert-modus voor teleurstellingen die onverwachts om de hoek kijken?
Daarbij haal je de tijd van je ouders weg en is het geen trauma maar eerder geval gebrekkige communicatie. Iets dat je m.i. niet oplost door nu nog te gaan latten want als je daarna samen komt, moet er ook gecommuniceerd worden.
Het is frustrerend als je partner dat maar niet begrijpen wil. Het is frustrerend want het is ook een volwassen persoon. Maar eigenlijk weet je dat daar de clue ligt; hem aanzetten tot delen van plannen zodat jij niet vergeten of genegeerd wordt. Niet als een ‘mamma’ maar als teammember. Hoe wilt hij door jou gezien worden; als huisgenoot of als teammember?
ps Ik heb het artikel gelezen en vond het wat zwaar van woord; de moed zakt al in je schoenen terwijl geen relatie hetzelfde is. Maar afijn, het is ook opgesteld door een relatiecounseler.
Spreuk voor vandaag
(bron: site voorpositiviteit)
Gun jezelf wat tijd. Geef jezelf wat liefde. Geef het beste van jezelf aan jezelf. Je verdient het.
hoi allemaal, ik heb eventjes niet meegelezen maar net even snel erover heen gelezen en zie dat er gevraagd word hoe het met me gaat wat ik super lief vind!
Dus even een update...
Ik ben op vakantie gegaan, eerst 2 weken alleen en toen kwamen mijn ouders met de kids die tijdens die 2 weken dat ik weg was bij mijn man verbleven. Dit vond ik heel zwaar op t begin want ik heb mijn kinderen nooit langer dan 4 dagen achtergelaten. Maar na een paar dagen ging t wel en heb ik me prima vermaakt. Eenmaal dat mn ouders en de kids er waren heb ik ook echt genoten, we zijn daar nog 1 week gebleven en dan met zn allen naar huis gegaan. Tijdens mijn vakantie heb ik mijn telefoon meestal op stil gehad en wees al t kontakt af met mijn man. Ik had gewoonweg niets meer te zeggen. Na al t vechten en praten was ik stil gevallen ofzo. Toen ik terug kwam hebben we toch maar afgesproken want ik wist ook wel dat dit niet zo kan blijven natuurlijk, ergens moet er een beslissing worden gemaakt. Ik zag aan zijn houding en alles dat hij er alles aan doet om een scheiding tegen te gaan maar van mijn kant is er geen gevoel van liefde meer. Ik kijk niet naar hem en voel "iets", ik voel zelfs geen woede meer, ik voel niets. T enige wat ik nog wel voel is gemis, t gemis naar wat we waren, wie hij was, wie ik was, wij als gezin, en daar zou ik ergens wel aan vast willen blijven houden als jullie me snappen, maar ik weet dat dat er niet meer is, ik hou vast aan iets wat er niet meer is. Hij begreep me wel en kijk hij heeft een grote fout gemaakt, er is geen excuus maar ik weet ook dat ik ook fouten heb gemaakt, er zijn dingen gebeurd vlak voor hij vreemd ging die ook fout waren, ik ging niet vreemd maar was wel enkel bezig met mezelf, ik gaf hem 0 aandacht dat weet ik en dat spijt me maar vreemdgaan was niet the answer uiteraard en gelukkig zegt hij dit zelf ook al vanaf dat t vreemdgaan uitkwam. Om een lang verhaal kort te maken, we zijn mekaar ergens kwijt geraakt beseffen we beiden, en het is wss t beste om ieder nieuw geluk te gaan zoeken. Toch ben ik er nog niet over uit en hij al helemaal niet. Dus op t moment wonen we nog steeds apart en zijn we wel deze week samen iets gaan eten, we spraken vantevoren af om niet over t verleden te spreken. Dit voelde heel gek maar uiteindelijk was t een leuke avond. Of we verdergaan als koppel of als exen weet ik nog niet... maar op dit moment heb ik vrede met hoe t nu is. Hij heeft t er wel moeilijk mee (dit merk ik ook wel) maar ja t gaat niet anders nu voor mij. Ik heb tijd nodig.
Het lijkt mij goed dat je genoot van niet meer hoeft te vechten. Ik lees hier regelmatig dat uit elkaar gaan ruimte geeft voor omslag. Voor verandering. Voor loslaten vanuit de kant van de bedrogenen. Ook de ander krijgt een mega bewustwording. Ook komt stilvallen in gevoel voor. Heb ik ook gehad. Gewoon niets meer voor hem voelen. Ik postte hier wel eens de link naar een blog hierover.
Jij hebt nu vrede met de situatie schrijf je. Dat lijkt mij rust geven?
Laat je ons over tijdje weten of je exen bent geworden of weer een koppel?
Ik stuur je virtuele knuffels hierbij toe.
Xxx
Titiv schreef op 19-08-2023 om 00:20:
Of we verdergaan als koppel of als exen weet ik nog niet... maar op dit moment heb ik vrede met hoe t nu is. Hij heeft t er wel moeilijk mee (dit merk ik ook wel) maar ja t gaat niet anders nu voor mij. Ik heb tijd nodig.
Heel goed Titiv. Neem de tijd. Als de liefde er nog is komt het vanzelf goed. 50% van de scheidingsaanvragen wordt uiteindelijk weer ingetrokken. Neem de komende maanden (minimaal 3) de tijd en leef los van elkaar met af en toe een date. Heel simpel gezegd wordt eerst weer eens "vriendjes". Laat de toekomst los en werk aan jezelf. Dan zou je eventueel hem kunnen vergeven en het een plek kunnen geven (vergeten). Desnoods ga over een tijdje eens (vriendschappelijk) daten om dan eens dit te vergelijken met je man. Ik hoop voor jullie dat het ooit goed gaat komen naar relatie 2.0. Zal ook fijn zijn voor jullie kinderen.
Vergeven snap ik. Maar vergeten Ruud?
Ik vraag mij of dat mogelijk is.
Ik vind dat altijd zo'n dooddoener. Dat het wel goed komt als er liefde is. Soms is liefde namelijk niet genoeg. En komt het ondanks de liefde niet meer goed. En zelfs voor een ex kan je liefde voelen. Of voor meerdere personen. Dus hoeveel zegt dat nu?
En ik geloof zeker in vergeven. Maar vergeten is gewoon onmogelijk. Zelfs als je jaren verder bent weet je dit nog. En op de meest onverwachte momenten kan het naar voren komen. De vraag is kan je daarmee omgaan. En wil je een relatie waarbij dit er altijd aan zal kleven. Of wil je een verse start met een nieuwe partner. Of wellicht een relatie met meer openheid (indien hij of jij behoeftes heeft die de ander niet kan vervullen). Voor dit moment zou ik mij volledig op mijzelf concentreren.
En 40 tot 50% van de relaties gaat uit elkaar (1 op de 3 huwelijken maar nog veel meer samenwonenden, lat relaties etc). Dat er mensen zijn die bij elkaar zijn kan om tal van redenen zijn. Dat zegt weinig en is op zichzelf niet eens positief.
Izza schreef op 20-08-2023 om 13:18:
En ik geloof zeker in vergeven. Maar vergeten is gewoon onmogelijk. Zelfs als je jaren verder bent weet je dit nog. En op de meest onverwachte momenten kan het naar voren komen. De vraag is kan je daarmee omgaan. En wil je een relatie waarbij dit er altijd aan zal kleven. Of wil je een verse start met een nieuwe partner. Of wellicht een relatie met meer openheid (indien hij of jij behoeftes heeft die de ander niet kan vervullen). Voor dit moment zou ik mij volledig op mijzelf concentreren.
Vergeten is een groot woord. Ikzelf zie het als een zware operatie waar de wond genezen is. Na een jaar heb je een litteken, weet dat het allemaal pijn deed maar de echte pijn van de eerste dagen voel je niet meer en je kijkt niet elke dag meer naar het litteken. Na jaren ben je het soms vergeten. Bij een lange relatie > 20 jaar met kinderen zijn er littekens. Kleine maar in dit geval een grote. Het is gewoon zonde dat Peet52 niet kan vergeten en dit alle positieve dingen met haar man kapot maakt. Ze had het over een relatie 2.0
Peet52 moet het dan maar beëindigen ondanks hun fijn relatie nu. Het is nu ook oneerlijk voor haar man. Ja tuurlijk is hij geen slachtoffer maar om de rest van zijn leven te "boeten" omdat die zijn pikkie ergens in heeft gestoken gaat te ver. Gaat ze lekker op haar zelf. Misschien blijft ze verder alleen wat helemaal niet erg is als ze dat kan. Ze kan ook relaties krijgen, mannen met goed gevulde rugzakken en een setje stiefkinderen erbij. Allemaal maar omdat ze niet kan "vergeten". Ja dan moet ze het maar ervaren. Succes in de buitenwereld.
Heb wel het idee dat mannen makkelijker kunnen vergeten en het een plek kunnen geven dan een vrouw. Puur mijn eigen gevoel, verhalen die ik heb gehoord en zelfs op dit forum.
Vergeten en vergeven is voor iedereen anders. En ik kan mij bij een affaire (wat echt wel even wat anders is dan even je xxx ergens insteken!) heel goed voorstellen dat dat niet meer mogelijk is. Dat alle respect en liefde voor die persoon wegvalt. Dat het te vaak terugkomt. En dat zeker bij lange of meerdere affaires er gewoon geen sprake meer is van leuke momenten. Je relatie is dan eigenlijk grotendeels een leugen geweest. Beter kies je dan voor jezelf en eigenwaarde dan eindeloos blijven hangen in het oude vertrouwde omdat je de boze buitenwereld niet alleen aankunt.
Maar goed ik zie een lange relatie dan ook niet als een prestatie op zich. En ken heel veel (te veel) voorbeelden van lange relaties waarbij mensen om tal van redenen bij elkaar zijn of blijven waarvan ik denk....
Heb je ook wel gelijk in Izza, zal het zeker niet ontkennen. Grote valkuil in een lange relatie/huwelijk is dat alles maar als gewoon wordt aangezien. Natuurlijk is elk verhaal anders. Je zegt bij nieuwe relatie nieuwe start. Heb daar de afgelopen jaren geen ervaring mee maar vertrouw jij dan zomaar iemand? Daar gaat toch jaren overheen zeker als je in het verleden zelf gekwetst bent. En dan nog geloof ik dat zo'n relatie heel anders is dan met je jeugdliefde waar je kinderen mee hebt gekregen en familieleden naar het graf hebt gebracht. Daarmee ben je mee verstrengeld. Ik blijf het zeggen vecht ervoor voor zo'n relatie maar blijf niet hangen in het verleden en maak dan ook een beslissing als je het niet kan vergeten. Ik vind overigens wel dat je trots mag zijn als je bijvoorbeeld 25 jaar getrouwd bent.
