Verder na ontrouw - deel 8

RoodVruchtje schreef op 19-03-2025 om 15:38:

[..]

Oh Breiertje, ik begreep jouw post ook zeker hoor, dus snap je reactie dat het mss niet uit onwil is helemaal. Het ‘gevaar’ hierbij is wel dat er soort van excuses worden gezocht voor hem en het Buitenspel weer doet twijfelen.

Waarom moet deze man zo ‘beschermd’ worden (hierbij refereer ik ook naar de post van Ana Cara dat het mss ook wel teveel is om deze opdracht dagelijks te doen)?

Ik neem gemakshalve aan dat dit een gezonde man is en niet zwakbegaafd ofzo, maar dat is geheel mijn invulling. Dus waarom dan excuses zoeken waarom hij iets niet doet?

Hoh, zwakbegaafd, hmmm 

Ik begrijp wat je wil zeggen. Al 10 maand begrijp ik echt niet hoe je bepaalde dingen niet kan qua gevoel en emoties.

Maar de mijne kan het niet, wil, blokkeert, maar blijft echt proberen. Zwakbegaafd niet. Beperkt, wel. Voor de rest een hele intelligente man. Maar iq en eq is totaal iets anders.

Maar dit wat ik zeg gaat over gevoelens, emoties, introvert, gesloten,... Hoe je het wil noemen, zo is hij.

Dit deel, daarvoor heb ik begrip.

Maar vreemdgaan en wat de mijne deed, daarvoor heb ik geen begrip. Ik zoek geen excuses voor hem, die zijn er niet.

Therapeuten doen dit wel. Zoeken in de jeugd, of stoornissen, of onmogelijkheid tot.... jeugdtrauma's....

Daar kan ik moeilijk in mee. Hij heeft alles wat hij wil, en wou, geen zorgen, liefdevol nest, knappe vrouw (ja ik mag dit zeggen). En toch vluchtte hij weg.

Ik heb nu ook een trauma. Een groot zelfs. En ik vlucht niet weg van mijn probleem, maar probeer het op te lossen. Ik los geen problemen op door scheefpoeperij. 

Maar ik ga door. Ik lag kruipend op de grond, 10 maand. Ik heb al een paar dagen mijn hoed rechtgezet. Mijn borst vooruit, en doorgaan.

Hopelijk lukt het me en kijk ik niet achterop of ren ik niet terug.

Hij wil verder? Ok. On my terms only. Take it or leave it.

Breiertje schreef op 19-03-2025 om 15:49:

[..]

Hoh, zwakbegaafd, hmmm

Ik begrijp wat je wil zeggen. Al 10 maand begrijp ik echt niet hoe je bepaalde dingen niet kan qua gevoel en emoties.

Maar de mijne kan het niet, wil, blokkeert, maar blijft echt proberen. Zwakbegaafd niet. Beperkt, wel. Voor de rest een hele intelligente man. Maar iq en eq is totaal iets anders.

Maar dit wat ik zeg gaat over gevoelens, emoties, introvert, gesloten,... Hoe je het wil noemen, zo is hij.

Dit deel, daarvoor heb ik begrip.

Maar vreemdgaan en wat de mijne deed, daarvoor heb ik geen begrip. Ik zoek geen excuses voor hem, die zijn er niet.

Therapeuten doen dit wel. Zoeken in de jeugd, of stoornissen, of onmogelijkheid tot.... jeugdtrauma's....

Daar kan ik moeilijk in mee. Hij heeft alles wat hij wil, en wou, geen zorgen, liefdevol nest, knappe vrouw (ja ik mag dit zeggen). En toch vluchtte hij weg.

Ik heb nu ook een trauma. Een groot zelfs. En ik vlucht niet weg van mijn probleem, maar probeer het op te lossen. Ik los geen problemen op door scheefpoeperij.

Maar ik ga door. Ik lag kruipend op de grond, 10 maand. Ik heb al een paar dagen mijn hoed rechtgezet. Mijn borst vooruit, en doorgaan.

Hopelijk lukt het me en kijk ik niet achterop of ren ik niet terug.

Hij wil verder? Ok. On my terms only. Take it or leave it.

IQ en EQ is een wereld van verschil, want het 1 heeft niets met het andere te maken en kan prima los van en naast elkaar bestaan.

En ik doelde in mijn laatste post op de man van Buitenspel, dit even ter verduidelijking

Het feit dat Buitenspel zelf schrijft dat hij nu opeens wel een oppas kon regelen zodat hij naar de kroeg kon gaan, zegt mij dat hij dit bijv not done vindt/vond als Buitenspel dit eens voorstelde voor een uitje voor hen samen. Dat is niet het type introvert/minder begaafd of whatever, dat zie ik als ‘geen moeite willen doen’ of ‘meten met 2 maten’. Lege excuses dus….

Breiertje,

Ik blijf zeggen dat jouw/jullie situatie uniek is, vanwege jouw gezondheidstoestand. Dit vergt alweer een hele andere uitgangspositie om aan te weken dan als dit niet zou spelen. Mij lijkt jouw situatie nl nóg veel zwaarder, omdat voor jezelf kiezen haast onmogelijk is en dat speelt niet als je gezond bent. Dan heb je namelijk ook keuzes, keuzes die jij niet hebt. Sorry, mijn bericht is niet om het er extra in te peperen, verre van zelfs, maar hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.

Ik heb mijn ex ook beter leren kennen. Beter dan de 27 jaar ervoor. Zo'n diepe verbinding hadden wij. Ik herken stukjes van. Daar heb ik toch geen tijd voor. Ik werk de hele week.
En ik maar proberen om te gaan met wat er gebeurd was. En hij deed echt zijn best. Droeg me op handen. Stond op een voetstuk.  Spijt als haren op zijn hoofd.

Alleen als je het innerlijke werk niet verzet zullen oude patronen weer naar boven komen. En dan zal diegene die verder groeit want die doet wel het innerlijke werk dit herkennen. En of een keuze maakt. Ik vind het prima of denkt hier wil ik niet meer in mee gaan.

Ik ben er inmiddels achter dat mijn ex bijzonder gesloten is. En dat heeft hij eigenlijk altijd weten te verbloemen door veel te praten.
Maar als je verder wilt met je partner probeer dan echt samen te groeien. Want mijn inziens is er dan een kans van slagen. En het positieve van elkaar in te zien. De mooie kanten.
Wij hebben ook echt wel een hele mooie tijd gehad na het uitkomen. Heel veel dingen gedaan. Bijzondere dagen gevierd. Elkaar kadootjes gegeven. Beide kanten. Ook ik..want ook de ander vind het fijn om zich speciaal te voelen. 
Maar inzet van beide kanten is cruciaal denk ik. 

Wat ik van dit alles heel erg met me mee genomen heb is dat ik maar 1 leven heb. Ik kan het maar 1 keer leven en dat wil ik goed doen.  

Voor het uitkomen van het bedrog 4 jaar geleden leefde ik half..qua gevoel zat ik ergens waar breiertje nu zit.
Nu voel en groei ik.

Izza schreef op 19-03-2025 om 13:06:

[..]

Was dit niet de man die ook nog gewoon een affaire had en in contact was met Truus. Heel veel werkte en daarnaast minimaal thuis iets deed of echt bij de kinderen betrokken was?

Je gooit onze situaties door elkaar . Mijn man wilde verder met zn affairepartner. Hij werkt ook veel, maar doet/deed wel veel in huis en was een betrokken vader. Hij zou alleen bij een scheiding geen omgangsregeling willen, daarom wilde ik voor hen bij elkaar blijven. 

Maar dat liep anders, man verdween. Variërend van 4 tot 10 dagen hoorden of zagen we hem niet. Waar hij dan was, geen idee. Wel vermoedens, maar verteld werd er niks. Toen heb ik aangegeven dat we net zo goed konden scheiden en dat ik er klaar mee was. Daar kreeg ik geen reactie op.     In de weken daarna wel een paar keer lieve appjes waarin hij woorden terug nam en terug leek te krabbelen. Daar heb ik niet op gereageerd. Zulke gesprekken ga ik niet aan zolang Truus in beeld is. Als hij niet op mn scheidingsmelding inging zou ik een advocaat nemen. 

Zondagavond kwam hij moe en hongerig thuis. Dat vond ik al vreemd.                  Maandag kreeg ik een berichtje van hem dat hij afscheid genomen had van Truus. Sindsdien is hij weer thuis en probeert mn vertrouwen terug te winnen. Zet zich weer vol in in huis ,voor de kinderen, voor mij.

 Ik wil nog geen gesprek voeren of we nog samen verder kunnen. Eerst zien, dan geloven dat het echt over is met Truus. Dus we praten er niet over, maar dat ligt voor nu aan mij. 

Hoewel ik van begin af aan al dacht dat dit een bevlieging was ,ging ik op den duur toch twijfelen, loskomen van hem, zelf niet verder willen, en kwam het moment dat hun bubbel knapte toch nog onverwacht. Ik heb tijd nodig om alles te verwerken, en aan te zien hoe het gaat, en ik vind dat hij zelf ook de tijd moet nemen om na te denken, en te voelen. En te laten zien. Uit zichzelf. Zonder dat ik hem voorkauw wat ik van hem wil.

Stresskipje schreef op 19-03-2025 om 20:35:

[..]

Je gooit onze situaties door elkaar . Mijn man wilde verder met zn affairepartner. Hij werkt ook veel, maar doet/deed wel veel in huis en was een betrokken vader. Hij zou alleen bij een scheiding geen omgangsregeling willen, daarom wilde ik voor hen bij elkaar blijven.

Maar dat liep anders, man verdween. Variërend van 4 tot 10 dagen hoorden of zagen we hem niet. Waar hij dan was, geen idee. Wel vermoedens, maar verteld werd er niks. Toen heb ik aangegeven dat we net zo goed konden scheiden en dat ik er klaar mee was. Daar kreeg ik geen reactie op. In de weken daarna wel een paar keer lieve appjes waarin hij woorden terug nam en terug leek te krabbelen. Daar heb ik niet op gereageerd. Zulke gesprekken ga ik niet aan zolang Truus in beeld is. Als hij niet op mn scheidingsmelding inging zou ik een advocaat nemen.

Zondagavond kwam hij moe en hongerig thuis. Dat vond ik al vreemd. Maandag kreeg ik een berichtje van hem dat hij afscheid genomen had van Truus. Sindsdien is hij weer thuis en probeert mn vertrouwen terug te winnen. Zet zich weer vol in in huis ,voor de kinderen, voor mij.

Ik wil nog geen gesprek voeren of we nog samen verder kunnen. Eerst zien, dan geloven dat het echt over is met Truus. Dus we praten er niet over, maar dat ligt voor nu aan mij.

Hoewel ik van begin af aan al dacht dat dit een bevlieging was ,ging ik op den duur toch twijfelen, loskomen van hem, zelf niet verder willen, en kwam het moment dat hun bubbel knapte toch nog onverwacht. Ik heb tijd nodig om alles te verwerken, en aan te zien hoe het gaat, en ik vind dat hij zelf ook de tijd moet nemen om na te denken, en te voelen. En te laten zien. Uit zichzelf. Zonder dat ik hem voorkauw wat ik van hem wil.

Vraag me dan af. Hij komt weer thuis. Praten jullie dan nergens over? 

Gaan jullie dan gewoon weer verder in het gewone ritme van de dag?

RoodVruchtje schreef op 19-03-2025 om 15:38:

[..]

Oh Breiertje, ik begreep jouw post ook zeker hoor, dus snap je reactie dat het mss niet uit onwil is helemaal. Het ‘gevaar’ hierbij is wel dat er soort van excuses worden gezocht voor hem en het Buitenspel weer doet twijfelen.

Waarom moet deze man zo ‘beschermd’ worden (hierbij refereer ik ook naar de post van Ana Cara dat het mss ook wel teveel is om deze opdracht dagelijks te doen)?

Ik neem gemakshalve aan dat dit een gezonde man is en niet zwakbegaafd ofzo, maar dat is geheel mijn invulling. Dus waarom dan excuses zoeken waarom hij iets niet doet?

Mijn man is inderdaad gewoon een gezonde man en nee, niet zwakbegaafd functioneert op werk gewoon op een hbo+ niveau en heeft een verantwoordelijke functie. Is gewoon capabel (qua iq) om dingen te snappen, maar is emotioneel niet bereikbaar en kan daar dus niet mee omgaan. Deels te verklaren denk ik door zijn opvoeding (is denk ik vermijdend gehecht maar is niet iets officieel vastgesteld ofzo). 

Breiertje schreef op 19-03-2025 om 16:13:

[..]

Ik wist dat je doelde op haar man. En je hebt zeker gelijk in wat je aanhaalt. Hij toont geen inzet. De mijne enorm veel.

Ik blokkeer, en soms herken ik dat ook een beetje in hoe ze hem en zijn gedrag omschrijft. Terwijl hij in een daderrol zit, en ik in een slachtofferrol, herken ik in mezelf zijn onvermogen om te te laten zien in wat hij wil. Ik kan enkel uitgaan op wat ze omschrijft en mijn interpretatie ervan. Maar ik zie soms kleine gelijkenissen in zijn gedrag en in mijn gedrag.

Ik zit emotioneel gevangen, heb mezelf in een stand gezet om mezelf te beschermen, uit angst weer gekwetst te worden. En soms doen haar beschrijvingen me dingen herkennen als 'vast zitten, wel willen maar niet weten hoe en dus blokkeren, me emotioneel afsluiten terwijl ik weet dat ik dat me moet durven openstellen... Misschien blokkeert hij ergens ook uit een angst?

Uiteindelijk wil hij verder maar hij lijkt niet te weten hoe. Hij kan weg als hij wil. Waarom doet hij het dan niet?

En voor buitenspel is dit een verschrikkelijke situatie. Ik zou het niet kunnen denk ik.

Want, met dit schrijven wil ik benadrukken dat ik niets van wat hij zegt of doet goedkeur. Ik sta pal achter buitenspel en de manier waarop ze zich voelt en het aanpakt.

Ik geef alleen mee dat ik emotioneel afgesloten ben en daar niet uitraak omdat ik niet weet hoe.

En soms lijkt het mij dat hij dit ms ook heeft.

Buitenspel, i'm on your team!

Lief 💝

Ik denk dat het op een bepaalde manier wel hetzelfde is. Emotioneel geblokkeerd, misschien ergens bang voor etc. 

Alleen het verschil is naar mijn idee dat jij jezelf beschermd nadat jou iets is aangedaan. Daardoor blokkeer je misschien omdat het lastig is iemand, die jij nu ziet met al zijn 'slechte' kanten, weer toe te laten. Jij hebt een trauma te verwerken bovenop alles wat jij al te verwerken had (overigens, dat vereist denk ik nog een heel ander niveau van kracht dan wat jij zei dat ik had, jij dealt echt met veel hoor). 

Mijn man is echter niets gedaan. Had, net als jouw man, alles wat je zou kunnen willen. Een huis dat hij graag wilde, een baan die die graag wilt, een vrouw, 3 gezonde kinderen. En blijkbaar toch een uitlaatklep/pijnstiller/whatever nodig. 

Je hebt gelijk dat hij zo weg kan als hij dat wilt. Dat doet hij niet. Maar ik kan lastig peilen of hij blijft omdat hij écht wilt blijven of dat het hem (onbewust) misschien makkelijker lijkt als ik de stekker eruit trek. Of hij is bang voor consequenties dat als hij vertrekt, dat ik aan de grote klok ga hangen dat hij met zijn collega bezig is geweest. Dat zou de nodige opschudding veroorzaken in het bedrijf en in het dorp waar het bedrijf staat en waar Truus met haar gezin woont. 

Buitenspel2024 schreef op 20-03-2025 om 02:43:

[..]

Lief 💝

Ik denk dat het op een bepaalde manier wel hetzelfde is. Emotioneel geblokkeerd, misschien ergens bang voor etc.

Alleen het verschil is naar mijn idee dat jij jezelf beschermd nadat jou iets is aangedaan. Daardoor blokkeer je misschien omdat het lastig is iemand, die jij nu ziet met al zijn 'slechte' kanten, weer toe te laten. Jij hebt een trauma te verwerken bovenop alles wat jij al te verwerken had (overigens, dat vereist denk ik nog een heel ander niveau van kracht dan wat jij zei dat ik had, jij dealt echt met veel hoor).

Mijn man is echter niets gedaan. Had, net als jouw man, alles wat je zou kunnen willen. Een huis dat hij graag wilde, een baan die die graag wilt, een vrouw, 3 gezonde kinderen. En blijkbaar toch een uitlaatklep/pijnstiller/whatever nodig.

Je hebt gelijk dat hij zo weg kan als hij dat wilt. Dat doet hij niet. Maar ik kan lastig peilen of hij blijft omdat hij écht wilt blijven of dat het hem (onbewust) misschien makkelijker lijkt als ik de stekker eruit trek. Of hij is bang voor consequenties dat als hij vertrekt, dat ik aan de grote klok ga hangen dat hij met zijn collega bezig is geweest. Dat zou de nodige opschudding veroorzaken in het bedrijf en in het dorp waar het bedrijf staat en waar Truus met haar gezin woont.

Kan het zijn dat hij eigenlijk echt wel wil dat het goedkomt, maar er tegelijkertijd gewoon niet aan wil denken? Dat het stukje schaamte te groot is? Dat hij niet zo goed weet hoe? Dat hij 'gewoon' weer wil dat het normaal wordt zonder er al teveel moeite in te steken? 

Ik ben bang dat zijn gedrag zo gaat blijven zijn totdat jij toch echt op je strepen gaat staan en er klaar mee bent. Nu faciliteer je als het ware zijn gedrag: hij komt er nog steeds mee weg, want je blijft.

Ik heb het hier laatst met mijn man over gehad. Wij hebben ook in zo'n periode gezeten van 2/3 maanden, waarin ik echt niet wist wat hij nu wilde. Hij zei het één (samen verder), maar deed het ander. Ik vroeg aan hem wat maakte dat hij de knop om kon zetten. Dat was toen ik hem duidelijk maakte dat ik apart wilde wonen omdaf ik het niet meer trok. Hij besefte toen pas dat zijn gedrag ons verder uit elkaar dreef en heeft in de weken langzaamaan gedragsverandering laten zien. 

Wat vervelend Buitenspel, ik weet hoe energieslurpend deze periode kan zijn en je zit er al zolang in 🌹 Ik hoop dat jouw man zich snel eens flink achter zijn oren gaat krabben over wat zijn gedrag nu teweeg brengt. Ik hoop dat jij de nodige rust vindt op vakantie. 🫂

Ylja94 schreef op 20-03-2025 om 07:05:

[..]

Kan het zijn dat hij eigenlijk echt wel wil dat het goedkomt, maar er tegelijkertijd gewoon niet aan wil denken? Dat het stukje schaamte te groot is? Dat hij niet zo goed weet hoe? Dat hij 'gewoon' weer wil dat het normaal wordt zonder er al teveel moeite in te steken?

Ik ben bang dat zijn gedrag zo gaat blijven zijn totdat jij toch echt op je strepen gaat staan en er klaar mee bent. Nu faciliteer je als het ware zijn gedrag: hij komt er nog steeds mee weg, want je blijft.

Ik heb het hier laatst met mijn man over gehad. Wij hebben ook in zo'n periode gezeten van 2/3 maanden, waarin ik echt niet wist wat hij nu wilde. Hij zei het één (samen verder), maar deed het ander. Ik vroeg aan hem wat maakte dat hij de knop om kon zetten. Dat was toen ik hem duidelijk maakte dat ik apart wilde wonen omdaf ik het niet meer trok. Hij besefte toen pas dat zijn gedrag ons verder uit elkaar dreef en heeft in de weken langzaamaan gedragsverandering laten zien.

Wat vervelend Buitenspel, ik weet hoe energieslurpend deze periode kan zijn en je zit er al zolang in 🌹 Ik hoop dat jouw man zich snel eens flink achter zijn oren gaat krabben over wat zijn gedrag nu teweeg brengt. Ik hoop dat jij de nodige rust vindt op vakantie. 🫂

Heb je ook daadwerkelijk apart gewoond of was het aangeven daarvan genoeg om gedragsverandering te bewerkstelligen? 

Ik zie er echt wel tegenop om weer op dezelfde voet verder te gaan. Alleen al dat spastische telefoongedrag, daar zie ik alweer enorm tegenop. 

Dat eerste zou best kunnen dat hij er niet aan wil denken. Maar een streep eronder en door gaat hem voor mij niet worden.. 

Anna Cara schreef op 20-03-2025 om 05:12:

[..]

Toch wel pittig voor je denk ik? Je hoopte al wel op bubbel klappen. En nu lijkt het zo ver. Je twijfelt over of het echt klaar is met deze Truus?

Wat ik mij afvraag. Hij moet de tijd nemen schrijf je. Ben je niet zelf veranderd in de afgelopen maanden? Heb je zelf helder wat je wil als je wel het gesprek opstart?

Xxx

Hoe het was was pittig, dit voelt toch wel een beetje als een opluchting.  Ik geloof wel dat het over is met Truus, waarom zou hij dat anders zeggen? Hij heeft de cursus die ze samen deden ook opgezegd. 

 Ik ben alleen bang dat hij haar toch weer gaat opzoeken, of toch weer de cursus op gaat pakken (met als smoes dat het om de cursus gaat). Dat moet ik eerst allemaal zien. 

Ik ben niet veranderd nee. Ik stond altijd al voor ons gezin, en het leven wat we leidden. Met of zonder hem. Hij hobbelde daarin mee, toen dreef hij af naar een ander. Zijn actie veroorzaakte enorme paniek en onrust, en ik was net zo druk met zijn affaire als hijzelf. Alleen voor hem was het leuk, en voor mij niet. Daar ben ik uitgestapt en doorgegaan met mn leven en gezin.  Ik was gebroken, mijn hart is gebroken, maar ik heb mezelf bij elkaar geraapt en heb mn leven weer opgepakt.  Alles bij hem gelaten. Niet meer aan hem getrokken, of bezig zijn met hem in welke zin dan ook. Jij gaat weg? Doei dan. Tuurlijk had ik pijn en verdriet, maar ik wilde niet meer lijden onder invloeden van buitenaf. Die knop ging echt om.

Nu is hij weer aangesloten. Maar die knop gaat echt niet zomaar  terug. Van een happy family en liefdesleven is geen sprake meer. Hij probeert het onderwerp wel aan te boren, maar dat is voor mij nog veel te vroeg. Ik weet ook niet of ik dat nog wil. Hij is kennelijk in staat om ons in de steek te laten voor iets leukers, ik ben zelf hondstrouw. Dus ik weet niet of ik wel met zo iemand wil zijn. Dat is niet de man waar ik van hou, hij was veranderd in een vreemde, waar ik niet op gevallen ben.  Het kan natuurlijk eenmalig en "een foutje" geweest zijn, dat hij nu weer bij zinnen komt. Maar ik heb zoiets van: als het een foutje was en ik je toch je allesje blijk te zijn, laat dat maar zien dan. 

Wat dat betreft ben ik wel een soort van slappe dweil ,die uitgaat van het goede in de mens en dingen goedpraat. Ook als het ten koste gaat van mijn gevoel. Dat wil ik niet meer, daarvoor heb ik ook therapie.  Ik hoop dat ik dat echt eigen kan maken, want dat vind ik wel heel lastig. Ik zet mezelf gewoon heel makkelijk opzij en heb daar ook geen last van ofzo. Ik vind dat echt niet erg. Het voelt voor mij heel onnatuurlijk om ruimte op te eisen, wat volgens iedereen "moet" omdat je anders een voetveeg bent. Zo voelt het voor mij niet, en als dat wel zo is kom ik echt wel voor mezelf op. Maar dat mag eerder, ik mag meer ruimte nemen. Dat schijnt ook een soort natuurlijk respect af te dwingen bij mensen. Daarover heb ik ook hele verhelderende gesprekken met mn therapeut. 

Op dit moment gaan we gewoon over op de orde van de dag ja. Ik kan niet anders. Als ik hem wat zou vragen over wat er gebeurd is afgelopen weken krijg ik antwoord, maar ik wil/kan dat niet. Als hij over "hoe kunnen we verder" of "kan ik wat voor je doen" begint klap ik dicht. Ik voel me nu stabiel, en zulke gesprekken maken me wiebelig. Dat wil ik niet. Ik heb me net losgerukt uit de wervelwind die hij heeft veroorzaakt. De puinhoop die die wervelwind heeft achtergelaten mag hij opruimen. Zo voelt het voor mij nu. Ik wil alleen nog niet praten over hoe het nu voor mij is of wat ik wil. Dat vindt hij lastig, maar dat heeft hij maar te accepteren. Het heeft tijd nodig. Ik weet niet wat ik nog met hem wil, dat zal de tijd leren. 

Ylja94 schreef op 20-03-2025 om 07:05:

[..]

Kan het zijn dat hij eigenlijk echt wel wil dat het goedkomt, maar er tegelijkertijd gewoon niet aan wil denken? Dat het stukje schaamte te groot is? Dat hij niet zo goed weet hoe? Dat hij 'gewoon' weer wil dat het normaal wordt zonder er al teveel moeite in te steken?

Ik ben bang dat zijn gedrag zo gaat blijven zijn totdat jij toch echt op je strepen gaat staan en er klaar mee bent. Nu faciliteer je als het ware zijn gedrag: hij komt er nog steeds mee weg, want je blijft.

Ik heb het hier laatst met mijn man over gehad. Wij hebben ook in zo'n periode gezeten van 2/3 maanden, waarin ik echt niet wist wat hij nu wilde. Hij zei het één (samen verder), maar deed het ander. Ik vroeg aan hem wat maakte dat hij de knop om kon zetten. Dat was toen ik hem duidelijk maakte dat ik apart wilde wonen omdaf ik het niet meer trok. Hij besefte toen pas dat zijn gedrag ons verder uit elkaar dreef en heeft in de weken langzaamaan gedragsverandering laten zien.

Wat vervelend Buitenspel, ik weet hoe energieslurpend deze periode kan zijn en je zit er al zolang in 🌹 Ik hoop dat jouw man zich snel eens flink achter zijn oren gaat krabben over wat zijn gedrag nu teweeg brengt. Ik hoop dat jij de nodige rust vindt op vakantie. 🫂

Ik heb, door omstandigheden, erg lang gewacht (bijna 2 jaar) om tot dit punt te komen en toen pas kwam gedragsverandering opgang. 

Je kunt dit wel uitstellen maar met mannen zoals die van buitenbeentje en mij is het alleen maar afstel en gebeurt er verder niks. En niet omdat ze niet weten hoe maar omdat ze niet willen, die verantwoordelijkheid en dat wat ze gedaan hebben onder ogen zien is niet prettig, dat stukje egoïsme dat je moet hebben om dit überhaupt te kunnen trekt zich in dit vermijdingsgedrag gewoon door.

Mijn advies aan jou Buitenbeentje zou zijn echt veel strakker erin gaan zitten. Nu komt hij er gewoon mee weg waaarmee het ook (voor jou en hem) steeds moeilijker wordt om eruit te komen.

Mijn les; een zachte heelmeesters zijn lost niks op!

Buitenspel2024 schreef op 20-03-2025 om 07:25:

[..]

Heb je ook daadwerkelijk apart gewoond of was het aangeven daarvan genoeg om gedragsverandering te bewerkstelligen?

Ik zie er echt wel tegenop om weer op dezelfde voet verder te gaan. Alleen al dat spastische telefoongedrag, daar zie ik alweer enorm tegenop.

Dat eerste zou best kunnen dat hij er niet aan wil denken. Maar een streep eronder en door gaat hem voor mij niet worden..

Vanaf het moment dat ik het aangaf, zag ik een daadwerkelijke verandering bij mijn man. In plaats van dat hij stellig zichzelf verdedigde, vroeg hij na een lange stilte: Maar wat moet ik dan anders doen?  

Dat was voor mij de eerste keer die periode, dat hij belangstelling toonde in wat ik nodig had. En ik merkte meteen dat hij een voorzichtige knop omzette. Natuurlijk duurde het alsnog enkele weken voor hij er echt iets mee deed, maar ik merkte zichtbaar verschil. 

Ik besef me tegelijkertijd dat je het wel echt moet menen, als je zoiets zegt. Als je dit zegt met de hoop dat hij bij draait, werkt het misschien wel averechts. Ik zat er op dat moment zo doorheen, dat apart wonen mij echt het beste leek en dat ik zo niet langer door kon gaan. Ik wilde echt niet meer met hem samen in een huis te zitten als het zo ging. 

En ik snap helemaal dat je niet zomaar door kan, dat is iets wat de gemiddelde vreemdganger helaas niet meteen begrijpt..