Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
MRI schreef op 23-03-2025 om 10:19:
[..]
Ja ik begrijp dat je achteraf denkt 'had ik toen maar ingegrepen'. Maar voor degene die bedrogen is kan dat toch ook makkelijk leiden naar een controlerende houding, een willen managen van de ander zijn ruimte? Dat lijkt me ook niet heel goed voor beiden
In mijn geval denk ik niet. In ons geval zal het eerder een grens trekken zijn in het contact met een andere vrouw. Controledrang ben ik te nuchter voor. Je hebt geen controle over een ander, nooit. Zou ik niet eens willen.
Interessante vraag waar ik ook wel wat denkbrekens over heb gehad. Grenzen gaan voor mij mee over hoe je dingen doet dan wat je doet. Dus niet krampachtig situaties vermijden waarin je leuke andere mensen ontmoet. Integendeel, dat is juist iets moois. Maar hoe kun je voorkomen daar daarin grenzen worden overschreden? Voorbeelden uit onze relatie:
- als een van beide elders slaapt dan sluiten we de dag af met een bericht naar de ander. Met het idee dat de laatste gedachten van de dag gaan naar de partner.
- ik heb geregeld 1-op-1 met andere vrouwen (wandelen, lunchen, bij 24-uurs sessies) via werk. Ik houd van persoonlijke ontmoetingen en ben me er tegelijk van bewust dat er dingen zijn die ik niet met andere vrouwen moet bespreken. Bv niet doorvragen op eventuele relatieproblemen.
- daarnaast ga ik na afspraken niet lopen appen (hoe leuk het wel niet was) en zo voorkomen dat gevoel wordt opgebouwd
- we hebben de afspraak dat we het bij de ander melden als we een (uitnodiging krijgen voor) 1-op-1 hebben met iemand van het andere geslacht
- ik heb met mezelf de afspraak dat ik geen berichten verwijder. Als prikkel om ook niets te schrijven wat mijn vrouw niet zou mogen lezen
Mocht je denken dat dit door de paus himself geschreven is, het is juist omdat ik mij er zo van bewust ben dat er dingen zijn die ik hier op de bank helemaal niet wil, maar wel toe in staat ben als ik mij laat meeslepen. Dat is denk ik ook van de redenen waarom ik nog geregeld op dit forum ben: het bepaalt mij er geregeld bij hoe ik (niet) wil leven.
GekkeHenkie100 schreef op 23-03-2025 om 11:25:
Interessante vraag waar ik ook wel wat denkbrekens over heb gehad. Grenzen gaan voor mij mee over hoe je dingen doet dan wat je doet. Dus niet krampachtig situaties vermijden waarin je leuke andere mensen ontmoet. Integendeel, dat is juist iets moois. Maar hoe kun je voorkomen daar daarin grenzen worden overschreden? Voorbeelden uit onze relatie:
- als een van beide elders slaapt dan sluiten we de dag af met een bericht naar de ander. Met het idee dat de laatste gedachten van de dag gaan naar de partner.
- ik heb geregeld 1-op-1 met andere vrouwen (wandelen, lunchen, bij 24-uurs sessies) via werk. Ik houd van persoonlijke ontmoetingen en ben me er tegelijk van bewust dat er dingen zijn die ik niet met andere vrouwen moet bespreken. Bv niet doorvragen op eventuele relatieproblemen.
- daarnaast ga ik na afspraken niet lopen appen (hoe leuk het wel niet was) en zo voorkomen dat gevoel wordt opgebouwd
- we hebben de afspraak dat we het bij de ander melden als we een (uitnodiging krijgen voor) 1-op-1 hebben met iemand van het andere geslacht
- ik heb met mezelf de afspraak dat ik geen berichten verwijder. Als prikkel om ook niets te schrijven wat mijn vrouw niet zou mogen lezen
Mocht je denken dat dit door de paus himself geschreven is, het is juist omdat ik mij er zo van bewust ben dat er dingen zijn die ik hier op de bank helemaal niet wil, maar wel toe in staat ben als ik mij laat meeslepen. Dat is denk ik ook van de redenen waarom ik nog geregeld op dit forum ben: het bepaalt mij er geregeld bij hoe ik (niet) wil leven.
Mooi omschreven. Ik ben blij dat je hier blijft rondhangen 😉.
Dit is hoe het bij ons was. Niet bewust, maar als vanzelfsprekend. Nooit afgesproken, zo ging het gewoon.
Zijn die afspraken bij jullie er gekomen na het bedrog? Is jou vrouw er net zo bewust mee bezig?
Stresskipje schreef op 23-03-2025 om 11:54:
[..]
Mooi omschreven. Ik ben blij dat je hier blijft rondhangen 😉.
Dit is hoe het bij ons was. Niet bewust, maar als vanzelfsprekend. Nooit afgesproken, zo ging het gewoon.
Zijn die afspraken bij jullie er gekomen na het bedrog? Is jou vrouw er net zo bewust mee bezig?
🙏
Die zijn inderdaad na het bedrog expliciet geworden. In het begin van onze relatie wel over gesproken. Altijd elkaar wel vertrouwd in ‘dat doen wij niet’. Daar zit ook de betrekkelijkheid: mijn vrouw wist donders goed dat het eerste kopje koffie niet verstandig was, wat zijn intenties waren en ze heeft het toch gedaan. En daarna ging het hoofd snel op hol. Ze wist uiteraard dat ze dingen deed waar ik niet achter zou moeten komen. Ze hield zich voor dat ze het niet zou zeggen en hierdoor een leukere vrouw en moeder zou zijn.
Dus hadden we die afspraken destijds expliciet gemaakt, dan weet ik niet of dit het voorkomen had. Kan zelf ook zeggen dat de afspraken voor mij nu veel bewuster zijn dan voor het bedrog. Het is meer nu dat we ons inmiddels realiseren hoe belangrijk het is om in verbinding te blijven en wat daar voor nodig was. Daar zijn we beiden helaas jarenlang aan voorbij gegaan.
MRI schreef op 22-03-2025 om 13:05:
[..]
Izza waarom heb ik nou toch altijd het gevoel dat je in delicate relationele situaties nog eens extra gaat zitten stoken? "Het moet maar uit zijn of anders opengegooid en houdt er rekening mee dat je het niet kan vergeten en dat de ander altijd dat verlangen blijft houden" lijkt de teneur van je antwoorden te zijn. Het voelt of je door zelf heel rigide te kiezen bepaalde kwetsbaarheden buiten wilt sluiten. Het is wat off topic maar ik heb al zolang het gevoel bij iedere reactie dat ik hem er even ingooi.
Dat heeft niets te maken met stoken. Het is in heel veel gevallen gewoon de realiteit. Vreemdgaan komt heel veel voor. En dat is niet zomaar. Men wil of zoekt iets wat binnen de relatie niet gevonden kan worden. Of er zit een bepaalde onrust in iemand. En ik denk dat niemand ooit de affaire kan vergeten. Dat wil niet zeggen dat je er niet samen uit kunt komen.
Voor mensen die geen openheid hebben of wensen is het ook bijna niet voor te stellen dat anderen die behoefte wel hebben. En hoe lastig dat te onderdrukken is.
GekkeHenkie100 schreef op 23-03-2025 om 14:09:
[..]
🙏
Die zijn inderdaad na het bedrog expliciet geworden. In het begin van onze relatie wel over gesproken. Altijd elkaar wel vertrouwd in ‘dat doen wij niet’. Daar zit ook de betrekkelijkheid: mijn vrouw wist donders goed dat het eerste kopje koffie niet verstandig was,
Heel betrekkelijk inderdaad. Mijn man was "gewoon eerlijk". 'Ja, ze krijgt nog geld van me/heeft het moeilijk/wil even haar ei kwijt en komt zo langs parkeerplaats X, dus ik rij er even heen.' Midden op de dag, midden op de parkeerplaats van een drukke bouwmarkt gaan ze vast niet van bil, dus wat kon er gebeuren. Nou, een zaadje planten voor dit dus. Opeens popt daar een vanzelfsprekende grens op die kennelijk nu hardop moet worden uitgesproken.
Ze hield zich voor dat ze het niet zou zeggen en hierdoor een leukere vrouw en moeder zou zijn.
Die werd er hier ook in gegooid. Dat is In het begin ook echt wel zo. Maar vroeg of laat komt er altijd gedonder van. Helemaal als het stiekem gebeurd en er iemand bedonderd en beschadigd wordt natuurlijk.
Izza schreef op 23-03-2025 om 14:47:Voor mensen die geen openheid hebben of wensen is het ook bijna niet voor te stellen dat anderen die behoefte wel hebben. En hoe lastig dat te onderdrukken is.
Dat is per persoon verschillend dan. Bij ons was ik juist degene met die onrust en behoefte. Maar toen ik ervoer wat voor gedonder het teweeg bracht en ik besefte wat ik al had was die onrust spontaan verdwenen en nooit meer terug gekomen.
Mijn man heeft die onrust al helemaal niet, hij heeft juist behoefte aan structuur en stabiliteit. Hij is bezweken voor haar egostrelingen en adoratie. Met haar die cursus doen, en hoe goed ze konden praten gaf hem weer het gevoel dat hij leefde blablabla.... dat verhaal.
De voorbije dagen is er hier precies een kentering gekomen. En eerlijk waar het geeft me rust, het voelt even goed.
Alles lijkt als vanouds, vertrouwds. Ik weet niet hoe die ommeslag in mij ineens kwam. Geen idee. Maar ik omarm het en hoop dat ik niet weer naar beneden duik en in mezelf keer.
Ik denk dat het voelen opduikt.
Ik geef even een voorbeeld.
Ik was dit weekend heel erg ziek. Ongelooflijk ellendig. Voor het eerst zocht ik troost bij hem. Ik had dat echt nodig. Een knuffel. En dat voelde echt goed.
Door het ziek zijn had ik geen kracht meer om te vechten tegen... Dus ik denk dat er op dat moment toch een signaal kwam dat niet al mijn gevoel weg is.
Ik heb ook geen zin om erover te praten met hem, voor het eerst. Ik had zoiets van... Nu even niet, laat maar, ik weet het wel.
Ik hoop oprecht dat dit het begin is van een periode waarin ik niet meer afdwaal. Herstel willen is ook herstel toestaan.
Ik ben zo moegevochten. Ik heb nu een paar dagen rust, en dat heb ik zo hard nodig.
Al een paar keer geknuffeld dat ik het ook fijn vond.
Het is aan mij als ik me voel omkeren om dit ergens bewust te parkeren. Want uiteindelijk doe ik mezelf geen goed met dat blijven wroeten.
Zou dit een nieuwe fase zijn die ik inga?
Liefs
Breiertje schreef op 23-03-2025 om 15:10:
De voorbije dagen is er hier precies een kentering gekomen. En eerlijk waar het geeft me rust, het voelt even goed.
Alles lijkt als vanouds, vertrouwds. Ik weet niet hoe die ommeslag in mij ineens kwam. Geen idee. Maar ik omarm het en hoop dat ik niet weer naar beneden duik en in mezelf keer.
Ik denk dat het voelen opduikt.
Ik geef even een voorbeeld.
Ik was dit weekend heel erg ziek. Ongelooflijk ellendig. Voor het eerst zocht ik troost bij hem. Ik had dat echt nodig. Een knuffel. En dat voelde echt goed.
Door het ziek zijn had ik geen kracht meer om te vechten tegen... Dus ik denk dat er op dat moment toch een signaal kwam dat niet al mijn gevoel weg is.
Ik heb ook geen zin om erover te praten met hem, voor het eerst. Ik had zoiets van... Nu even niet, laat maar, ik weet het wel.
Ik hoop oprecht dat dit het begin is van een periode waarin ik niet meer afdwaal. Herstel willen is ook herstel toestaan.
Ik ben zo moegevochten. Ik heb nu een paar dagen rust, en dat heb ik zo hard nodig.
Al een paar keer geknuffeld dat ik het ook fijn vond.
Het is aan mij als ik me voel omkeren om dit ergens bewust te parkeren. Want uiteindelijk doe ik mezelf geen goed met dat blijven wroeten.
Zou dit een nieuwe fase zijn die ik inga?
Liefs
Dat denk ik wel. Maar wees je bewust dat er weer een terugval kan komen. Het was in mijn geval 1 stap vooruit en weer 2 terug of 3.
Terugkijkend was er een stijgende lijn.
Van, walgen en hem haten tot ontzettend verliefd voelen
Breiertje schreef op 23-03-2025 om 15:10:
De voorbije dagen is er hier precies een kentering gekomen. En eerlijk waar het geeft me rust, het voelt even goed.
Alles lijkt als vanouds, vertrouwds. Ik weet niet hoe die ommeslag in mij ineens kwam. Geen idee. Maar ik omarm het en hoop dat ik niet weer naar beneden duik en in mezelf keer.
Ik denk dat het voelen opduikt.
Wat fijn dat het weer goed voelt breiertje.
Ik geloof wel in de theorie die ik hoorde van een therapeut:
Er is nu een paadje gemaakt in je hersenen die leidt naar negatieve gedachten en gevoelens. Je neemt makkelijk dit pad, want daar kun je zo oplopen.
Je wil graag weer naar de positieve gedachten en gevoelens, maar dat pad is er nog niet, of overwoekerd met onkruid. Dat pad nemen kost veel moeite, onkruid weghalen, tegels leggen. Maar als je het blijft proberen wordt dat pad gaandeweg steeds makkelijker begaanbaar, en als je eenmaal vaker het pad naar positiviteit neemt, overwoekerd het pad naar het negatieve steeds meer.
De theorie is nog langer, maar voor jou nu niet relevant. Je voelt vooruitgang. Dat is fijn en geeft hoop. Ik hoop voor je dat je man daarvoor echt in zn handjes knijpt en dit een hele dikke stok achter de deur is.
Stresskipje schreef op 23-03-2025 om 18:19:
[..]
Wat fijn dat het weer goed voelt breiertje.
Ik geloof wel in de theorie die ik hoorde van een therapeut:
Er is nu een paadje gemaakt in je hersenen die leidt naar negatieve gedachten en gevoelens. Je neemt makkelijk dit pad, want daar kun je zo oplopen.
Je wil graag weer naar de positieve gedachten en gevoelens, maar dat pad is er nog niet, of overwoekerd met onkruid. Dat pad nemen kost veel moeite, onkruid weghalen, tegels leggen. Maar als je het blijft proberen wordt dat pad gaandeweg steeds makkelijker begaanbaar, en als je eenmaal vaker het pad naar positiviteit neemt, overwoekerd het pad naar het negatieve steeds meer.
De theorie is nog langer, maar voor jou nu niet relevant. Je voelt vooruitgang. Dat is fijn en geeft hoop. Ik hoop voor je dat je man daarvoor echt in zn handjes knijpt en dit een hele dikke stok achter de deur is.
Dat van die paadjes vertelde de psycholoog van mijn man ook. Is ook van toepassing op verslaving bv en bij mijn man gold dat voor makkelijk liegen omdat hem dat als kind veel opleverde was het een makkelijk te begaan pad. Hij voelde het ook niet meer als leugens. De weg van de waarheid (ook tegen zichzelf) moet makkelijk begaanbaar worden en het pad van de leugens overwoekeren.
LifeEvent! schreef op 23-03-2025 om 20:30:
[..]
Dat van die paadjes vertelde de psycholoog van mijn man ook. Is ook van toepassing op verslaving bv en bij mijn man gold dat voor makkelijk liegen omdat hem dat als kind veel opleverde was het een makkelijk te begaan pad. Hij voelde het ook niet meer als leugens. De weg van de waarheid (ook tegen zichzelf) moet makkelijk begaanbaar worden en het pad van de leugens overwoekeren.
Ja, de metafoor is voor veelbongewenste emoties of gedachten toepasbaar. Mijn therapeut benoemde het enkele weken geleden al eens nav depressieve gedachten die ik kreeg, en de speltherapeut van mn zoontje gebruikte hem om mn zoontje uit te leggen hoe emotieregulatie werkt.
GekkeHenkie100 schreef op 23-03-2025 om 11:25:
Interessante vraag waar ik ook wel wat denkbrekens over heb gehad. Grenzen gaan voor mij mee over hoe je dingen doet dan wat je doet. Dus niet krampachtig situaties vermijden waarin je leuke andere mensen ontmoet. Integendeel, dat is juist iets moois. Maar hoe kun je voorkomen daar daarin grenzen worden overschreden? Voorbeelden uit onze relatie:
- als een van beide elders slaapt dan sluiten we de dag af met een bericht naar de ander. Met het idee dat de laatste gedachten van de dag gaan naar de partner.
- ik heb geregeld 1-op-1 met andere vrouwen (wandelen, lunchen, bij 24-uurs sessies) via werk. Ik houd van persoonlijke ontmoetingen en ben me er tegelijk van bewust dat er dingen zijn die ik niet met andere vrouwen moet bespreken. Bv niet doorvragen op eventuele relatieproblemen.
- daarnaast ga ik na afspraken niet lopen appen (hoe leuk het wel niet was) en zo voorkomen dat gevoel wordt opgebouwd
- we hebben de afspraak dat we het bij de ander melden als we een (uitnodiging krijgen voor) 1-op-1 hebben met iemand van het andere geslacht
- ik heb met mezelf de afspraak dat ik geen berichten verwijder. Als prikkel om ook niets te schrijven wat mijn vrouw niet zou mogen lezen
Mocht je denken dat dit door de paus himself geschreven is, het is juist omdat ik mij er zo van bewust ben dat er dingen zijn die ik hier op de bank helemaal niet wil, maar wel toe in staat ben als ik mij laat meeslepen. Dat is denk ik ook van de redenen waarom ik nog geregeld op dit forum ben: het bepaalt mij er geregeld bij hoe ik (niet) wil leven.
Ik interpreteer dit misschien helemaal fout. Maar bedoel je dat je zelf ook te ver zou kunnen gaan? Ondanks dat je de pijn kent?
Dat is gewoon iets wat ik me soms afvraag, zou ik hier ook toe in staat zijn? In wat mijn man gedaan heeft.
Winnie86 schreef op 23-03-2025 om 23:36:
[..]
Ik interpreteer dit misschien helemaal fout. Maar bedoel je dat je zelf ook te ver zou kunnen gaan? Ondanks dat je de pijn kent?
Dat is gewoon iets wat ik me soms afvraag, zou ik hier ook toe in staat zijn? In wat mijn man gedaan heeft.
Ik denk dat (bijna) iedereen hiertoe in staat zou kunnen zijn. Als de situatie er maar naar is. Misschien zou het minder snel gebeuren als je therapie hebt gevolgd. Maar dit zou mij ook kunnen gebeuren. Ik steek voor niemand meer mijn hand in het vuur. De helft van de mensen krijgt met vreemdgaan te maken. En als je partner ooit vreemd is gegaan kan er best iets zitten van "jij mocht dat dus ik ook". Niet eens heel onbegrijpelijk. Monogamie is een bewuste keuze. Geen natuurlijke gedraging.
Winnie86 schreef op 23-03-2025 om 23:36:
[..]
Ik interpreteer dit misschien helemaal fout. Maar bedoel je dat je zelf ook te ver zou kunnen gaan? Ondanks dat je de pijn kent?
Dat is gewoon iets wat ik me soms afvraag, zou ik hier ook toe in staat zijn? In wat mijn man gedaan heeft.
Die vraag heb ik mijzelf heel geregeld gesteld. Vooropgesteld: ik voel mij niet een beter mens dan mijn vrouw die is vreemdgegaan. Ik herken het mechanisme van vluchten voor bepaalde pijn, dat verdoven en dingen doen waarvan je achteraf spijt hebt. Ik denk alleen zelf (en de geschiedenis wijst uit) dat ik dat op andere terreinen heb dan vreemdgaan en aandacht van vrouwen. Waarbij opgemerkt dat ik het gelukkig ook niet heb meegemaakt dat ik werd gelovebombed op een kwetsbaar moment. En met wat wij nu hebben meegemaakt kan ik me niet voorstellen dat een van ons dit ooit nog eens doet. Er zit zoveel meer bewustzijn op. Misschien moet ik het anders zeggen: in de verbinding die wij nu hebben heeft bedrog geen plek zonder dat de ander dat doorheeft. Voordat iemand vreemdgaat is er al zoveel gebeurd in de relatie waardoor ruimte is ontstaan (dronken ONS daargelaten), dat laten we nooit meer zover komen.
