Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
AnnaPollewop schreef op 14-08-2025 om 20:29:
[..]
Hoi Tulip,
het valt me op dat je bezig bent met wat je van jezelf vindt, of het nou is het bij je man blijven, of het weggaan. Het zou je denk ik helpen om dat los te laten. Het gaat niet om wat je van jezelf vindt, welk oordeel je over jezelf hebt als je iets wel of niet doet.
Het gaat om wat jij wil, en soms weet je dat gewoon nog even niet, en dan is het denk ik juist verstandig om alles nog even aan te kijken. Hard knopen doorhakken staat flink, maar dan moeten het wel de goede knopen zijn. En dit soort processen, weten wat je er nou allemaal van vindt, wat het met je doet, hoe nu verder, kost veel tijd. Je kunt ook kiezen om voorlopig bij je man te blijven, zonder hem te vergeven, gewoon om het voor de kinderen goed te houden en om samen te kijken wat er van de brokken te redden valt, en wat de tijd doet als jullie samen gaan bouwen aan een herstelde relatie. Lijkt me niet makkelijk. maar voor de makkelijke weg kiezen is niet perse het meest stoere om te doen. En dan nog. Kan jou het schelen of je stoer of flink bent, wat doet het ertoe.
Wat er wel toe doet is hoe nu verder, en dat weet je gewoon nu even nog niet zo goed. En dat mag ook.
Alles stuk slaan, hem eruit gooien, of samen besluiten in harmonie uit elkaar gaan, het kan allemaal nog. Maar als je het nu even niet weet, mag je ook nu even niks doen. Je hoeft niks.
Mooie post!
AnnaPollewop schreef op 14-08-2025 om 20:29:
[..]
Hoi Tulip,
het valt me op dat je bezig bent met wat je van jezelf vindt, of het nou is het bij je man blijven, of het weggaan. Het zou je denk ik helpen om dat los te laten. Het gaat niet om wat je van jezelf vindt, welk oordeel je over jezelf hebt als je iets wel of niet doet.
Het gaat om wat jij wil, en soms weet je dat gewoon nog even niet, en dan is het denk ik juist verstandig om alles nog even aan te kijken. Hard knopen doorhakken staat flink, maar dan moeten het wel de goede knopen zijn. En dit soort processen, weten wat je er nou allemaal van vindt, wat het met je doet, hoe nu verder, kost veel tijd. Je kunt ook kiezen om voorlopig bij je man te blijven, zonder hem te vergeven, gewoon om het voor de kinderen goed te houden en om samen te kijken wat er van de brokken te redden valt, en wat de tijd doet als jullie samen gaan bouwen aan een herstelde relatie. Lijkt me niet makkelijk. maar voor de makkelijke weg kiezen is niet perse het meest stoere om te doen. En dan nog. Kan jou het schelen of je stoer of flink bent, wat doet het ertoe.
Wat er wel toe doet is hoe nu verder, en dat weet je gewoon nu even nog niet zo goed. En dat mag ook.
Alles stuk slaan, hem eruit gooien, of samen besluiten in harmonie uit elkaar gaan, het kan allemaal nog. Maar als je het nu even niet weet, mag je ook nu even niks doen. Je hoeft niks.
Dit is een waardevol advies! Dit is wat ik ook kreeg van onze mediator en vrienden.
Voor andere vrienden, familie en collega's veranderde ik van een sterke en krachtige vrouw zoals ze mij noemden naar een "domme en afhankelijke vrouw die haar eigenwaarde vergooide" Omdat ze de scheiding niet door " durfde" te zetten en die haar overspelige man terug nam. Er is vreselijk geroddeld en er zijn meerdere vriendschapscrisisen ontstaan en beeindigd hierdoor.
@tullip Trots kan enorm in de weg staan. Als mens wil je niet zwak worden gevonden en vind je jezelf te goed om zo belazerd en vernederd te worden. Dat kan echt een belemmering zijn voor het pure gevoel voor je man. En ik kon ook naar hem kijken en denken "wie ben jij? En andere keren voelde ik mij soort verliefd. Het stormt en het gaat tekeer in je gevoel en verstand
Daarom, geef het tijd! Die storm gaat vanzelf liggen. En als het tot rust is gekomen ga je vanzelf de balans opmaken en leren, dat kan samen en met hulp van anderen en professionals.
Bij mij is dat proces na 2 jaar nog steeds gaande. En voor nu is dat goed. Overschrijven we met nieuwe herinneringen de kapotte herinneringen.
Of besmette herinneringen. Daar heb ik nog het meest moeilijk mee. Ik weet dat het psychologisch zo werkte, dat hij op dat moment hij niet met truus (verslaving) bezig was maar met ons, zijn gezin. Maar mijn gevoel botst daarmee. Hij begrijpt dat en verdedigt het niet meer. Krimpt nu ineen als hij het vrolijk heeft over die herinnering aan vakantie of een moment en ik het jaartal noem of hij ziet het al aan mijn gezicht.
Maar ik heb al een paar keer ervaren dat ik het mij later pas bedenk dat het in die periode van zijn overspel was. De kinderen staan er ook steeds minder bij stil. Het heelt!
Ik hoorde pas een podcast over een vrouw die jaren na haar scheiding erachter kwam wat hij had gedaan tijdens hun huwelijk. Ondanks een nieuwe partner ging ze door ook een rouwproces, keek ze opeens anders terug op hun huwelijksleven en was ze verbijsterd boos en verdrietig.
