Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
AnnaPollewop schreef op 14-08-2025 om 20:29:
[..]
Hoi Tulip,
het valt me op dat je bezig bent met wat je van jezelf vindt, of het nou is het bij je man blijven, of het weggaan. Het zou je denk ik helpen om dat los te laten. Het gaat niet om wat je van jezelf vindt, welk oordeel je over jezelf hebt als je iets wel of niet doet.
Het gaat om wat jij wil, en soms weet je dat gewoon nog even niet, en dan is het denk ik juist verstandig om alles nog even aan te kijken. Hard knopen doorhakken staat flink, maar dan moeten het wel de goede knopen zijn. En dit soort processen, weten wat je er nou allemaal van vindt, wat het met je doet, hoe nu verder, kost veel tijd. Je kunt ook kiezen om voorlopig bij je man te blijven, zonder hem te vergeven, gewoon om het voor de kinderen goed te houden en om samen te kijken wat er van de brokken te redden valt, en wat de tijd doet als jullie samen gaan bouwen aan een herstelde relatie. Lijkt me niet makkelijk. maar voor de makkelijke weg kiezen is niet perse het meest stoere om te doen. En dan nog. Kan jou het schelen of je stoer of flink bent, wat doet het ertoe.
Wat er wel toe doet is hoe nu verder, en dat weet je gewoon nu even nog niet zo goed. En dat mag ook.
Alles stuk slaan, hem eruit gooien, of samen besluiten in harmonie uit elkaar gaan, het kan allemaal nog. Maar als je het nu even niet weet, mag je ook nu even niks doen. Je hoeft niks.
Mooie post!
AnnaPollewop schreef op 14-08-2025 om 20:29:
[..]
Hoi Tulip,
het valt me op dat je bezig bent met wat je van jezelf vindt, of het nou is het bij je man blijven, of het weggaan. Het zou je denk ik helpen om dat los te laten. Het gaat niet om wat je van jezelf vindt, welk oordeel je over jezelf hebt als je iets wel of niet doet.
Het gaat om wat jij wil, en soms weet je dat gewoon nog even niet, en dan is het denk ik juist verstandig om alles nog even aan te kijken. Hard knopen doorhakken staat flink, maar dan moeten het wel de goede knopen zijn. En dit soort processen, weten wat je er nou allemaal van vindt, wat het met je doet, hoe nu verder, kost veel tijd. Je kunt ook kiezen om voorlopig bij je man te blijven, zonder hem te vergeven, gewoon om het voor de kinderen goed te houden en om samen te kijken wat er van de brokken te redden valt, en wat de tijd doet als jullie samen gaan bouwen aan een herstelde relatie. Lijkt me niet makkelijk. maar voor de makkelijke weg kiezen is niet perse het meest stoere om te doen. En dan nog. Kan jou het schelen of je stoer of flink bent, wat doet het ertoe.
Wat er wel toe doet is hoe nu verder, en dat weet je gewoon nu even nog niet zo goed. En dat mag ook.
Alles stuk slaan, hem eruit gooien, of samen besluiten in harmonie uit elkaar gaan, het kan allemaal nog. Maar als je het nu even niet weet, mag je ook nu even niks doen. Je hoeft niks.
Dit is een waardevol advies! Dit is wat ik ook kreeg van onze mediator en vrienden.
Voor andere vrienden, familie en collega's veranderde ik van een sterke en krachtige vrouw zoals ze mij noemden naar een "domme en afhankelijke vrouw die haar eigenwaarde vergooide" Omdat ze de scheiding niet door " durfde" te zetten en die haar overspelige man terug nam. Er is vreselijk geroddeld en er zijn meerdere vriendschapscrisisen ontstaan en beeindigd hierdoor.
@tullip Trots kan enorm in de weg staan. Als mens wil je niet zwak worden gevonden en vind je jezelf te goed om zo belazerd en vernederd te worden. Dat kan echt een belemmering zijn voor het pure gevoel voor je man. En ik kon ook naar hem kijken en denken "wie ben jij? En andere keren voelde ik mij soort verliefd. Het stormt en het gaat tekeer in je gevoel en verstand
Daarom, geef het tijd! Die storm gaat vanzelf liggen. En als het tot rust is gekomen ga je vanzelf de balans opmaken en leren, dat kan samen en met hulp van anderen en professionals.
Bij mij is dat proces na 2 jaar nog steeds gaande. En voor nu is dat goed. Overschrijven we met nieuwe herinneringen de kapotte herinneringen.
Of besmette herinneringen. Daar heb ik nog het meest moeilijk mee. Ik weet dat het psychologisch zo werkte, dat hij op dat moment hij niet met truus (verslaving) bezig was maar met ons, zijn gezin. Maar mijn gevoel botst daarmee. Hij begrijpt dat en verdedigt het niet meer. Krimpt nu ineen als hij het vrolijk heeft over die herinnering aan vakantie of een moment en ik het jaartal noem of hij ziet het al aan mijn gezicht.
Maar ik heb al een paar keer ervaren dat ik het mij later pas bedenk dat het in die periode van zijn overspel was. De kinderen staan er ook steeds minder bij stil. Het heelt!
Ik hoorde pas een podcast over een vrouw die jaren na haar scheiding erachter kwam wat hij had gedaan tijdens hun huwelijk. Ondanks een nieuwe partner ging ze door ook een rouwproces, keek ze opeens anders terug op hun huwelijksleven en was ze verbijsterd boos en verdrietig.
Heel erg bedankt dat jullie de tijd nemen om even te reageren. Het is toch wel fijn om sommige dingen (nog eens) te horen. Belangrijkste blijft dus wel echt tijd en dat het een proces is dat niet lineair loopt.
Waar ik het meest naar snak is rust. Rust van het denken, het malen etc. Soms lijkt weggaan het enige dat dat kan brengen.
Ik kan hen gelukkig wel ook nog als een leuke man zien, maar qua gevoel is het voor mij oppervlakkig. Ik heb niet, zoals andere mensen op het forum wel hadden, meteen de overtuiging ‘ik houd wel heel veel van je dus ik knock hiervoor’. Ik knock voor m’n kinderen en zodat ik zeker weet dat ik er alles aan gedaan heb.
Tullip schreef op 17-08-2025 om 22:27:
Heel erg bedankt dat jullie de tijd nemen om even te reageren. Het is toch wel fijn om sommige dingen (nog eens) te horen. Belangrijkste blijft dus wel echt tijd en dat het een proces is dat niet lineair loopt.
Waar ik het meest naar snak is rust. Rust van het denken, het malen etc. Soms lijkt weggaan het enige dat dat kan brengen.
Ik kan hen gelukkig wel ook nog als een leuke man zien, maar qua gevoel is het voor mij oppervlakkig. Ik heb niet, zoals andere mensen op het forum wel hadden, meteen de overtuiging ‘ik houd wel heel veel van je dus ik knock hiervoor’. Ik knock voor m’n kinderen en zodat ik zeker weet dat ik er alles aan gedaan heb.
Tullip, het is jouw leven. Jij staat aan het roer. Aan jou de keuze. Toch is bovenstaande wel een belangrijke factor. Doe het niet alleen voor je kinderen. Maar doe het dan omdat je het nog niet zeker weet of je wil kiezen voor het pad van scheiden. Ik was op een bepaald moment ook lamgeslagen in mijn gevoel en houden van was een abstract begrip geworden. Want wat is houden van? Het hield mijn man niet tegen. Het hoeft je ook niet tegen te houden om weg te gaan. Vraag die ik mijzelf stelde was: zie ik mijzelf zonder hem? En voegt hij iets toe aan mijn leven voor de toekomst?
Ook ik wilde rust. Ik vond dat deels door te besluiten dat ik niks hoefde te beslissen. Ik hoefde niet te zeggen ik blijf of ik ga. Ik besloot voor het tijd geven om te onderzoeken wat ik wilde. En dat af mij rust. Ook zelf even weggaan uit de gezinssituatie is goed. Al is het 5 dagen of een week.
Xxx
Tullip schreef op 17-08-2025 om 22:27:
Heel erg bedankt dat jullie de tijd nemen om even te reageren. Het is toch wel fijn om sommige dingen (nog eens) te horen. Belangrijkste blijft dus wel echt tijd en dat het een proces is dat niet lineair loopt.
Waar ik het meest naar snak is rust. Rust van het denken, het malen etc. Soms lijkt weggaan het enige dat dat kan brengen.
Ik kan hen gelukkig wel ook nog als een leuke man zien, maar qua gevoel is het voor mij oppervlakkig. Ik heb niet, zoals andere mensen op het forum wel hadden, meteen de overtuiging ‘ik houd wel heel veel van je dus ik knock hiervoor’. Ik knock voor m’n kinderen en zodat ik zeker weet dat ik er alles aan gedaan heb.
Misschien helpt het om jezelf een termijn te geven? Een periode waarin je het laat rusten om te bekijken of jouw gevoel nog terugkomt? Waarin je nadenkt waarom je nu feitelijk bij hem blijft (gemak, kinderen, geld, huis etc). Als er na deze termijn nog steeds geen verandering is neem je een besluit. Je kiest voor jezelf en je eigen leven. Of je blijft samen als een soort broer en zus of huisgenoten. Er zijn genoeg mensen die hiermee tevreden zijn om verschillende redenen. Wees wel open en eerlijk naar hem toe. Dat jij niet weet of jullie een toekomst hebben samen. En dat jij daarover geen enkele toezegging doet.
En misschien wil jij wel rust maar dat ga je voorlopig niet krijgen. Tot er een beslissing is genomen zal dit blijven opspelen. Accepteer dat en laat het ook toe. Het juiste antwoord zal vanzelf naar voren komen. Waak er alleen voor dat je niet jarenlang in een tussenfase blijft hangen. Ik lees hier soms verhalen van partners die blijven maar geen besluit kunnen of durven nemen. Waarbij continu triggers zijn of die er zelf klachten door krijgen.
Ja dit kan ook. Zie artikel van Sander.
Leuke dingen doen met elkaar. Daten ahw om elkaar weer te leren kennen kan ook helpen. Alleen afwachten helpt niet.
https://www.ad.nl/show/sander-van-kris-kross-heeft-ondanks-relatiecrisis-door-affaire-ontzettend-leuke-vakantie-met-vriendin~ae1c04ef/
Hoi Tullip,
Ik herken heel erg wat je zegt. Ook bij mij is er niet de overtuiging (geweest) dat ik er boven alles voor wil gaan. Ik twijfel daar met momenten alsnog aan. Voor mij is het nu ruim anderhalf jaar geleden. Het malen, het denken, het gepieker, heel herkenbaar. Het is dan heel fijn om te denken: ik stop er gewoon maar mee.
Het gaat op en af, de laatste paar weken waren hier erg fijn en kan ik het samenzijn enorm waarderen. Toch ben ik ook wel op mijn hoede: Wanneer komt de volgende dip weer? Want het is zeker dat die komt, alleen niet wanneer.
Ik kan mijn gevoel nu beter relateren aan andere zaken: de jonge kinderen, het werk. Ze bezorgen met tijden veel stress. Voorheen relateerde ik dit nooit aan mijn relatie met mijn man. Nu, als ik me slecht of gestresst voel, koppel ik dit al snel aan het ontrouw. Misschien herken je dit? Dips komen bij mij namelijk vaak overheen met stressvolle periodes.
Wat mij heel erg helpt is die nare gevoelens en twijfels bespreken met mijn man. Dat maakt het na een tijdje weer lichter. Bespreek jij hoe jij je voelt met je man?
In het eerste jaar had ik ook heel erg het gevoel dat ik móest kiezen: scheiden of blijven. De manier van Theekannetje (dacht ik?) heeft mij daarbij geholpen om dat te relativeren, en misschien helpt het jou ook:
Ik hoef niet te blijven. Ik evalueer mijn relatie elk half jaar. Is de relatie over het algemeen nog leuk? Wat voor positiefs brengt het mij? Kan en wil ik het nog een half jaar proberen? Het is niet zo dat ik ook echt in januari en juli ga evalueren. Maar de gedachte alleen al kalmeert me. Dat ik over een half jaar ook nog kan beslissen. Het hoeft niet meteen nu.
Het klinkt tegelijkertijd erg deprimerend als ik dit zo typ. Maar ik zie het ook als een meer 'volwassen' variant van onze relatie. Dat sprookje is er niet meer, waarin alles als vanzelf gaat en er nooit wat fout kan gaan. Want dat is nu eenmaal niet zo. We hebben het nu leuk, ik voel weer liefde voor mijn man (heeft lang geduurd). En we hebben samen 2 hele lieve kinderen waar we van genieten.
Sterkte!
Hier inmiddels terug van vakantie en doordat mijn ex de sleutel ingeleverd had, dus voor het eerst in een paar maanden weer in een huis zonder vrouw.
Het is me redelijk goed bevallen, we gingen toch weer naar de camping waar ik 2 keer achter de affaires kwam. Maar geen vervelende gevoelens over gehad.
Wat me wel verbaasd, en noem me dan hardleers, is dat het "riedeltje" weer opnieuw begint. En daar snap ik werkelijk helemaal niks van. Ik heb haar geholpen met die vervelende ex ( die van de affaire) waar zelfs aangifte tegen gedaan is, ik heb het contact tussen haar en haar ouders hersteld omdat ze me daar zowat voor gesmeekt had en ik heb 2 week lang elke dag in haar woning staan te verbouwen, zodat ze er zsm in kon. En wat er gebeurd is tijdens de vakantie, geen idee. Maar het zwartmaken is eigenlijk direct weer begonnen.
Richting anderen maakt me dat niet zoveel uit: iedereen die haar kent en ons kent, weet hoe het verhaal zit en haalt zijn schouders erover op. Maar ook het gedoe richting de kinderen is weer begonnen. En daar snap ik werkelijk helemaal niks van...
Dit houd dus blijkbaar nooit meer op. Lekker vooruitzicht.
Elpisto ik denk dat je veel duidelijker moet zijn. Contact zakelijk houden en alleen over de kinderen. Jij wilt de verhoudingen goed houden en dat kan blijkbaar niet met deze vrouw. Haar leven en problemen moeten weer van haar worden. Dus niet langer klaarstaan voor emotionele hulp, praktische problemen of andere zaken. Dat mag ze zelf gaan oplossen niet jij! Wees hierover naar haar en de kinderen heel duidelijk. Jullie zijn uit elkaar jij kunt haar niet helpen. Geen uitleg of discussies waarom niet. Niet laten uithuilen als ze weer in de problemen komt. Wees zakelijk en kap al het andere direct af. Hou Contact ook minimaal. Jij bent daar in goedheid te ver in gegaan. De kinderen moeten zelf hier een weg in vinden. Verwijs ze naar hun moeder bij problemen en zorg dat ze altijd bij jou terecht kunnen.
Elpisto schreef op 18-08-2025 om 20:45:
Hier inmiddels terug van vakantie en doordat mijn ex de sleutel ingeleverd had, dus voor het eerst in een paar maanden weer in een huis zonder vrouw.
Het is me redelijk goed bevallen, we gingen toch weer naar de camping waar ik 2 keer achter de affaires kwam. Maar geen vervelende gevoelens over gehad.
Wat me wel verbaasd, en noem me dan hardleers, is dat het "riedeltje" weer opnieuw begint. En daar snap ik werkelijk helemaal niks van. Ik heb haar geholpen met die vervelende ex ( die van de affaire) waar zelfs aangifte tegen gedaan is, ik heb het contact tussen haar en haar ouders hersteld omdat ze me daar zowat voor gesmeekt had en ik heb 2 week lang elke dag in haar woning staan te verbouwen, zodat ze er zsm in kon. En wat er gebeurd is tijdens de vakantie, geen idee. Maar het zwartmaken is eigenlijk direct weer begonnen.
Richting anderen maakt me dat niet zoveel uit: iedereen die haar kent en ons kent, weet hoe het verhaal zit en haalt zijn schouders erover op. Maar ook het gedoe richting de kinderen is weer begonnen. En daar snap ik werkelijk helemaal niks van...
Dit houd dus blijkbaar nooit meer op. Lekker vooruitzicht.
Mijn voornaamste vraag is: zijn jullie dan samen op vakantie geweest? Zo ja: dat had je dus niet moeten doen. (maar dan weet je dus dat toegeeflijk gedrag van jouw kant dit soort gedrag ten gevolge heeft) Zo nee: ze klinkt als iemand die geen reden nodig heeft om weer naar het laagte punt van de roller coaster te zakken (en dan moet je het voorbeeld van je vrienden volgen nl je schouders ophalen)
Kan komen doordat ze last heeft van het idee dat het voorgoed voorbij is, haar falen niet onder ogen kan zien en dus iemand anders, jij, de schuld mòet geven. We maken vaak de fout dat we denken dat onze innerlijke logica ook die van een ander is.
Izza schreef op 18-08-2025 om 21:28:
Elpisto ik denk dat je veel duidelijker moet zijn. Contact zakelijk houden en alleen over de kinderen. Jij wilt de verhoudingen goed houden en dat kan blijkbaar niet met deze vrouw. Haar leven en problemen moeten weer van haar worden. Dus niet langer klaarstaan voor emotionele hulp, praktische problemen of andere zaken. Dat mag ze zelf gaan oplossen niet jij! Wees hierover naar haar en de kinderen heel duidelijk. Jullie zijn uit elkaar jij kunt haar niet helpen. Geen uitleg of discussies waarom niet. Niet laten uithuilen als ze weer in de problemen komt. Wees zakelijk en kap al het andere direct af. Hou Contact ook minimaal. Jij bent daar in goedheid te ver in gegaan. De kinderen moeten zelf hier een weg in vinden. Verwijs ze naar hun moeder bij problemen en zorg dat ze altijd bij jou terecht kunnen.
Dit en misschien eens gaan onderzoeken wat het is in jezelf dat je dit maar blijft doen. Blijkbaar is dat ook iets grenzeloos in jezelf. Misschien handig hier naar te kijken voordat je een nieuwe relatie aangaat.
MRI schreef op 18-08-2025 om 21:53:
[..]
Mijn voornaamste vraag is: zijn jullie dan samen op vakantie geweest? Zo ja: dat had je dus niet moeten doen. (maar dan weet je dus dat toegeeflijk gedrag van jouw kant dit soort gedrag ten gevolge heeft) Zo nee: ze klinkt als iemand die geen reden nodig heeft om weer naar het laagte punt van de roller coaster te zakken (en dan moet je het voorbeeld van je vrienden volgen nl je schouders ophalen)
Nee ik ben absoluut niet samen met haar op vakantie geweest. Ook verder geen direct contact met haar gehad, dus wat dat betreft snap ik er niet zo heel erg veel van. Het is nu 3 week geleden dat ik op een zaterdag haar vloeren er in gelegd heb waarop ze nog zei: ik hou heel veel van je en dat weet je. 3 week later is het dus weer vooral tegen de kids van alles roepen. En dat gaat nog verder dan de vorige keer.
Dingen als: kinderen, let op met wie je kinderen krijgt. Of: jullie vader is de reden dat jullie opa en oma niet zagen. Mind you, de echte reden is de 1e affaire. En dan zelf van alles doen en laten. Niet een avondje met het nieuwste vriendje af kunnen zeggen om je kids te zien, terwijl ze net 3 week op vakantie geweest zijn. Bizar
@izza. Maar dat doe ik dus ook. Ik heb geen contact met haar behalve over de kinderen, voor zover dat nodig is. Het is helemaal niet dat ik de contacten goed wil houden. Ik vind dit wel prima zo. Het meehelpen in haar woning was een tweezijdige medaille: ik doe dat voor mijn kinderen en ik wou voor de vakantie de sleutel terug hebben. Maar blijkbaar is verder geen contact dus ook niet goed in haar ogen ofzo? Ik snap er echt werkelijk geen kloten van.
Thera schreef op 18-08-2025 om 21:56:
Kan komen doordat ze last heeft van het idee dat het voorgoed voorbij is, haar falen niet onder ogen kan zien en dus iemand anders, jij, de schuld mòet geven. We maken vaak de fout dat we denken dat onze innerlijke logica ook die van een ander is.
En dat kan ik nog best wel snappen, voor zover het haar verhaal richting anderen is. Maar dat ze op deze manier weer richting de kinderen bezig is. Die snap ik niet. We hebben daar eindeloze gesprekken over gehad. Waarin ze ook echt aangaf dat dat echt niet kon en dan wij " altijd met elkaar moesten praten".
Hell, nog geen 5/6 week geleden heb ik nog een app van haar gehad ,waar in stond dat ze ook niet snapte waarom ze de dingen deed die ze gedaan heeft, dat ik alles voor haar ben en dat ze hulp ging zoeken om uit te zoeken waar deze gedragingen weg kwamen. In die tussentijd is er niks gebeurd, behalve positieve dingen in de zin van: ik heb het contact met haar ouders hersteld, ik heb haar geholpen met die ex, ik heb haar geholpen in die woning.
Het enige wat ik me kan bedenken is dat ze gehoord heeft dat ik op stap ben geweest met iemand. Maar dat zou wel heel hypocriet zijn.
