Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Dat zal niet zo makkelijk zijn. Je verneemt eerst dat er een ander is. Dan heeft jouw man maar liefst 7 maanden nodig gehad om te bepalen dat hij met jou door wilde gaan. En nu is hij 1 maand 'terug', vakantie voorbij en moet het gewone leven weer zijn weg vinden.
Wat is er met jou gebeurd in die 7 maanden? Je begon volgens mij net om te buigen naar zonder hem kan ook. Wat vind je nu precies niet makkelijk?
Ik vermoed dat jouw proces nu pas echt gaat beginnen.
Xxx
Het lijkt mij extra zwaar als tegen je wil in je huwelijk/relatie geen stand houdt, ook vooral je kinderen de dupe zijn. Daarom pleitte onze mediator ook voor rust in chaos want dan worden er geen beslissingen genomen in een rollercoaster van emoties. Als er liefde is voor elkaar (onder een enorme laag boosheid, verdriet en pijn) dat eerst uitwerken en als het dan niet lukt om samen verder te gaan, zonder strijd te scheiden. Dat zou veel minder beschadigde kinderen opleveren. Wij zijn dankbaar voor alle hulp die dit voor onze kinderen mogelijk heeft gemaakt 🙏
Anna Cara schreef op 11-09-2025 om 23:33:
Dat zal niet zo makkelijk zijn. Je verneemt eerst dat er een ander is. Dan heeft jouw man maar liefst 7 maanden nodig gehad om te bepalen dat hij met jou door wilde gaan. En nu is hij 1 maand 'terug', vakantie voorbij en moet het gewone leven weer zijn weg vinden.
Wat is er met jou gebeurd in die 7 maanden? Je begon volgens mij net om te buigen naar zonder hem kan ook. Wat vind je nu precies niet makkelijk?
Ik vermoed dat jouw proces nu pas echt gaat beginnen.
Xxx
Dat denk ik ook. Ik ben er zo mee bezig geweest dat hij weer thuis zou komen. In verband met privacy wil ik er niet veel over zeggen, maar verder gaan met haar was om heel veel redenen een drama geworden voor echt iedereen en ook zo goed als kansloos.
Die 7 maanden zijn al een heel proces geweest. De eerste twee maanden waren drama. Daana kwam er steeds beter en meer contact en meer beweging richting mij, na o.a. een periode van geen contact met ons allebei. Ik denk dat ik na een maand of 5 eigenlijk wel wist dat hij weer thuis zou komen. Ik ben daarom nooit echt heel serieus bezig geweest met alleen verder gaan; mijn intuïtie (en die heeft mij nog nooit in de steek gelaten) zei mij dat hij wij helemaal niet uit elkaar zouden gaan.
Heel veel verdriet en boosheid natuurlijk. Ik heb geprobeerd zo rustig mogelijk te blijven voor onze dochters zodat ze zouden slagen dan wel over zouden gaan. Dat wilde ik er ook echt niet nog bij hebben nml. Vooral voor onze oudste was het heel veel; zij zag Truus als haar tweede moeder. Ik heb mijn schouders geprobeerd eronder te zetten en professionele hulp gezocht. Veel afgesproken, leuke dingen gedaan, veel gewandeld en ik ben flink afgevallen. Ik krijg regelmatig de opmerking dat ik er zo goed uitzie. Mijn standaard reactie is dan dat ik wou dat ik mij zo goed voelde als ik eruitzie 
Ik vind het denk ik moeilijk dat ik steeds met hem geconfronteerd wordt (en zijn worstelingen) en mij minder goed terug kan trekken. En het besef dat de mogelijkheid bestaat dat het alsnog niet gaat lukken omdat ik nu ervaar hoe moeilijk het is. Het onvoorwaardelijke vertrouwen is weg, want dat deed ik. Een hele harde wijze les.
BC9 schreef op 12-09-2025 om 09:54:
[..]
Dat denk ik ook. Ik ben er zo mee bezig geweest dat hij weer thuis zou komen. In verband met privacy wil ik er niet veel over zeggen, maar verder gaan met haar was om heel veel redenen een drama geworden voor echt iedereen en ook zo goed als kansloos.
Die 7 maanden zijn al een heel proces geweest. De eerste twee maanden waren drama. Daana kwam er steeds beter en meer contact en meer beweging richting mij, na o.a. een periode van geen contact met ons allebei. Ik denk dat ik na een maand of 5 eigenlijk wel wist dat hij weer thuis zou komen. Ik ben daarom nooit echt heel serieus bezig geweest met alleen verder gaan; mijn intuïtie (en die heeft mij nog nooit in de steek gelaten) zei mij dat hij wij helemaal niet uit elkaar zouden gaan.
Heel veel verdriet en boosheid natuurlijk. Ik heb geprobeerd zo rustig mogelijk te blijven voor onze dochters zodat ze zouden slagen dan wel over zouden gaan. Dat wilde ik er ook echt niet nog bij hebben nml. Vooral voor onze oudste was het heel veel; zij zag Truus als haar tweede moeder. Ik heb mijn schouders geprobeerd eronder te zetten en professionele hulp gezocht. Veel afgesproken, leuke dingen gedaan, veel gewandeld en ik ben flink afgevallen. Ik krijg regelmatig de opmerking dat ik er zo goed uitzie. Mijn standaard reactie is dan dat ik wou dat ik mij zo goed voelde als ik eruitzie
Ik vind het denk ik moeilijk dat ik steeds met hem geconfronteerd wordt (en zijn worstelingen) en mij minder goed terug kan trekken. En het besef dat de mogelijkheid bestaat dat het alsnog niet gaat lukken omdat ik nu ervaar hoe moeilijk het is. Het onvoorwaardelijke vertrouwen is weg, want dat deed ik. Een hele harde wijze les.
Blijf dat goed vasthouden. Die tijd voor jezelf. Je zal merken dat je helemaal opgeslokt wordt door het verwerken van je man zijn ontrouw.
Jullie beginnen nu pas.
Ik heb een foto van na 4 jaar keihard aan mijn huwelijk werken en heel diep gegaan zijn. En een foto van nu. Schaam me diep dat ik mezelf dat aangedaan heb. Maar kon niet anders op dat moment. Maar ik heb echt roofbouw gepleegd op mijn lichaam en mijn mentale gezondheid. Zo graag wilde ik dat het lukte. Heel goed te zien op die foto. Ik zie daar een vrouw die heel ongelukkig is, te zwaar door alle alcohol( want man vond me zo gezellig als ik een wijntje dronk, en ik deed daar aan mee dus daar houd ik hem niet verantwoordelijk voor)
Dus blijf goed voor jezelf zorgen. En een dikke knuffel❤️
Het vervelende is dat het onvoorwaardelijke vertrouwen is geknakt. Dat is al heel heftig. Maar dat niet alleen. Vreemdgaan brengt veel meer fysieke en psychische reacties net zich mee. Jouw man is de grootste trigger in deze. Geweest en nu nog. Maar deze vrouw heeft ook een rol gespeeld in het leven van je kinderen zo te lezen. En je hebt je ingehouden ivm schoolprestaties. En nu komt dat er uit. Wat vind jij zelf nu van alles wat gebeurd is? Wat vind jij nu echt van hem?
En je beseft nu pas dat er een nieuwe relatie start. Het effect op hem en jou wordt nu duidelijk. Jullie relatie verandert onherroepelijk. Hoe ik het ervaarde was een rouwproces.
Verdriet, boosheid maar vooral angst verandert een mens. Mij hielp het om mijn emoties serieus te nemen. Gaf het bewust tijd. En ik nam het per dag. Een relatie is een keuze. Voegt hij wat toe aan mijn leven? Helaas zal dit traject echt een hele lange tijd vergen. Rationeel (hoofd) iets beslissen is makkelijk maar emotioneel (hart) is een ander verhaal.
Xxx
BC, jij bent alleen maar bezig geweest met zijn terugkomst. Daar was alles op gericht. En nu is hij terug en denk je "is dit het nu". Je krijgt niet meer dezelfde man en relatie terug. Jullie zijn beiden veranderd en de relatie is dat ook. Die moet je vanuit de puinhoop opnieuw opbouwen. En inderdaad het besef dat onvoorwaardelijkheid eigenlijk een sprookje is. Zoiets bestaat niet. Situaties en mensen kunnen nu eenmaal veranderen. Dat hij nu terug is wil niet zeggen dat dat zo blijft of dat hij of jij niet meer van gedachten kunnen veranderen. Het kan alsnog anders gaan. Dat is veel realisticher dan "we blijven altijd samen". Je moet inderdaad voor elkaar kiezen maar ook voor jezelf. Jij hebt jezelf waarschijnlijk ondergeschikt gemaakt. Wie ben jij eigenlijk en wat wil je zelf in dit leven los van hem? Ontwikkel je eigen vrienden, hobby's en werk. Een affaire ontstaat zodra iemand die ruimte voelt. En er verwijdering ontstaat binnen jullie relatie. Nu moet je samen werken aan herstel. En hij moet daarin het voortouw nemen. Wat doet hij zelf om jouw hierin weer op 1 te krijgen? Herstel kost vele jaren. Bekijk voor jezelf of jij nog genoeg voortgang ziet bij hem. En kijk naar je eigen gevoel. Wil ik hem nog steeds?
Izza schreef op 14-09-2025 om 11:18:
BC, jij bent alleen maar bezig geweest met zijn terugkomst. Daar was alles op gericht. En nu is hij terug en denk je "is dit het nu". Je krijgt niet meer dezelfde man en relatie terug. Jullie zijn beiden veranderd en de relatie is dat ook. Die moet je vanuit de puinhoop opnieuw opbouwen. En inderdaad het besef dat onvoorwaardelijkheid eigenlijk een sprookje is. Zoiets bestaat niet. Situaties en mensen kunnen nu eenmaal veranderen. Dat hij nu terug is wil niet zeggen dat dat zo blijft of dat hij of jij niet meer van gedachten kunnen veranderen. Het kan alsnog anders gaan. Dat is veel realisticher dan "we blijven altijd samen". Je moet inderdaad voor elkaar kiezen maar ook voor jezelf. Jij hebt jezelf waarschijnlijk ondergeschikt gemaakt. Wie ben jij eigenlijk en wat wil je zelf in dit leven los van hem? Ontwikkel je eigen vrienden, hobby's en werk. Een affaire ontstaat zodra iemand die ruimte voelt. En er verwijdering ontstaat binnen jullie relatie. Nu moet je samen werken aan herstel. En hij moet daarin het voortouw nemen. Wat doet hij zelf om jouw hierin weer op 1 te krijgen? Herstel kost vele jaren. Bekijk voor jezelf of jij nog genoeg voortgang ziet bij hem. En kijk naar je eigen gevoel. Wil ik hem nog steeds?
De affaire in Izza haar relatie is ontstaan toen haar ex man die ruimte voelde en er verwijdering tussen hen was ontstaan. Dat is bij iedereen anders. Zo hoeft het bij jullie niet te zijn gegaan en zo was het bij ons ook niet. Ieder schrijft hier vanuit zijn of haar eigen ervaring.
Verder eens met de algemene regel dat hij het voortouw moet nemen en laat zien dat er berouw is en hij zijn best doet om te veranderen. En dat jouw proces van "wat is mij aangedaan door jou, kan en wil ik met jou verder" nu pas begint. Extra pijnlijk is dat je door 2 geliefden bent verraden en jouw kinderen ook. Blijkt die "tweede moeder" voor jouw en mijn kinderen een vals secreet te zijn en is daarbij opeens uit hun leven verdwenen en papa is van zijn voetstuk gedonderd. Voor mijn kinderen was ook de vriendschap met haar kinderen meteen over en was er verdriet, boosheid en verwarring.
Daarbij is professionele hulp nodig.
En tijd, heel veel tijd.....
Ook al schakel je nog zoveel professionele hulp in, de relatie die je dacht te hebben is kapot. En daarnaast het volledig vertrouwen wat je in je partner had. Dat komt nooit meer helemaal goed (lees maar terug hoe lang de mensen hier mee schrijven en wat zij er veelal over zeggen).
Dus als je al enigszins het gevoel hebt dat je best sterk bent alleen met je kinderen, dan zou ik er denk ik niet voor kiezen om vanaf nu nog jaren keihard te moeten knokken voor de relatie.
Vooral omdat de kans groot was geweest dat jouw man voor die andere vrouw had gekozen, als het niet zo gecompliceerd zou zijn geweest. Voor mij zou dat het absolute breekpunt zijn.
En dat je beter bij elkaar kunt blijven voor kinderen, is grote onzin, want als er altijd een onderstroom in de relatie is, kun je beter gelukkig zijn alleen en een fijne ouder zijn voor de kinderen.
LifeEvent! schreef op 14-09-2025 om 23:23:
[..]
De affaire in Izza haar relatie is ontstaan toen haar ex man die ruimte voelde en er verwijdering tussen hen was ontstaan. Dat is bij iedereen anders. Zo hoeft het bij jullie niet te zijn gegaan en zo was het bij ons ook niet. Ieder schrijft hier vanuit zijn of haar eigen ervaring.
Verder eens met de algemene regel dat hij het voortouw moet nemen en laat zien dat er berouw is en hij zijn best doet om te veranderen. En dat jouw proces van "wat is mij aangedaan door jou, kan en wil ik met jou verder" nu pas begint. Extra pijnlijk is dat je door 2 geliefden bent verraden en jouw kinderen ook. Blijkt die "tweede moeder" voor jouw en mijn kinderen een vals secreet te zijn en is daarbij opeens uit hun leven verdwenen en papa is van zijn voetstuk gedonderd. Voor mijn kinderen was ook de vriendschap met haar kinderen meteen over en was er verdriet, boosheid en verwarring.
Daarbij is professionele hulp nodig.
En tijd, heel veel tijd.....
Ik blij dat nog steeds bijzonder vinden hoe dat werkt in ons brein.
We gaan verder met " partner die ons bedroog", maar noemen de Truus een vals secreet. Ik heb haar ook een naam toebedacht. Dus ben er zelf ook debet aan. Maar zo mind fucked dat je met diegene verder gaat die eigenlijk ook een secreet is. Daarom is het proces zo moeilijk. Althans dat denk ik
LifeEvent! schreef op 14-09-2025 om 23:23:
[..]
De affaire in Izza haar relatie is ontstaan toen haar ex man die ruimte voelde en er verwijdering tussen hen was ontstaan. Dat is bij iedereen anders. Zo hoeft het bij jullie niet te zijn gegaan en zo was het bij ons ook niet. Ieder schrijft hier vanuit zijn of haar eigen ervaring.
Verder eens met de algemene regel dat hij het voortouw moet nemen en laat zien dat er berouw is en hij zijn best doet om te veranderen. En dat jouw proces van "wat is mij aangedaan door jou, kan en wil ik met jou verder" nu pas begint. Extra pijnlijk is dat je door 2 geliefden bent verraden en jouw kinderen ook. Blijkt die "tweede moeder" voor jouw en mijn kinderen een vals secreet te zijn en is daarbij opeens uit hun leven verdwenen en papa is van zijn voetstuk gedonderd. Voor mijn kinderen was ook de vriendschap met haar kinderen meteen over en was er verdriet, boosheid en verwarring.
Daarbij is professionele hulp nodig.
En tijd, heel veel tijd.....
Ook bij jou was er sprake van verwijdering in de relatie. Dat je dat zelf niet kunt of wilt zien maakt dat niet anders. Als het echt goed had gezeten doe je zoiets niet, verbreek je de relatie of ga je in contact met je partner. Het is natuurlijk veel makkelijker om naar anderen te wijzen. Die vreselijke truus of de problemen van je partner. Een stuk prettiger ook maar je moet ook kijken naar je eigen aandeel binnen een relatie. Die maak je immers samen. En ik denk dat iedereen wel persoonlijke problemen heeft als je maar diep genoeg graaft! Een normaal mens doet zoiets ook niet zou je zeggen. Dus ja het is een combinatie van persoonlijke problematiek in combinatie met het systeem (waar partner en relatie onderdeel van uitmaken). Je kunt dat niet los van elkaar zien.
Ook heel gemakzuchtig om de derde van alles kwalijk te nemen. Terwijl je vrolijk verder gaat met je partner. Terwijl hij toch de persoon in de relatie was en is. Niet de derde. Natuurlijk voel je je verraden door een bekende. Maar feitelijk gezien staat die er buiten. Je partner is hier verkeerd bezig geweest.
Peet52! schreef op 15-09-2025 om 10:34:
[..]
Ik blij dat nog steeds bijzonder vinden hoe dat werkt in ons brein.
We gaan verder met " partner die ons bedroog", maar noemen de Truus een vals secreet. Ik heb haar ook een naam toebedacht. Dus ben er zelf ook debet aan. Maar zo mind fucked dat je met diegene verder gaat die eigenlijk ook een secreet is. Daarom is het proces zo moeilijk. Althans dat denk ik
Ik denk dat het komt (en begrijp ik ook vanuit de psychologie) omdat je met truus verder niets meer hoeft. Die vriendschap is over en uit. De partner daarentegen blijft met je verbonden. Door de kinderen, door de liefde die je voelde tot het moment dat alles instortte. Liefde voor je partner is heel anders als vriendschap liefde. Al hoorde ik laatst dat daar ook relatietherapie voor mogelijk is.
Verder is een truus die je vaag of niet kende heel anders als een truus die jarenlang deel van je leven uitmaakte. Het bedrog is dan dubbel!
Als je met partner weer gelukkig bent en die truus verdwijnt uit je leven en zicht is het ook weer makkelijker als dat je haar of hem steeds tegenkomt en er geen enkel spoortje berouwbof schaamte is te zien, te horen of te merken. Dat triggert waardoor het in mijn geval een secreet blijft.
De vriendengroep beaamt dat ook nog eens dat er een groot verschil zit in mijn man en haar, door hoe ze zich gedragen. Dus dat bevestigd ook nog eens mijn gevoel daarover.
Peet52! schreef op 15-09-2025 om 10:34:
[..]
Ik blij dat nog steeds bijzonder vinden hoe dat werkt in ons brein.
We gaan verder met " partner die ons bedroog", maar noemen de Truus een vals secreet. Ik heb haar ook een naam toebedacht. Dus ben er zelf ook debet aan. Maar zo mind fucked dat je met diegene verder gaat die eigenlijk ook een secreet is. Daarom is het proces zo moeilijk. Althans dat denk ik
Dat is het natuurlijk ook. Die partner daar kan je niet van loskomen. En daar koppel je al snel positieve eigenschappen aan. Of juist verzachtende omstandigheden (zoals een stoornis of persoonlijke problemen). Je moet wel want anders kan je niet verder. Die zegt ook eerder wat jij wilt horen (want hij of zij wil het gezin niet kwijt). Het aanwijzen van de zondebok is heel natuurlijk en van alle tijden.
Beiden zijn fout. Maar alleen je partner had enige verplichting jegens jou.
Haaika schreef op 15-09-2025 om 09:46:
Ook al schakel je nog zoveel professionele hulp in, de relatie die je dacht te hebben is kapot. En daarnaast het volledig vertrouwen wat je in je partner had. Dat komt nooit meer helemaal goed (lees maar terug hoe lang de mensen hier mee schrijven en wat zij er veelal over zeggen).
Dus als je al enigszins het gevoel hebt dat je best sterk bent alleen met je kinderen, dan zou ik er denk ik niet voor kiezen om vanaf nu nog jaren keihard te moeten knokken voor de relatie.
Vooral omdat de kans groot was geweest dat jouw man voor die andere vrouw had gekozen, als het niet zo gecompliceerd zou zijn geweest. Voor mij zou dat het absolute breekpunt zijn.
En dat je beter bij elkaar kunt blijven voor kinderen, is grote onzin, want als er altijd een onderstroom in de relatie is, kun je beter gelukkig zijn alleen en een fijne ouder zijn voor de kinderen.
Ik denk niet dat de kans groot was geweest dat hij voor Truus had gekozen als het minder gecompliceerd was geweest. Het zou gekund hebben idd; niemand zal het ooit weten. Ik heb vaak gezegd dat hij vrij is om met haar verder te gaan maar dat wilde hij pertinent niet. Hij is weggegaan in een verliefde bubbel met een hele grote roze bril op. De bubbel is geknapt en de roze bril is inmiddels wel iets minder roze (helaas heeft de bril nog niet helemaal de kleur die ik graag zou zien). Hij is in de realiteit gekomen en is mij weer met andere ogen gaan bekijken. We hebben geprobeerd geen overhaaste beslissingen te nemen. Toen de verliefdheid wat gezakt was en inmiddels over is (van zijn kant althans), is er meer besef gekomen van wat wij hebben en dat het het waard is om te kijken of we op een goede manier samen verder kunnen. Ik denk echt dat ik weer gelukkig kan worden met hem zonder onderstroom.
Bubbel van verliefdheid, bubbel van verslaving... Als deze knapt gebeurd er heel veel!
Als de eerste paniekgevoelens (want schok van ontdekking, het verdriet zien bij de ander door wat hij of zij heeft gedaan, schaamte, schuldgevoel etc) zijn weggeebt bij de dader, gaat het om de realiteit die de juiste kleur moet gaan krijgen! Dwz verantwoordelijkheid nemen voor de schade die ontstaan is, de wil om te veranderen, die emotionele rekening weer aanvullen ahw
Wat betreft verplichting, ook de truus heeft een verplichting. Door de vriendschapsrelatie die (geen juridische) afspraken kent. Maar ook als mens. Je hebt als mens de verplichting de ander niet te beschadigen!
Izza schreef op 15-09-2025 om 11:16:
[..]
Ook bij jou was er sprake van verwijdering in de relatie. Dat je dat zelf niet kunt of wilt zien maakt dat niet anders. Als het echt goed had gezeten doe je zoiets niet, verbreek je de relatie of ga je in contact met je partner. Het is natuurlijk veel makkelijker om naar anderen te wijzen. Die vreselijke truus of de problemen van je partner. Een stuk prettiger ook maar je moet ook kijken naar je eigen aandeel binnen een relatie. Die maak je immers samen. En ik denk dat iedereen wel persoonlijke problemen heeft als je maar diep genoeg graaft! Een normaal mens doet zoiets ook niet zou je zeggen. Dus ja het is een combinatie van persoonlijke problematiek in combinatie met het systeem (waar partner en relatie onderdeel van uitmaken). Je kunt dat niet los van elkaar zien.
Ook heel gemakzuchtig om de derde van alles kwalijk te nemen. Terwijl je vrolijk verder gaat met je partner. Terwijl hij toch de persoon in de relatie was en is. Niet de derde. Natuurlijk voel je je verraden door een bekende. Maar feitelijk gezien staat die er buiten. Je partner is hier verkeerd bezig geweest.
Ik zie dat nergens los van elkaar. Het heeft er alles mee te maken. Ik reageerde op jouw aanname dat de ontrouwe partner de ruimte heeft gevoeld om vreemd te gaan omdat er verwijdering was in de relatie. Zo zwart wit is dat niet. Natuurlijk had ik een aandeel in de relatie waardoor hij zich niet meer zo gezien voelde en veel om. Mij draaide door persoonlijke crisissen als ziekte en psychische problemen en ik dus jaren veel met mijzelf bezig ben geweest. Maar dat speelde voor hem onbewust een rol. Als hij zich dat bewust was geweest en ik ook, hadden wij erover kunnen praten.
Overspel kan op sokken binnensluipen en hoewel er geen intentie was om de ander te beschadigen zet de ontrouw "het huis" brand en vroeg of laat stort het brandend in elkaar. Dan begint het opruimen en herstellen. Soms is dat huis niet meer te herstellen en soms wordt het een mooier huis dan ervoor.
Met die ander die onderdeel van de brand was hoef ik niets meer op te bouwen.
