Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Ja, als we konden meten hoe goed personen bij elkaar passen dan is het theoretisch natuurlijk altijd mogelijk dat je een betere match hebt. Of je moet net die 1 op de zoveel miljard kans hebben dat je de perfecte match hebt gevonden. Maar, en zeker als er kinderen in het spel zijn, wat voor moraal heb je als je bij een betere match zegt: ik kies daarvoor. Wat voor relaties krijg je dan, oppervlakkig lijkt me. Voortkabbelend, wachtend totdat de volgende betere partner komt. Ik ben van de overtuiging dat als je eenmaal zolang bij elkaar bent en je trouwt althans spreekt uit, in woorden of in daden, dat je voor elkaar kiest, ook als er betere opties zich aandringen. Dat kan ontzettend zwaar zijn, maar geeft uiteindelijk ook meer voldoening dan relatie-hoppen.
Het maakt alles wel erg zwaar, want hier zijn wij een jaar verder na het uitkomen en als we erover spreken komt vaak weer de spijt, de schaamte, de gevoelens en dan kan ik de mens achter de daad zien. Dan veroordeel ik het gedrag. Maar bij tijden als het lange tijd goed gaat en we het onderwerp een tijdje niet hebben aangeraakt ben ik bang dat ik simpelweg met een vreemdganger samen ben. Die bij de volgende kans (nu niet maar over een aantal jaren) weer een misstap begaat. En over die gevoelens heen komen is knap lastig. Ik weet dat dit een last is die ik bewust ben gaan dragen, maar dat blijft gewoon een strijd. Intern oplossen en afstand in de relatie of het bespreken en weer de wond open, wat uiteindelijk wel voor heling zorgt maar ook druk erop legt.
Het is zo bijzonder dat je jarenlang (naïef) je geen zorgen maakt over de telefoon van je partner, of als ze even weg is. En dat die gevoelens er nu wel zijn. Terwijl je weet, het zou wel oerdom/kwaadaardig zijn als juist NU weer contact zou zijn met dezelfde Truus, of met een ander. Na al die woorden van spijt en berouw en het nooit meer doen. Ik hoor ook zo vaak 'wat kan ik nog meer doen? Ik zeg toch dat ik geen contact meer wil/heb en dat ik het nooit meer doe.' En op een of andere manier zijn die woorden na een jaar nog steeds niet genoeg soms. Ik hoop dat ik ooit weer naïef kan zijn en het vertrouwen weer kan voelen. Dat ik ziek kan zijn of niet goed in mijn vel kan zitten en niet erover in zit of dat geen aanleiding geeft tot overspel. En ik wil geen spijt hebben van mijn keuze. Maar goed, mijn voornaamste drijfveer is de kinderen en ik kan in ieder geval dan zeggen dat ik er alles aan heb gedaan. Dus als het weer misgaat zou het pijn doen, maar spijt zal ik dan niet hebben.
Draver ik begrijp je betoog hoor. En natuurlijk is het prachtig als mensen voor altijd bij elkaar blijven. Maar dat is niet "DE" norm voor ieder mens. Soms is het gewoon op. Of groeien mensen uit elkaar. Niet alles is voor altijd. En de duur van een relatie zegt echt niets over de kwaliteit ervan. Ik ken genoeg langdurige relaties die totaal zijn ingeslapen, waar een of beiden al is uitgecheckt of zelfs waar mensen elkaar regelmatig naar het leven staan. Die mensen kiezen nog steeds voor elkaar (of nou ja ze hebben prima praktische redenen die vaak losstaan van de partner). Er is ook echt geen sprake van affaires of vreemdgaan. Maar dat is niet mijn idee van een goede relatie. En zeker niet van diepgang.
Ik denk trouwens dat je nooit zekerheid hebt dat een affaire jou niet treft. Je weet het gewoon nooit.
Een voorbeeld uit mijn omgeving is iemand die altijd voor zijn partner heeft gezorgd. Dat hoort immers zo. Dat die persoon in kwestie daar echt ongelukkig door is geworden ziet niemand. Of wel maar ze wuifden het weg. Zelfs toen de partner na jaren van ellende in een instelling kwam was de ander nog niet vrij om een eigen leven te leiden met een nieuwe partner. Pas toen er sprake was van een overlijden kwam er op zeer korte termijn een nieuwe partner. Schande volgens de heersende norm. En dat terwijl de persoon in kwestie eindelijk mocht inhalen wat jarenlang was ontzegd. Een echte fijne relatie met diepgang en verbondenheid.
